Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

Γ. Βαρουφάκης - Αλ. Τσίπρας: μια ανίκανη ηγεσία...

Δυστυχώς, στο τιμόνι της χώρας σε κρίσιμες ώρες βρέθηκε μια επικίνδυνη, προβληματική, ιδεοληπτική, ασταθής και αδύναμη ηγεσία. Χωρίς κανένα σχέδιο και στρατηγική, με άγνοια κινδύνου που οι τυχοδιωκτισμοί της οδήγησαν τα πράγματα ένα βήμα πριν την καταστροφή.
80  δις  €  είναι το κόστος αυτών των πειραματισμών το καλοκαίρι του 2015. 
Ποιος θα πληρώσει για όλα αυτά;

Ο  Γιάνης Βαρουφάκης στο βιβλίο του «Adults in the Room» περιγράφει παραστατικά το χάος που επικρατούσε στις κυβερνητικές συσκέψεις της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης εκείνης της περιόδου.

Σε απόσπασμα του βιβλίου, που προδημοσιεύει το thepressproject.gr, ο πρώην υπουργός Οικονομικών αναφέρεται στον Αλέξη Τσίπρα κάνοντας λόγο για έναν άνθρωπο που «εμφανιζόταν όλο και πιο νωχελικός, σε σημείο που έπαψε να κυριαρχεί, όπως προηγουμένως έκανε».

Το απόσπασμα όπως δημοσιεύεται στο PressProject αναφέρει:

Στις αρχές Μαΐου, κατά τη διάρκεια άλλης μιας σύσκεψης της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης, ο Νίκος Παππάς με κατηγόρησε λέγοντας περιφρονητικά ότι έχω πάθει «εμμονή» με το δημόσιο χρέος.
«Φυσικά και έχω» του απάντησα. «Όταν είσαι αιχμάλωτος είναι καθήκον σου να αναπτύξεις εμμονή με την απόδραση».

Το ότι γινόταν καν αυτή η συζήτηση μεταξύ μας αποδείκνυε πόσο προχωρημένη ήταν η κατάρρευση του κοινού μας μετώπου. Σημειωτέον ότι ο Παππάς ήταν εκείνος που με είχε πλησιάσει στα τέλη του 2010 λόγω της προσωπικής μου σταυροφορίας υπέρ της άμεσης και μεγάλης αναδιάρθρωσης του χρέους. Αργότερα επέμεινε να αναλάβω τη θέση του υπουργού Οικονομικών ακριβώς λόγω των συγκεκριμένων προτάσεών μου για την αναδιάρθρωση χρέους και της τακτικής που θα ακολουθούσαμε για να την πετύχουμε. Τώρα, ξάφνου, ο στόχος της αναδιάρθρωσης του χρέους είχε γίνει... εμμονή μου.

Ο Σαγιάς προσέτρεξε σε βοήθεια του Παππά χρησιμοποιώντας το απίστευτο επιχείρημα ότι το χρέος δεν αποτελεί πρόβλημα όσο η Τρόικα χρηματοδοτεί την αποπληρωμή του. Βλέποντας ότι ο Αλέξης άκουγε καταβεβλημένος χωρίς να απαντά μου κατέστη προφανές ότι είχε πλέον αποκηρύξει όλα όσα είχαμε συμφωνήσει ήδη από το 2011.

Το σχέδιο τους ήταν πλέον φανερά η αποδοχή της μνημονιακής διαδικασίας και η επαναδιάταξη της κυβέρνησής μας ως μια εκδοχή λάιτ της πολιτικής Σαμαρά. Θυμάμαι να καθόμαστε με τον Ευκλείδη στο Μαξίμου, χαμογελώντας πικρά ο ένας στον άλλον, περιμένοντας την έναρξη κάποιας σύσκεψης, την ώρα που σε διπλανό δωμάτιο οι Σαγιάς και Χουλιαράκης, συνεπικουρούμενοι από τον Δραγασάκη, έκοβαν και έραβαν, έγραφαν και έσβηναν, ακόμα ένα προσχέδιο Συμφωνίας Τεχνικών Κλιμακίων (SLA) που θα παρέδιδαν στην τρόικα: στην πραγματικότητα ενός νέου, οικονομικά μη βιώσιμου, Μνημονίου, πανομοιότυπο με το προηγούμενο, πέραν κάποιων ελάχιστων φύλλων συκής και -το σημαντικότερο- πολύ λιγότερο δημοσιονομικά βιώσιμο. Το όλο σκηνικό εξέπεμπε θλίψη.

Κάποια στιγμή, σε κατ’ ιδίαν συζήτηση, είπα στον Αλέξη ότι δεν θα μπορούσε να «πουλήσει» την SLA του Σαγιά ούτε στον εαυτό του, όχι απλά στην κοινοβουλευτική μας ομάδα. Συμφώνησε με αφοπλιστικό τρόπο και αμέσως έδειξε ακόμα πιο θλιμμένος απ’ όσο ήταν ήδη. Στο μεταξύ ο Jeff Sachs μου έστελνε επείγουσες προειδοποιήσεις: «Απαιτούν πρώτα τεχνική συμφωνία, υποσχόμενοι ότι θα συζητήσουν ελάφρυνση του χρέους μετέπειτα. Αλλά λένε ψέματα! Μόλις τους δώσετε την SLA θα αρνηθούν ακόμα και ότι σας υποσχέθηκαν οτιδήποτε. Μην την πατήσετε!» Πώς να έλεγα στον Jeff ότι πλέον ο Αλέξης δεν με άκουγε; Πως φαινόταν πλέον ταγμένος, από επιλογή ή παράλυση, να διαβεί ανόρεχτα αυτό το καταστροφικό μονοπάτι;

Καθώς πλησίαζε το τέλος Μαΐου ο Αλέξης εμφανιζόταν όλο και πιο νωχελικός, σε σημείο που έπαψε να κυριαρχεί, όπως προηγουμένως έκανε, των συσκέψεών μας. Το κενό έσπευσε, με την σιωπηλή συναίνεση των Δραγασάκη και Παππά, να καλύψει ο Σαγιάς. Μακρυγορώντας στην γλώσσα αλλά και το πνεύμα της SLA της Τρόικας, έμοιαζε να προεδρεύει. Η πλευρά μας είχε δώσει ήδη τα πάντα -δημοσιονομικούς στόχους που ισοδυναμούσαν με βαριά λιτότητα, αποδοχή των φορολογικών μοντέλων των δανειστών, αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών, και ιδιωτικοποιήσεις χωρίς όριο και λογική - μη παίρνοντας τίποτα ως αντάλλαγμα. Κάθε φορά που επεσήμαινα ότι αναλαμβάνουμε δεσμεύσεις που δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε λάμβανα απαντήσεις που πάνω-κάτω θύμιζαν ολική επαναφορά των επιχειρημάτων της εποχής Σαμαρά: Εφόσον λαμβάναμε νέα δάνεια το χρέος δεν αποτελούσε πρόβλημα γιατί αργά η γρήγορα θα αναδιαρθρωνόταν!

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσω την προσοχή του Αλέξη συνέταξα, με τη βοήθεια του Glenn Kim, μια ακόμα πιο ήπια και μετριοπαθή εκδοχή της πρότασης μου για ανταλλαγές χρέους (Debt Swaps) και πρότεινα στον Αλέξη να την παρουσιάσει στην επερχόμενη ανεπίσημη τριμερή συνάντηση με την Γερμανίδα Καγκελάριο και τον Πρόεδρο Ολάντ, υποστηρίζοντας ότι οποιαδήποτε τεχνική συμφωνία στη βάση του σχεδίου Σαγιά θα αποτελούσε πολιτικό δηλητήριο για τον ίδιο αν δεν συμπεριλάμβανε τουλάχιστον την μετριοπαθέστατη αναδιάρθρωση για το χρέος που του πρότεινα. Ο Αλέξης συμφώνησε και μου τηλεφώνησε αργότερα έχοντας «καλά νέα». Η συνάντηση είχε πάει αρκετά καλά, με πληροφόρησε: «Η Άγκελα είπε ότι ήταν προετοιμασμένη να μελετήσει την πρότασή μας για το χρέος και με ρώτησε αν υπάρχει κάποιος να τη συζητήσει με τον Wieser».

Δυστυχώς τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά αν κρίνει κανείς από ένα μήνυμα που μου έστειλε ο Ευκλείδης την ίδια μέρα: «Η τριμερής πήγε άσχημα, οπότε θα χρειαστεί να... δώσουμε ακόμα περισσότερα!»

«Αλέξη», είπα, «κατάλαβες ότι η Μέρκελ σε παρέπεμψε στον νεκροθάφτη μας, τον Thomas Wieser, που δεν έχει καν την εξουσιοδότηση να συζητήσει την ελάφρυνση του χρέους μαζί μας; Και μου λες ότι αυτά είναι καλά νέα;»

Παρόλα αυτά έστειλα τον Glenn Kim στις Βρυξέλλες να συναντήσει τον Wieser μήπως και… Ο Glenn ήταν εξαιρετικός, όπως πάντα, εξηγώντας στον Wieser πόσο απλή, σύμφωνη με τους κανόνες του ESM, και αποτελεσματική ήταν η ανταλλαγή χρέους που προτείναμε, με ελάχιστο μάλιστα πολιτικό κόστος για την Καγκελάριο. Ο Wieser αναγκάστηκε τελικά να παραδεχτεί την αξία της πρότασής μας. Όμως η Μέρκελ δεν είχε κανένα λόγο να την συζητήσει καν καθώς δεν αντιμετώπιζε πλέον καμία αξιόπιστη απειλή, ή έστω πίεση, από την πλευρά μας. Έτσι η επιτυχία του Glenn απεδείχθη άκαρπη.

Σε σύσκεψη της πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης την 30ή Μαΐου οι Σαγιάς και Χουλιαράκης πρότειναν στον Αλέξη να κανονιστεί ακόμα μια συνάντηση με τον Wieser. Τότε παρενέβην. Ένιωσα ότι ίσως ήταν η τελευταία μου προσπάθεια, γι’ αυτό επέλεξα τις λέξεις μου πολύ προσεκτικά:

«Δεν έχω πρόβλημα να μιλήσουμε ξανά στον Wieser, αν το επιθυμείτε. Αλλά να ξέρετε ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Η μόνη μας ελπίδα ανάκτησης του ελέγχου της μοίρας μας είναι αν ο πρωθυπουργός μας, το πολύ μέχρι την Τετάρτη ή την Πέμπτη, παρουσιάσει το δικό μας αντι-Μνημόνιο -τη δική μας μεταρρυθμιστική και δημοσιονομική πρόταση για το πώς πρέπει να κλείσει η τρέχουσα δανειακή συμφωνία και ποια πρέπει να είναι η λογική και η μορφή ενός νέου μακροπρόθεσμου συμβολαίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντί να εγκλωβιστείς Αλέξη στο πλαίσιο της Τεχνικής Συμφωνίας της τρόικας, να επιμείνεις να συζητήσεις στη βάση ενός νέου Σχεδίου για την Ελλάδα στο οποίο το χρέος να είναι προαπαιτούμενο. Ναι, το ξέρω ότι επαναλαμβάνομαι επ'αυτού εδώ και δύο μήνες. Όμως είναι μονόδρομος και τώρα πια είναι έτοιμο ένα τέτοιο Σχέδιο, αποτέλεσμα συστηματικής δουλειάς με τον Jeff Sachs, τον Larry Summers και πολλούς άλλους».

Όσο μιλούσα, ο Σαγιάς, που καθόταν δίπλα μου, άρχισε να επαναλαμβάνει ρυθμικά και σαρκαστικά την ίδια φράση: «Πρόταση ρήξης, πρόταση ρήξης, πρόταση ρήξης. Αυτό κάνεις. Προτείνεις την σύγκρουση.»
Έφτασα στα όρια της υπομονής μου. Χτύπησα το χέρι μου στο τραπέζι και του είπα «Άκου να σου πω. Δεν θα με ξαναδιακόψεις. Ούτε θα ξαναβάλεις λόγια στο στόμα μου διαστρέφοντας το νόημα των λεγόμενών μου. Η Τρόικα και τα κανάλια της τα καταφέρνουν πολύ καλά σε αυτό. Δεν χρειάζονται την βοήθειά σου. Αλλά ως εδώ. Αν διαφωνείς, να περιμένεις μέχρι να έρθει η σειρά σου για να εκφράσεις τις σκέψεις σου».

