Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Η ομάδα των Γκεμπελιστών του Διονύσου ξαναχτυπά



Ένα απεχθές συνονθύλευμα ανθεί τελευταία στο Διόνυσο, εκείνο των   Γκεμπελιστών που μεταμφιέζονται κατά περίπτωση για τις ανάγκες της επικαιρότητας σε  «σχολιαστές». Συνήθως, αμαθείς και απαίδευτοι, χωρίς  αισθητική. Δεν ασχολούνται με την ουσία μιας ανάρτησης, αμπελοφιλοσοφούν επί της διαδικασίας, με  προβοκάτσιες, χυδαιότητες, προσωπικές προσβολές και ψευδολογίες. Κανείς δεν ασχολείται μαζί τους κι αυτή η περιφρόνηση είναι που τους τρελαίνει.

Ιδού τελευταίο τους κατόρθωμα στη  ΔιονυσοΣκουφίτσα, που αφορά την αφεντιά μου:

Έμαθα απο έγκυρες πηγές πως έχεις αναλάβει και την καμπάνια του Άδωνη ρε'συ, οπότε ασχολήσου με αυτά και άσε τα άλλα να τα λύσουν και να τα κουβεντιάσουν όσοι τα ζούν στο πετσί τους.
Εκει στη ΝουΔούλα σου η remotely άποψη περνάει, εδώ γιόκ.

Συνέχιζε να βάζεις εδώ πόστ απο το ανεκδοτολόγιο σου τον Άεργο Πωλητή Διονύσου να μας διασκεδάζεις να διαφημίζεσαι και τζάμπα όπως τότε που διατυμπάνιζες δεξιά και αριστερά πως εσύ έφτιαξες μάγκα τον Καλάφη και πως μόνο αυτός είναι ικανός.

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς απ΄ αυτή τη φτηνή προβοκάτσια;
Όταν
α. Είναι γνωστό σε όλους ότι, εδώ και 43 χρόνια που ασχολούμαι με την Πολιτική, ποτέ δεν είχα σχέση με τον συντηρητικό χώρο και την κομματική του έκφραση, τη Νέα Δημοκρατία. Σέβομαι και τιμώ όλες ανεξαίρετα τις πολιτικές δυνάμεις του συνταγματικού τόξου αλλά είμαι ξεκάθαρα τοποθετημένος διαχρονικά στην αριστερά/κεντροαριστερά.

β. Είναι σε όλους γνωστό ότι, υπήρξα διαχρονικά πολιτικός αντίπαλος με τον πρώην δήμαρχο Διονύσου, ασκώντας του δημόσια κι επώνυμα  πολιτική κριτική. Μάλιστα, αρκετές φορές δέχθηκα επιθέσεις εκ μέρους του για την αταλάντευτη στάση μου.

Γιατί τέτοιος φόβος από τις παρεμβάσεις του Ενεργού Πολίτη;
Τι σας κάνει να ασχολείστε ξανά και ξανά με αυτές;
Δεν έχετε εμπιστοσύνη στη δύναμη των ιδεών τους και θέλετε να φιμώσετε κάθε ελεύθερη φωνή που σκέφτεται διαφορετικά;
Δεν αντέχετε το διάλογο κι αρέσκεσθε στους μονολόγους και τη σιωπή των νεκροταφείων;
Βλέπετε τα άνομα συμφέροντα που διακονείτε, να αμφισβητούνται και περιθωριοποιούνται οριστικά;
Ό,τι και να συμβαίνει, ματαιοπονείτε κι εκτίθεστε άσκοπα, όσο κι αν βρίσκετε χώρο σε social media για την γκαιμπελική  σας προπαγάνδα…

Παναγιώτης Μ. Σταθόπουλος
Σύμβουλος  Επικοινωνίας

Μια σοβαρή παράλειψη του Δήμου Διονύσου στην παρέλαση



Διαβάζοντας τα σχετικά ρεπορτάζ, δεν ξέρουμε ειλικρινά ποιος ήταν ο τελετάρχης, που κατάρτισε το εορταστικό πρόγραμμα της 28ης  Οκτωβρίου. Ανεξάρτητα από αυτό όμως, μπορούμε να του χρεώσουμε μια σοβαρή παράλειψη. Ξέχασε να βάλει εμβόλιμα κάπου στην παρέλαση όλο εκείνο το θίασο των Προθύμων του Δήμου, οι οποίοι –σε ιδιαίτερα χαλεπούς καιρούς- μας διασκεδάζουν δεόντως καθημερινά με την παρουσία τους.

Βέβαια, αυτό το αίσθημα διασκέδασης τόχουμε μόνο εμείς. Αυτοί ονειρεύονται νυχθημερόν να σώσουν την πόλη και το δήμο από τους κακούς δαίμονες της δημοτικής αρχής. Ας είναι, έρχεται το Καρναβάλι και η 25η Μαρτίου, οπότε μπορεί να διορθωθεί κύριε τελετάρχα το λάθος και να πρωτοτυπήσει παγκόσμια ο Δήμος, διεκδικώντας επάξια μια θέση στο βιβλίο  Γκίνες.

Σε μια τέτοια κατάσταση, δικαιωματικά του θιάσου θα ηγείται-
ο Μέγιστος με τη σημαία της Διαφάνειας.
Άξιοι παραστάτες του η Κουτάλα, ο Σαλτιμπάγκος κ.α., όλοι με τη ρομφαία της Κάθαρσης.
Θα ακολουθεί το μπουλούκι  με σημαίες, ταμπούρλα, κουδούνια.
Και θα παιανίζει το λαϊκόν άσμα Τράβα ρε Αλάνη με τη Ρόζα Εσκενάζυ-

Μη μου πείτε ότι, δεν είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα…

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Βαριά σύννεφα πάλι πάνω από τη χώρα



Το φάντασμα του Grexit επιστρέφει- και δεν είναι μπλόφα

Του Γιώργου Λακόπουλου
(http://www.capital.gr/story/3076354)

Ως κορυφαίο επίτευγμα της κυβέρνησής του ο Πρωθυπουργός –και μάλιστα της πρώτης κυβέρνησης– προβάλει συχνά στις ομιλίες του ότι κατάφερε να αποτρέψει το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.  Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, για να καταφύγουμε στον Πιραντέλο. Αλλά δεν είναι: δεν το απέτρεψε οριστικά.

Στον ευρωπαϊκό χώρο πλανάται πάντα το φάντασμα της ελληνικής εξόδου με πολύ συγκεκριμένο τρόπο: ως ενδεχόμενο αποπομπής. Δηλαδή το Grexit θα κάνει πάλι την εμφάνισή του. Αυτή τη φορά όχι ως απειλή, αλλά ως οριστική απόφαση. Υπερβολή; Καθόλου.

Πριν από όλα το επισημαίνουν κάθε τόσο διαπρεπείς διεθνείς αναλυτές, αλλά και πολιτικοί παράγοντες στον ευρωπαϊκό χώρο –ας αφήσουμε τι ακριβώς ψιθυρίζουν ανεπίσημα. 
Δεύτερο, το έθεσε σαφώς στην τελευταία του ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλωντ Γιούνγκερ, σημειώνοντας ότι δεν υπάρχει πλέον περιθώριο ανοχής για "κοροϊδία και ύβρεις" εκ μέρους της Ελλάδας.
Τρίτο, προκύπτει από την αποκρυπτογράφηση όσων λένε και επισήμως, ακόμη και επισκέπτες της χώρας, όπως ο πρόεδρος Ολάντ και ο επίτροπος Ντομπρόβσκις –για να πάρουμε μόνο τα πιο πρόσφατα παραδείγματα. 
Τέταρτο, προκύπτει από τον "φάκελο" της χώρας –από το οικονομικό προφίλ της. Χωρίς δημοσιονομική σταθεροποίηση, μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη, απέχει έτη φωτός από τα κριτήρια της Ευρωζώνης και άρα ανά πάσα στιγμή μπορεί αν βρεθεί εκτός.

