Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Ο συνεχιζόμενος εκτροχιασμός της Συμμαχίας για τον Πολίτη



Κάθε καλόπιστος παρατηρητής θα περίμενε πως η παράταξη αυτή, μετά τις συνεχόμενες βαριές ήττες της το 2010 και το 2014, θα προχωρούσε σε μια εκ βάθρων αναδιάρθρωση και γενναία αυτοκριτική στην πράξη. Που θα περιλάμβανε και την ριζική ανανέωση της ηγεσίας της, ως ελάχιστο όρο για την επιβίωση της.

Αντ΄ αυτών, παρατηρούμε μια ανακύκλωση προσώπων και ιδεών σε μια εμφανή προσπάθεια να δείξουν προς τα έξω ότι, κάτι αλλάζει. Εδώ ισχύει το όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν. Στασιμότητα, έλλειψη έμπνευσης, απουσία στρατηγικής πλεύσης και  τακτικής, εσωστρέφεια, μιζέρια. Και όχι μόνο αυτά αλλά συστηματική προσπάθεια να εξουδετερωθούν τα όποια ελάχιστα ατού της απέμειναν μετά τη σοβαρή κρίση στις γραμμές της τον Μάρτιο 2013. 

Παρ΄ όλα αυτά, εκπλήσσει η ανοιχτή υπονόμευση από τον πρόεδρο της δεξιά κι αριστερά του παλιού συνεργάτη του και νυν επικεφαλής της Νέας Πνοής Παναγιώτη Μπιτάκου. Τέτοια τύφλωση; Αντί ο κ. πρόεδρος να αναλάβει εξ ολοκλήρου τις ευθύνες για τις επιλογές του στις εκλογές του 2014, προσπαθεί τώρα κατά την πάγια διαχρονικά τακτική του να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα.

Δεν σταματάει όμως εδώ. Από κοινού με την ομάδα που πρωτοστάτησε το 2013 στις καταστροφικές, όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, επιλογές διάσωσης της τότε παραπαίουσας δημοτικής αρχής Διονύσου, σχεδιάζει εκ νέρου τη στρατηγική συνεργασία μαζί της για τις επόμενες δημοτικές εκλογές! Κι έχει εγκαινιάσει στην πράξη ένα πρωτότυπο όντως για την Τοπική Αυτοδιοίκηση σύμφωνο συμβίωσης με την Ενωτική Πρωτοβουλία.

Το μόνο σχόλιο που αξίζει σε αυτή την πορεία πλήρους εκτροχιασμού είναι- τα στερνά τιμούν τα πρώτα


Τίτλοι Τέλους για την κυβέρνηση

Του  Νίκου  Μπίστη
(αναδημοσίευση από-   www.ethnos.gr)


Ο Λεωνίδας Κύρκος είχε μια αγαπημένη έκφραση: «O καθένας τελικά κρέμεται από το ποδαράκι του». Δηλαδή ή μπορεί ή δεν μπορεί. Και το ποδαράκι του πρωθυπουργού είναι πολύ αδύναμο για να σηκώσει τον ίδιο, πόσω μάλλον τη χώρα. Γι' αυτό δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μεταβληθεί σε σοσιαλδημοκράτη μεταρρυθμιστή, γι' αυτό οι εκλογικές του νίκες αποδείχθηκαν σε χρόνο μηδέν πύρρειοι, γι' αυτό και η κρίση πανικού τώρα που τα ασύστολα ψεύδη γυρίζουν μπούμερανγκ, γι' αυτό και η αναζήτηση παντί τρόπω σανίδας σωτηρίας σε αυτούς που καθύβρισε και συκοφάντησε.

Το τέλος αυτής της κυβέρνησης έρχεται αναπόφευκτα όχι μόνο σαν ηθική καταδίκη αλλά κυρίως σαν ανάγκη για να ξεκινήσει η ανόρθωση της χώρας. Οσο αυτή η κυβέρνηση, με αυτόν τον πρωθυπουργό, παραμένει, τα αδιέξοδα θα πολλαπλασιάζονται. Επιβιώνει συρόμενη προς το τέρμα λόγω της δραματικής κατάστασης της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της μέχρι στιγμής αδυναμίας των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και του μεταρρυθμιστικού κέντρου να συγκροτήσουν ένα νέο και μεγάλο πολιτικό υποκείμενο που θα αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Η αδυναμία της αντιπολίτευσης είναι που επιτρέπει στον Τσίπρα να παραμένει γαντζωμένος στην εξουσία και οδηγεί ορισμένους σε αμφιθυμία ως προς την παροχή μιας αόριστης συναίνεσης, η οποία απλώς θα του δώσει χρόνο που θα αφαιρεθεί από τη χώρα.

Η χώρα δεν μπορεί να πάει σε εκλογές γιατί αυτό συνεπάγεται αυτομάτως Grexit. Δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνάται από κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου, ενδεχόμενη δε προσθήκη του Λεβέντη θα προσθέσει στην καταστροφή τη γελοιοποίηση. Αν δεν μπορεί να κυβερνήσει -και αποδεδειγμένα και σχεδόν ομολογημένα δεν μπορεί-, τότε πρέπει να αναζητηθεί νέα πλειοψηφία, νέα κυβέρνηση και άλλος πρωθυπουργός. Αυτήν την εξέλιξη η αντιπολίτευση, παρά την αδυναμία της, μπορεί να την επιβάλει. Γιατί η αδυναμία μιας κυβέρνησης που δεν μπορεί να κυβερνήσει είναι μεγαλύτερη. Και γιατί αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να καταβάλει για την αποτυχία της, τα προβλήματα που επισώρευσε, το μίσος που καλλιέργησε με το διχαστικό ή «εμείς ή αυτοί».

Η πολιτική δεν γίνεται εν κενώ σε συνθήκες εργαστηρίου, αυτός που προξένησε τόση ζημιά στη χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός. Γιατί, πολύ απλά, αν συνεχίσει θα βλάψει έτι περαιτέρω. Προχθές προσπάθησε απεγνωσμένα να βρει χρήσιμους ηλίθιους σε μια απολύτως άχρηστη (ελπίζω να το συνειδητοποίησαν οι συμμετέχοντες) σύγκληση του Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών. Οταν απέτυχε κατά το μεγαλύτερο μέρος (το Ποτάμι ειλικρινά δεν κατάλαβα τι θέλει και δεν πρέπει να είμαι ο μόνος) άρχισε πάλι τις απειλές και τις ύβρεις, πέταξε στα σκουπίδια το συναινετικό ύφος. Ο,τι όμως και να κάνει, όσες διαδρομές και αν διανύσει από τα παρακάλια μέχρι τις απειλές, οι τίτλοι τέλους για αυτόν και την κυβέρνησή του άρχισαν να ανεβαίνουν.

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Να φύγει κι ο Ζαμάνης, ώστε έτσι λοιπόν ;



Γράφει σε σχόλιο του ο Διαχειριστής του blog ΔιονυσοΣκουφίτσα,  ανaφερόμενος στο  Dionysos voice:

«Ο  ΖΑΜΑΝΗΣ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΦΥΓΕΙ !  ΚΙ ΑΥΤΟΣ ....»

