Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

Φίλιπ Ροθ, Η συνωμοσία του Τραμπ εναντίον της Αμερικής

Ο εμβληματικός αμερικανός συγγραφέας περιγράφει το φτωχό (γλωσσικό) προφίλ του 45ου προέδρου των ΗΠΑ εξηγώντας γιατί ως χαρακτήρας ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία. Και θυμάται το δυστυχώς προφητικό βιβλίο του.

Δεν χρειάζεται να πεις πολλά για να αποδομήσεις έναν άνθρωπο που ηγείται μίας χώρας. «Το λεξιλόγιό του περιορίζεται στις 77 λέξεις». Ασφαλώς αυτή η κατηγορία έχει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα όταν προέρχεται από έναν συγγραφέα που ξεκοκκαλίζει τις λέξεις και τις χρησιμοποιεί για να χτίσει και να αποδομήσει χαρακτήρες μέσα σε λίγες σελίδες. Ο αμερικανός συγγραφέας,  Φίλιπ Ροθ, ένας από τους κολοσσούς της σύγχρονης λογοτεχνίας, μίλησε για τον χαρακτήρα του Ντόναλντ Τραμπ σε συνέντευξη που παραχώρησε δι’ αλληλογραφίας στο αμερικανικό περιοδικό New Yorker.
«Είμαι Δημοκρατικός, στο στρατόπεδο του Ρούζβελτ, από τα 12 μου χρόνια. Πολλά πράγματα με ανησύχησαν, ως πολίτη των ΗΠΑ, στην προεδρία του Ρίτσαρντ Νίξον ή του Τζορτζ Μπους. Αλλά ό,τι και να έχω σκεφτεί για τα όριά του χαρακτήρα τους ή του πνεύματός τους, τίποτα δεν συγκρίνεται με τη φτώχεια του Τραμπ», γράφει ο Ροθ, ο οποίος εγκατέλειψε τη συγγραφή στα 77 του χρόνια, δηλαδή προ πενταετίας.
Με ακρίβεια περιγράφει πού ακριβώς υπολείπεται ο αμερικανός πρόεδρος: «Ανίδεος σχετικά με τη διακυβέρνηση, την Ιστορία, την επιστήμη, τη φιλοσοφία, την Τέχνη, ανίκανος να εκφράσει ή να αναγνωρίσει τη λεπτότητα ή τις μικρές διαφοροποιήσεις, στερημένος από κάθε ευπρέπεια, βασιζόμενος σε ένα λεξιλόγιο 77 λέξεων που χαρακτηρίζεται πιο εύστοχα ως Μαλακίες («Jerkish») παρά ως Αγγλικά (English)».

Ο λόγος που ρωτήθηκε ο συγκεκριμένος συγγραφέας για το προφίλ και τις ικανότητες του Τραμπ είναι επειδή πολλοί έχουν παρατηρήσει ότι ένα από τα αριστουργηματικά βιβλία του λειτουργεί σαν προμήνυμα –ή οιωνός– της σημερινής εποχής στις ΗΠΑ. Στο μυθιστόρημά του «Η Συνωμοσία Εναντίον της Αμερικής» (2004) ο Ροθ περιγράφει τι θα γινόταν αν ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ –και ενώ στην Ευρώπη είχε ήδη ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος–, έχανε τις προεδρικές εκλογές του 1940 από τον πρωτοπόρο της αεροπορίας Τσαρλς Λίντμπεργκ. Aν δηλαδή κέρδιζε πρώτα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και έπειτα την αμερικανική κοινή γνώμη και την κυβέρνηση μια αντισυστημική προσωπικότητα που διατυμπάνιζε την ανάγκη της απομόνωσης της χώρας, εγκωμίαζε τον ναζιστή δικτάτορα Χίτλερ, ενίσχυε οικονομικά το Γ’ Ράιχ και επαναλαμβάνε σε κάθε ομιλία του ένα σύνθημα που ακουγόταν αρκετά και στην προεκλογική εκστρατεία του Ντόναλντ Τραμπ: «Πρώτα η Αμερική» («America first»).

plot-2-1467048467

Το «what if» του Ροθ, βασίζεται σε αληθινά δεδομένα: ο Λίντμπεργκ, ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε πάνω από τον Ατλαντικό, ένας γνήσιος αμερικανός ήρωας δηλαδή, με τον οποίο ταυτιζόταν ο μέσος Αμερικανός, υπήρξε γνωστός υμνητής του Χίτλερ. Στο βιβλίο ο Ροθ στηρίζει την υπόθεσή του σε ένα αρχικό αδιέξοδο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος να βρει υποψήφιο ικανό να αμφισβητήσει στις εκλογές του 1940 την πολιτική ηγεμονία των Δημοκρατικών και του Ρούσβελτ. Και έτσι εμφανίζεται ο μη κομματικός Λίντμπεργκ και παίρνει το προεδρικό χρίσμα. Σας θυμίζει κάτι; Μήπως τον τρόπο που οι Ρεπουμπλικανοί βρέθηκαν με υποψήφιο τον μη κομματικό Τραμπ; (Για την ιστορία στις εκλογές του 1940 υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών ήταν ο επιχειρηματίας Γουέντελ Γουίλκι ο οποίος έχασε κατά κράτος από τον FDR. Εναν χρόνο μετά οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας).

Mezzanine_493

«Το βιβλίο δεν είναι γραμμένο ως προειδοποίηση», διασαφηνίζει ο Ροθ. «Προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ήταν για μία εβραϊκή οικογένεια σαν τη δική μου, σε μία εβραϊκή κοινότητα σαν το Νιούαρκ, αν είχε εκλεγεί ένας αντισημίτης ναζιστής, ή έστω και κάτι συγγενικό σε αυτό, στο τέλος της πιο αντισημιτικής περιόδου στην παγκόσμια Ιστορία. Ηθελα να δω πώς θα το αντιμετωπίζαμε και γι΄αυτό έπρεπε να εφεύρω μία δυσοίωνη κυβέρνηση που να μας απειλεί», εξηγεί. «Αν μας απειλεί ο Τραμπ; Αυτό που μας τρομοκρατεί είναι ότι τα κάνει όλα πιθανά, ακόμη και μία πυρηνική καταστροφή», τονίζει με προειδοποιητικό αυτή τη φορά τόνο.

Η αρθρογράφος, Τζούντι Θέρμαν, ρωτά τον συγγραφέα αν ο χαρακτήρας του Τραμπ ξεπερνά τη φαντασία του. «Δεν είναι ο χαρακτήρας του, το είδος ανθρώπου –ο τύπος στη βιομηχανία των ακινήτων, ανώριμος, σκληρός καπιταλιστής– που ξεπερνά τη φαντασία», λέει. «Είναι ο Τραμπ ως πρόεδρος των ΗΠΑ».

«Είναι πολύ ευκολότερο να κατανοήσεις την εκλογή ενός φανταστικού προέδρου όπως ο Τσαρλς Λίντμπεργκ παρά ενός πραγματικού προέδρου όπως ο Ντόναλντ Τραμπ», λέει. «Ο Λίντμπεργκ, παρά τη συμπάθειά του προς τους Ναζί και παρά τις ρατσιστικές του τάσεις, ήταν ένας μεγάλος ήρωας της αεροπορίας που είχε επιδείξει απίστευτη σωματική αντοχή και αεροναυτική μαεστρία όταν διέσχισε τον Ατλαντικό το 1927. Είχε χαρακτήρα, ουσία και μαζί με τον Χένρι Φορντ ήταν ο πιο διάσημος Αμερικανός. Ο Τραμπ είναι απλώς ένας απατεώνας»… 

Αναδημοσίευση από-  http://www.protagon.gr

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017

Τραμπ-αλίζεται ο Καμμένος, προεδρεύει ο Τσίπρας...

Του  Γιώργου Καρελιά, http://www.protagon.gr
  
Η διεθνής πολιτική δεν είναι παιδικό παιχνίδι, ώστε άλλα να λένε οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και άλλα ο δεξιός συνεταίρος τους. Αν πέσουν από την τραμπάλα, θα τσακιστούν όλοι κι εμείς μαζί τους.

Αλήθεια, τι είναι ο Ντόναλντ Τραμπ για την Ελλάδα; Αν πιστέψουμε τον Αλέξη Τσίπρα, πρέπει να είναι κάτι κακό, που δεν έπρεπε να μας βρει (εδώ). Βεβαίως, αυτό το είχε πει πριν εκλεγεί ο Τράμπ, όμως δεν ακούσαμε να το διορθώνει.
Αλλά και μετά την εκλογή του η άποψη ότι ο Τραμπ είναι επικίνδυνος για την Ευρώπη (δηλαδή και για την Ελλάδα, αφού σ’ αυτήν ανήκει ακόμα…) φαίνεται να κυριαρχεί στους ευρωπαϊστές του ΣΥΡΙΖΑ (εδώ).

Τι έχει πει ο ίδιος ο Τραμπ για την Ελλάδα; Ως πρόεδρος τίποτα. Ως υποψήφιος πρόεδρος, όμως, όχι και τόσο καλά πράγματα για μας. Πρώτον, ότι πρέπει να φύγουμε από το ευρώ. Και, δεύτερον, ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμιά δουλειά να ασχολούνται με την Ελλάδα, ας λύσουν το πρόβλημα η Μέρκελ και ο… Πούτιν (εδώ)! Αν εξακολουθεί να έχει την ίδια άποψη, κακό που μας βρήκε, που θα έλεγε κι ο Τσίπρας. Ή αλλιώς ζήτω που καήκαμε.

Όμως, ο Πάνος Καμμένος δεν χαμπαριάζει από αυτά. Και λέει τα ακριβώς αντίθετα (εδώ). Είναι πεπεισμένος ότι ο Τραμπ θα αλλάξει εντελώς απόψεις και, επειδή έχει Ελληνοαμερικανούς δίπλα του, θα μας λύσει τα προβλήματα. Πρόκειται, φυσικά, για αφελή άποψη, όπως έχει δείξει η ιστορική πείρα. Αλλωστε, επί εφτά χρόνια τώρα, μας υποστήριζε θερμά και η Αμερική του Ομπάμα. Αλλά κανένα πρόβλημά μας δεν λύθηκε. Κάθε φορά που θέλαμε λεφτά τρέχαμε στους «τοκογλύφους» Μέρκελ και Σόιμπλε. Γιατί; Μα, γιατί οι Αμερικανοί και οι άλλοι (Ρώσοι, Κινέζοι) έμεναν στα ωραία λόγια (εδώ).

Όταν, λοιπόν, ένας υπουργός μιας κυβέρνησης, που ζητάει δανεικά, χαρακτηρίζει «τοκογλύφους» αυτούς που τα δίνουν και ο Πρωθυπουργός κάνει ότι δεν ακούει και απλώς προεδρεύει, τι μπορεί να συμβεί; Στην επόμενη συνάντηση του Τσίπρα με την Μέρκελ και του Τσακαλώτου με τον Σόιμπλε, οι δικοί μας να ακούσουν να τους λένε: «Τι θέλετε από εμάς τους τοκογλύφους; Στείλτε τον Καμμένο να ζητήσει δανεικά από τον Τραμπ».

Σ’ αυτήν την περίπτωση Τσίπρας και Τσακαλώτος θα μπορούσαν να το ρίξουν στην πλάκα, λέγοντας ότι ο Καμμένος αρέσκεται να παίζει με το τρενάκι του (εδώ). Όμως, όπως είπε εύστοχα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Χρυσόγονος, η διεθνής πολιτική δεν είναι παιδικό παιχνίδι (εδώ).

Κάτι που δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ο Πρωθυπουργός. Ισως και να νομίζει ότι είναι ένα παιχνίδι που συνοδεύεται από το παιδικό δίστιχο: Τραμπα- τραμπαλίζομαι/πέφτω και τσακίζομαι. Ομως, αν συμβεί, δεν θα τσακιστεί μόνο ο Καμμένος. Θα τσακιστούν όλοι κι εμείς μαζί τους.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Δήμος Διονύσου, Όταν οι σύμβουλοι της μειοψηφίας το γλεντάνε και δεν το κρύβουν…

Αναδημοσίευση από τη Φωνή Διονύσου- http://dionysos-voice.blogspot.gr
 
Διαβάζοντας μία πρόσφατη ανάρτηση της Οδού Διονύσου με τίτλο «Η σημερινή (17/1) συνεδρίαση του  Δημοτικού Συμβουλίου θα ήταν ενδιαφέρουσα …» σταθήκαμε σε δύο σημεία που , κατά τη γνώμη μας ,εμπεριέχουν την ουσία του θέματος . 
 
Το πρώτο σημείο είναι το πλέον κοινότοπο αλλά τόσο ουσιαστικό ερώτημα το οποίο η δημοσιογράφος θέτει στους εκπροσώπους των παρατάξεων της μειοψηφίας και το οποίο αβίαστα βγαίνει από το στόμα του οποιουδήποτε δημότη, ανεξαρτήτως  του τι ψήφισε στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές: «γιατί παραμένετε έξω από την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, αρνούμενοι να δώσετε απαρτία στο Σώμα, και μάλιστα τη στιγμή που πρόκειται να συζητηθούν σοβαρά για την πόλη ζητήματα;». 
 