Τα σημάδια λοιπόν είναι φανερά. Απλώς η κυβέρνηση προτιμά να διαβάζει τις μισές δηλώσεις. Δηλαδή τονίζει το σκέλος "η Ελλάδα είναι αναπόσπαστο μέλος της Ευρώζωνης" και αποσιωπά το σκέλος "υπό την προϋπόθεση ότι θα εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της".

Ο μόνος δρόμος για να σταματήσει η χώρα να είναι το "μαύρο πρόβατο" των 19 του Γιούρογκρουπ είναι να αλλάξουν τα δεδομένα της. Άλλος τρόπος γι' αυτό από την υλοποίηση του τρίτου Μνημονίου δεν υπάρχει. 
Μια νέα κρίση στις σχέσεις με τους εταίρους, αυτή τη φορά δεν θα συνεπάγεται νέο κύκλο διαβουλεύσεων και συνεδριάσεων των κοινοτικών οργάνων. Θα οδηγήσει σε εν ψυχρώ αποπομπή. 

Από τη σκοπιά των εταίρων οι αποκλίσεις που επανεμφανίζονται στις διαβουλεύσεις των υπουργών του Αλέξη Τσίπρα με τους θεσμούς, μπορούν να οδηγήσουν σε υποτροπή. Προς το παρόν οι διαφορές είναι αντιμετωπίσιμες –αλλά δεν υπάρχει χρόνος για να συνεχίζονται. 

Γι' αυτό και το ύφος ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων αυτή την περίοδο –όπως πχ του υπουργού Παιδείας– μάλλον δείχνει άγνοια κινδύνου. Όποιος αμφιβάλει μπορεί να ξαναδιαβάσει με προσοχή όσα είπαν πρόσφατα στο τηλεοπτικό κανάλι ΑRΤΕ τρία πρόσωπα με ρόλους - κλειδιά στην Ευρώπη: ο Γιούνγκερ, ο Μοσχοβισί και ο Σόιμπλε.

Σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι πως σκέφτεται να διαχειριστεί τα πράγματα ο Πρωθυπουργός. Είναι ολέθριο να επιχειρήσει την παράκαμψη τα κοινοτικών κανόνων, ή να αγνοήσει το συσχετισμό δυνάμεων –όπως έκανε τον περασμένο Φεβρουάριο– και να οδηγηθεί σε νέα αναμέτρηση, Δείχνει ότι  όπως θα έλεγε ο Άγγλος ιστορικός Άλαν  Τέηλορ: "Από τα λάθη του παρελθόντος έμαθε πώς να κάνει νέα λάθη".


«Υπαρκτός ο κίνδυνος» βαθύτερης ύφεσης ή μακροχρόνιας στασιμότητας.

Υπαρκτός ο κίνδυνος η χώρα να διολισθήσει σε βαθύτερη ύφεση ή και σε μακροχρόνια στασιμότητα, προειδοποιεί το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή (ΓΠΚΒ) στην τελευταία τριμηνιαία (Ιούλιος-Σεπτέμβριος) έκθεσή του, προσθέτοντας ωστόσο ότι ο κίνδυνος αυτός μπορεί υπό όρους να αποτραπεί και τελικά η οικονομία να επιστρέψει στην ανάπτυξη το 2017 και να διατηρήσει ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Εκ των ων ούκ άνευ για την επίτευξη του στόχου αυτού η εξάλειψη της αβεβαιότητας, τονίζει. Μάλιστα οι αναλυτές εξηγούν τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε η διατήρηση του κλίματος αβεβαιότητας και ανασφάλειας στο ότι η Ελλάδα μετά από έξι χρόνια μνημονίων δεν κατάφερε ακόμη να ξεπεράσει την κρίση. Κι αυτό «μολονότι τα χρόνια που πέρασαν μειώθηκαν τα τεράστια δημοσιονομικά και εξωτερικά ελλείμματα και πραγματοποιήθηκαν κάποιες μεταρρυθμίσεις» παρά τις πολιτικές αναταράξεις.
Αν και η έκθεση τονίζει τη σημασία της υλοποίησης των συμφωνηθέντων με τους δανειστές, αναγνωρίζει ότι αναμφίβολα τα δημοσιονομικά μέτρα 2015-2016 που προβλέπονται στο Μνημόνιο ασκούν υφεσιακή πίεση στην ελληνική οικονομία.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τις αυξήσεις φόρων, επισημαίνεται ότι η συνεχής αύξηση φόρων ιδίως μέσα σε περιβάλλον οικονομικής ασφυξίας, και ενώ διαπιστώνεται από την πορεία των εσόδων η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των συνεπών πολιτικών, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Αντίθετα, λένε οι αναλυτές, η τακτική αυτή, ενισχύει την ύφεση, ακυρώνει πολλά επενδυτικά σχέδια, ενώ πιθανώς να αυξήσει και τη φοροδιαφυγή.


Η Ελλάδα κατρακυλά στην κατάταξη των χωρών με βάση το επιχειρηματικό περιβάλλον

Κατά δύο θέσεις -στην 60ή από την 58η προηγουμένως- υποχώρησε η Ελλάδα στην κατάταξη 189 χωρών από την Παγκόσμια Τράπεζα (ΠΤ) με βάση την ευκολία ίδρυσης και λειτουργίας των επιχειρήσεων.
Ωστόσο, η βαθμολογία της Ελλάδας, σε σχέση με τις καλύτερες πρακτικές για το επιχειρηματικό περιβάλλον που έχουν εφαρμοσθεί σε όλο τον κόσμο, βελτιώθηκε οριακά, με τον σχετικό δείκτη (distance to frontier, DTF) να αυξάνεται στο 68,38% από 68,30% πέρυσι (το 100% αντιστοιχεί στις καλύτερες πρακτικές).

Η ΠΤ αξιολογεί τις επιδόσεις των χωρών σε 10 τομείς που διαμορφώνουν το επιχειρηματικό περιβάλλον. Η σχετική θέση της Ελλάδας στην παγκόσμια κατάταξη υποχώρησε σε 7 από τους τομείς αυτούς, ενώ στους υπόλοιπους 3 έμεινε αμετάβλητη. Σταθερή έμεινε η θέση της Ελλάδας όσον αφορά το εξωτερικό εμπόριο (27η), στις κατασκευαστικές άδειες (60η θέση) και τη μεταβίβαση και καταγραφή ακίνητης περιουσίας (144η θέση).

Πολλά ήταν τα ψέματα που είπατε ως εδώ…



Ας πείτε και μια αλήθεια κι ας πέσει στο γιαλό. Αλλά που τέτοια ευαισθησία από τους ετερόκλητους επικριτές της δημοτικής αρχής. Που μη έχοντας τη δυνατότητα δημιουργικής και προγραμματικής αντιπολίτευσης ασκούνται από καιρού εις καιρό σε άσφαιρες ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής για εκτόνωση και μόνο.

Ενδεικτικά, τελευταίο τους «κατόρθωμα» το ταξίδι του δημάρχου Διονύσου στην Ευρώπη. Ξεκίνησαν με άθλιους υπαινιγμούς για την προσωπική του ζωή, ίσως κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Κι όταν κατέρρευσε η απάτη, μούγκα στη στρούγκα. Και οι σκευωροί και αυτοί, που ευχαρίστως φιλοξενούν τέτοιους κιτρινισμούς. Α, να τους αναγνωρίσουμε ότι, για ξεκάρφωμα δημοσίευσαν τις σχετικές ανακοινώσεις του Δήμου.