Χωρίς διάθεση να εμπλακούμε σε άγονες κι ανούσιες διαμάχες ανάμεσα στα τοπικά  social media
Χωρίς να επιδιώκουμε γενικότερο διάλογο με τη ΔιονυσοΣκουφίτσα, αφού εδώ και καιρό έχουμε διαφορετική στρατηγική και αποκλίνουσες τακτικές
Χωρίς να κρίνουμε στάσεις και πολιτικές συμπεριφορές
Χωρίς αναφορές στο κοντινό ή μακρινό παρελθόν

Τρεις μόνο ερωτήσεις:
1.      Ποια θεσμική διαδικασία προβλέπεται για την απομάκρυνση ενός δημάρχου εν ενεργεία κατά τη διάρκεια της θητείας του και αν ο Δήμαρχος Διονύσου πληρεί τις σχετικές προϋποθέσεις
2.      Ποια πρόταση καταθέτει στους πολίτες η ΔιονυσοΣκουφίτσα για τη διάδοχη κατάσταση σε μια τέτοια περίπτωση
3.      Ποιες δυνάμεις ενδιαφέρονται στην πράξη να προωθηθεί αυτή η πρόταση και να συστρατευθούν στην υλοποίηση της



Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Η απάτη Τσίπρα περί Συναίνεσης απέτυχε οικτρά…



Μια βαριά πολιτική ήττα γνώρισε σήμερα η καταρρέουσα κυβέρνηση και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας. Εκεί που έστηνε πριν από λίγες ημέρες ένα επικοινωνιακό σόου, οι εξελίξεις στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών απέδειξαν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός

Πριν 2 ημέρες, έντρομος, τηλεφωνεί από το Ισραήλ στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να οργανώσει άρον-άρον Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών για το προσφυγικό, το ασφαλιστικό κλπ.
Για δυο ημέρες προσπάθησε να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά τη σύσκεψη αυτή για να παγιδέψει και στριμώξει στη γωνία την αντιπολίτευση, ποντάροντας στις εσωκομματικές εκκρεμότητες της Νέας Δημοκρατίας και σε πρόθυμους εν δυνάμει πολιτικούς του συμμάχους.

Αν ο πραγματικός στόχος του όταν συγκαλούσε τη σύσκεψη, ήταν να ανοίξει κανάλι συνεννόησης στο μείζον θέμα του ασφαλιστικού, ο χειρισμός και τα επιχειρήματά του στη συζήτηση στο Προεδρικό Μέγαρο πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο: να διευρύνει το χάσμα.

Αν ο στόχος του ήταν να δείξει στους βουλευτές του ότι η ψήφιση των επώδυνων νέων ρυθμίσεων για τις συντάξεις θα πέσει αποκλειστικά στις δικές τους πλάτες με ό,τι αυτό συνεπάγεται, πέτυχε τον στόχο του.

Αν στόχος του ήταν να δείξει στους δανειστές ότι, αυτός είναι κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού και διαθέτει στη βουλή  διευρυμένη κοινοβουλευτική στήριξη, απέτυχε οικτρά.

Οι σημερινές εξελίξεις, που προήλθαν από μια κακά σχεδιασμένη πολιτική πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα, απέδειξαν ότι δυο μόλις μήνες μετά τις εκλογές (δεύτερες μέσα σε 7 μήνες…) τελειώνει άδοξα ο πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει...

Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Η πλήρης κατάρρευση πολιτικά κι επικοινωνιακά της κυβέρνησης καταγράφει την προφανή της αδυναμία να κυβερνήσει, μαζί με μια πρωτοφανή μέσα σε δυο μήνες πρόωρη κόπωση και φθορά. Οι δηλώσεις Τσίπρα μετά το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και ο δημόσιος εκνευρισμός του αποδεικνύουν ότι, δεν έχει πλέον την πρωτοβουλία των κινήσεων με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Με αυτά τα δεδομένα, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορέσει το επόμενο διάστημα να περάσει κρίσιμα νομοσχέδια στη βουλή αλλά -και πολύ περισσότερο- να τα υλοποιήσει.

Σε αυτές τις συνθήκες, όσοι σκέπτονταν –στήνοντας γέφυρες- να γίνουν δεκανίκια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην παραπαίουσα κυβέρνηση (και είχαν ονοματεπώνυμο), πολύ γρήγορα κατανόησαν ότι,  απλά θα καταλήξουν μαζί της στο βάραθρο. Κι έτσι κάηκαν σαν πολιτικές εφεδρείες διάσωσης του συστήματος εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι, οι δυο μεγαλύτερες δυνάμεις της αντιπολίτευσης (ΝΔ και Δημοκρατική Συμπαράταξη) αρνήθηκαν να υπογράψουν το κοινό ανακοινωθέν της Προεδρίας, αποστερώντας από την κυβέρνηση και το τελευταίο φύλλο συκής.

Παράλληλα, οι σοβαρές διεθνείς εξελίξεις που βάζουν κυριολεκτικά φωτιά στη γειτονιά της Ελλάδας, δεν επιτρέπουν τη συνέχιση των τυχοδιωκτισμών κι ερασιτεχνισμών της κυβέρνησης Τσίπρα. Και αυτό του διαμηνύεται σαφώς από τον διεθνή παράγοντα, που δεν είναι διατεθειμένος να στηρίζει αυτό το απίστευτο συνονθύλευμα και τους πειραματισμούς του σε βάρος του ελληνικού λαού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όπως έστρωσε πέντε χρόνια τώρα θα κοιμηθεί.  
Όταν κατηγορούσε συλλήβδην τις τρεις διαδοχικά ελληνικές κυβερνήσεις από το 2009 και δώθε σαν δοσίλογους, γερμανοτσολιάδες, προσκυνημένους,
όταν δίχαζε τον ελληνικό λαό σε μνημονιακούς κι αντιμνημονιακούς,
όταν προπηλάκιζε τους πολιτικούς του αντιπάλους,
όταν αρνούνταν πεισματικά την ελάχιστη εθνική συνεννόηση,
όταν υποσχόταν τα πάντα στους πάντες,
όταν εξαπατούσε τους πολίτες με το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος,
δεν είχε υπολογίσει ότι, τα όμορφα όνειρα όμορφα καίγονται.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αυτή σύντομα θα αποτελεί παρένθεση για τη χώρα κι ο Αλέξης Τσίπρας ένα δυσάρεστο παρελθόν. Αυτό πολύ λίγο ενδιαφέρει όμως τον ελληνικό λαό. Για την επιβίωση της πατρίδας είναι επείγουσα ανάγκη ο σχηματισμός κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας μακράς πνοής αλλιώς ο κίνδυνος εθνικής τραγωδίας με απρόβλεπτες συνέπειες για τα εθνικά συμφέροντα είναι κάτι παραπάνω από ορατός.






Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Το Μεγαλύτερο Σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης. Ποιος θα πληρώσει;

Γράφει ο Δημήτρης  Βλάχος,
στέλεχος επενδυτικής Τράπεζας
(αναδημοσίευση από-  www.huffingtonpost.gr)

Για πάρα πολλά χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά έκαναν πολιτική τους σημαία το διαρκές ξεπούλημα της χώρας. Από τις ιδιωτικοποιήσεις του ΟΤΕ και του ΟΛΠ επί Καραμανλή, μέχρι και την παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων πέρσι το φθινόπωρο, όλα τα βάφτιζαν ξεπούλημα και προδοσία, λες και έπασχαν από ένα ιδιότυπο σύνδρομο Τουρέτ.

Ανεξαρτήτως των όρων ή του τιμήματος, κάθε μα κάθε φορά που γινόταν ιδιωτικοποίηση, ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατούσε στις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις με απίστευτη αμετροέπεια και διχαστική ρητορική, απειλώντας την εκάστοτε κυβέρνηση με λαϊκή οργή και ειδικά δικαστήρια. Το πολύ σκληρό λεξιλόγιο περί προδοσίας, πατριδοκαπηλίας, γενοκτονίας των μνημονίων, αποικιοκρατίας και άλλων πολλών αντίστοιχων αφορισμών αποτέλεσε καταλύτη για το μιθριδατισμό της κοινωνίας σε εκφράσεις και εκφάνσεις αθλιότητας.

Μέσα λοιπόν σε όλον αυτόν τον παροξυσμό των καταστροφικών και διχαστικών υπερβολών, έγινε εθνικό μας αφήγημα ότι κάθε ιδιωτικοποίηση είναι ξεπούλημα σε κερδοσκοπικά κοράκια που μας παίρνουν τα ασημικά για ένα κομμάτι ψωμί. Με τα χρόνια βέβαια συνηθίσαμε και πάψαμε να δίνουμε και πολλή σημασία στις υπερβολές, όπως το γνωστό ανέκδοτο με το λαγό και το λιοντάρι: λέμε και καμιά μαλ... να περνάει η ώρα. Ε λοιπόν, η ζωή κάνει άτιμους κύκλους, και η τραγική ειρωνεία (και πίστεψέ με, όπως θα δούμε παρακάτω είναι πάρα μα πάρα πολύ τραγική) είναι πως η ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών που έγινε την περασμένη εβδομάδα αποτελεί τον ορισμό του ξεπουλήματος σε κερδοσκοπικά κοράκια που μας παίρνουν τα ασημικά για ένα κομμάτι ψωμί. Και αυτό το πραγματικά σκανδαλώδες ξεπούλημα το έκανε ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση της Αριστεράς.

