Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018

Διόνυσος, δυστοκία στην αντιπολίτευση για τις δημοτικές εκλογές…



Παρότι απέχουμε σχεδόν 1 χρόνο από τις δημοτικές εκλογές, οι σχετικές ζυμώσεις στον Διόνυσο –όπως και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας- έχουν ξεκινήσει. Ήδη, έχουν κάνει δημόσια την εμφάνιση τους 2 νέες δημοτικές πρωτοβουλίες πέραν των γνωστών παρατάξεων που εκπροσωπούνται στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Παρατηρείται ωστόσο μεγάλη δυστοκία σε αυτές τις εν εξελίξει διαδικασίες. Τόσο ως προς τον υποψήφιο Δήμαρχο που θα στηρίξουν όλες αυτές οι Δημοτικές Κινήσεις, όσο και στο άνοιγμα τους στην τοπική κοινωνία. Μόνο κάποιες ανακοινώσεις προθέσεων, θέσεων και ελάχιστων υποστηρικτών. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τη συνέχεια αλλά και πιθανές συμμαχίες που θα προκύψουν.

Η δυστοκία αυτή αντανακλά εσωτερικές δυσκολίες κι αμφισβητήσεις, που υποβόσκουν εδώ και καιρό. Είναι χαρακτηριστική η εσωτερική αμφισβήτηση που εκδηλώνεται για την ηγεσία μιας τουλάχιστον από τις υπάρχουσες παρατάξεις. Είναι, επίσης, ενδεικτική, η διατυπωμένη πρόθεση της ηγεσίας άλλης να μην συνεχίσει την ενασχόληση της με τα κοινά, ευθύς μόλις ολοκληρωθεί η τρέχουσα θητεία της. Αλλά και η αδυναμία μιας πρωτοεμφανιζόμενης Κίνησης να παρουσιάσει σε δημόσια εκδήλωση την ταυτότητα της και τον επικεφαλής της, παρότι την είχε προαναγγείλει εδώ και μήνες.

Ένα είναι βέβαιο, όπως λένε έγκυροι παρατηρητές των τοπικών δρώμενων: δεν πρόκειται να πλήξουμε τους επόμενους μήνες…

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

«Φεύγει» ο Καμμένος και άλλα παραμύθια…

Του  Γιώργου Καρελιά, http://www.protagon.gr/

Μπορεί στη συμμαχία Τσίπρα-Καμμένου να ακούγονται κάπου κάπου τριγμοί, αλλά δεν θα σπάσει. Διότι, διαφορετικά, θα χαθεί η εξουσία και τον Καμμένο θα τον φάει το μαύρο σκοτάδι...

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος ξεπέρασαν τα τρία χρόνια στην κυβέρνηση και η αντιπολίτευση ονειρεύεται «ρήξη» μεταξύ τους, που θα ρίξει (και) την κυβέρνηση. Είναι το άκρον άωτον της αντιπολιτευτική αφέλειας.

Η αφέλεια αυτή υπάρχει από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης αυτής της κυβέρνησης, καθώς η αντιπολίτευση-και ειδικά η ΝΔ-είχε επενδύσει στη θεωρία της «αριστερής παρένθεσης». Ακόμα και όταν αυτή διαψεύστηκε με τις δεύτερες εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ορισμένοι δεν μπορούσαν να το χωνέψουν. Και πίστευαν ότι, είτε ο Τσίπρας θα τα σπάσει με τους δανειστές και θα κάνει «ηρωϊκή έξοδο», είτε κάποια στιγμή θα τα σπάσει με τον Καμμένο.

Θυμάμαι ακόμα με πόση αφέλεια η ηγεσία της ΝΔ είχε επενδύσει στη «σύγκρουση» Τσίπρα-δανειστών και στην «απόδραση» Τσίπρα (εδώ και εδώ), όταν όλοι οι στοιχειωδώς πληροφορημένοι γνώριζαν ότι τέτοιο θέμα δεν υπήρξε ποτέ μετά το καλοκαίρι του 2015 (επί της ουσίας ούτε και τότε, αλλά αυτό ας το αφήσουμε).