«Τώρα με τρόμαξες!» είπε ο Σαγιάς με περίσσια ειρωνική επιθετικότητα.

«Σπύρο, πρόσεχε, ολισθαίνεις στη σφαίρα της πολιτικής αλητείας.»

Ο Σαγιάς άρχισε να φωνάζει «Επί σαράντα χρόνια παλεύω σε αυτή τη χώρα, όχι σαν μερικούς που είδαν την ευκαιρία τους να γυρίσουν από το εξωτερικό και να κάνουν καριέρα».

«Χαίρομαι που επιτέλους πέφτουν οι μάσκες και μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ποιος υπονομεύει τον υπουργό Οικονομικών εκ των έσω», του απάντησα.

Αργότερα, μιλώντας με την Έλενα Παναρίτη, παρουσία της Δανάης, περιέγραφα την δυσάρεστη και χαώδη ατμόσφαιρα που ακολούθησε μετά από τη λογομαχία: «Για μια ακόμη φορά έφτασα μερικά εκατοστά από το να παραιτηθώ σήμερα. Αλλά δεν πρόκειται να τους κάνω τη χάρη. Ο Αλέξης προσπάθησε να με υπερασπιστεί αλλά το έκανε πολύ άτσαλα».

«Του έχουν κάνει μάγια» είπε η Έλενα.

«Όχι, δεν είναι αυτό», απάντησα. «Έχει παραιτηθεί εσωτερικά. Έχει κουραστεί και έχει χάσει το ηθικό του. Αλλά είναι η τελευταία μας ελπίδα. Θα παραμείνω μέχρι αυτή η ελπίδα να εξαφανιστεί ολοκληρωτικά».



Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Αλέξης Τσίπρας, O... «ανώτατος των τροϊκανών»

Του Γιάννη Σιδέρη

Είχε φανεί υπερβολικός, έως και προβοκατόρικος, ο τίτλος της γερμανικής Die Zeit, τον Ιανουάριο του '16, που χαρακτήριζε τον έλληνα πρωθυπουργό ως τον «ανώτατο των τροϊκανών». Ουδείς άλλος πρωθυπουργός, ούτε καν υπηρεσιακός… αξιώθηκε τέτοιο τίτλο!

Ωστόσο η ευθυκρισία των δημοσιογράφων της εφημερίδας δικαιώθηκε χθες με τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στον ΑNT1! Ο «μεταμορφισμός» του κ. Τσίπρα ήταν η ταχύτατη μετάβαση στο άλλο άκρο - και βέβαια η μνημονιακή ανάνηψή του από την εποχή των ηρωικών διακηρύξεων, έγινε η χαρά των social media.

Οι πλέον εμβληματικές του φράσεις αφορούσαν στην «go back madam Merkel», η οποία τελικά, κατά τον κ. Τσίπρα, είναι μια ανοιχτόμυαλη πολιτικός η οποία έχει αίσθημα ευθύνης, ενώ ο μισητός κ. Schaeuble είναι ένας σοβαρός και σεβαστός πολιτικός!

Φυσικά δεν γίνονται πρώτη φορά αυτά. Γέμει η ιστορία από παρόμοιες περιπτώσεις. Ο Antonio Gramsci χρησιμοποίησε τον όρο «Μεταμορφισμός» για να τις περιγράψει, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Αφορά στη μετατόπιση προσώπων, ομάδων, κομμάτων, από αριστερές, ριζοσπαστικές («προοδευτικές» στη γλώσσα τους) θέσεις, σε συντηρητικές και μετριοπαθείς, και στην ενσωμάτωσή τους στην καθεστηκυία λογική άσκησης της εξουσίας, έναντι της οποίας έστεκαν ως ορκισμένοι εχθροί, αποφασισμένοι να την ανατρέψουν.

Εκ του αποτελέσματος, φαίνεται ότι κάπως έτσι αλλά σχεδιασμένη ήταν η στόχευση του πρωθυπουργού και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ: Μια πορεία προς την κατάκτηση της εξουσίας, για την απόλαυσή της ως αυτοσκοπό, διανθισμένη με αριστερές και αριστερίστικες κορώνες, με εμβόλιμα εθνικολαϊκά συνθήματα (αυτοί, οι κατεξοχήν ιδεολόγοι εθνομηδενιστές), με βία, όχι μόνο λεκτική, κατά των προδοτών.

Ένας πρωθυπουργός δίνει συνέντευξη όταν έχει κάτι να αναγγείλει, ή όταν οι συνθήκες είναι τόσο δυσμενείς ώστε ζητάει την κατανόηση του λαού και της αντιπολίτευσης προκειμένου να ανταπεξέλθει η χώρα επιτυχώς τις συμπληγάδες. Είναι απορίας άξιον γιατί εδόθη η χθεσινή, αφού δεν συνέτρεχαν οι ανωτέρω λόγοι. Οι συμπληγάδες είναι δικές του και της κυβέρνησής του και όλη η συνέντευξη ήταν άνευ λόγου - εκτός αν λόγος ήταν να προετοιμάσει τους ψηφοφόρους του για τη μεγάλη υποταγή που έρχεται, ενόψει κλεισίματος της αξιολόγησης.

Η όλη συνέντευξη ήταν μια αντιστροφή των πραγμάτων. Όπως το επικό ότι ο κόσμος δείχνει ανοχή στην κυβέρνησή του, και ως απόδειξη έφερε ότι δεν γεμίζουν οι πλατείες, όπως στην εποχή των αγανακτισμένων. Φυσικά δεν ανέφερε ποιος τους κατέβαζε τότε. Θα ήταν «εκρηκτική αυτενέργεια» του λαού, που θα έλεγε και μια πρώην συντρόφισσά του (σ.σ. βέβαια καλά τους τα λέει! Η ΝΔ είναι ξένη προς τέτοιες νοοτροπίες, δεν χρειάστηκε ποτέ να βγει στο δρόμο, άρα δεν ξέρει πώς, γιατί και... αν πρέπει, το τμήμα του ΠΑΣΟΚ που έχει πείρα πολιτικού πεζοδρομίου, έχει κυρίως μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι πορείες του ΚΚΕ είναι συντεταγμένες, οριοθετημένες και ελεγχόμενες).

Έτσι οι πλατείες μένουν άδειες, δίχως να εκπέμπουν πάθος, αιτήματα, αγανάκτηση. Γίνονται το σκηνικό επί του οποίου η κυβέρνηση διάγει ανέμελα, ισχυρίζεται τα αδιανόητα, διαψεύδει καταιγιστικά τις δικές της διαβεβαιώσεις και ωθεί όλα να βαίνουν καλώς γι' αυτή – και επιτυχώς εναντίον μας.

Είναι άνευ σχολιασμού τα επιμέρους στοιχεία της συνέντευξης, ενώ ολίγον ακατανόητο ήταν αυτό που υποστήριξε, ότι μας ζητούσαν 42 φορές περισσότερα μέτρα από όσα χρειάζονταν! Αν τα μέτρα που θα νομοθετήσει είναι 3,6 δισ., συνάγεται, κατά την πρωθυπουργική ρήση, ότι μας ζητούσαν μέτρα ύψους... 151 δισ.!

Εν κατακλείδι: Το έχουμε γράψει και στο παρελθόν. Η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο δρόμος.

Είναι το δικό του πεδίο, το δικό του μέτρο σύγκρισης της βιωσιμότητάς του και το μόνο από το οποίο μπορεί να νιώσει ευάλωτος και αποσταθεροποιημένος. Ας θυμηθούμε τις λυσσασμένες αντιδράσεις στελεχών του τον καιρό των «παραιτηθείτε», της μικρής διαδήλωσης που ξεκίνησε από μια παρέα διαδικτυακών φίλων στο facebook και τάραξε τον ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι και η τότε κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη είχε μιλήσει για ύποπτο αίτημα που κινείται εχθρικά προς τη χώρα, ενώ ο αριστερός Νίκος Φίλης το είχε τοποθετήσει στα όρια της συνταγματικής ανοχής!

(Αναδημοσίευση από-  http://www.liberal.gr)

Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

Θανάσης Μαυρίδης, Πλατεία Σόιμπλε και Τσίπρα γωνία…

Του  Θανάση Μαυρίδη-  http://www.liberal.gr

Να δείτε που μέχρι και όνομα σε πλατεία θα δώσουμε στον Σόιμπλε. Ο Γερμανός είναι ο καλύτερος σύμμαχος των Ελλήνων αντισυστημικών. Δεν είναι ανάγκη να ψάχνουν την έκπληξη με τους Ολλανδούς ακροδεξιούς ή με την Λεπέν στην Γαλλία. Ο Σόιμπλε θα τους κάνει την δουλειά! Θέλουν δραχμή; Θα τους δώσει «άλλη ταχύτητα». Στο τέλος θα τον πουν και ευεργέτη!

Θα κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία, όπως με τόσα και τόσα άλλα έχουν ήδη κάνει. Ήταν οι επαναστάτες που κατήγγειλαν τους εργολάβους και έκλειναν τους σταθμούς των διοδίων  στις εθνικές οδούς, για να φτάσει η Αυγή να κάνει πρωτοσέλιδο τους νέους δρόμους! Ήταν εκείνοι που θα έσκιζαν τα μνημόνια, για να υπογράψουν το τρίτο μνημόνιο και να βάλουν τις βάσεις για το τέταρτο. Ήταν οι άνθρωποι που είχαν για προτεραιότητά τους τον άνθρωπο, για να φτάσει ο Αλέξης Τσίπρας να πανηγυρίζει για ένα πρωτογενές πλεονέκτημα που δεν τους το ζήτησαν και το οποίο «εξαφάνισε» την μεσαία τάξη.

Ο δόκτωρ Σόιμπλε θα αποδειχτεί στο τέλος ο καλύτερος σύμμαχός τους. Εκείνος που θα τους δώσει το άλλοθι για να σηκώσουν στην Ελλάδα ακόμη πιο ψηλά την σημαία του αντιευρωπαϊσμού, σε μία τελευταία και απέλπιδα προσπάθειά τους να «γυρίσουν» το παιγνίδι. Νομίζουν ότι οι πολλές ταχύτητες και τα πολλά νομίσματα θα τους επιτρέψουν να ανακατέψουν την τράπουλα και να αποκτήσουν και πάλι ελπίδες παραμονής στην εξουσία. Ότι κάνουν λάθος είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο, όπως συμβαίνει συνήθως.

Η δραχμή ή όπως στο καλό θα ονομάζεται το εθνικό μας νόμισμα στο μέλλον δεν θα είναι μέσο διαφυγής από τον πλανήτη της κρίσης, αλλά οι αλυσίδες που θα μας σέρνουν στον αυλόγυρο των Σόιμπλε στις επόμενες δεκαετίες. Οι Γερμανοί έχουν κάθε λόγο να επιθυμούν να ανοίξουν με την Ελλάδα το βιβλίο προσφορών για την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, αλλά για μας θα είναι μία καταστροφική «επιλογή». Δυστυχώς το «μήλο» που μας προσφέρει ο κ. Σόιμπλε θα έχει ως συνέπεια την εξορία μας από την Ευρώπη…

Ο μόνος δρόμος για να μπορέσουμε να σταματήσουμε αυτόν τον πρωτοφανή ιστορική κατήφορο είναι να εγκαταλείψουμε τις ιδεοληψίες και να επιχειρήσουμε να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες που κρύβει αυτή η χώρα. Η ανάπτυξη δεν είναι ένας μαγικός στόχος. Είναι όρος εθνικής επιβίωσης. Η απόσταση που μας χωρίζει από τον κόσμο των πραγματικών λύσεων είναι πάρα πολύ κοντά μας. Απέχει τόσο λίγο που αν αφήναμε για μία στιγμή τον κόσμο των ιδεοληψιών και ακουμπούσαμε στην κοινή λογική, θα διαπιστώναμε ότι ο προφανείς λύσεις είναι μπροστά στα μάτια μας. Κι ότι αυτές δεν έχουν σχέσεις με τις πολλαπλές ταχύτητες και τις δραχμές. Έχουν σχέση με τολμηρές λύσεις που θα απελευθερώσουν τις δυνάμεις της εργασίας και θα προκαλέσουν έναν πραγματικό επενδυτικό σεισμό στην χώρα.