Το ψέμα όμως στην πολιτική έχει κοντά ποδάρια. Και όσοι απεγνωσμένα οικοδομούν σε αυτό την αντιπαράθεση τους με τη δημοτική αρχή, απλά κάνουν άλλο ένα βήμα κατευθείαν στην περιθωριοποίηση τους στο δημοτικό σκηνικό.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

Περί ελευθερίας γνώμης και πολιτικής κριτικής στο Διόνυσο



Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση εξελίσσεται επιτέλους,  έστω και καθυστερημένα, για τις έννοιες αυτές στα δημοτικά δρώμενα του Διονύσου. Αφορμή ο εκτροχιασμός κάποιων κύκλων, που συστηματικά παραποιούν κάθε ιδέα πολιτικής κριτικής. Και την μετατρέπουν συνειδητά σε καρικατούρα, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα άνομα συμφέροντα τους.

Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την επιχειρούμενη τεχνηέντως συσκότιση. Μιλούμε με την εμπειρία μιας 10χρονης παρουσίας στα δημοτικά πράγματα της περιοχής και όχι αφ΄ υψηλού ή απέξω. Μιλούμε με την επώνυμη αρθρογραφία μας σε δύσκολους καιρούς, όπου η ελευθερία της κριτικής μας στοίχισε ουκ ολίγες επιθέσεις από το προηγούμενο καθεστώς στη διοίκηση του Δήμου, με στόχο να φιμωθεί κάθε ελεύθερη φωνή, ώστε να διαιωνιστεί στο διηνεκές η εξουσία του. Μιλούμε με την συνεχή παρουσία στα social media, όπου ακόμη και ο ανυπόγραφος σχολιασμός μας ήταν βαθύτατα πολιτικός και καυστικά σατυρικός (με την αριστοφανική έννοια του όρου).

Τι σχέση έχουν όλες τούτες οι πρακτικές με τη χυδαιότητα, τις μαφιόζικες μεθόδους, τη σπίλωση προσώπων, τις απειλές που ζούμε στις μέρες μας; Και πως μπορούν, αλήθεια, άνθρωποι που έδωσαν έμπρακτα δείγματα αφοσίωσης στις αρχές της ελεύθερης διακίνησης ιδεών και απόψεων, να δίνουν σήμερα χώρο σε τέτοιες αντιδραστικές νοοτροπίες, που δηλητηριάζουν ανεπανόρθωτα το τοπίο στο Δήμο Διονύσου; Μήπως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν και να μην αθροίζονται αντικειμενικά με τέτοιους κύκλους και πρακτικές ξένες στο ήθος τους; Απλά, μια προσωπική έκκληση κάνουμε, τίποτα παραπάνω, ούτε υποδείξεις, ούτε υπαγορεύσεις.

Πρέπει να διαφυλαχτεί με κάθε θυσία, ιδιαίτερα μέσα στις δραματικές συνθήκες που βιώνει η χώρα αλλά και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, το ήρεμο κλίμα και το δημοκρατικό κεκτημένο τόσων χρόνων. Με σεβασμό στις θεσμικές διαδικασίες και όργανα του Δήμου, όχι με υπονόμευση τους. Διατηρώντας ο καθένας μας ακέραιες τις ιδέες και απόψεις του, χωρίς άσκοπους ανταγωνισμούς, χωρίς ποινικοποιήσεις, χωρίς περιττές συγκρούσεις. Το δημοκρατικό τόξο χωράει όλες τις απόψεις, αποκλείοντας εξ ορισμού τις κινούμενες εκτός του συνταγματικού πλαισίου.

Παναγιώτης Μ. Σταθόπουλος
28η  Οκτώβρη  2015

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

Διόνυσος, Περιμένοντας τους Bαρβάρους.

K. Π. Kαβάφη
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)  

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

        Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
  Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
        Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
 και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
 στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
        τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
        για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
        τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
 σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
 γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
 και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
 γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
 μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
 να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
 κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
 κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

        Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
        Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
        και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
                               __

 Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Οι φασίστες αποθρασύνθηκαν στο Διόνυσο και απειλούν…



Ζούμε μια νέα κλιμάκωση του φασισμού των γνωστών-αγνώστων του Διονύσου, που προσπαθούν να μετατρέψουν τον Δήμο σε ζούγκλα, απειλώντας κι εκφοβίζοντας με μαφιόζικες μεθόδους, όσους αντιστέκονται στα σκοτεινά σχέδια τους. Προσπαθώντας να γελοιοποιήσουν το ανώτατο θεσμικά όργανο του Δήμου, που είναι το Δημοτικό Συμβούλιο.
Θαυμάστε τα σημερινά τους κατορθώματα από ένα μόνο ενδεικτικό σχόλιο στο  blog ΔιονυσοΣκουφίτσα:

Ανώνυμος 27/10/15 1:07 μ.μ.
Γιαούρτια ντομάτες αυγά και άλλα χρειάζονται για το δημοτικό συμβούλιο το απόγευμα!!!

Κατρακύλα στα λασπόνερα του Διονύσου…



Παρακολουθώντας εσχάτως στο  blog  ΔιονυσοΣκουφίτσα τους κατ΄ όνομα σχολιαστές διαπιστώνεις-
τα δραματικά αδιέξοδα των γνωστών-αγνώστων,
την πολιτική φτώχεια,
την πνευματική κενότητα,
την απέχθεια στην ελεύθερη διαπάλη ιδεών,
τα μεταπτυχιακά που απέκτησαν στον κιτρινισμό,
την αδυναμία διαλόγου κι ανταλλαγής επιχειρημάτων,
την προσπάθεια εκφοβισμού της αντίθετης άποψης,
τις άριστες επιδόσεις στη χυδαιότητα και συκοφαντία
που αγγίζει το όρια του κοινού ποινικού δικαίου,
την επιδίωξη βίαιης και αντι-θεσμικής αναδιάταξης του δημοτικού σκηνικού από ετερόκλητα συμφέροντα,
την προσπάθεια μετατροπής της πόλης σε ζούγκλα.

O Αυριανισμός και η μαφιόζικη μεθοδολογία του σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια μπορούν πρόσκαιρα να επιβιώνουν
αλλά ας προσέξουν, γιατί έχουν γνώση οι πολίτες…

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Ποια η εναλλακτική πρόταση των Προθύμων για το Διόνυσο;



Όλο και περισσότερο δυναμώνουν οι ομοβροντίες προς τη δημοτική αρχή από την ετερόκλητη συμμαχία των Προθύμων (κάποιοι έξαλλοι από την αντιπολίτευση, οι κοψοχέρηδες κι άλλοι αδέσποτοι). Είναι φανερό σε όλους ότι τελικά τα πυρά τους είναι άσφαιρα, αφού εκτός από έναν τυφλό πόλεμο φθοράς με μπόλικο κιτρινισμό, δεν έχουν να προτείνουν για τον Δήμο μιαν ολοκληρωμένη εναλλακτική πρόταση.

