Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Χορέψτε γιατί χανόσαστε ...

Η εικόνα της Γεροβασίλη να χορεύει μέσα στο υπουργείο μετατρέποντάς το σε «διατίθεται για γάμους και εκδηλώσεις», δεν κάνει μόνο την εξουσία να μοιάζει με φιλμ του Μπόρατ. Ευτελίζει και την ίδια την τελετουργία του δημοτικού χορού.

Υπάρχει σε όλα τα σόγια. Κάποιος θείος ή θεία. Ο χορευταράς της οικογένειας. Ο αλέγκρος, ο έξω καρδιά, ο «να πεθάνει ο χάρος». Ο πυροκροτητής των οικογενειακών γιορτών. Αυτός που, αφού έχει φάει τρία πιάτα μασίφ χοληστερίνης και έχει πιει τις κάλτσες του, με μιά επίστρωση λίπους στην ευρύτερη περιοχή του στόματος και, αν είναι άντρας μουσάτος, με μία ικανοποιητική δειγματοληψία του μενού διάσπαρτη στο μούσι του, θα σηκωθεί, θα καλοστρώσει το παντελόνι (ή τη φούστα) για να μην «κόβει» το εσώρουχο και τα υπόλοιπα γίνονται αυτόματα όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Πρώτα απ΄όλα θα ανοίξει χώρο ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει. Σε ένα μικρό, υπερφορτωμένο διαμέρισμα ή ανάμεσα στα τραπέζια μιάς ταβέρνας. Πώς με τον Μωυσή μέριασε η θάλασσα; Ε, έτσι μεριάζουν τραπέζια και έπιπλα στη θωριά του χορευτερά. Αυτόματα εμφανίζονται και οι ακομπανιαδόροι αμφοτέρων των φύλων. Που, ανάλογα τον χορό, ή θα κάτσουν σε βαθύ κάθισμα και θα βαράνε παλαμάκια ή θα κρατήσουν το μαντήλι για να κάνει τις φιγούρες του ο μπροστάρης.

Αυτοί οι καθ’ έξιν χορευταράδες σπανίως χορεύουν καλά. Είναι που δεν ακολουθούν τα βήματα του χορού αλλά τα βήματα της καρδιάς βρε παιδί μου. Ακούνε τη μουσική της ψυχής τους. Αυτής της μεγάλης ελληνικής ψυχής που, όπως μας θύμισε τις προάλλες ο Πρωθυπουργός μας, δεν έχουν οι μίζεροι οι Ευρωπαίοι, οι διαταραγμένοι. Η πιο κακοποιημένη και κακοαφομοιωμένη εκδοχή του Ζορμπά παίρνει τη ρεβάνς απο την αισθητική και αναγορεύει τον άγαρμπο χορό της σε hashtag λεβέντης, κιμπάρης, καραμπουζουκλής μα πάνω απ’ όλα Ελληνας και να καούν τα κάρβουνα. «Χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός» που λέει και το τραγούδι. Μόνο που εδώ, χορεύει και γουστάρει ο υπουργός. Αφήστε δε η υπουργός.

Διότι αν οι χορευτές εκ του προχείρου μέσα στα διαμερίσματα αποτελούν τη γραφική νότα μίας οικογενειακής γιορτής, μέσα στα υπουργεία είναι η θλιβερή υπενθύμιση της αυθαίρετης οικειοποίησης της εξουσίας που σε κάνει να θεωρείς το υπουργικό γραφείο τσαρδάκι σου, άντε ταβερνείο της γειτονιάς σου. Η εικόνα της Ολγας Γεροβασίλη να χορεύει μέσα στο υπουργείο – συνοδευόμενη από κλαρίνα και λαγούτα – μετατρέποντάς το σε «διατίθεται για γάμους και εκδηλώσεις», δεν ευτελίζει μόνο έναν κυβερνητικό χώρο από τον οποίον η ίδια είναι περαστική αλλά και την τελετουργία του δημοτικού χορού. Το «με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς» του Σαββόπουλου, στο υπουργείο και μπροστά στις κάμερες εκπίπτει σε έναν επικοινωνιακό φολκλορισμό, στην επίδειξη μιας εντοπιότητας και μιας εγγύτητας που θέλει να φαίνεται τυχαία αλλά κραυγάζει επιτήδευση. Και ενώ στοχεύει στο να φαντάζει η εξουσία πιο φιλική και προσιτή, απλώς την γελοιοποιεί και την κάνει να μοιάζει σαν απόσπασμα απο ταινία με τον Μπόρατ. Είναι τότε που το σημαντικό πολιτιστικό στοιχείο που αποτελεί ο «χορός της πατρίδας» γίνεται χορευτική ατραξιόν στη Γιορτή του Κρασιού.

Μπορεί βέβαια να ισχυριστεί κάποιος ότι η κυρία Γεροβασίλη είναι απλώς αυθόρμητη και κάνει το κέφι της. Μπράβο της αλλά να κρατήσει το κέφι της για το σπίτι της. Το υπουργείο δεν είναι χώρος κεφιού. Ούτε χώρος τέλεσης προσωπικών επετείων – για να θυμηθώ τις τούρτες και τα αφρώδη ξύδια στο γραφείο του κυρίου Πολάκη με αφορμή τα γενέθλιά του. Αν είναι έτσι, φέτος να γιορτάσει εκεί και την επέτειο του γάμου του.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μπήκε η γυροβολιά, ως επικοινωνιακό τρικ, στην πολιτική. Θυμάμαι βέβαια πολύ καλά τις ζεϊμπεκιές του Τσοχατζόπουλου αλλά και του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ισμαήλ Τζεμ. Αυτά βρήκε, αυτά έκανε ο πασοκοθρεμένος ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που, με την αξιολόγηση στον αέρα, οι χοροί της κυρίας Γεροβασίλη και οι ποτισμένοι στις τσικουδιες πεντοζάληδες του Παύλου Πολάκη και του Χριστόφορου Βερναρδάκη στην Κρήτη, κάνουν το «Χορέψτε γιατί χανόμαστε» (τίτλος δίσκου του 1984 με την Ελένη Βιτάλη, ντυμένη τσιγγάνα, στο εξώφυλλο) να ακούγεται σαν «χορέψτε γιατί χανόσαστε».

Εκτός κι αν ο Πρωθυπουργός, αφού είδε και απόειδε, έχει καταλάβει ότι οι αγορές δεν πρόκεται να χορέψουν πεντοζάλη δεν πα’ να ματώσουν τα δάχτυλά του στο νταούλι. Οπότε βάζει τους υπουργούς του να χορεύουν μήπως και ξεχαστεί χριστουγεννιάτικα.

Γράφει  η  Likeίστρια,
 http://www.protagon.gr

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Eυρωβαρόμετρο: Οι Ελληνες δεν εμπιστεύονται κυβέρνηση, κόμματα, ΕΕ.

Οι πιο απαισιόδοξοι πολίτες της ΕΕ όσον αφορά την οικονομία, την ανεργία αλλά και τις προοπτικές του νοικοκυριού τους είναι οι Έλληνες σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου για το Νοέμβριο. Oπως αναφέρει η Nαυτεμπορική οι Ελληνες δεν έχουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, ωστόσο, στη μεγάλη τους πλειονότητα παραμένουν προσηλωμένοι στο ευρώ.

Στην ερώτηση για το πώς βλέπουν την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας τους επόμενους 12 μήνες, το 8% απαντά ότι θα είναι καλύτερη, το 64%  εκτιμά ότι θα είναι χειρότερη και το 30% προβλέπει στασιμότητα.

Επτά στους δέκα χαρακτηρίζουν από κακή έως πολύ κακή την οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού τους, ενώ το  48%   προβλέπει επιδείνωση το επόμενο 12μηνο και το   7%   πιστεύει ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί.

Για την απασχόληση τους επόμενους 12 μήνες στην Ελλάδα, το  7%  αναμένει βελτίωση ενώ το  64% επιδείνωση. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι μόνο το 1%  των Ελλήνων χαρακτηρίζει τη σημερινή κατάσταση της απασχόλησης καλή και το  99%  κακή.

Στην ερώτηση προς ποια κατεύθυνση πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα, το  4%  απάντησε στην καλή και το  92%  στην κακή, ενώ στην ερώτηση πώς πάνε τα πράγματα στην Ευρώπη το  29%  των Ελλήνων απάντησε καλά και το  56%  προς την κακή κατεύθυνση.

Τα τρία σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Έλληνες είναι κατά σειρά τα εξής: το  66%  κατατάσσει πρώτη την ανεργία, το  40%  την οικονομία και το  26%  το δημόσιο χρέος.

Η προσήλωση των Ελλήνων στο ευρώ παραμένει υψηλή, με το  68%  των ερωτηθέντων να τάσσεται υπέρ του ενιαίου νομίσματος, ποσοστό ψηλότερο από τον μέσο όρο της Ε.Ε.  (58%), ενώ το  30% τάσσεται κατά  (36% στην Ε.Ε.).

Η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση υποχώρησε κατά 2 μονάδες σε σχέση με την προηγούμενη δημοσκόπηση με αποτέλεσμα να κυμανθεί μόλις στο 9%, ενώ το  90%  των ερωτηθέντων δεν έχει εμπιστοσύνη. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ποσοστό των πολιτών που δεν έχει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση αυξήθηκε 2 μονάδες σε σχέση με την προηγούμενη δημοσκόπηση και βρίσκεται στο ψηλότερο ιστορικό του σημείο.

Για τα πολιτικά κόμματα: Το  93%  των ερωτηθέντων δεν τα εμπιστεύεται, ενώ μόλις  το  6%   απαντά θετικά.
Στη Βουλή έχει εμπιστοσύνη μόνο το  12%  των Ελλήνων.
Στη Δικαιοσύνη το  52%.
Στο Δημόσιο το  23%.
Στην Αστυνομία το  66%.
Στον Στρατό το  79%.
Μόνο το  20%  των Ελλήνων έχει εμπιστοσύνη στην Ε.Ε., ενώ το  78%  απάντησε αρνητικά.


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

O ταβερνόμαγκας αποτύπωσε όλα τα μοντέλα ανδρικού προτύπου που αποθέωσε η ελληνική τσιπουροκρατία

Σχολιάζει ο Josef Kapa, http://thecaller.gr

Το χτύπημα του χεριού στο τραπέζι είναι άσκηση βίας, πράξη επιβολής.
Οι απολογητές των απανταχού τυράννων, βρίσκουν στο πρόσωπο του Αλέξη, τον πατέρα που τους έδερνε για το καλό τους, τον επιλοχία που τους έκραζε για να γίνουν άντρες, τον δάσκαλο που τους χτύπαγε για να γίνουν άξιοι άνθρωποι.

Όλα δηλαδή τα μοντέλα ανδρικού προτύπου που αποθέωσε η ελληνική τσιπουροκρατία και φανατικά πολέμησε ο δυτικός πολιτισμός, τα αποτύπωσε σε συσκευασία του ενός ο ταβερνόμαγκας Αλέξης.

Ο Τσίπρας μας εκπαιδεύει στην βία και δημιουργεί φανατικό κοινό και φανατικούς εχθρούς.

Η μάχη απέναντι στο τραγικό αυτό πρόσωπο δεν είναι πολιτική.
Είναι η μάχη που δίνουμε μέσα μας, στο κάθε κύτταρο του ελληνικού οργανισμού να επιβληθεί ο κοσμοπολιτισμός και η ευγένεια ενάντια στον επιθετικό κουτσαβακισμό.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Ο Αλέξης Τσίπρας γράφει στον Άγιο Βασίλη

Γράφει ο  Βαγγέλης Περρής, http://www.athensvoice.gr

 
Τιμημένε Άγιε Βασίλη, αγαπητέ συνάδελφε,

Όπως θα ξέρεις, όταν εγώ ήμουν μικρός δεν σου έγραφα γράμματα. Συμμετείχα στις καταλήψεις του νηπιαγωγείου και του δημοτικού και αυτό με πήγε λίγο πίσω στο συλλαβισμό. Όταν εκεί γύρω στα 12 μπορούσα από μόνος μου να γράφω στους τοίχους «Κ.Ν.Ε.», είχα πια καταλάβει ότι δεν είσαι αληθινός. Εγώ ήθελα από τότε να πιστέψω σε κάτι υπαρκτό. Εκεί υιοθέτησα τα κομμουνιστικά ιδεώδη και λάτρεψα τη Σοβιετική Ένωση. Τη χώρα που με τα τανκς της εξολόθρευε τους πολεμοχαρείς. Την πατρίδα που έδινε το δικαίωμα στο λαό να επιλέγει ελεύθερα μεταξύ της συμμετοχής στις παρελάσεις της Κόκκινης Πλατείας και τον εγκλεισμό στα γκούλαγκ. Δυστυχώς, όταν εγώ βρισκόμουν στην ευαίσθητη ηλικία των 15, συνέβη κάτι που με πλήγωσε ανεπανόρθωτα.