Δεν είναι ανάγκη, κύριε Τσίπρα, να αφήσουμε «άφωνη» την Ευρώπη από το πρωτογενές πλεόνασμα που καταφέρατε, ως αποτέλεσμα της φορολογικής γενοκτονίας που επιβάλλατε σε βάρος της μεσαίας τάξης. Στο κάτω – κάτω της γραφής μας είναι παγερά αδιάφορο ποιον θέλετε και για ποιο λόγο να εντυπωσιάσετε. Εκείνο που μας ενδιαφέρει ως Έλληνες πολίτες είναι μία χώρα με προοπτική. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί με τις συνταγές τις δικές σας και του κ. Σόιμπλε.

Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Μια παρδαλή συμμαχία προθύμων στο Διόνυσο…



Γράφαμε λίγο πριν το Πάσχα:
«Τη Μεγάλη Τρίτη, υπάρχει συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Διονύσου. Μετά τις άκαρπες 3 προηγούμενες έχει αξία να δούμε ποια θα είναι η στάση των δημοτικών συμβούλων της πλειοψηφίας και μειοψηφίας τώρα, που δεν απαιτούνται 21 παρόντες για να υπάρξει απαρτία…

Εντάξει, έπαιξαν πολλοί και για διαφορετικούς λόγους τα παιχνιδάκια τους αλλά τα ψέματα τελειώνουν κάποτε. Και η λύση στα προβλήματα του Δήμου δεν είναι η παλινόρθωση του παλιού χρεοκοπημένου καθεστώτος, όπως ευαγγελίζονται οι νεόκοποι υποστηρικτές που στοιχίζονται πίσω του…».

Πολλοί τότε διερωτήθηκαν μήπως πρόκειται για τις συνήθεις υπερβολές στο σχολιασμό των δημοτικών εξελίξεων στο Δήμο Διονύσου. Πριν όμως αλέκτωρ λαλήσει τρις, ήρθε η συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου για να επιβεβαιώσει αυτό που κυοφορούνταν μήνες τώρα, την παρδαλή  συμμαχία των Προθύμων. Και να αναδείξει μια νέα πραγματικότητα στους συσχετισμούς εντός του Δημοτικού Συμβουλίου.

Αναφερόμαστε στην ολοκληρωτική στοίχιση πίσω από το προηγούμενο καθεστώς διοίκησης του Δήμου των δυο από τρεις παρατάξεις της αντιπολίτευσης αλλά και κάποιων πρόσφατα ανεξαρτητοποιηθέντων από την πλειοψηφία. Δεν αναφερόμαστε προφανώς σε στοίχιση γύρο από επιμέρους θέματα της ημερήσιας διάταξης. Αλλά σε κάτι παραπάνω.

Έτσι λοιπόν, εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης αλλά και ανεξάρτητοι προερχόμενοι από την πλειοψηφία συνεργάζονται αρμονικά με την  Ενωτική Πρωτοβουλία, συμμετέχοντας μάλιστα ενεργά στις συνεδριάσεις της…

Αυτό για κάποιους δεν είναι παράξενο. Στο παρελθόν, στις δημοτικές εκλογές του 2010, οι δυο εκπρόσωποι σήμερα της Δημοκρατικής Ανατροπής είχαν κατέβει σε κοινό ψηφοδέλτιο με την Ενωτική Πρωτοβουλία. Κι όταν αυτή κατέκτησε την πλειοψηφία, ανέλαβαν ανώτατες θέσεις ευθύνης. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο ένας εξ αυτών αργότερα ανεξαρτητοποιήθηκε, ο άλλος διεγράφη. Σήμερα, το ειδύλλιο έχει αναθερμανθεί.  Οι παλιές αγάπες φαίνεται πως δεν ξεχνιούνται

Το ίδιο και κάποιοι άλλοι, που ηγήθηκαν της προσπάθειας για την αποκαθήλωση της προηγούμενης δημοτικής διοίκησης στις εκλογές του 2014. Πως βρέθηκαν τώρα να συμπλέουν με την Ενωτική Πρωτοβουλία, είναι απορίας άξιο. Τι τους ενώνει άραγε; Κοινές αρχές και αξίες; Κοινή αγωνία για το μέλλον του Δήμου; Κοινό όραμα για τον Διόνυσο; Οι δημοτικές εκλογές του 2019; Το τυφλό αντιπολιτευτικό μένος; Ο ρεβανσισμός; Ο κρυφός πόθος του Χαλίφη στη θέση του χαλίφη;

Σε κάθε περίπτωση, για το περίπλοκο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στο Δήμο Διονύσου, ευθύνες έχει και η σημερινή διοίκηση δια πράξεων, αστοχιών και παραλείψεων της.











Τετάρτη 19 Απριλίου 2017

Που οδηγεί η τυφλή αντιπολίτευση στο Δήμο Διονύσου;



Έχουμε ζήσει κατά καιρούς αντιπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις. Αλλά η τωρινή δεν έχει υπάρξει ξανά. Πνιγμένη στα αδιέξοδα της, καταγράφει τη μια μετά την άλλη  αρνητικές επιδόσεις στην τοπική ιστορία, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς στα διαδοχικά  «κατορθώματα»  της;

Όμως το παρακάτω από την τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου διεκδικεί επάξια δυστυχώς βραβείο Γκίνες. Ας δούμε πως το περιγράφει ο δημοτικός σύμβουλος Βασίλης Δαρδαμάνης:

«Δημοτικοί Σύμβουλοι της αντιπολίτευσης, από την Τοπική Κοινότητα Διονύσου δεν ψήφισαν έργα αναγκαιότητας για το δημοτικό κοιμητήριο. Περίεργο αλλά αληθινό. Ο ένας έφυγε και ο άλλος είπε όχι ή λευκό .Ωραιότατα. Βοηθούν υποτίθεται την αναβάθμιση των κοιμητηρίων στην Τοπική Κοινότητα Διονύσου;
Μπράβο σας, όλα καλά, αλλά η αντιπολίτευση έχει όρια αγαπητοί μου!!! Υπάρχουν άνθρωποί μας στα κοιμητήρια. Ειλικρινά λυπάμαι γιατί θεωρούσα ότι υπάρχει αξιολόγηση και όχι μόνο αντιπολίτευση στείρα και αδιέξοδη».

Με την ευκαιρία, να σημειώσουμε άλλη μια διάσταση αυτής της καθαρά ευκαιριακής, μικροκομματικής και ανεύθυνης στάσης της αντιπολίτευσης: σε όσες συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου απαιτούνταν 21 παρουσίες για απαρτία, απείχε επιδεικτικά. Όταν το όριο για την απαρτία έπεσε στις 14 παρουσίες, εμφανίστηκε άρον-άρον, σα να μην έτρεχε τίποτα, μόνο και μόνο για να καταψηφίσει!

O tempora, o mores.

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

Πού χάθηκε η Ρένα Δούρου;



Η στεντόρεια φωνή της έσκιζε τον αέρα διεκδικώντας το χαμένο δίκιο των πολιτών, η μαχητικότητά της εντυπωσίαζε. Όσο βρισκόταν στην αντιπολίτευση, αγωνιζόταν για σημαντικά ζητήματα. Τώρα που είναι Περιφερειάρχης, τα έλυσε;

Του  Σπύρου Σεραφείμ, http://www.protagon.gr

Στο σχετικά κοντινό παρελθόν τη βλέπαμε συνεχώς μπροστά μας, αφού προβαλλόταν συνεχώς από τα τηλεοπτικά κανάλια – και υπάρχουν σημαντικοί λόγοι για αυτό: η Ρένα Δούρου είναι φωτογενής -προσόν για την τηλεόραση- και εξαιρετικά δυναμική, ενώ γνωρίζει πώς να διεκδικεί το δίκιο των πολλών και να πρωτοστατεί σε δράσεις.

Όταν έκανε όλα τα παραπάνω είχε το «χάρισμα» -το προνόμιο, όπως λένε οι κακές γλώσσες- να βρίσκεται στην αντιπολίτευση, εκεί όπου όλες οι καταστάσεις αποκτούν μια άλλη θέαση και προτάσσουν μια άλλη δυναμική. Από τη στιγμή που δεν κατέχεις κάποιον θώκο είναι εξαιρετικά εύκολη η κριτική, ενώ μπορείς να συντάσσεσαι με πολίτες που διεκδικούν μια καλύτερη ζωή.

Η ερώτηση είναι μία – και εξαιρετικά απλή: τώρα, πια, που η Ρένα Δούρα είναι Περιφερειάρχης, γνωρίζουμε σε ποιο στάδιο βρίσκονται οι αγώνες που έδωσε επί τόσων σημαντικών θεμάτων;

Η διατυπωθείσα ειλικρινής απορία είναι προφανές ότι δεν καλύπτεται από το άρθρο που έδωσε πρόσφατα στη δημοσιότητα, μέσω του ΑΠΕ-ΜΠΕ, στο οποίο περιγράφει «το νέο μοντέλο περιφερειακής ανάπτυξης της Αττικής, μέσα από μια ευρύτερη στρατηγική προώθησης της επιχειρηματικότητας, της εξωστρέφειας και της καινοτομίας, με στόχο τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας».

Όλα αυτά είναι υπέροχα, μαζί με το ότι -όπως μάθαμε στις 7 Απριλίου- «η Περιφέρεια προωθεί την έρευνα και την καινοτομία στην Αττική μέσα από τη συγκρότηση, με ανοιχτή διαδικασία, του Περιφερειακού Συμβουλίου Ερευνας και Καινοτομίας». Επί πραγματικών, όμως, καταστάσεων, οι οποίες δεν φιλτράρονται μέσα από -δίχως ειρωνεία- σπουδαία πλάνα, πώς μπορεί όλα αυτά να βελτιώσουν τις ζωές των ανθρώπων που την ψήφισαν και βρέθηκαν μαζί της σε κάθε λογής διαμαρτυρία, όσο εκείνη ήταν (στην) αντιπολίτευση;

Η συγκεκριμένη ερώτηση γίνεται πιο σοβαρή και άπτεται, πλέον, και της θητείας της ως Περιφερειάρχη. Αν δούμε τα απολογιστικά οικονομικά στοιχεία του 2016 -τα οποία συζητήθηκαν τη Δευτέρα 10 Απριλίου 2017, στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής- φανερώνουν βουτιά στην απορροφητικότητα, αλλά και δραματική αύξηση των απλήρωτων υποχρεώσεων.

Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ο Γιάννης Σγουρός, τέως Περιφερειάρχης, η απορρόφηση πόρων από κάθε πηγή χρηματοδότησης μειώθηκε σε σχέση με πέρσι κατά 43,5 %, ανερχόμενη σε 103,2 εκ. €. Είναι η μικρότερη απορρόφηση πόρων από το 2011. Η απορρόφηση ίδιων πόρων για έργα κινήθηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά σε μονοψήφια ποσοστά επί των εγγεγραμμένων πιστώσεων, μόλις στο 6,1 %. Το 92% της απορρόφησης από ίδιους πόρους οφείλεται σε προγραμματισμένα έργα από την προηγούμενη αυτοδιοικητική περίοδο, πράγμα που σημαίνει ότι ελάχιστα είναι τα νέα έργα που ξεκίνησαν εδώ και δυόμιση χρόνια.

Ταυτόχρονα, οι απλήρωτες υποχρεώσεις προς τρίτους εκτινάχθηκαν στα 25,8 εκ. €, ποσό που συνιστά αρνητικό ρεκόρ, το μεγαλύτερο στην ιστορία του θεσμού της αιρετής Περιφέρειας Αττικής. Μόλις 30.000 € απορροφήθηκαν από το πρόγραμμα επισιτιστικής βοήθειας του Ταμείου Ευρωπαϊκής Βοήθειας επί συνόλου εγγεγραμμένων πιστώσεων 7,5 εκ. €. Το αποθεματικό τής Περιφέρειας – για το οποίο η σημερινή διοίκηση της κυρίας Δούρου εγκαλούσε την αντίστοιχη του κ. Σγουρού ότι συσσωρεύει και δεν επενδύει σε έργα – αυξήθηκε από τα 374 εκ. € στα 388 εκ. €.