Η αντιπολίτευση, κατά τα αναφερόμενα στο άρθρο, επιφυλάχθηκε να απαντήσει με δελτίο τύπου,  το οποίο δεν άργησε να έρθει αλλά που κάθε άλλο παρά μας διαφώτισε ως προς τη συγκεκριμένη απορία.
 
Αυτό που καταλάβαμε, μέσα από ένα κείμενο που παραπέμπει σε προχειρογραμμένο συνδικαλιστικό μανιφέστο  με κουραστικά επαναλαμβανόμενες αναφορές στο ίδιο και μοναδικό απωθημένο - ιδέα(που κατά τα γραφόμενά τους είναι η απουσία συναινετικών διαδικασιών), είναι το θράσος τους να υποκρίνονται πως δε θυμούνται τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι αξιοποίησαν συναινετικές διαδικασίες που τους προσφέρθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν. 
 
Διότι εμείς οι δημότες, απαλλαγμένοι από την κοντή μνήμη των κατ’ επάγγελμα πολιτικών, θυμόμαστε τη διαπαραταξιακή που συγκάλεσε ο Ζαμάνης για σοβαρά θέματα του Δήμου με σκοπό να ακουστούν όλες οι απόψεις και να επιτευχθεί μια στοιχειώδης σύγκλιση. Η οποία επιτεύχθηκε στα λόγια αλλά στο δια ταύτα οι διακαώς επιθυμούντες τη συναίνεση έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα και καταψήφισαν!
 
Για να μην αναφερθούμε στη φωνή που έδωσε ο Ζαμάνης σε όλες της παρατάξεις της μειοψηφίας στα διοικητικά συμβούλια των σχολικών επιτροπών από την αρχή κιόλας της θητείας του. Με ποιο τρόπο οι κύριοι της μειοψηφίας αξιοποίησαν αυτό το συναινετικό «άνοιγμα» του δημάρχου; Με το να ορίσουν εκπροσώπους τους άτομα που εμπλέκονταν στην προηγούμενη προβληματική διαχείριση των νομικών προσώπων (!) και ταυτοχρόνως να απαιτούν τη διαλεύκανση  της  υπόθεσης κατηγορώντας τη δημοτική αρχή για κουκούλωμα της όλης ιστορίας. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο δηλαδή…
 
Από τα παραπάνω,  εύκολα συνάγεται ότι η συναίνεση δεν αποτελεί το πραγματικό τους πρόβλημα κι ενώ θα περίμενε κανείς στο δελτίο τύπου που εξέδωσαν να γίνεται συνολική αναφορά στους  λόγους που τους κρατούν εκτός της αίθουσας, αυτούς τους κάνουν γαργάρα «για χάρη συντομίας» όπως βλακωδώς*  αναφέρεται…
 
Αυτό αποδεικνύει ότι οι της μειοψηφίας που αρνούνται να δώσουν απαρτία στο Σώμα, αντιμετωπίζουν το Δημοτικό συμβούλιο σαν το μικρό θεατράκι του παραλόγου τους , στο οποίο η παράσταση θ’ ανεβαίνει μόνο όποτε γουστάρουν να παίξουν τους από πριν καλά προβαρισμένους ρόλους τους. Και μια τέτοια περιπαικτική και ποταπή συμπεριφορά προς το σύνολο των δημοτών και το ανώτατο θεσμικό όργανο θα ήταν αναμενόμενη από τον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης αλλά όχι και από τους  υπόλοιπους.
 
Άνθρωποι σοβαροί ,θέλουμε να πιστεύουμε, που έχουν ζήσει στο πετσί τους τις απαξιωτικές πρακτικές της προηγούμενης διοίκησης και που  τώρα τους βλέπουμε να συντάσσονται μαζί της στον συστηματικό εξευτελισμό  του κορυφαίου θεσμού…
 
Κι εδώ, προς επιβεβαίωση όλων των παραπάνω, στεκόμαστε στο δεύτερο σημείο της ανάρτησης  της Οδού Διονύσου και συγκεκριμένα στη φωτογραφία που τη συνόδευε και επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά  ότι «μια φωτογραφία αξίζει χίλιες λέξεις». Οι επικεφαλής των παρατάξεων της μειοψηφίας και δικοί τους σύμβουλοι, έξω από την αίθουσα του ανώτατου θεσμικού οργάνου,  σε ενσταντανέ απερίγραπτης  ευφορίας και χαβαλέ, άλλος με το χαμόγελο στα χείλη κι άλλος κυριολεκτικά χαχανίζοντας, με  παλτά, τραγιάσκες, κασκόλ και μπουφάν αλλά όλοι τόσο χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι που δεν επιτεύχθηκε για άλλη μια φορά απαρτία… Είμαστε σίγουροι ότι αν η φωτογραφία ήταν πιο διευρυμένη, λίγο παρακάτω ο φακός θ’ απαθανάτιζε ένα σουβλατζή να ψήνει σε υπαίθρια θράκα , μια κυρία  να πουλάει μαλλί της γριάς και ποπ κορν κι έναν τρίτο να πουλάει μπαλόνια …
Έτσι για να ξέρουμε ποιοι θα διεκδικήσουν την ψήφο μας στις επόμενες εκλογές…
*
Συγχωρείστε μας την έκφραση αλλά όταν βγάζετε ολόκληρο κοινό δελτίο τύπου για να εξηγήσετε τους λόγους που δε δίνετε απαρτία και τελικά τους παραλείπετε για οικονομία χώρου, ή εμάς τους δημότες θεωρείτε βλάκες ή βλακωδώς πράττετε. Επιτρέψτε μας να μη νομίζουμε το πρώτο.

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

24η Ιανουαρίου 2015, Ημέρα αυταπάτης...

Του Γιάννη Παντελάκη, http://www.liberal.gr

Υπάρχουν πολλοί και καλοί λόγοι ώστε η 24η Ιανουαρίου -μια μέρα σαν τη σημερινή- να ονομαστεί «ημέρα αυταπάτης». Είναι μια ημέρα πριν το σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κερδίσει την εξουσία μέσα από μια απέραντη υποσχεσιολογία, η οποία βρήκε πρόσφορο έδαφος σε μια κοινωνία που ήδη είχε βιώσει με βίαιο τρόπο δραματική επιδείνωση των όρων επιβίωσής της. Οι υποσχέσεις που σχεδόν στο σύνολό τους δεν υλοποιήθηκαν και από κάποιους ονομάστηκαν αυταπάτες και από κάποιους απλά, πολιτικές απάτες.

Την ημέρα εκείνη, ο άνθρωπος που σε λίγες ώρες θα γινόταν πρωθυπουργός της χώρας επικαλούμενος αριστερό πρόσημο, με δηλώσεις και συνεντεύξεις του συνόψιζε ένα πακέτο υποσχέσεων που είχαν δοθεί σε μια μεγάλη διάρκεια χρόνου που είχε προηγηθεί. Ένα σημαντικό μέρος του κόσμου, ήταν έτοιμο να ακούσει, να πιστέψει και να αποδεχτεί, πως είχε φτάσει η στιγμή για να βιώσει μια διαφορετική διαχείριση από εκείνες που είχαν προηγηθεί και οι οποίες σε μεγάλο βαθμό ήταν οι αιτίες που η χώρα έφτασε σε μια πολυεπίπεδη κρίση.

Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βρίσκονται ήδη στην κυβέρνηση δυο χρόνια, μεσολάβησαν οι ομολογημένες αυταπάτες για τα θέματα της οικονομίας και τα μνημόνια που θα ακυρωνόντουσαν μ' έναν νόμο. Μεσολάβησαν και εκλογές που τους έδωσαν, έστω με θεαματικά μικρότερο αριθμό ψήφων, πάλι την εξουσία. Ακόμα και αν παραβλέψουμε όμως τις υποσχέσεις που δόθηκαν για την οικονομία, τα μνημόνια και τα παρεπόμενά τους (τα οποία θεωρητικά ας υποθέσουμε πως καλύφθηκαν με την παραδοχή της αυταπάτης), σχεδόν σε κανένα τομέα δεν προχώρησε κάτι με διαφορετικό τρόπο. Θέματα που αφορούσαν στον εκσυχρονισμό του κράτους, των θεσμών, του περιορισμού της διαπλοκής, τις σχέσεις της πολιτικής εξουσίας με εξωθεσμικά κέντρα κ.ο.κ., συνεχίζουν να υπάρχουν όπως πάντα παραπέμποντας σε μια τριτοκοσμική χώρα που γεωγραφικά μόνο ανήκει στην Ευρώπη.

Κανένας δανειστής και κανένα μνημόνιο δεν εμπόδισε το σημερινό κυβερνητικό σχήμα να μην προχωρήσει σε δεσμεύσεις που είχαν δοθεί και δεν συνδεόντουσαν με την οικονομία. Υποσχέσεις για το μικρό και ευέλικτο σχήμα των δέκα υπουργών, για τον περιορισμό ή κατάργηση των προνομίων της εξουσίας, για το διαχωρισμό εκκλησίας κράτους, για τη μείωση της στρατιάς συμβούλων και μετακλητών, για την πάταξη της διαφθοράς, της διαπλοκής, της ανομίας, της μεγάλης φοροδιαφυγής.

Αυτά και άλλα πολλά υποσχόταν ο Τσίπρας ακόμα και μια ημέρα πριν κερδίσει την πολυπόθητη εξουσία. Την 24η Ιανουαρίου 2015. Υποσχέσεις που χρειάζονται εκατοντάδες ακόμα λέξεις για να περιγραφούν. Και που έμειναν μετέωρες για να θυμίζουν πως οι ελπίδες ακυρώθηκαν μέσα σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο, τον οποίο χρησιμοποίησε το σημερινό κυβερνητικό σχήμα για ν΄αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά ενός καθεστώτος που έχει μετατρέψει την παραμονή στην εξουσία σε αυτοσκοπό.

Κάθε χρόνο την ημέρα αυτή, οι Καμμένος και Δούρου, που διαθέτουν άλλωστε και το know how, θα πρέπει να οργανώνουν στις κεντρικές πλατείες εκδηλώσεις εθνικολαϊκού χαρακτήρα με νταούλια και χορούς. Κάτι σαν μια ημέρα μνήμης για το πως μια ομάδα ανθρώπων που καπηλεύτηκε ιδεολογίες και εκμεταλλεύτηκε ανάγκες και προσδοκίες, ανέβηκε στην εξουσία ξεχνώντας ποίοι ήταν και τι έλεγαν έως χθες...

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

Η αυτοδυναμία ως δήθεν αντίδοτο στο αδιέξοδο...



Μετά τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και της ALCO, διάφοροι αναλυτές ανέλαβαν να  «σπρώξουν»  κατάλληλα τη Νέα Δημοκρατία, αφού διαπιστώνεται εδώ και καιρό ότι έχει πιάσει ταβάνι στις εκλογικές της επιδόσεις.

Ωστόσο, από τα ευρήματα των ερευνών άλλα προκύπτουν.
1.         Η βασική παράμετρος της στρατηγικής- Εκλογές  τώρα, δεν φαίνεται να αποτελεί πλειοψηφική επιλογή των ερωτώμενων.
2.   Ο ποιοτικός δείκτης- Καταλληλότητα για πρωθυπουργός, αποδεικνύει ότι, ο  Κανένας από τους δυο, είναι μακράν μπροστά από τις προτιμήσεις για τους Τσίπρα και  Μητσοτάκη (παρά τη συντριπτική υπεροχή του δεύτερου).
3.         Στην πρόθεση ψήφου, παρά την μεγάλη υπεροχή της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, τα ποσοστά της δεν ξεπερνούν σε καμιά περίπτωση το 32% με αναγωγή.

Προσπερνώντας επιδεικτικά τα στοιχεία αυτά, οι εν λόγω αναλυτές φτάνουν με προφανείς ακροβασίες στο συμπέρασμα ότι, η αυτοδυναμία στην καλύτερη περίπτωση είναι προ των πυλών της  ΝΔ! Και πανηγυρίζουν σχετικά για τον ένα χρόνο Μητσοτάκη ως επικεφαλής του κόμματος. Στη χειρότερη, ψάχνουν για πρόθυμα πολιτικά δεκανίκια ώστε να πετύχουν την πολυπόθητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Ας πάρουμε ως δεδομένο ότι έχουν δίκιο.
Η αυτοδυναμία είναι αυτό που έχει ανάγκη σήμερα η χώρα για να βγει από τα μεγάλα αδιέξοδα της;
Δεν διδάχτηκαν τίποτα από τις πολιτικές εξελίξεις στα χρόνια της κρίσης;
Δεν άκουσαν τίποτα για την εθνική συνεννόηση και συναίνεση, που βοήθησε 3 ευρωπαϊκές χώρες (Κύπρος, Ιρλανδία, Πορτογαλία) να βγουν γρήγορα από τα μνημόνια;

Τα συμφέροντα της χώρας κυριολεκτικά για την επιβίωση της πρέπει να είναι, εδώ που φτάσαμε, πάνω από εκείνα του κόμματος και των εκάστοτε ηγεσιών του. Αλλιώς, είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα νέα αδιέξοδα θα προκύψουν στον ορίζοντα, χειρότερα από τα σημερινά…


Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Η «γάτα» των Ιμαλαϊων παραδόθηκε…

Πόσες πιθανότητες είχε ο ΔΟΛ να επιβιώσει με τη σημερινή κατάστασή του; Ελάχιστες. Πόσες έχει τώρα που θα αναλάβει να τον σώσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Καμία. 