Η Κόκα-κόλα, η Αμίτα και το παριζάκι έριξαν τις λαοπρόβλητες σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, αλλά δεν το άφησα έτσι. Την Παραμονή της ίδιας Πρωτοχρονιάς, καθώς η οικογένεια έτρωγε την παραδοσιακή γαλοπούλα του συντρόφου Φλαμπουράρη (τη γεμίζεις με φούμαρα και τη τυλίγεις με φύκια, να γλύφεις τα δάχτυλά σου), ορκίστηκα εκδίκηση. Να κάνω ό,τι μπορώ προκειμένου να γυρίσει η ανθρωπότητα στις εποχές του Μαρξ και του Έγκελς. Το ορκίστηκα μάλιστα στα κρίστμας ρεζολούσιονς, αλλά η Μπέτυ μού είπε ότι αυτά είναι αμερικανιές. Με τη Μπέτυ τότε είχαμε υπογράψει συμβόλαιο ότι είναι το κορίτσι μου. Η Μπέτυ εκείνη τη μέρα γκρίνιαζε πολύ, εγώ για να την συνεφέρω της είπα ότι θα την κάνω βασίλισσα, αλλά εκείνη ήθελε καθηγήτρια του Πολυτεχνείου. Εγώ επέμενα, το διαπραγματεύτηκα σκληρά και τελικά μείναμε στο ότι θα την κάνω καθηγήτρια.

Εκείνο το βράδυ άκουσα τα καμπανάκια από το έλκηθρό σου και μου μπήκαν ιδέες. Γιατί να μη γίνω ο πρώτος αριστερός Άγιος Βασίλης; Δεν ήταν καθόλου δύσκολο! Πήγα στον δικό μας Βόρειο Πόλο, που ονομάζουμε Θεσσαλονίκη, και από εκεί άρχισα να μοιράζω δώρα σε όλο τον κόσμο. Τα παιδάκια θα πήγαιναν στους ζεστούς παιδικούς σταθμούς που θα χτίζαμε με τα λεφτά των πλούσιων καναλαρχών. Τα νοσοκομεία θα γέμιζαν με ευτυχισμένους ανθρώπους που ολημερίς θα έκαναν ενέσεις. Όσοι χρωστούσαν στις τράπεζες θα πλήρωναν τις δόσεις με κουραμπιεδόσκονη. Μια καλή νεράιδα θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ. Ο Ρούντολφ, το ελαφάκι, θα μοίραζε έκτακτες συντάξεις για το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, την Αποκριά...

Με πιστέψανε και σε αυτό το σημείο μοιάζουμε. Εκεί που διαφέρουμε είναι στον μηχανισμό υλοποίησης. Εσύ μπορείς να είσαι αραχτός όλο το χρόνο αλλά έχεις τους βοηθούς σου που στην κρίσιμη στιγμή σε βγάζουν ασπροπρόσωπο. Εγώ στην αρχή προσπάθησα με τα δικά μου τρολ αλλά μόλις τα διόρισα στη Γραμματεία Τύπου έχασαν τον ενθουσιασμό τους. Έτσι υποχρεώθηκα να τα κάνω όλα μόνος μου! Εγώ να ξύνομαι μπροστά στον Ομπάμα. Εγώ να κλαίω μπροστά στον τάφο του Φιντέλ. Εγώ να πηγαίνω στη Νίσυρο για να υπερηφανευτώ ότι αναστέλλεται η αύξηση του ΦΠΑ που θα καταργούσα.

Όλες αυτές τις ταλαιπωρίες θα μπορούσα να τις αντέξω αν δεν έβλεπα ότι ο λαός πιστεύει ότι δεν υπάρχω! Αναζήτησα βοήθεια στον Γιούρι Γκέλερ αλλά το μόνο που με έμαθε ήταν να λυγίζω άδεια κουτάλια. Εμείς τα κουτάλια πρέπει να τα γεμίζουμε, ελπίζω να με αντιλαμβάνεσαι, κι εσύ οικογένεια έχεις. Σου γράφω λοιπόν για να σε παρακαλέσω να μου μάθεις όλα τα κόλπα που συντηρούν τους μύθους. Είμαι διατεθειμένος να μαθητεύσω στο πλευρό σου για όσο χρειαστεί. Φυσικά δεν πρόκειται να σου φάω τη θέση, σε κάτι τέτοια η Αριστερά διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα – ρώτα και τον σύντροφο Αλαβάνο. Στείλε την απάντησή σου με περιστέρι γιατί η ΕΥΠ παρακολουθεί τα e-mail και μετά γίνονται κυριακάτικα πρωτοσέλιδα.

Άστα λα βικτόρια σιέμπρε

Σάντα Κλάους ις κάμινγκ του τάουν

Υ.Γ. Ξέχασα να σου ζητήσω δώρο. Θα σε παρακαλούσα να μου φέρεις το επιτραπέζιο «ο μικρός Αδόλφος». Περιμένω επισκέψεις από κάτι παρεξηγημένους βουλευτές και από κάπου πρέπει να αρχίσει η σύγκλιση.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Μη αναστρέψιμη η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ ...

Καταλυτική για την δημοσκοπική κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος είναι και αυτή η έρευνα τάσεων Δεκεμβρίου 2016 της  MRB. Αν συνδυαστεί με την καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ και σε μια σειρά πρόσφατες εκλογές μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων (Τεχνικό Επιμελητήριο, ΑΔΕΔΥ, Οικονομικό Επιμελητήριο), μπορούμε να συμπεράνουμε με σχετκή βεβαιότητα ότι, η πορεία αυτή είναι πλέον μη αναστρέψιμη.



Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Από τον Μπαλτάκο στον Παρασκευόπουλο, μια Χρυσή Αυγή δρόμος...

Είναι πιο σοκαριστικές οι δηλώσεις του αριστερού πρώην υπουργού Δικαισύνης για την Χρυσή Αυγή, από τις συνομιλίες του δεξιού, πρώην συνεργάτη του Αντ. Σαμαρά με τον Κασιδιάρη; Ας αναλογιστεί κανείς και ίσως βρεθεί προ δυσάρεστων διαπιστώσεων…

Με μία συνέντευξη (και μάλιστα σε έντυπο που σε κάνει να αναρωτιέσαι – θα τα έλεγε αυτά στην «Καθημερινή» ή στο «Βήμα»;), ο Νίκος Παρασκευόπουλος, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατορθώνει κάτι αξιοσημείωτο: πιάνει το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει ο Τάκης Μπαλτάκος.

Σε πρώτο επίπεδο, ο ακαδημαϊκός που έγινε γνωστός σαν υπερασπιστής και θεωρητικός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιδεικνύει, ηθελημένα ή μη, έναν πρωτοφανή (;) πολιτικό κυνισμό.
Με τη συνέντευξή του στην «Βραδυνή της Κυριακής» χαϊδεύει τα αφτιά όλων εκείνων που έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, όμως απειλούν να μην το ξανακάνουν.
Ολο και κάτι μπορεί να μαζέψει κάποιος και επειδή οι ψήφοι είναι πλέον πολύτιμες, το συνονθύλευμα του κοινωνικού σώματος που ήλπισε στον ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται.

– «Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη».

Ερμηνεία (πιθανή): «Εχουμε διαρροές προς την Χρυσή Αυγή, κάτι μπορούμε να συμμαζέψουμε, ας το προσπαθήσουμε, ποτέ δεν ξέρεις…». Απορία (αναπόφευκτη): Τι σημαίνει «ένταξη της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας»; Μήπως ότι αν χρειαστεί κάνουμε και κυβέρνηση μαζί της;

– «Τιμώ την ελληνική σημαία και πιστεύω ότι η ηθικο-κοινωνική αποδοκιμασία των προσβολών της θα είναι πολύ πιο αποτελεσματική».

Ερμηνεία (πιθανή): «Και αυτοί που καίνε τις σημαίες του χώρου μας είναι, ας μην τους βάλουμε απέναντι. Ποτέ δεν ξέρεις…»

– «Αν (η στάση της αστυνομίας απέναντι στους αντιεξουσιαστές) ήταν σκληρότερη, θα ήταν σκληρότερα και τα επεισόδια».

Ερμηνεία (πιθανή): «Αυτό ήταν το δόγμα που επικράτησε τον Δεκέμβριο του 2008. Ολα πήγαν καλά, γιατί να το αποκηρύξουμε; Ποτέ δεν ξέρεις…».

Σε δεύτερο επίπεδο, με την συνέντευξη αυτή ο κ. Παρασκευόπουλος (για τον οποίο δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχει γράψει ένα βιβλίο και το παρουσιάζει τις επόμενες ημέρες), επιχειρεί κάτι που κανείς δεν φανταζόταν όταν η Αριστερά καταλάμβανε την εξουσία. Με τη λογική ότι αυτό που προέχει τώρα είναι η εξουσία, ειδικώς αφότου ψηφίστηκαν μνημόνια, έρχονται νέα και οι ιδεολογικές εμμονές δεν οδηγούν πουθενά, ας τα δώσουμε όλα για την ψήφο και γαία πυρί μιχθήτω.

Ομολογουμένως, τόσο μεγάλο άλμα ο κ. Μπαλτάκος δεν είχε κάνει. Ας αναλογιστεί κάποιος αν οι συνομιλίες του με τον Κασιδιάρη ήταν τόσο σοκαριστικές όσο οι δηλώσεις του Παρασκευόπουλου…

Άγγελος  Κωβαίος, http://www.protagon.gr

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Σύριζα, Οιωνοί μιας επερχόμενης πτώσης...

Γράφει ο  Γρηγόρης Τζιοβάρας, http://www.newmoney.gr

 
Τι ενώνει τον Μίκη Θεοδωράκη με τον Δημήτρη Κοντομηνά; Ποιό κοινό στοιχείο μπορεί να είχαν ο Μανώλης Γλέζος με τον Σταύρο Ψυχάρη; Και τί είναι εκείνο που συνέδεσε κάποια στιγμή τον Παναγιώτη Λαφαζάνη με τον Τάκη Μπαλτάκο; Ή τον Αριστείδη Μπαλτά με τον Γιάννη Λούλη, τον Αλέκο Αλαβάνο με τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο και τη Γιάννα Αγγελοπούλου με τον Στέφανο Τζουμάκα;

Πρόκειται για ένα μικρό δείγμα πολύπειρων, κατά τεκμήριο, προσώπων από τον χώρο της πολιτικής και των επιχειρήσεων που τα προηγούμενα χρόνια γοητεύθηκαν από τις μεγαλοστομίες του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Με τον ένα ή τον άλλο, ο καθένας εξ αυτών συνέβαλε στην αναρρίχηση και στη διατήρησή του νεαρού πολιτικού στην πρωθυπουργία, την οποία κατέλαβε σχεδόν δια περιπάτου. Και, στην πραγματικότητα, το πέτυχε χωρίς να διαθέτει κανένα ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά, όπως περίτρανα πλέον αποδεικνύεται, με μοναδικό προσόν το θράσος το οποίο τροφοδοτούσε τον αμοραλισμό που του επέτρεπε να επιδίδεται σε κάθε είδους απίθανους ισχυρισμούς και υπερφίαλες διακηρύξεις, του τύπου «θα μας παρακαλούν να μας δανείσουν».

Είναι οι ίδιοι που ένας προς έναν, άλλος νωρίτερα και άλλος αργότερα, άρχισαν να αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ασύγγνωστης πλάνης με την οποία αντιμετώπισαν τον κ. Τσίπρα. Θα αρκούσε να επισημάνει κανείς τα όσα με ύστερη γνώση πρεσβεύουν για εκείνον οι δύο προκάτοχοί του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος τον έχρισε διάδοχό του, και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ο οποίος τον στήριξε σθεναρά στα πρώτα αρχηγικά βήματα. Παρότι βγαλμένοι και οι δύο από το καμίνι της προδικτατορικής και μεταδικτατορικής πολιτικής διαπάλης, βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν στο περιθώριο από ένα μειράκιο της πολιτικής που απέδειξε πως για να κερδίσει όσα διεκδικούσε ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα.

Δεν ήταν, πάντως, μόνον από την αριστερή όχθη όσοι –με πιο πρόσφατο, αλλά πιθανότατα όχι τελευταίο, τον Αριστείδη Μπαλτά, ο οποίος απομακρύνθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού, χωρίς, όπως δήλωσε, να καταλάβει γιατί- βίωσαν την ψυχρολουσία ότι «χρησιμοποιήθηκαν» για τη δόξα του εκκολαπτόμενου ηγέτη και κατόπιν τους επιφυλάχθηκε η τύχη της στημένης λεμονόκουπας. Αφήνοντας κατά μέρος τους επιχειρηματίες, οι οποίοι πιθανότατα είχαν ως μοναδικό κίνητρο την υπεράσπιση των επιχειρηματικών τους συμφερόντων, δεν μπορεί να μην εκπλήσσεται κανείς με όσους από τον χώρο της συντηρητικής παράταξης έπεσαν τόσο εύκολα θύματα της τσιπρικής γοητείας: «ο Τσίπρας ιδρώνει τη φανέλα» ισχυριζόταν στις αρχές του 2015 ο κ. Μπαλτάκος, πάλαι ποτέ στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά. Ενώ την ίδια ώρα διάφοροι σμπίροι απέδιδαν στον έτερο «γαλάζιο» πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή φράσεις του τύπου «τον πάω τον "μικρό"» ή «ο "μικρός" έχει δίκιο» στην εποχή της βαρουφάκειας δήθεν διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους.