Όσοι είχαμε ενεργή συμμετοχή στις διαδικασίες των τελευταίων δημοτικών εκλογών, ξέραμε πολύ καλά εξαρχής τις εγγενείς αδυναμίες που προέκυπταν από την συγκρότηση των Ανοιχτών Οριζόντων. Με πλήρη συνείδηση αυτών των δεδομένων αλλά και της θέλησης των πολιτών απέναντι στο παλιό καθεστώς, επιλέξαμε να στηρίξουμε τη μόνη βιώσιμη εναλλακτική λύση- τους Ανοιχτούς Ορίζοντες. Άλλη ολοκληρωμένη πρόταση, παρά τις πολλές προσπάθειες, δεν κατατέθηκε ποτέ. Προς τι λοιπόν τώρα οι γοερές κραυγές και συγγνώμες;

Σήμερα, μετά 13 μήνες στη διοίκηση του Δήμου Διονύσου, γνωρίζοντας στην πράξη τις δυνατότητες και τις αδυναμίες της παρούσας δημοτικής αρχής, επιλέγουμε τη γραμμή της υπευθυνότητας, τη στήριξη στο θετικό της έργο που είναι υπαρκτό και ορατό, τη δημιουργική κριτική ανοιχτά και δημιουργικά στις αστοχίες της. Mέσα στο εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον που βρίσκεται η χώρα, δεν επιλέγουμε ως πολιτική επιλογή στο Διόνυσο την κατεδάφιση αλλά πως θα περισωθούν όσα περισσότερα μπορούν προς όφελος των πολιτών. Βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα κι όχι το μικρομάγαζο των συντεχνιών και των μοναχικών καβαλάρηδων. Δεν δείχνουμε καμιά ανοχή, δεν δίνουμε βήμα και τον παραμικρό χώρο σε κιτρινισμούς και αθλιότητες από τους επαγγελματίες συκοφάντες του κοινού ποινικού δικαίου.

Το ερώτημα είναι- που προσβλέπουν οι Πρόθυμοι που βάλλουν κατά ριπάς σε βάρος της δημοτικής αρχής, αντιγράφοντας κακότεχνα τον τρόπο που ασκήθηκε η πολεμική απέναντι στο παλιό καθεστώς; Ποιος ο άμεσος και μακροπρόθεσμος στόχος τους, αφού είναι γνωστό ότι η τωρινή δημοτική αρχή έχει άλλα τέσσερα χρόνια θητείας;

Έστω ότι δεχόμαστε σαν υπόθεση εργασίας το ενδεχόμενο να πετύχουν να οδηγηθεί σε παραίτηση ο σημερινός δήμαρχος και να εξουδετερωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της η ηγετική ομάδα της πλειοψηφίας, αφού τα πυρά των εγκαλούντων στρέφονται επιλεκτικά και κουτοπόνηρα σε μέρος της και όχι στο σύνολο της. Τι θα ακολουθήσει αυτή τη βίαιη εκ των άνω  αναδιάταξη του δημοτικού σκηνικού, πέρα κι έξω από την εκφρασμένη βούληση του εκλογικού σώματος; Ή μήπως επιθυμούν μια δημοτική αρχή πειθήνια και δέσμια αλλότριων συμφερόντων, πέραν εκείνων των δημοτών; Ας τοποθετηθούν ξεκάθαρα.

Σε κάθε περίπτωση, αυτό το ετερόκλητο συνοθύλευμα των Προθύμων με τις αλληλοσυγκρουόμενες στρατηγικές και αλληλοαναιρούμενες τακτικές οφείλει-
να σεβαστεί τις θεσμικές λειτουργίες του Δήμου,
να πάψει να παίζει κρυφτούλι στα παρασκήνια,
να μιλήσει ανοιχτά και καθαρά,
να σταματήσει τον κλεφτοπόλεμο,
να καταθέσει δημόσια την εναλλακτική του πρόταση –τι απαίτηση κι αυτή- για το μέλλον  της πόλης.

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Κοψοχέρηδες εμφανίστηκαν ξαφνικά στο Διόνυσο



Ένα νέο είδος ενδημεί τελευταία στο δημοτικό σκηνικό της πόλης. Οι γνωστοί μας και μη εξαιρετέοι από την πολιτική ζωή του τόπου κοψοχέρηδες. Που διεκδικούν το φιλόδοξο ρόλο του ρυθμιστή των εξελίξεων, ενώ από το 2011 που συστάθηκε ο καλλικρατικός δήμος, αποτύγχαναν κάθε φορά που προσπάθησαν να παίξουν αυτό το στόχο.

Είναι γεγονός ότι, οι αδυναμίες, οι αστοχίες κι οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της δημοτικής αρχής, τους άφησαν αρκετό έδαφος για να δράσουν. Κι αυτοί έσπευσαν πρόθυμα να καλύψουν το κενό. Εμφανίζονται προς τα έξω τάχα ως υπερασπιστές των ιδρυτικών αρχών και προγραμματικών δεσμεύσεων των Ανοιχτών Οριζόντων, που ξαφνικά σχεδόν σε μια νύχτα εγκατέλειψε ανεξήγητα εντελώς η δημοτική αρχή.

Δεν διστάζουν να εξισώσουν ούτε λίγο ούτε πολύ τη σημερινή πλειοψηφία με το προηγούμενο καθεστώς στη διοίκηση του δήμου και τις αμαρτίες που το σημάδεψαν. Λίγο ακόμη και είναι βέβαιο ότι, θα εκδώσουν συγχωροχάρτι για όσα το βαρύνουν. Δεν διστάζουν να συμπλεύσουν και ενίοτε να το υπερκεράσουν στην τυφλή πολεμική τους απέναντι στη δημοτική αρχή. Δεν βλέπουν που οδηγεί αυτή η τακτική; Τέτοια τύφλωση;

Ανομολόγητος αλλά δύσκολα αποκρυπτόμενος στόχος, ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του δημάρχου. Σε αυτή την περίπτωση, ποια εναλλακτική πρόταση έχουν να καταθέσουν στους δημότες και το δημοτικό συμβούλιο; Τίποτα σχετικό δεν έχει ακουστεί μέχρι σήμερα. Μήπως είναι οπαδοί του δόγματος- γαία πυρί μιχθήτω;

Ίσως αυτοί οι κύκλοι κατηγορήσουν τούτο το blog ότι, υπερασπίζεται τον  δήμαρχο Διονύσου και μια χαμένη εκ των προτέρων υπόθεση. Οποία αυταπάτη. Ας αναλογιστούν ψύχραιμα τη διαδρομή του Ενεργού Πολίτη από το Μάρτη του 2013, που έκανε την εμφάνιση του στο διαδίκτυο και ας μην βιάζονται να βγάζουν αβασάνιστα συμπεράσματα, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Το blog αυτό απέδειξε διαχρονικά την ανεξαρτησία γνώμης και την αδέσμευτη φωνή του. Τόλμησε να διατυπώσει έγκαιρα και θαρραλέα την τεκμηριωμένη κριτική του για τα κακώς κείμενα στη σημερινή δημοτική αρχή, όταν οι σημερινοί όψιμοι κοψοχέρηδες σιωπούσαν χαρακτηριστικά.

Είναι φανερό ότι, εδώ συγκρούονται δυο στρατηγικές ασύμβατες μεταξύ τους. Η μια που περιγράψαμε παραπάνω είναι καταφανώς αδιέξοδη κι ατελέσφορη. Και η άλλη που προωθεί δημιουργικά ο Ενεργός Πολίτης για την ανάγκη επανεκκίνησης της δημοτικής αρχής,
προωθητικές συνθέσεις στο εσωτερικό της,
διάλυση των φατριών και μικρομάγαζων,
σπάσιμο του κλίματος καχυποψίας και αλληλο-υπονόμευσης,
άνοιγμα στην κοινωνία και στις δημιουργικές δυνάμεις της,
συναίνεση –όπου αυτό είναι εφικτό- με την αντιπολίτευση,
προσήλωση στην υλοποίηση των δεσμεύσεων της προς όφελος των πολιτών με μια σειρά έργων υποδομής και βελτίωσης της καθημερινότητας.
Για πραγματικά Ανοιχτούς Ορίζοντες και όχι κλειστά κυκλώματα νομής κι ανακατανομής της εξουσίας, που δεν ενδιαφέρουν κανέναν πέραν του στενού κύκλου επιρροής των πρωταγωνιστών σε τέτοια παιχνίδια.  Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν.