 

Του  Γιώργου Καρελιά,  http://www.protagon.gr

 

Ως γνωστόν, οι επιχειρήσεις κλείνουν όταν τελειώνουν τα λεφτά και οι ιδιοκτήτες τους δεν βάζουν άλλα, είτε έχουν και δεν θέλουν είτε δεν έχουν. Στην κατηγορία αυτή υπάγεται(και) ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη.

Και πώς σώζονται οι καταχρεωμένες επιχειρήσεις; Οταν βρεθεί άλλος επιχειρηματίας (επενδυτής κτλ) να βάλει τα λεφτά που χρειάζονται για να κρατηθούν σε λειτουργία. Είναι η περίπτωση του Μαρινόπουλου, που τον έσωσε ο Σκλαβενίτης.

Στην περίπτωση του μακροβιότερου συγκροτήματος Τύπου της χώρας, του ΔΟΛ, ο άνθρωπος που ανέλαβε να τον σώσει δεν είναι κάποιος επιχειρηματίας. Είναι ένας πρώην δημοσιογράφος (στο ίδιο συγκρότημα), πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι χθες πρόεδρος του ΔΣ της «Αυγής» και άνθρωπος του Πρωθυπουργού.

Oπως ανακοινώθηκε, τον επέλεξε η σημερινή διοίκηση του ΔΟΛ, δηλαδή ο Σταύρος Ψυχάρης, ο άνθρωπος που οδήγησε το ιστορικό Συγκρότημα στην καταβαράθρωση.

Προκύπτουν τρία εύλογα συμπεράσματα:
1.Αν τη διοίκηση αναλάβει ο κ. Μουλόπουλος, ο ΔΟΛ δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ως δημοσιογραφικός οργανισμός. Θα γίνει παραμάγαζο του μεγάρου Μαξίμου και της Κουμουνδούρου.

2. Αν ο κ. Μουλόπουλος δεν αναλάβει τη διοίκηση, αλλά αναλάβει να λύσει «τα διαρθρωτικά και οικονομικά προβλήματά» του, αυτό σημαίνει δύο τινά. Πρώτον, ότι θα πείσει τις τράπεζες, στις οποίες ο ΔΟΛ χρωστάει πολλά εκατομμύρια, να μην του τραβήξουν την πρίζα (χρεοκοπία). Και, δεύτερον, θα βρει κάποιον επιχειρηματία να βάλει στον οργανισμό τα λεφτά που δεν βάζει ο κ. Ψυχάρης.

3. Αν ισχύσουν αυτά, είναι πιθανόν ο ΔΟΛ να «σωθεί» για κάποιο διάστημα. Πόσο θα είναι αυτό; Αγνωστο. Θα εξαρτηθεί από δύο παράγοντες. Από τα λεφτά που θα βάλει ο επενδυτής, τον οποίο θα βρει (;) ο κ. Μουλόπουλος. Και, κυρίως, από την αντίδραση των αναγνωστών των εφημερίδων και των ιστοσελίδων του οργανισμού.

Με απλά λόγια, ο ΔΟΛ θα κινδυνεύσει να μείνει χωρίς αναγνώστες, μόλις αυτοί καταλάβουν ότι δεν είναι πλέον δημοσιογραφικό συγκρότημα, αλλά (πάει να γίνει) κυβερνητικό παραμάγαζο. Και κανένα μαγαζί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς «πελάτες» όσα λεφτά κι αν βάλει ο ιδιοκτήτης. Εκτός αν τα νέα αφεντικά του ΔΟΛ καταφέρουν να πείσουν μερικές χιλιάδες οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ να αγοράζουν τις εφημερίδες του, τώρα που ο «διαπλεκόμενος» Ψυχάρης θα αντικατασταθεί από κάποιον φιλοκυβερνητικό (μη διαπλεκόμενο, εννοείται) τύπου Καλογρίτσα.

Εν κατακλείδι: όσοι θεωρούν εκ των ων ουκ άνευ την ύπαρξη πολλών και διαφορετικών μέσων ενημέρωσης και τη διατήρηση των θέσεων εργασίας θέλουν να επιζήσει ο ΔΟΛ. Oμως, η συνταγή που επελέγη οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα μια ώρα αρχύτερα. Και δεν είναι συνταγή «γάτας Ιμαλαΐων», αλλά μιας γάτας που παραδόθηκε στους διώκτες της πριν (ή για να μην) «ξεψυχήσει».

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

Κυπριακό: Αμηχανία ή Τορπίλη;

Γράφει ο  Νίκος  Μπίστης, http://thecaller.gr

Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στην χτεσινή συνέντευξη ενημέρωσης του κυπριακού λαού για τις εξελίξεις στην Γενεύη, όπως ήταν υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων «κάλυψε» για μια ακόμα φορά την ελληνική κυβέρνηση και τον ΥΠΕΞ Νίκο Κοτζιά. Η αλήθεια βεβαίως είναι οτι ο τελευταίος εδήλωσε ανέτοιμος για να συζητήσει το θέμα ασφάλειας και εγγυήσεων και ζήτησε αναβολή της συζήτησης.

Προηγουμένως προσπάθησε να περιορίσει την συνέχιση της συζήτησης ανάμεσα στις τρείς εγγυήτριες δυνάμεις πράγμα που απεφεύχθη μετά την αντίδραση της κυπριακής πλευράς. Είναι προφανές οτι κάποιοι προσπαθούν απεγνωσμένα να ροκανίσουν τον χρόνο,να σπρώξουν τις εξελίξεις μετά την εικοστή Ιανουαρίου, περιμένοντας για ανεξήγητους λόγους την απο Τραμπ βοήθεια όπως υπαινίχθηκε ο Πάνος Καμμένος. Είναι η επικαιροποιημένη εκδοχή της καταστροφικής θεωρίας οτι «ο χρόνος τρέχει υπέρ μας.»

Η κυπριακή πλευρά ήταν πανέτοιμη και γιαυτό κατέθεσε πλήρη πρόταση. Το θέμα της ασφάλειας, των εγγυήσεων και των κατοχικών στρατευμάτων δεν είναι θέμα εμπειρογνωμόνων και μάλιστα στην τελική φάση των διαπραγματεύσεων. Είναι πολιτικό θέμα αρμοδιότητας της πολυμερούς και των εγγυητριών δυνάμεων. Αυτός εξάλλου ήταν και ο λόγος της σύγκλισης της διάσκεψης στην Γενεύη και γιαυτο μέχρι την τελευταία στιγμή εκρεμούσε το θέμα της συμμετοχής Ελλάδας, Τουρκίας και Μεγάλης Βρετανίας στο ανώτατο επίπεδο.

Την αναβάθμισαν δε με την παρουσία τους και την ενεργό συμμετοχή τους τόσο ο κ. Γιούνκερ εκ μέρους της ΕΕ όσο και ο ΓΓ του ΟΗΕ κ. Γκουτιέρες .  Άρα δεν υπάρχει δικαιολογία για την έλλειψη ετοιμότητας απο ελληνικής πλευράς. Πόσο μάλλον όταν η επίκληση αυτού του λόγου αποδυναμώνει ένα απο τα μόνιμα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς η οποία  όλα αυτα τα χρόνια κατηγορούσε – και δικαιολογημένα- την τουρκική πλευρά για κωλυσιεργία.

Αυτό που δεν μπορώ – ισως και να μην θέλω – να απαντήσω είναι αν είμαστε μπροστά σε μια αμήχανη αναβολή η σε ένα τορπιλισμό της προσπάθειας. Αυτο που είναι γνωστό τοις πάσι είναι οτι στην ελληνική πλευρά – δυστυχώς τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση – συνυπάρχουν δύο διαμετρικά αντίθετες απόψεις. Η αναζητούσα λύση συμβιβασμού και η απορριπτική. Περίοπτη θέση στην δεύτερη είχαν κατακτήσει δικαιωματικά με τις δηλώσεις τους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο ΥΠΕΞ και ο ΥΠΕΘΑ. Πληροφορίες έφερναν τον πρωθυπουργό να κινείται διστακτικά υπέρ της αναζήτησης λύσης.

Επειδη το θέμα δεν έχει τελειώσει ας ελπίσουμε οτι αυτές οι πληροφορίες θα επαληθευτούν στην πράξη τις επόμενες ημέρες. Γιατί μέχρι στιγμής αρνητικός πρωταγωνιστής παραμένει ο κ. Κοτζιάς ο οποίος δεσμεύει μια με το non paper στο Μον Πελερέν και μια με την την δήλωση ανετοιμότητας προς συζήτηση στην Γενεύη , την κυβέρνηση και την χώρα. Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος τελειώνει και ο κ. Τσίπρας αναγκαστικά θα βγεί απο την σκιά του κ Κοτζιά στο φώς.

Και ο χρόνος τελειώνει γιατι τόσο ο κ. Γκουτιέρες όσο και ο κ. Γιούνκερ, τόσο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης όσο και ο Τουρκοκύπριος ηγέτης κ. Ακκιντζί δεν δείχνουν διατεθειμένοι να αφήσουν να πάει χαμένη η enormous progress – κατα τον ΓΓ του ΟΗΕ- που επιτεύχθηκε και επικυρώθηκε στην Γενεύη. Ούτε να χαθεί στον χρόνο το momentum. Ο ειδικός σύμβουλος του ΟΗΕ για το Κυπριακό κΈιντε στην συνέντευξη που παραχώρησε αμέσως μετά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη δεν άφησε περιθώριο παρερμηνειών: η αναβολή είναι ολιγοήμερη, την επόμενη Τετάρτη συναντώνται οι εμπειρογνώμονες, σε λίγες ημέρες πρέπει να ολοκληρώσουν το έργο τους και αμέσως μετα θα συγκληθεί πάλι η πολυμερής με την ίδια  η αναβαθμισμένη σύνθεση για να ολοκληρωθεί η εργασία. Αν αυτό είναι δυνατόν εντός του Ιανουαρίου , πρόσθεσε, ακόμα καλύτερα. Είπε δηλαδη με διπλωματική γλώσσα : όλοι ξέρετε πια όλες τις πτυχές και τις πιθανές εναλλακτικές προτάσεις, ήρθε η ώρα να πάρετε τις αποφάσεις σας.


Μέχρι στιγμής στην συζήτηση στην Κύπρο αλλα και στην Ελλάδα τον τόνο δίνουν οι φοβικοί και οι απορριπτικοί, εκπρόσωποι του Δικτύου 21 στην Ελλάδα, στην Κύπρο εκπρόσωποι του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου. Όλοι δηλαδη οι φανατικοί οπαδοί της μή λύσης, οι εκπρόσωποι   του εθνικολαικισμού.Η κατάσταση αυτη μπορεί εύκολα να ανατραπεί. Στην Κύπρο ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ απο την μιά και Ακκινζί  με Ταλάτ απο την άλλη μπορούν να συγκροτήσουν ένα πανίσχυρο μέτωπο λογικής και πειθούς. Στην Τουρκία – για το κυπριακο ειδικά- ο Ερντογαν έχει πιο ρεαλιστικές προσεγγίσεις απο την κεμαλική αντιπολίτευση. Τέλος στην Ελλάδα Τσίπρας και Μητσοτάκης θα μπορούσαν κατ εξαίρεση στο κυπριακό να δοκιμάσουν την συνταγη της συναίνεσης. Θα το κάνουν; Ίδωμεν .

ΥΓ Οι τελευταίες πληροφορίες επιτρέπουν αισιοδοξία. Ένα non paper του Μαξίίμου είναι στην γραμμή Γκουτιέρες. Αναγνωρίζει την πρόοδο στην Γενεύη, αποδέχεται επιτάχυνση των διαδικασιών, ζητάει να μην χαθεί η ευκαιρία. Μακράν το καλύτερο κείμενο απο ελληνικής πλευράς.

Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Μουσταφά Ακκιντζί δήλωσε οτι δεν υπάρχουν θέματα ταμπού που δεν μπορούν να συζητηθούν, ανοίγοντας ακόμα περισσότερο την πόρτα για συμβιβαστική λύση στο θέμα ασφάλειας και εγγυήσεων.

Τέλος με καθυστέρηση που δημιούργησε εντυπώσεις και αξιοποιήθηκε απο τους απορριπτικούς τα ΜΜΕ ανασκεύασαν την ψευδή πληροφορία οτι ο Ερντογάν δήλωσε οτι τα τουρκικά στρατεύματα » θα μείνουν για πάντα στην Κύπρο». Η πραγματικότητα ειναι οτι παρουσίασε ένα οδικό χάρτη, μίλησε για αποχώρηση ελληνικών και τουρκικών στρατευμάτων, επανέφερε την αναλογία 950 Έλληνες, 650 Τούρκοι, για την εκ περιτροπής προεδρία, κοντολογίς μπήκε στην συζήτηση επι της ουσίας. Και όμως επι ώρες  μας βομβάρδιζαν με χαλκευμένες πληροφορίες. Όλα αυτά δείχνουν πόσο ρευστά είναι τα πράγματα, πόσο σημαντική είναι η σωστή ενημέρωση των πολιτών και η ψυχραιμία των ηγετών.