Σε πείσμα, ωστόσο, των βαθυστόχαστων αναλύσεων του κ. Λούλη, ο οποίος υποστήριζε το καλοκαίρι του 2015 ότι «η σύνεση είναι η πιο καθοριστική πυξίδα στον δρόμο που μοιάζει να διαλέγει ο Aλέξης Tσίπρας» και προεξοφλούσε την κυριαρχία του στον λεγόμενο «μεσαίο χώρο», χαρακτηρίζοντάς την «ευπρόσδεκτο δώρο», όποιος διάβασε την τελευταία δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη για τον.... «μάγκα Τσίπρα», ο οποίος, ενώ «το παίζει επαναστάτης» στην Αβάνα, επιστρέφοντας στην Αθήνα «ξαναγίνεται «το παιδί που κάνει τα θελήματα της Μέρκελ», εύκολα αντιλαμβάνεται πόσο η πραγματικότητα διέψευσε τις προσδοκίες όλων όσοι είχαν επενδύσει στον πολιτικό που αυτοεπαιρόταν δημοσίως επειδή «κατάφερε στα σαράντα του να γίνει πρωθυπουργός».

Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή όχι κανείς με την εμβρίθεια της πολιτικής ανάλυσης του διάσημου μουσικοσυνθέτη, τα όσα έγραψε ο Μίκης σχολιάζοντας το πρωθυπουργικό ταξίδι στην Κούβα, αποτελούν έναν σαφή οιωνό για το ξεκίνημα της αντίστροφης μέτρησης προς την πτώση της εξουσίας του κ. Τσίπρα. Μιας εξουσίας που οικοδομήθηκε στα σαθρά θεμέλια θεολογικού τύπου πεποιθήσεων όπως εκείνη που ήθελε τους δανειστές να μας διαγράφουν το μεγαλύτερο μέρος τους χρέους, χάρις στη γοητεία που θα ασκούσε πάνω τους ο έλληνας πρωθυπουργός, κατά το προηγούμενο της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ που του είχε παραδοθεί αμαχητί.

Άλλωστε, μόνον όποιος εθελοτυφλεί δεν βλέπει πλέον τη μεγάλη μεταστροφή της κοινής γνώμης, όπως καταγράφεται και στις έρευνες που δημοσιεύουν και φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης. Πέρασε, για παράδειγμα, σχετικά απαρατήρητη μια μέτρηση – καταπέλτης που είδε τις προηγούμενες ημέρες το φως από τις στήλες της «Εφημερίδας των Συντακτών». Η εταιρία Prorata που τη διεξήγαγε βρήκε ότι μόλις το 8% του εκλογικού σώματος δηλώνει, με βεβαιότητα ανώτερη του 80%, πρόθεση να ξαναψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν το αντίστοιχο ποσοστό για τη ΝΔ είναι 21%, καθώς επίσης και ότι είναι πολύ λιγότεροι εκείνοι που χαρακτηρίζουν «έντιμο» και «αποτελεσματικό» τον Αλέξη Τσίπρα σε σχέση με όσους πιστεύουν το ίδιο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ακόμη πιο σημαντικά, όμως, είναι τα ευρήματα της ίδιας έρευνας που καταδεικνύουν ότι πλέον όλα όσα υπερασπίζεται ο κ. Τσίπρας είναι μειοψηφικές απόψεις για την ελληνική κοινωνία, η οποία διαφωνεί, πλειοψηφικά, με τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, τάσσεται υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, συμφωνεί να απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι που αξιολογούνται αρνητικά και επιθυμεί χαμηλότερη φορολογία για τις επιχειρήσεις.

Ο πιο αξιόπιστος οιωνός, όμως, για τα μελλούμενα μοιάζει να είναι η απάντηση στο ερώτημα – άλλοθι των κυβερνώντων: «και γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν;». Όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας απαντούν θετικά και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθούν ούτε οι πιο ακραίοι αρνητές της δημοσκοπικής αξιοπιστίας.


Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Η πτώχευση δεν πρέπει να συνδυασθεί με μια εθνική ήττα....

Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά η ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αἰσχύλου, Γιώργος Σεφέρης, 1969.

Του  Αλέξη Παπαχελά, http://www.kathimerini.gr

Π​​ολλοί και σοβαροί ιστορικοί και διανοούμενοι πιστεύουν ότι οι μεγάλες κρίσεις στον τόπο μας καταλήγουν στο τέλος σε κάποια τραγωδία, που ξεπερνάει τα όρια της οικονομικής καταστροφής. Ομολογώ ότι έχω την ίδια αγωνία αυτή την περίοδο. Η Ελλάδα είναι πτωχευμένη και υπό διεθνή επιτροπεία. Οι θεσμοί της τρίζουν και η κοινωνία έχει βουλιάξει σε ένα τέλμα απελπισίας και κυνισμού. Η κρίση είναι πραγματικά συστημική.

Αυτά όλα συμβαίνουν, όμως, σε ένα πολύ επικίνδυνο περιβάλλον. Οι ΗΠΑ περνούν μια μεταβατική περίοδο, που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Υπάρχει κενό «εξουσίας» στον δυτικό κόσμο, και δεν πρόκειται να καλυφθεί για αρκετούς μήνες. Δεν ξέρω, και κανείς δεν μπορεί να ξέρει, ποια θα είναι η πολιτική Τραμπ στην ανατολική Μεσόγειο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι για μερικές εβδομάδες, και πιθανότατα μήνες, δεν θα ξέρουμε ποιος παίρνει τις αποφάσεις στην Ουάσιγκτον και τι θέλει. Στην Ευρώπη, έχουμε μια αποδυναμωμένη Γαλλία με πρόεδρο που έχει ήδη αποχαιρετήσει. Και μια καγκελάριο, που είναι de facto ηγέτις του δυτικού κόσμου –μέχρι νεωτέρας– αλλά χωρίς πολλά γεωπολιτικά όπλα. Ο μοχλός πίεσης που λεγόταν ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας μάς άφησε γεια. Οποιος Ελληνας ηγέτης τηλεφωνήσει στις Βρυξέλλες ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα εν μέσω μιας κρίσης δεν θα πρέπει να περιμένει να φτάσει το «ιππικό».

Οσο για την Τουρκία, έχει μπει σε αχαρτογράφητα νερά. Οι Τούρκοι ήταν προβλέψιμοι. Ξέραμε τις ισορροπίες πολιτικών - Ενόπλων Δυνάμεων και μπορούσαμε να μαντέψουμε την επόμενη κίνησή τους. Μιλάμε όμως για ένα νέο σκηνικό, πολλά ανοικτά μέτωπα, αστάθμητους παράγοντες και –το κυριότερο– για έναν ηγέτη που κανείς, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν μπορεί να τον «διαβάσει» εύκολα.

Τώρα, λοιπόν, ξαφνικά το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά έφτασαν, για ακόμη μία φορά, σε θερμοκρασίες που «βράζουν». Στην Αθήνα έχουμε μια αδύναμη πολιτική ηγεσία που πιέζεται εσωτερικά από διάφορες κατευθύνσεις και δεν έχει ξεκάθαρη στρατηγική. Εχει, δυστυχώς, κάποιος την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος διαχειρίζεται αυτά τα κρίσιμα ζητήματα. Ο Ερντογάν από την πλευρά του πιέζει και θέλει να τα βάλει όλα, τώρα, στο τραπέζι. Η στιγμή δεν είναι καλή. Η πίεση θα κλιμακωθεί πάντως. Το αθώο σενάριο λέει ότι η Αγκυρα θα παίξει ένα blame game (παιχνίδι επίρριψης ευθυνών), θα επιχειρήσει, δηλαδή, να πείσει πως κάνει ό,τι μπορεί για να λύσει τα θέματα, αλλά η Αθήνα ή δεν μπορεί ή δεν θέλει να την ακολουθήσει. Το λιγότερο αθώο σενάριο είναι ότι το blame game θα συνοδευθεί από απτές και σχετικά βίαιες κινήσεις για να αναγκασθούν η ελληνική πλευρά και η Λευκωσία να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν πάει το μυαλό σε κάποιου είδους πόλεμο, αλλά σε κάποιο περιορισμένο επεισόδιο που θα ωθήσει σύμπασα τη διεθνή κοινότητα να καλέσει τα «εμπλεκόμενα μέρη» να καθίσουν σε ένα τραπέζι.

Οι επόμενες κινήσεις απαιτούν μεγάλη σύνεση και προσοχή. Η πτώχευση δεν πρέπει να συνδυασθεί με μια εθνική ήττα. Το χειρότερο που μπορεί να πάθουμε, και μας έχει συμβεί πολλές φορές σε κρίσιμες στιγμές, είναι να χωρισθούμε σε προδότες και υπερπατριώτες, σε μια διαμάχη Λευκωσίας - εθνικού κέντρου και όλα τα συναφή. Πατριωτισμός δεν είναι οι ιαχές και τα πανηγύρια αλλά η αποφασιστικότητα που σταθμίζει με «κρύο αίμα» τη διεθνή συγκυρία, κερδίζει συμμάχους και παίρνει αποφάσεις που συμφέρουν τον τόπο. Η Ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί. Να πάμε από την πτώχευση του 1893 στους θριάμβους που ακολούθησαν το 1909, χωρίς να περάσουμε από το μαύρο 1897...

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Συριζα, Ανελ, ΧΑ: Η dream team των «πατριδεμπόρων» στο Καστελόριζο

Του  Νίκου Ζαχαριάδη, http://www.protagon.gr

Η «εκδρομή» προσέφερε στους βουλευτές ευκαιρία να εξασφαλίσουν μια σειρά από πόζες κατάλληλες να κοσμήσουν τα προσωπικά τους sites και τις σελίδες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υπήρξε βέβαια η αμηχανία να βρίσκεσαι στο ίδιο κάδρο με υπόδικους χρυσαυγίτες αλλά δεν βαριέσαι... 

Μια κατά φαντασίαν «πολεμικού τύπου» περιοδεία πραγματοποιεί από το πρωί σε ακριτικά νησιά ο υπουργός Εθνικής Αμυνας συνοδευόμενος από τους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ αλλά και της Χρυσής Αυγής που συμμετέχουν στην επιτροπή Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής.

Δεδομένου μάλιστα ότι στην «εκδρομή» του ΥΠΕΘΑ με τα Σινούκ (σ.σ.: στο ένα επέβαιναν οι δημοσιογράφοι και το συνεργείο της ΕΡΤ και στο άλλο οι επίσημοι) δεν συμμετέχουν εκπρόσωποι των υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, χρειάστηκε όλη η εφευρετικότητα των φωτογράφων και των εικονοληπτών ώστε να μην υπάρξει κανένα (σ.σ.: μα κανένα…) πλάνο του Πάνου Καμμένου ή των υπόλοιπων βουλευτών δίπλα στον Ηλία Κασιδιάρη, τον Χρήστο Παππά και τον Γιάννη Αϊβατίδη που εκπροσώπησαν τη Χρυσή Αυγή.

Η «εκδρομή» προσέφερε στους βουλευτές ευκαιρία να εξασφαλίσουν μια σειρά από πόζες κατάλληλες να κοσμήσουν τα προσωπικά τους sites και τις σελίδες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς περιέχουν άφθονες ελληνικές σημαίες, πόζες με κιάλια όπου υποτίθεται επιθεωρούν προσκυνήματα σε εκκλησίες και πόζες δίπλα σε στρατιώτες που στέκονται προσοχή.

Η εκδρομή στα νησιά Ρω, Στρογγύλη και Καστελόριζο αρχικά είχε «αμπαλαριστεί» από την ηγεσία του ΥΠΕΘΑ ως συνεδρίαση της επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων. Οταν όμως διαπιστώθηκε πως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν αφού όπως ενημέρωσε και ο πρόεδρος της επιτροπής Κώστας Δουζίνας (σ.σ.: που ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ) οι συνεδριάσεις των επιτροπών δεν μπορούν να πραγματοποιούνται εκτός κοινοβουλίου ο Πάνος Καμμένος, μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την ευκαιρία για μια βόλτα με το ελικόπτερο, την μετέτρεψε σε «επίσκεψη ενημέρωσης»…

Εκ μέρους των υπόλοιπων κομμάτων που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τον Πάνο Καμμένο μάλιστα, εκδόθηκαν αρκετά αιχμηρές ανακοινώσεις. Η Νέα Δημοκρατία μίλησε για «ρηχό εντυπωσιασμό», η Δημοκρατική Συμπαράταξη μέσω του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Λοβέρδου έκανε λόγο για «επικοινωνιακές αρλούμπες» και το ΚΚΕ έκανε λόγο για «παράτες» και «ψευτολεονταρισμούς» ενώ δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει και την παρουσία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής: «η σύνθεση τελικά της αποστολής, με τους κυβερνητικούς βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αγκαλιά με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, δείχνει ότι τέτοιες ενέργειες ανοίγουν επικίνδυνους δρόμους», καταλήγει στην ανακοίνωσή του. Στο ίδιο μήκος κύματος και το Ποτάμι που κατηγόρησε τον υπουργό Αμυνα ότι «σαμποτάρει απροκάλυπτα το εθνικό μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων στήνοντας ακροδεξιές φιέστες στο Καστελόριζο με πρωταγωνιστές τους Χρυσαυγίτες βουλευτές».

Τέλος η Ενωση Κεντρώων τήρησε στάση αναμονής «για να διαλευκάνει τις ακριβείς προθέσεις του υπουργού και να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις των υπόλοιπων κομμάτων». Δηλαδή η επίσημη στάση του κόμματος ήταν να δει πρώτα τι θα κάνουν οι άλλοι.

