Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Βρε αθεόφοβοι, 20 μήνες κυβέρνηση - είκοσι μεγάλα ψέματα!

Ξεπέρασαν κάθε όριο στα μεταπολεμικά χρονικά, χωρίς να έχουν ίχνος αυτοσεβασμού.

1.  Όταν έδινε υποσχέσεις στα μπλόκα στους αγρότες
2.  Με τους «δεν πληρώνω» στα διόδια
3.  Δεν θα μειώσει συντάξεις
4.  Είχε πάει στο σπίτι της γιαγιάς και της υποσχόταν ότι δεν θα πληρώσει χαράτσι
5.  Ήταν αποφασισμένος να τα σταματήσει αυτά με τους μετακλητούς
6.  Θα επανέλθει και ο κατώτατος μισθός και η κατώτατη σύνταξη
7.  Η εποχή που δεν έμπαινε στις εκκλησίες
8.  Και 13η σύνταξη θα δώσει
9. Αυτή η Βουλή δεν θα φέρει ποτέ Μνημόνιο
10.  Έλεγε στον παππού ότι θα του κόψουν οι άλλοι το ΕΚΑΣ
11.  Αν είναι να υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις σαν το Ελληνικό καλύτερα ψηφίστε Σαμαρά
12.  Θα έρθουν να μας πάρουν τα λιμάνια και τα αεροδρόμια;  Μολών Λαβέ!
13.  Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη
14.  Ο ΕΝΦΙΑ δε διορθώνεται, καταργείται
15.  Η στιγμή που ένας φοιτητής λέει ακριβώς τι θα γίνει, ενώ ο Τσίπρας λέει τα αντίθετα
16.  Πλειστηριασμούς αυτοί; Σεισάχθεια εμείς!
17.  Με ένα νόμο και ένα άρθρο θα καταργήσει τα Μνημόνια
18.  Ούτε έναν δεν έχει βρει να τον λέει ψεύτη
19.  Θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν
20.  Ούτε μία στο εκατομμύριο να του πουν όχι

Επειδή τα ντοκουμέντα μένουν-  https://omadaalithias.gr/story/20-psemata-tsipra/



Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Μια απάτη που λέγεται διαγωνισμός για άδεια καναλιού

Γράφει ο  Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης,
http://www.liberal.gr

Όποιος δεν έχει καταλάβει ότι η φαρσοκωμωδία με τις τηλεοπτικές άδειες δεν είναι παρά μια επανάληψη απάτης, όπως το δημοψήφισμα του 2015 και οι προεκλογικές υποσχέσεις του 2014, δεν έχει εμπεδώσει ακόμα τον τρόπο που σκέφτονται και δρουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η δημοπρασία γίνεται για να χει να λέει ο πρωθυπουργός στους αφελείς ότι τα πήρε από τους καναλάρχες και τους ξεφτίλισε κλεισμένους σε κλουβιά με ράντζα, για να γεμίσει το άδειο ταμείο του κόμματος που ταϊζει τη στρατιά των παρατρεχάμενων και για να νομίζει ότι θα χει προνομιακή μεταχείριση της προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ σε κανένα δελτίο ειδήσεων. Κούνια που τον κούναγε.
Υπάρχει μια ψευδαίσθηση σ αυτούς που δεν έχουν καταπιεί το παραμύθι ΣΥΡΙΖΑ ότι με την αυριανή παράσταση η κυβέρνηση θα ελέγξει την ενημέρωση. Τρίχες.

Τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν αποδείξει εδώ και ενάμιση χρόνο ότι δεν είναι ικανά να ελέγξουν ούτε αν λειτουργεί το καζανάκι της τουαλέτας τους, όχι να ελέγξουν επιχειρηματίες ανελέητους, που το μόνο πράγμα που τους νοιάζει είναι το κέρδος με κάθε μέσο και η ισχύς.
Τα παιδάκια του Μαξίμου, που βγήκαν εχτές από τα αυγό νομίζουν ότι μπορούν να επιβάλουν τη θέλησή τους σ αυτούς που διαφεντεύουν ένα μέρος της τύχης του υπέρκοσμου και του υπόκοσμου, μόνο και μόνο επειδή μπορούν από την προσωρινή καρέκλα που κάθονται να σηκώσουν το τηλέφωνο και να νομοθετήσουν ή να εκβιάσουν; Όποιος το πιστεύει από τους ίδιους και τους οπαδούς τους είναι βαθειά νυχτωμένος.
Δεν ξέρουν, γιατί δεν έχουν ζήσει ποτέ στον πραγματικό κόσμο, ότι θα είχαν ευμενέστερη μεταχείριση της προπαγάνδας χωρίς τη σημερινή θεατρινίστικη και υποτιμητική διαδικασία. Επειδή, τα παιδάκια του Μαξίμου νομίζουν ότι θα κάνουν τα μούτρα κρέας των φραγκοφονιάδων, που δεν καταλαβαίνουν τίποτε μπροστά  στην απόκτηση θέσης ισχύος. Την οποία θα τους τη δώσει η ίδια η κυβέρνηση!!

Μόνο πραγματικά νόμιμες διαδικασίες περιορισμού της ισχύος και της ενδεχόμενης διαπλοκής θα μπορούσαν να βάλουν σε τάξη το τοπίο της τηλεόρασης. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καλές σχέσεις με τους νόμους και τη νομιμότητα, που τα θεωρεί προφανώς αστικές πολυτέλειες.

Η κυβέρνηση λοιπόν θέλει λεφτά και το σώου του εξευτελισμού των κεφαλαιούχων για να το πουλήσει στο πόπολο, που διψάει να δει τους δυνατούς να σκύβουν, λες και θα του μοιράσουν και τα εκατομμύριά τους που τα χουν εξασφαλισμένα, ενώ οι διψασμένοι στο Κολοσσαίο δεν έχουν ούτε μοίρα στο αύριο, αλλά ούτε και τα κότσια να ξεσηκωθούν.
Ότι όλο το σημερινό είναι ένα σώου σαν το δημοψήφισμα που δεν έχει σχέση με όσα λέει η κυβέρνηση αποδεικνύεται από τις πράξεις.
Οι ίδιες οι κινήσεις των κυβερνητικών στελεχών διαψεύδουν τα λεγόμενά τους. Τι λέει η κυβέρνηση;

1. Ότι η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που δεν έχει γίνει διαγωνισμός συχνοτήτων και αυτό είναι απαράδεκτο. Σωστά. Μόνο που αυτή τη στιγμή δε γίνεται κανένας διαγωνισμός για καμία συχνότητα!

Γίνεται μια δημοπρασία για άδεια τηλεοπτικού σταθμού και όχι συχνότητας. Απλούστατα, γιατί δεν υπάρχει χάρτης συχνοτήτων σ αυτό που η κυβέρνηση θέλει να ονομάζει διαγωνισμό!

2. Ότι «ο διαγωνισμός υλοποιείται σε εφαρμογή των νόμων και του Συντάγματος για να μη γυρίσουμε στο καθεστώς της διαπλοκής με δανεικά κι αγύριστα».
Η αλήθεια είναι ότι ο διαγωνισμός γίνεται κατά παράβαση του άρθρου του Συντάγματος που ορίζει ότι αποκλειστικός υπεύθυνος να χορηγεί άδειες για τηλεοπτικούς σταθμούς είναι η Ανεξάρτητη Αρχή Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, που εδώ και καιρό, με ευθύνη όλων των κομμάτων είναι ανενεργός.
Επιπλέον, «ο διαγωνισμός» υλοποιείται κατά παράβαση του νόμου, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 123 του 2006 (άρθρο 14), που απαγορεύει στα κράτη να ορίζουν και να αξιολογούν τις ανάγκες προσφοράς και ζήτησης της αγοράς ή «το πραγματικό οικονομικό αντίτιμο μιας δραστηριότητας παροχής υπηρεσιών». Η οδηγία έχει ισχύ νόμου για την Ελλάδα.
Τα δανεικά κι αγύριστα είναι στην ευθύνη των τραπεζών να ελεγχθούν και όχι των καναλαρχών και της κυβέρνησης. Δουλειά της κυβέρνησης είναι να ελέγξει τις τράπεζες γιαυτά και όχι τα κανάλια. Δεν είδαμε μέχρι στιγμής καμιά τέτοια έρευνα προς τα διοικητικά συμβούλια των ευαγών αυτών ιδρυμάτων.
Στο ζουμί: Ο «διαγωνισμός» δεν φέρνει πουθενά καμιά πρόβλεψη προστασίας από καμιά διαπλοκή, όπως έφερνε για παράδειγμα ο νόμος Ρουσόπουλου, έστω και στα χαρτιά, για τον βασικό μέτοχο και το ασυμβίβαστο καναλάρχη και επιχειρηματία που έχει δουλειές με το δημόσιο.
Τέτοια πρόβλεψη όχι απλώς δεν υπάρχει τώρα, αλλά προωθούνται και νέοι υποψήφιοι εργολάβοι και τρόφιμοι κρατικών κονδυλίων, ενώ η δραστηριότητα των παλιών ούτε που απασχολεί την κυβέρνηση!
Άρα, ούτε νόμιμες οι διαδικασίες ούτε ενάντιες στη διαπλοκή.

3. 90 μέρες μετά το «διαγωνισμό» και σύμφωνα με όσα προβλέπει ο νόμος, θα κλείσουν με μαθηματική ακρίβεια τουλάχιστον τρείς σταθμοί από τους 7 που εκπέμπουν σήμερα πανελλαδικά!! Φυσικό, αφού οι άδειες θα είναι τέσσερις!
Δε θα σταθώ στους χιλιάδες άνεργους απ αυτή την εξέλιξη ούτε στις απίθανες ανοησίες του κ Παππά, που μοίρασε τους ανέργους στα …υπόλοιπα κανάλια, δια του 4 (!), αποδεικνύοντας ότι δεν έχει ιδέα από δουλειά και από στοιχειώδη λειτουργία περίπτερου.
Επειδή, όμως, κανενός λογικού ο νους δεν πάει στην πιθανότητα αυτοί οι θρασύδειλοι, που με την πρώτη απειλή λένε ναι σε όλα, να ρίξουν μαύρο σε τουλάχιστον τρείς σταθμούς (μην είναι και περισσότεροι) το πιο πιθανό είναι να συμβούν δύο τινά:
Είτε οι σταθμοί θα συνεχίσουν να εκπέμπουν κανονικά κι ας πάει η κυβέρνηση να ρίξει τους αναμεταδότες, οπότε θα γίνει χαμός, είτε η κυβέρνηση θα κάνει καμιά κωλοτούμπα και θα δώσει κι άλλες άδειες, ονομάζοντάς τις θεματικές, ειδικές, τριτσικονοκαλπουζανάτες ή όπως αλλιώς της έρθει. Σ αυτά η ελληνική αριστερά είναι μανούλα.
Κι εδώ θα γίνει της κακομοίρας μ αυτούς που θα χουν πληρώσει τα εκατομμύρια για να εκπέμπουν αποκλειστικά. Και οι οποίοι θα απαιτήσουν ξαναμοίρασμα του τιμήματος. Εύκολο. Το σώου θα έχει γίνει.

4. Ο άσχετος με κάθε δουλειά υπεύθυνος υπουργός έχει υπολογίσει τους σταθμούς με βάση τη διαφημιστική πίτα λες και η οικογένεια Αλαφούζου με τα καράβια, η οικογένεια Μπόμπολα με τα έργα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη με τα πετρέλαια, η οικογένεια Κυριακού με τα καράβια, η οικογένεια Σαββίδη με τα πολυκεφάλαια, η οικογένεια Καλογρίτσα με τις εργολαβίες και άλλες δουλειές, η οικογένεια Μαρινάκη με τα πλοία και τα λοιπά, η οικογένεια Κοντομηνά με τις ασφάλειες και τα λοιπά κεφάλαια, η οικογένεια Βρυώνη με τη διαφημιστική πίτα όλης της χώρας και άλλα τινά περιμένουν από τη διαφήμιση να ζήσουν τα μίντιά τους!!