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

Οικονομική ασφυξία, Grexit και εκλογές...

Think tanks και κορυφαίοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι, διαπιστώνουν ότι η αξιολόγηση βρίσκεται "στον αέρα" και καταγράφουν τα επικίνδυνα σενάρια για το 2017.

Παρά τις επανειλημμένες δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης ότι η διαπραγμάτευση θα έχει ολοκληρωθεί έως το τέλος Ιανουαρίου, think tanks και κορυφαίοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι, διαπιστώνουν ότι η διαδικασία βρίσκεται “στον αέρα” και εκτιμούν ότι πλέον είναι σίγουρη η παράταση της διαπραγμάτευσης, με ολοκλήρωσή της μετά τον Μάρτιο. Υπενθυμίζουν  ότι η χώρα έχει δανειακές υποχρεώσεις μέσα στον Φεβρουάριο και τον Απρίλιο, που αναμένεται να δημιουργήσουν προβλήματα στάσης πληρωμών, όχι τόσο ισχυρά ώστε να προκαλέσουν ένα Grexit εντός του 2017 αλλά οπωσδήποτε αυξάνουν τον κίνδυνο πρόωρων εκλογών.

Eurasia Group: Aυξημένη πιθανότητα εκλογών

Το Eurasia Group εκτιμά ότι οι συνεδριάσεις του Euroworking Group, θα διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο στην επίτευξη συμφωνίας και στη σύγκλιση απόψεων

Το Eurasia Group στην τελευταία έκθεσή του για την Ελλάδα θεωρεί ότι το μείζον ζήτημα για τους πρώτους μήνες του 2017 θα είναι το ελληνικό χρέος, τονίζοντας ωστόσο ότι το περιβάλλον δεν έχει αλλάξει σε σχέση με το Eurogroup του Δεκεμβρίου: η γερμανική κυβέρνηση παραμένει ανυποχώρητη, επιμένοντας στην συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα και αρνείται αν δεχθεί περαιτέρω ελάφρυνση από τη συμφωνηθείσα στο Eurogroup του περασμένου Μαΐου, ενώ από την άλλη πλευρά το Ταμείο εξακολουθεί να θεωρεί την απαίτηση για πλεόνασμα 3,5% μη ρεαλιστική. Εν μέσω αυτής της διαφωνίας, η ελληνική κυβέρνηση καθυστερεί το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και αρνείται να υιοθετήσει νέα μέτρα λιτότητας.

Με δεδομένη αυτήν την κατάσταση το Eurasia Group θεωρεί απίθανο το να καταλήξει σε συμφωνία το Eurogroup του Ιανουαρίου, αλλά εκτιμά ότι οι συνεδριάσεις του Euroworking Group, θα διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο στην επίτευξη συμφωνίας και στη σύγκλιση απόψεων.

Το think tank τονίζει ότι όλες οι πλευρές θέλουν να αποφύγουν μια αποσταθεροποίηση, η κάθε μια για δικούς της λόγους: Η Αθήνα θέλει να αποφύγει τις εκλογές, τις οποίες «σίγουρα θα έχανε», το Βερολίνο θέλει να αποφύγει μία νέα κρίση για το ευρώ και το ΔΝΤ προσπαθεί να διατηρήσει τη θεσμική του δύναμη.

Περιμένοντας τα οικονομικά αποτελέσματα του πρώτου τετραμήνου, αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις σε Ευρώπη και Αμερική για να εκφέρει οριστική κρίση, το Eurasia Group διαβλέπει πως η συμφωνία πιο πιθανό να επέλθει στα μέσα του έτους. Το το Eurasia Group δεν αποκλείει πάντως την προσφυγή στις κάλπες σε μια προσπάθεια του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να περιορίζει τις απώλειές του, συντηρώντας την ελπίδα να ανακάμψει σε επόμενη αναμέτρηση. Το think tank παρουσιάζει ως πιθανότερο σενάριο τη διενέργεια εκλογών το φθινόπωρο.

Goldman Sachs: Οι διαφωνίες των πιστωτών για την Ελλάδα

Εντάσεις στην Ευρώπη λόγω Brexit, αλλά και συνέχιση της διαφωνίας ανάμεσα στους θεσμούς για την συνέχιση του ελληνικού προγράμματος και τους δημοσιονομικούς στόχους προβλέπει η Goldman Sachs για το 2017, χαρακτηρίζοντας την Ελλάδα “μήλον της Εριδος”.

Καθώς η αξιολόγηση δεν φαίνεται ότι θα κλείσει έως το τέλος Ιανουαρίου, το κορυφαίο χρηματοπιστωτική ίδρυμα θυμίζει τις δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας: μια πληρωμή 1,5 δισ. ευρώ στον ESΜ στις 27 Φεβρουαρίου, κάτι περισσότερο από 1 δισ. ευρώ στην ΕΚΤ στις 20 Απριλίου,  2 δισ. ευρώ στους ιδιώτες επενδυτές στις 17 Ιουλίου, σχεδόν 4 δισ. ευρώ στην ΕΚΤ στις 20 Ιουλίου, και 1,5 δισ. ευρώ στον ΕSM στις 27 Αυγούστου, εκτός από άλλες μικρότερες υποχρεώσεις σε όλη την διάρκεια του 2017.

Citigroup: Η Ελλάδα παράγοντας εξελίξεων το 2017

Η Ελλάδα είναι ένα από τα κρίσιμα θέματα που θα καθορίσουν την πορεία των εξελίξεων στην Ευρώπη το 2017 σύμφωνα με την ανάλυση της Citigroup για τις προοπτικές της νέας χρονιάς και απαντά στο ερώτημα αν υπάρχουν νέοι κίνδυνοι στάσης πληρωμών και Grexit.

H Citi εκτιμά ότι μια ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με τους πιστωτές δεν θα οδηγήσει στον ίδιο βαθμό πολιτικού δράματος, τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο, όπως στα προηγούμενα επεισόδια της ελληνικής κρίσης. Υπενθυμίζει ότι τα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσα στην χρονιά είναι:
  • η ολοκλήρωση της δεύτερης αναθεώρησης και η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, που είναι ένα άκρως αμφιλεγόμενο ζήτημα για την κυβέρνηση,
  • η συμφωνία για πιο βιώσιμους δημοσιονομικούς στόχους για το 2018 και
  • τα επιπλέον μέτρα λιτότητας που απαιτούν αυτοί οι στόχοι
  • η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα.
Μια ρήξη στις σχέσεις της Ελλάδας με τους πιστωτές δεν θα οδηγήσει στον ίδιο βαθμό πολιτικού δράματος, τουλάχιστον σε διεθνές επίπεδο

Η Citigroup θεωρεί ότι οι πιστωτές δεν εμφανίζονται διατεθημένοι να προβούν σε νέες παραχωρήσεις προς την Ελλάδα, κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με τις προσπάθειες της κυβέρνησης να δείξει ότι... κερδίζει κάτι από τις διαπραγματεύσεις. Αυτό – τονίζει η τράπεζα - θα συνεχίσει να μειώνει τη στήριξη προς την κυβέρνηση Τσίπρα και να αυξάνει τον κίνδυνο πρόωρων εκλογών.

Ωστόσο, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων βουλευτών υποστηρίζουν το μνημόνιο αλλά και την παραμονή στο ευρώ και ότι η Νέα Δημοκρατία είναι πιθανό να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, οι κίνδυνοι για την Ελλάδα είναι σχετικά πιο περιορισμένοι από ό, τι στο παρελθόν. Ετσι, το Grexit είναι απίθανο να αποτελέσει κυρίαρχο κίνδυνο για το 2017, κατά την άποψη της Citi.

Ωστόσο, σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, η διαπραγμάτευση θα καθυστερήσει ακόμη περισσότερο και θα χαθεί η προοπτική ένταξης των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.

Αναδημοσίευση από-  http://www.thetoc.gr

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Ούτε χρόνο δεν συμπλήρωσε η διοίκηση των ΕΛΤΑ Ταχυμεταφορές.

Αναδημοσίευση από-  http://www.capital.gr

Του Δημήτρη Δελεβέγκου

Απόφαση για την αλλαγή του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας ΕΛΤΑ Ταχυμεταφορές θα λάβει το δ.σ. της εταιρείας κατά την προγραμματισμένη γενική συνέλευση της 13ης Ιανουαρίου.

Η απόφαση για τη εποπτευόμενη από το υπουργείο Υποδομών εταιρεία φαίνεται να αποσκοπεί στην εκτόνωση της κρίσης που έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό των ελληνικών ταχυδρομείων μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες ως προς την ανάληψη νέων έργων.

Ο λόγος για δύο projects, συνολικού προϋπολογισμού της τάξης των 20 εκατ. ευρώ, της αποστολής των λογαριασμών της ΕΥΔΑΠ και των δικαιολογητικών διαβατηρίων.

Να σημειωθεί ότι το διοικητικό συμβούλιο των ΕΛΤΑ Ταχυμεταφορές δεν έχει συμπληρώσει ούτε χρόνο, καθώς τοποθετήθηκε την 1η Ιουλίου 2016.

Πρόκειται για τους:
-Κελάφα Δημήτριο του Αθανασίου, Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου
-Κοροβέση Στυλιανό του Ευαγγέλου, Διευθύνων Σύμβουλος
-Παπανδρέου Ανδρέα του Νικολάου, μέλος
-Τσάβαλο Ζήκο του Ιωάννη, μέλος
-Μπουλμέτη Κωνσταντίνο του Ευστράτιου, μέλος
-Καραμουσάντα Δημήτριο του Χρήστου, μέλος
-Ανδρέου Βασιλική του Ευαγγέλου, μέλος.

Ο πρόεδρος Δ.Κελάφας είναι καθηγητής Μαθηματικών, ενώ ήταν υποψήφιος Δήμαρχος Περιστερίου και επικεφαλής της παράταξης "Περιστέρι για Όλους ανατροπή".
Ο διευθύνων σύμβουλος κ.Κοροβέσης είχε διατελέσει για μία δωδεκαετία Δήμαρχος στον Άγιο Στέφανο.

Αποκλείστηκαν τα ΕΛΤΑ από το διαγωνισμό διαβατηρίων της Αστυνομίας.

Από το διαγωνισμό για τα διαβατήρια της Ελληνικής Αστυνομίας, αρχικού προϋπολογισμού 10,8 εκατ. ευρώ, αποκλείστηκε η κοινοπραξία των εταιρειών ΕΛΤΑ-Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ. Το έργο θα έδινε ώθηση στα μεγέθη των δύο εταιρειών, ωστόσο, σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Σωματείων Ταχυδρομικών (ΠΟΣΤ), το σχήμα αποκλείστηκε προτού καν ανοίξουν οι οικονομικές προσφορές, λόγω παραλείψεων στα νομιμοποιητικά έγγραφα, καθώς είχαν προσκομίσει λάθος πιστοποιητικά.

Ως αποτέλεσμα, η ΠΟΣΤ κάνει λόγο, με ανακοίνωσή της, για καταστροφικό έργο των διοικήσεων των ΕΛΤΑ και Ταχυμεταφορών ΕΛΤΑ και ζητά την παραίτησή τους.

"Παρά τις, εδώ και καιρό, έντονες επισημάνσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Ταχυδρομικών, λόγω της μεγάλης σημασίας του διαγωνισμού, αλλά και παρόμοιων "ατυχών κρουσμάτων" στο παρελθόν και παρά τις διαβεβαιώσεις των Διοικήσεων των ΕΛΤΑ και των Ταχυμεταφορών για ιδιαίτερη προσοχή εκ μέρους τους στην κατάρτιση της προσφοράς, τελικά το "λάθος" συνέβη.

Βέβαια τα δείγματα γραφής τους …. δεν είναι σημερινά. Είχαν καταγραφεί πρόσφατα και στο μειοδοτικό διαγωνισμό της ΕΥΔΑΠ, αντίστοιχου προϋπολογισμού (10 εκατ. ευρώ), για τη διακίνηση της αλληλογραφίας της, που κατοχυρώθηκε σκανδαλωδώς, μετά από τρία χρόνια, στον πλειοδότη, χωρίς καμιά αντίδραση από την πλευρά της Διοίκησης των Ελληνικών Ταχυδρομείων.
Είμαστε πλέον θεατές ενός ασύμμετρου πολέμου εναντίον του Δημόσιου Ταχυδρομείου από συγκεκριμένα συμφέροντα.