Tο πρωί της Δευτέρας, τούρκος αξιωματούχος αναφέρθηκε στο Μαράθι. Να περιμένουμε νέα περιοδεία, με διευρυμένη σύνθεση;
k2
Η τεχνική των πλάνων είναι σαφής. Μπροστά ο υπουργός, πίσω του οι υπόλοιποι και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής κρυμμένοι πίσω από ένα τείχος ένστολων για να μην υπάρχουν στις εικόνες και ξενίσουν τον Πρωθυπουργό που την ίδια ώρα έκανε δηλώσεις για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη

k11
Η εικόνα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην καμπάνια του ΕΟΤ με θέμα «Ζήσε τον Μύθο σου στην Ελλάδα»

k4
Η Ελένη Αυλωνίτου ανεβάζει στα προσωπικά της social media την είδηση της επίσκεψης. Λίγο η ζαλάδα από το Σινούκ, λίγο η βιασύνη να το ανεβάσει πρώτη, τελικά το «Ρω» έγινε «Τω»…

k10
Μια πόζα προορισμένη να μπει στα αναγνωστικά του μέλλοντος με τίτλο «Το νέο Κρυφό Σχολειό»

k1
Είναι εμφανής η προσπάθεια του Ηλία Κασιδιάρη να μην ορμήσει έτσι όπως είναι στα απέναντι παράλια της Μικράς Ασίας

k3
Ο Χρήστος Παππάς μάλλον θα κορνιζώσει αυτή τη φωτογραφία. Δίπλα σε εκείνη που χαιρετάει ναζιστικά. Εξάλλου και στις δύο έχει το ίδιο χτένισμα

k6
Η Νίνα Κασιμάτη δεν είχε δικό της στεφάνι να καταθέσει γιατί προφανώς δεν προβλεπόταν. Οπότε αρκέστηκε σε δυο λουλουδάκια για να βγει η φωτογραφία της «εθνικής κατάνυξης»

k5
Εντάξει, οι Ελληνες δεν γονατίζουν ποτέ. Εκτός αν πρέπει να κρατήσουν το μικρόφωνο για να βγει το «ένδοξο πλάνο»

k9
Ο ΥΠΕΘΑ επιθεωρεί ταλαιπωρημένους από τις προετοιμασίες για την υποδοχή του φαντάρους. Πίσω του ο Κώστας Κατσίκης ελέγχει αν υπάρχει κάποιος ομοφυλόφιλος τριγύρω

k13
Ο Πάνος Καμμένος καταθέτει στεφάνι στον τάφο της Κυράς της Ρω. Εμφανής η προσπάθειά του να μην φορέσει το μαντίλι της στο κεφάλι του…

15241880_1023531264443246_4672570335233111194_n
Ουπς… Ο φωτογράφος προφανώς αφαιρέθηκε και έβαλε στο ίδιο κάδρο τον Ηλία Κασιδιάρη με τον Δημήτρη Βίτσα, τον Πάνο Καμμένο, την Ελένη Αυλωνίτου, τον Κώστα Κατσίκη. Αντε τώρα να εξηγείς…

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Μαζέψτε τον, οι παλικαρισμοί και τα σόου Καμμένου δεν βοηθούν τη χώρα…

Γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς,
http://www.protagon.gr

Το παιχνίδι της έντασης βολεύει μόνο την Τουρκία. Ο υπουργός Αμυνας έχει καθήκον να διασφαλίζει την άρτια λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων. Και όχι να επιδίδεται σε παλικαρισμούς και να στήνει προπαγανδιστικές φιέστες.

Το παιχνίδι των προκλήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο είναι διαχρονικό. Επαναλαμβάνεται και αυτήν την περίοδο για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν. Η απάντηση της Ελλάδας είναι , επίσης διαχρονικά, ίδια: δεν «τσιμπάει» στις προκλήσεις και έχει ως σύμμαχό της  το Διεθνές Δίκαιο.

Στο πλαίσιο αυτό απάντησαν πολύ σωστά μέχρι στιγμής και όσες φορές χρειάστηκε  ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το υπουργείο Εξωτερικών. Ωσπου ανέλαβε «δράση» και ο υπουργός Αμυνας, με αχρείαστους χαρακτηρισμούς και απόπειρα να στήσει ένα μικρό σόου, με στόχο την προσωπική του προβολή και την αποκόμιση πολιτικών κερδών.

Δουλειά του υπουργού Αμυνας είναι να διασφαλίζει την άρτια λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν είναι να ακολουθεί την τακτική των προκλήσεων των γειτόνων. Για παράδειγμα ποιο σκοπό εξυπηρετεί ο χαρακτηρισμός «ηλίθιες» που χρησιμοποίησε για τις δηλώσεις Ερντογάν; Επίσης, ποιο σκοπό εξυπηρετεί η φράση του «γονυπετής ο κ. Ερντογάν ζήτησε συγγνώμη από τον Πούτιν»; Και τι θα κάνει ο κ. Καμμένος τώρα που το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας χαρακτήρισε εκείνον «μη σοβαρό»; Θα ψάξει να βρει κάποιον πιο βαρύ χαρακτηρισμό για να απαντήσει;

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, ας συγκρατηθεί ο κ. Καμμένος. Η θέση που κατέχει δεν προσφέρεται για τέτοια. Πολύ περισσότερο δεν προσφέρεται για σόου και φιέστες, όπως αυτή που πήγε να στήσει με τη «συνεδρίαση» της Επιτροπής Αμυνας και Εξωτερικών της Βουλής στο Καστελλόριζο. Ευτυχώς, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατάλαβαν αμέσως πού το πήγαινε  και αντέδρασαν. Ευτυχώς, επίσης, που το κατάλαβαν ο πρόεδρος της Βουλής και κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και το «οικουμενικό» σόου, που πήγαινε να φτιάξει ο κ. Καμμένοςματαιώθηκε.


Ο περί ου ο λόγος υπουργός δεν ενδιαφέρεται για τη σφυρηλάτησηυποτίθεταιδιακομματικής ομοψυχίας. Αλλιώς δεν θα απαντούσε σε ένα κόμμα ως πολιτικάντης, θυμίζοντας ότι ο πρώην Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελλόριζο την είσοδο στο Μνημόνιο.  

Διότι είναι πολύ εύκολο να του υπενθυμίσει κάποιος τους δικούς του παλικαρισμούς, που έγιναν  «ναι σε όλα» και «στα τέσσερα», κατά τη δική του έκφραση.

Ο χειρισμός κρίσιμων εθνικών θεμάτων απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αυτοσυγκράτηση πολιτικά χαρακτηριστικά που δεν  διαθέτει ο κ. Καμμένος, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως τα τελευταία χρόνια. Ο χειρισμός τέτοιων θεμάτωνρέπει να) αποκλείει  πολιτικάντικες συμπεριφορές.

Η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να παίξει το παιχνίδι της έντασης με την Τουρκία. Πρέπει να θωρακίζεται αμυντικά και να ενισχύει τα διεθνή στηρίγματά της. Το πρώτο είναι δουλειά του κ. Καμμένου, για τα άλλα υπάρχουν αρμοδιότεροι.

Σε κάθε περίπτωση, ας του εξηγήσουν ότι οι σχέσεις με την Τουρκία δεν είναι  συνέδριο των ΑΝΕΛ για να επιδίδεται σε παλικαρισμούς και προπαγανδιστικές πιρουέτες. Ας τα αφήσει στην άκρη αυτά, τουλάχιστον μέχρι να περάσει αυτή η επικίνδυνα λεπτή χρονική συγκυρία. Κι αν δεν το καταλαβαίνει εκείνος, έχει υποχρέωση ο κ. Τσίπρας να του τα κόψει.

 


 

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Ημερολόγιο απόδρασης μέσω εκλογών…



Όλο και συχνότερα συζητούνται στο παρασκήνιο από πολιτικούς, οικονομικούς και εκδοτικούς κύκλους  σενάρια εκλογών, σαν διέξοδος –όπως υποστηρίζουν- στα σημερινά αδιέξοδα. Στα κέντρα λήψης  αποφάσεων -ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά- το ερώτημα είναι πότε ακριβώς η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε εκλογές. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας φλερτάρει ανοιχτά με αυτό το ενδεχόμενο και δεν το κρύβει. Το αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων και προβληματισμών είναι να διαχέεται βαθμιαία κλίμα παράλυσης στον κρατικό μηχανισμό («τα μολύβια κάτω» κατά την διαχρονικά προσφιλή έκφραση των νεοελλήνων).

Ο ευρωπαϊκός αλλά και διεθνής ορίζοντας χαρακτηρίζεται αυτή την εποχή από μεγάλη ρευστότητα. Στην Ευρώπη ιδιαίτερα, μέσα στο 2017, θα διεξαχθούν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις σε διάφορες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία) που αναμφίβολα θα επηρεάσουν και τις εξελίξεις στη χώρα μας.

Σε μια τόσο ταραγμένη εποχή και περιοχή, η κυβέρνηση  των ΣυριζΑνελ, αντί για παράγοντας σταθερότητας, αναδεικνύεται σε παράγοντα αστάθειας κι αυτό γίνεται ορατό από τον διεθνή παράγοντα και τους πιστωτές μας.. Δεν είναι τυχαία τα μηνύματα που εκπέμπονται, άλλοτε διακριτικά κι άλλοτε όχι, προς αυτή την κατεύθυνση κι εντείνουν τη νευρικότητα στο εσωτερικό της κυβέρνησης.

Ο Μάρτης του 2017 θεωρείται πιθανός χρόνος εκλογών, γιατί μέχρι τότε ισχύει η λίστα που θα επιτρέψει στον κ. Τσίπρα να έχει μιαν ελεγχόμενη κοινοβουλευτική ομάδα, ιδιαίτερα στην ισχυρή προοπτική –με βάση τα σημερινά δεδομένα- ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πλέον δεύτερο κόμμα και με αισθητά μειωμένη εκλογική δύναμη.

Κυβερνητικοί και κομματικοί κύκλοι τρέμουν στην ιδέα μιας  πλήρους κατάρρευσης, αν παραμείνουν περισσότερο στην εξουσία. Πιστεύουν ότι, μια μικρή σχετικά ήττα θα μπορέσουν να την διαχειριστούν καλύτερα. Κανείς τους δεν πιστεύει ότι, είναι αναστρέψιμη η καθοδική πορεία, ιδιαίτερα μάλιστα όσο επιδεινώνεται –με την ασκούμενη πολιτική- η κατάσταση δυσφορίας στην ελληνική κοινωνία.

Οι ΣυριζΑνελ έχουν αποδεχτεί πλήρως ότι, θα ηττηθούν εκλογικά και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περιορίσουν το μέγεθος της ήττας. Οι αντοχές τους εξαντλούνται γρήγορα κι ο πολιτικός χρόνος μετρά αντίστροφα. Γιαυτό προσπαθούν απεγνωσμένα να στήσουν σκηνικό ηρωϊκής εξόδου. Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο το 2009 με την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή …

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Τα άσχημα hot spots άσχημα καίγονται.

Γράφει  η Λίνα Παπαδάκη,
http://www.athensvoice.gr

Στο Φαρμακονήσι κάποιοι αριστεροί καναπέδες είχαν εύκολη την απάντηση. Εν ψυχρώ δολοφονία μεταναστών με ηθικούς αυτουργούς τους υπουργούς και φυσικούς τους λιμενικούς. Στα σοβαρά υποστήριζαν πως υπήρχαν άνθρωποι που έσωζαν τους άνδρες και άφηναν να πνιγούν γυναίκες και παιδιά. Μαζί τους το υποστήριζαν και διάφοροι αλληλέγγυοι, έννοια τότε υπεράνω υποψίας και εξαιρετικά καλόηχη για τους πολλούς. Είχαν περιθάλψει τότε κάποιους δυστυχισμένους ναυαγούς που άλλα έλεγαν για την τραγωδία τους πάνω στο νησί και άλλα στο κέντρο της Αθήνας. Όσοι έφερναν αντιρρήσεις στο σενάριο των δολοφόνων λιμενικών ήταν φασίστες και ρατσιστές – γνωστά πράγματα αυτά. Ήταν η εποχή που οι μετανάστες ήταν όλοι άγγελοι, οι ΜΚΟ και οι αριστεροί αποκλειστικοί πάροχοι ευαισθησίας, όσοι έφερναν αντιρρήσεις χρυσαυγίτες, τα κλειστά κέντρα κράτησης αποθήκες ψυχών και η Αμυγδαλέζα κολαστήριο.

Από τότε  κύλησε πολύ νερό του Αιγαίου μέσα σε βάρκες και φουσκωτά. Οι μετανάστες παρέμειναν άγγελοι, όλοι οι άλλοι όμως άλλαξαν ρόλους. Οι λιμενικοί έγιναν ήρωες, οι υπουργοί πονόψυχοι, οι κάτοικοι των νησιών νομπελίστες. Για όλα τα δεινά έφταιγε τώρα μόνο η Μέρκελ.

Μετά άρχισαν οι άνθρωποι να στιβάζονται σε κατασκηνώσεις, στην Ειδομένη, τον Πειραιά  και τα νησιά. Ξαφνικά δεν ήταν όλοι άγγελοι.

Είχαν ανάμεσά τους κακοποιούς, ποινικούς και βιαστές. Οι ΜΚΟ άρχισαν να γίνονται ύποπτες, πώς ξεφυτρώνουν από παντού και πούθε κρατά η σκούφια τους. Οι κάτοικοι πονήρεψαν κι άρχισαν να κερδοσκοπούν εις βάρος των άμοιρων φυγάδων. Οι υπουργοί, με περίσσευμα ευαισθησίας και διακριτικότητας, αφήνουν ανενόχλητους τους σκηνίτες, δηλαδή οικογένειες, ασυνόδευτες γυναίκες και  παιδιά, παραβατικούς και προαγωγούς, να αυτορυθμιστούν υπό την αιγίδα των ΜΚΟ. Η Αμυγδαλέζα έγινε τόπος αναψυχής. Οι αγνοί αλληλέγγυοι χάλασαν και βάζουν τους μετανάστες να ζητούν μαζικά άσυλο δημιουργώντας ασφυξία στα hot spots. Η Μέρκελ τώρα έδινε μοναχική μάχη να υποδεχτεί η Ευρώπη τους πρόσφυγες, αλλά πια υπεύθυνες για όλα ήταν οι Βαλκανικές χώρες που έκλειναν τα σύνορα και ο Ερντογάν που άνοιγε την κάνουλα.