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά λοιπόν. Το 2013 η ελληνική κυβέρνηση (εμείς δηλαδή) δανείστηκε 25 δισ. για να συμμετέχει στην τότε ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων τραπεζών, και βρέθηκε να κατέχει το πλειοψηφικό πακέτο τους. Συγκεκριμένα, το 83.7% της Alpha, το 93.6% της Eurobank, το 84.4% της Εθνικής και το 81% της Πειραιώς. Το σκεπτικό αυτής της συμμετοχής ήταν να βάλει πλάτη το κράτος ώστε να ανακεφαλαιοποιηθούν επιτυχώς οι τράπεζες, και μόλις γυρνούσε η κατάσταση σε μια ομαλότητα, τότε να πουλούσε τις μετοχές που κατείχε σε ιδιώτες ώστε να αποπληρωθεί το δάνειο. Αυτήν την προσέγγιση είχαν ακολουθήσει με επιτυχία πολλές χώρες μετά την κρίση του 2008, όπως η ΗΠΑ με το πρόγραμμα TARP και το bailout της AIG, αγοράζοντας χαμηλά την ώρα του πανικού, βάζοντας φρένο στην απανωτή πτώση των αξιών και αποκομίζοντας τελικά κέρδη για τους φορολογούμενους όταν γύρισε ο μακροοικονομικός κύκλος.
Η τραγική μοίρα του Αλέξη Τσίπρα, μεταξύ πολλών άλλων, τον ανέδειξε ως το γνωστό μικρό βοσκόπουλο του Αισώπου, που κάθε βράδυ φώναζε λύκος.
Αυτό είχε γίνει ως ένα βαθμό και στην Ελλάδα, όταν το 2014 ήρθαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια επενδυτές και συμμετείχαν μαζικά στις τότε αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών. Ναι μεν η τότε αξία των μετοχών που κατείχε το δημόσιο ήταν περίπου 18.5 δισ. (κάτω από την αρχική επένδυση των 25 δισ.), αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Η εκτίμηση ήταν πως ο πρώτος γύρος ανακεφαλαιοποίησης από ιδιώτες θα σηματοδοτούσε την αρχή της εξόδου στις αγορές, ώστε σταδιακά, και όσο η οικονομία επέστρεφε στην ανάπτυξη από το 2015 (κάτι που πλέον αποδέχεται μέχρι και ο φετινός προϋπολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ), το κράτος θα πουλούσε τις μετοχές του σε μεσοσταθμικά υψηλότερη τιμή από ότι τις αγόρασε.

Η εκτίμηση αυτή όμως ήρθε αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα: την Πρώτη Φορά Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα και του Γιάννη Βαρουφάκη. Μετά τη μαζική φυγή καταθέσεων, το κλείσιμο των τραπεζών, τα Capital controls, την επιστροφή στην ύφεση, την τεράστια αύξηση των κόκκινων δανείων κλπ. η κατάσταση στις τράπεζες χειροτέρεψε δραματικά και επανήλθε η ανάγκη για νέα κεφάλαια. Η επιλογή που έθεσε η Τρόικα στην κυβέρνηση ήταν απλή: Ή θα γίνει κούρεμα καταθέσεων ή θα γίνει ανακεφαλαιοποίηση στις αγορές. Η κυβέρνηση ευλόγως επέλεξε το δεύτερο, κι εδώ γεννώνται μια σειρά από ερωτήματα για ζητήματα πραγματικά σκανδαλώδη.

Ας ξεκινήσουμε από το τίμημα για να κατανοήσουμε το μέγεθος της ζημιάς. Το 2013, η συμμετοχή του κράτους σε Εθνική, Πειραιώς, Alpha και Eurobank έγινε σε τιμές €4.29, €1.7, €0.44 και €1.54 ανά μετοχή αντίστοιχα. Η πώληση της προηγούμενης εβδομάδας έγινε στα €0.02, €0.003, €0.04 και €0.01. Από τα 25 δισ. που ήταν η αρχική επένδυση, η σημερινή αξία των μετοχών που κατέχει το κράτος είναι κάτω από 500 εκατομμύρια, δηλαδή πάνω από 98% απώλεια. Για να το βάλουμε σε μία σχετική κλίμακα, το κράτος συλλέγει από τον ΕΝΦΙΑ περίπου 2.5 δισ. το χρόνο.

Δηλαδή θα πληρώνουμε για τα επόμενα 10 χρόνια ΕΝΦΙΑ μόνο και μόνο για να καλύψουμε τη ζημιά της ανακεφαλαιοποίησης! Και αυτή η κατρακύλα στο τίμημα οφείλεται μόνο εν μέρει στη γενικότερη πτώση των αξιών των τελευταίων μηνών. Για παράδειγμα, στις 2 Νοεμβρίου (πρώτη εργάσιμη του μήνα), η μετοχή της Εθνικής έκλεισε στα 73 λεπτά, και η αύξηση κεφαλαίου έγινε στα 2 λεπτά! Δηλαδή πτώση 97.26% σε λιγότερο από ένα μήνα! Αλλά ακόμη και την Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου, ακριβώς πριν γίνει η ανακεφαλαιοποίηση, η μετοχή έκλεισε στα 32 λεπτά.
Γιατί λοιπόν έγινε η αύξηση στα 2 και όχι στα 32 ή έστω κάπου εκεί;
Γιατί πιαστήκαμε τόσο κορόιδα;
Ο βασικός λόγος είναι ότι η κυβέρνηση έκανε δύο τραγικά και αδικαιολόγητα λάθη.  
 Πρώτον, αποδέχτηκε να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση άμεσα χωρίς κάποιο όριο στην τιμή ή πιθανότητα αναβολής της. 
Δεύτερον, αποδέχτηκε να μη συμμετέχουν στη διαδικασία ούτε το Δημόσιο ούτε οι εγχώριοι επενδυτές και μικροεπενδυτές, αλλά μόνο ξένοι. Έτσι, οι επίδοξοι διεθνείς αγοραστές είχαν το απόλυτο πλεονέκτημα. Αφού οι νέες μετοχές θα πήγαιναν αναγκαστικά σε αυτούς και μόνο, αρκούσε απλώς να βρεθεί το ελάχιστο τίμημα ανά μετοχή που θα ικανοποιούσε τον επιθυμητό στόχο συνολικών κεφαλαίων, αγοράζοντας αντίστοιχα πολύ μεγάλο αριθμό νέων μετοχών, με αποτέλεσμα σχεδόν να μηδενιστούν οι συμμετοχές των παλαιών μετόχων, συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού Δημοσίου, από το share dilution. Αυτό σημαίνει πως, ακόμα και αν στο μέλλον ανέβουν οι τιμές των μετοχών, το Δημόσιο δε θα κερδίσει όσα έχασε λόγω ακριβώς αυτής της πολύ μειωμένης συμμετοχής.