Αφού πέρασε αυτή η φάση και όλοι συνειδητοποίησαν το προφανές (εδώ), άρχισε να καλλιεργείται η θεωρία ότι θα τα σπάσουν Τσίπρας και Καμμένος, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Εσχάτως αυτή η θεωρία φούντωσε εξαιτίας διαφόρων γεγονότων: την σύλληψη των τριών στρατιωτικών στον Εβρο («ομηρία», κατά Καμμένο), την τοποθέτηση Κουβέλη στο υπουργείο Αμυνας ως «αντίβαρο» στον Καμμένο κ.α

Είναι τέτοια ή ένταση της φημολογίας που δύο εφημερίδες της αντιπολίτευσης προανήγγειλαν ότι Τσίπρας-Καμμένος …πιάστηκαν μαλλί με μαλλί και ότι ο Καμμένος όπου να ΄ναι φεύγει από την κυβέρνηση (εδώ και εδώ). Λίγη ώρα αργότερα ο Καμμένος βγήκε και είπε το αναμενόμενο: ότι θα πάει έως το τέλος με τον Τσίπρα (εδώ).

Και λοιπόν; Είναι όλα καλά στις σχέσεις των δύο; Όχι, δεν είναι. Και τριβές υπάρχουν και καθημερινό μπουνοκλοτσίδι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑίων και ΑΝΕΛιτών. Ορισμένοι ΣΥΡΙΖΑίοι θα ήθελαν να απαλλαγούν από τους «Καμμένους». Αλλά και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν γίνεται. Γιατί; Το έχει εξηγήσει άριστα εδώ και ένα χρόνο ο σημερινός επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Μεγάρου Μαξίμου (εδώ).

Υπάρχει και η θεωρία ότι αυτή η σχέση θα σπάσει οριστικά όταν έρθει στη Βουλή η συμφωνία για λύση στο Μακεδονικό. Ούτε αυτή θεωρία πατάει καλά στα πόδια της. Γα τους εξής λόγους:

Πρώτον, πρέπει να επιτευχθεί συμφωνία. Αφήστε να το δούμε.

Δεύτερον, αν επιτευχθεί και την ψηφίσουν και άλλα κόμματα (δεν αποκλείεται καθόλου…), μπορεί να την ψηφίσει και ο Καμμένος, σε μια επίδειξη «εθνικής υπευθυνότητας» και ως αντίβαρο στην «ανευθυνότητα» όσων δεν την ψηφίσουν(πχ. η ΝΔ). Θυμάστε πώς ο Καμμένος ψήφισε το Μνημόνιο ενώ ήταν έτοιμος να κάνει… χαρακίρι; (εδώ).

Τρίτον, ακόμα κι αν ο Καμμένος την καταψηφίσει (αφήστε να το δούμε…) και αφήσει το υπουργείο (αφήστε να το δούμε…), δεν θα ρίξει την κυβέρνηση. Θα της δίνει ψήφο ανοχής.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι στη συμμαχία Τσίπρα – Καμμένου μπορεί κάπου-κάπου να ακούγονται τριγμοί, αλλά δεν θα σπάσει. Διότι, διαφορετικά, θα πουν «αντίο» στην εξουσία και ό,τι αυτή τους αποφέρει, ο δε Καμμένος θα πάει για (πολιτικές) βρούβες. Θα τον φάει το μαύρο (πολιτικό) σκοτάδι.

Μπορεί κάποιοι στην αντιπολίτευση να ήταν (ή, να εξακολουθούν να είναι) αφελείς, αλλά ο Πάνος του Πενταγώνου δεν είναι καθόλου. Είναι στυγνός υπολογιστής. Και μαζί με τον Τσίπρα γνωρίζουν καλά την αξία της παροιμίας «βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε το βουνό».