Στα Μαθηματικά ποτέ δεν ήμουν καλός, αλλά είναι προφανές ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στα οικονομικά επί Δούρου. Η οποία, πλέον, μετρά τρία χρόνια θητείας, επομένως δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι «είναι πολύ νωρίς για να εμφανιστεί κάποιο απτό έργο». Αντίστοιχα, μπορεί κάποιος άλλος να θυμηθεί ότι με βάση εκείνα που η ίδια η κυρία Δούρου ισχυριζόταν για την κατάσταση την οποία παρέλαβε στην Περιφέρεια Αττικής, η «ανάπτυξη» που έταζε δεν θα έπρεπε, απλώς, να έχει απογειωθεί, αλλά να κινείται στο Διάστημα.

Την ίδια στιγμή, υπάρχουν δράσεις οι οποίες ακόμα συνδέονται στη μνήμη μας με τη δυναμική παρουσία και της τα πύρινα λόγια της  υπό το αλάνθαστο πολιτικό μοτίβο «μόλις αναλάβουμε εμείς, θα λυθεί αυτό που σας απασχολεί, φίλοι κάτοικοι». Δεν χρειάζεται να εστιάσουμε σε πάρα πολλά, παρά μόνο σε δύο μείζονα ζητήματα: στα διόδια και στα σκουπίδια.

Στη μεν πρώτη περίπτωση, ακόμη και αν συνάδουν οι πολιτικές απόψεις σου με εκείνες της Ρένας Δούρου, δεν μπορείς να μη σημειώσεις την εκκωφαντική σιωπή _ τη δική της και, κατά συνέπεια, της Περιφέρειας Αττικής _ στο θέμα των πλευρικών διοδίων σε Βαρυμπόμπη και Αγιο Στέφανο. Όταν ήταν εκείνη στην αντιπολίτευση μιλούσε για «ελεύθερους πολιορκημένους», αναφερόμενη στους κατοίκους αυτού του δήμου, ενώ τώρα τηρεί σιγήν ιχθύος. Αλήθεια, όλο αυτό, δεν αποτελεί -τώρα, πια- πρόβλημα για τους ανθρώπους εκεί;

Στη δε επόμενη περίπτωση, όλοι αυτές οι δράσεις για τα απορρίμματα και τις χωματερές, πού οδήγησαν; Μήπως ο αέρας που αναπνέουν οι κάτοικοι των γύρω περιοχών καθάρισε, ενώ αυτοί οι χώροι μετετράπησαν σε… σαλόνια; Πρόκειται για ένα καθαρά ρητορικό ερώτημα, σε ένα τόσο βρώμικο ζήτημα, αφού μιλάμε για σκουπίδια, όπου από όλα αυτά μένει μόνο η ανάμνηση των κυμάτων διαμαρτυρίας που οργάνωσε η ίδια η Ρένα. Όχι μόνο, λοιπόν, δεν έγινε κάτι, αφού η Περιφερειάρχης δεν κατάφερε να λύσει το θέμα αυτό, αλλά η κυρία Δούρου καλεί τώρα, με επιστολή της, 66 δημάρχους της Αττικής να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να υποβάλουν προτάσεις για την επίτευξη των στόχων του Περιφερειακού Σχεδιασμού Διαχείρισης Αποβλήτων Αττικής (ΠΕΣΔΑ) για ανακύκλωση, κομποστοποίηση και εκτροπή απορριμμάτων από την ταφή. Δεν μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που κατηγορούσε τον προκάτοχό της για «αδράνεια» και «εκκωφαντική σιωπή, μπροστά στα προβλήματα των πολιτών»;

Εάν θεωρήσουμε ότι ο προηγούμενος Περιφερειάρχης, ο Γιάννης  Σγουρός, έκανε λάθη όπως τον κατηγορούσε, το χρονικό διάστημα που πέρασε, τρία σχεδόν χρόνια από τότε, δεν ήταν αρκετά μεγάλο για να μπορεί η τωρινή Περιφερειάρχης να τα διορθώσει; Δεν έχει παρέλθει πολύ καιρός προκειμένου να έχει ήδη δοθεί λύση, αν μη τι άλλο, στα προβλήματα στα οποία η Ρένα Δούρου κατέβηκε στους δρόμους φωνάζοντας για αυτά; Εκτός κι αν ανακάλυψε ότι μάλλον καλά τα σχεδίαζε ή τα έκανε ο προκάτοχός της. Συν το γεγονός ότι κάποιοι -κακοήθεις, θα τους χαρακτήριζα- σημειώνουν ότι η κυρία Δούρου έχει εξαφανιστεί προκειμένου να αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση με τη δημοσκοπική ύφεση στην οποία έχει περιπέσει το κόμμα της – για να αποφύγει την πολιτική «φθορά», με άλλα λόγια.

Γι’ αυτό, λοιπόν, αναρωτιέται κάποιος: πού βρίσκεται σήμερα η Ρένα και τι, αλήθεια, κάνει για όλα αυτά που υποσχέθηκε σε όσους την ψήφισαν;


Η τυφλή αντιπαράθεση βλάπτει ανεπανόρθωτα το Δήμο Διονύσου



Όπως είναι γνωστό, στη διονυσιακή αρένα συγκρούονται ανηλεώς εδώ και καιρό δυο φαντάσματα, δυο blogφτυάρια. Μαινόμενοι ταύροι που συναγωνίζονται σε 24ωρη βάρδια στην αποδόμηση –υποτίθεται- των δημοτικών τους αντιπάλων. Στην πραγματικότητα, στον πολιτικό ενταφιασμό τους.

Αυτή η ισοπέδωση υπηρετείται
- στην περίπτωση του ενός τόσο από τις αναρτήσεις, όσο και από τα σχόλια που φιλοξενεί και συχνότατα είναι ο Διαχειριστής με άλλη φορεσιά,
- στην περίπτωση του άλλου αποκλειστικά από τα σχόλια που φιλοξενούνται ευχαρίστως, όπου και εδώ συχνότατα είναι ο ίδιος ο Διαχειριστής με άλλη φορεσιά.

Περισσεύουν ο κιτρινισμός, η χυδαιολογία, η έλλειψη σεβασμού στην προσωπικότητα των  «θυμάτων»  τους, οι ανοίκειες εκφράσεις, ο τυφλός φανατισμός.
Απουσιάζουν, σχεδόν ολοκληρωτικά, το πολιτικό επιχείρημα, ο πολιτισμένος διάλογος, η προγραμματική πολεμική, η διάθεση για σύνθεση.  
Στη λογική της κατεδάφισης αυτές είναι άγνωστες έννοιες και αξίες.

Αλήθεια, πιστεύει κανείς σοβαρός άνθρωπος ότι, όλα αυτά υπηρετούν και προάγουν το κοινό συμφέρον; Ότι οδηγούν κάπου καλύτερα τα δημοτικά πράγματα; Ότι έχουν ενδιαφέρον για τους πολίτες, πέραν ενός στενού κύκλου φανατικών ένθεν και ένθεν; Ότι δίνουν διέξοδο στην κρίση; Ότι σε αυτόν τον πόλεμο θα επικρατήσει κάποιος, ενώ τελικά θα χάσουν και οι δυο; Τότε γιατί αυτοί συνεχίζουν ακάθεκτοι και με ολοένα  κλιμακούμενη όξυνση;

Αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια. Το ξεχνούν, όπως φαίνεται, κάποιοι θιγόμενοι που έγιναν στόχος το τελευταίο διάστημα, όταν διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την πλειοψηφία. Κι εξανίστανται, δικαίως προφανώς. Αλλά που ήσαν τόσον καιρό, όταν συνάδελφοι τους της πλειοψηφίας (Τσούκας, Πέππα, Στάϊκος και άλλοι) λοιδορούνταν καθυβριζόμενοι συστηματικά; Η ευαισθησία κι ευθιξία δεν μπορούν να εκδηλώνονται  a la carte.

Είναι η ώρα τώρα να μπει ένα Τέλος σε αυτή τη δυσοσμία, που πνίγει τον Δήμο και βρωμίζει ανεπανόρθωτα το δημοτικό σκηνικό. Η αντίθεση στο βόρβορο πρέπει να είναι απόλυτη, δια-παραταξιακή και χωρίς άλλοθι, αστερίσκους ή δεύτερες σκέψεις. Η ανοχή είναι συνενοχή.

Έχει άραγε ανάγκη η δημοτική αρχή από τέτοιες Φωνές;
Έχει άραγε ανάγκη η αντιπολίτευση από τέτοιους Σκούφους;
Ακούει κανείς;




Τετάρτη 12 Απριλίου 2017

Νίκος Πορτοκάλογλου, Oι αγανακτισμένοι είναι διορισμένοι πια...

Οι αγανακτισμένοι είναι διορισμένοι πια, οπότε δεν έχουν χρόνο για διαδηλώσεις.
Τόση οργή, τόση καταγγελία, τόσο μίσος και διχασμός, όλα γίνανε για μερικές καρέκλες.

Συνέντευξη στη  Μαρία Κατσουνάκη-  http://www.kathimerini.gr




«Εισιτήριο... για πού, κύριε Πορτοκάλογλου;» τον ρωτώ. «Ελα ντε!... Εσάς τι αίσθηση σας έδωσαν τα τραγούδια;» αντιστρέφει την ερώτηση. «Ενός απολογισμού, μιας διαδρομής που συνεχίζεται πιο φωτεινά, με πιο ελαφριές αποσκευές. Είστε όρθιος, πορεύεστε, έχετε απαλλαγεί από τα περιττά βάρη», απαντώ και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Συνεχίζουμε για λίγο ακόμη με ανεστραμμένη τη σχέση δημοσιογράφου-συνεντευξιαζομένου. «Ναι, έτσι είναι μάλλον... Αλλά τι είναι απαραίτητο;» συναινεί και αναρωτιέται ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Αραδιάζουμε λέξεις και σκέψεις και καταλήγουμε ταυτόχρονα: «Μια ανάσα είναι το απαραίτητο».

Δεν έχει έτοιμες απαντήσεις ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Και κάθε απάντηση καταλήγει σε ένα ερώτημα. Το «Εισιτήριο», που κυκλοφορεί το Μεγάλο Σάββατο με την «Καθημερινή», περιλαμβάνει 14 τραγούδια, τα 13 καινούργια (έστω και αν τα τρία έχουν ήδη ακουστεί στο ραδιόφωνο και αναρτηθεί στο Youtube). Οσο για το 14ο, είναι το «Χωρίς αμορτισέρ» (από την ταινία «Βαλκανιζατέρ» του Σωτήρη Γκορίτσα, 1997), σε νέα διασκευή με τη συμμετοχή του γιου του, Λευτέρη, ο οποίος έχει ήδη κάνει τα πρώτα του βήματα ως μουσικός. Το εξώφυλλο είναι μια selfie φωτογραφία της κόρης του Θάλειας, που του την έστειλε όταν σπούδαζε στο Λονδίνο. Τουλάχιστον ένα από τα τραγούδια (το «Μαζί») είναι αφιερωμένο στη σχέση του με τη Μαρίνα, με την οποία έχουν συμπληρώσει περίπου 40 χρόνια κοινού βίου. «Για τη Μαρίνα είναι τα μισά μου τραγούδια... Αλλά αναφέρονται και στο ζευγάρι, το οποίο θεωρώ ηρωικό είδος προς εξαφάνιση! Ύμνος στο ζευγάρι και ταυτόχρονα στο “μαζί”, στις παρέες, στους φίλους».

Το «μαζί» δεν έχει στραπατσαριστεί τα τελευταία χρόνια;
Νομίζουμε ότι η κοινωνία είναι οι άνθρωποι με τους οποίους επικοινωνούμε στα social media, ενώ είναι το ένα εκατοστό. Επικοινωνούμε με αυτούς που συμφωνούμε. Ήττα είναι αυτό. Το κάνεις για να προστατεύεσαι από δηλητήρια και τσακωμούς, αλλά είναι ηττημένη η κοινωνία που δεν κατορθώνει να έχει διάλογο ανάμεσα σε αυτούς που διαφωνούν. Είναι μια ηττημένη δημοκρατία.