Και τι διαφήμιση! Έχουν πήξει τα κανάλια στο «έξυπνο τηγάνι», το «έξυπνο κουβαδάκι», τα φίλτρα νερού, άγιους και παναγίες μαζί με σκουπιδόπετρες που λάμπουν σαν διαμάντια για 19,99 ευρώ, σόμπες της πυρκαγιάς, λάστιχα που δε σπάνε, προφυλακτικά με άρωμα περγαμόντο και ό,τι άλλο έδειχναν παλιά μόνο τα τράς κανάλια μια και το κοστολόγιό τους είναι του φραγκοδίφραγκου.
Μ αυτά θα ζήσουν τα νέα κανάλια της διαφημιστικής πίτας του ανίδεου από δουλειά υπουργού; Είναι τόσο άσχετος ή περνάει το λαό για αφελή; Μάλλον και τα δύο. Επειδή υπάρχει ακόμα πολύς λαός αφελής να τον πιστεύει.

5. Για να μην είναι, λοιπόν, αφελής ο λαός καλό είναι να ξέρει, εκτός από τα πολύ σοβαρά παραπάνω, ότι ούτε το πόθεν έσχες των υποψήφιων έχει διασταυρωθεί, ούτε οι εγγυητικές τους έχουν ξεκαθαριστεί, ούτε ποιοτικές προδιαγραφές έχουν μπεί για τα κανάλια, ούτε έχει μπεί νόρμα στη φυσιογνωμία των καναλαρχών ( κάτι έχει πεί ανοιχτά ο Χρυσόγονος περί Εσκομπάρ και δεν αντιδρά κανείς στην καταγγελία του κατά τα άλλα εντελώς αφερέγγυου Π Καμμένου για «μαύρα λεφτά» δείχνοντας τον Καλογρίτσα), ούτε πιστοποίηση υπάρχει για το λογισμικό του πλειστηριασμού, ούτε καμιά ασφάλεια ότι τα μέλη της …Επιτροπής, που θα διεξαγάγει το σώου, είναι αμέτοχα υπό οποιαδήποτε μορφή.

Μ΄ όλα αυτά, λοιπόν, ξεκινά στο Κολοσσαίο σήμερα το σώου για το δημόσιο εξευτελισμό των ισχυρών, αφού κι αυτοί δεν έχουν καμιά αξιοπρέπεια να τον αρνηθούν μπας και τους ξεφύγει καμιά θέση χρήματος και , κυρίως, ισχύος για τις λοιπές τους δουλειές, και ταυτόχρονα η διαδικασία είσπραξης κανενός φράγκου για το πενόμενο κόμμα και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις με ταυτόχρονες ελπίδες μήπως κανένας από τους εξευτελισμένους μεροληπτεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στα δελτία του. Για την αντικειμενική ενημέρωση φυσικά.

Αν φυσικά δεν βγάλει όλες τις διαδικασίες παράνομες το Συμβούλιο Επικρατείας και η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως με το νόμο Ρουσόπουλου.

Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, μέχρι το τέλος του χρόνου θα εκπέμπουν πάνω από 8 κανάλια πανελλαδικά και η κυβέρνηση «θα έχει δώσει ένα μάθημα στο μεγάλο κεφάλαιο», άσε που θα «είναι η μόνη που του τα πήρε». Αν του τα πάρει. Λες και οι προηγούμενες δεν έπαιρναν εκατομμύρια και μάλιστα διακομματικά από τους μεγαλοκεφαλαιούχους της χώρας. Στην ίδια χοάνη θα καταλήξουν. Των πεινασμένων και των αχόρταγων της εξουσίας. Σε διαπλοκή διαρκείας. Εις υγείαν των κορόιδων.

Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

Στάθης Δρογώσης: Η συγγνώμη ενός Συριζαίου



Με ένα συγκλονιστικό κείμενο στο facebook, ο γνωστός τραγουδιστής  απολογείται για τα πεπραγμένα της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ.

«Και τώρα ένα μικρό κείμενο απολογισμού. 
Αποχώρησα από τον Σύριζα. Ήμουν μέλος 3 περίπου χρόνια. Εκλέχτηκα δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη Ανοιχτή Πόλη και ήμουν μέλος διαδοχικά των οργανώσεων Νέας Σμύρνης , Εξαρχείων και τελευταία της Κυψέλης. Επίσης ήμουν εκλεγμένο μέλος της γραμματείας του τμήματος πολιτισμού. 

Συμμετείχα ενεργά στη ζωή του κόμματος. Για το πρόγραμμα του πολιτισμού μαζί με άλλου συντρόφους σε μια μικρή ομάδα προσπαθήσαμε να φτιάξουμε από την αρχή και να εμπλουτίσουμε κάποιες παλιές προτάσεις για τη μουσική στη χώρα. Προτάσεις για τα επαγγελματικά δικαιώματα των μουσικών , για τη μουσική εκπαίδευση , για τα μουσικά σχολεία . Για τις ορχήστρες και για τα ιδιωτικά ωδεία.Για το καθεστώς των πνευματικών δικαιωμάτων. Κάποιες προτάσεις πέρασαν στο προεκλογικό πρόγραμμα του Σύριζα. Θέλω δημοσίως να πω ότι γνώρισα εξαιρετικούς συντρόφους και φίλους εκεί.Και ότι είμαι περήφανος για τη δουλειά που έγινε.

Ο Σύριζα είχε τάσεις αλλά και ανένταχτους αριστερούς. Ξεκίνησα ως ανένταχτος αλλά στην πορεία βρήκα τα κείμενα των 53 πάρα πολύ σωστά.

Ομολογώ ότι οι φίλοι μου ( που τους είχα γνωρίσει στα διάφορα κινήματα) ήταν σε αυτή την τάση. Έτσι εδώ και ένα χρόνο συμμετείχα και στις συζητήσεις αυτής της ομάδας. Οι θέσεις αυτή της ομάδας είναι γνωστές και θα πω μόνο ότι το πιο κινηματικό κομμάτι του κόμματος ήταν εκεί. Άνθρωποι που είχαν στήσει δίκτυα αλληλεγγύης και που είχαν λιώσει στην κούραση για τα κινήματα γειτονιάς. Και άνθρωποι που είχαν παλέψει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τους μετανάστες τους πρόσφυγες, για την καταστολή.

Με το υπόλοιπο κόμμα σιγά σιγά αποκόπηκα. Οι λεγόμενοι προεδρικοί σιγά σιγά έδειξαν ένα εθισμό στην εξουσία ενώ η αριστερή πλατφόρμα και κυρίως το αριστερό ρεύμα είχε θέσεις με τις οποίες διαφωνούσα. Πολιτικά. 

Πρέπει να ομολογήσω ότι η γραμμή που ακολουθήσαμε κάποιοι έχασε.

Πιστεύαμε ότι θα σταματήσει η λιτότητα μέσα στην ευρωζώνη. Ότι ο Σύριζα θα τα κατάφερνε να διαπραγματευτεί καλύτερα. Κι ότι στο τέλος θα ακύρωνε το μεγαλύτερο μέρος των νόμων που τσάκισαν τους αδύνατους στη χώρα. Δυστυχώς δεν φωνάζαμε μόνο για τις δικές μας θέσεις. Επιτεθήκαμε άγρια στους πολιτικούς αντίπαλους. Και ναι κάποιοι όντως από αυτούς είναι εντελώς σάπιοι αλλά γενικά διχάσαμε τον κόσμο . Γερμανοτσολιάδες τους λέγαμε και δοσίλογους.

Πιστεύαμε σωστά ότι η δημοκρατία δε λειτουργούσε στη χώρα. ( Βέβαια μετά ψήφιζε η "αριστερή" βουλή τα ξημερώματα αριστερό μνημόνιο αλλά θα το σχολιάσω μετά).

Από την άλλη όμως υπήρχαν επιχειρήματα από λογικούς ανθρώπους που μας τόνιζαν ότι στην πραγματικότητα δεν είχαμε σχέδιο. Δυστυχώς είναι αλήθεια.

Για παράδειγμα φάνηκε να πηγαίνουμε για ρήξη αλλά αδειάσαμε τα κρατικά ταμεία πληρώνοντας όλες τις δόσεις. Βάλαμε υπουργό τον Βαρουφάκη ο οποίος είχε κάποιες ενδιαφέρουσες απόψεις (και αρκετό ναρκισισμό) αλλά τον αδειάσαμε μετά. Πολιτευτές του Πασοκ μπήκαν στον κρατικό μηχανισμό. Ο Σαγιάς, ο Ταγματάρχης, ο Μάρδας και άλλοι πολλοί δεν ήξεραν τίποτα για τις συλλογικές μας αποφάσεις.

Δε θέλω να σας κουράζω. Ο Τσίπρας δεν εμπιστεύτηκε το κόμμα του. Προτίμησε να του δώσει διακοσμητικό ρόλο. Και έφτιαξε μια νέα μικρή ομάδα στελεχών για να κυβερνήσει.

Μακάρι όμως και αυτός να είχε ένα σχέδιο. Έστω δεξιό. Αυτοσχεδιάσαμε στην πλάτη του ελληνικού λαού. Εμείς κλείσαμε τις τράπεζες. Κάναμε ένα δημοψήφισμα (στο οποίο στήριξα το όχι αλλά για άλλους λόγους) το οποίο πραγματικά ήταν γελοίο.

Και ενώ ο κόσμος με θάρρος δεν άκουσε τα παπαγαλάκια ο Τσίπρας προσχώρησε στο Ναι μέσα σε λίγες ώρες. Λόγω ανικανότητας το οικονομικό επιτελείο του Συριζα σε 6 μήνες χειροτέρεψε την κατάσταση στη χώρα. Ναι σύντροφοι πιστεύω ότι φέραμε χειρότερο μνημόνιο και αυξήσαμε την ανεργία. 

Όλα αυτά θα μπορούσα να τα δεχτώ. Να μείνω μέσω και να παλέψω. Δυστυχώς όμως υπάρχουν πολλά μαύρα σημεία. 

Αν δεχτούμε ότι η συμφωνία ήταν μονόδρομος γιατί διχάσαμε τον κόσμο τόσα χρόνια; Γιατί ο Σαμαράς ήταν δοσίλογος ενώ ο Δραγασάκης όχι; 

Γιατί δεν κάναμε νωρίτερα τη στροφή; Γιατί δεν κάναμε νωρίτερα την ρήξη;
Γιατί δεν κάναμε 7 μήνες κάτι για τη διαπλοκή; Για τη διαφθορά; Γιατί ο συστημικός τύπος μας στηρίζει; 

Επίσης γιατί ξεφτιλίσαμε κι εμείς το σύνταγμα και τη δημοκρατία ψηφίζοντας με εξευτελιστικές διαδικασίες μνημόνια και χαράτσια; Πως γίνεται να κάναμε κουρελόχαρτο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Και μάλιστα να το λέμε με θράσος χωρίς τύψεις... Ζήτησε κανείς μια συγγνώμη; 

Δεν είμαι καλός στα πολιτικά κείμενα.
Έφυγα από τον Σύριζα γιατί πιστεύω ότι η συμφωνία που υπέγραψε θα διαλύσει κι άλλο τους πιο φτωχούς ανθρώπους. Δεν υπάρχει πιο απαλό ή πιο καλό μνημόνιο. Επίσης δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ρωγμές και άλλα τέτοια κουραφέξαλα Και να υπήρχαν ο Συριζα δεν έχει τεχνοκράτες ικανούς να φτιάξουν κάποιες δικλείδες ασφαλείας έστω και σε αυτό το πρόγραμμα.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο Σύριζα με τις συμπεριφορές των προεδρικών έχασε και το ηθικό του πλεονέκτημα. Κάναμε ανήθικες πολιτικές πράξεις. Κοροϊδέψαμε τον κόσμο. Και συνεχίζουν κάποιοι να το κάνουν. Η μόνη κόκκινη γραμμή τους είναι λένε να παραμείνει η αριστερά στην εξουσία. Ποια αριστερά; Ποια εξουσία; 

Πιστεύω ότι οι σύντροφοι που θα μείνουν δεν είναι προδότες ή σάπιοι. Κάποιοι έχουν την άποψη ότι θα τα καταφέρει ο Συριζα να βοηθήσει τη χώρα. Δεν έχω πέσει και πολύ μέσα στις αναλύσεις μου τα τρία αυτά χρόνια οπότε μπορεί να κάνω και τώρα λάθος.