Έτσι και έγινε λοιπόν, και οι ξένοι επενδυτές πλέον ελέγχουν την πλειοψηφία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος για μόλις 5 δισ. ευρώ. Και προσέξτε, ενώ πέρσι και πρόπερσι είχαν μπει στις τράπεζες κυρίως θεσμικοί μακροπρόθεσμοι και στρατηγικοί επενδυτές (οι λεγόμενοι real money investors), αυτή τη φορά μπήκαν κυρίως distressed και vulture hedge funds, επενδυτές δηλαδή που εξειδικεύονται στην αγορά πολύ υποτιμημένων και αφερέγγυων τίτλων σε πολύ χαμηλές αξίες με σκοπό τη γρήγορη απόσβεση της επένδυσής τους στην πρώτη άνοδο των τιμών. Στην κυριολεξία, δηλαδή, πρόκειται για τα όρνια των αγορών για τα οποία τόσα χρόνια μας προειδοποιούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, αναρωτιέμαι: Είχε επίγνωση η κυβέρνηση ότι, αποδεχόμενη τους όρους που ανέφερα, το αποτέλεσμα θα ήταν η απαξίωση των παλιών μετόχων; Γιατί απέκλεισε τους εγχώριους μικρομετόχους, και γιατί δε συμμετείχε το Δημόσιο ώστε και το τελικό τίμημα να ήταν υψηλότερο αλλά και να διατηρούσε στα ίδια επίπεδα τη συμμετοχή του; Δεν πιστεύει η κυβέρνηση ότι στο μέλλον θα βελτιωθεί η κατάσταση ώστε να μπορούσε να αποβλέπει σε κέρδος από αυτή τη συμμετοχή; Οι ανάδοχες ξένες τράπεζες που ανέλαβαν τα βιβλία προσφορών δεν ενημέρωσαν την κυβέρνηση ότι είχε εκδηλωθεί ενδιαφέρον κυρίως από distressed funds, και αυτό σε πολύ χαμηλό τίμημα; Σίγουρα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα του ελληνικού δημοσίου, ως όφειλαν; Ή μήπως ενημέρωσαν την κυβέρνηση, αλλά εκείνη ούτε που κατάλαβε; Γιατί έγινε η ανακεφαλαιοποίηση χωρίς να υπάρχει πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς; Θυμίζω πως ο πρώην Πρόεδρος της επιτροπής, Κώστας Μποτόπουλος, παραιτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου, και αντικαταστάθηκε μόλις χθες από το Χαράλαμπο Γκότση. Ποιοι είναι σήμερα οι νέοι μέτοχοι που αγόρασαν τις τράπεζες με τόση μεγάλη έκπτωση;

Τα παραπάνω ερωτήματα είναι καίρια και χρίζουν άμεσης απάντησης. Για να θέσουμε το ζήτημα στην προοπτική που του αξίζει, το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων αφορούσε τότε το ποσό των 200 εκατομμυρίων. Εδώ μιλάμε για 24.5 δισεκατομμύρια, τα οποία σίγουρα δεν μας περισσεύουν. Και το χειρότερο είναι πως, μέχρι στιγμής, η αντίδραση σε κάτι που κατά τη γνώμη μου αποτελεί το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Η μεν Νέα Δημοκρατία ασχολείται με τα γαλλικά του Μεϊμαράκη στους συνυποψηφίους του, ενώ το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι συσκέπτονται αν θα δώσουν πολιτική στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά, ο σύντροφος Πάνος σιωπά, καθισμένος αναπαυτικά στην καρέκλα του.  
Τα δε ΜΜΕ μετά βίας το ανέδειξαν, όταν υπό άλλες συνθήκες (και κυβερνήσεις) οι γνωστοί τηλευαγγελιστές των πρωινών εκπομπών θα είχαν αυτοπυρποληθεί στο Σύνταγμα. Και κάπως έτσι, χάσαμε τις τράπεζες μέσα απ' τα χέρια μας για εξευτελιστικό αντίτιμο και δεν άνοιξε ούτε μύτη.

Η τραγική μοίρα του Αλέξη Τσίπρα, μεταξύ πολλών άλλων, τον ανέδειξε ως το γνωστό μικρό βοσκόπουλο του Αισώπου, που κάθε βράδυ φώναζε λύκος. Μια ολόκληρη χώρα, ως άλλοι κάτοικοι του χωριού, τρέχαμε κάθε φορά που ακούγαμε τις φωνές για τα ξεπουλήματα, μέχρι που έγιναν κομμάτι της καθημερινής μας αφήγησης και έπαψαν να μας κάνουν την παραμικρή εντύπωση. Μέχρι τη μέρα που οι λύκοι ήρθαν, και ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο δεν έβγαλε άχνα, αλλά τους άνοιξε ορθάνοιχτα την πόρτα ώστε να μπούνε ανενόχλητοι στο μαντρί
Τώρα που ανακαλύψαμε τι συνέβη, θα αντιδράσουμε;

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Η χώρα βουλιάζει και ημείς στο Διόνυσο άδομεν…

(ο πίνακας είναι του  Luis  Veloso)

Το έχουμε τονίσει πολλές φορές. Όταν αυτό συμβαίνει γύρο σου κι επηρεάζει καθοριστικά την Τοπική Αυτοδιοίκηση, Εσύ δεν μπορείς να στρέφεις το βλέμμα αλλού, στην υποπερίπτωση της τάδε παραγράφου, προκειμένου να οικοδομήσεις αξιόπιστα την κριτική σου. Ώστε να επηρεαστεί σε θετική κατεύθυνση η εξέλιξη των πραγμάτων και όχι να εκτονωθεί ο θυμός ή να ικανοποιηθεί το εγώ σου.

Αν δε μπορείς να πολιτευτείς σύμφωνα με τις ανάγκες-απαιτήσεις της συγκυρίας, τότε μετατρέπεσαι σε γραφική καρικατούρα του περιθωρίου, γεμάτη κακίες κι ανασφάλειες. Οπότε, ας τα να πάνε.

Έχουμε αναφερθεί δημόσια επανειλημμένα στις πολλαπλές παθογένειες των δημοτικών πραγμάτων του Διονύσου, ενίοτε με σκληρό τρόπο για πρόσωπα και καταστάσεις αλλά ποτέ άδικο.
Σήμερα, όμως είναι η στιγμή να υπερβούν όλοι οι εμπλεκόμενοι τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές και να βρουν από κοινού σημεία σύγκλισης με άλλες δημοτικές παρατάξεις, ώστε –στη χειρότερη περίπτωση- να αποκαλυφθούν τα προσωπεία όσων αντιπολιτεύονται απλά για να αντιπολιτεύονται, δέσμιοι συντεχνιακών νοοτροπιών.
Τώρα είναι η ώρα για Ανασύνθεση του δημοτικού σκηνικού και η πρωτοβουλία γιαυτό ανήκει πρωτίστως στην πλειοψηφία. Αλλιώς, δεν πρόκειται να επιβιώσει ο Δήμος από το βούλιαγμα της χώρας που έρχεται.

Ζητούνται συγκεκριμένα βήματα Σύνθεσης στα μεγάλα προβλήματα του Δήμου και διαδικασίες αμφίπλευρης διεύρυνσης της δημοτικής πλειοψηφίας των Ανοιχτών Οριζόντων.
Να μπουν στην άκρη τεχνητοί διαχωρισμοί και στερεότυπα, άχρηστοι και άσκοποι αυτή τη στιγμή.
Να σπάσει η ιδιοκτησιακή και μονο-παραταξιακή αντίληψη θέασης της πραγματικότητας, κατάλοιπο άλλων εποχών και δημοτικών σχημάτων προηγούμενων περιόδων.
Να δρομολογηθούν συλλογικές διαδικασίες λειτουργίας των Ανοιχτών Οριζόντων.
Και να παραμερίσουν όσοι αποδεδειγμένα πλέον δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ακολουθήσουν.

Το υλικό για μια Νέα Αρχή υπάρχει, φτάνει να διατυπωθεί έμπρακτα, θαρραλέα κι όχι επιδερμικά η θέληση να προχωρήσει η πλειοψηφία σ΄ αυτή τη ρότα!