Είχατε και προσωπικό κόστος με τον στίχο «νικητές και ηττημένοι όλοι χάσαμε μαζί»...
Ε, όταν λες αντιδημοφιλείς απόψεις, έχεις κόστος. Κάποιοι σε διαγράφουν. Δεν παριστάνω πως δεν με νοιάζει. Καλλιτέχνες είμαστε, θέλουμε να μας αγαπάνε όλοι. Αλλά τι να κάνουμε, εδώ και χρόνια το έχω πάρει απόφαση. Αν δεν μιλούσα, θα έσκαγα. Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο, όμως, είναι ότι από την αρχή της κρίσης έχουμε χωριστεί σε στρατόπεδα, κάνουμε πια παρέα μόνο με αυτούς που συμφωνούμε. Κι αυτό, επιμένω, είναι ήττα, είναι φτώχεια.

Το τραγούδι μπορεί να είναι «γέφυρα»;
Γι’ αυτό δεν τελειώνει ο έρωτάς μου για το τραγούδι. Ο καλλιτέχνης έχει ανοιχτές τις γραμμές επικοινωνίας με το κοινό. Ένιωσα ότι οι δικές μου κόπηκαν γιατί είπα πράγματα που δεν είναι αρεστά, ενταγμένα στην παράδοση των καλλιτεχνών μετά τη Μεταπολίτευση, που έπρεπε να είναι μποέμ και αριστεροί. Όπως είχε πει ο Χατζιδάκις, «στην Ελλάδα, για να κάνεις καριέρα, πρέπει να είσαι ή ομοφυλόφιλος ή αριστερός. Εγώ αριστερός δεν είμαι». Προσωπικά, έτσι κι αλλιώς, πάντα ήμουν άστεγος πολιτικά. Όσο ζούσαν όμως ο Κύρκος και ο Παπαγιαννάκης, οι λέξεις «αριστερός» και «προοδευτικός» είχαν ακόμη κάποιο περιεχόμενο. Από κει και μετά, δεν θέλω να έχω καμία σχέση με αυτό το ιδεοληπτικό απολίθωμα που αντιστέκεται σε κάθε μορφής αξιολόγηση και αξιοκρατία. Ενάντια δηλαδή σε κάθε πρόοδο, αλλά με «προοδευτικό πρόσημο». 

Είμαστε ακόμη χωρισμένοι σε «στρατόπεδα»; 
Πάντα ήμουν καχύποπτος απέναντι σε κάθε είδους ιδεολογία. Ενα κρεβάτι του Προκρούστη που πετσοκόβει την αληθινή ζωή για να τη φέρει στα μέτρα της. Υποτιμήσαμε τις αρχές και τις αξίες που πήραμε από τους γονείς μας και υπερτιμήσαμε τις ιδεολογίες. Ευτυχώς, η εμφυλιοπολεμική φάση έχει περάσει, νομίζω. Είμαστε πλέον περισσότερο εξουθενωμένοι, παραιτημένοι, διαψευσμένοι, με ένα αίσθημα κενού. Είμαστε αποκαμωμένοι. Τηλεφώνησα στην τράπεζα για έναν λογαριασμό που είχε μείνει κενός και μου είπε η διευθύντρια: «Δεν φαντάζεστε τι ζούμε κάθε τέλος του μήνα. Ερχονται άνθρωποι και κλαίνε. Λένε στον ηλικιωμένο στο ταμείο ότι πρέπει να πληρώσει 600 ευρώ και η σύνταξή του είναι 450». Παρ’ όλα αυτά, τώρα, ούτε αγανακτισμένοι υπάρχουν, ούτε διαδηλώσεις, ούτε φωνές...

Γιατί κατά τη γνώμη σας;
Η πιο απλή εξήγηση είναι ότι οι αγανακτισμένοι είναι διορισμένοι πια, οπότε δεν έχουν χρόνο για διαδηλώσεις. Τόση οργή, τόση καταγγελία, τόσο μίσος και διχασμός, όλα γίνανε για μερικές καρέκλες; Ακούω τους φίλους μου να λένε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω.

Ελπίδα είναι «να κρύβει ο χειμώνας στην καρδιά του μια άνοιξη»;
Το πιστεύουμε επειδή συμβαίνει, στη φύση τουλάχιστον!

Εχετε σκεφτεί ότι έχετε κάνει λάθος σε στίχο;
Ναι, βέβαια. Κατ’ αρχάς τα τραγούδια μου τα διασκευάζω μουσικά, διαρκώς. Τα παλιά τραγούδια τα αλλάζω, τα ξανακοιτάζω, αναζητάω έναν τρόπο να με ενθουσιάσουν και πάλι, αλλιώς τα αφήνω στην άκρη. Φέτος, για πρώτη φορά, το έκανα και με στίχους. Είπα το «Απέναντι» με αλλαγμένο το ρεφρέν. Εψαχνα να βρω τι με ενοχλούσε. Ελεγε: «Δώσ’ μου πάλι δανεικά/ δώσ’ μου κάτι έναντι/ έλα πάρε με αγκαλιά, πέρασέ με απέναντι». Το έκανα «δεν ζητάω δανεικά, δεν ζητάω έναντι...». Σαν να βρήκα λύση σε κάτι που με ενοχλούσε. Τα τραγούδια είναι ζωντανοί οργανισμοί, πάντα προς επεξεργασία. 

«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα, ώσπου να βρω νερό, γιατί ανήκω εδώ». Στο καινούργιο άλμπουμ υπάρχει ένα τραγούδι με τίτλο «Η πρώτη μας πατρίδα». Πώς θα ορίζατε την πατρίδα;
Από τα χρόνια των «Φατμέ» έχω γράψει για την πατρίδα. Είναι ο τόπος, οι μυρωδιές, το φως, οι άνθρωποι, η γλώσσα, το φαγητό... Μια μέρα, πριν από καιρό, πήγα με τον φίλο μου τον Τάσο Βρεττό, τον φωτογράφο, σε μια αιθιοπική εκκλησία στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας. Τον συγκλόνισε τόσο η εμπειρία αυτή, ώστε επί τρία χρόνια εξερεύνησε κάθε ναό μεταναστών στην Αττική. Τον ακολουθούσα κι εγώ πότε πότε. Ο στίχος «κι όλο γυρνάμε στην πρώτη μας πατρίδα» έχει κάτι βιβλικό, σχεδόν μεταφυσικό. Σαν να μιλάω για τον κήπο της Εδέμ. Η αναζήτηση για μένα δεν σταματάει. Κάθε μέρα ψάχνω για το «νερό», που άλλοτε είναι η μουσική, άλλοτε η αγάπη μου για τους ανθρώπους, άλλοτε οι φίλοι, μια βόλτα, η θάλασσα. 

Μάθατε να εκτιμάτε πράγματα που θεωρούσατε δεδομένα;
Ναι, όπως τις σχέσεις με τους φίλους. Κάθε συνάντηση έχει μεγαλύτερη αξία απ’ ό,τι στο παρελθόν. Βέβαια, πρέπει να παίζει ρόλο και η ηλικία πια.

Νοσταλγείτε κάτι από το παρελθόν;
Με τη νοσταλγία δεν τα πάω καλά. Η ανάγκη να αποδράσουμε από το παρόν μάς κάνει να εξιδανικεύουμε ένα παρελθόν και να τρέχουμε να κρυφτούμε εκεί. Ο φόβος μπροστά στο παρόν και στο μέλλον. Το ποίημα του Καβάφη που λέει: «Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο (...) Κι όχι κ’ εδώ τες φαντασίες μου/ τες αναμνήσεις μου...». Αυτό εγώ το λέω παρόν. Να κοιτάς τον άλλον απέναντί σου, να τον ακούς, να μην είσαι χαμένος στις σκέψεις σου.

«Χωρίς αμορτισέρ» 1997 και «Χωρίς αμορτισέρ» 2017. Ποια η διαφορά;
Και τότε βλέπαμε ότι τα θεμέλια δεν είναι πολύ γερά, αλλά είχε σηκωθεί η πολυκατοικία, επταώροφη με πιλοτή. Όλοι ήμαστε ευχαριστημένοι, αλλά ξέραμε ότι δεν έχουν στρωθεί καλά τα μπετά. Τώρα έχει πάθει καθίζηση. Δεν έχει γκρεμιστεί, αλλά έχει γείρει. 

Διορθώνεται;
Δεν ξέρω... Μήπως πρέπει να πέσει και να ξαναχτιστεί από την αρχή; Όχι πολυκατοικία, διώροφο, αλλά να είναι γερό. Όπως βλέπετε, ερωτήσεις κάνω κι εγώ. Είμαι καλύτερος στις ερωτήσεις!

Μ. Ξαφά: Αλέξης Τσίπρας, Η επιτομή του λαϊκισμού

Η  κα  Μιράντα Ξαφά είναι senior scholar, Centre for International Governance Innovation και μέλος της Δ.Ε. της ΔΡΑΣΗΣ.


Ο​​ι ημερομηνίες των συναντήσεων του Eurogroup έρχονται και παρέρχονται εδώ και μήνες, χωρίς να κλείνει η δεύτερη αξιολόγηση του τρίτου προγράμματος σταθεροποίησης. Στην προσπάθειά της να μεταθέσει στο μέλλον δύσκολες αποφάσεις, η κυβέρνηση βάθυνε την ύφεση και αύξησε τον λογαριασμό. Ο κ. Τσίπρας είναι διχασμένος ανάμεσα στην ανάγκη να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των πιστωτών για να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία και στην επιθυμία να ικανοποιήσει το κόμμα και τους ψηφοφόρους του μέσω της εμπρηστικής ρητορικής. Το αποτέλεσμα αυτής της σχιζοφρενικής ατζέντας είναι μια διαρκής αίσθηση χάους στις διαπραγματεύσεις, με την πρόοδο που σημειώνεται τη μία μέρα να μετατρέπεται σε αντιπαράθεση την επομένη. Αυτό ακριβώς συνέβη την περασμένη εβδομάδα, όταν ο πρωθυπουργός απέρριψε τη συμφωνία που τέσσερις υπουργοί του είχαν καταφέρει να κλείσουν στις Βρυξέλλες.

Ο πρωθυπουργός προσπαθεί να διαμορφώσει ένα ελκυστικό αφήγημα για τους βουλευτές της πλειοψηφίας που καλούνται να ψηφίσουν δυσάρεστα μέτρα και για τους ψηφοφόρους που θα τα υποστούν. Ομως τα αφηγήματα της κυβέρνησης καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Μετά το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης τον περασμένο Μάιο, το αφήγημα του κ. Τσίπρα ήταν ότι κατάφερε να προστατεύσει τις βασικές συντάξεις και να μετατοπίσει τα φορολογικά βάρη στους «πλούσιους». Αυτό το αφήγημα εξανεμίστηκε μετά την επιμονή του ΔΝΤ σε περικοπές των βασικών συντάξεων και μείωση του αφορολογήτου προκειμένου να επιτευχθούν οι μεσοπρόθεσμοι δημοσιονομικοί στόχοι. Το ΔΝΤ επιμένει ότι το ασφαλιστικό παραμένει μη βιώσιμο μετά τη μεταρρύθμιση Κατρούγκαλου, ενώ η υψηλή φορολογία των επιχειρήσεων και των φυσικών προσώπων έχει συσσωρεύσει απλήρωτες φορολογικές υποχρεώσεις και έχει προκαλέσει μαζική φυγή των φορολογουμένων σε άλλες χώρες (21.000 απεχώρησαν μόνο τον περασμένο μήνα). Χρειάζονται επίσης πόροι για να χρηματοδοτηθεί το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα που απευθύνεται στους πραγματικά άπορους, όπως είναι οι μακροχρόνια άνεργοι.