Και σε κάποιους που θα ρωτήσουν ποια λύση προτείνω έχω μόνο μια απάντηση. Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας ( στο οποίο αποτυχημένα και με κάποια διασταλτική ερμηνεία ανήκω κι εγώ ως δημοτικός σύμβουλος) είναι εντελώς αμόρφωτο και αποτυχημένο. Δεν είναι λύση η δραχμή αν δεν έχεις πρόγραμμα συνεκτικό και ανθρώπους να το εφαρμόσουν. Δεν είναι λύση και το μνημόνιο που γράφουν οι ξένοι και το ψηφίζει η βουλή σχεδόν αμετάφραστο.

Δεν είναι λύση τα συνθήματα. Και τα νεοφιλελεύθερα και δυστυχώς τα "αριστερά".

Όλοι οι δρόμοι είναι δύσκολοι. Θα ήθελα να υπήρχε μια κίνηση ένας φορέας που να εξηγούσε στον κόσμο με ειλικρίνεια τα επόμενα βήματα.

Οι μνημονιακοί ( και πια ο Σύριζα είναι μαζί τους) απλά πιπιλάνε το success story. Και δυστυχώς άλλα κομμάτια της αριστεράς κάνουν μόνο διαπιστώσεις αλλά δε λένε στον κόσμο ότι ακόμα και αν βγούμε από ΕΕ ή από ευρωζώνη θα κάνουμε και άλλες θυσίες. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος.

Προσωπικά θα ξαναστηρίξω τα κινήματα γειτονιάς. Τα δίκτυα αλληλεγγύης και θα τραβηχτώ λίγο από κόμματα. Εννοείται ότι θα ήθελα να πάει καλό εκλογικά αυτό το μέτωπο που φτιάχνεται για να υπάρχει και στη βουλή μια αριστερή άλλη άποψη. 

Κλείνοντας να πω ότι για τη στάση μου στο δημοτικό συμβούλιο και την ανοιχτή πόλη θα αποφασίσω μαζί με τους συντρόφους μου εκεί. Για την ώρα η ανοιχτή πόλη δεν στηρίζει αυτές τις πολιτικές και τις είχε καταγγείλει.

Αν η πλειοψηφία της στηρίξει τον Βούτση στις μνημονιακές του επιλογές που θα τσακίσουν πάλι τους δήμους δυστυχώς θα φύγω και από κει. Ελπίζω όμως ότι δε θα συμβεί.

Επειδή έχω τρομερή δουλειά με τον δίσκο μου και με τη μουσική μου γενικά δε θα μπορέσω να απαντήσω σε όλα τα σχόλια. Και από δω και πέρα στις σελίδες θα γράφω για τη μουσική μου και για τη δουλειά μου. Καλή συνέχεια σε όλους».




Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

Πρώτη φορά τόσες κατασχέσεις, εξομολόγηση ενός πρότερα φιλοσυριζαίου

Γράφει ο Δημήτρης Καναβαράκης στο koolnews

Απείχα συνειδητά από την κάλπη στον πρώτο εκλογικό θρίαμβο του Αλέξη Τσίπρα, ήμουν όμως απ’ αυτούς που προσδοκούσαν αλλαγή στρατηγικής κατεύθυνσης στη διακυβέρνηση της χώρας, άρα και αλλαγή φρουράς στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015.

Δεν πίστεψα ποτέ ότι τα νταούλια μας θα έδιναν το ρυθμό στις αγορές, ούτε τα παραμύθια για 13η σύνταξη και κατάργηση μνημονίου δια μονοκονδυλιάς.

Είχα «ψαρώσει» όμως, είναι η αλήθεια, με το «πάνω απ’ τα νούμερα ο άνθρωπος» και τη συνθηματολογία περί ανθρωπιστικής κρίσης που έδειχνε αποφασισμένος να αναδείξει ο ηγέτης της αντιπολίτευσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ελπίζοντας, αμυδρά έστω, ότι τουλάχιστον η εξαγγελία για την επαναφορά του βασικού μισθού δεν ήταν σαν όλες τις άλλες.

Θεωρούσα άλλωστε και εξακολουθώ να θεωρώ ως το μεγαλύτερο νομοθετικό έγκλημα της μεταπολίτευσης την πτώση του βασικού μισθού στα  480 ευρώ καθαρά (427 για τους κάτω των 25 για να μην ξεχνιόμαστε). Η αφαίρεση με νόμο του κράτους του δικαιώματος αξιοπρεπούς διαβίωσης ακόμα και σε ανθρώπους που εργάζονται, ήταν ο βασικός λόγος που τάχθηκα νοερά υπέρ της αποπομπής της κυβέρνησης Σαμαρά.

Η καταδίκη του ανειδίκευτου, αλλά και του ειδικευόμενου νέου υπαλλήλου σε συνθήκες ορίων φτώχειας (σε συνδυασμό πάντα με το κόστος επιβίωσης στη χώρα) έχει οδηγήσει στα καταστροφικά αποτελέσματα της μετανάστευσης τόσων Ελληνόπουλων, αλλά και στο «μαρτύριο» πολλών εξ’ όσων δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα: ακόμα και στη φτωχοποιημένη Ελλάδα, οι αριθμοί προκαλούν σοκ: πάνω από μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας αμείβονται κατά μέσο όρο με 420 ευρώ ΜΙΚΤΑ, όπως (μετά την ΕΛΣΤΑΤ) επιβεβαιώνουν και τα τελευταία επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ!

Είναι κάτι που θα «νομοθετούσε» ούτως ή άλλως ο αμυντικός μηχανισμός της αγοράς εν μέσω κρίσης; Πιθανόν, ωστόσο βέβαιο είναι ότι το κυβερνητικό φιρμάνι επιτάχυνε την ολοκληρωτική κατάρρευση αυτών που… κάποτε ονομάζαμε «εργασιακές σχέσεις».

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά από το Μνημόνιο της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ο καθένας έχει βάσιμες υποψίες να συμπεραίνει ότι μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα έκανε ακριβώς τα ίδια στη θέση της.

Η ανακούφιση οφειλετών και αδύναμων που ευαγγελιζόταν ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε και τελείωσε στη ρύθμιση των 100 δόσεων – μοναδική έως και σήμερα ηχώ της δήθεν αριστερής πολιτικής του.
Σήμερα όλοι γνωρίζουν τι έχει συμβεί μετά τα αρχικά τσαλιμάκια του Αλέξη προς τους δανειστές, έως ότου πέσει σαν… ώριμο φρούτο στην αγκαλιά τους.
Υιοθετώντας το «όταν δεν μπορείς να το αποφύγεις απόλαυσε το» (αν και στην πολιτική υπάρχει αποφυγή μέσω της παραίτη…χαχαχα), ο πρωθυπουργός δείχνει να απολαμβάνει τη μεταστροφή του.
Τις προάλλες πανηγύριζε μέσω Twitter για το δημοσίευμα των Financial Times με τίτλο «η Ελλάδα εκπλήσσει με την οικονομική της ανάπτυξη»! Λεπτομέρεια: Οι Financial Times ήταν το ένα από τα τρία μεγάλα μιντιακά διεθνή συγκροτήματα (μαζί με Reuters και Bloomberg) που κατονόμαζε – έστω ανεπισήμως – η κυβέρνηση ότι προπαγανδίζει τις ελληνικές επιδιώξεις υπέρ των δανειστών κατά τη διάρκεια της επτάμηνης, περήφανης διαπραγμάτευσης.

Χώρια από τις ιδιωτικοποιήσεις που «τρέχουν» πια με γοργούς ρυθμούς (σε αυτό αλήθεια είναι πιο αποτελεσματικός ο ΣΥΡΙΖΑ λόγω έλλειψης αντιπολίτευσης), την επιβάρυνση με νέους φόρους, τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και την ανάδειξη αριθμών και οικονομικών δεικτών στο επίκεντρο της ρητορικής του – όλα αυτά δηλαδή που αντιμάχονταν με σφοδρότητα ως αντιπολίτευση, η υπέρβαση κάθε μέτρου υποκρισίας καθρεφτίζεται σε αυτό που αποτελεί πια το νέο «χόμπι» της εφορίας.

Είναι το χόμπι των κατασχέσεων τραπεζικών λογαριασμών. Το σαφάρι «υποκλοπής» των πολιτών έχει ανέβει σε άλλο level επί ΣΥΡΙΖΑ, καθώς βάσει του ρεπορτάζ, οι κατασχέσεις έφτασαν στον αριθμό – ρεκόρ των 187.000 το διάστημα Ιανουαρίου – Ιουλίου για χρέη πολιτών προς την εφορία [Δείτε σχετικά ΕΔΩ]. Δεν σχολιάζω το «δίκαιο» ή όχι του μέτρου – σίγουρα το κυνήγι θα αφορά «δικαίους» και «αδίκους» ή καλύτερα και «ευπαθείς κοινωνικά ομάδες», όπως έρεπε να τιτλοφορεί ο Αλέξης Τσίπρας – απλώς προσπαθώ να φανταστώ τους πύρινους λόγους του κατά των κατασχέσεων και των κυβερνώντων αν ήταν (και) σήμερα στην αντιπολίτευση.

Σε λίγες ημέρες θα εκδοθούν τα εκκαθαριστικά του ΕΝΦΙΑ και όσοι δυσκολεύονται να τον πληρώσουν θα πρέπει να μηδενίσουν τους λογαριασμούς τους, αν δεν θέλουν να τους μηδενίσει η εφορία. Η παράταξη δηλαδή που μας καλούσε να μην πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ έχει οργανωθεί τόσο καλά μηχανογραφικά που θα βάλει χέρι «ετσιθελικά» για να τον εισπράξει.

Τι να κάνει και η κυβέρνηση… δυστυχώς, η επιθυμία των δανειστών αποτελεί διαταγή και σε αυτό το πεδίο. Οι οποίοι (δανειστές) θα το απολαμβάνουν μάλλον περισσότερο από τον Έλληνα πρωθυπουργό, ως άλλοι κατακτητές που αποπλάνησαν μετά δυσκολιών το αντικείμενο του «πόθου».

Μετά δυσκολιών έγινε και αυτή η εξομολόγηση, κατόπιν αποπλάνησης (ή αφέλειας αν προτιμάτε), ενός πρότερα φιλοσυριζαίου. Αντιλαμβάνομαι ότι για τους κανονικούς Συριζαίους έχει ακόμα ο καιρός. Σαν την ελπίδα που (ΔΕΝ ΗΡΘΕ, αλλά) πεθαίνει τελευταία…

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Διονύσης Σαββόπουλος: «Ο Τσίπρας είναι long play αυταπατώμενος»



Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του στο ΒΗΜΑgazino-, 21/08/2016
και τον  Δημήτρη Θεοδωρόπουλο-

Ο Διονύσης Σαββόπουλος κάθεται σε ένα καλοσχεδιασμένο γραφείο μπροστά από το παράθυρο. Φοράει το γνωστό του χαμόγελο. Πίσω του, ο Λυκαβηττός. Μπροστά του, ένα τζουκμπόξ, ίσως για την απαραίτητη δόση νοσταλγίας. Ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι με έναν χειρουργικό τρόπο ο εθνικός μας ψυχαναλυτής: Εδώ και δεκαετίες, με τραγούδια, στίχους και λόγια, παρατηρεί τον Έλληνα, πότε σκωπτικά πότε επιθετικά, αλλά πάντα τρυφερά - και τον τέμνει χειρουργικά.

