Γελάνε κι οι πέτρες στο Διόνυσο

Με τα παιδιάστικα καμώματα όσων αντιπολιτεύονται τη δημοτική αρχή Διονύσου. Δηλώνουν εξαπατημένοι σαν τη μετανοούσα Μαγδαληνή.

Αλλά πώς να γίνουν πιστευτοί όταν μας λένε ότι, ξαφνικά μια ημέρα πριν από λίγο καιρό είδαν το φως το αληθινό κι ανακάλυψαν έκπληκτοι το πραγματικό πρόσωπο του δημάρχου;

Τόσον καιρό που συνομιλούσαν συχνά πυκνά μαζί του και κάποτε συνεργάζονταν κιόλας σε διάφορες δράσεις, κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου;

Κόπτονται δήθεν για την αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων των Ανοιχτών Οριζόντων και την αδιαφορία τους για την καθημερινότητα του πολίτη.

Μπα, από πότε τους αγάπησαν τόσο πολύ τους Ανοιχτούς Ορίζοντες;

Για να πείσεις κάποιους για το δίκαιο των απόψεων σου, λίγους ή πολλούς αδιάφορο, πρέπει να έχεις δώσει διαχρονικά δείγματα γραφής κι όχι δείγματα προσκολλήσεως στην εκάστοτε δημοτική πλειοψηφία. Την οποία εκ των υστέρων πάντα φροντίζουν να εγκαταλείπουν με κλαθμούς και οδυρμούς, που φτάνουν ως τη Λίμνη του Μαραθώνα.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πανελλαδικά δίνει έναν τιτάνιο αγώνα ύπαρξης κυριολεκτικά μέσα σε ένα εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον, όπως αποτυπώνεται στην κυβερνητική πολιτική.

Χωρίς ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, με λεηλατημένα τα ταμειακά της διαθέσιμα, με πετσοκομμένη την κρατική χρηματοδότηση, με απίστευτους περιορισμούς που βάζει η κεντρική εξουσία στο καθημερινό έργο της.

Κουβέντα για όλα αυτά από τους ελαφρολαϊκούς σχολιαστές του Διονύσου, περίεργη αληθινά αυτή η σιωπή, δεν εξηγείται λογικά.

Αυτοί ασχολούνται αποκλειστικά κι εμμονικά με την υψηλή πολιτική- κουτσομπολιά, ξεκατινιάσματα του χειρίστου είδους, προσπάθειες δημιουργίας ρηγμάτων στο εσωτερικό της δημοτικής πλειοψηφίας.

Κάνουν πως αγνοούν το έργο που παράγεται σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας του πολίτη.

Συμμαχούν περιστασιακά, χωρίς αρχές με οτιδήποτε βρίσκουν μπροστά τους, αρκεί να διαπνέεται από το ίδιο μένος κατά της δημοτικής αρχής.

Κι όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Αυτή η ανερμάτιστη πολιτική στάση έχει μικρό ορίζοντα και κοντά ποδάρια.

Κι όσο βουλιάζουν στο περιθώριο, στο μικρόκοσμο τους, τόσο απομονώνονται από τους πολίτες, σαν τις σέχτες.

Τι προσδοκούν λοιπόν από τους άσκοπους κι άσφαιρους εν τέλει πυροβολισμούς τους, δίκην πρωτάρη εκπαιδευόμενου στο σκοπευτήριο;

Ένα είναι σίγουρο, η κοινωνία δεν προσδοκά τίποτα απολύτως από αυτούς σήμερα και πολύ περισσότερο αύριο.