Στη συνέχεια, ο κ. Τσίπρας διακήρυξε το τέλος της λιτότητας, ισχυριζόμενος ότι τα νέα μέτρα θα είναι δημοσιονομικά ουδέτερα, καθώς κάθε μέτρο περιορισμού της ζήτησης θα συνοδεύεται από ένα αναπτυξιακό μέτρο. Αλλά και αυτό το αφήγημα κατέρρευσε όταν ξεκαθαρίστηκε ότι αυτό θα συμβεί μόνο σε περίπτωση που η Ελλάδα υπερκαλύψει τους δημοσιονομικούς στόχους. Τέλος κατέρρευσε η προσπάθεια για «συμφωνία-πακέτο» που θα διευκόλυνε την κυβέρνηση επικοινωνιακά, όταν οι πιστωτές ξεκαθάρισαν ότι αν δεν κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, δεν θα ανοίξει το κεφάλαιο του χρέους. Τώρα προσπαθεί να αναβάλει την περικοπή των συντάξεων για το 2020 αντί το 2019 που ζητάει το ΔΝΤ. Αυτό θα ήταν βολικό για την κυβέρνηση εφόσον η θητεία της θα έχει λήξει, αλλά η αναβολή του αναπότρεπτου απλώς φορτώνει χρέη στις επόμενες γενεές. Η κυβέρνηση αποφασίζει με ορίζοντα τις επόμενες εκλογές και με κριτήριο την εκλογική της πελατεία, προσέγγιση που αποτυπώνεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο στη δήλωση του υφυπουργού Παιδείας κ. Ζουράρη «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μετά το 2019».

Ο κ. Τσίπρας δεν συνηθίζει να αποδέχεται την ευθύνη για τις αναποδιές. Αναζητεί εξιλαστήρια θύματα και τα πιο πρόσφατα είναι οι συνήθεις ύποπτοι: Το ΔΝΤ, ο κ. Σόιμπλε και «η τρόικα του εσωτερικού». Οι δηλώσεις του κ. Σημίτη για την άμεση ανάγκη εκλογών, οι επαφές του κ. Μητσοτάκη με τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης και οι δηλώσεις του κ. Στουρνάρα περί μη βιωσιμότητας του ασφαλιστικού, ερμηνεύονται ως προσπάθειες υπονόμευσης της κυβέρνησης. Ελλείψει επιχειρημάτων, η κυβέρνηση καταφεύγει σε μια μη εποικοδομητική κριτική εναντίον του διοικητή της ανεξάρτητης Τραπέζης της Ελλάδος που προειδοποιεί για τους κινδύνους που ελλοχεύουν από την καθυστέρηση στην αξιολόγηση, ως οφείλει. Και οι κίνδυνοι είναι πολλοί.

Πέρα από το προφανές κόστος της αβεβαιότητας για την οικονομία και τις τράπεζες, τα ακραία συνθήματα εναντίον της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ («κάτω τα χέρια από τη ΔΕΗ», «δεν πουλιόμαστε») και η ανικανότητα της κυβέρνησης να καταρτίσει σχέδιο εξυγίανσης κατέληξαν στο σημερινό αδιέξοδο, με τον πρόεδρο του ΣΕΒ κ. Φέσσα να εκφράζει φόβους για «ξαφνικό θάνατο» της υπερχρεωμένης Επιχείρησης. Από τον Μάιο του 2014, που ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα στις Ευρωεκλογές μέχρι σήμερα, η χρηματιστηριακή αξία της ΔΕΗ κατέρρευσε από 2,9 δισ. ευρώ σε 0,67 δισ. (-77%), μειώνοντας το εύλογο τίμημα που μπορεί να εισπράξει το Δημόσιο από την ιδιωτικοποίησή της.

Ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να ισορροπήσει δύο αντικρουόμενες εκτιμήσεις. Από τη μια, τα σκληρά μέτρα θα υποσκάψουν περαιτέρω τη δημοτικότητά του, με οκτώ στους δέκα πολίτες να είναι απογοητευμένοι με τις επιδόσεις της κυβέρνησης και τη Ν.Δ. να διευρύνει το προβάδισμά της στις δημοσκοπήσεις. Από την άλλη, η παρατεταμένη αβεβαιότητα υπονομεύει την ανάκαμψη και αυξάνει τον κίνδυνο να καταστούν αναγκαία ένα τέταρτο πρόγραμμα διάσωσης και μια νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Το πραγματικό ΑΕΠ δεν έχει ανακάμψει ακόμα στα επίπεδα του 2014 και οι πρόδρομοι δείκτες οικονομικής δραστηριότητας ακολουθούν πτωτική πορεία.

Η ειρωνεία είναι ότι όταν ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τη Βουλή να ψηφίσει το τρίτο πρόγραμμα τον Αύγουστο 2015, το παρουσίασε ως καλύτερο από αυτό που απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα επειδή περιελάμβανε ελάφρυνση του χρέους και απέκλειε το «σκληρό» ΔΝΤ από την τρόικα. Τώρα θα χρειαστεί να ζητήσει από τη Βουλή να ψηφίσει σκληρά μέτρα για τους ακριβώς αντίθετους λόγους.
Η επιτομή του λαϊκισμού!

Αναδημοσίευση από-  http://www.kathimerini.gr

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Άνοδος και πτώση της αριστερής Αυτ-απάτης…



Η παράσταση στα Τέμπη θύμιζε, παρά τα επίπλαστα χαμόγελα, τις τελευταίες στιγμές της Πομπηϊας. Η κηδεία στη Μάλτα με το 4ο Μνημόνιο απλά ήρθε να επιβεβαιώσει αυτά που υποψιαζόμασταν. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον, τώρα που πέφτει σιγά-σιγά η αυλαία του Τέλους, να ανιχνεύσουμε τα διάφορα στάδια της Συριζαϊκής πορείας.

1. Εν αρχή ήν η Ελπίδα, η προσμονή ενός άλλου δρόμου, εύκολου κι εναλλακτικού για την έξοδο από την κρίση. Πολλοί το διατύπωναν ως εξής: μα και τα μισά να κάνει απ΄ αυτά που υπόσχεται, πάλι καλύτερα θα είμαστε. Κάπως έτσι του ΄δωσαν πίστωση χρόνου, μια δεύτερη ευκαιρία στο δημοψήφισμα και μια τρίτη στις εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015.

2. Μετά, άρχισε να  έρχεται ο ουρανός σφοντύλι.
  • Η κωλοτούμπα με το Όχι που έγινε ένα μεγαλόπρεπο Ναι
  • Το τρίτο Μνημόνιο
  • Το χάος του Μεταναστευτικού
  • Οι απίστευτοι ερασιτεχνισμοί και προχειρότητες στην άσκηση της εξουσίας
  • Τα αλλεπάλληλα πλήγματα στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών
  • Η ανεξέλεγκτη ανομία
  • Η έξαρση της εγκληματικότητας
  • Η αναξιοκρατία, η διαιώνιση του πελατειακού κράτους
  • Η διάλυση της δημόσιας υγείας
  • Η ζούγκλα των εργασιακών σχέσεων με τις ελαστικές μορφές, τη μαύρη και αδήλωτη εργασία
  • Τα νέα λαμόγια
  • Η διεθνής ανυποληψία της χώρας
  • Η έλλειψη προοπτικής για το μέλλον

3. Βαθμιαία, μέσα στο 2016, άρχισε να θολώνει η εικόνα του Τσίπρα και της κυβέρνησης των ΣυριζΑνελ. Άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια
  • οι πρώτοι υπόγειοι ψίθυροι και προβληματισμοί
  • η σταδιακή απόσυρση της εμπιστοσύνης και άρση της πίστωσης χρόνου
  • η αποστασιοποίηση από κεντρικές κυβερνητικές επιλογές
  • η υπόκωφη γκρίνια και μουρμούρα

Παρ΄ όλα αυτά, σε αρκετούς από τους ποιοτικούς δείκτες των Ερευνών Κοινής Γνώμης συνέχισαν να υπερτερούν –έστω και οριακά- τα δυο κυβερνητικά κόμματα κι ο Τσίπρας. Έτσι κύλησε το μισό σχεδόν 2016.

4. Από το φθινόπωρο του 2016 και μετά η φθορά έγινε επιταχυνόμενη. Παγιώθηκε και μετατράπηκε σε μη αναστρέψιμη. Ήταν πλέον εμφανής δια γυμνού οφθαλμού ο σκεπτικισμός κι εκνευρισμός και στο εσωτερικό του Σύριζα.

Οι πολίτες μιλούν τώρα ανοιχτά, αγανακτούν δημόσια. Κυριαρχούν η απογοήτευση για τη διάψευση των προσδοκιών, η οργή για την Ελπίδα που μετατράπηκε σε Λεπίδα. Το δημόσιο κράξιμο καθημερινό. Η απαίτηση να φύγουν πλειοψηφική. Όλα τούτα εντείνουν τις εσωκομματικές έριδες κι ανοιχτές υπονομεύσεις. Ο ίδιος ο Τσίπρας μετατρέπεται από ατού σε βαρίδι. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να αποτυπωθεί και δημοσκοπικά η κατάρρευση των ΣυριζΑνελ, που είχε ήδη συντελεστεί στην κοινωνία.

5. Είναι ωστόσο φανερό ότι, ακόμη σήμερα δεν έχει μορφοποιηθεί ως λαϊκή απαίτηση ένα κίνημα πολιτικής αλλαγής. Προς το παρόν, κυριαρχεί η απαίτηση να φύγουν οι αποτυχημένοι. Το διαχρονικό ιστορικά στοίχημα παραμένει ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία. Μόνο αν πεισθεί - εμπνευστεί για την ανάγκη μιας νέας προσπάθειας εθνικής συνεννόησης κι αναγέννησης, μπορούμε βάσιμα να προσβλέπουμε στο Μέλλον με αισιοδοξία.

Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

Γιώργος Δερτιλής: Απαιδευσία, ακρισία και αμάθεια απειλούν τη Δημοκρατία

Ο καθηγητής Γιώργος Β. Δερτιλής μιλάει στο Liberal ( http://www.liberal.gr) και στον Ανδρέα Ζαμπούκα, για την «δικτατορία των αμαθών», την προοπτική της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και την αναγκαιότητα της ελληνικής εκπαίδευσης, για την πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας.
Μεταξύ άλλων, σημειώνει πως «ν οι πολίτες δεν έχουν κρίση και γνώσεις για να διακρίνουν και να απορρίπτουν τα ψευδονέα και τις ψευδογνώσεις, η Δημοκρατία δεν λειτουργεί και απειλείται θανάσιμα».

Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα

- Κύριε Δερτιλή, στην ομιλία σας στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, αναφερθήκατε στον κίνδυνο της «δικτατορίας των αμαθών». Χρησιμοποιήσατε μια φράση που, λίγο πολύ, βρίσκεται στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων αλλά μας ενθουσίασε το ότι ακούστηκε τόσο δυνατά στο πλαίσιο ενός σημαντικού συνεδρίου. Θεωρείτε πράγματι, ότι είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα;

Η φράση ή μάλλον το απόσπασμα στο οποίο αναφέρεστε, προέρχεται από το τελευταίο μου βιβλίο. Σε μια κοινωνία, αυτοί που πάσχουν από αμάθεια ή από ακρισία, προστιθέμενοι στο πλήθος των ανοήτων που όλες οι κοινωνίες περιλαμβάνουν, σχηματίζουν μαζί ένα τεράστιο και συμπαγές πληθυσμιακό στρώμα. Η ανοησία συνυπάρχει με την αμάθεια, αλλά και συγγενεύει εύκολα μαζί της: οι δυο τους αλληλοσυμπληρώνονται και υποστηρίζονται. Ο αμαθής βλαξ, ένας κοινός και γνώριμος τύπος ανθρώπου, που μπορεί κάλλιστα να είναι και συμπαθής, εύκολα θα πεισθεί να υπηρετήσει φανατικά έναν οποιονδήποτε μικροδημαγωγό· και ακόμη ευκολότερα θα υποδουλωθεί σε έναν δημαγωγό μεγάλο, έναν επίδοξο Φύρερ. Σε πολλές κοινωνίες, ακόμη και πιο προηγμένες από τη δική μας, το πλήθος των αμαθών και των ανοήτων καλύπτει το μισό έως τα δύο τρίτα του εκλογικού σώματος. Αυτή είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή εκλογέων για τους δημαγωγούς που μας κυβερνούν. Η αμάθεια και η ακρισία παντού στον κόσμο και ειδικότερα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος, είναι το μείζον πρόβλημα της Δημοκρατίας. Αλλά όσα είπα στην ομιλία δεν χωρούν σε μια συνέντευξη, δυστυχώς. Γι’αυτό, και για να είναι ακόμη σαφέστερες οι απαντήσεις μου εδώ, επιτρέψτε μου να πω στους αναγνώστες σας ότι στο περιοδικό Athens Review of Books μπορούν να βρουν και το πλήρες κείμενο της ομιλίας.