Είστε αισιόδοξος; «Εγώ πάντα αισιόδοξος είμαι. Τον τελευταίο καιρό ίσως όχι και πολύ. Αλλά πιστεύω πως βαδίζουμε σε μια νέα αναγέννηση. Πως οι επόμενες γενιές θα ζήσουν έναν νέο μεγάλο Δυτικό Μύθο. Αλλά αυτό, με όρους Ιστορίας, μπορεί να σημαίνει πως θα προηγηθούν δεκαετίες μεσαίωνα. Πολλές φορές χάνω την αισιοδοξία μου επειδή φοβάμαι πως ο πόνος θα συνεχιστεί. Αλλά στο τέλος τέλος όλα θα ξεκαθαρίσουν, όλα θα λάμψουν ξανά».

Εβλεπα τις προάλλες στο ΥouΤube το βιντεοκλίπ σας για το «Δημοσθένους λέξις» που τραγουδούσατε στο κέντρο της Αθήνας. Και η εικόνα της πόλης μού ήταν οικεία. Μάλλον το κέντρο της Αθήνας είναι ακόμα ίδιο... «Αυτό το βιντεοκλίπ το είχε γυρίσει ο Λάκης Παπαστάθης στα έρημα Χαυτεία μια Κυριακή πρωί. Υπήρχε γκρίζα και τσιμεντένια κατάσταση και τότε όπως και τώρα. Η διαφορά είναι πως τότε ζούσαν οι γονείς και οι δάσκαλοί μας. Γράφανε, μιλούσαν, ενώ τώρα έχουν πεθάνει, έχουν αποσυρθεί, και αισθάνεσαι πως πρέπει εσύ πια να ενηλικιωθείς και να κοιτάξεις την πατρίδα, την οικογένεια, τη γλώσσα, την τέχνη. Ποτέ δεν είμαστε προετοιμασμένοι...».

Aν ήσασταν νέος, τη δεκαετία του '60, θα ήσασταν και εσείς σε κάποια πορεία κατά του Μνημονίου; Μήπως θα φωνάζατε και εσείς κατά του συστήματος; «Εμείς φωνάζαμε 1-1-4. Τώρα θα φωνάζαμε "Από το 1-1-4, στο αυτοκίνητο το 4χ4 και από το 4χ4, στα τέσσερα, στα τέσσερα"! Δυστυχώς, πιασάρικο σύνθημα για την προσωπική ευθύνη δεν υπάρχει».

Εσείς νιώθετε να έχετε αναλάβει την προσωπική σας ευθύνη; «Στην οικογένεια ήμουν παραδοσιακός και πήρα την ευθύνη της 49 χρόνια τώρα. Επίσης, οι φιλίες μου μετρούνε παιδιόθεν. Επαναστάτης υπήρξα μόνο στο τραγούδι. Τόλμησα πράγματα στην τέχνη μου για τα οποία επίσης αναλαμβάνω την ευθύνη. Υπήρξαν, βέβαια, και παρεξηγήσεις. Στα τραγούδια μου ακούγονται στίχοι που εμπνεύσανε τα αριστερά ακροατήρια, αλλά υπήρχαν εκεί κι άλλοι στίχοι - δίπλα στους πρώτους - που οδηγούσαν εν τέλει το τραγούδι στο σύνολό του σε μια μαγική περιοχή. Δεν τη βλέπανε. Η πιο εύστοχη αρνητική κριτική εναντίον μου πρωτοήρθε στα χρόνια του '70 απ' τα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα. Στα έντυπά τους γράφανε ότι τα τραγούδια μου δεν είναι καθόλου επαναστατικά και να μην παρασύρονται οι νεαροί οπαδοί τους. Απ' τη μεριά τους είχαν δίκιο. Τα τραγούδια μου ανήκουν σε μιαν άλλη επανάσταση που τους ξεπερνά».

Φέτος, στις παραστάσεις που δώσατε στο Κύτταρο, είδα ότι ήσασταν συγκινημένος. Είπατε κάποια στιγμή πως θέλετε να συμφιλιωθείτε με τους γονείς σας. Γιατί τόση νοσταλγία; Φταίει μήπως η κατάσταση γύρω μας; «Οχι, η κατάσταση δεν θέλω να με επηρεάζει. Προσπαθώ να δουλεύω περισσότερο, να σκέφτομαι περισσότερο, να μη με ρίχνουν οι συνθήκες. Κοιτάξτε, όμως, είμαι 72 ετών. Στο Κύτταρο πήγαμε φέτος ύστερα από 44 χρόνια. Πήγαμε με κάποιο ρίσκο, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ο κίνδυνος το πράγμα να γίνει μνημόσυνο. Εκτός και αν βρει κανείς τη σημασία που είχε κάποτε εκείνο στο τώρα. Τότε δεν είναι μνημόσυνο, είναι γιορτή. Δηλαδή, μια φωτεινή κατάσταση όπου νεκροί, ζωντανοί και μέλλοντες να γεννηθούν θαρρείς και είναι όλοι παρόντες».

Τελικά, δεν τα πήγατε και άσχημα... «Ασχημα; Πήγαμε να παίξουμε για τέσσερα βράδια τα Χριστούγεννα και φτάσαμε παίζοντας σχεδόν Πάσχα. Ομως, δεν πήγαμε στο Κύτταρο από νοσταλγία. Πήγαμε για να υπογραμμίσουμε το κοινό αίσθημα που είχαμε εκείνες τις εποχές και τώρα λείπει φρικτά, ενώ είναι θέμα επιβίωσης. Και δικής μας και του τόπου μας».

Ποιο είναι αυτό το κοινό αίσθημα; «Είναι κάτι που το έχουμε μέσα μας. Τα λόγια για να το περιγράψουμε τα βρίσκουμε όταν θέλουμε πραγματικά να συναντηθούμε με τον άλλον και να βρούμε τι μας ενώνει. Είναι το "κοινό καλό". Αυτό το κοινό καλό το έχουμε μέσα μας. Αν μπορέσουμε να το δούμε αλλά και να αναλάβουμε και την ευθύνη του, τότε όλα βρίσκονται...».

Εχω την υποψία πως όταν γράφατε και τραγουδούσατε για τα κοινά πιστεύω της εποχής σας, τα οράματα της κοινωνίας ήταν πιο συνεκτικά. Τώρα, ποια είναι τα κοινά οράματα που εντοπίζετε; «Τώρα δεν υπάρχουν κοινά οράματα, μόνο Μνημόνια. Υπάρχει μια κατάσταση που αναγκάζει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους. Ο κόσμος κάνει μεγάλη υπομονή. Δεν ξέρω αν είναι δείγμα ωριμότητας ή ένα δείγμα βουβής απόγνωσης. Με ανησυχεί πολύ».

Γιατί σας ανησυχεί; «Γιατί αν συνεχιστεί και εγκαθιδρυθεί, τότε σημαίνει πως αλλάζει η ψυχή του τόπου, αλλοιώνεται το γονίδιο. Δεν πρέπει να το δεχθούμε. Ο καθένας μας ατομικά πρέπει να δει το κοινό καλό. Το έχουμε μέσα μας και το ξέρουμε. Πρέπει να το κοινωνήσουμε στον διπλανό μας».

Είχα διαβάσει παλαιότερα μια συνέντευξη που είχατε δώσει στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο και είχατε πει πως «ο Ελληνας κατακτά τους στόχους του λοιδορώντας και κατηγορώντας τους. Ελεεινολογεί και καταγγέλλει αυτό που διαισθητικά ή υποσυνείδητα σπρώχνει προς τα εμπρός!». Μήπως είμαστε σε μια αντίστοιχη κατάσταση και τώρα;
«Οχι, τώρα είμαστε σε μια κατάσταση πιο παρανοϊκή, όπου δεχόμαστε να εξαπατώμεθα οικειοθελώς. Συνειδητά και λεβέντικα».

Μιλάτε για εξαπάτηση και δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω. Πριν από λίγο καιρό παραφράσατε έναν στίχο σας και είπατε «Τον χειμώνα τούτο άμα τον περάσουμε / τον απατεώνα αν τον ξεπεράσουμε». Προφανώς εννοούσατε τον Πρωθυπουργό... «Είπα ότι το χαρίζω και στους απατεώνες και στους αυταπατώμενους με αγάπη. Πολλοί πικραμένοι κάγχασαν, είπαν πως απατεώνα θεωρώ τον Πρωθυπουργό. Μα ο απατεώνας έχει καλή επαφή με την πραγματικότητα, ο Πρωθυπουργός όχι. Ο Αλέξης είναι long play αυταπατώμενος, μόνο αυτό είναι».

Σε όλο το διάστημα της κρίσης, ενώ ήταν εύκολο να έχει κανείς μια αντιδραστική άποψη, να μιλάει επαναστατικά, εσείς είχατε άλλες θέσεις. Ηταν συνειδητή η απόφαση; Γιατί πήγατε κόντρα στο λαϊκό αίσθημα... «Κοιτάξτε, ένας άνθρωπος σαν κι εμένα θέλει βέβαια να τον αγαπάνε όλοι...».

Την ώρα που γράφετε τους στίχους σας, έχετε ένα πρόσωπο στο μυαλό σας; Εναν ιδανικό ακροατή; «Να σας πω. Τα τραγούδια και οι στίχοι βγαίνουν από την ψυχή μας. Αλλά παρουσιάζονται εκτός. Οπότε δανείζεσαι τη γλώσσα της εποχής, τους κώδικες των ανθρώπων, και βοηθάει να σκέφτεσαι τι θα έλεγε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο αν το άκουγε αυτό. Αυτό το πρόσωπο μπορεί να είναι και ένας πεθαμένος. Γράφεις κάτι και δυσκολεύεσαι και λες "Πώς θα το τελείωνε ο Μάρκος ο Βαμβακάρης;". Και έρχεται ο Μάρκος ο Βαμβακάρης και σε βοηθάει. Αυτή τη βοήθεια μπορεί να σου την προσφέρει και ένας φίλος ή ένας τακτικός θαμώνας που τον φέρνεις στο μυαλό σου...».

Αρα, όταν γράφατε κλέβατε αύρες ανθρώπων; «Αύρες ανθρώπων; Ωραίο. Δεν έχει σημασία πώς ξεκινάει ένα τραγούδι, μια έμπνευση. Μπορεί να είναι μια εικόνα, μια μυρωδιά. Αποσπάται κάτι από το υποσυνείδητο. Αυτό μετά ανεβαίνει στην ψυχή. Τις εικόνες, τις μυρωδιές, όλα αυτά που είναι γύρω μας, δεν τα νιώθουν μόνο οι καλλιτέχνες. Τα νιώθουν όλοι οι άνθρωποι. Αλλά οι περισσότεροι τα προσπερνάνε. Οι καλλιτέχνες, όμως, στέκονται εκεί. Είμαστε άνθρωποι που το σκαλίζουν και το επεξεργάζονται».

Ωραία διαδικασία όμως... «Ασφαλώς! Είναι διαδικασία ωφέλιμη γιατί πλουτίζει την ψυχή. Βλέπει η ψυχή τον εαυτό της. Επίσης, έτσι νοηματοδοτείται ο κόσμος. Η ζωή η ίδια. Το ερέθισμα μπορεί να έρθει από οπουδήποτε, αλλά απ' όπου και να έρθει πρέπει να πάρει μια μορφή, να σαρκωθεί, οπότε παίρνει για πηλό τη γλώσσα της εποχής, των φίλων, των συναδέλφων, παλαιών ή νεότερων. Συνήθως παλαιών».

Και είναι αυστηροί κριτές στο μυαλό σας; Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί; «Κυρίως είναι σοβαροί παίχτες. Ο Αττίκ, ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, ο Χατζιδάκις, ο Ζορζ Μπρασένς. Και τον Ντίλαν τον έχω ψηλά».

Τον έχετε γνωρίσει; «Οχι. Αλλά μου έδωσε την άδεια να μεταφράσω τραγούδια του. Τι περίπτωση αυτός ο Ντίλαν! Η Αμερική, ξέρετε, δεν γνώριζε το υψηλό τραγούδι, ο Ντίλαν τής το έμαθε. Η Ευρώπη το ήξερε από τον Φρανσουά Βιγιόν, τον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι, τον Κουρτ Βάιλ. Αλλά επειδή η Αμερική είναι τεράστιος μηχανισμός, επέβαλε πλανητικά τον Ντίλαν ως μοναδικό τραγουδοποιητή. Πολλοί με έχουν επηρεάσει. Και απ' το σινεμά: Ο Φελίνι, ο Μπέργκμαν. Οι ποιητές μας. Ο Τσαρούχης. Οι Beatles. Ο Φρανκ Ζάπα. Μεγάλη λίστα...».