Οι αριστεροί ξέρουν καλά να μετρούν ενόχους. Από τους λιμενικούς, τους δεξιούς, τους τοπικούς δημάρχους, τους χρυσαυγίτες κατοίκους, τα εγκληματικά στοιχεία των μεταναστών, τις ΜΚΟ που διαχειρίζονται τα ευρωπαϊκά χρήματα, τους αλληλέγγυους, τη Μέρκελ, την Ευρώπη, την ομάδα Βίσενγκραντ, τους Τούρκους. Στο μέτρημα όμως ξεχάστηκαν και δε φρόντισαν να κάνουν εγκαίρως αυτό που αναλογεί στους ίδιους, δηλαδή επαρκείς υποδομές. Είναι ευτύχημα να έχεις το ταλέντο να μη φταις ποτέ ο ίδιος, αλλά είναι αναπόφευκτο να συναντήσεις κάποτε την πραγματικότητα. Η οποία είναι πάντα πολύ πιο σύνθετη από το απλοϊκό σου ενοχολόγιο, όταν δε συστηματικά αφήνεις τον εαυτόν σου έξω από αυτό γίνεται αμείλικτη. Και τότε τα άσχημα hot spots άσχημα καίγονται. Από τα πνιγμένα παιδάκια του Φαρμακονησίου μέχρι τα καμένα παιδάκια της Μόριας πέρασε ένας αιώνας.


 

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Πλησιάζει το σημείο μηδέν ( 0 ) η κυβέρνηση...

Αναδημοσίευση από-  http://www.thetoc.gr

Συνθήκες πρόωρης προσφυγής στις κάλπες δημιουργούνται αργά αλλά σταθερά στη χώρα λόγω των πολλαπλών ανοιχτών μετώπων με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η κυβέρνηση έχοντας μάλιστα θέση η ίδια τον χρονικό πήχη επίλυσης τους εντός του 2016 ή το πολύ το πρώτο δεκαπενθήμερο του επόμενου έτους.

Ωστόσο τα μηνύματα από «τα ανοιχτά μέτωπα» μόνο θετικά δεν είναι. Η μαραθώνια χθεσινή συνάντηση με το κουαρτέτο των θεσμών στο Χίλτον έδειξε αδιέξοδο περί τα εργασιακά, ενώ για τα πρωτογενή πλεονάσματα οι θεσμοί δήλωσαν αναρμόδιοι γεγονός που θέτει τη χώρα σε εσαεί λιτότητα τουλάχιστον έως το 2020 και βλέπουμε.

Οι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες θέλουν σε αντάλλαγμα των «σκληρών» μέτρων να δίνεται στη χώρα ένα  βραχυπρόθεσμο πακέτο μέτρων απομείωσης χρέους με διατήρηση μάλιστα της πρόβλεψης για θηριώδη πλεονάσματα από το 2018 και μετά.

Την ίδια ώρα η αποτυχία επίτευξης συμφωνίας επί των κριτηρίων του εδαφικού για το Κυπριακό στο Ελβετικό θέρετρο Μόντ Πελεράν προσθέτει ένα ακόμη βάρος στις πλάτες του κ. Τσίπρα ο οποίος θα πρέπει σύντομα να συμφωνήσει με τον Τ. Ερντογάν το καθεστώς εγγυήσεων. Τουλάχιστον αυτό μετέδωσε χθες τα χαράματα το πρακτορείο Ανατολού αποδίδοντας στην ελληνική κυβέρνηση και στο έγγραφο Κοτζιά τη χθεσινή αποτυχία στο παγωμένο «Όρος του Προσκυνητή».

Έτερο μέτωπο για την κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα το προσφυγικό. Υπό την απειλή της κατάρρευσης της συμφωνίας Ε.Ε. - Τουρκίας η κατάσταση στα ελληνικά νησιά μοιάζει με βραδυφλεγή βόμβα και θυμίζει όλο και περισσότερο συνθήκες Ειδομένης.    

Πιο κοντά στο σημείο «0»   

Επί της ουσίας μέρα με την ημέρα η κυβέρνηση οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο «σημείο 0» στις αρχές του 2017 όπου αναμένεται να «συναντηθούν» όλα τα παραπάνω. Τα μέτρα που αποφασίστηκαν από την πρώτη αξιολόγηση και αφορούν στις αυξήσεις σε προϊόντα πρώτης ανάγκες και εισφορές ελεύθερων επαγγελματιών, οι νέοι φόροι που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του 2017 που συμφωνήθηκε και με το κουαρτέτο και ενδεχομένως οι δραματικές αλλαγές στα εργασιακά και στις συντάξεις που περιλαμβάνει η Β΄ αξιολόγηση αν και όποτε κλείσει.
Διαπραγμάτευση, νέα μέτρα και εθνικά ζητήματα όπως είναι το Κυπριακό αλλά και το θέμα των Τσάμηδων που έχει ανοίξει η αλβανική κυβέρνηση δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον για την κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή κορυφώνεται η σύγκρουση της κυβέρνησης με τις κοινωνίες των νησιών στο Αιγαίο για το προσφυγικό ενώ η πορεία των διαπραγματεύσεων φαίνεται ότι θα καθυστερήσει τη συμφωνία με τους δανειστές μειώνοντας τις ελπίδες για να ληφθεί απόφαση στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου για το χρέος. Παράλληλα το Μ. Μαξίμου βρίσκεται στη δίνη του Κυπριακού όπου ασκούνται διεθνείς πιέσεις για να υπάρξει λύση μέχρι τα τέλη του 2016.

Σε αυτό το σκηνικό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δέχεται ισχυρές πιέσεις τόσο από το εσωτερικό του κόμματος όσο και από την κοινωνία καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την κατάρρευση των ποσοστών του κυβερνώντος κόμματος. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο ευελπιστούν ότι το σενάριο των εκλογών θα καθυστερήσει να απασχολήσει την πολιτική ζωή του τόπου καθώς εκτιμούν ότι η κρίσιμη περίοδος για την κυβέρνηση θα είναι το φθινόπωρο του 2017.

Τότε, υπολογίζουν ότι θα ξεκινήσει η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2018 όπου στο τραπέζι των συζητήσεων θα πέσει και ο κόφτης δαπανών εάν δεν έχει συμφωνηθεί η μείωση των πλεονασμάτων. Όμως το κλίμα στην κυβέρνηση δεν είναι αισιόδοξο καθώς γνωρίζουν ότι το τσουνάμι μέτρων που θα ψηφιστεί τις επόμενες 60 ημέρες στο ελληνικό κοινοβούλιο θα δοκιμάσει τις αντοχές της κυβερνητικής πλειοψηφίας ανοίγοντας ξανά το κεφάλαιο «εκλογές».

Το «σημείο 0» για την κυβέρνηση προσδιορίζεται προς τα τέλη του Ιανουαρίου οπότε αναμένεται να έχει γίνει γνωστό το πλήρες σχέδιο μέτρων που θα έχουν συμφωνηθεί με το κουαρτέτο για το 2017 και θα έχουν αποσαφηνιστεί: η Β αξιολόγηση, τα μέτρα του προϋπολογισμού του 2017, θα έχουν τεθεί σε ισχύ οι αυξήσεις προϊόντων πρώτης ανάγκης και η αύξηση των εισφορών σε ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες, θα προσδιορίζονται οι νέοι φόροι ύψους 2,7 δις. ευρώ και θα αποσαφηνίζονται οι μειώσεις των συντάξεων και οι δραματικές αλλαγές στα εργασιακά και στο προσφυγικό που μετατρέπεται σε ωρολογιακή βόμβα στα νησιά του Αιγαίου.

Την ίδια στιγμή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος χαμηλώνει τον πήχη των προσδοκιών για το χρέος σημειώνοντας σε συνέντευξή του ότι δεν θα επηρεάσει την καθημερινότητα των πολιτών για τα επόμενα χρόνια. Παρά το γεγονός ότι η δήλωση του κ. Τζανακόπουλου υποδηλώνει μία στροφή της κυβέρνησης στον ρεαλισμό, ακυρώνει το βασικό αφήγημα του Μ. Μαξίμου σύμφωνα με το οποίο το κλείσιμο της Β΄ αξιολόγησης θα οδηγούσε σε ουσιαστικές ρυθμίσεις για το ελληνικό χρέος.

Στο κυβερνών κόμμα εκφράζονται φόβοι ότι το τσουνάμι μέτρων και απομάκρυνση της επίλυσης του θέματος του χρέους θα δημιουργήσουν φυγόκεντρες δυνάμεις στην Κ.Ο. του κόμματος κατά την ψήφιση των νομοσχεδίων στην βουλή. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δέχονται ισχυρές πιέσεις στις τοπικές κοινωνίες.

Εκτός των επεισοδίων κατά την διάρκεια του εορτασμού του Πολυτεχνείου όπου τα οργανωμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκαν επίθεση από ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τα μηνύματα από τις εκλογικές διαδικασίες συνδικάτων και επιμελητηρίων δεν είναι ιδιαίτερα θετικά.

Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε στις εκλογές του ΤΕΕ λαμβάνοντας ποσοστό μικρότερο από 8% ενώ στο εκλογικό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ που θα γίνει στα τέλη του Νοέμβρη αναμένεται να καταλάβει την τέταρτη θέση. Την ίδια στιγμή κορυφώνονται οι κινητοποιήσεις δημοσίων υπαλλήλων όπως των νοσηλευτών ενώ δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι μαζί με ελεύθερους επαγγελματίες και συνταξιούχους θα συναντηθούν στην πανελλαδική απεργία της 24ης Νοεμβρίου.
Διαπραγμάτευση, νέα μέτρα και εθνικά ζητήματα όπως είναι το Κυπριακό αλλά και το θέμα των Τσάμηδων που έχει ανοίξει η αλβανική κυβέρνηση δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον για την κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Σύμφωνα με κυβερνητικά και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το ασφυκτικό περιβάλλον που δημιουργείται για την κυβέρνηση, το Μ. Μαξίμου δεν προτίθεται να ανοίξει θέμα εκλογών εκτιμώντας ότι τα οικονομικά δεδομένα θα βελτιωθούν.

Εξηγούν όμως ότι στην περίπτωση που βουλευτές της πλειοψηφίας δεν υπερψηφίσουν τα μέτρα που θα κατατεθούν στη βουλή ή διαφανεί ότι οι δανειστές έχουν παράλογα αιτήματα προς την ελληνική πλευρά γεγονός που θα σημαίνει ότι το Μ. Μαξίμου έχει χάσει την εμπιστοσύνη των εταίρων και κυρίως της Γερμανίας, τότε δεν αποκλείεται να στηθούν κάλπες μέχρι τον Μάρτιο.    

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2016

Γιατί βασανίζεται ο Πρωθυπουργός;

Γράφει ο  Ανδρέας Ζαμπούκας,
 http://www.protagon.gr

 

Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να έχει κουραστεί από όλους και κυρίως από τις συναντήσεις τέτοιου επιπέδου. Δυσφορεί πλέον με κάθε υποχρέωση και κουβαλάει με δυσκολία την οποιαδήποτε ευθύνη προκύπτει από τη θέση του. Είναι πια φανερό ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας υποφέρει...

O Πρωθυπουργός νιώθει άβολα στην πολυθρόνα του, ο Πρωθυπουργός βαριέται, ο Πρωθυπουργός μιλάει- σε πανελλήνια πρωτοτυπία- greeklish! Κάτι δεν πάει καλά με τον Πρωθυπουργό…
Είναι φανερό ότι βασανίζεται. Δείχνει να έχει κουραστεί από όλους και κυρίως από τις συναντήσεις τέτοιου επιπέδου. Δυσφορεί πλέον με κάθε υποχρέωση και κουβαλάει με δυσκολία την οποιαδήποτε ευθύνη του προκύπτει από τη θέση του. Είναι πια φανερό ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας υποφέρει.

Ο Αλέξης είναι από τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν μεγαλώνοντας. Είναι τόσο πολύ ολιγαρκής με τον εαυτό του που αδιαφορεί παντελώς για την «πολυτέλεια» της προσαρμογής στο περιβάλλον που εξελίσσεται. Και επιπλέον, ανήκει στην κατηγορία αυτών που δεν επεδίωξαν την θέση τους αλλά ο ανεξέλεγκτος «ρους των γεγονότων» τους την επέβαλε από σπόντα. Θυμόσαστε την εξομολόγηση της Αντιγόνης Κουκούλη στον Φωτόπουλο («Ο Θόδωρος και το δίκαννο») που του εξηγεί την απώλεια της παρθενίας της; E κάτι τέτοιο έπαθε και ο Αλέξης από τον «ρου των γεγονότων» και μετά δεν μπορούσε να σταματήσει.