- Δεν νομίζετε ότι το πολίτευμα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας είναι παρωχημένο σε έναν κόσμο που αλλάζει με μεγάλες ταχύτητες; 

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι απλώς μία μόνο από τις οργανωτικές μορφές της Δημοκρατίας. Οποιαδήποτε και αν είναι η μορφή και η οργάνωσή της, η Δημοκρατία διαφέρει ριζικά από τα μη δημοκρατικά πολιτεύματα: ολοκληρωτικά, απολυταρχικά, ολιγαρχικά. Διαφέρει, επειδή λειτουργεί με βάση ορισμένες θεμελιώδεις αρχές: κράτος Δικαίου, ισονομία, διάκριση των εξουσιών, ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Αυτά όλα έχουν δοκιμαστεί και σφυρηλατηθεί στην πράξη δυόμισι χιλιάδων ετών. Γι αυτό πιστεύουμε, πολύ σωστά, ότι η Δημοκρατία είναι το καλύτερο από τα πολιτεύματα που ο άνθρωπος έχει επινοήσει και εφαρμόσει μέχρι στιγμής.
Πάντως, αν δεχθούμε ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα είναι παρωχημένο, η Δημοκρατία επιτρέπει και μας επιβάλλει να το βελτιώσουμε. Αυτό είναι μεγάλο, ανεκτίμητο πλεονέκτημα: είναι το μόνο πολίτευμα που στηρίζεται στην κρίση και στη δημιουργική φαντασία των πολιτών, όπως μας έμαθε ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Αν λείπει η φαντασία, δεν φταίει γι αυτό η Δημοκρατία, αλλά αυτοί που την κυβερνούν και όσοι τους ψηφίζουν.

- Μήπως θα πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα αστική δημοκρατία προϋποθέσεων, ανοιχτή σε όλους αλλά με πολιτικούς κανόνες  και όχι με όρους life style

Δεν είναι θέμα «life style» αλλά «fake news». Πρόκειται, δηλαδή, για τα «ψευδονέα» και τις ψευδογνώσεις που απειλούν σήμερα τη Δημοκρατία μας καλλιεργώντας την αμάθεια και την ακρισία. Πρόκειται, επιπλέον, για το άθλιο εκπαιδευτικό μας σύστημα που ουδέποτε προσέφερε στους πολίτες την κρίση και τις γνώσεις που χρειάζονται για να απορρίπτουν τα ψευδονέα και τις ψευδογνώσεις και να αφήνουν τη Δημοκρατία έρμαιο των δημαγωγών και μιας κοινοβουλευτικής ημιδικτατορίας. Και υπεύθυνοι για το εκπαιδευτικό σύστημα μιας χώρας είναι, το επαναλαμβάνω, οι κυβερνώντες και οι πολίτες που τους ψηφίζουν.
Ερωτάτε αν πρέπει να δημιουργήσουμε «μια νέα Δημοκρατία, ανοιχτή σε όλους». Μα η Δημοκρατία είναι ανοιχτή σε όλους, εφόσον όλοι μπορούμε να ψηφίζουμε και να εκλεγόμαστε σε δημόσια λειτουργήματα. Αλλά δυστυχώς, πολλοί από εμάς αποφεύγουμε να ψηφίζουμε και να εκλεγόμαστε - άλλο μέγα πρόβλημα.
Αν θέλουμε να διατηρήσουμε στη ζωή και να ανανεώσουμε τη Δημοκρατία, ας είμαστε πραγματικοί πολίτες, ας ψηφίζουμε με γνώση και με κρίση. Και οι νέοι, ας μην απέχουν λέγοντας «Δεν βαριέσαι, πού να μπλέκω τώρα με αυτά, τίποτε δεν μπορώ να κάνω». Βεβαίως μπορούν να αλλάξουν πολλά, ξεκινώντας έστω με την τοπική αυτοδιοίκηση. Φαντάζεστε τί ανανέωση θα φέρουν μερικές χιλιάδες νέων που θα αποφάσιζαν να εκτεθούν στις εκλογές και να κερδίσουν εκατοντάδες δήμους σε όλη τη χώρα; Φαντάζεστε πόσες ελπίδες και τι σπουδαίο παράδειγμα θα δώσουν; 

- Όταν οι πολίτες ενημερώνονται και συμμετέχουν online στον δημόσιο διάλογο, πώς είναι δυνατόν να λειτουργούμε με διαδικασίες του 1950;

Η νεότερη Ελλάδα, έχει εφαρμόσει το δημοκρατικό πολίτευμα νωρίτερα από πολλές άλλες χώρες και με αρκετή επιτυχία, εδώ και 174 χρόνια - και όχι, επιτρέψτε μου να πω, από το 1950. Ίσως αναφέρεστε στο 1955, όταν για πρώτη φορά οι Ελληνίδες απέκτησαν την ιδιότητα του πολίτη και το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Πάντως, αυτό που λέτε δείχνει ότι δεν δικαιολογείται η απαισιοδοξία που εκφράσατε για τη Δημοκρατία στο προηγούμενο ερώτημα. Το διαδίκτυο είναι μια απόδειξη ότι η Δημοκρατία είναι ανοιχτή σε όλους. Όπως όλοι γράφουμε και μιλάμε ελεύθερα σε εφημερίδες και σε δημόσιους χώρους έτσι μιλάμε και παραμιλάμε στο διαδίκτυο.
Αν εννοείτε, όμως, ότι η Δημοκρατία θα μπορούσε να στηριχθεί σε διαδικτυακές μορφές οργάνωσης, διαφωνώ. Είναι σπάνιες οι διαδικτυακές πηγές σαν τη δική σας, που προσφέρουν καλή ποιότητα ενημέρωσης. Κατά κανόνα, η ποιότητα ενημέρωσης που παρέχει το διαδίκτυο είναι τυχάρπαστη: σπανίως καλή, συχνότερα μεροληπτική, συχνότατα φανατική και ψευδής, ενίοτε συκοφαντική, υβριστική και χυδαία.
Το διαδίκτυο είναι ανεξέλεγκτο, καλώς ή κακώς. Είναι ανοιχτό στην ανωνυμία, στην παραπληροφόρηση, στη δημαγωγία, στην ατιμώρητη συκοφαντία και στα ψευδονέα, άρα στην αμάθεια και την ημιμάθεια, στην ανοησία και την ακρισία. Άρα, επανέρχεται αμείλικτο το ίδιο συμπέρασμα: Αν οι πολίτες  δεν έχουν κρίση και γνώσεις για να διακρίνουν και να απορρίπτουν τα ψευδονέα και τις ψευδογνώσεις, η Δημοκρατία δεν λειτουργεί και απειλείται θανάσιμα. Και υπεύθυνοι είναι οι κυβερνώντες που διαμορφώνουν το εκπαιδευτικό σύστημα και οι πολίτες που τους ψηφίζουν.

- Με βάση την ιστορική εμπειρία της σύγχρονης Ελλάδας, ποια είναι η εντύπωση που έχετε για το μέλλον της χώρας; Υπάρχει για σας, άλλη επιλογή από την Ευρώπη; 

Καμιά απολύτως. Δεν έχει κανείς παρά να κοιτάξει τον χάρτη του κόσμου. Η Ελλάδα είναι μια Λιλιπούτη στην άκρη της Ευρώπης, η οποία με τη σειρά της είναι η σκωληκοειδής απόφυση της Ασίας (για να μην πω της Ευρασιατικής Ρωσίας). Και σε ποιαν άκρη της Ευρώπης πέταξε την Ελλάδα η τύχη; Στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Εδώ και πέντε χιλιάδες χρόνια, στο σταυροδρόμι αυτό συγκρούονται πολιτισμοί, αυτοκρατορίες και υπερδυνάμεις. Πώς θα αντιμετωπίσει η Ελλάδα τους σεισμούς των σημερινών και μελλοντικών πολέμων στην περιοχή, τα κύματα των ασιατών και αφρικανών μεταναστών, την προαιώνια βλέψη της Ρωσίας για έξοδο στη Μεσόγειο, τη δεδομένη επιθετικότητα της Τουρκίας, την παραφροσύνη του οποιουδήποτε δικτάτορα; Με βόλτες ανοήτων υπουργών στη Μόσχα ή στην Ουάσιγκτον;
Για όλους αυτούς τους λόγους, ένα μείζον θέμα για την Ελλάδα αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία ήταν και θα είναι η προοπτική μιας κοινής αμυντικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μιλώ για έναν ισχυρό ευρωπαϊκό στρατό στηριγμένο στο θερμοπυρηνικό οπλοστάσιο της Γαλλίας (και της Βρετανίας, ας μη γελιόμαστε) και στην τεράστια βιομηχανία όπλων των δύο αυτών χωρών και της Γερμανίας. Θα αρκούσε έστω και μόνη αυτή η προοπτική για να επιδιώκει πάση θυσία η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα στον σκληρό πυρήνα της.

- Πιστεύετε στο έθνος- κράτος κύριε Δερτιλή ή θεωρείτε ότι οι Έλληνες θα μεγαλουργήσουν και πάλι, αν απαλλαγούν από αυτό; 

Οι Έλληνες έχουν να μεγαλουργήσουν από την αρχαιότητα, εφόσον θεωρούμε ότι έχουμε τέλος πάντων μια κάποια σχέση με «τους αρχαίους ημών προγόνους». Στη σύγχρονη ιστορία τους, οι Έλληνες απλώς τα κατάφεραν αρκετά καλά, αλλά με τεράστιες διακυμάνσεις και με πολλές τραγικές αποτυχίες. Οι διακυμάνσεις και οι αποτυχίες οφείλονταν, συνήθως, στο έλλειμμα παιδείας, κρίσης και κοινής λογικής τόσο των ηγετικών στρωμάτων όσο και των απλών πολιτών: οι μεν εκμεταλλεύθηκαν δημαγωγικά τον πατριωτισμό των δε, ευαγγελιζόμενοι έναν ακραίο εθνικισμό. Οι δε απλοί πολίτες πλήρωσαν όχι μόνο τους φόρους για πολέμους που δεν ήταν πάντοτε αναπόφευκτοι, αλλά και βαρύτατο φόρο αίματος. Επιπλέον, ας μη ξεχνάμε ότι πολύ συχνά ένας πόλεμος σέρνει από πίσω του έναν εξίσου αιματηρό εμφύλιο· κι εμείς στην Ελλάδα είχαμε στη νεότερη ιστορία μας τέσσερις εμφυλίους.

- Ποιο είναι το όραμά σας για την ελληνική παιδεία; Ποια μορφή εκπαιδευτικού συστήματος μπορεί να διαμορφώσει τον σύγχρονο «ενάρετο πολίτη» που δεν θα ανέχεται και δεν θα συμμετέχει στη «δικτατορία των αμαθών»;

Για τον έλληνα πολίτη, η παιδεία που οραματίζομαι είναι ανθρωπιστική και ευρωπαϊκή, δεν είναι ομφαλοσκοπική και ελληνοκεντρική. Είμαι βέβαιος ότι ενδομύχως οι Έλληνες αυτό επιθυμούν. Οι περισσότεροι υποψιάζονται πόση αξία έχει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και τα επιτεύγματά του στις τέχνες, στις επιστήμες και στη φιλοσοφική και πολιτική συγκρότηση της ανθρωπότητας. Το υποψιάζονται απλώς, αλλά όταν επί τέλους μάθουν στα σχολειά και στα πανεπιστήμια τι ακριβώς είναι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, τότε θα τον ενστερνιστούν. Έτσι θα καταλάβουν ότι αυτό που μας κληροδότησαν οι αρχαίοι Έλληνες δεν είναι δικαίωμα, είναι ένα θεόρατο αλλά υπέροχο χρέος – αυτό που κληρονόμησε μαζί μας και η Ευρώπη και ολόκληρος ο κόσμος.