Οταν ξεκινήσατε ήρθατε στην Αθήνα με ένα φορτηγό και αρχίσατε να ψάχνετε τον εαυτό σας, την τέχνη σας. Τελικά η φτώχεια βοηθάει τη δημιουργικότητα; «Δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι καλό πράγμα η φτώχεια. Το απόλυτο ταλέντο, βέβαια, δεν έχει ανάγκη, θα εκφραστεί σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Υπάρχουν, όμως, και υπήρξαν μικρότερα ταλέντα που θα μπορούσαν να έχουν ενδιαφέρον, αλλά συνεθλίβησαν από τις συνθήκες ζωής, από τη φτώχεια, από την εξαθλίωση. Η φτώχεια δεν είναι ντε και καλά προϋπόθεση για τη δημιουργικότητα: Ηταν φτωχός ο Πικάσο; Ο Τσάρλι Τσάπλιν; Οχι. Τη δημιουργικότητα την τρέφει ή την τρώει ένα εσωτερικό σκουλήκι. Αυτό κυρίως».

Στις μέρες μας παρακολουθείτε κάτι που σας κάνει εντύπωση στη μουσική σκηνή; «Εχει ενδιαφέρον ότι εμφανίζονται τραγούδια που στη θέση κάτι "αγωνιστικών" ασμάτων μιλάνε τώρα για την προσωπική ευθύνη και το ότι δεν έχει νόημα να κυνηγάμε αποδιοπομπαίους τράγους. Αυτό είναι κάτι νέο. Μιλούν για μια πολιτική ευθύνη διαφορετική».

Εχετε γράψει χιλιάδες στίχους. Ξεχωρίζετε κάποιον; Εχετε ένα αγαπημένο παιδί; «Οχι, σχεδόν ενοχλούμαι να ακούω τα κομμάτια μου. Παλαιότερα υπήρχαν δισκάδικα και πικάπ και οι πελάτες δοκίμαζαν τους δίσκους βινυλίου προτού τους αγοράσουν. Οταν, λοιπόν, έμπαινα στον Ικαρο, το δισκάδικο, και έβλεπα κάποιον να ακούει έναν δίσκο μου, γύριζα την πλάτη και έφευγα. Ντρεπόμουν. Δεν χαίρομαι να ακούω τους δίσκους μου».

Ποτέ; «Για να γράψει κανείς ένα τραγούδι πρέπει να το έχει σβήσει και ξαναγράψει πάνω από είκοσι φορές. Δεν έχει πια καμία έκπληξη. Και όλη η γοητεία ενός τραγουδιού είναι αυτή η έκπληξη που σε κάνει να δυναμώσεις το ραδιόφωνο. Αυτή την ευχάριστη έκπληξη την έχω πια μόνον από τραγούδια άλλων. Οχι από δικά μου. Τα δικά μου όταν τα ακούω τυχαία βλέπω λάθη, λάθη, λάθη».

Οπότε, δεν ξεχωρίζετε κανένα; «Εχω μια κάποια αδυναμία σε κομμάτια που κατάφερα να γράψω μέσα σε απόλυτα μαύρες καταστάσεις, όπως όταν ήμουν στη φυλακή νέος. Στο κελί είχα γράψει τη "Θεία Μάρω", το "Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή"».

Τελικά έχετε καταλήξει; Εμείς στην Ελλάδα είμαστε Ανατολή ή Δύση; «Σταυροδρόμι είμαστε. Η Αρχαία Ελλάδα είναι το θεμέλιο της Δύσης. Και ο ελληνιστικός κόσμος είναι δυτικός, όπως και ο ελληνορωμαϊκός. Το Βυζάντιο στο τέλος του προτίμησε την Ανατολή. Στον 19ο αιώνα τελικά, η Ελλάδα ήταν μια Ανατολή που ήθελε να γίνει Δύση. Είναι αρκετά δύσκολο γιατί θέλουμε να γίνουμε μια σύγχρονη χώρα χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας. Είναι δύσκολο. Είμαστε αυτό που είμαστε και δεν μπορεί κανείς να γίνει κάτι άλλο. Ο Κινέζος δεν θα γίνει ποτέ Δυτικός. Είμαστε το σταυροδρόμι. Αυτό πρέπει να διαχειριστούμε».

Μιλάτε για αλληλεγγύη, που νομίζω πως στην Ελλάδα υπάρχει... «Βεβαίως και έχουμε αλληλεγγύη. Και είναι συγκινητική η προσπάθειά μας σε αυτή την προσφυγική τραγωδία. Κουτσά στραβά, κάνουμε ό,τι μπορούμε, όχι σαν αυτούς που κλείνουν τα σύνορα. Αλλά είναι ένα πρόβλημα της ανθρωπότητας και πρέπει να λυθεί παγκοσμίως, όχι τοπικά. Τι να προφτάσουμε εμείς;».

Εχετε καταλήξει τι αξίζει γενικά στη ζωή; «Η αγάπη».

Ποια αγάπη; Η οικογενειακή; Η οικουμενική; Ο έρωτας; «Η αγάπη σε οποιαδήποτε μορφή. Η αγάπη σε βγάζει από το βάρος του εαυτού σου. Μετατρέπει τον κόσμο σε θαύμα. Οχι μόνο γι' αυτόν που αγαπιέται αλλά και γι' αυτόν που αγαπάει. Η αγάπη νομίζω πως είναι η φυσική μας κατάσταση. Ολα τα άλλα είναι λοξοδρομήματα».

Εχετε κάνει όλα όσα θέλετε στη ζωή ή στην καριέρα σας; Θέλετε κι άλλα; «Η έδρα της ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Ρώμης, του Sapienza, έβαλε στη διδακτέα ύλη της δέκα τραγούδια μου μεταφρασμένα στα ιταλικά και μάλιστα με τον ρυθμό και το μέτρο της μουσικής μου. Θα το 'θελα αυτό και στα αγγλικά, στα γαλλικά...».

Είπατε πριν πως όταν ξεκινούσατε δεν σας καταλάβαιναν αρκετά. Έχετε σκεφτεί αν θα κάνατε άλλη δουλειά αν δεν σας καταλάβαινε κανείς; «Μερικές φορές το σκέφτομαι. Τι θα έκανα; Τι θα μπορούσα να κάνω; Νομικά πήγα να σπουδάσω, προχώρησα. Δικηγόρος; Δεν νομίζω. Πολιτικός; Ούτε, δεν θα μπορούσα. Για ένα διάστημα ήμουν δημοσιογράφος, τη χρονιά του '64. Τα παράτησα. Τι δουλειά θα μπορούσα να κάνω; Πεζογράφος ίσως. Να γράφω ιστορίες, να διηγούμαι περιστατικά. Ανακάλυψα ότι έχω ταλέντο αφηγητή όταν έκανα τηλεόραση, το "Ζήτω το ελληνικό τραγούδι". Αλλά εκεί που του έδωσα και κατάλαβε ήταν όταν απέκτησα εγγόνια. Είπα ένα παραμύθι, είπα δύο και ύστερα πήρα φόρα και σκάρωνα ιστορίες. Με μεγάλη επιτυχία. Αφηναν τα Nintendo και άκουγαν εμένα».

Κύριε Σαββόπουλε, σας τραγουδούν ακόμη και σήμερα στα γήπεδα... «Ναι! Και είμαι περήφανος που με τραγουδούν, ακόμη και αν δεν έχω πατήσει ποτέ μου σε κερκίδα».

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

Το κόστος της σιωπής

Του  Πάσχου  Μανδραβέλη,
http://www.kathimerini.gr

Λέγονται πολλά για τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και τα περισσότερα είναι δίκαια. Ολοι –πλην ίσως της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου– γνωρίζουν πώς διογκώθηκαν τα ελλείμματα την περίοδο 2007 - 2009, αυτά που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ολοι είδαν την πορεία του δημόσιου χρέους, από τα 180 δισ. το 2004 στα 300 δισ. το 2009. Κάτι πήρε το αυτί τους από την εξομολόγηση του κ. Γιώργου Αλογοσκούφη, ο οποίος πήγε να ζητήσει έκτακτα μέτρα για να μην εκτροχιαστεί η οικονομία και ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε «Ασ’ το γι’ αργότερα».

Βεβαίως, πολλά λέγονται και για την υποκριτική του στάση του 2009. Υποκριτική διότι από τη μία ζητούσε τη συναίνεση της αντιπολίτευσης για το πάγωμα των μισθών του Δημοσίου ως υπεύθυνος πρωθυπουργός και από την άλλη, ως ανεύθυνος κυβερνήτης, μοίραζε 500 εκατ. εν μια νυκτί στους αγρότες, ή προσλάμβανε παρανόμως μέσω του ΟΑΕΔ δεκάδες χιλιάδες σταζιέρ και διπλασίαζε το προσωπικό του μετρό σε ένα μήνα. Κι αν πρέπει να χρεωθεί στον κ. Γιώργο Παπανδρέου ανευθυνότητα, που δεν συναίνεσε στα τότε «σκληρά μέτρα», τι πρέπει να ειπωθεί για τον ίδιο τον κ. Καραμανλή που όχι μόνο δεν πάγωσε τους μισθούς στο Δημόσιο («κι ας έπεφτε ηρωικώς», όπως λένε κάποιοι), αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή άνοιγε ακόμη μεγαλύτερες πληγές στον προϋπολογισμό με προσλήψεις και δωράκια στους αγρότες; Η ιστορία δεν γράφεται με υποθέσεις, αλλά αν το έλλειμμα του 2009 παρέμενε στα επίπεδα του 2008 (δηλαδή 9,4% του ΑΕΠ και ουχί 15,6%) η κατάσταση πιθανότατα θα ήταν διαχειρίσιμη. Την εποχή της «υπευθυνότητας» του κ. Καραμανλή (2008 - 2009) το δημόσιο χρέος φούσκωσε με επιπλέον 36 δισ.

Περασμένα, αλλά όχι ξεχασμένα. Ακόμη πληρώνουμε εκείνον τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Υπάρχει όμως και η δεύτερη αποτυχία του κ. Καραμανλή, που δεν συζητείται καθόλου: η σιωπή του.

Η χώρα ζει τη μεγαλύτερη κρίση της μεταπολίτευσης. Οι πολίτες τα έχουν χαμένα. Η ακροδεξιά στην απεχθέστερή της μορφή αλωνίζει. Το μεταναστευτικό μπορεί να εκραγεί. Οι γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή αλλάζουν. Η οικονομία εκτροχιάζεται ξανά. Κι όμως, ο κ. Καραμανλής είναι ο μόνος απών. Δεν νιώθει την ανάγκη να μιλήσει στον λαό που κάποτε του έδωσε το εκπληκτικό 45,36%; Να παρεμβαίνει για να διορθώσει κάποια πράγματα που θεωρεί στραβά; Ακόμη και η ελάχιστη εμπειρία είναι πολύτιμη σε μια τέτοια κρίση.

Ακόμη και ο θείος του, από την αυτοεξορία του στο Παρίσι, μίλησε κάμποσες φορές για τα δεινά και τα προβλήματα του έθνους. Κι αυτή δεν είναι η μόνη διαφορά του Κωνσταντίνου με τον Κώστα. Ο εθνάρχης στα χρόνια της σιωπής του δεν ήταν βουλευτής. Δεν είχε τυπική υποχρέωση να μιλήσει. Αντιθέτως, οι εκπρόσωποι του έθνους πληρώνονται από τον ελληνικό λαό όχι για να σηκώνουν απλώς το χέρι τους στις ψηφοφορίες, αλλά και να μιλούν εξ ονόματός του. Οι παρεμβάσεις στη Βουλή είναι η μισή και ίσως πιο σημαντική δουλειά ενός βουλευτή. Διαμορφώνουν πολιτικές.