YΓ: Και μέσα σε όλα αυτά περνάει σχεδόν στο ντούκου μια αθώωση του Καμμένου (εδώ). Ετσι, μετά την αθώωση και του Αμβρόσιου (εδώ), κάθε πολίτης μπορεί να λέει ανεμπόδιστα «φτύστε τους» και «λιντσάρετέ τους». Ή όχι;

Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Στ. Ράμφος, Η Ελλάδα είναι συντηρητική μέχρι το μεδούλι

Να βάλουμε τέλος στο πανάρχαιο ελληνικό μειονέκτημα της αυτάρκειας

Συναισθηματικός και βασισμένος στο «πανάρχαιο ελληνικό μειονέκτημα της αυτάρκειας», που τροφοδοτείται από την ελληνική οικογένεια και κάνει τους Έλληνες ανίκανους να συνεργαστούν, είναι ο πυρήνας της κρίσης στην Ελλάδα.

Αυτό υποστήριξε σήμερα, από το βήμα του τρίτου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, μιλώντας σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο ερευνητικός οργανισμός διαΝΕΟσις.
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της 3ης πανελλαδικής δημοσκοπικής έρευνας της διαΝΕΟσις, που παρουσίασε ο διευθύνων σύμβουλος της MRB Consulting, Δημήτρης Μαύρος, και ερωτηθείς από τον editorial director της διαΝΕΟσις, Θοδωρή Γεωργακόπουλο, τι θα έλεγε στην ελίτ της Ελλάδας, αν είχε όλους τους εκπροσώπους της σε ένα δωμάτιο, ο κ. Ράμφος απάντησε: «Θα τους έλεγα να αισθανθούν, να νιώσουν την αυτάρκειά τους. Γιατί η αυτάρκεια είναι κάτι που μας επηρεάζει όχι απλά στο ότι δεν συνεργαζόμαστε, αλλά και στο ότι δεν ακούμε τι λένε οι άλλοι. Είναι σοβαρό ελληνικό πρόβλημα η αυτάρκειά μας...

Σε μια προηγμένη χώρα, οτιδήποτε λέγεται συζητιέται, εδώ οτιδήποτε λέγεται έχει εχθρούς και φίλους και τελειώνει. Η αυτάρκεια, ως πανάρχαιο ελληνικό μειονέκτημα, γεννιέται μέσα στις θωπείες και τα αγκαλιάσματα της οικογενείας, μας ανατρέφει σε κλειστό κύκλο συναισθημάτων ως μοναδικότητες και δημιουργεί ανθρώπους που είναι ανίκανοι να συνεργαστούν. Πρέπει να συνεργαστούμε. Δεν μπορούμε να ζούμε μισούμενοι. Αυτό είναι η σίγουρη συνταγή καταστροφής».

Παίρνουμε εαυτό από τον εχθρό

Κατά τον Έλληνα φιλόσοφο, έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε γιατί δεν μπορούμε να συνεργαστούμε. «Αδυνατούμε να συνεργαστούμε γιατί παίρνουμε εαυτό από τον εχθρό. Μόνο όταν έχουμε εχθρούς έχουμε εαυτό. Αυτά όμως είναι μοιραία γεγονότα για μια χώρα. Δεν μπορείς να φτιάχνεις τον εαυτό που ο εχθρός σου σού δίνει. Πρέπει να ξεκινήσουμε λοιπόν από ένα τέλος στην αυτάρκεια» τόνισε ο κ. Ράμφος.

Η Ελλάδα είναι συντηρητική μέχρι το μεδούλι

Πρόσθεσε ότι ενώ ο πυρήνας του ελληνικού προβλήματος είναι συναισθηματικός, ωστόσο στην Ελλάδα εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με τις απόψεις και όχι με τα συναισθήματα. «Η Ελλάδα έχει έναν τρόπο σκέψης και αισθήματος που είναι κυριαρχικά παραδοσιακός. Είναι μέχρι το μεδούλι συντηρητική χώρα και δεν βρίσκει συντελεστές ασφαλείας ισχυρότερους από εκείνους που προσφέρει η παράδοση. Αυτό το "παιδί" γεννήθηκε με τρομερές απωθήσεις, ώστε να απωθεί επιθυμίες και να έχει ανάγκη από προστασία και επομένως ποτέ δεν είχε φτερά. Δεν είναι τυχαίο που στην Ελλάδα έχουμε μια κουλτούρα που διώχνει τους νέους και θέλει να μοιάζει ο νεώτερος με τον παλαιότερο. Μιλάμε για μια χώρα με σοβαρά προβλήματα αρχαϊσμού» υπογράμμισε.