Καλώς τον, ο Σανοφάγος του Διονύσου σε υπερδιέγερση…



Τρια πραγματα παντα να συγχωρεις:
• τα συννεφα, που σου κρυβουν το φεγγαρι που αγαπας…
δεν ξερουν να κανουν διαφορετικα.
• την πρωινη παχνη, που σκεπαζει τα λουλουδια που θαυμαζεις…
δεν μπορει να κανει αλλιως.
• και τους ανοητους, που προσπαθουν να γινουν εχθροι σου…
δεν το αξιζουν!
Bushido


Τραβάει πολύ κουπί τελευταία και ζορίζεται εμφανώς.
Τρέχει, ιδρώνει, φουσκώνει και ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι, μήπως και καταλάβει κάτι από τους κανόνες του παιχνιδιού.
Δεν ήταν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο κι αιφνιδιάστηκε δυσάρεστα.
Άμαθος σε σκληρές αερομαχίες και μάχες στήθος με στήθος.
Αναλογίζεται συχνά πως εγκατέλειψε χωρίς τη θέληση του, έναν καλά προφυλαγμένο από τις λασπομαχίες περίγυρο για τούτο δω το σπορ.

Σηκώνεται κάθε τόσο αγχωμένος, κοιτάει τα μηνύματα που του έρχονται ανελέητα σαν κατραπακιές.
Αρχίζει ασκήσεις ακριβείας με το πληκτρολόγιο, αφού προηγουμένως καταναλώσει την καθημερινή ποσότητα σανού, που του έχει συστήσει ένας υποτίθεται έμπειρος παίκτης περί αυτά.
Παρηγοριέται με την ιδέα ότι, δεν είναι δα κι ο μοναδικός Έλληνας που τρέφεται με σανό τελευταίας εσοδείας, το καλύτερο που κυκλοφορεί για τα ζωντανά στο εμπόριο.

Κουρασμένος μετά από λίγο, με κόκκινα μάτια, νιώθει την πίεση στα ύψη, βγαίνει έξω να πάρει αέρα κι εισπνέει τα αέρια που μας ψεκάζουν.
Η δόση είναι θανατηφόρα, αν δεν προσέξεις.
Σανός και ψέκασμα μαζί και ιδού τα αποτελέσματα στα σχόλια του στη ΔιονυσοΣκουφίτσα.
Παρόλα αυτά νιώθει ικανοποιημένος, γιατί αυτός ένας πρωτάρης κατατροπώνει τον σκληροτράχηλο αντίπαλο του.
Άλλες φορές σαν Κουτάλα, άλλοτε σαν Σαλτιμπάγκος ή Θόδωρας (άλλο απωθημένο κι αυτό), τώρα τελευταία σαν Σύλλογος εκσκαφέων και κατεδαφίσεων, μοναδικός στο είδος του Συλλέκτης μπάζων σε ολόκληρο τον Διόνυσο.

Θα ήταν για διασκέδαση τούτη η ιστορία τις κρύες νύχτες του χειμώνα, αν τελευταία δεν έβγαζε από τα σώψυχα του πρωταγωνιστή της Σανοφάγου, τη φασιστική διάσταση των πεποιθήσεων του.
Που συμπυκνώνεται απειλητικά στο αποκρουστικό σύνθημα των χιτλερικών του μεσοπολέμου - κραυγή αγέλης, Ερχόμαστε.
Προφανώς, εδώ η Λογική σηκώνει ψηλά τα χέρια κι αναλαμβάνει δράση επειγόντως η Ψυχολογική & Συμβουλευτική Υπηρεσία του δήμου Διονύσου (Πλατεία Δημοκρατίας –όση αλλεργία κι αν σου προκαλεί η λέξη- στον Άγιο Στέφανο.
Άκου, λοιπόν, ανθρωπάκο, Περαστικά.
Και μετά ίσως τα ξαναπούμε στις διαδικτυακές λεωφόρους.

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Όταν ασχολείσαι με τα μπάζα στο Διόνυσο…



Έναν ιδιότυπο διάλογο επιχειρεί απρόσκλητα να ανοίξει με το blog  Ενεργός Πολίτης το σωματείο που σύστησαν πρόσφατα οι κατεδαφιστές του Διονύσου (κατά τα πρότυπα προφανώς του συμπαθούς κλάδου των εκδοροσφαγέων ή φορτοεκφορτωτών…). Νιώθουν προφανώς την ανάγκη να απολογούνται σε όσα τους καταμαρτυρούμε. Ίσως φταίνε κάποια παιδικά τραύματα, ίσως πάλι η μοναξιά του ερημίτη στο γυάλινο πύργο των φαντασιώσεων του. Όπως και νάχει πάντως, αξιοπρόσεκτη η προσπάθεια κι αξίζει να την ενθαρρύνουμε, ώστε να διοργανώσουμε από κοινού μια Ημερίδα στο Πνευματικό Κέντρο του Αγίου Στεφάνου και όχι στα λημέρια τους.

Μέσα στην παραζάλη από το νέο κορσέ που φόρεσαν για τις ανάγκες της παράστασης, κάνει μπαμ από μακριά ότι νιώθουν άβολα. Χώρια ότι δεν είναι μαθημένοι σε αγώνες τοξοβολίας που αναγκάστηκαν να συμμετέχουν άρον-άρον και στους καταιγιστικούς ρυθμούς, που αυτοί απαιτούν. Γιαυτό είναι συνεχώς με ένα μαντήλι στο χέρι για να προλαβαίνουν τον ιδρώτα, που τρέχει και χαλάει την καραμπογιά που φτιασίδωσε το ρυτιδιασμένο πρόσωπο τους.

Το νέο τους παραλήρημα το απολαμβάνουμε στη ΔιονυσοΣκουφίτσα, με το ψευδώνυμο  ΣΕΚ- Σιδηρόδρομοι Ελληνικού Κράτους. Προσέξτε πως κλείνουν, με τη χιτλερική προτροπή-  Ερχόμαστε (κορίτσια ούτε να κρυφτείτε δεν μπορείτε;), διατηρώντας τη δική τους ανορθογραφία και ασυνταξία. Και μια φιλική συμβουλή από έναν παλαίμαχο και σκληροτράχηλο Ενεργό Πολίτη που το κατέχει το σπορ:
Τις απειλές εκεί που σας παίρνει, γιατί το αδίκημα είναι του κοινού ποινικού δικαίου. Και  υπάρχουν όλα τα νόμιμα μέσα (ευτυχώς για εμάς, δυστυχώς για εσάς) να βγουν οι κουκούλες σας…

Επιμένει ο κυρ Παναγιώτης ότι για όλα φταίνε οι επικριτές του δημάρχου. Κάτι θα ξέρει για να το λέει.

Στην αρχή ήταν δυο τρεις. Ο Κουτάλας, ο Σαλτιμπάγκος και δεν θυμάμαι πώς έλεγε τον τρίτο. Μετά προστέθηκε κι ο ψευτοθόδωρος με τους παπαρολόγους. Και πιο μετά γίνανε ολόκληρο συνεργείο που εκανε κατεδαφίσεις, της δημοτικής αρχής εννοείται. Και τελευταία το συνεργείο απόχτησε και συνήγορους.

Και που σαι κυρ Παναγιώτη, να δεις τώρα που θα αποκτήσουμε κι ακροατήριο! Αυτό σ ανησυχεί, γιατί το βλέπεις καθαρά να έρχεται. και κανένας δεν θα το σταματήσει. Γι αυτό και απευθύνεσαι όχι μόνο στον Ζαμάνη και τους δικούς του, αλλά ακόμα και στον Καλαφατέλη και στον Λουκάτο και τους ζητάς να σοβαρευτούν. Το γράφεις καθαρά στη τελευταία σου φράσης: "Κυρίες και κύριοι, της πλειοψηφίας και μειοψηφίας, Συνέλθετε γρήγορα πριν είναι αργά για όλους σας αλλά κυρίως για εμάς τους δημότες!"

Λοιπόν κυρ Παναγιώτη σε όλα έχεις δίκιο που ανησυχείς για τους άχρηστους πολιτικάντηδες, αλλά δεν έχεις δίκιο να ανησυχείς για τους δημότες. Δημότες είμαστε και γι αυτο θα κατεδαφίσουμε το σάπιο οικοδόμημα της συναλλαγής. Αυτό που δήθεν θα γκρέμιζε ο Ζαμάνης, αλλά φαίνεται πως του σκίστηκε το καλσόν στη προσπάθεια.