Κι όμως. Ακόμη και σ’ αυτή τη χαλαρή αποστολή δεν ανταποκρίθηκε ο κ. Καραμανλής. Δεν είπε ποτέ στον ελληνικό λαό τι πρέπει να γίνει. Οχι μόνο από ηθική υποχρέωση, που εκ των πραγμάτων έχει ένας πρώην πρωθυπουργός σε μια χώρα που έχει αλαλιάσει από την κρίση. Αλλά και από τυπική υποχρέωση που έχουν και οι τριακόσιοι της Βουλής.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2016

Βουλιάζει και το ... success story του Αλέξη Τσίπρα!

Ήταν  Ιανουάριος 2015.
Ο Σαμαράς έχασε όπως αναμενόταν και ο νεοεκλεγείς Αλέξης Τσίπρας, απροετοίμαστος όπως ήταν, έχασε τα αυγά και τα καλάθια. Η χώρα εισήλθε σε περίοδο αέναης και ατελέσφορης διαπραγμάτευσης, οδηγήθηκε σε ένα απολύτως προβληματικό δημοψήφισμα για να καταλήξει στη συνέχεια στο τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο με αποτέλεσμα η ελληνική οικονομία να χάσει πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις.

Χρειάστηκε σχεδόν ενάμιση χρόνο για να κατανοήσει ο κ.Τσίπρας ότι δεν είχε άλλη επιλογή στο παρόν διεθνές περιβάλλον πέραν της ολοκλήρωσης της βαθιάς προσαρμογής. Της μόνης δηλαδή επιλογής που μπορούσε να αναιρέσει το βάρος της χρεοκοπίας και να διαμορφώσει συνθήκες επανεκκίνησης της οικονομίας.

Αφού είδε κι αποείδε ο κ.Τσίπρας, φορτώνοντας εν τω μεταξύ επιπρόσθετα βάρη, φορολογικά και άλλα, στον ελληνικό λαό, προπαγανδίζει τώρα το δικό του success story, υπολογίζοντας προφανώς στις θετικές επιδράσεις της ολοκληρωμένης πια επί των ημερών του, αλλά εξουθενωτικής για τον ελληνικό λαό, εσωτερικής υποτίμησης.

Δεν είναι τυχαίο ότι τούτες τις μέρες ο κεντρικός προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μεγάρου Μαξίμου μεταδίδει προπαρασκευαστικές κινήσεις και επαφές του μοναδικού και αξεπέραστου Νίκου Παππά για την έξοδο της χώρας στις αγορές το 2017!

Κομπορρημονεί, δια των παπαγάλων του, ο πολυπράγμων υπουργός Επικρατείας ότι προετοιμάζει την έξοδο της ελληνικής οικονομίας στις αγορές με την Goldman Sacks και Morgan Stanley!

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα υιοθετεί πλήρως την ίδια επιχειρηματολογία με εκείνη του Αντώνη Σαμαρά.

Με τη διαφορά ότι δεν πιστεύει και δεν έχει τις εσωτερικές δυνάμεις να υποστηρίξει τις απαιτούμενες ιδιωτικοποιήσεις και το γενναίο άνοιγμα της οικονομίας στον ιδιωτικό τομέα για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών.

Γι' αυτό και κινδυνεύει το success story του κ.Τσίπρα να έχει την ίδια τύχη με εκείνο του Αντώνη Σαμαρά.

Ήδη η κυβερνητική παράταξη κινδυνεύει από την δυσφορία και την αμφισβήτηση σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού, που άλλα περίμεναν και άλλα είδαν.

Είναι πιο εύκολο να καταπλακωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από το βάρος του πολιτικού κόστους, γιατί απλούστατα υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα και έφθασε να τα παίρνει απ' όλους.

Είναι ζήτημα αντοχών και πίστης η υπεράσπιση με πράξεις και όχι στα λόγια του υιοθετηθέντος από τον κ.Τσίπρα νεοφιλελεύθερου success story.

Στοιχεία που μάλλον δεν διακρίνουν τους αποδεδειγμένα οπορτουνιστές της νέας Αριστεράς. 
 

Tο ΔΝΤ αμφισβητεί το "success story" για το πλεόνασμα

Tο Ταμείο κάθε άλλο παρά συμμερίζεται το κλίμα που προσπαθεί να συντηρήσει η Αθήνα για επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.

Σε τελείως διαφορετικό μήκος από την υπεραισιοδοξία την οποία επιχειρεί η κυβέρνηση να προσδώσει στους αριθμούς των δημοσιονομικών στοιχείων, κινείται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές στην αμερικανική πρωτεύουσα, το Ταμείο κάθε άλλο παρά συμμερίζεται το κλίμα που προσπαθεί να συντηρήσει η Αθήνα για επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων, προβλέποντας την αδυναμία είσπραξης φορολογικών εσόδων στο ύψος που εκτιμά το κυβερνητικό επιτελείο, γεγονός που πιθανότατα αποδειχθεί καταλυτικής σημασίας για την ενεργοποίηση του περίφημου αυτοματοποιημένου "κόφτη δαπανών".

 Πάντως αξίζει να σημειωθεί -και αυτό είναι κάτι που πρέπει να κρατήσουμε στα υπόψη μας- ότι εντός του Ταμείου υπάρχουν σήμερα οικονομολόγοι οι οποίοι ιδιωτικώς δεν κρύβουν την άποψη ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της στον βαθμό που πρέπει για να συντηρηθεί η οικονομία της ώστε αφενός να ανατροφοδοτεί εκ των έσω την οικονομία της και αφετέρου να προσελκύσει επενδύσεις για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Τι εκτιμούν οι οικονομολόγοι

Η άποψη ότι το στοίχημα της εσωτερικής υποτίμησης εντός της ζώνης του ευρώ έχει αποδειχθεί πως έχει αποτύχει για την Ελλάδα, είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στο εσωτερικό του Ταμείου παρότι τα στελέχη του αποφεύγουν να την εκφράσουν ανοιχτά.
 
Συγκεκριμένα εκτιμούν ότι α) η απροθυμία των πολιτικών ελίτ να δημιουργήσουν το πολιτικό μομέντουμ που χρειάζεται η υλοποίηση του πρόγραμμάτος, β) η απροθυμία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υλοποιήσει επί της ουσίας τις μεταρρυθμίσεις που έχει υπογράψει, γ) η μεταρρυθμιστική κόπωση της ίδιας της κοινωνίας, δ) τα σοβαρά διοικητικά προβλήματα στο φορολογικό κομμάτι και την δημόσια διοίκηση που παραμένουν μετά από τόσα χρόνια, ε) η διαρκής πολιτική αβεβαιότητα που πλανάται στην χώρα, είναι μερικοί από τους λόγους που φοβούνται ότι η Ελλάδα δεν έχει αποφύγει οριστικά τον κίνδυνο ενός οδυνηρού ατυχήματος από το οποίο πριν ένα χρόνο κατάφερε.. ξώφαλτσα να γλιτώσει.

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=822295  και  
http://www.thetoc.gr/oikonomia/article/to-dnt-amfisbitei-to-success-story-gia-to-pleonasma

Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Guardian: Αγνωστο πότε,αλλά η ελληνική κρίση ξαναφουντώνει

Η ελληνική κρίση αργά ή γρήγορα θα ξαναφουντώσει. Το θέμα δεν είναι αν θα γίνει αυτό, αλλά το πότε θα γίνει.

Αυτή αναφέρει σε εκτενές άρθρο του για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ο Guardian.

Ο αρθρογράφος Larry Elliot αναφέρει μεταξύ άλλων πως η συμφωνία του περασμένου καλοκαιριού μετά την «εξευτελιστική υποχώρηση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ», είχε τρία προφανή προβλήματα: 

Πρώτον η νέα δόση λιτότητας που θα έκανε πιο δύσκολη την προσπάθεια της Ελλάδας να βγει από την ύφεση, δεύτερον οι μη ρεαλιστικές εκτιμήσεις των δανειστών για την ανάπτυξη και τη μείωση του ελλείμματος και τρίτο ότι αργά ή γρήγορα η ελληνική κρίση θα φουντώσει και πάλι.

Οι δύο πρώτες προβλέψεις επαληθεύτηκαν, σημειώνει ο Elliot. Παρά την πενταετή ύφεση, οι δανειστές θεώρησαν ότι θα ήταν καλή ιδέα οι περαιτέρω περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων. «Το αποτέλεσμα ήταν θλιβερά προβλέψιμο. Η οικονομία συνέχισε να συρρικνώνεται. Η ελληνική παραγωγή ήταν 1,4% χαμηλότερη τους τρεις πρώτους μήνες του 2016 σε σύγκριση με τον προηγούμενο χρόνο. Η καταναλωτική δαπάνη μειώθηκε κατά 1,3%. Ούτε υπάρχει προοπτική για καλύτερες ημέρες, με την εμπιστοσύνη στο έσχατο σημείο. Η Ελλάδα παραμένει σε βαθιά ύφεση», σημειώνει.

«Δυστυχώς, δεν πήραν το μάθημά τους. Το πρόγραμμα του 2015 προϋποθέτει ότι η Ελλάδα θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο. Το ΔΝΤ, που έχει τώρα μία πιο ρεαλιστική εκτίμηση για την Ελλάδα σε σύγκριση με την Κομισιόν ή την ΕΚΤ, λέει ότι λίγες χώρες έχουν καταφέρει να πετύχουν τέτοια πρωτογενή πλεονάσματα και ότι η Ελλάδα θα το καταφέρει μόνο με περαιτέρω περικοπές σε μισθούς και συντάξεις.

Επίσης, το ΔΝΤ πιστεύει ότι δεν είναι πλέον υποστηρίξιμο να φαντάζεται ότι η Ελλάδα μπορεί από μία χώρα με τους πιο αδύναμους ρυθμούς αύξησης της παραγωγικότητας της ευρωζώνης να γίνει σε μία με τους υψηλότερους», τονίζει ο αρθρογράφος, για να καταλήξει: Το ΔΝΤ τονίζει ότι χωρίς ελάφρυνση, το χρέος θα φτάσει στο 250% του ΑΕΠ μέχρι το 2050.

Η Γερμανία θα προτιμούσε να καθυστερήσουν αυτές οι συζητήσεις μέχρι τις εκλογές της, το επόμενο φθινόπωρο.  Ομως, η Ελλάδα θα έχει επιστρέψει στα πρωτοσέλιδα πριν από αυτές, καταλήγει το άρθρο.


Πηγή: http://www.thetoc.gr

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Στην Ελλάδα ύφεση 0,7%, στην Κύπρο ανάπτυξη 2,7%

H Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια το 2010.
Η Κύπρος το 2013.
Η Ελλάδα είναι ακόμα στα μνημόνια.
Η Κύπρος βγήκε τον περασμένο Μάρτιο.
Η Ελλάδα κατέγραψε το β’ τρίμηνο του 2016 ύφεση 0,7%.
Η Κύπρος κατέγραψε για την ίδια περίοδο ανάπτυξη 2,7%.
Τι δεν καταλαβαίνεις;

Η Παρασκευή, 12 Αυγούστου, ήταν η μέρα ανακοινώσεων οικονομικών αποτελεσμάτων για την τριμηνία Απριλίου – Ιουνίου στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Από τη Λευκωσία, ο κύπριος υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης εξέδωσε γραπτή δήλωση σύμφωνα με την οποία «ο ρυθμός ανάπτυξης επιβεβαιώνει τις θετικές προοπτικές της κυπριακής οικονομίας, αλλά και την αποτελεσματικότητα της οικονομικής πολιτικής των τελευταίων ετών. Αυτή η αναπτυξιακή προοπτική δεν πρέπει να υπονομευθεί, μέσα από την επιστροφή σε ανεύθυνες πρακτικές του παρελθόντος, αλλά αντιθέτως πρέπει να διαφυλαχθεί και να ενισχυθεί μέσα από μια σταθερή και υπεύθυνη συνέχιση της προσπάθειας» σημείωσε. Είναι το έκτο συνεχές τρίμηνο που η κυπριακή οικονομία παρουσιάζει ανάπτυξη μετά από ύφεση που κράτησε για 14 συνεχή τρίμηνα, ξεκινώντας από το τρίτο τρίμηνο του 2011.