Καλούμε την Κυβέρνηση και τον αρμόδιο Υπουργό να παρέμβουν άμεσα και να κηρύξουν άκυρο τον διαγωνισμό, καθώς δεν τηρούνται πλέον ούτε στοιχειωδώς οι βασικοί κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού και να αποτρέψουν με αυτόν τον τρόπο την περαιτέρω συρρίκνωση του Δημόσιου Ταχυδρομείου.
Η πίστωση χρόνου και η ανοχή μας για τις Διοικήσεις στα ΕΛΤΑ και στις Ταχυμεταφορές ΕΛΤΑ τελείωσε,

Εάν υπήρχε στοιχειώδης ευθιξία και αξιοπρέπεια από την πλευρά τους, θα έπρεπε ήδη να είχαν υποβάλει τις παραιτήσεις τους" σημειώνει η ΠΟΣΤ.



Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017

It ’s the EQ, stupid!

Είναι η συναισθηματική νοημοσύνη, ηλίθιε 
(παράφραση της γνωστής φράσης του Bill Clinton “It’s the economy, stupid”, ο χαρακτηρισμός δεν απευθύνεται επ’ ουδενί στον αναγνώστη!)

Γράφει ο  Προκόπης Δούκας,  http://www.athensvoice.gr

Εκατομμύρια πίξελ καταναλώθηκαν για να εξηγηθούν οι δύο μεγαλύτεροι πολιτικοί σεισμοί, που χαρακτήρισαν τη χρονιά της απώλειας, μεταξύ άλλων, των πιο δυνατών μουσικών συμβόλων της γενιάς της μεταπολίτευσης, όπως την ονομάζουμε εδώ στην Ελλάδα. Ο David Bowie ήταν η επική και ακομπλεξάριστη εφηβεία μας, ο Leonard Cohen η διανοούμενη ροκ ποίηση, ο Prince και ο George Michael η ξεδιάντροπη συνειδητοποίηση της σεξουαλικότητας, σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ ταλέντου στη σύνθεση, την παραγωγή, τη φωνή και την σκηνική παρουσία.

Το ουσιαστικό όμως, η υπέροχη μουσική κληρονομιά, δεν πεθαίνει. Η πραγματική θλίψη για τους περισσότερους δημοκράτες και νοήμονες πολίτες του δυτικού κόσμου, ανάμικτη με ανησυχία και φόβο, ήταν άλλη: Για πρώτη φορά μετά τις δεκαετίες που οδήγησαν στον μεγάλο πόλεμο, η ουσιαστική δημοκρατία έδειξε να υποχωρεί τόσο δραματικά.

Το δημοψήφισμα για το Brexit και ο θρίαμβος Τραμπ (από πλευράς εκλογικού συστήματος, καθώς η λαϊκή ψήφος έδωσε στη Χίλαρυ εκατομμύρια ψήφους παραπάνω) ερμηνεύθηκαν εν πολλοίς ως η συχνά αυτοκαταστροφική αντίδραση της μικρομεσαίας τάξης, στις αλλαγές του 21ου αιώνα, στην παγκοσμιοποίηση και στο οικονομικό στρίμωγμα που αυτές επέφεραν. Σε συνδυασμό με την επικράτηση της “μετα-αλήθειας” στον αιώνα του διαδικτύου, του ενδημικού ρατσισμού και της ξενοφοβίας που απλόχερα ενίσχυσε το παγκόσμιο προσφυγικό πρόβλημα, το αποτέλεσμα ήταν η εξάπλωση του λαϊκισμού και η επικράτηση των φαιδρών πολιτικών προσωπικοτήτων, που φαίνονται κιόλας από τη φάτσα τους πόσο προβληματικοί είναι.

Γι αυτό το τελευταίο, γιατί δηλαδή δεν υπάρχουν μεγάλοι ηγέτες και αξιόλογο πολιτικό προσωπικό παγκοσμίως, οι ερμηνείες είναι πολλές. Η επικρατέστερη μάλλον είναι οτι με την μεταπολεμική εμπέδωση της ασφάλειας, της ανάπτυξης και της κανονικότητας της ζωής, οι δυτικές δημοκρατίες μπήκαν σε μια φάση ολοένα και μεγαλύτερης αποξένωσης των εντίμων και σοβαρών ανθρώπων από τα κοινά. Όσο προχωράει το ρολόι της ιστορίας, η συμμετοχή μοιάζει πια όχι ως υποχρέωση του σκεπτόμενου πολίτη, αλλά ως εμπλοκή σε ένα σύστημα, που σαν βούρκος καταπίνει κάθε υγιή προσπάθεια. Η μη αντιστροφή της κατάστασης, που απαιτεί όμως μια κρίσιμη μάζα νέων πολιτικών με άλλα χαρακτηριστικά, χειροτερεύει διαρκώς τα πράγματα.

Το τραγικό σε αυτή τη φάση της ιστορίας (και στη χώρα μας) είναι οτι μερίδα των ψηφοφόρων, που τελικά επιβάλλει την ατζέντα του, αντιδρά στη χειροτέρευση των συνθηκών της ζωής του με την ανάδειξη ενός αισθητά υποδεέστερου πολιτικού προσωπικού, κυρίως αυτού που υιοθετεί απροσχημάτιστα κάθε δημαγωγία, θεωρία συνωμοσίας, βολικό ψέμα και ανεφάρμοστη “ονείρωξη”. Ακόμα χειρότερα, αποδέχεται και ενδυναμώνει κάθε καταδικασμένη από την ιστορία ακραία αντίληψη φασισμού, ρατσισμού, καταπάτησης δικαιωμάτων και αρχών. Η ροπή προς τον ολοκληρωτισμό επανέρχεται δυναμική και αμφίπλευρη. Η απάντηση όμως στα προβλήματα δεν είναι παρά η αντίθετη κατεύθυνση: Περισσότερη υγιής, βαθειά, έντιμη, μετριοπαθής και ουσιαστική δημοκρατία.

Οι ερμηνείες του σημερινού κόσμου είναι περισσότερο περίπλοκες, παρά απλές και μονοδιάστατες. Κανείς δεν μπορεί να αποδώσει αυτό τον μαζικό αυτοχειριασμό των δυτικών κοινωνιών σε κάποια μυστήρια μαζική πτώση του IQ (αν και στις περιπτώσεις των ακολούθων τύπου Σώρρα, η έλλειψη είναι εμφανής) και την εξαφάνιση της ικανότητας για εκλογίκευση.

Σίγουρα μπορεί κανείς να καταλογίσει στον μέσο δυτικό πολίτη, ότι αδρανεί εγκληματικά: Καθηλωμένος στον καναπέ του και χαμένος στην καθημερινότητα του, αρνείται να κοπιάσει για να αυτοβελτιωθεί, να αποκτήσει περισσότερες γνώσεις και ουσιαστική ενημέρωση, να ερμηνεύσει καλύτερα τον κόσμο γύρω του. Αποζητά τις εύκολες λύσεις, τόσο στη σκέψη όσο και στην αισθητική - και τελικά καταλήγει να ψηφίζει την Μαρίν Λεπέν για να αντιμετωπίσει ένα νέο κόσμο, όπου τα μεροκάματα είναι φτηνά στην Ανατολή και οι μεγαλύτερες εταιρείες που αλλάζουν τον ρού της ιστορίας είναι στη Silicon Valley. Ατυχές και ατελέσφορο, όσο και η αντίληψη οτι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα θα βελτιωθεί από “αντισυστημικούς”, τύπου Trump και Farage.

Το ΙQ δεν είναι αυτό που λείπει, σε αυτούς που υιοθετούν τις τάσεις της εποχής. Ειδικά όσοι εμπορεύονται με συνείδηση και σύστημα τις ελπίδες ενός λαού, απλώς για να διατηρούν ζωντανό το δικό τους ακραίο “μαγαζάκι”, είναι απλώς οι μεγαλύτεροι πολιτικοί απατεώνες και όχι βλάκες. Όσοι πίστεψαν αρχικά οτι το μνημόνιο θα σβηστεί “με ένα νόμο και ένα άρθρο” (και θα ζούμε χωρίς να δανειζόμαστε, αλλά και χωρίς να περιορίσουμε τις δαπάνες) δεν έχασαν ξαφνικά το νοητικό τους επίπεδο (όσοι επιμένουν να το πιστεύουν, ναι). Αρκετοί από αυτούς που επένδυσαν στους Podemos στην Ισπανία δεν είναι χαμηλής νοημοσύνης, αν και φαίνεται οτι διδάχθηκαν από το ελληνικό παράδειγμα και περιόρισαν τις φρούδες ελπίδες τους. Στην Ιταλία, όσοι πιστεύουν οτι ο καραγκιόζης Bepe Grillo και η έξοδος από το ευρώ θα λύσουν τα προβλήματα της χώρας, μοιάζουν με τους Έλληνες υπαλλήλους των ΔΕΚΟ που θέλουν να γυρίσουμε στο 2009, όταν αμείβονταν, ως απόφοιτοι Δημοτικού, πολύ πάνω από τον γιατρό του ΕΣΥ και τον καθηγητή πανεπιστημίου. Χωρίς να παράγεις και να εξάγεις αρκετά, χωρίς να έχεις κοπιάσει να μορφωθείς, πώς ζητάς μισθούς Νορβηγίας;

Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από το θυμικό. Η αντιμετώπιση της κοινής μας ζωής με ελαφρότητα, η άγνοια κινδύνου και η επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων δεν είναι μόνο έλλειψη παιδείας. Είναι πρωτίστως έλλειψη ισορροπίας, σφαιρικής προσωπικότητας και τελικά σοβαρότητας.

Η επικράτηση των συμπλεγμάτων, το αυτοπαραμύθιασμα, τα χαμηλά ένστικτα και οι φανατισμοί, η απουσία του μέτρου και οι ψωνισμένες φιλοδοξίες (χωρίς κόπο), ο άκρατος ατομικισμός, η κουτοπονηριά και ο νεοπλουτισμός, ο ναρκισισμός και η “ψωνάρα”, οι τραχιές και ανεπεξέργαστες πλευρές της ανθρώπινης φύσης είναι αυτές που τελικά οδηγούν σε μια συμπεριφορά μικρού παιδιού, που καταπίνει με ευκολία όλα τα ψέματα, φτάνει να εξυπηρετούν τις ψυχολογικές του επιδιώξεις. Τα χαρακτηριστικά αυτά υπάρχουν σε όλο το πολιτικό φάσμα, στον σύγχρονο λαϊκισμό όμως επικρατούν καθολικά. Θα μπορούσε να το συνοψίσει κανείς στην ολοένα μεγαλύτερη απουσία συναισθηματικής νοημοσύνης, σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο πολύπλοκος, χωρίς να διαφαίνονται οι κανόνες και οι ελπίδες της νέας εποχής.

Η αντίδραση του παιδιού-ψηφοφόρου είναι η κόντρα, η αυτοκαταστροφή, το “μπουρλότο”. Γιατί στην πιο ανεπτυγμένη πλευρά του πλανήτη γινόμαστε ολοένα και πιο παιδιά; Γιατί πρέπει η ανθρωπότητα να κάνει κύκλους , ώστε να ζήσουμε κι εμείς τον κίνδυνο μιας νέας “δεκαετίας του ’30”, με παγκόσμια άνοδο του φασισμού; Γιατί πρέπει να ζούμε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στα άκρα, που το ένα τροφοδοτεί το άλλο, όπως μας έχει διδάξει με τραγικό τρόπο η ιστορία;

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο σεβασμός στη δημοκρατία δεν συνεπάγεται την ανοχή προς τον “εκτσογλανισμό” της κοινωνίας. Δημοκρατία σημαίνει αρχές, θεσμοί, δικλίδες και σεβασμός στους εκάστοτε κανόνες. Το σύστημα δεν αλλάζει παρά μόνο με απίστευτα πολλή δουλειά, προς την προοδευτική εξέλιξη. Η αντισυστημική λαίλαπα είναι η μεγαλύτερη φενάκη και τις επιπτώσεις της τις βιώνουν πρώτα από όλους οι “οργισμένοι” και οι αδύναμοι οικονομικά. Η επιστροφή στον απομονωτισμό, στον ρατσισμό και στον ολοκληρωτισμό είναι ανεπίτρεπτη οπισθοχώρηση και καμμία λαϊκή ετυμηγορία δεν τη δικαιολογεί. Ο λαϊκισμός του “να ακούσουμε τον παλμό του ψηφοφόρου στην κατηφόρα του” είναι άκρως επικίνδυνος, για όποιον πιστεύει στη δημοκρατία.

Αν ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος βάζει ακροδεξιούς του “Alt-Right” και του “White Supremacy” στην κυβέρνηση του, η απάντηση όλων δημοκρατικών πολιτών στον κόσμο πρέπει να είναι η καλλιέργεια περισσότερης συναισθηματικής νοημοσύνης και η προσπάθεια ανάδειξης ηγετών, που πέρα από πολιτικές ή ιδεολογικές διαφορές αντιμετωπίζουν την αποστολή τους, με την υπευθυνότητα, τη σοβαρότητα και το ανοιχτό πνεύμα που αυτή επιτάσσει. Ο Barack Obama, ανεξαρτήτως της επιτυχίας της θητείας του, έλαμψε στην επίσκεψη του στην Ελλάδα, ακριβώς με αυτές τις ποιότητες. Και ο εκλιπών Κωστής Στεφανόπουλος, στα καθ’ ημάς, έγινε από υπερσυντηρητικός επαρχιώτης πολιτικός, ο καθολικός (συμβολικός έστω) ηγέτης, που αντιστάθηκε στον λαϊκισμό και εκτιμήθηκε από όλους, γιατί έκανε το άλμα της αυτοβελτίωσης και της ισορροπίας.