Ο ίδιος επισήμανε ότι η συγκεκριμένη στάση ζωής επιτρέπει στις κάθε φορά ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις να υφαρπάζουν και να αξιοποιούν διάφορες ψευδαισθήσεις και στο τέλμα που δημιουργείται ο μεγαλύτερος εχθρός και αντίπαλος είναι ο εκσυγχρονισμός, η εμπιστοσύνη στη λογική. Κατά τον κ. Ράμφο, τα πιο σημαντικά στοιχεία της έρευνας της διαΝΕΟσις (σ.σ.: η οποία θα παρουσιαστεί εντός της άνοιξης) σχετίζονται με τις αντιφάσεις της: για παράδειγμα, 67% των ερωτηθέντων είναι υπέρ της ΕΕ, αλλά μόνο το 26% αναγνωρίζει οφέλη από τη συμμετοχή σε αυτή και το 58% κάνει λόγο για βλάβη.

Ο πολίτης αναζητά την οικογένεια στο κράτος

Σε μια πιο υποψιασμένη ανάγνωση των στοιχείων, σημείωσε, θα πρέπει κάποιος να αντιληφθεί το σημείο εκείνο, στο οποίο μετ΄επιτάσσεως εδώ και 200 χρόνια δεν δουλεύουμε στην Ελλάδα. Κι αυτό είναι ότι ο πολίτης αναζητά την οικογένεια στο κράτος, επιθυμεί να του προσφέρει την ίδια θαλπωρή κι αυτό σημαίνει ότι αναμένει μεγάλες παροχές. «Όταν όμως ένα κράτος κυριαρχείται από την οικογένεια, τότε γίνεται πελατειακό» υποστήριξε και πρόσθεσε ότι για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζεται παιδεία, αλλά η παιδεία που βασίζεται στην παροχή γνώσης είναι κατεξοχήν λανθασμένη, το ζητούμενο είναι η παιδεία που καλλιεργεί ικανότητες. Υπό αυτή την έννοια, χρειάζεται μια κρίσιμη τομή στην παιδεία, με μαθήματα για την ανάπτυξη της συνεργασίας.

«Είμαστε συντηρητικός λαός, γιατί είμαστε ανασφαλείς, δεν έχουμε αυτοπεποίθηση, και άνθρωπος χωρίς αυτοπεποίθηση μοιραία γίνεται συντηρητικός, δεν τον ενδιαφέρει να ανοίξει επιχείρηση, τον ενδιαφέρει να είναι δημόσιος υπάλληλος» τόνισε.

Στην Ελλάδα ζούμε την ανάγκη του απόλυτου και την περιφρόνηση του πραγματικού

«Αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι η ανάγκη του απολύτου και η περιφρόνηση του πραγματικού. Είμαστε μια κοινωνία με έντονη αρρώστια. Θεραπεία σε αυτή την αρρώστια σημαίνει (να αποκτήσουμε) σχέση με την πραγματικότητα» κατέληξε.

Με βάση στοιχεία της έρευνας, που παρουσίασε νωρίτερα ο κ. Μαύρος, οι ερωτηθέντες θεωρούν -μεταξύ άλλων- ότι ο ιδανικός Έλληνας ηγέτης θα έμοιαζε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν (30%), ο οποίος ακολουθείται κατά σειρά από την Άγγελα Μέρκελ (14,2%) και τον Εμανουέλ Μακρόν (12,8%). Η έρευνα δείχνει ακόμη ότι οι Έλληνες θεωρούν καλούς τους Ρώσους (66,9%) και τους Αμερικανούς (43,6%), ότι πιστεύουν στην πλειονότητά τους στον Θεό και ότι εκκλησιάζονται τουλάχιστον μια φορά τον μήνα (47%).

Πηγή:  www. iefimerida.gr