Έτσι και ο Κώστας Καραμανλής σε πιο «αστική» έκδοση. Όπως και με την περίπτωση του Αλέξη, κάποιοι σκέφτηκαν να τον χρησιμοποιήσουν, αναγκάζοντάς τον να υποστηρίξει την μοιραία του κληρονομιά με το όνομα. Κι εκείνος δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο τον χαρακτήρα και την γνήσια φύση του. Δεν έφταιγε ο ίδιος αλλά οι καιροσκόποι που μεθόδευσαν την «χειροτονία» του με το ζόρι…
Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το παιχνίδι. Είναι αυτοί που ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους στη  προσομοίωση. Ποτέ τους δεν ενδιαφέρονται για την ανάληψη ευθυνών ούτε και για ρόλους με βαρύ φορτίο. Δοκιμάζονται στις μικρές πίστες αλλά ούτε κατά διάνοια δεν έχουν σκοπό να πάρουν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων στις πλάτες τους
Πώς ερμηνεύονται όλα αυτά; Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το παιχνίδι. Είναι αυτοί που ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους στη  προσομοίωση. Ποτέ τους δεν ενδιαφέρονται για την ανάληψη ευθυνών ούτε και για ρόλους με βαρύ φορτίο. Δοκιμάζονται στις μικρές πίστες αλλά ούτε κατά διάνοια δεν έχουν σκοπό να πάρουν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων στις πλάτες τους. Άλλοι αρέσκονται στην δημοσιότητα, άλλοι στις επαναστατικές ασκήσεις και άλλοι στην αοριστία των ατέρμονων πολιτικών ή φιλοσοφικών συζητήσεων.

Επειδή λοιπόν ζούμε στην εποχή του θεάματος και του ωφελιμισμού, η επιλογή των πολιτικών ηγετών δεν γίνεται με την συγκατάθεσή τους αλλά με τον εξαναγκασμό τους. Αρκεί να υπάρχει το δέλεαρ της δημοσιότητας, του πλουτισμού ή της γοητευτικής εξουσίας.

Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Οι ηγεσίες θέλουν αποφάσεις, διεκδικήσεις, σοφία, γενναιότητα, διαχείριση των προβλημάτων. Η εξουσία έχει την «κακή» συνήθεια καθημερινά να σε εκθέτει σε κάτι πολύ σοβαρό ενώ εσύ συνεχίζεις να σκέφτεσαι αστεία. Και το χειρότερο, μολονότι οι αυξημένες ανάγκες προϋποθέτουν συνεργάτες αντοχής και κύρους, εσύ, εξαιτίας της κεκτημένης παιγνιώδους διάθεσης, διαλέγεις τους χειρότερους, νομίζοντας ότι ακόμα κάνεις πλάκα στο σχολείο ή πως πίνεις μπυρόνια σε κάποιο μπαρ της Θεσσαλονίκης- για τον άλλο το λέω…

Δυστυχώς για τον άνθρωπο, η φύση δεν προέβλεψε κανέναν μηχανισμό προστασίας της αξιοπρέπειάς του. Μόνο διάνοια του έδωσε για να προσέχει τον εαυτό του. Αν την έχει ασκήσει με την τριβή του στο έργο, έχει καλώς. Αν όχι, αλίμονο σ΄ αυτόν, αλίμονο και στις κοινωνίες που διοικεί.
Είναι μάλλον, καιρός στη Δημοκρατία να βρούμε κάποιους τρόπους προστασίας των πολιτικών συστημάτων από τους «εξαναγκασθέντες» πολιτικούς. Ο Πρωθυπουργός πάντως, βασανίζεται πολύ στα καμαρίνια και στη σκηνή. Κι αυτό δυστυχώς, βγαίνει και προς τα έξω…

 

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Στέλιος Ράμφος: Δεν έχουμε κράτος. Κυριαρχεί το ρουσφέτι

 Συνέντευξη στον Γιώργο Βαϊλάκη, http://www.imerisia.gr

Στέλιος Ράμφος, συγγραφέας
Είναι ένας από τους πλέον σημαντικούς σύγχρονους Ελληνες στοχαστές.Φιλόσοφος, πανεπιστημιακός, συγγραφέας δοκιμίων, σπούδασε φιλοσοφία στο Παρίσι, όπου και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν. Η πλούσια βιβλιογραφία του αντικατοπτρίζει τις πνευματικές αναζητήσεις του, τις θέσεις και τις προτάσεις του αναφορικά με τον μαρξισμό, τον ελληνικό πολιτισμό, τους συσχετισμούς της σύγχρονης πνευματικής δημιουργίας με την ελληνορθόδοξη παράδοση. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του «Πολιτική από στόμα σε στόμα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. Η συνέντευξη εντάσσεται στο πλαίσιο συζητήσεων με ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, οι οποίοι μιλούν στην ΗτΣ για την παρούσα οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση.

Να υπάρξουν οράματα για να φύγουν οι καπάτσοι και οι μετριότητες.

• Κύριε Ράμφο, υπάρχει η αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια βιώνουμε ένα τέλος. Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Ποιες είναι οι συνέπειες στην Ελλάδα;
Δεν έχουμε κράτος. Κυριαρχεί το ρουσφέτι - Να υπάρξουν οράματα για να φύγουν οι καπάτσοι και οι μετριότητες
«Περάσαμε από την εποχή των εθνικών κρατών στην παγκοσμιοποίηση όπου κάθε τι διαμορφώνεται πια πλανητικά. Αυτό συνδέεται με τρομακτικές τεχνολογικές εξελίξεις οι οποίες αλλάζουν νοοτροπίες, ήθη και έθιμα και όχι υποχρεωτικά προς το καλύτερο. Βρισκόμαστε στη δύσκολη φάση όπου όλα αυτά πρέπει να χωνευτούν, ενώ η εσωτερική αταξία είναι μεγαλύτερη από την τάξη της καινούργιας πραγματικότητας. Υπ’ αυτήν την έννοια, είναι πολύ φυσικό να έχουμε αντιδράσεις στρεφόμενοι σε ιδέες που μας έδιναν ασφάλεια τα προηγούμενα χρόνια. Πάντως, εάν μιλάμε για το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, αυτή είναι η εποχή που κλείνει με την Πτώση του Τείχους. Από τότε τελειώνει το διπολικό παγκόσμιο σύστημα και έχουμε μια νέα πραγματικότητα, η οποία συνοδεύεται και συνδέεται με τρομακτικές επικοινωνιακές αλλαγές και μεταβολές. Εχουμε, πια, μία συνθήκη όπου τα πράγματα είναι με έναν τρόπο τεχνολογικό απολύτως ενωμένο, αλλά όχι και ψυχολογικά, όχι ψυχικά. Το ψυχικό στοιχείο δεν παρακολουθεί το τεχνολογικό. Ωσπου να συντονιστούν αυτά, όπως θα συντονιστούν, θα πρέπει να περάσει χρόνος και θα έχουμε ταλαιπωρίες και κινδύνους σοβαρούς».

• Τις προηγούμενες δεκαετίες είχε επικρατήσει η «φιγούρα» και η υπερκατανάλωση. Πιστεύετε ότι η κρίση μπορεί, έστω υπό προϋποθέσεις, να λειτουργήσει ευεργετικά σε επίπεδο αξιών;
«Στην Ελλάδα υπάρχει μία προϋπόθεση: Να αναλάβουμε ευθύνες. Δηλαδή, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να αναμετρηθούμε με αυτά. Αλλιώς, η κρίση μπορεί να εξελιχθεί σε παρακμή τέτοια που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Γιατί, πίσω από την οικονομική κρίση σε μας, υπάρχει μία βαθύτερη ηθική κρίση: Το ότι δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και τις φορτώνουμε αλλού, δημιουργεί αυτομάτως κενά συμπεριφοράς και ψυχής, τα οποία μας εμποδίζουν να αποφασίσουμε να πάρουμε πάνω μας το βάρος των πράξεών μας».

• Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σε αυτήν τη συγκυρία;
«Δεν έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε τις δικές μας ευθύνες. Αυτό του τύπου η αποφυγή της πραγματικότητας δημιουργεί ένα κλίμα αυτοκαταστροφικό, στο οποίο αργά ή γρήγορα πέφτει μία κοινωνία από τη στιγμή που δεν κάνει σωστό ισολογισμό πράξεων και αποφάσεών της».

• Αυτή η έλλειψη αυτογνωσίας της ελληνικής κοινωνίας που οφείλεται;
«Δεν είναι μόνο της ελληνικής κοινωνίας. Οι κοινωνίες οι μη δυτικές το έχουν αυτό γιατί δεν έχει αναπτυχθεί η ατομικότητα σε ικανοποιητικό βαθμό. Στις μεγάλες αλλαγές του 11ου και 12ου αιώνα, εμείς σταθήκαμε αρνητικοί, επιμείναμε σε έναν ομαδικό τρόπο ζωής και σε ψυχολογία αντίστοιχα ομαδική, με αποτέλεσμα να παίρνουμε την εικόνα όχι από την προσωπική μας κρίση, αλλά από αυτό που θέλει η ομάδα και το περιβάλλον. Και η ομάδα και το περιβάλλον συνήθως ψάχνει για εχθρούς. Δεν σκέφτονται ποτέ τα δικά τους προβλήματα».

• Ιστορικά ποιες είναι οι ευκαιρίες που έχασε η Ελλάδα για να γίνει σύγχρονο κράτος;
«Οι ευκαιρίες είναι παρούσες συνεχώς. Είναι ευκαιρίες που διώχνει η Ελλάδα, όχι που χάνει. Η μεγίστη ευκαιρία, ο Καποδίστριας. Τον εξετέλεσαν τον άνθρωπο διότι ζητούσε φόρους για να φτιάξει ένα κρατίδιο και εκείνοι που τον έφεραν με την υπογραφή τους, οι Μαυρομιχαλαίοι, εκείνοι τον σκότωσαν. Διότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι πρέπει να πληρώνει κάποιος το κράτος και για αγνώστους. Αυτοί πληρώνανε μόνο στη Μάνη, για τους γνωστούς τους, τους συγγενείς. Εάν αυτό το πράγμα δεν το κάνεις, δεν έχεις κράτος. Και η Ελλάδα δεν έχει κράτος. Και γιατί δεν έχει κράτος; Διότι ο ισχυρός πυρήνας της κοινωνίας μας ακόμα εξακολουθεί να είναι η οικογένεια. Αρα το ρουσφέτι, η χωρίς αξιολόγηση επιλογή. Οι δεσμοί αίματος, τόπου, συμπαιγνίας. Είναι το αίσθημα του αίματος, το οποίο είναι πολύ πιο βαθύ και γι’ αυτό πιο δύσκολο να πολεμηθεί. Είμαστε δηλαδή ακόμα κοινωνία προνεωτερική, δεν έχουμε περάσει Αναγέννηση. Εμείς έχουμε ευθύνη για τον δικό μας, πεθαίνουμε για την οικογένειά μας, αλλά για τον άγνωστο είμαστε απολύτως αδιάφοροι, δεν έχουμε εθελοντισμούς. Λέμε ψυχρούς τους Σουηδούς, αλλά είναι γεμάτη προσφορά η κοινωνία τους».

• Οι ιστορικοί του μέλλοντος σε ποια στοιχεία του παρόντος θα πρέπει να καταφύγουν για να μας καταλάβουν καλύτερα; Για παράδειγμα, οι Έλληνες δεν φημιζόμαστε για την ικανότητα να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ακόμα και όταν ο κίνδυνος είναι ορατός.
«Αυτό είναι το στοιχείο το πανάρχαιο του φθόνου, δηλαδή του γεγονότος ότι δεν συνεννοούμαστε μεταξύ μας, δεν συνεννοούμαστε γιατί δεν θέλουμε ο άλλος να βγει μπροστά. Η ευρύτερη βελτίωση της ομάδας στην οποία ανήκουμε, είτε είναι οικογένεια είτε είναι κόμμα, εκεί ανήκει ο καλύτερός μας εαυτός. Δεν φανταζόμαστε τον καλύτερό μας εαυτό στο σύνολο, τον φανταζόμαστε στην ομάδα. Και εκεί αρχίζει η σύγκρουση. Δεν θέλουμε να προκόψει το σύνολο, αλλά η ομάδα μας. Εμείς ακόμα και στις μεγάλες στιγμές, ας πούμε το ’40 που ήταν η εποποιία, λίγο αμέσως μετά άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την εικόνα μιας συλλογικής προκοπής μέσα στην οποία να υπάρχει και η δική μας. Κατανοούμε πάντα την προκοπή με μία μερικότητα. Οι δεσμοί του αίματος, πάλι, οι δεσμοί του τόπου, απαγορεύουν την καθολική αλήθεια. Η αλήθεια μας είναι μερική».