Από την Αθήνα, ο έλληνας ομόλογος του κ. Γεωργιάδη, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, δεν είπε τίποτα. Ο αναπληρωτής του κ. Τσακαλωτου, ο Τρύφων Αλεξιάδης, μίλησε στο φιλόξενο ραδιόφωνο της ΕΡΤ και δεν σχολίασε τα αποτελέσματα που ανακοίνωσε η ΕΛΣΤΑΤ για την ύφεση του 0,7% στο β’ τρίμηνο του έτους. Πρόκειται για το τέταρτο συνεχόμενο τρίμηνο με αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης, εξέλιξη που σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία και επίσημα έχει επιστρέψει σε ύφεση, μολονότι έχει μεσολαβήσει μια εξατία άγριων μέτρων και πέντε εκλογικές αναμετρήσεις. Αρκέστηκε ο κ. Αλεξιάδης να πει ότι «το πρώτο επτάμηνο του έτους έχουμε πιάσει τους στόχους του προϋπολογισμού και μάλιστα τους έχουμε υπερβεί σε πολύ μεγάλο βαθμό» και να διαβεβαιώσει ότι «δεν θα ενεργοποιηθεί ο κόφτης».
Ας το ελπίσουμε.

Σοκ προκαλούν τα νεώτερα δεδομένα από το μέτωπο της οικοδομής, καθώς δείχνουν ότι μετά από έξι χρόνια συνεχούς πτώσης, το βαρέλι μοιάζει να μην έχει πάτο, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση για ελάφρυνση της φορολογίας τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, οι νέες άδειες μειώθηκαν περαιτέρω κατά 31,9% και είναι ενδεικτικό στο σύνολο της Χώρας το Μάιο εκδόθηκαν μόλις 843 άδειες, εκ των οποίων οι 151 στην Αττική και οι 148 στην Κ. Μακεδονία (κυρίως Θεσσαλονίκη). Όσον αφορά στον όγκο των νέων οικοδομών- που είναι ο βασικός δείκτης της οικοδομικής δραστηριότητας- μειώθηκε περαιτέρω κατά 39,8%.

Συνολικά στο πεντάμηνο, η ιδιωτική οικοδομική δραστηριότητα ως προς τον αριθμό των νέων αδειών υποχώρησε κατά 9,9% και ως προς τον όγκο κατά 14,2%. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ενώ φέτος έχουν εκδοθεί μόλις 4.562 άδειες στο σύνολο της χώρας, στο πεντάμηνο του 2009 οι άδειες είχαν φτάσει στις 60.776, κάτι που σημαίνει ότι μέσα σε αυτά τα 6 χρόνια, ο ρυθμός έκδοσης νέων οικοδομικών αδειών “βούτηξε” κατά 92%!!!

Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί της κτηματαγοράς αλλά και σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, η υπέρμετρη φορολόγηση των ακινήτων αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα, που σπρώχνει την οικοδομή σε αχαρτογράφητα νερά. Είναι ενδεικτικό ότι οι φόροι επί των ακινήτων ως ποσοστό του ΑΕΠ διαμορφώνονται πάνω από το 1,4% του ΑΕΠ έναντι 0,6- 0,7% στην αρχή της κρίσης.

Οι προοπτικές διαγράφονται δυσοίωνες.

Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

Δεν μπορούν να τον (ξανα)σώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ …

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ισχύει η φημολογούμενη συμμαχία Τσίπρα-Καραμανλή με ενδιάμεσο κρίκο τον Παυλόπουλο, δεν είναι ικανή να (δια)σώσει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει ο  Γιώργος  Καρελιάς,

http://www.protagon.gr 

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι από τους τυχερότερους Πρωθυπουργούς. Φυσικά, όχι διότι έφτασε σε αυτό το αξίωμα σε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της Μεταπολίτευσης. Αυτό το επέλεξε ο ίδιος. Είναι τυχερός διότι ευεργετήθηκε τουλάχιστον δυο φορές από τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ένα ικανό ποσοστό δεξιόστροφων ψηφοφόρων κατέληξε στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ αυτών δεν ήταν μόνο πληγέντες από την πολιτική της (θεωρητικά δικής τους) κυβέρνησης Σαμαρά. Ηταν και κλασικοί ψηφοφόροι της ΝΔ, οι λεγόμενοι καραμανλικοί, οι οποίοι το έκαναν για δύο λόγους: και «τιμώρησαν» το κόμμα τους (για την κυβερνητική συμμαχία με το άλλοτε μισητό ΠΑΣΟΚ κτλ) και «παρασύρθηκαν» από την εντόνως φημολογούμενη από τότε άτυπη συμμαχία Τσίπρα-Καραμανλή. Η συμμαχία αυτή, άλλωστε, επιβεβαιώθηκε με την επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στο αξίωμα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας.

Το καλοκαίρι του 2015 η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου «διασώθηκε» από σύσσωμη την «ευρωπαϊκή» αντιπολίτευση, όταν ο μισός ΣΥΡΙΖΑ καταψήφιζε το τρίτο (αριστερό αυτή τη φορά) Μνημόνιο. Ετσι έπρεπε να γίνει, για να μην καταρρεύσει η χώρα. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι (δι)έσωσαν και τον κ. Τσίπρα, την ώρα που οι σύντροφοί του τούς λοιδορούσαν ως «τρόικα εσωτερικού» και (αργότερα) ως «ΜενουμεΕυρωπαίους». Αν η αντιπολίτευση φερόταν όπως φέρθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Δεκέμβριο του 2014, η χώρα θα είχε πάει στη δραχμή και ο κ. Τσίπρας για (αριστερές)βρούβες. Πώς να μην είναι, λοιπόν, τυχερός;
Τώρα πλέον οι «δανεικοί» ψηφοφόροι που το 2015 πήγαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρίνουν από τις υποσχέσεις και τα ωραία λόγια
Η φημολογία για συμμαχία Τσίπρα-Καραμανλή με ενδιάμεσο τον Παυλόπουλο δεν είναι σημερινή (εδώ). Δεν είναι μόνο φημολογία, αλλά δεν έχει και τις διαστάσεις που της προσδίδουν τα αυγουστιάτικα σενάρια. Και, ανεξαρτήτως αυτών, δεν είναι ικανή να διασώσει ξανά τον κ. Τσίπρα. Διότι τώρα πλέον οι «δανεικοί» ψηφοφόροι που το 2015 πήγαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρίνουν από τις υποσχέσεις και τα ωραία λόγια. Εχουν μπροστά τους χειροπιαστό έργο. Με άλλα λόγια ο «τσιπροκαραμανλισμός» μπορεί μεν να θέσει πολιτικά εμπόδια στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά δεν είναι σε θέση να αποτρέψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την ήττα. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον πολιτικό τοξικό προϊόν και καμιά συμμαχία κορυφής δεν μπορεί να τον διασώσει.

Αλλωστε, αυτή η συμμαχία δεν θα είναι καθόλου εύκολο να συντηρηθεί ανοιχτά. Ο Καραμανλής θα έχει πολύ μεγάλη δυσκολία να ξαναπεί, έστω δι’ αντιπροσώπων, «καλά τα πάει ο μικρός» (Αλέξης), διότι (βλέπει ότι) δεν τα πάει. Και κάτι τέτοιο, αν αποτολμηθεί, θα αποτελεί μεγάλη πρόκληση για τον κόσμο της ΝΔ. Επιπλέον, ακόμα και όσοι «καραμανλικοί» δοκίμασαν πέρσι την κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί παρά να είναι κοψοχέρηδες. Διότι, ενώ πίστευαν ότι θα γλιτώσουν από τα μνημονιακά μέτρα Σαμαρά –Βενιζέλου, τους ήρθαν κατακέφαλα τα αντίστοιχα Τσίπρα-Καμμένου. Θα πρέπει να είναι, λοιπόν, πολύ μαζοχιστές για να τους επιβραβεύσουν και πάλι.

Οσα κάνουν (πχ αλλαγές στον εκλογικό νόμο) και όσα σχεδιάζουν (πχ αλλαγές στον τρόπο εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας) ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ είναι τεχνάσματα για να δυσκολέψουν τους αντιπάλους τους. Ομως, δεν είναι ικανά να αποτρέψουν την ήττα τους. Γι΄αυτό, άλλωστε, ούτε ο ίδιοι έχουν αυταπάτες. Αν είχαν, δεν θα κατέφευγαν σε πονηριές και κόλπα.

Επιμύθιον: αυτή τη φορά δεν μπορεί να τους σώσει κανένας Καραμανλής και κανένας Παυλόπουλος. Θα χρειαστεί ο κ. Τσίπρας να διαψεύσει την ευαγγελική περικοπή «…εαυτόν ου δύναται σώσαι»

 

Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

Ξέπλυμα διακυβέρνησης Καραμανλή:Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε

Γράφει ο  Κώστας  Γιαννακίδης,
http://www.protagon.gr

Τι θα κληροδοτήσουμε στους επόμενους; Το μάθημα από το πάθημα ή την υστεροφημία του Κώστα Καραμανλή;

Στην εκπομπή του Τζον Ολιβερ προβλήθηκε μία συνέντευξη που παραχώρησε στέλεχος των Ρεπουμπλικάνων. Ο κύριος αυτός έλεγε στη δημοσιογράφο ότι τα ποσοστά εγκληματικότητας αυξήθηκαν σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Η δημοσιογράφος τον διόρθωσε. Του εξήγησε, με στοιχεία, ότι οι σχετικοί δείκτες βρίσκονται στα χαμηλά εικοσαετίας. Ομως εκείνος την αποστόμωσε: «Σημασία δεν έχει τι λένε τα στοιχεία, αλλά τι πιστεύει ο κόσμος.»

Δεν ήταν μία ηλίθια απάντηση. Ηταν μία έντιμη απάντηση που περιέγραφε πώς ακριβώς γίνεται η πολιτική σε περιβάλλον κοινωνικών δικτύων. Τα στοιχεία δεν έχουν καμία σημασία μπροστά στο συναίσθημα και στις αντιλήψεις των ανθρώπων. Και ως γνωστόν, αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο για αυτή. Αυτό πια τείνει να επικυρωθεί και με δικαστική απόφαση, που λέει ο λόγος, μετά την είσοδο του πρώην προϊσταμένου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής σε νέο κύκλο δικαστικής περιπέτειας.

Για όσους έχασαν τη συνέχεια: ο Αρειος Πάγος έκανε δεκτή εν μέρει την αναίρεση που είχε ασκήσει η Ξένη Δημητρίου ως αντεισαγγελέας (τώρα είναι εισαγγελέας του ανωτάτου δικαστηρίου) κατά του απαλλακτικού βουλεύματος για τον Ανδρέα Γεωργίου, σχετικά με την κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης. Ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ είχε απαλλαγεί από την κατηγορία που αφορά την υποτιθέμενη τεχνητή εκ μέρους του διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009. Βέβαια, όπως επεσήμανε ο καθηγητής Τσακυράκης, για να απευθύνεις σε κάποιον την κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης, θα πρέπει να γνωρίζεις και ποια είναι η αληθινή –ξέρει η κυρία Δημητρίου πόσο ήταν το έλλειμμα του 2009; Ομως αυτά είναι λεπτομέρειες σε έναν κόσμο που η πραγματικότητα μπορεί να τεθεί στη σκιά του κοινού περί αλήθειας αισθήματος.
Στην ιστορική ανακεφαλαίωση και στην πολιτική αποτίμηση της κρίσης, όταν αποδίδονται ευθύνες στον Καραμανλή, θα μεσολαβεί πάντα και ένα επιφυλακτικό «αλλά»
Ξεκίνησε ως θεωρία συνωμοσίας, αλλά γρήγορα έγινε πολιτικό σενάριο: η κυβέρνηση Παπανδρέου αλλοίωσε τα στοιχεία του ελλείμματος 2009 προκειμένου η χώρα να τεθεί σε καθεστώς μνημονίων. Για ποιο λόγο; Σιγά, από λόγους άλλο τίποτα. Ηθελαν, λέει, οι Παπανδρέου να κονομήσουν από συμβόλαια κινδύνου, ξεπούλησαν τη χώρα στους ξένους, τους έβαλαν οι Αμερικανοί να γκρεμίσουν το ευρώ, εκτέλεσαν αποφάσεις της Μπίλντεμπεργκ. Βγήκε και η κυρία από τη Στατιστική Υπηρεσία που κατήγγειλε τη συνωμοσία με ύφος Ελένης Λουκά και το πιάτο ήταν έτοιμο να σερβιριστεί. Δεν έχει καμία σημασία αν τα στοιχεία έλεγαν κάτι άλλο. Οι άνθρωποι ήθελαν να το πιστέψουν.