Το 2016 ήταν χρονιά της οδυνηρής κατάρρευσης πολλών μύθων στη χώρα μας, μιας και εμείς ήμασταν από τους πρώτους που ανεβήκαμε στο τρένο του λαϊκισμού. Ας ελπίσουμε οτι το 2017 θα σημάνει την αντίστοιχη κατάρρευση, για ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, όπως έγινε και με τους πρωτεργάτες του Brexit, που παραιτήθηκαν την επόμενη μέρα. Ευτυχώς ο Stallone δεν δέχτηκε τη θέση του Υπουργού Πολιτισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα έτριζαν τα κόκκαλα των τροβαδούρων της γενιάς μας…

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

Στέλιος Ράμφος: Μου άρεσαν πάντα όσα με ξεπερνούσαν.

Συνέντευξη στη  Σόνια Ζαχαράτου- BHMAgazino, 24/12/2016
http://www.tovima.gr

 Ο Στέλιος Ράμφος είναι ένας άνθρωπος προσιτός, υπομονετικός, χαμηλών τόνων, μειλίχιος, ο οποίος δεν δέχεται τον τίτλο του φιλοσόφου, αποκαλώντας τον εαυτό του φιλοφιλόσοφο, φίλο της φιλοσοφίας. Εχει σπουδάσει Νομικά στην Αθήνα και Φιλοσοφία στο Παρίσι, όπου και έχει διδάξει, και η εργασία του επικεντρώνεται στην ερμηνευτική του ελληνισμού, στα πνευματικά χαρακτηριστικά που κληροδότησε το Βυζάντιο στη νεότερη Ελλάδα και στη διάπλαση του ψυχισμού μας, καθώς η Αναγέννηση δεν μας άγγιξε. Εχει ένα μεγάλο κοινό που τον ακολουθεί στις διαλέξεις του και έχει συγγράψει έναν ικανό αριθμό βιβλίων, με τελευταίο το «Πολιτική από στόμα σε στόμα» (εκδόσεις Αρμός).

Κύριε Ράμφο, πώς βρεθήκατε στο πεδίο της φιλοσοφίας; «Μου άρεσαν πάντα όσα με ξεπερνούσαν και με πήγαιναν υψηλότερα».

Ποια ήταν τα πρώτα φιλοσοφικά σας διαβάσματα;
«Αν θυμάμαι καλά, το "Δύναμις και ύλη" του Λούντβιχ Μπύχνερ. Το διαβάζαμε οι νέοι, εκείνη την εποχή, για να πάρουμε θέση απέναντι στη θρησκεία. Ανήκει στα βιβλία του 19ου αι. που ήθελαν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει Θεός, αλλά ότι όλα προέρχονται από μία αυτόματη γέννηση. Με είχε εντυπωσιάσει, δεν με είχε, όμως, επηρεάσει».

Στο Παρίσι, εσείς και οι έλληνες φιλόσοφοι της προηγούμενης γενιάς, ο Καστοριάδης ή ο Αξελός, αποτελέσατε κάποια στιγμή μια κλειστή ομάδα; «Ποτέ, όταν όμως τους έβλεπα, συζητούσαμε».

Παρακολουθήσατε τα γεγονότα του Μάη του '68; Πώς τα βλέπετε σήμερα; «Ο Μάης ως κίνημα πολιτικό ήταν μια μεγάλη αποτυχία. Αλλωστε, έφερε την παντοδυναμία του Ντε Γκολ. Είχε, ωστόσο, ηθική σημασία, καθώς εξαιτίας του άλλαξαν στην Ευρώπη ήθη και συμπεριφορές. Ομως, παράλληλα, ανέπτυξε και μία παράμετρο προβληματική, της ελευθερίας των επιθυμιών, η οποία, με την παρέλευση του χρόνου έκλεισε τα όριά της. "Η φαντασία στην εξουσία" ως αναγνώριση του πραγματικού ή ως παράδοση σε φαντασιώσεις καθόρισαν την αρχή και το τέλος αυτής της ιστορίας».

Καλά ήταν όλα αυτά. «Καλά ήταν, αλλά όταν οι απελευθερώσεις δεν έχουν συνείδηση ορίων, φτάνουν στους απόλυτους καταναλωτισμούς, οι καταναλωτισμοί φέρνουν λαϊκισμούς, και οι λαϊκισμοί οδηγούν σε παρακμιακές καταστάσεις».

Πολλοί φιλόσοφοι της εποχής - κι εσείς μαζί - περάσατε από τον μαρξισμό και μετά αποχωρήσατε. «Ο μαρξισμός έχει ένα στοιχείο παιδικού και θρησκευτικού ενθουσιασμού, ο οποίος, στην αναμέτρηση με την πραγματικότητα, δεν αφήνει περιθώρια αναμονής. Εγώ αποχώρησα πολύ νωρίς· στα 23 μου».

Η εφημερίδα «Αυγή» είχε γράψει ότι ο πρώτος αριστερός ήταν ο Χριστός. Δέχεστε τη σύνδεση της θρησκευτικότητας με την πολιτική; «Μα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη δύναμη που είχε για έναν ολόκληρο αιώνα το αριστερό κίνημα σε χώρες όπως η Ρωσία και η Ελλάδα εάν δεν λάβουμε υπ' όψιν ότι οι κοινωνίες τους έχουν πολύ έντονο θρησκευτικό υπόβαθρο. Γι' αυτό, στον χριστιανισμό βρίσκουμε τους δεξιούς, πολύ θρησκευόμενους, οι οποίοι αρέσκονται στην τάξη και στο απαράλλαχτο του λειτουργικού κόσμου, και τους αριστερούς που ακολουθούν χιλιαστικά το αποκαλυπτικό στοιχείο, δηλαδή διεκδικούν το μέλλον χωρίς το παρόν».

Αυτή η λογική μάς δεσμεύει και δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε; «Ναι. Είμαστε λαός με ριζωμένη βαθιά στην ψυχή μας την έννοια της απόλυτης θρησκευτικής αλήθειας, η οποία δεν ζητεί καμία αλλαγή. Είμαστε πολύ συντηρητικός λαός και γι' αυτό ευνουχίζουμε την ευφυΐα μας. Πρόκειται για δομικό πολιτισμικό μειονέκτημά μας».

Οι προτεστάντες γιατί προχωρούν; «Επειδή κατέβασαν την απόλυτη αλήθεια στην πρακτική αλήθεια και έδωσαν ώθηση στην ηθική της ευθύνης».

Αν πείτε σε έναν κομμουνιστή ότι είναι ένας Ιανός και το άλλο πρόσωπο της ιδεολογίας του είναι η θρησκευτικότητα; «Δεν τίθεται, νομίζω, τέτοιο θέμα, επειδή για αυτόν δεν έχει νόημα. Μόνον κάποιος που έχει ανάγκη και μπορεί να εμβαθύνει στον εαυτό του είναι σε θέση και να το αντιληφθεί. Το χαρακτηριστικό του αριστερού είναι ότι αυτό δεν το σκέφτεται, γιατί για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι».

Είναι, λοιπόν, διπροσωπία; «Είναι διψυχία. Στο όνομα τού "λυτρώνω τον κόσμο", μια εικόνα θρησκευτικής λυτρώσεως μεταμορφώνεται σε "χειροπιαστή" λύτρωση κοινωνική. Το μεγάλο δράμα είναι ότι ο θρησκευτικός χιλιασμός οδηγεί τον πολιτικό χιλιασμό στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως».

Θεωρείτε ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι υβρίδιο της Αριστεράς; «Είναι γκρουπ ομαδικής ψυχοθεραπείας του 3%, που ήρθαν έτσι τα πράγματα και έγινε κυβέρνηση, οπότε τώρα χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Η Αριστερά δεν ενδιαφέρεται να προσεγγίσει ατομικά τον άνθρωπο, αλλά να λύσει αφηρημένα γενικά προβλήματα. Αν προσέξετε, ο αριστερός αρνείται τη συμπόνια στο όνομα της ιστορικής νομοτέλειας. Στο ψυχικό του βάθος είναι απεγνωσμένος και άπληστος. Και διαμαρτυρόμενος».

Η διαμαρτυρία δεν είναι στοιχείο του χαρακτήρα μας; «Η διαμαρτυρία στον τρόπο του αριστερού είναι μια ενεργητική μορφή του φθόνου».

Του φθόνου; Μα, οι Ελληνες έχουμε φιλότιμο. «Το φιλότιμο, όμως, μπορεί να οδηγήσει εύκολα στον φθόνο, ο οποίος ως ψυχολογικό χαρακτηριστικό συνδέεται με το αίσθημα της μειονεξίας. Ο φθόνος δεν είναι ζήλια. Ζήλια έχει ο Ευρωπαίος και γι' αυτό αναπτύσσει ανταγωνιστικότητα».

Δεν είμαστε καλοί άνθρωποι; «Ολοι καλοί είμαστε, αλλά η καλοσύνη χωρίς εξωστρέφεια δεν καλλιεργείται. Γινόμαστε κακοί, επειδή δεν ανοιγόμαστε. Πρώτα, βάζουμε το αίμα και τη συγγένεια. Ο άγνωστος δεν μας αφορά. Γι' αυτό δεν έχουμε εθελοντισμό. Μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε ή σε προσπάθειες όπως το "Ολοι μαζί μπορούμε"».

Και τόσοι εθελοντές που βοηθούν τους πρόσφυγες; «Είναι ευγενικά σκιρτήματα. Αλλά εθελοντισμό και αλληλεγγύη, όπως έχουν στις βόρειες χώρες, ούτε να τον φανταστούμε. Ποιος πήρε ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και τους έδωσε δουλειά; Η Γερμανία!».

Κοιτάμε, δηλαδή, σε παραμορφωτικό καθρέφτη τον εαυτό μας; «Ναι, ενώ θα έπρεπε να κοιταχτούμε σε καθρέφτη πραγματικό· αλλά δεν το τολμάμε. Ολα όσα λέμε τώρα, είναι προσπάθεια διαγνώσεως, η οποία είναι η μισή θεραπεία. Η Ελλάδα έχει βαρύ ιστορικό που ξεκινά από τον 11ο αιώνα, όταν δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει τις εξελίξεις του τότε κόσμου. Και υπέστη καθήλωση, έμεινε στην Ανατολή και προτίμησε τους Τούρκους».

Αγάπη δεν έχουμε; «Υπάρχουν δύο ειδών αγάπες. Η μία, που πρέπει να αποφεύγουμε, είναι η αγάπη με την οποία ταυτιζόμαστε με το αγαπώμενο πρόσωπο. Η ταυτιστική αγάπη μπορεί να γίνει ευνουχιστική, όπως μιας μαμάς που δεν θέλει να αποχωριστεί το παιδί της για να κυριαρχεί στην επιθυμία του· και ο ρόλος της είναι θεμελιώδης στην ελληνική κουλτούρα. Εμένα με ενδιαφέρει η αγάπη που κρατά αποστάσεις, το ζωτικό ενδιαφέρον για κάτι καλό και η λαχτάρα μας να δούμε αυτό το καλό στον άλλον. Η αγάπη δίνει σκοπό στη ζωή. Αλλιώς, καταντούμε μηδενιστές. Είδατε που στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη έγραψαν "καμία ελπίδα"; Το παιδί που το έγραψε ήταν απεγνωσμένο και, γι' αυτό, καταστροφικό, άπληστο για τυραννία».

Αρα, να μην το κακολογούμε. «Οχι, να μπούμε στον πόνο του. Και τη σημερινή κυβέρνηση τη χαρακτηρίζει απόγνωση, που οδηγεί σε αλλόφρονα ψέματα και απληστία εξουσίας».

Θύμα συνθηκών και η κυβέρνηση; «Οι συνθήκες αυτές καθαυτές δεν διαμορφώνουν ψυχικά στερεότυπα. Η ψυχική πρόσληψη των συνθηκών έχει σημασία».

Αγαπάτε αλλήλους; Πώς το εξηγείτε; «Ανοιχτείτε! Που φτάνει στο "αγαπάτε τους εχθρούς υμών". Ο αρχικός χριστιανισμός διεκδικούσε την απελευθέρωση των συναισθημάτων. Αρα, το τελετουργικό του αίματος ή της εντοπιότητος παραχωρεί τη θέση του σε ένα ελεύθερο συναίσθημα. Πρόκειται για μια επανάσταση που κέρδισε, επειδή η αγάπη μάς ενώνει και με τον εαυτό μας. Εμείς, δυστυχώς, είμαστε μισονεϊκή κοινωνία, δηλαδή μισούμε τους νέους. Δεν τους αφήνουμε να προκόψουν, να ανοίξουν φτερά, θέλουμε να τους συμμορφώνουμε».