• Πιστεύετε ότι αυτή τη στιγμή λείπουν οι πολιτικοί ηγέτες από την Ελλάδα, αλλά και από την υπόλοιπη Ευρώπη; Υπάρχει η αίσθηση ότι έχουμε πολιτικούς-μάνατζερ, οι οποίοι βλέπουν το πολιτικό αξίωμα ως μία μόνο δουλειά για το βιογραφικό τους.
«Εκεί που άλλοτε είχαμε ντε Γκολ και Τσόρτσιλ, τώρα έχουμε Κάμερον και τέτοιου είδους άτομα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εκείνο το οποίο υπηρετείται στην Ε.Ε. και στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα είναι διαδικασίες. Οταν επικρατούν διαδικασίες γραφειοκρατικού ή άλλου, χρηματοοικονομικού τύπου, τότε καπάτσοι και μετριότητες αναδεικνύονται και όχι πολιτικοί. Δηλαδή, εκεί που είναι η διαδρομή από την οικονομία στην πολιτική και από την πολιτική στα υπόλοιπά, για να υπάρξει σωτηρία πρέπει να πάμε στα οράματα: Πρέπει να πάμε από τον πολιτισμό στην πολιτική και από την πολιτική στην οικονομία. Η ανατροπή πρέπει να γίνει και μόνο με αυτούς τους όρους θα έχουμε πολιτικούς. Ανάλογα με το τι ζητάς εμφανίζεται ο πολιτικός. Αν ζητάς να καθαρίσεις την κουζίνα σου θα βρεις μια καθαρίστρια. Αν σκοπός είναι, όμως, να φτιάξεις ένα ωραίο κτίριο θα βρεις τον καλύτερο αρχιτέκτονα. Ζητάμε πράγματα που είναι φτωχά και έτσι έχουμε φτωχές ηγεσίες. Τα οράματα είναι διαδικαστικά πια. Πρέπει να υπάρξουν οράματα πνοής και ανατάσεως, για να υπάρξει πολιτική. Αυτή τη στιγμή η δυσκολία είναι σε αυτό: Εχουμε μεγάλες τεχνικές δυνατότητες και μικρές ηθικές προοπτικές».

• Ο στόχος της Ε.Ε. ήταν η σύγκλιση (αρχικά η οικονομική και στη συνέχεια η πολιτική και η πολιτιστική). Τι έχει μείνει τελικά απ’ όλα αυτά; Είναι, πια, απλώς μία παρακαταθήκη; Ή παραμένει σοβαρή ως προοπτική;
«Εάν δεν έχεις τον μεγάλο σκοπό της πολιτικής ένωσης, μένει η διαδικασία τού θα τα βρούμε, θα συμφωνήσουμε σε κάτι και βλέπουμε. Αρα από το μεγάλο όραμα αυτό που μένει είναι ακινησία και αποτελμάτωση και μια τεράστια γραφειοκρατία, αυτή των Βρυξελών, με παχυλούς μισθούς και συντάξεις. Κάτι τέτοιο δεν έχει μέλλον, ενώ έχει μέλλον η Ενωμένη Ευρώπη- είναι μια τεράστια δύναμη πολιτισμική, οικονομική. Αλλά στο μέτρο που δεν μπορεί να ενωθεί επειδή τα μικρά εθνικά συμφέροντα και οι παλιές λογικές επικρατούν, θα είμαστε σε μια διαδικασία διάλυσης».

• Ποιο θεωρείτε το πιο επικίνδυνο φαινόμενο στην Ελλάδα της κρίσης; Τι σας φοβίζει περισσότερο; Κινδυνεύει σήμερα η δημοκρατία;
«Ο κίνδυνος για τη δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα είναι ότι τα πολιτικά συστήματα και η κοινωνία αναζητούν λύσεις όλο και πιο χαμηλά. Διότι η δημοκρατία είναι το καθεστώς που μπορεί να στέκεται και να αποδίδει μόνο αξιοκρατικά. Επειδή ακριβώς η δημοκρατία είναι η συνύπαρξη ίσων, αλλά όχι ομοίων. Εξού και η καταστροφή όλων των κομμουνιστικών καθεστώτων. Δεν απέδωσαν επειδή εξίσωναν το ίσο με το όμοιο».

• Ποια πράξη θεωρείτε επαναστατική σήμερα;
«Θεωρώ κάθε πράξη που επιβεβαιώνει και υπογραμμίζει ότι η ουσία της ύπαρξης είναι ηθική».

• Τι συμβουλεύετε τους νέους ανθρώπους για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν εκείνοι στην εποχή τους;
«Η συμβουλή μου είναι η εξής: Να μάθουν να διακρίνουν το καλύτερο από το ανώτερο. Να μην παγιδεύονται στο καλύτερο, εάν δεν εξασφαλίσουν ότι το καλύτερο είναι και ανώτερο».

• Από τώρα και στο εξής τι θα μπορούσε να γίνει για να πάνε τα πράγματα καλύτερα; Υπάρχουν περιθώρια για μία εμπράγματη αισιοδοξία;
«Ολα είναι ανοιχτά. Πρέπει να φτιάξουμε την πραγματικότητα εκείνη που λέγεται συλλογική ύπαρξη με μορφή κράτους και το οποίο συνεπάγεται μια θεμελιώδη προϋπόθεση: Να έχουμε, πια, συναισθηματική δέσμευση σε πράγματα που αφορούν όλους. Το κρίσιμο στην παιδεία είναι να μάθεις συναισθηματικά να δεσμεύεσαι στο πλατύτερο».
Προτιμάμε την προσευχή, αναδείξαμε την ελληνική τεμπελιά

• Εμείς τι κάναμε λάθος ως κοινωνία; Ποιες αιτίες μας έφεραν σε αυτήν την οικονομική κρίση και στα τρία Μνημόνια;
«Οι λόγοι είναι σχετικοί με παλιές παραδόσεις, οι οποίες δεν ευνοούν την αντίληψη ότι έχει μεγάλη αξία και σημασία η ανθρώπινη πράξη στη ζωή. Αντιθέτως, εμείς προτιμάμε την προσευχή από την πράξη ή τη στροφή και την ελπίδα προς υπερβατικούς κόσμους. Σε αυτήν την προοπτική, θέλουμε να περνάμε καλά, θέλουμε να έχουμε μια ζωή ανεκτή, χωρίς να καταβάλουμε το τίμημα στο έργο.

Η πραγματικότητα ποια είναι; Το τίμημα έργου, δηλαδή η δουλειά, ο κόπος που χρειάζεται, ο κόπος που καταβάλλει ο Γερμανός, ο Ολλανδός, αυτό το πράγμα το αποφεύγουμε γιατί η κουλτούρα μας δεν πιστεύει στην ανθρώπινη πράξη, πιστεύει στη θεία χάρη. Και αυτό δυσκολεύει πάρα πολύ τα πράγματα ψυχολογικά. Ακριβώς αυτή η πίστη στη θεία χάρη εις βάρος της εμπιστοσύνης στον ίδιο τον άνθρωπο, αυτή η δυσπιστία για μας τους ίδιους δημιουργεί ένα φόβο απέναντι στην πραγματικότητα. Αυτόν τον φόβο απέναντι στην πραγματικότητα τον αντιμετωπίζουμε καλλιεργώντας συνηθέστατα ψευδαισθήσεις. Και βρίσκοντας συνηθέστατα ανθρώπους και λαούς οι οποίοι συνωμοτούν εναντίον μας.

Και αυτό δημιουργεί τεράστιες ανασφάλειες οι οποίες όπως στην ατομική ζωή ενός μικρού παιδιού αποκλείουν την καλή του σχέση με την πραγματικότητα όταν μεγαλώσει, έτσι και εμείς: Οι φοβίες και η δυσπιστία στον εαυτό μας διαμορφώνουν μία δυσπιστία απέναντι στο πραγματικό το οποίο το πληρώνουμε με την λεγόμενη ελληνική τεμπελιά που δεν είναι ελληνική τεμπελιά, αλλά είναι ο φόβος του πραγματικού».

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Ετοιμάζονται και καραδοκούν οι Τράμπ της Ευρώπης...

Με φόντο τον Τραμπ από αριστερά:  Ρουμέν Ράντεφ (Βουλγαρία), Γκέερτ Βίλντερς (Ολλανδία), Μαρίν Λεπέν (Γαλλία), Μπέπε Γκρίλο (Ιταλία.

Protagon  Team,
http://www.protagon.gr

Ο «νέος κόσμος» που άρχισε να φτιάχνεται με την εκλογή του μεγιστάνα στις ΗΠΑ έχει και τους... εκπροσώπους του στην Ευρώπη. Από την Μαρίν Λεπέν και τον Μπέπε Γκρίλο ως τον Γκέερτ Βίντερς και τον στρατηγό Ρουμέν Ράντεφ (και κάποιους ακόμα), αν βρεθούν οι «νεοταξίτες» σε θέσεις ισχύος όλα θα είναι διαφορετικά....

«Ο κόσμος τους καταρρέει. Ο δικός μας οικοδομείται». Είναι η ατάκα με την οποία χαιρέτησε τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ ο στενότερος σύμβουλος της Μαρίν Λεπέν. Με τις κάλπες να στήνονται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης το 2017, μπορεί αυτός ο νέος κόσμος να γίνει πραγματικότητα; Ας τα δούμε ένα – ένα.

ΓΑΛΛΙΑ
Η Μαρίν Λεπέν έχει σαφές προβάδισμα στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών που θα πραγματοποιηθούν στα τέλη Απριλίου του 2017. Αρα έχει όλες τις πιθανότητες να βρεθεί στον δεύτερο. Εκεί το λογικό σενάριο έλεγε ότι οι Γάλλοι θα ζήσουν σε επανάληψη τις εκλογές του 2002 όταν έμεινε έξω από τον δεύτερο γύρο ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών για να κονταροχτυπηθούν για το Ελιζέ ο δεξιός Ζακ Σιράκ και ο ακροδεξιός Ζαν Μαρί Λεπέν. Τότε το δημοκρατικό τόξο συνασπίστηκε και ο Σιράκ εξελέγη με 82%. Αλλά μετά τις αμερικανικές εκλογές, τίποτε δεν είναι πλέον λογικό. Όπως είπε στους Financial Times ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν, «η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σαν δίδυμοι: ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι πιθανό να συμβεί και στη Γαλλία ακόμη και εάν το σύστημα αρνείται να το δει».

ΙΤΑΛΙΑ
Εκλογές προγραμματισμένες δεν έχουν οι Ιταλοί. Εχουν όμως στις 4 Δεκεμβρίου ένα δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση που προωθεί ο Ματέο Ρέντσι. Αλλά στα δημοψηφίσματα ο δημόσιος διάλογος σπάνια γίνεται για το ερώτημα και ακόμη πιο σπάνια οι πολίτες απαντούν σε αυτό. Κάπως έτσι το δημοψήφισμα συνδέθηκε με την τύχη του Ρέντσι και της κυβέρνησής του. Κάτι που σημαίνει ότι εάν το χάσει θα δεχθεί αφόρητες πιέσεις να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές. Ο ιταλός πρωθυπουργός επιμένει ότι τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Όπως όμως είναι γνωστό, η πολιτική αποτελείται από αρνήσεις που γίνονται καταφάσεις. Αν λοιπόν στηθούν κάλπες, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι πρώτο κόμμα θα βγει το Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο. Και πώς υποδέχθηκε ο λαϊκιστής κωμικός τη νίκη του Τραμπ; «Ηταν ένα μεγάλο vaffanculo στην ενημέρωση, την τηλεόραση, τις μεγάλες εφημερίδες, τους διανοούμενους, τους δημοσιογράφους. Ο Τραμπ έκανε ένα τρελό VDay». Οπου VDay, που κυριολεκτικά σημαίνει «ημέρα του άντε γαμηθείτε», είναι η εκδήλωση με την οποία ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ο κωμικός από τη Γένοβα.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Οι κάλπες στη Γερμανία πρόκειται να στηθούν το φθινόπωρο του 2017. Η Ανγκελα Μέρκελ εξακολουθεί να κυριαρχεί πολιτικά και οι προβλέψεις λένε ότι εάν το θελήσει θα καθίσει για άλλα τέσσερα χρόνια στην καγκελαρία. Το επόμενο φθινόπωρο, όμως, είναι μακριά – πολιτικά μιλάμε για μια αιωνιότητα. Με άλλα λόγια, ως τότε πολλά μπορούν να συμβούν, περιλαμβανομένου και του Προσφυγικού, το οποίο κρέμεται από την κλωστή της συμφωνίας με την Τουρκία. Εδώ πρέπει να ληφθούν υπόψη κάτι ακόμη: δεν χρειάζεται να νικήσει τις εκλογές η ξενοφοβική και λαϊκίστικη «Εναλλακτική για τη Γερμανία» για να αισθανθεί ρίγη η υπόλοιπη Ευρώπη. Αρκεί να σημειώσει μια αξιοσημείωτη άνοδο για να ξυπνήσουν τα φαντάσματα και οι φόβοι του παρελθόντος. Με άλλα λόγια, για να δει να σκάει από τη γωνία ένας γερμανός εθνολαϊκιστής που θα θυμίζει εκείνον τον παλιό Αδόλφο.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ
Γκέερτ Βίλντερς. Σας θυμίζει κάτι; Είναι ο πολιτικός με την κάπως αντισυμβατική κόμη, σε στυλ Τραμπ λένε οι FT, που ηγείται της ολλανδικής ακροδεξιάς. Αυτός λοιπόν προηγείται στις δημοσκοπήσεις ή μάχεται στήθος στήθος με τους κεντρώους του Μαρκ Ρούτε. Μόνο που οι κεντρώοι κυβερνούν και, όπως είναι γνωστό, τα κυβερνώντα κόμματα φθείρονται. Συγκρατείστε την ημερομηνία των εκλογών, δηλαδή την ημέρα που μπορεί να ξεχάσουμε την Ολλανδία που ξέραμε: 15 Μαρτίου του 2017.

ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ…
Είναι αυτό που το ηλεκτρονικό περιοδικό Politico ορίζει ως «πιθανές στιγμές Τραμπ» φτιάχνοντας το ημερολόγιο του λαϊκισμού. Το οποίο δεν εικονογραφείται με κορίτσια της Pirelli, αλλά με τον Βούλγαρο Ρουμέν Ράντεφ, πρώην στρατιωτικό και φιλοπουτινικό, που στις 13 Νοεμβρίου θα διεκδικήσει την προεδρία της Βουλγαρίας. Και στη συνέχεια με τον αυστριακό ακροδεξιό Νόρμπερτ Χόβερ που στις 4 Δεκεμβρίου έχει όλες τις πιθανότητες να γίνει ο επόμενος πρόεδρος της χώρας του. Επειτα, στη Δανία είναι πιθανές οι πρόωρες εκλογές όπου το ακροδεξιό Κόμμα του Λαού εμφανίζεται να ευνοείται στις δημοσκοπήσεις, ενώ στην Τσεχία ο Αντρέι Μπάμπις, μεγιστάνας και ηγέτης του Κόμματος των Ανικανοποίητων, είναι πολύ πιθανό να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας του.

Σε όλα αυτά να προστεθεί ότι ο Βίκτορ Ορμπαν κυβερνά ήδη στην Ουγγαρία («είναι μια μεγάλη ημέρα για τον κόσμο, η δημοκρατία είναι ακόμη ζωντανή»). Ότι ο Μίλος Ζέμαν είναι πρόεδρος της Τσεχίας («Συμμερίζομαι απολύτως τις ιδέες του για τους μετανάστες και τη δημοκρατία»). Ότι ο Αντρέι Ντούντα είναι πρόεδρος της Πολωνίας («η ηγεσία του θα προσφέρει νέες ευκαιρίες για τη συνεργασία στο ΝΑΤΟ»). Και ο Μπόρουτ Πάχορ πρόεδρος της Σλοβενίας («Ανήκουμε στο ατλαντικό κόμμα και θέλουμε μια πιο στενή συμμαχία»).

 

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Καμμένο τον λένε, σύντροφός σας είναι…

Του  Γιώργου  Καρελιά,
http://www.protagon.gr


Πολύ αργά ήρθαν τα δάκρυα του Νίκου Φίλη. Οταν έγινε η εξωφρενική αποκάλυψη ότι ο Καμμένος ζήτησε από τον Ιερώνυμο να του πει αν θέλει να ρίξει την κυβέρνηση (!), ουδείς αντέδρασε. Όταν ο Καμμένος τους αποκαλούσε «συντρόφους», χασκογελούσαν...

14 Οκτωβρίου, συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Από το βήμα ο Πάνος Καμμένος εξαπολύει εκείνο το μνημειώδες «συντρόφισσες και σύντροφοι» (εδώ). Γέλια και ευθυμία από κάτω. Τους άρεσε. Στον Αλέξη Τσίπρα σίγουρα, ο τηλεοπτικός φακός τον έπιασε να γελάει πλατιά.  Υποθέτω ότι  θα υπήρχαν και κάποιοι που θα δάγκωσαν τα χείλη τους. Ελάχιστοι τόλμησαν να ψελλίσουν δυο λόγια αντίρρησης.

2 Νοεμβρίου. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος επιβεβαιώνει ότι ο υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος του είπε πώς θα ρίξει την κυβέρνηση, αν του το ζητήσει, για το θέμα των Θρησκευτικών. Η ανατριχιαστική αυτή αποκάλυψη είχε γίνει λίγες μέρες πριν. Ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη φορά αντέδρασε κάποιος από την κυβέρνηση.

Απόλυτη σιωπή για μια αδιανόητη ενέργεια ενός υπουργού. Ο Καμμένος ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο να του πει αν πρέπει να ανατρέψει την κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει ως ιδιότυπη πραξικοπηματική ενέργεια. Η αποκάλυψη δεν συγκίνησε κανέναν κυβερνητικό. Αντίθετα,ο δράστης έγινε δεκτός με «συντροφιλίκια» στο αριστερό συνέδριο.
7 Νοεμβρίου. Ο αποπεμφθείς Νίκος Φίλης, συγκινημένος και συγχυσμένος, μίλησε για «συμβόλαιο πολιτικού θανάτου του», με εκτελεστή τον Αρχιεπίσκοπο. Δεν έχει άδικο. Αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια. Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν ο εμπνευστής, ο Καμμένος ο υποστηρικτής και ο Τσίπρας ο εκτελεστής του «συμβολαίου εκτέλεσής του».

Μίλησε ακόμα ο Φίλης για «πρόθυμους πολιτικούς παράγοντες» να ρίξουν την κυβέρνηση, αν το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος. Πάλι ο αποπεμφθείς υπουργός δεν τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι κάποιοι «πολιτικοί παράγοντες». Πάνος Καμμένος είναι το όνομά του. Αυτός απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση μέσω του Αρχιεπισκόπου. Αυτός απαίτησε από τον Πρωθυπουργό να διώξει τον υπουργό Παιδείας και ο Πρωθυπουργός υπέκυψε. Είναι ο «σύντροφος» Πάνος Καμμένος.

Πράγματι, έχει δίκιο ο Φίλης. Αυτά που έγιναν με τον Καμμένο και τον Ιερώνυμο ξεπερνούν τους πάντες, είναι θέμα δημοκρατίας. Και ευτυχώς που ο Ιερώνυμος συγκρατήθηκε και δεν είπε στον Καμμένο: «Ρίξ’ την, Πάνο».

Θλιβερά πράγματα, αναμφισβήτητα. Όμως, είναι πολύ αργά για δάκρυα. Το «συμβόλαιο εκτέλεσης του πολιτικού θανάτου» (του Φίλη) το συνέταξαν ο Ιερώνυμος και ο Καμμένος, αλλά το υπέγραψε ο  Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος επιβράβευσε στον ανασχηματισμό τον Καμμένο, τον υπουργό και συγκυβερνήτη, που ήταν πρόθυμος να ρίξει την κυβέρνησή του, αν του το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος.

Αυτές οι εξελίξεις δεν μπορεί  παρά να προκαλούν θλίψη και ανησυχία σε κάθε πολίτη που πιστεύει στις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τον Πρωθυπουργό, τους υπουργούς και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε θλίβονται ούτε ανησυχούν.
Γι’ αυτό και η  σημερινή «έκρηξη» του Νίκου Φίλη δεν βρήκε καμιά ανταπόκριση στους συντρόφους του. Γι’ αυτό ο άλλος «σύντροφός» τους, ο Πάνος Καμμένος , θα χαμογελούσε σαρδόνια την ώρα που τον άκουγε.

Εκεί καταντήσαμε, δυστυχώς.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Τα μυστικά της γεωγραφίας των εκλογών.

Γράφει ο  Ζαν Πιζανί-Φερί, Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris-Dauphine και σύμβουλος του πρωθυπουργού της Γαλλίας Μανουέλ Βαλς,
http://www.tovima.gr

Η οικονομική, κοινωνική και μορφωτική διαίρεση μπορεί να αποτελέσει ένα ακριβές μέσο πρόβλεψης για το τι ψηφίζεις. Οι ψηφοφόροι σε πλούσιες, αστικές περιοχές, προτιμούν μετριοπαθείς, συνήθως κεντροαριστερούς υποψηφίους, ενώ εκείνοι σε φτωχότερες περιοχές, πιο ακραίους υποψηφίους, συνήθως της εθνικιστικής Δεξιάς.

Σε πολλές χώρες, το πού ζεις μπορεί να αποτελέσει ένα ακριβές μέσο πρόβλεψης για το ποιον ή τι ψηφίζεις. Αυτό έγινε εμφανές στους χάρτες της εκλογικής γεωγραφίας στο δημοψήφισμα της Βρετανίας, για την παραμονή ή την αποχώρηση (Βrexit) από την Ευρωπαϊκή Ενωση (EE) τον περασμένο Ιούνιο. Ενα παρόμοιο μοτίβο παρατηρείται στην κατανομή των ψήφων στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές το 2012 ή στη γαλλική υποστήριξη προς το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν στις περιφερειακές εκλογές το 2015.

Θεωρώ πολύ πιθανό να συμβεί το ίδιο στις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο. Πολλοί Αμερικανοί ζουν σε περιοχές όπου οι γείτονές τους ψηφίζουν με τον ίδιο τρόπο. Αυτή η εκλογική γεωγραφία είναι χαρακτηριστική μιας βαθιάς οικονομικής, κοινωνικής και μορφωτικής διαίρεσης. Οι πλούσιες πόλεις, όπου συγκεντρώνονται απόφοιτοι πανεπιστημίου, τείνουν να ψηφίζουν διεθνώς προσανατολισμένους, συνήθως κεντρο-αριστερούς, υποψηφίους, ενώ τα χαμηλότερα στρώματα της μεσαίας τάξης και η εργατική τάξη προτιμούν εσωστρεφείς υποψηφίους, συνήθως της εθνικιστικής Δεξιάς. Δεν προκαλεί έκπληξη που δήμαρχοι από την Κεντροαριστερά εξελέγησαν στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στο Βερολίνο. Αντίθετα, οι μικρότερες και φτωχότερες πόλεις προτιμούν πιο δεξιούς πολιτικούς.

Οταν οι συμπολίτες γίνονται σχεδόν ξένοι

Τα περιφερειακά και τοπικά εκλογικά μοτίβα είναι τόσο παλαιά όσο και η δημοκρατία. Το καινούργιο στοιχείο είναι η αυξανόμενη συσχέτιση της χωροταξικής, κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης που μετατρέπει τους συμπολίτες σε σχεδόν ξένους. Οπως τονίζει ο Ενρίκο Μορέτι, καθηγητής στο Μπέρκλεϊ, στο βιβλίο του «The New Geography of Jobs» (σ.σ.: Η Νέα Γεωγραφία της Εργασίας), η υπεροχή αυτής της νέας διαίρεσης δεν χωρά αμφιβολία: οι απόφοιτοι Πανεπιστημίου συνιστούν το μισό του συνολικού πληθυσμού στις πιο πλούσιες μητροπολιτικές περιοχές των ΗΠΑ, αλλά ο αριθμός τους είναι τέσσερις φορές μικρότερος στις λιγότερο πλούσιες περιοχές. Τα οικονομικά σοκ συνήθως επιτείνουν αυτή την πολιτική διαίρεση. Οσοι ζουν και εργάζονται σε παραδοσιακές εργατικές περιοχές που βρέθηκαν στον κυκλώνα της παγκοσμιοποίησης, είναι πολλαπλώς χαμένοι.

Σε μια εντυπωσιακή νέα έρευνα του πανεπιστημιακού Ντέιβιντ Οτορ και των συνεργατών του από το MIT, εξετάζονται οι πολιτικές συνέπειες αυτής της τάσης. Διαπίστωσαν ότι στις αμερικανικές περιοχές όπου η οικονομία χτυπήθηκε πολύ από τις κινεζικές εξαγωγές, οι ψηφοφόροι απάντησαν αντικαθιστώντας τους μετριοπαθείς πολιτικούς με περισσότερο ριζοσπαστικούς - είτε από την Αριστερά είτε από τη Δεξιά. Η παγκοσμιοποίηση επομένως οδήγησε σε οικονομική αλλά και πολιτική πόλωση. Για μεγάλο διάστημα, οι κυβερνήσεις αγνοούσαν αυτή τη διαίρεση. Στην ομιλία ορκωμοσίας της η βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι δεσμεύθηκε να ακολουθήσει μια «ενωτική» προσέγγιση για τα οικονομικά και κοινωνικά δεινά της χώρας.

Συγκοινωνίες, υγεία, Internet και επενδύσεις

Οι αμερικανοί προεδρικοί υποψήφιοι ανακάλυψαν εκ νέου τη δύναμη της ανάγκης για εθνική και κοινωνική συνοχή. Παρόμοιοι προβληματισμοί θα προκύψουν στη γαλλική προεκλογική εκστρατεία. Ωστόσο, παρότι οι στόχοι είναι ξεκάθαροι, οι πολιτικοί συχνά δεν έχουν ιδέα για το πώς θα τους επιτύχουν. Στην προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ οι εμπορικοί δασμοί είναι πάλι της μόδας. Αλλά ενώ οι περιορισμοί στις εισαγωγές μπορεί να ελαφρύνουν κάποιες βιομηχανικές περιοχές, δεν θα αποτρέψουν τις επιχειρήσεις να μεταφέρουν την έδρα τους εκεί όπου οι προοπτικές ανάπτυξης είναι μεγαλύτερες. Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να αποφασίσουν πού θα εδράζονται οι επιχειρήσεις.
 
Αλλά είναι δική τους ευθύνη να διασφαλίσουν ότι, αν και το μέρος που ζεις μπορεί να επηρεάσει το εισόδημά σου, δεν θα καθορίσει και το μέλλον σου. Με άλλα λόγια, η δημόσια πολιτική έχει μεγάλη ευθύνη να περιορίσει τον συσχετισμό μεταξύ της γεωγραφίας και της κοινωνικής κινητικότητας. Οι υποδομές μπορούν να βοηθήσουν. Οι αποτελεσματικές συγκοινωνίες, η καλή ποιότητα των υπηρεσιών υγείας και η πρόσβαση σε γρήγορο Internet μπορούν να βοηθήσουν μικρότερες πόλεις να προελκύσουν επενδύσεις. Τέλος, θα μπορούσε να περιοριστεί και ο εγωισμός των πλουσιότερων περιοχών. Η κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ εθνικού και τοπικού επιπέδου, καθώς και η δομή της φορολογίας, καθορίστηκαν σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Προκειμένου να αμβλυνθεί η γεωοικονομική διαίρεση, ίσως πρέπει τώρα να επανεξεταστούν ριζικά.