Μας φτάνουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Είναι πολυτέλεια να προσθέτουμε κι άλλα στους δημότες από μια τεχνητή εικόνα διάλυσης που αβάσιμα προπαγανδίζεται καθημερινά.
Τα δικά μας αδιέξοδα δεν μπορούν να γίνουν αδιέξοδα μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Οι δικές μας ιδεολοψίες δεν είναι πάνω από την πραγματικότητα.
Τα δικά μας συμφέροντα δεν είναι πάνω από των δημοτών.
Ας σεβαστούμε τουλάχιστον αυτό. Κι αν δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε μ΄ το ρόλο αυτό, ας παραμερίσουμε, αντί να το παίζουμε αφ΄υψηλού κοψοχέρηδες…..

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Το κράτος βούλιαξε στα λασπόνερα...

Κι ακόμη δεν μπήκε ο χειμώνας.
Σάρωσε όλη την Ελλάδα το κύμα κακοκαιρίας, αφήνοντας πίσω του έναν 50χρονο νεκρό στο Μενίδι, μια αγνοούμενη 43χρονη στο Καματερό και τεράστιες υλικές καταστροφές σε Υδρα, Δυτική Αχαΐα, Αττική και σε πολλές ακόμη περιοχές της χώρας.

Οι κάτοικοι των πληγεισών περιοχών αγωνιούν για την εξέλιξη του κύματος κακοκαιρίας, πολύ περισσότερο που για αύριο Σάββατο αναμένονται και πάλι ισχυρές καταιγίδες να πλήξουν Αττική, Ιόνιο, Ηπειρο, Δωδεκάνησα και Δυτική Πελοπόννησο. Ισχυρές βροχές αναμένεται επίσης να πέσουν σε Θεσσαλία, νησιά Ανατολικού Αιγαίου ανατολική Στερεά, Εύβοια, ανατολική Πελοπόννησο.

Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, η Περιφερειάρχης Αττικής κα Δούρου πετάει το μπαλάκι των ευθυνών στον υπουργό Υποδομών κ. Σπίρτζη. Ανίκανοι, ανεύθυνοι, μοιραίοι κι άβουλοι.


Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Η Αττική στο έλεος της κακοκαιρίας

Δυστυχώς, δεν μετράμε μόνο υλικές ζημιές από την κακοκαιρία που έπληξε όλη τη χώρα αλλά και έναν νεκρό, ενώ αγνοείται και μια γυναίκα.
Περιουσίες και υποδομές καταστράφηκαν.
Ειδικά, στην Αττική, Δυτική και Βόρεια, τα προβλήματα ήσαν πάρα πολλά κι απέδειξαν την ανετοιμότητα πρόληψης του κρατικού μηχανισμού αλλά και της Περιφέρειας.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Τέλος εποχής για το πολιτικό σύστημα

Του  Αλέξη  Παπαχελά
( http://www.kathimerini.gr/835716/opinion/epikairothta/politikh/telos-epoxhs)

Βιώνουμε ένα πραγματικό τέλος εποχής. Δεν έχει τίποτα να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ ή τις πολιτικές εξελίξεις. Ενα σύστημα που κυβέρνησε τον τόπο επί πολλές δεκαετίες καταρρέει. Οι λόγοι; Βιολογικοί, οικονομικοί και πολλοί άλλοι. Η κρίση χρέους και όσα ακολούθησαν έπληξαν καίρια το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα. Τίποτα δεν είναι όπως παλιά τώρα πια. Τα παλαιά κόμματα είτε έχουν εξαφανισθεί είτε βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τώρα σιγά-σιγά αρχίζει να καταρρέει και το υπόλοιπο σύστημα, που μπόρεσε να επιβιώσει λόγω αδράνειας.

Πριν από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια ήταν σαφές ποιος έκανε κουμάντο στη χώρα. Οταν κάποιος πολιτικός ή κρατικός υπάλληλος άκουγε ότι «ο κ. Χ θέλει το τάδε» το θέλημά του γινόταν. Μπορεί να ήταν εκδότης, επιχειρηματίας ή τραπεζίτης. Ηταν ένα σχετικά κλειστό κλαμπ με τους δικούς του κανόνες και τις δικές του ξεχωριστές ισορροπίες. Οταν κάποιοι τσακώνονταν και υπερέβαιναν τα εσκαμμένα υπήρχαν εκείνοι με το ειδικό βάρος και κύρος που παρενέβαιναν για να ηρεμήσουν τα πράγματα. Το κλαμπ άρχισε βεβαίως να διευρύνεται κάποια στιγμή και να ανέχεται και μέλη Β και Γ διαλογής, τα οποία έλεγαν «καλά αφού τα κάνατε έτσι εσείς, γιατί δεν δίνετε και σε εμάς κανένα κόκαλο;». Στο τέλος έγιναν όλοι ένα και κανείς δεν θυμόταν πλέον τους κανόνες του κλαμπ, αφού είχε δοθεί η άδεια να τους παραβιάζουν διάφοροι θρασείς τύποι...

Σήμερα, λοιπόν, ζούμε την κατάρρευση. Αλλοι άφησαν τον μάταιο αυτό κόσμο, άλλοι χρεοκόπησαν και κάποιοι βρέθηκαν πίσω από μπάρες.

Ο κόσμος πάντοτε μυριζόταν τι γινόταν «πίσω από τον μπερντέ», αλλά δεν τον ένοιαζε από την ώρα που συντηρείτο ένα πολύ υψηλό τεχνητό επίπεδο ζωής για όλους. Οταν το ελάχιστο εγγυημένο επίπεδο εξαφανίσθηκε, κάτω από τα πόδια της κοινωνίας άρχισε να πέφτει και ο μπερντές φανερώνοντας τη γύμνια...

Δεν πρέπει, πάντως, να είμαστε άδικοι. Τα τελευταία 40 χρόνια έγιναν και πολλά καλά πράγματα σε αυτό τον τόπο. Η Ελλάδα, ακόμη και του 2015, δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 1975. Από καμία άποψη.

Τώρα κάνουμε ένα restart. Το χρήμα και η δύναμη αλλάζουν πάντοτε χέρια κάθε 40-50 χρόνια. Μπορώ να σας αναφέρω ονόματα που σήμαιναν πολλά πριν από 50 χρόνια και σήμερα είναι απλώς ονόματα εμπορικών στοών ή δρόμων. Αυτό είναι υγιές. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα αντικαταστήσει το παλιό που πεθαίνει και με βάση ποιους κανόνες. Ο κίνδυνος είναι ορατός. Σε μία χώρα που δεν λειτουργούν οι θεσμοί και είναι απολύτως «χύμα», ο κίνδυνος της «ουκρανοποίησης» είναι προφανής. Καλό θα είναι να μη φτάσουμε να νοσταλγούμε το απερχόμενο «κατεστημένο» επειδή θα έχουμε δοκιμάσει τα νέα τζάκια.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Ας προσέξουν κάποια παπαγαλάκια του Διονύσου…



Κάποιοι κύκλοι στο Διόνυσο, χωρίς καμιά επίσημη θεσμική ιδιότητα, έχουν ξαμοληθεί τελευταία με αφορμή αναρτήσεις του blog Ενεργός Πολίτης (http://energoipolitesdionisou28.blogspot.gr/) σε έναν απίστευτο οχετό ύβρεων και απειλών, που υπερβαίνει κάθε όριο.