Κύριε Ράμφο, είστε θρησκευόμενος; Εχετε γράψει ότι «ο Θεός είναι το μυστήριο του αλλιώς». Τι σημαίνει; «Οταν λέμε "Θεός" εννοούμε - στην ιουδαιοχριστιανική, τουλάχιστον, παράδοση - τον απόλυτο δημιουργό του παντός, ασύλληπτο και παντοδύναμο - αν θέλουμε να μην τον σκεφτόμαστε σαν παππού με γένια στον ουρανό -, είναι το απολύτως διαφορετικό από την ύπαρξή μας. Αν κανείς το καταλάβει, δεν μπορεί παρά να πει: "Ο,τι ζητώ στη ζωή μου είναι να γίνω αλλιώτικος άνθρωπος". Η δύναμη που έχει η εικόνα του απολύτως διαφορετικού, η τεράστια πυκνότητα σκέψεων και βιωμάτων που μεταφέρει, συνδέεται με τη βαθύτατη ανάγκη του ανθρώπου, σταθερά και μόνιμα, ν' αλλάξει. Υπό αυτήν την έννοια, ως "αλλιώς" ο Θεός είναι απολύτως απαραίτητος στη ζωή μας και νομίζω δεν θα έβρισκα εύκολα ανθρώπους που δεν θα το συμμερίζονταν. Με όσα σας είπα, αν θέλετε να είμαι θρησκευόμενος, είμαι».

Μετείχατε, κάποια στιγμή, σε μια νεορθόδοξη κίνηση; «Δημοσιογραφικός μύθος. Ηταν, γύρω στο '80, μια κίνηση νέων ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούσαν να σκεφτούν, με όρους ανανεωτικούς, τα παραδοσιακά θρησκευτικά δεδομένα. Μέχρις εκεί».

Ο,τι μας αφορά απασχολεί τη φιλοσοφία; «Τη φιλοσοφία την απασχολεί η τιμή του ανθρώπου και η δουλειά του φιλοσόφου είναι να την αναδείξει».

Την τιμή του ανθρώπου ήθελε να αναδείξει και ο Χριστός και σταυρώθηκε. Μπορεί και ο φιλόσοφος να σταυρωθεί; «Μα, ο πρώτος φιλόσοφος που σταυρώθηκε ήταν ο Σωκράτης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλοί σημαντικοί στοχαστές τιμωρήθηκαν· λόγου χάρη, ο Σπινόζα. Οταν, στον "Μύθο του Σπηλαίου", ο Πλάτων κατεβάζει πάλι στη σπηλιά τον άνθρωπο που έχει δει το φως, είναι σαν να κατεβαίνει ο Χριστός στη Γη· φέρνει το φως, αλλά το πληρώνει με σταύρωση. Ο πρώτος που λέει ότι ο Θεός είναι το "αλλιώς" είναι ο Πλάτων, με τη φράση "το αγαθό βρίσκεται επέκεινα της ουσίας". Είναι πέρα από τα όντα. Αν με ρωτούσαν από πού πήρα την έκφραση "ο Θεός είναι το μυστήριο του αλλιώς", θα έλεγα από το έκτο βιβλίο της Πολιτείας».

Στους σύγχρονους φιλοσόφους βρίσκουμε στοιχεία της αρχαίας ελληνικής σκέψης; «Δεν υπάρχει φιλοσοφική σκέψη χωρίς την ελληνική. Οι αρχαίοι Ελληνες έβαλαν τους κανόνες της σκέψεως. Μπορεί να σκεπτόμαστε κάποτε διαφορετικά από εκείνους, αλλά παίζουμε πάντα στο δικό τους γήπεδο».

Στην προχιτλερική εποχή, υπήρξαν διανοούμενοι που, αποτραβηγμένοι από τα κοινά, δεν αντέδρασαν στα ζοφερά γεγονότα και άφησαν τον ναζισμό να εξελιχθεί; «Βεβαίως. Παράδειγμα ο Χάιντεγκερ, ο οποίος δεν εγκατέλειψε τον ναζισμό μέχρι που πέθανε, το '76. Ηταν η εκκωφαντικότερη περίπτωση, έχω γράψει βιβλίο για αυτόν, το "Υπάρχεις σαν μοίρα" (εκδόσεις Αρμός), μια ανάλυση όπου προσπαθώ να δείξω πώς η φιλοσοφία του μπορεί να είναι συνδεδεμένη και με τα αιτήματα μιας τέτοιας ιδεολογίας».

Ακροδεξιούς φιλοσόφους έχουμε σήμερα; «Πάντα θα υπάρχουν, αλλά νομίζω ότι ένας φιλόσοφος, είτε ακροδεξιός είτε ακροαριστερός, είναι ατυχής περίπτωση, διότι η σκέψη του υποτάσσεται στην πολιτική, ως προβληματική ιδεολογία της εξουσίας».

Γιατί έχουμε τόσο λίγες γυναίκες στον χώρο της φιλοσοφίας; «Επειδή η θέση τους στην κοινωνία, κατά τη διάρκεια χιλιετιών, ποτέ δεν τις βοήθησε. Αν αφήσουμε την Υπατία, η Σιμόν Βέιλ ήταν μια πολύ καλή σύγχρονος φιλόσοφος. Ομως, και στην Ακαδημία του Πλάτωνος είχαμε γυναίκες».

Υπάρχουν και συγγραφείς φίλοι της φιλοσοφίας. Θα κατατάσσατε κάποιους, όπως λ.χ. τον Ντοστογέφσκι, στους ανθρώπους που, από μιαν άλλη σκοπιά, βοήθησαν τη φιλοσοφική σκέψη; «Κι εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου φιλόσοφο, φιλοφιλόσοφος είμαι. Γιατί αν εγώ είμαι φιλόσοφος, τότε τι ήταν ο Πλάτων; Ο Ντοστογέφσκι έχει βοηθήσει πολύ - ο Νίτσε τον αποκαλούσε "δάσκαλό του" - επειδή έκανε τη βαθιά ανατομία της σύγχρονης ψυχής. Ανακάλυψε ότι η σκέψη δεν είναι τίποτε χωρίς τα αισθήματα που προκαλεί. Και τα αισθήματα που προκαλούνται από τη σκέψη ο άνθρωπος δεν τα ελέγχει ποτέ. Ολα τα μυθιστορήματα του Ντοστογέφσκι είναι διάλογοι ψυχών που βουτάνε μέσα τους και είτε βγαίνουν στο φως είτε χάνονται».

Ο Φρόιντ, ο Γιουνγκ και άλλοι ψυχαναλυτές έχουν και αυτοί βοηθήσει στη φιλοσοφική ζύμωση; «Βεβαίως, αλλά οι δύο που προαναφέρατε δεν αποτελούν μια συνέχεια, αλλά μια ρήξη. Ο Φρόιντ κατεβαίνει στην ψυχή του ατόμου χωρίς να παραβλέπει το περιβάλλον και θεωρεί το όνειρο βασιλική οδό για να πάμε στο ασυνείδητο. Ο Γιουνγκ ψάχνει τις εικόνες των ονείρων που παραπέμπουν κληρονομικά στα μεγάλα συλλογικά μυθικά σχήματα».  

O γερμανός φιλόσοφος Γκερντ Αχενμπαχ μιλά για μια εφαρμοσμένη φιλοσοφία για να βοηθηθούν οι άνθρωποι. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί; «Η φιλοσοφία βοηθά τον άνθρωπο, αν θέλει να βοηθηθεί. Μια πρακτική φιλοσοφία προϋποθέτει ένα ακροατήριο λογικών ανθρώπων, οι οποίοι προκρίνουν ορισμένες συμπεριφορές για να βελτιώσουν τη ζωή τους. Για εμένα δεν έχει ενδιαφέρον οτιδήποτε παραβλέπει την εσωτερική διάθεση του ανθρώπου».

Τα συναισθήματα, δηλαδή; «Μα, το στοίχημα στη σφαίρα της φιλοσοφίας δεν περιλαμβάνει μόνο τη συνείδηση, αλλά και τα συναισθήματα που την ενεργοποιούν. Η συνείδηση είναι συνυφασμένη με τη φιλοσοφία, όμως δεν είναι η συνείδηση από μόνη της που θα αλλάξει τον άνθρωπο, αλλά το σοκ, η πτώση από τα σύννεφα που θα τον ενεργοποιήσει συναισθηματικά και θα τον κάνει ν' αλλάξει. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν μόνιμη αξία οι κλασικοί. Επειδή το ήξεραν. Οταν ο Πλάτων έφθανε την ανάπτυξη του λόγου του σε ένα υψηλό σημείο, τότε έλεγε ένα παραμύθι, όπως ο "Μύθος του Σπηλαίου"».

Τι λέει αυτό το παραμύθι; «Είναι το πιο σημαντικό κείμενο στην ιστορία της φιλοσοφίας, επειδή για πρώτη φορά συνδυάζεται η ψυχοπαθολογία με τα προβλήματα της σκέψεως, και δείχνει πώς οι άνθρωποι μπορεί να μπερδεύουν τις σκιές με την πραγματικότητα και πώς η σκέψη μπορεί να οδηγήσει έτσι σε παράνοια. Στο παραμύθι, δεσμώτες ζουν στη σπηλιά και νομίζουν ότι οι σκιές που βλέπουν στον τοίχο της είναι η πραγματικότητα. Οταν ο δεσμοφύλακας με το ζόρι βγάζει έξω έναν από αυτούς, εκείνος βλέπει την αλήθεια· ότι οι σκιές αντιστοιχούν σε ανθρώπους ή πράγματα. Αισθάνεται, όμως, ότι πρέπει να γυρίσει και να πει στους συντρόφους του την αλήθεια, και το κάνει αν και ξέρει ότι θα τον ξεσκίσουν. Αλλά αλήθεια χωρίς ευθύνη δεν υπάρχει, λέει ο Πλάτων. Είναι το κατεξοχήν στοιχείο που οφείλουμε να μοιραζόμαστε. Η πορεία προς την αλήθεια έχει μεγάλες δυσκολίες και πολύ μεγάλους κινδύνους».

Τι είναι η αλήθεια; «Είναι η αναζήτηση, ας πούμε, μιας βεβαιότητος. Να μπορείς να έρθεις σε επαφή με αυτό που φανερώνεται, με το μη λανθάνον. Η λέξη ετυμολογείται από το στερητικό άλφα και το λανθάνειν. Η αλήθεια υπάρχει για να ανακαλύπτουμε την πραγματικότητα και τον εαυτό μας, αλλά η αλήθεια υπάρχει κάποτε και για να κρύβουμε την πραγματικότητα».

Ποια αλήθεια κρύβει την πραγματικότητα; «Αυτή που έχει τη διάσταση μιας απόλυτης βεβαιότητος, υπερχρονικής και αναμφισβήτητης. Είναι η αγκυλωμένη αλήθεια, η αλήθεια των φανατικών. Ολη η παρανοϊκή κατάσταση που ζούμε σήμερα, η οποία έχει χαρακτήρα θρησκευτικού φανατισμού ή λαϊκισμού, είναι η αλήθεια που κρύβει την πραγματικότητα και μας εφησυχάζει. Κάτι που μπορεί να γεννήσει τη βίαιη συνθήκη της καταστροφής».

Θα μπορούσε να είναι και επιβεβαιωτικό το «άλφα» στην αλήθεια. «Εχει σημασία αυτό που λέτε, γιατί εκεί βασίζεται μια άλλη διάστασή της. Εκείνη που δίνει στο λανθάνειν ένα άλφα αθροιστικό. Λόγου χάρη, ο α-δελφός, δηλαδή ο ομομήτριος. Σε αυτή την περίπτωση, θα σήμαινε αυτό που κρύβεται στο κρύψιμο, δηλαδή η συσκότιση, η λήθη».

Ο Πλάτων έλεγε να κυβερνούν οι φιλόσοφοι. «Για να κυβερνήσει ο φιλόσοφος πρέπει να αγιάσει η κοινωνία. Διαφορετικά, θα τον κομματιάσουν. Ας παραμείνουμε, λοιπόν, στο πλατωνικό όραμα».

Σας έχουν ποτέ προτείνει να ενταχθείτε σε κάποιο πολιτικό σχήμα; «Ναι, κάποιες φορές, αλλά έχω αρνηθεί, διότι ο πολιτικός οφείλει να κάνει διαχείριση της αληθείας, ενώ εγώ πρέπει να τη λέω - όποια νομίζω - ολόκληρη. Οχι ότι δεν κάνει καλά ο πολιτικός που τη διαχειρίζεται - αλλιώς δεν μπορεί να γίνει -, αλλά δεν μπορώ εγώ να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο».

Πώς μπορεί να προκόψει το κράτος; «Πρέπει, πριν από όλα, στο κράτος να ακουμπήσουμε τα συναισθήματα που ακουμπάμε στην οικογένειά μας ή στην εντοπιότητά μας. Το κράτος προκόβει όταν συναισθηματικά το στηρίζουμε. Εμείς, συναισθηματικά, ακόμη το εκμεταλλευόμαστε με τα ρουσφέτια που ζητάμε».