Λοιπόν κυρ Παναγιώτη, πέστο στο Διονύση, στον Γιαννάκη και στους λοιπούς φίλους σου πως είμαστε πολλοί και γινόμαστε περισσότεροι κάθε μέρα από τις γελοιότητές σας που δεν ανεχόμαστε πια.

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ! ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΚΕΣ ΣΑΣ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΤΙΣ ΒΡΟΥΜΕ!



SOS oι δήμοι σε ασφυξία. Χειρότερα δεν γίνεται!



Μέσα στο θόρυβο της ταραχώδους  επικαιρότητας πέρασε απαρατήρητη η Ολομέλεια της παράταξης Δικαίωμα στην Πόλη  κι η ομιλία του δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη.
  • Καλό είναι και οι Ανοιχτοί Ορίζοντες στο Διόνυσο να μελετήσουν ως παράταξη (και όχι ως δημοτική ομάδα) τη χρήσιμη εμπειρία από παρόμοιες συλλογικές διαδικασίες…

Πίσω από τις γραμμές της ομιλίας του δημάρχου διέκρινε κανείς μια σκληρή κριτική στην κυβέρνηση, αφού η αυτοδιοικητική ζωή γίνεται δυσκολότερη καθημερινά με ορατές επιπτώσεις στο δημοτικό έργο, σε βάρος της καθημερινότητας των πολιτών.
  • Αναγκαία επισήμανση για όσους στο δήμο Διονύσου ξεπλένουν συστηματικά τις κυβερνητικές ευθύνες για την ομηρία – ασφυξία – επιτήρηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με ακραίο μονομέτωπο απέναντι στη δημοτική αρχή…

Ο Δήμαρχος Αθηναίων τόνισε χαρακτηριστικά:
Χειρότερα δεν γίνεται. Βλέπουμε ακόμα και θεμελιώδη ζητήματα αρμοδιοτήτων, διαχρονικές αυτοδιοικητικές διαδικασίες, θεσμικές κατακτήσεις ετών, να ανατρέπονται ασύντακτα, χωρίς διαβούλευση, χωρίς γνώση, χωρίς συνολικό στρατηγικό σχέδιο και στοιχειώδη επιστημονική μελέτη επιπτώσεων.

Η περίφημη διοικητική αυτοτέλεια έχει πάει περίπατο από καιρό, αφού ένα πολυδαίδαλο και γραφειοκρατικό σύστημα απαιτεί πολλές υπογραφές της κεντρικής εξουσίας.
Τα ΕΣΠΑ πάγωσαν.
Οι πόροι μειώθηκαν σημαντικά.
Η κυβέρνηση επιχείρησε να δεσμεύσει ταμειακά διαθέσιμα της αυτοδιοίκησης.
Η κεντρική εξουσία προσπάθησε να διαχειριστεί τη δημοσιονομική “μιζέρια” αλλάζοντας το δημόσιο λογιστικό σε σημείο που να υπαγορεύει κάθε γραμμή του δημοτικού προϋπολογισμού.  
Δεν σκέφτηκε ότι, ακριβώς σε αυτές τις συνθήκες έπρεπε να δώσει χώρο ανάληψης πρωτοβουλιών στις τοπικές κοινωνίες, να προσφέρει δυνατότητα δημοσιονομικών ελιγμών και “επιβράβευσης” στους Δήμους που είχαν επιδείξει “χρηστή δημοσιονομική διαχείριση”.  
Σήμερα είναι αυτονόητο πια ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για οικονομική αυτοτέλεια αν δεν μιλήσουμε για φορολογική αποκέντρωση.
Η πρόταση Καμίνη μιλάει για μητροπολιτική διακυβέρνηση και τη δυνατότητα των δήμων να εισπράττουν και να διαθέτουν τα έσοδά τους μέσω φορολογίας που οι ίδιοι θα προσδιορίζουν, θα επιβάλλουν, θα εισπράττουν και θα κατανέμουν. Η φορολογική αποκέντρωση δεν αποτελεί ζήτημα  δημοσιονομικό.  Είναι μεταρρύθμιση πολιτική. 

Έτσι, ρόλος των αιρετών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα αναβαθμιστεί, δηλαδή θα παύσει πλέον να  είναι διεκπεραιωτικός και θα γίνει  πολιτικός.  Οι πολίτες θα γνωρίζουν πόσα χρήματα εισπράττουμε και θα μπορούν να ελέγχουν το έργο μας, χωρίς δικαιολογίες.

Σε μια άλλη δυσμενή εξέλιξη για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, εξαπολύθηκαν τα πρώτα κυβερνητικά τροχιοδεικτικά πυρά προς τους δήμους που έχουν οικονομικά ανοίγματα και μεγάλα ταμειακά ελλείμματα. Από την Σαλαμίνα ξεκίνησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ την εφαρμογή του μνημονιακού «κορσέ» για όσους Δήμους δεν τηρούν τις δεσμεύσεις τους για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς.

Όπως όλα δείχνουν, η περίπτωση του πρώτου δήμου που μπαίνει επισήμως υπό πλήρη έλεγχο και επιτήρηση με σκληρά μέτρα, λειτουργεί σαν πολιορκητικός κριός για τη συμμόρφωση των άλλων σε επιλογές και μέτρα που εν γένει προωθούνται για αύξηση εσόδων (ανταποδοτικές υπηρεσίες, αύξηση τελών, ενίσχυση ιδιωτικών επενδύσεων και επιχειρηματικής δράσης κ.τ.λ.).

Πέρα όμως από τις όποιες ευθύνες έχουν οι ΟΤΑ αναφορικά με ενδεχόμενη κακοδιαχείρηση, υπάρχει ένα πεδίο εντός του οποίου ασφυκτιούν όλοι οι δήμοι, είτε παρουσιάζουν είτε όχι ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Τα προβλήματα τα επέτεινε η απόδοση στους δήμους αρμοδιοτήτων του «Καλλικράτη» χωρίς παράλληλη διασφάλιση χρηματοδότησής τους αλλά και η μείωση της θεσμοθετημένης χρηματοδότησης, που φτάνει πάνω από 60% από το 2010 ως σήμερα.

Η κυβέρνηση ΣυριζΑνέλ διατήρησε τη μνημονιακή νομοθεσία προτείνοντας αλλαγές επιφανειακές, π.χ. στο όργανο ελέγχου, το λεγόμενο Παρατηρητήριο. Τι προβλέπει το λεγόμενο πρόγραμμα εξυγίανσης σε περίπτωση που οι δήμοι δεν ισοσκελίζουν έσοδα - έξοδα; Μέτρα είσπραξης οφειλών, αναστολή ή περιορισμό των προσλήψεων, επιβολή υποχρεωτικών μετατάξεων, πραγματοποίηση μόνο πλήρως ανελαστικών δαπανών, αύξηση των ιδίων εσόδων από φόρους, τέλη, εισφορές, αύξηση του ανωτάτου συντελεστή επιβολής του Τέλους Ακίνητης Περιουσίας και του τέλους επί των ακαθαρίστων εσόδων και παρεπιδημούντων. Ακόμη δύναται να διατεθούν έσοδα από την κρατική επιχορήγηση για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών προς τρίτους.

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Περιφρόνηση κι ευτελισμός του Δημοτικού Συμβουλίου Διονύσου



Διαρκής και κατ΄ εξακολούθηση βιασμός της βούλησης των πολιτών όπως εκφράστηκε στις εκλογές, που αποπνέει έντονα αντιθεσμική συμπεριφορά.
Ανευθυνότητα κι έλλειψη σεβασμού στον κορυφαίο θεσμό του δήμου.
Πρακτικές που υποβαθμίζουν και υπονομεύουν διαχρονικά τη συλλογική λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου.
Οι ευθύνες διαχέονται σε όλες σχεδόν τις δημοτικές παρατάξεις, που δείχνουν ανίκανες να σταθούν στο ύψος που απαιτεί η συγκυρία στο δήμο και τη χώρα.