Αποφεύγοντας να μπουν σε διάλογο ουσίας και πολιτική αντιπαράθεση για τα ζητήματα που τίθενται σχετικά με το δημοτικό σκηνικό του Διονύσου, εξαντλούνται αποκλειστικά σε προσωπικές επιθέσεις. Νομίζουν έτσι ότι αποδεικνύουν στα αφεντικά τους πως δίκαια τρώνε ψωμί για τις  «υπηρεσίες»  που προσφέρουν.

Γράφουν, μεταξύ των πολλών άλλων, τα εξής χαρακτηριστικά στις 16/10/2015:
«Kανονικά ο κάτοικος Κορινθου Σταθόπουλος θα έπρεπε να κηρυχτεί ανεπιθύμητος πολίτης στο δήμο μας και όχι να προσπαθεί να επιρεάσει καταστάσεις για εμάς εδώ. Αρκετά τον πληρώσαμε».

Έχουμε αποδείξει διαχρονικά ότι, δεν μασάμε από απειλές κι εκφοβισμούς, όπως επίσης ότι δεν μιλάμε ποτέ χωρίς διασταυρωμένα στοιχεία και πληροφορίες. Ας μην διαφεύγει λοιπόν στα παπαγαλάκια αυτά ότι, είναι γνωστή η ταυτότητα τους αλλά και ο τρόπος που χρηματοδοτούνται για τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Όταν κρίνουμε ότι, ήρθε η ώρα θα αποκαλυφθούν όλα αυτά και τότε θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Και οι συγκεκριμένοι δεν θα ξέρουν που να κρυφτούνε.

Ας μην συνεχίσουν άλλο την επικίνδυνη κατρακύλα τους, γιατί μπαίνουν πλέον στην αρμοδιότητα του κοινού Ποινικού Δικαίου! Θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται  και ο νοών νοήτω…









Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

Ο ρόλος των Σοβιετικών και των ΗΠΑ στον ελληνικό εμφύλιο



της Σώτης  Τριανταφύλλου

Επανέρχομαι στο βιβλίο «Εμφύλια πάθη» του Στάθη Καλύβα και του Νίκου Μαραντζίδη για να κάνω ένα σύντομο σχόλιο γύρω από τον ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Κι εδώ, όπως στην περίπτωση των ΗΠΑ, η συνωμοσιολογία και η προπαγάνδα μας έχουν απομακρύνει από την πραγματικότητα.

Το ΚΚΕ και οι μετωπικές του οργανώσεις επιθυμούσαν, όπως ήταν φυσικό, να εκμεταλλευτούν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και τα επακόλουθά του για να επιβάλουν καθεστώς σοβιετικού τύπου. Αυτό ήταν το όραμά τους που είχε αποκτήσει μεγάλη δημοτικότητα εξαιτίας του ρόλου της ΕΣΣΔ στον πόλεμο και της προσωπολατρίας η οποία είχε αναγάγει τον Στάλιν σε ζωντανό μύθο. Όπως γράφουν ο Στάθης Καλύβας και ο Νίκος Μαραντζίδης, το ΚΚΕ πήρε αποφάσεις και κινήθηκε, και πάλι όπως ήταν φυσικό, με τη λογική και τις μεθόδους των κομμουνιστικών κομμάτων εκείνης της εποχής: ως ένα μέρος του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που είχε στόχο τη συμβολή του στην παγκόσμια επανάσταση. Τότε, παρά τις πολλαπλές διασπάσεις του διεθνούς αριστερού κινήματος, η επανάσταση ταυτιζόταν με το σοβιετικό κράτος που αποτελούσε πρότυπο και τροφοδότη. Διαφωνίες και παρεκκλίσεις από την κομμουνιστική ορθοδοξία είχαν εκφραστεί ήδη από την δεκαετία του 1930 με αποτέλεσμα εσωτερικά μαχαιρώματα και ανθρώπινες θυσίες. Αλλά η ΕΣΣΔ διατηρούσε το κύρος της σαν ένα θαύμα: σοσιαλισμός με καπιταλιστικό περίγυρο.

Οι Έλληνες κομμουνιστές –τόσο η ηγεσία, όσο και η βάση– προσδοκούσαν και θεωρούσαν μάλιστα αυτονόητη τη σοβιετική βοήθεια η οποία θα απομάκρυνε τις άλλες ξένες δυνάμεις (τις ΗΠΑ και τη Βρετανία) που στήριζαν τη δεξιά, τους Κεντρώους και τη μοναρχία. Όμως, η στάση της ΕΣΣΔ δεν ήταν σταθερή· ούτε θα μπορούσε να είναι: όχι επειδή ο Στάλιν ήταν αναξιόπιστος, αλλά επειδή, από τη θέση όπου βρισκόταν, έβλεπε τη μεγάλη εικόνα των διεθνών σχέσεων και τους μεταβαλλόμενους συσχετισμούς τους. Με αυτή την οξυδέρκεια και από αυτό το πλεονεκτικό σημείο θέασης του κόσμου είχε κερδίσει χρόνο υπογράφοντας το 1939 το σύμφωνο Μόλοτοφ-Ρίμπεντροπ: κατά τη γνώμη μου, είχε πράξει σωστά – μια διαφορετική μακρά συζήτηση.

Οι συγγραφείς του βιβλίου διακρίνουν τη σοβιετική πολιτική έναντι του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος σε τρεις περιόδους. Κατά την πρώτη περίοδο, από το 1941 μέχρι το 1944, επικρατούσε η στρατηγική της δημιουργίας εθνικών μετώπων: οι κομμουνιστές κλήθηκαν να συνεργαστούν με όλες τις αντιφασιστικές δυνάμεις – έτσι, ταυτίστηκαν με τον αντιφασιστικό αγώνα και η επιρροή τους επεκτάθηκε σε κοινωνικά στρώματα που ήταν προσηλωμένα στον κοινοβουλευτισμό. Δηλαδή, αν και οι κομμουνιστές δεν είχαν καμιά σχέση με την κοινοβουλευτική δημοκρατία αναδείχτηκαν σε προστάτες της και, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στη Γαλλία και στην Ιταλία, ενσωματώθηκαν σε αυτή. Στη διάρκεια του πολέμου, οι επαφές των Ελλήνων κομμουνιστών με την ΕΣΣΔ ήταν δύσκολες από πρακτική άποψη: έτσι, η οργάνωση ένοπλης αντίστασης καθυστέρησε. Εξάλλου, αντίθετα από μερικούς Έλληνες θερμοκέφαλους, η σοβιετική ηγεσία συμβούλευε συνεργασία με τα λεγόμενα «αστικά κόμματα» και σεβασμό στη Συμφωνία του Λιβάνου.

Λίγους μήνες μετά τη Συμφωνία του Λιβάνου, τον Οκτώβριο του 1944, ορίστηκαν οι σφαίρες επιρροής, αλλά οι εξελίξεις στα πεδία της Γιουγκοσλαβίας και της Αλβανίας επιβεβαίωναν την άποψη ότι υπήρχαν περιθώρια τροποποίησης αυτών των σφαιρών επιρροής κι ότι οι διεθνείς σχέσεις δεν ορίζονταν απαράβατα στη «σκακιέρα». Γι’ αυτό, η ΕΣΣΔ κράτησε στάση αναμονής: αν το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα προχωρούσε με πολλές πιθανότητες νίκης, θα το στήριζε· αλλιώς θα το εγκατέλειπε. Φαίνεται λογικό εκ των υστέρων -- η πολιτική ωστόσο δεν μπορεί να κριθεί μέσω της υστερινής γνώσης.