Εδώ, βέβαια, υπάρχει μία αντίφαση. Ας υποθέσουμε ότι το έλλειμμα του 2009 φούσκωσε σαν τσουρέκι προκειμένου να ενοχοποιηθεί η διαχείριση Καραμανλή και να μπούμε στα μνημόνια. Γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά δεν διόρθωσε τα νούμερα; Γιατί δεν βγήκε η Αριστερά να αποκαταστήσει την αλήθεια; Γιατί δεν ζήτησε ο Καμμένος από τον Γιάνη να του στείλει τα στοιχεία; Σε τέτοιες υποθέσεις την αλήθεια δεν τη βρίσκουν οι δικαστές, τη λένε οι υπουργοί Οικονομικών. Προφανώς η Δικαιοσύνη κάτι θα είδε και ζητεί από τον κ. Γεωργίου να περάσει και πάλι από την Ευελπίδων δια υπόθεση του.

Ομως σε ένα περιβάλλον καχύποπτο, αυτό που κάνει τώρα η Δικαιοσύνη, θα μπορούσε, ατυχώς και λανθασμένα, να εκληφθεί ως προσπάθεια ξεπλύματος της διαχείρισης Καραμανλή από δημοσιονομικές και ιστορικές ευθύνες. Διότι έτσι, στην ιστορική ανακεφαλαίωση και στην πολιτική αποτίμηση της κρίσης, όταν αποδίδονται ευθύνες στον Καραμανλή, θα μεσολαβεί πάντα και ένα επιφυλακτικό «αλλά». Και αν έχει γίνει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ποιος θα κηλιδώσει την αγάπη του λαού του;

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Ανατομία των ψηφοφόρων του Σύριζα

Ένα ακόμη άρθρο-κεραυνός του Άρη Αλεξανδρή στο thecurlysue, που θα κάνει πολλούς να αναστατωθουν…

Συνθηκολόγηση με το Κακό

Με τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει κάτι παράδοξο και αστείο. Όντες κομμάτια ενός ετερόκλητου πλήθους με διαφορετικές πολιτικές καταβολές το καθένα, ψήφισαν και ξαναψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή δεν άντεχαν το καθεστώς των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Η “χούντα” των Σαμαροβενιζέλων έπρεπε να πέσει, τα μνημόνια έπρεπε να καταργηθούν, ο ΕΝΦΙΑ επίσης, οι μισθοί να ανέβουν, η ΕΡΤ να ξανανοίξει.

Η επιτυχία, δηλαδή, του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία – δεν οφείλεται τόσο στην ταυτότητά του όσο στην έλλειψη ανταγωνισμού.

Οι παλιοί έπρεπε να φύγουν και ο νέος θα αναδεικνυόταν εφόσον παρουσίαζε το αφήγημα που ο λαός ήθελε να ακούσει. Και το παρουσίασε.

Οι ψηφοφόροι του, λοιπόν, συσπειρώθηκαν γύρω του συγκυριακά, από απέχθεια προς τα υπόλοιπα κόμματα, και ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε την παρακμή των ανταγωνιστών του πουλώντας αποκλειστικά το προϊόν που είχε τη μεγαλύτερη ζήτηση: Αντίσταση, επανάσταση, εθνικισμό, επιλεκτική αριστεροσύνη, φιλολαϊκό κανάκεμα, -ένα ελκυστικό κράμα από πολιτικά σιγουράκια που του έδωσαν μαζικό έρεισμα κι εξουσία.

Ενάμιση χρόνο μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποτύχει στα πάντα, κι όμως παραμένει στη θέση του. Εξοργιστικό αλλά αναμενόμενο.
Εξοργιστικό, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είπε μόνο ψέματα.

Έφερε νέο μνημόνιο, νέους φόρους, γονάτισε την οικονομία, επέβαλε capital controls, υπονόμευσε τον ιδιωτικό τομέα, ενίσχυσε το κομματικό κράτος, τα έκανε μαντάρα στο προσφυγικό, εργαλειοποίησε τους πρόσφυγες, φανάτισε τα πλήθη, δίχασε τον λαό, παρενέβη επανειλημμένα στη δικαιοσύνη, διόγκωσε τη διαφθορά και τη διαπλοκή εξυπηρετώντας φίλους και ξεπλένοντας-συγκαλύπτοντας τα εγκλήματά τους, ενώ παράλληλα κυνήγησε ανηλεώς τους πολιτικούς εχθρούς του με αστείες αιτιολογίες. Αναμενόμενο, γιατί οι ψηφοφόροι του κουράστηκαν να (παριστάνουν ότι) παλεύουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η τελευταία τους ελπίδα, κι όταν αυτή διαψεύστηκε, οι μισοί έκαναν τα στραβά μάτια ως γνήσια κομματόσκυλα ενώ οι άλλοι μισοί συμβιβάστηκαν με το κακό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε την παγίωσή του με τον πιο ειρωνικό τρόπο: Οι επαναστάτες πεθύμησαν μια ρουτίνα.

Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινιάζει νοσοκομεία χωρίς γιατρούς, αεροδρόμια κατασκευασμένα επί προηγούμενων κυβερνήσεων, πουλάει λιμάνια, ιδιωτικοποιεί, κατάσχει σπίτια, αφανίζει ολόκληρα επαγγέλματα μέσω υπερφορολόγησης, στήνει διαγωνισμούς-παρωδίες για να ελέγξει την ενημέρωση και να εκδικηθεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά οι ψηφοφόροι του που εξοβέλισαν τις παλαιοκομματικές δυνάμεις για να αποφύγουν τέτοιες ακριβώς πρακτικές, παρατηρούν το θέαμα με απάθεια.

Όπου μπορούν δικαιολογούν ή εκλογικεύουν την αυθαιρεσία και τη φρίκη, τις κρίνουν επιεικώς, τις συμψηφίζουν με τα πεπραγμένα των προηγούμενων ή τις επιρρίπτουν στους προηγούμενους, αλλά, βασικά, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι δημιούργησαν ένα τέρας.
Κι αντί να το σκοτώσουν ή έστω να το αποκηρύξουν τυπικά, προτιμούν να συνυπάρξουν, αφήνοντας κατά μέρος τις μπανάλ πλέον διαδηλώσεις και κοιτώντας τη δουλίτσα τους. Ο μικροαστισμός επέστρεψε σπίτι του.

Κι όχι πια πορείες, διαμαρτυρίες, εμψυχωτικές συναυλίες, προπηλακισμοί, συναισθηματικές κορώνες, και υβρεολόγια κατά των κυβερνώντων και των υποστηρικτών τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να λούσει τους εκλογείς του με εφησυχασμό και να αδρανοποιήσει την αγωνιστικότητά τους, δημιουργώντας εκ νέου αυτό που όλα τα χρόνια των μνημονίων κατακεραύνωνε και απαξίωνε: Μια νέα κανονικότητα, τον συμβιβασμό με το κακό, τη συνθηκολόγηση. “Πού να τρέχουμε τώρα σε πλατείες, εδώ που φτάσαμε ας φάμε τον Τσίπρα…”
Από αυτούς που έφριτταν με την υποψία οικονομικής ανάτασης που παρουσιάστηκε επί Σαμαρά (επειδή δεν ήταν η προσδοκώμενη ή έστω αρκετά μεγάλη), δεν έμεινε κανείς για να καταγγείλει την κονιορτοποίηση των πάντων επί Τσίπρα.

Η μετριότητα που κάποτε ήταν αφορμή για άγρια ρήξη με το κατεστημένο, τώρα έδωσε τη θέση της στην αθλιότητα για την οποία κανείς δεν έχει πια δυνάμεις να κάνει οτιδήποτε.
Δεν είναι, όμως, μόνο η εξάντληση και ο κορεσμός που οδήγησαν σ’ αυτό το σκανδαλώδες καθεστώς ανοχής του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι και ο Τσίπρας ως συμβολική μορφή, που ένωσε τεχνηέντως κάτω από μια ομπρέλα ψευδεπίγραφης αντισυστημικότητας τον κόσμο του, κάνοντάς τον να νιώθει θαλπωρή και οικειότητα – μαζί με ένα σαχλό αίσθημα παρασημοφορημένου αντάρτη.

Συνδυάζοντας τα κακά των δύο πλευρών του συστήματος (εθνικισμό, συντηρητισμό, θρησκοληψία δεξιάς – δογματισμό, στενομυαλιά, μυθολογία, ρητορική αριστεράς) ενώ κατά τ’ άλλα δήθεν αποποιείται το περίφημο σύστημα, ο Τσίπρας συντηρεί μια ακαταμάχητη φαντασίωση μέσα στην οποία ο λαός του βαυκαλίζεται ασμένως χωρίς διάθεση ή κίνητρο να δραπετεύσει.
Ο κόσμος μπορεί να είναι ένα χάλι, αλλά τουλάχιστον οι ψηφοφόροι ΣΥΡΙΖΑ έχουν πειστεί ότι αποτελούν τα λιγοστά του κοσμήματα.

Παράλληλα, ο Τσίπρας με την περήφανη αμορφωσιά του, τη μαγκιόρικη μικρόνοια και την κεκαλυμμένη ανηθικότητά του προκαλεί την ταύτιση του κόσμου περισσότερο από κάθε άλλον, επομένως ακόμα κι αν εκτεθεί ως ανίκανος, είναι δύσκολο για το κοινό του να του γυρίσει την πλάτη.

Η ομοιότητά τους είναι τόσο μεγάλη, που θα ’ναι σα να γυρίζει την πλάτη του στον εαυτό του.
Αντικατοπτρίζοντας, άλλωστε, τα πιο συνήθη πνευματικά, ηθικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά του νεοέλληνα, την ημιμάθεια, την ασχετοσύνη, τη βλακεία, το υφάκι, την ξερολίαση, την προχειρότητα, την κουτοπονηριά και την τζάμπα μαγκιά, ο Τσίπρας κατόρθωσε να θεωρείται ως “ένας από μας”.

Για τους οπαδούς του δεν λογίζεται ως φορέας εξουσίας γιατί η εξουσία είναι συνυφασμένη με δαιμονοποιημένες γραβάτες και πανεπιστήμια, συνεπώς ελάχιστες είναι οι ευθύνες που του καταλογίζονται για τα έργα του.

Για ό,τι κακό κι αν συμβεί, σίγουρα θα φταίει κάποιος ξένος, κάποιος καλοντυμένος αξιωματούχος, κάποιος εσωτερικός προδότης, κάποιος άλλος εν πάση περιπτώσει, και σίγουρα όχι το δικό μας παιδί που μας μοιάζει τόσο.

Και κάπως έτσι, εν μέρει από συγκυρία, εν μέρει από ακραιφνή βλακεία, ο ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισε με τους χειρότερους δυνατούς χειρισμούς ό,τι δεν κατάφερε κανένας απ’ τους πρόσφατους προκατόχους του, με τους αρτιότερους.

Τη δυνατότητα να διαιωνίζει την κουταμάρα και να βαφτίζει το νερό κρασί, κι έξω να μην κουνιέται φύλλο.