Αρχίζοντας εξ ορισμού βεβαίως από την πλειοψηφία, που δείχνει κατώτερη των προσδοκιών και όμηρος συχνά των εσωτερικών της προβλημάτων (συνοχής και ομοιογένειας). Μέχρι που μπορεί όμως να τραβήξει αυτό το βιολί, χωρίς βαριές συνέπειες για την πορεία του δημοτικού έργου συνολικά; Ας το πούμε όσο πιο καθαρά μπορούμε. Η ευθύνη για να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση βαρύνει συλλογικά την ηγεσία της πλειοψηφίας (αντιδήμαρχοι, πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου) και όχι μόνο τον δήμαρχο. Περιμένουμε μια καθαρή απάντηση χωρίς μισόλογα, ωραιοποιήσεις ή απλά διαπιστώσεις.

Για κάποιες από τις δυνάμεις της μειοψηφίας (Ενωτική Πρωτοβουλία, Νέα Πνοή) δεν θα μπορούσε κάποιος να περιμένει μια υπεύθυνη στάση. Δέσμιες των μικροκομματικών τους αντιλήψεων κι ενός τυφλού αντιπολιτευτικού μένους, αδυνατούν ένα χρόνο τώρα να προσαρμοστούν στο ρόλο που τους έταξε η ψήφος των πολιτών, δείχνουν ανήμπορες να αρθρώσουν προγραμματικό, δημιουργικό κι εναλλακτικό λόγο. Παραπαίουν, προσπαθώντας, να εκμεταλλευτούν τα προβλήματα της πλειοψηφίας, προσδοκώντας μάταια όμως να αποκομίσουν βραχυπρόθεσμα παραταξιακά οφέλη. Υπονομεύοντας έτσι την όποια ικανότητα τους να αποτελέσουν σε βάθος χρόνου τη διάδοχη κατάσταση στο δήμο.

Αφήσαμε για το τέλος και μια άλλη δύναμη, που δρα στο περιθώριο προσπαθώντας συστηματικά να ματαιώσει οτιδήποτε θετικό πάει να οικοδομηθεί στο δήμο, ανίκανη εντελώς να επιδράσει καθ΄ οιονδήποτε τρόπο στις εξελίξεις.  Είναι το γνωστό μας και μη εξαιρετέο συνεργείο των κατεδαφιστών, ομού μετά των συνηγόρων του. Σ΄ αυτή την αναμπουμπούλα αυτοί χαίρονται, πανηγυρίζουν θα έλεγε κανείς χωρίς διάθεση υπερβολής, έχοντας την αυταπάτη ότι δικαιώνονται και θα επιπλεύσουν από το τυχόν βούλιαγμα του δήμου. Μοιάζουν επιεικώς σαν άνθρωποι των σπηλαίων.

Κυρίες και κύριοι, της πλειοψηφίας και μειοψηφίας, Συνέλθετε γρήγορα πριν είναι αργά για όλους σας αλλά κυρίως για εμάς τους δημότες!

Η κουλτούρα της αγένειας

Η  Χαριτίνη Καρακωστάκη είναι πολιτική επιστήμων, υποψήφια διδάκτωρ Κοινωνιολογίας στην Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales (Paris)

(αναδημοσίευση από-  http://simplylife.gr)

Πώς φτάσαμε να θεωρείται κανονικότητα η επίδειξη των κακών τρόπων.

Οταν συναντιούνται τυχαία δύο άγνωστοι στον δρόμο, έλεγε ο Ερβιν Γκόφμαν (αμερικανός κοινωνιολόγος των ηθών της καθημερινής ζωής), αυτό που ακούγεται συχνότερα να βγαίνει από το στόμα τους είναι «καλημέρα» και «συγγνώμη». Και συμπλήρωνε: Αυτά τα «καλημέρα» και τα «συγγνώμη» πρέπει να τα λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τα μελετήσουμε, αν θέλουμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί μια κοινωνία.

Αν ο Γκόφμαν μπορούσε να κάνει μια βόλτα σε ένα ελληνικό αστικό κέντρο τού σήμερα, ας πούμε στην πρωτεύουσα, θα παρατηρούσε ότι όταν συναντιούνται δύο άγνωστοι μπορούν να ακουστούν πολλά διαφορετικά πράγματα, εκ των οποίων σπανιότερα «καλημέρα» και «συγγνώμη». Ο εισαγωγικός χαιρετισμός συχνά απουσιάζει ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίσταται από ένα, μάλλον επιθετικό, «να σας πω!». Η έκφραση δε του αιτήματος που πυροδοτεί την επικοινωνία είναι συχνά αδιαμεσολάβητη: «Θέλω αυτό» ή «Εχετε το τάδε;» ή «Το τσιγάρο σας έρχεται κατευθείαν πάνω μου!». Η απουσία της λεκτικής ευγένειας συνοδεύεται συχνά και από εκφράσεις αγένειας πέραν της φυσικής γλώσσας: η παντελής αδυναμία συγκρότησης ουράς σε ένα ταμείο και οι συνακόλουθοι αναστεναγμοί δυσαρέσκειας που βγαίνουν από το παρατοποθετημένο μπουλούκι των ανθρώπων, το σολιψιστικό μπλοκάρισμα του διαδρόμου ή της πόρτας στο βαγόνι του μετρό, η ευκολία με την οποία κάποιος «δεν σε βλέπει» και σε προσπερνά κλέβοντας τη σειρά σου, χωρίς να αντιλαμβάνεται καν το «δυνατό άγγιγμα» που προκύπτει από το «ασυναίσθητο» σκούντημα ή ποδοπάτημα, δεν είναι παρά μερικές από αυτές.

Η αγένεια δεν είναι προφανώς ελληνικό προνόμιο. Σε όλες τις πόλεις, όπου η επικοινωνία δεν γίνεται με όρους γνωριμίας όπως συμβαίνει στις πιο μικρές κοινότητες, οι άνθρωποι συχνά απογοητεύονται από τη συμπεριφορά τρίτων απέναντί τους. Το ενδιαφέρον όμως της ελληνικής αγένειας στις τυχαίες δημόσιες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων είναι ότι αυτή δεν γίνεται ποτέ αντιληπτή ως μεμονωμένη παρέκκλιση από έναν κανόνα αστικής ευγένειας παρά θεωρείται κανονικότητα. Αντίθετα, μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης αστικής διαστροφής, οι τύποι ευγένειας είναι εκείνοι που θεωρούνται παρέκκλιση και γίνονται συχνά αντικείμενο γελοιοποίησης, σχολιασμού και (καλοπροαίρετης;) πλάκας.

Η κουλτούρα της αγένειας διαμορφώνει ασφαλώς και τους όρους δημοσιότητας των δημοσίων προσώπων. Φωνές, τσιρίδες, υποτιμητικός πληθυντικός και μάγκικος ενικός κυριαρχούν στη ζωντανή και τηλεοπτική πολιτική αντιπαράθεση. «Ακούς τι σου λέω, ρε; Ακούς τι σου λέω;», «Αυτό που σου λέω, εγώ!» ακούγονται να βγαίνουν από το στόμα μελιτζανοκόκκινων προσώπων έτοιμων να εκραγούν. Περιγραφικά επίθετα εν είδει κατηγορητηρίου (Καραγκιόζης, μαφιόζοι, λαμόγια, ρουφιάνοι) και ηθικολογίζοντες αφορισμοί («σα δεν ντρέπεστε!», «καλά, εντάξει, μπαρμπούτσαλα») και πού και πού κανένα αναστοχαστικό συγγνώμη («Μα είστε εντελώς ηλίθιος, συγγνώμη κιόλας») δίνουν και παίρνουν προτού τα διακόψει ρυθμικά η τέλεια μονοτονία της επανάληψης: «Με αφήνετε να μιλήσω; Με αφήνετε να μιλήσω; Μα γιατί δε με αφήνετε να μιλήσω;».