Στη δεύτερη περίοδο, το ΚΚΕ επέλεξε τον δρόμο του εμφυλίου αλλά όχι καθ’ υπόδειξη της ΕΣΣΔ. Οι Σοβιετικοί είχαν δουλειές με φούντες: εκτός από την εσωτερική τους ανοικοδόμηση, ήταν απασχολημένοι με την εγκατάσταση «λαοκρατικών» καθεστώτων στην Ανατολή Ευρώπη. Κι από το 1946, οι ήδη «λαοκρατικές» χώρες, που είχαν κοινά σύνορα με την Ελλάδα, ανέλαβαν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος που είχε ήδη πάρει τα βουνά. Η ενεργή βοήθεια της ΕΣΣΔ, της Γιουγκοσλαβίας, της Βουλγαρίας και της Αλβανίας εκφράστηκε συγκροτημένα και πανηγυρικά μετά την ίδρυση της Κομινφόρμ το φθινόπωρο του 1947: τη διακριτική στάση του Στάλιν –ο οποίος φοβόταν μήπως αποσταθεροποιηθούν τα Βαλκάνια και χαθούν οι σοβιετικές κατακτήσεις– διαδέχτηκε η επιθετική στάση του Ζντάνοφ και του Δημητρόφ. Μάλιστα, η ενθουσιώδης υποστήριξη του λεγόμενου «σοσιαλιστικού στρατοπέδου» στους Έλληνες αντάρτες επέζησε του σχίσματος Στάλιν-Τίτο.

Τον Φεβρουάριο του 1949 οι αντάρτες ηττήθηκαν οικτρά: οι ενδοιασμοί του Στάλιν αποδείχτηκαν βάσιμοι και ζήτησε από τον Ζαχαριάδη να δώσει τέλος στον εμφύλιο πόλεμο. Η βοήθεια διακόπηκε για λίγο, ξανάρχισε απρόθυμα και το φθινόπωρο του 1949 σταμάτησε οριστικά. Και σ’ αυτό το χρονικό σημείο, ο Στάλιν είχε δίκιο: το ΚΚΕ έπρεπε να συμβιβαστεί όχι μόνον για χάρη της ειρήνης αλλά και της σταθερότητας στα Βαλκάνια, που ευνοούσε την ΕΣΣΔ και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Όπως έγραφα σχολιάζοντας τον ρόλο των ΗΠΑ στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, οι Έλληνες είχαν επαρκή χώρο για λήψη και εφαρμογή αποφάσεων. Οι Σοβιετικοί ήταν προσεκτικοί παίκτες, πράγμα που φάνηκε αργότερα στην πολιτική τους στον Τρίτο Κόσμο: ακολουθούσαν ένα σχέδιο λαοκρατικοποίησης – αν οι ντόπιες δυνάμεις (τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα ας πούμε) τα κατάφερναν σ’ αυτή την κατεύθυνση τις ενίσχυαν, αν όχι τις άφηναν να αυτοσχεδιάσουν. Το ότι η τακτική αυτή, που αποδίδεται με τη λέξη «σβερνούτ» (свернуть: «ξανατυλίγω το χαλί», ή «αναδίπλωση»), θεωρήθηκε «προδοσία» καταδεικνύει την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά μας στην πορεία της ιστορίας: για όλες τις τραγωδίες ευθύνονται οι άλλοι – είτε επειδή μας υπονομεύουν, είτε επειδή δεν μας συμπαραστέκονται αρκετά.


Ο ρόλος των ΗΠΑ
Από το βιβλίο «Εμφύλια πάθη» του Στάθη Καλύβα και του Νίκου Μαραντζίδη που μόλις κυκλοφόρησε, ξεχωρίζω σήμερα το κεφάλαιο για τον ρόλο των ΗΠΑ στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο –και θα επανέλθω με τον ρόλο της ΕΣΣΔ– τόσο επειδή τα γεγονότα του Ψυχρού Πολέμου βρίσκονται στον χώρο του δικού μου γνωστικού αντικειμένου όσο και επειδή αποτελούν το υλικό μιας επίμονης μυθολογίας. Όπως σημειώνουν οι συγγραφείς του βιβλίου, η αμερικανική παρέμβαση θεωρείται υπεύθυνη για την τελευταία φάση του εμφυλίου (1946-1949): επικρατεί η άποψη ότι οι ξένες δυνάμεις «μας έβαλαν να πολεμήσουμε μεταξύ μας» διότι οι ΗΠΑ επεδίωκαν να δημιουργήσουν τη μεταπολεμική τους αυτοκρατορία.

Σύμφωνα με την αριστερή, «αντι-ιμπεριαλιστική» οπτική, οι ΗΠΑ, μέσω του δόγματος Τρούμαν και του σχεδίου Μάρσαλ, είχαν σκοπό να μετατρέψουν την Ελλάδα σε «προτεκτοράτο». Το αποικιοκρατικό λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα εναντίον ενός διαφορετικού εχθρoύ-εισβολέα (της Γερμανίας, πρωτίστως) μαρτυρεί μια παλιά αυταπάτη: η Ελλάδα ήταν και παραμένει θύμα των μεγάλων ξένων δυνάμεων της Δύσης (ποτέ της Ανατολής). Και οι ηγεσίες της ήταν και παραμένουν «πιόνια» σ’ ένα παιχνίδι που τις υπερβαίνει.

Στη δεκαετία του 1940, η αμερικανική πολιτική έναντι της Ελλάδας ήταν, αντίθετα απ’ ό,τι υπαγορεύει το αντιαμερικανικό μένος, μάλλον αδιάφορη: οι ΗΠΑ, αν και αναγνώριζαν τη βρετανική επιρροή στη νοτιοανατολική Ευρώπη, πίστευαν ότι η Βρετανία κάνει λάθος να μπερδεύεται στο πολιτειακό ζήτημα που δίχαζε τους Έλληνες. Εξάλλου, θεωρούσαν αναχρονιστική την ιδέα της επιβολής του Γεωργίου Β΄, ενώ έδειχναν συμπάθεια στους βενιζελικούς και στο «ρεπουμπλικανικό» ΕΑΜ. Όσο για τον Ρούσβελτ, αντιτίθετο όχι μόνο στην ιδέα επιβολής της μοναρχίας –η οποία είχε, ωστόσο, σχετικά κάποια λαϊκή αποδοχή– αλλά και στη στρατηγική των ζωνών επιρροής σύμφωνα με το αποικιοκρατικό πρότυπο. Αυτό που προπάντων ενδιέφερε τους Αμερικανούς ήταν το ελεύθερο εμπόριο, η απρόσκοπτη εφαρμογή της Open Door Policy την οποίαν προωθούσαν από τα τέλη του 19ου αιώνα.

Έτσι, οι ΗΠΑ αποδοκίμασαν τη βρετανική εμπλοκή στα Δεκεμβριανά με αποτέλεσμα να δυσαρεστηθεί ο Τσόρτσιλ μολονότι δεν υπήρχε πιο φιλοαμερικανός Βρετανός πολιτικός από τον Τσόρτσιλ (μεταξύ άλλων διότι το αίμα νερό δεν γίνεται). Όμως ο Ρούσβελτ πέθανε πολύ νωρίτερα από τον Τσόρτσιλ – και στη συνέχεια ο Τρούμαν απομάκρυνε τις ΗΠΑ από τη συμμαχική φιλία με την ΕΣΣΔ. Μετά τη ρίψη των βομβών στην Ιαπωνία, το αμερικανοσοβιετικό ειδύλλιο πήρε τέλος: η ΕΣΣΔ άρχισε να αντιμετωπίζεται πάλι σαν αυτό που ήταν – ένα ολοκληρωτικό κράτος με επεκτατικές φιλοδοξίες που απειλούσε να παραβιάσει, υπογείως, τη Συμφωνία της Γιάλτας.