Ποιο είναι το πρώτιστο για μια ευνομούμενη κοινωνία; «Η κεφαλή της κοινωνίας είναι ο σεβασμός της ελευθερίας του ανθρώπου. Και η αρετή της ελευθερίας είναι η δικαιοσύνη. Αν βάλουμε, όμως, το δίκαιο πάνω από την ελευθερία, έρχεται η καταστροφή. Διότι ενώ η ελευθερία αυτοθεμελιώνεται, τη δικαιοσύνη την καθορίζουν τα καθεστώτα. Ο Χίτλερ είχε τη δική του δικαιοσύνη, και ο Στάλιν τη δική του με τα γκουλάγκ. Η ψυχική υποστήριξη που τους επέτρεψε να γίνουν εγκληματίες ήταν ότι είχαν το δίκιο, κατά την άποψή τους, με το μέρος τους».

Τα ΜΜΕ βοηθούν στη βελτίωσή μας; «Οχι όταν συντονίζονται με το κοινό αίσθημα του καλύτερου αντί να το διαπλάθουν προς το ανώτερο. Μία σωστή λειτουργία του ΕΣΡ θα μπορούσε να το απαιτήσει. Να σταθεί και στη γλώσσα, γιατί το ζητεί ο σεβασμός του εαυτού μας. Μιλώ άσχημα σημαίνει ότι δεν σέβομαι τον εαυτό μου, το συναίσθημά μου».

Εσείς γράφετε και σε πολυτονικό, κρατάτε τα τριτόκλιτα... «Και βάζω δασεία στο "ρο". Θέλω να αφήσω ανοικτή τη δυνατότητα για εκείνον που ενδιαφέρεται για τη γλώσσα, να αναμετρηθεί μαζί της. Σκοπός δεν είναι να απολιθώνεται η γλώσσα, αλλά το μέλλον να φέρει μαζί του όλο το παρελθόν».

Για τον Τραμπ τι γνώμη έχετε; «Είναι πολύ νωρίς να μιλήσει κανείς. Αναγνωρίζω στο πρόσωπό του έναν άνθρωπο με δύναμη, αλλά έχει έντονη ροπή στο χαμηλό και δεν ξέρουμε πού μπορεί να οδηγήσει αυτό, όταν συνδυάζεται με τη δύναμη του Προέδρου των ΗΠΑ».

Σας έχει κάνει ευτυχισμένο η σχέση σας με τη φιλοσοφία; «Ευτυχία είναι να έχεις καλή σχέση με τον εαυτό σου. Είμαι καλά με τον εαυτό μου και ταυτοχρόνως τίποτα δεν με εμποδίζει να θέλω το "αλλιώς"».

Δηλαδή, το «είμαι καλά» δεν αρκεί; «Δεν λέμε ποτέ "αρκεί" όταν είμαστε καλά με τον εαυτό μας».

Είστε και αισιόδοξος; «Είμαι, αλλά δεν εννοώ ως αισιοδοξία την ιδέα πως όλα θα πάνε εν τέλει καλά. Εννοώ ως αισιοδοξία την ενεργό πίστη στην ηθική δύναμη του πνεύματος. Πρόκειται για βαθύ εσωτερικό μας αίτημα και όχι για ψυχολογικό δεδομένο».

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Ενα Δελτίο Τύπου για την Ολγα…

Το ύφος που χρησιμοποιεί το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού θέλει να μας πει το εξής: «καριόληδες, τόσα χρόνια ήμασταν στην απέξω και κάνατε πάρτι, τώρα κυβερνάμε εμείς και το πάρτι τελείωσε»

Γράφει ο  Χρήστος Μιχαηλίδης, http://www.protagon.gr

«Τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη, και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη»Διονύσης Σαββόπουλος, «Πολιτευτής».

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού για δημοσίευμα που αφορά στην Όλγα Γεροβασίλη – προϊδεάζει το e-mail, που επάνω αριστερά, «όλο αριστερά», φέρει το λογότυπο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Από που κι ως που, σκέφτομαι, πρέπει το Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού, που πληρώνεται από όλους τους πολίτες της χώρας για να ενημερώνει μόνο για τις δραστηριότητες και να μεταδίδει μόνο τις δηλώσεις, ασχολίαστες, του εκάστοτε επικεφαλής της κυβέρνησης, να σχολιάζει ένα δημοσίευμα που να αφορά την όποια κυρία Γεροβασίλη;

Εάν έχει ανάγκη να το κάνει αυτό ο κ. Τσίπρας, και το επιθυμεί τόσο που να μην τον ενδιαφέρει ο λόγος για τον οποίο τον ψήφισε ο λαός, αλλά η μικροπολιτική με την οποία μονίμως ασχολείται το προσωπικό του Γραφείο Τύπου, ας βγάλει μια δική του εφημερίδα, ας φτιάξει ένα δικό του site (στα οποία δεν αμφιβάλω ότι θα σκίσει), και ας αφήσει την «άλλη δουλειά» σε άλλους που θα κάνουν μόνο αυτήν, και που δεν θα στοιχίζει ο κούκος αηδόνι στους φορολογούμενους τους οποίους, ειρήσθω εν παρόδω, έχει πλήρως ισοπεδώσει.

Η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» κυκλοφόρησε με βασικό τίτλο «Τρία Χρόνια Παράνομα Βουλευτής». Αναφέρεται στην βουλετή Άρτας του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο και νυν υπουργό Διοικητικής Ανασυγκρότησης, Όλγα Γεροβασίλη. Και λέει ότι:

«Σύμφωνα με το πόθεν έσχες της, ήταν μέτοχος σε επιχείρηση που συναλλάσσονταν με το Δημόσιο ενώ ήταν και βουλευτής – Το άρθρο 57 του Συντάγματος προβλέπει ρητά ότι έπρεπε να παραιτηθεί μέσα σε 8 ημέρες – Η ίδια παραδέχεται τη συναλλαγή, αλλά λέει ότι την έκανε ως απλός γιατρός! – Παραίτηση ζητούν ΝΔ και Ποτάμι».

Επ’ αυτού, το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού, αναλαμβάνει την υπεράσπιση της κυρίας Γεροβασίλη και, εκδίδει το ακόλουθο Δελτίο Τύπου – το οποίο, επαναλαμβάνω, συντάσσουν άνθρωποι οι οποίοι δεν πληρώνονται για να κάνουν αυτό:

«Συγκοινωνούντα δοχεία και επισήμως, πλέον, ο Κυρ. Μητσοτάκης με το Πρώτο Θέμα, εφημερίδα του κομιστή, κ. Θ. Αναστασιάδη, που θέτει υπό τη σκέπη του «δημοσιογραφικά ορφανά» του κ. Στ. Ψυχάρη, έχοντας περιμαζέψει και τον αποδεδειγμένα κοινό συκοφάντη, κ. Β. Χιώτη -με τα ψεύδη του για τον Γ. Κατρούγκαλο και το «λάθος» για το σπίτι του πρωθυπουργού. Σήμερα ο ίδιος άνθρωπος ανακαλύπτει το «σκάνδαλο του αιώνα» στο πρόσωπο της Όλγας Γεροβασίλη. Η ΝΔ, και προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης, έδωσε το franchise της διαπλοκής και του βούρκου στον εκδότη που συνεχίζει τη «δημοσιογραφία», όπως την ξεκίνησε: με φόντο το μαύρο. Από τη «Μαύρη τρύπα» και το ξέπλυμα νεοναζί, στις μαύρες σακούλες με τα εκατομμύρια. Δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο. Το παρελθόν του κ. Μητσοτάκη προδιαγράφει, εξάλλου, και το μέλλον του. Άλλωστε από «μαύρα» (και για να μην παρεξηγηθούμε, εννοούμε ταμεία) γνωρίζει αρκετά… Η ΝΔ συνεχίζει να καλύπτει την πλήρη απουσία των πολιτικών της επιχειρημάτων με τις υπηρεσίες του κομιστή και άλλων υπό κατάρρευση εκδοτών, που παίζουν τα ρέστα τους για να μην πληρώσουν και να συνεχίσουν να απομυζούν το Δημόσιο και τις τράπεζες. Ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει να κάνει σημαία του τον βούρκο: από τα ψεύδη για τον Γ. Κατρούγκαλο μέχρι την υιοθέτηση των ανυπόστατων και ψευδών δημοσιευμάτων για την Όλγα Γεροβασίλη. Τον ενημέρωσε, άραγε, κανείς ότι αν ευσταθούν στο παραμικρό τα όσα γράφονται θα πρέπει να παραιτηθεί άμεσα γιατί την ίδια περίοδο ήταν βουλευτής και ταυτόχρονα ιδιοκτήτης εφημερίδας που είχε συναλλαγές με το δημόσιο;!
Καλή χρονιά!

ΥΓ. Το Ποτάμι, απλά επιβεβαιώνει ότι σέρνεται πίσω από τον Κυρ. Μητσοτάκη, ελπίζοντας στην πολιτική του επιβίωση. Είναι μάταιο, καλύτερα να κάνει… τάμα στον Άγιο Βασίλη!».

Το ύφος του κειμένου, είναι απολύτως συμβατό με «όλο αυτό το πράγμα» που ζούμε από τον Ιανουάριο του 2015, που η χώρα κυβερνάται από μια κομπανία η οποία, παρόλο που το μόνο ψέμα που δεν έχει πι είναι ότι δεν θα είναι παρένθεση και ότι ήρθε για να μείνει.

Αυτό το ύφος, πρωτόγνωρο ως επικοινωνιακό χαρακτηριστικό μιας κυβέρνησης και, κυρίως, ενός πρωθυπουργού που ηθελημένα ή όχι ξεχνάει ότι εκπροσωπεί μια χώρα και έναν λαό, και όχι ένα δικό του μαγαζί και μόνο τους δικούς του πελάτες, διαπερνά κάθε δημόσια εμφάνιση και τοποθέτησή του, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, είτε βλέπει εκπροσώπους οργανώσεων και θεσμών, είτε τους αρχηγούς κομμάτων και κρατών.

Στην πολιτική διάλεκτο αυτής της επικοινωνίας, κυριαρχούν δύο σύνδρομα: του κυνηγημένου από όλους, και του έχοντος εκδικητική διάθεση προς όλους.

Το τελευταίο, εκφράζεται σε όλα σχεδόν τα Δελτία Τύπου τα οποία παρασκευάζονται στα υπόγεια του Μαξίμου. Με μιαν άλλη γραφή, θα διαβάζαμε προτάσεις όπως «καριόληδες, τόσα χρόνια ήμασταν στην απέξω και κάνατε πάρτι, τώρα κυβερνάμε εμείς και το πάρτι τελείωσε».

Εκείνο που δεν λέγεται σ’ αυτήν την «νέα επικοινωνία», για να συμπληρωθεί και να εξηγηθεί πλήρως το «προς τι τέτοιο ύφος;», είναι ότι «το πάρτι το κάνουμε πλέον εμείς, και σεις καθίστε στη μπάντα».
Αν υπήρχε κάποιο υπόβαθρο ηθικής στο αρχικό κυβερνητικό ξεκίνημα του ΣΥΡΙΖΑ, το ίδιο το politburo του, δηλαδή το εγκατεστημένο στα μέγαρα ιερατείο του, φρόντισε να το εξαλείψει με αυτήν ακριβώς την επικοινωνιακή του πρακτική.

Η διάλεκτος είναι ολόιδια με εκείνη που ηχούσε στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα τα χρόνια που το φοιτητικό κίνημα είχε αρχίσει να πιστεύει πως μπορούσε να κυβερνήσει τη χώρα. Συνεχίστηκε στις Γενικές Συνελεύσεις εργατικών ενώσεων, όπου η εκπροσώπηση των πραγματικά εργαζόμενων ήταν τόσο μικρή που η διάλεκτος έγινε σε τέτοιο βαθμό εσωστρεφής που μάθανε οι φορείς της να αντιδικούν ακόμα κι αναμεταξύ τους.

Έτσι λοιπόν, μέσω αυτής της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και χάριν μιας ιδιότυπης, ελληνικής επαναστατικότητας, δημιουργήθησαν οι γνωστές σε όλους μας κλίκες. Κλίκες στα σχολεία (μαθητικά συμβούλια), κλίκες στα πανεπιστήμια, κλίκες στα κόμματα, κλίκες στα συνδικάτα, κλίκες στην εργασία, κλίκες στην κυβέρνηση, έδεσε η μπεσαμέλ, και νάμαστε!

Υστερόγραφο: Επιστρέφοντας στην αιτία του σημειώματος αυτού, δηλαδή στην κυβερνητική αντίδραση για ένα δημοσίευμα, το μόνο που μένει αναπάντητο είναι το περιεχόμενό του. Δεν εξετάζεται εδώ εάν το δημοσίευμα έχει βάση ή είναι κίτρινο. Σε κάθε περίπτωση, η αντίδραση δεν έπρεπε να ήταν αυτή που μόλις διαβάσαμε. Φαντάζεστε ποτέ να γραφόταν τέτοιου είδους κείμενο από το Γραφείο Τύπου του Λευκού Οίκου, της Ντάουνιγκ Στριτ, των Ιλισίων ή της Καγκελαρίας;