Η ελληνική κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή, όπως αντίστοιχα μια άλλη εθνική κουλτούρα ευγένειας δεν είναι καθαυτή καλή. Πράγματι η χρήση κάποιων λέξεων όπως «καλημέρα», «συγγνώμη», «ορίστε», «παρακαλώ», «ευχαριστώ», καθώς και η χρήση του πληθυντικού αριθμού δεν εξασφαλίζουν από μόνες τους την καλή συμβίωση των κατοίκων των πόλεων, ούτε επαρκούν για να εξαλείψουν τη βία – βίαιες συμπεριφορές εκδηλώνονται κάλλιστα και σε συνθήκης απόλυτης ευγένειας. Επιτελούν όμως, όπου χρησιμοποιούνται, μια σειρά από πολύπλοκες κοινωνικές λειτουργίες τις οποίες δεν πρέπει να παραβλέψουμε: οργανώνουν τις τυχαίες αλλά αναπόφευκτες συναντήσεις μεταξύ αγνώστων, φτιάχνουν μικρές καθημερινές τελετουργίες, αισθητικοποιούν την επικοινωνία κρύβοντας την πραγματική αδιαφορία που μπορεί να νιώθει ο ένας για τον άλλον, επιτρέπουν την έκφραση μέχρι και των πιο παράδοξων αιτημάτων διαλύοντας και ξαναφτιάχνοντας στιγμιαίες σχέσεις εξάρτησης. Κυρίως, όμως, υφαίνουν το πλαίσιο μιας κουλτούρας που υπολογίζει τον Άλλον, επιτρέπει την κριτική, αλλά επιζητεί τη συναίνεση.

Όχι, η κουλτούρα της αγένειας δεν είναι καθαυτή κακή. Ευνοεί όμως τις εκρήξεις, τις φορμαλιστικές αντιπαραθέσεις και τις ανταγωνιστικές επιδείξεις υπέρμετρων εγώ. Αντίθετα, η αναγνώριση του Άλλου και η προσοχή στις ανάγκες του, που αυτόματα προκύπτουν από τη μηχανική χρήση ξερών τύπων ευγένειας, καθρεφτίζουν μία προδιάθεση συναίνεσης, απαραίτητη για την αστική συμβίωση. Ευγένειες και αγένειες, ήρθε η ώρα όλες αυτές τις λέξεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές, να τις πάρουμε στα σοβαρά. 

Το κλάμα των συνήγορων του συνεργείου κατεδάφισης στο Διόνυσο



Και κλάμα οι συνήγοροι του διαβόλου, απαρηγόρητοι.
Όταν αναρτάς τη δρομολόγηση έργων στο δήμο ύψους  1 εκατομμυρίου Ευρώ

θα περίμενες όλοι να αναγνωρίσουν ότι, εδώ κάτι θετικό συντελείται.
Αμ δε, υπάρχουν οι γνωστοί εμμονικοί που στεναχωριούνται αφάνταστα με κάθε βήμα του δήμου φροντίδας για την καθημερινότητα των δημοτών. Και τρέχουν να το δείχνουν με κάθε τρόπο δημόσια και ιδιωτικά, με εξυπνακισμούς που κρύβουν τρόμο αλλά και το πόσο δίκαια οι πολίτες τους αποκαλούν περιπαικτικά- συνεργείο κατεδάφισης του δήμου Διονύσου.

Να το τελευταίο τους δείγμα με σχόλιο στη  ΔιονυσοΣκουφίτσα:
Ανώνυμος 23/11/15 10:45 μ.μ.

«Αχ καημένε Λάκη, ή δεν ξέρεις να διαβάζεις ή δεν καταλαβαίνεις ελληνικά μου φαίνεται. Ιδού λοιπόν τι γράφει ο Κορίνθιος φίλος σου:
1) Προκήρυξη διαγωνισμού από τον Δήμο για ανακατασκευή οδών. Αλλά όπως όλοι ξέρουμε άλλο προκηρύσσω, άλλο κατακυρώνω, άλλο εκτελώ, άλλο ολοκληρώνω.
2) Συζήτηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής για τη σύναψη προγραμματικής σύμβασης με τον δήμο για το έργο "Συντήρηση του οδικού δικτύου στην πόλης". Εδώ, όχι μόνο στην προκήρυξη δεν έχουμε φτάσει, αλλά ούτε την έγκριση έχουμε...

Μάλιστα, ο φίλος σου σημειώνει ότι η αρχική διάθεση της πίστωσης του έργου υπήρχε από το 2014... Ζήσε Μάη μου δηλαδή...
Οπότε, επειδή τέτοιες εγκρίσεις για "έργα" που έμειναν μακέτες είχε και ο προκάτοχος, αλλά δεν πρόκαμε, όταν με το καλό ο δικός σου κάνει κάτι συγκεκριμένο, τα ξαναλέμε».

Τι μας λέτε, ωρέ παλληκάρια.
Ευτυχώς, που η ζωή σας επιφυλάσσει πολλές τέτοιες δυσάρεστες για εσάς εκπλήξεις, ευχάριστες για εμάς τους δημότες.
Σε λίγο, δίπλα στον τίτλο σας- συνεργείο κατεδάφισης, θα προστεθεί κι άλλος ένας- εκείνος του δημοτικού διασκεδαστή.
Ίσως, βρείτε έτσι κάποια αμειβόμενη θέση (γνωστή η αδυναμία σας στις αμοιβές) στο καλοκαιρινό Δελφινάριο.
Αλλιώς, το Ταμείο  Ανεργίας του τοπικού ΟΑΕΔ σας περιμένει...


Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015

Ο κατάσκοπος που γύρισε από το κρύο του Διονύσου…



Παραφράζοντας το γνωστό μυθιστόρημα του  Τζον Λε Καρέ-
THE SPY WHO CAME IN FROM THE COLD

Γράφει σχολιαστής (τρόπος του λέγειν)  στο blog  ΔιονυσοΣκουφίτσα:
Ανώνυμος  22/11/15 1:11 μ.μ.

Οσο εδω μεσα σχολιάζετε σχόλια και "άρθρα" άλλων μπλογκ τα διαφημίζετε και παίζετε το παιχνίδι τους. Εκτος και αν αυτός ειναι ο σκοπός σας. Αν δεν ειναι σταματήστε το τώρα και αφήστε τους να βράζουν στο ζουμί τους. Ενδεικτικα θα σας αναφέρω πως απο τα 140 σχόλια που υπάρχουν στην τελευταια ανάρτηση συγκεκριμένου νέου μπλογκ τα 89 προέρχονται απο την ιδια διεύθυνση (ip) ενώ 17 ακόμα απο μια άλλη. Για γέλια η προσπάθεια τους. Μην ασχολείστε συνεπώς.
Θόδωρας

Ώστε εκεί καταντήσατε. Παλιότερα εγκαλούσατε άλλους (και σωστά) για ανοίκειες απόπειρες αστυνόμευσης και φίμωσης, μέσω των  IP, τώρα γίνατε διαχειριστές των ίδιων μεθόδων που τις φιλοξενείτε μάλιστα με καμάρι.

Ούτε να κρυφτείτε δεν μπορείτε πια οι ψευτο-αστυνομικοί επιθεωρητές και λογοκριτές της δεκάρας, κυνηγώντας διαχρονικά φαντάσματα κι ανεμόμυλους.
Επιχειρώντας άγαρμπα σα νεοφώτιστοι στο άθλημα, να τρομοκρατήσετε με  Ύβρεις τις ελεύθερες φωνές, να καθυποτάξετε-χειραγωγήσετε τις ελεύθερες συνειδήσεις για να καλύψετε τις ανομίες σας (τρανό παράδειγμα οι Σχολικές Επιτροπές).
Πανικοβάλλεστε, όταν αποκαλύπτουμε εκ των έσω τα ανομολόγητα σχέδια σας. Και με αμυντικά δημοσιεύματα, ένοχα απαντάτε (τρόπος του λέγειν).
Εύγε, προχωρήστε στο δρόμο που σας χάραξε ο έτσι κι ο πάτος είναι σίγουρος. Αλλά μην το παίζετε υπεράνω,  αρχάγγελοι της κάθαρσης, εραστές  της διαφάνειας, τιμητές των πάντων και τα τοιαύτα.
Δεν φτάνει μέχρις εκεί το μπόι σας, όντα μικρά χρωματιστά που λέει κι ο Διονύσης Σαββόπουλος.