Το 1946 ο Ψυχρός Πόλεμος άρχισε να παίρνει σχήμα, αλλά η αμερικανική πολιτική έναντι της Ελλάδας δεν ήταν σαφώς ψυχροπολεμική. Όπως ορθά αναφέρουν ο Σ. Καλύβας και ο Ν. Μαραντζίδης, η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα δεν αντιμετώπιζε τους Έλληνες κομμουνιστές σαν όργανα της Μόσχας και σαν απειλή για τη δημοκρατική εξομάλυνση, την οποίαν οι ΗΠΑ θεωρούσαν απαραίτητη. O πρέσβης Λίνκολν ΜακΒέι κατηγορούσε την κυβέρνηση Σοφούλη για έμμονες ιδέες βασιλοφροσύνης και για αντικομμουνιστική σταυροφορία που έριχνε δημοκρατικούς πολίτες στην αγκαλιά της αριστεράς. Η κυβέρνηση Τσαλδάρη απεδείχθη ακόμα χειρότερη ως προς αυτή την πολιτική και ως προς όλα τα άλλα.

Μετά το χτύπημα στο Λιτόχωρο, ο ΜακΒέι επείσθη ότι η ΕΣΣΔ υποκινούσε τα αντάρτικα κινήματα και ότι προτίθετο να εγκαταστήσει «λαϊκές δημοκρατίες» σε όλες τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης: αλήθεια ήταν – αλλά τα γεγονότα του φθινοπώρου του 1946 δεν έδειχναν ακόμα ξεκάθαρα τις επιδιώξεις του ΚΚΕ το οποίο συμμετείχε «κανονικά» στο δημοψήφισμα για την επιστροφή του Γεωργίου Β΄. Φυσικά, τίποτα δεν ήταν «κανονικό» στην Ελλάδα εκείνης της εποχής, όπου, από τη μια πλευρά συντασσόταν το παρακράτος (ελλείψει κράτους) κι από την άλλη οι δυνάμεις του ΚΚΕ το οποίο είχε δημιουργήσει πολλές μετωπικές οργανώσεις ήδη από το 1941. Η επιστροφή του βασιλιά προκάλεσε την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης: σ’ αυτό το χρονικό σημείο οι ΗΠΑ άρχισαν να επεμβαίνουν ενεργά, κυρίως μετά το αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης για χορήγηση δανείου.

Εδώ η μυθολογία οργιάζει: οι ΗΠΑ θεωρούνται ο «δάκτυλος» που πυροδότησε τον εμφύλιο πόλεμο και χρηματοδότησε τη λευκή τρομοκρατία και στη συνέχεια τον κυβερνητικό στρατό. Αλλά, όπως φαίνεται από την έκθεση της αμερικανικής αποστολής στην Ελλάδα και από την εκτεταμένη βιβλιογραφία, το 1947, οι Αμερικανοί φαίνονταν αμήχανοι μπροστά στους αναξιόπιστους Έλληνες χωρικούς, τους ακροδεξιούς και βασιλόφρονες· αναρωτιούνταν μάλιστα πώς τέτοιοι άνθρωποι είχαν προσφέρει τόσα στον πόλεμο εναντίον των Γερμανών. (Προφανώς δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι.) Τέλος πάντων, η αμερικανική βοήθεια δόθηκε – με μισή καρδιά και με τη δικαιολογημένη προϋπόθεση της επιτήρησης στη χρήση των δανείων.

Αν μελετήσει κανείς τα ντοκουμέντα σχετικά με την εικόνα των ΗΠΑ για τον εμφύλιο πόλεμο θα διαπιστώσει ότι, αρχικά, δεν περίμεναν ούτε την έκταση, ούτε τη διάρκεια, ούτε την αγριότητα της σύγκρουσης. Και ότι, από το καλοκαίρι του 1947, δεν είχαν πια καμιά αυταπάτη: η Ελλάδα εντάχθηκε στο πρόγραμμα ανάσχεσης του κομμουνισμού που συνιστούσε τον βασικό κορμό της πολιτικής της Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο. Κοντολογίς, οι ΗΠΑ δεν έπαιξαν κανέναν ρόλο στην έκρηξη του εμφυλίου πολέμου, αλλά ούτε και στη διατήρηση του σκοταδιστικού και διεφθαρμένου ακροδεξιού καθεστώτος. Θα έλεγα μάλιστα, κόντρα σε όλη την αριστερή και αντιαμερικανική προπαγάνδα, ότι προσπάθησαν –ματαίως– να προωθήσουν κάποια μορφή εκσυγχρονισμού.

Όπως επισημαίνει ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου, τον οποίον παραθέτουν στο βιβλίο τους ο Σ. Καλύβας και ο Ν. Μαραντζίδης, «στην Ελλάδα συγκρούστηκαν, κατά βάση, δύο αντιλήψεις: η αμερικανική αντίληψη του επαγγελματισμού και της αποτελεσματικότητας στο πλαίσιο της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας, και οι “αντιστάσεις” του ελληνικού πελατειακού συστήματος (ειδικά των “παλαιών”, προπολεμικών κομμάτων) απέναντι στην έξωθεν επιβολή του εκσυγχρονισμού, χωρίς τον οποίο όμως, η επιβίωση του φιλελεύθερου καθεστώτος θα ήταν περίπου αδύνατη. Αυτή η σύγκρουση, ωστόσο, απεκρύβη σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι πράγματι η αμερικανική βοήθεια προκάλεσε το φαινόμενο της τεράστιας εξάρτησης, ενώ συχνά αναλήφθηκε με άγνοια των τοπικών συνθηκών».

Κουτσά-στραβά, οι ντόπιες ηγεσίες κατάφεραν να διατηρήσουν την Ελλάδα στον δυτικό κόσμο. Όμως, το σχέδιο Μάρσαλ, μολονότι βοήθησε τη ρημαγμένη ελληνική οικονομία, δεν είχε τα αποτελέσματα που είχε σε άλλες χώρες. Οι οικονομικοί πόροι δεν κατανεμήθηκαν δίκαια σε όλη την επικράτεια και, φυσικά, μεγάλο μέρος τους καταναλώθηκαν στον στρατό – για μια ακόμα φορά, αποδειχθήκαμε ανίκανοι να διαχειριστούμε χρήματα· ξένα χρήματα. Η πελατοκρατία έφτασε στο απόγειό της ενώ οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις δεν έγιναν ποτέ.

Οι ΗΠΑ πίεζαν στην κατεύθυνση κεντρώων κυβερνήσεων, θεσμών, δημοκρατικής –όχι αυταρχικής– πολιτικής κουλτούρας. Αλλά είχαν απέναντί τους ένα βαθιά αμαθές πολιτικό προσωπικό που εμφορείτο μόνο από μια αρνητική θέση –τον αντικομμουνισμό– κι από καμιά θετική. Αν διαβάσει κανείς την επιστολή “A Miracle in Greece” του Αμερικανού απεσταλμένου διπλωμάτη στην Ελλάδα Πολ Πόρτερ, θα διαπιστώσει ότι όχι μόνον το θαύμα δεν συνέβη, αλλά κι ότι η ελληνική νοοτροπία άλλαξε λίγο ή καθόλου από το 1947.