Είναι η υπο-χρέωση που έχουμε να σεβαστούμε τα θεμέλια που μας άφησε ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, να τα μελετήσουμε και να προσθέσουμε επάνω τους το δικό μας οικοδόμημα. Αν πείτε κάτι τέτοιο σε έναν καλό ιάπωνα ή κινέζο φοιτητή, ακόμη και αν έχει σπουδάσει μηχανολόγος, θα τον δείτε να συμφωνεί αμέσως, να αναγνωρίζει το χρέος του προς τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Και μετά ρωτήστε έναν έλληνα μηχανολόγο – μάλλον θα τα χάσει, ακόμη και αν είναι υπουργός – ας μην πάω παραπάνω.

- Τι είναι αυτό που θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα; Είναι μόνο συγκυριακό θέμα μιας λαϊκιστικής Αριστεράς στην εξουσία ή είναι κάτι πολύ βαθύτερο;

Έχω ήδη απαντήσει. Το πολιτικό σύστημα θα το αλλάξουν οι πολίτες αφού πρώτα θα έχουν και οι ίδιοι αλλάξει, όταν θα έχουν γίνει πολίτες με κρίση και με γνώση. Η σημερινή λαϊκιστική Αριστερά πήρε την εξουσία από την λαϊκιστική Δεξιά της περιόδου Κώστα Καραμανλή ο οποίος είχε μιμηθεί την προηγούμενη λαϊκιστική Αριστερά του ΠΑΣΟΚ. Και όλες αυτές οι κυβερνώσες παρατάξεις πήραν την εξουσία στηριγμένες κατά μέγα μέρος σε ανθρώπους ημιμαθείς ή αμαθείς, ή και ανόητους – όπως συχνά συμβαίνει και σε άλλες κοινωνίες.

- Μια χαρακτηριστική περίοδος που μοιάζει με την σημερινή είναι του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου του 1898, το μνημόνιο εκείνης της εποχής. Συμφωνείτε με την άποψη ότι είναι η αιτία που οδήγησε τη χώρα οικονομικά ισχυρή στους Βαλκανικούς Πολέμους, δίνοντας την ευκαιρία στον Βενιζέλο να την διπλασιάσει; 

Βεβαίως συμφωνώ. Επιτρέψτε μου να συνοψίσω τα γεγονότα για όσους αναγνώστες σας δεν έχουν διαβάσει το τελευταίο βιβλίο μου. Το 1893, αδιαφορώντας για την πτώχευση, ο Δεληγιάννης διπλασίασε τις στρατιωτικές δαπάνες και φανάτισε τους οπαδούς του με φιλοπόλεμες διαδηλώσεις. Το 1897, ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στην Κρήτη για να στηρίξει την επανάσταση. Σε λίγες μέρες, ο οθωμανικός στρατός βρισκόταν εκατό χιλιόμετρα από την Αθήνα. Οι Δυνάμεις ανάγκασαν τον Σουλτάνο να δεχθεί ανακωχή με αντάλλαγμα τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις. Τον Δηλιγιάννη διαδέχεται ο Ζαΐμης και μέσα σε ένδεκα μήνες κατορθώνει πράγματα που σήμερα φαίνονται απίστευτα: να ενσωματώσει την πολεμική αποζημίωση στο παλαιό δημόσιο χρέος να αναδιαρθρώσει το χρέος· να μειώσει δαπάνες και να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούσε ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος· και να πείσει τις Δυνάμεις να επιβάλουν την αυτονομία της Κρήτης με ύπατο αρμοστή έλληνα πρίγκιπα. Επτά χρόνια αργότερα, η δραχμή που είχε υποτιμηθεί κατά 50% θα ανακτήσει την ισοτιμία της με το γαλλικό φράγκο και το 1907 η τιμή της θα υπερβεί την τιμή του χρυσού φράγκου, γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία της χώρας. Εμείς αν καταφέρουμε κάτι τέτοιο, δεν θα είναι σε ένδεκα μήνες αλλά σε ένδεκα χρόνια το λιγότερο – ήδη έχουν περάσει οκτώ.  

- Υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι η Ελλάδα χωρίς τις ιστορικές παρεμβάσεις των Ευρωπαίων και αργότερα των Αμερικανών θα ήταν και πάλι μια επαρχία της Τουρκίας. Τι λέτε γι΄αυτό;

Είναι μια πιθανότητα, την έχω καταγράψει στο βιβλίο μου Ιστορία του Ελληνικού Κράτους και σε παλαιότερα δημοσιεύματά μου. Έχω αναφέρει και τις περιπτώσεις σωτηρίων επεμβάσεων από τις Δυνάμεις. Η γνωστότερη είναι, βεβαίως, η επέμβαση των τριών στόλων στο Ναυαρίνο, χωρίς την οποία οι τουρκο-αιγυπτιακές στρατιές δεν θα είχαν αφήσει λίθον επί λίθου, θα είχαν εξοντώσει τον χριστιανικό πληθυσμό και η Ελλάδα μάλλον δεν θα υπήρχε σήμερα. Υπάρχουν και λιγότερο γνωστές περιπτώσεις, όπως αυτή που σας ανέφερα μετά τον πόλεμο του 1897, ή όπως ήταν η επέμβαση των Δυνάμεων μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1832 (και μάλιστα μετά από απεγνωσμένο αίτημα της ελληνικής κυβέρνησης). Μια πρόσφατη επέμβαση έγινε στις μέρες μας, μετά την παλικαρίσια κατάληψη της βραχονησίδας Ίμια. Οι δημαγωγοί λοιδόρησαν τότε τον πρωθυπουργό Σημίτη επειδή ευγενώς και ορθώς ευχαρίστησε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ για την επέμβασή του. Ούτε καν σκέφτηκαν τους νεκρούς και την καταστροφή που θα άφηνε ο πόλεμος όχι μόνο στο μέτωπο, αλλά κυρίως μεταξύ των αμάχων, στον Πειραιά, στο Ηράκλειο και στα Χανιά, στα νησιά του Αιγαίου, στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη. Καλό θα ήταν και σήμερα να τα σκεφτούμε αυτά, Έλληνες και Τούρκοι.

- Σε περίπτωση που οι δανειστές μας διαγράψουν το χρέος, θα επιστρέψουμε στην ανάπτυξη; Ποια είναι η γνώμη σας;

Όχι αναγκαστικά, ακόμη και αν το διαγράψουν ολόκληρο. Ας καταλάβουμε επί τέλους ότι η χώρα μας παράγει λιγότερα από όσα χρειάζεται για να ζει καλά· και ότι από τα αγαθά που παράγει, ελάχιστα είναι διεθνώς ανταγωνιστικά. Επομένως, ακόμη και χωρίς χρέος δεν θα έχουμε αυτομάτως ανάπτυξη χωρίς τη θεμελιώδη προϋπόθεσή της, που είναι να προσελκύσουμε επενδύσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας. Εννοώ επενδύσεις όχι μόνο στη βιομηχανία, αλλά κυρίως εκεί όπου είναι δυνατές επενδύσεις υψηλής τεχνολογίας:  ενέργεια, γεωργία, ναυτιλία, μεταφορές και άλλες υπηρεσίες. Αλλά επενδύσεις δεν θα προσελκύσουμε παρά μόνο εάν κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που μας ζητούν εδώ κι επτά χρόνια και τις απορρίπτουμε ανοήτως.
Για να δείξω τη σημασία των επενδύσεων, θα δώσω ένα απλό παράδειγμα. Αυτές που πραγματοποίησε η Κίνα στη χώρα μας είναι ψιχία μπροστά σε όσες θα πετυχαίναμε αν είχαμε διαπραγματευθεί σωστά και προτείνει κάτι θετικό, αντί να κάνουμε παλικαριές και μετά να υποχωρούμε πανικόβλητοι, όπως έγινε προ ετών στον Πειραιά. Συγκεκριμένως, αν κυριολεκτικώς χαρίζαμε στην Cosco τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, χρεωκοπημένους εδώ και διακόσια χρόνια, με αντάλλαγμα ευρω-ελληνο-κινεζική επένδυση σε μια υπερταχεία σιδηροδρομική σύνδεση με την ανατολική, την κεντρική και τη σκανδιναβική Ευρώπη. Οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρείες, που λειτουργούν επιτυχέστατα σε ξένες χώρες εδώ και δεκαετίες, θα είχαν έτσι την ευκαιρία να προτείνουν ταυτόχρονη επένδυση σε οδική σύνδεση και να συμμετάσχουν στην κατασκευή όπως έγινε με τη γέφυρα Ρίου-Αντιρίου. Και πέραν του οφέλους από τις επενδύσεις, η χώρα μας θα είχε το τεράστιο παρεπόμενο όφελος από τη διεύρυνση των εξαγωγών μας και του τουρισμού, τη μείωση του κόστους των εισαγωγών μας και τη δημιουργία μυριάδων θέσεων εργασίας σε όλους αυτούς τους κλάδους.

- Είστε αισιόδοξος για μία Ευρώπη της αλληλεγγύης και της εξισορρόπησης οικονομικών και πολιτισμικών μεγεθών; Τι περιμένετε μετά τις γερμανικές εκλογές; 

Από τις γερμανικές εκλογές η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει απολύτως τίποτε. Γιατί άραγε ο Schaeuble βιάζεται τώρα τελευταία να ξεφορτωθεί τη χώρα μας; Ποια είναι η πιθανότερη εξήγηση; Είναι, απλούστατα, εξίσου πατριώτης με μάς αλλά δυστυχώς Γερμανός πατριώτης και ευρωπατριώτης. Πιστεύει ότι η Γερμανία και η Ευρώπη, αν είναι να ανταπεξέλθουν στις ανταγωνιστικές προκλήσεις του μέλλοντος, πρέπει να προστατεύσουν το κοινό νόμισμα και την ευρωπαϊκή οικονομία, χωρίς τα οποία η Ευρώπη θα διασπαστεί και θα παρακμάσει οριστικά. Επομένως, όποιος και αν βρεθεί αύριο στην καγκελαρία, η Κυρία Merkel ή ο κύριος Schulz, το πολύ θα θέσει στον εαυτό του ένα απλό ερώτημα: γιατί να επιτρέψω σε άφρονες έλληνες πολιτικούς να προκαλέσουν άλλη μια οικονομική κρίση; Αφού δεν μας θέλουν, ας τους αφήσουμε να πάνε στη δραχμή και ας μείνουν μεταξύ των περιφερειακών κρατών της Ένωσης.
Όσο για την αρχή της αλληλεγγύης που ανακάλυψε η ελληνική κυβέρνηση για να ζητιανεύει κι άλλα δανεικά ώστε να τα ξοδεύει σε προσλήψεις, οι εταίροι μας ξέρουν πολύ καλά ότι το κάνει για εσωτερική κατανάλωση δημαγωγίας. Γι’αυτό απαντούν συστηματικά ότι αλληλεγγύη σημαίνει επίσης να τηρείς την υπογραφή σου και να μην παραβαίνεις τους κανόνες εις βάρος των άλλων. Αυτά, βεβαίως, τα συγκαλύπτει από το ελληνικό κοινό το σύστημα παραπληροφόρησης από διάφορες διαδικτυακές πηγές, δήθεν «ανεξάρτητες», που διαχέουν εδώ και χρόνια στην Ελλάδα ψευδονέα, ψευδογνώση, ημιμάθεια και ακρισία.

* Ο κ. Γιώργος Β. Δερτιλής είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, γεννήθηκε το 1939. Σπούδασε Δημόσιο Δίκαιο και Οικονομικές Επιστήμες στην Αθήνα, Πολιτική Θεωρία και Ιστορία στην Αγγλία.

Δίδαξε Ιστορία στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου εξελέγη υφηγητής και το 1983 τακτικός καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών. Έχει εκλεγεί έμμισθος επισκέπτης καθηγητής στο Harvard, στην Οξφόρδη και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας. Έχει συμμετάσχει στο επιστημονικό συμβούλιο ερευνητικών και πολιτισμικών ιδρυμάτων, ελληνικών και γαλλικών.

Το 2000 εξελέγη directeur d’études (καθηγητής) στην École des Hautes Études en Sciences Sociales, παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκτοτε ζει στη Γαλλία, όπου του απονεμήθηκε η γαλλική υπηκοότητα και το παράσημο του Φοίνικα (chevalier, palmes académiques) της Γαλλικής Δημοκρατίας. Δώδεκα βιβλία και πενήντα περίπου άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορες γλώσσες.