Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Φέτος, η Ανάσταση θα περιμένει

Της Μαρίας Χούκλη,
www.liberal.gr


Αν κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, αναμένοντας να προκύψουν διαφορετικά αποτελέσματα, δυο τινά συμβαίνουν: ή δεν σε νοιάζει ο χρόνος που χάνεται και οι ζημιές που επισωρεύονται γιατί σου αρκεί που είσαι συνεπής με την επιδίωξή σου ή δεν αντιλαμβάνεσαι κανένα από τα μεγέθη «χρόνος», «ζημία», «στόχος», οπότε συνεχίζεις να χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο, ανυποψίαστος για το κακό που θα προκύψει.

Παρακολουθούμε το sequel της Άνοιξης του 2015 και δυστυχώς δεν μπορούμε να σηκωθούμε να φύγουμε από την κινηματογραφική αίθουσα. Είμαστε αναγκασμένοι να δούμε όλο το έργο, ελπίζοντας ότι αυτή φορά το τέλος δεν θα είναι τόσο splatter όσο το περασμένο καλοκαίρι.

Όμως, είτε έτσι είτε αλλιώς, αίμα θα τρέξει.

Η υπόθεση δεν σώζεται, βραχυπρόθεσμα ίσως, μακροπρόθεσμα όχι.
Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό, να πιστεύει κάποιος ότι με τα μέτρα που θα ληφθούν η χώρα θα μπει σε τροχιά ανάκαμψης. Ούτε καν με θετική αξιολόγηση. Ακόμη κι αν υπάρξει ροή χρήματος από τα ευρωπαϊκά ταμεία, την ΕΚΤ, το πακέτο Junker και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας, η παρτίδα δεν βγαίνει. Τι εγγυάται ότι η ροή ρευστότητας θα πιάσει τόπο;

Με ποιο σχέδιο, με ποιους κανόνες, με ποιους θεσμούς, με ποιους ανθρώπους;


Χωρίς συμφωνία, πάλι, μας περιμένει η χρεοκοπία και μάλιστα σε δυσμενέστερο περιβάλλον από το 2010. Με εξουθενωμένη την κοινωνίας οικονομικά και ψυχικά. Απολύτως απογοητευμένη, αφημένη στη δίχως ορίζοντα καθημερινότητά της. Με την Ευρώπη άρρωστη, με το προσφυγικό ζήτημα να είναι ζέον, με τους δημοκρατικούς αρμούς σε πολλές χώρες να έχουν χαλαρώσει όσο δεν πάει.

Η εξίσωση δεν βγαίνει, ούτε με θαύμα. Πρέπει να διορθωθούν πολλές παράμετροι της για να καταλήξουμε σε λύση.

Οι δανειστές το ξέρουν. Δεν γίνεται να μην το ξέρουν. Έχουν κάνει διδακτορικό πάνω στο ελληνικό case. Πολλά λάθη είναι δικά τους, αλλά ειδικά στην παρούσα συγκυρία δεν πρόκειται να ασχοληθούν με την ουσία της υπόθεσης, παρά μόνο με τους αριθμούς.

Θέατρο του παραλόγου. Οι πρωταγωνιστές κάνουν πως παίζουν και μεις κάνουμε ότι τους παρακολουθούμε με ενδιαφέρον, ότι πιστεύουμε όσα λένε. Μάταιες οι προσπάθειες. Δεν θα σταθούμε στα πόδια μας ούτε με το τρίτο μνημόνιο, ούτε με το 56ο, αν δεν συμφωνήσουμε εμείς τι χρειάζεται να κάνουμε για να ευημερήσουμε χωρίς εξαρτήσεις από ξένα πορτοφόλια.

Η διαπίστωση δεν θα αρέσει σε πολλούς, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.

Τρίτη 26 Απριλίου 2016

Οδηγούν τη χώρα σε Εβδομάδα των Παθών διαρκείας!

Μετά το καταστροφικό καλοκαίρι του 2015, με το δίδυμο Τσίπρα - Βαρουφάκη να οδηγεί την Ελλάδα αρχικά ένα βήμα πριν το Grexit και μετά στο οδυνηρό 3ο Μνημόνιο, τώρα βρισκόμαστε σε μια ακόμη δοκιμασία με το δίδυμο  Τσίπρα - Τσακαλώτου να σπρώχνουν τη χώρα στο χείλος μιας νέας καταστροφής.

Σε ανάλυσή του το πρακτορείο Bloomberg παρουσιάζει τα τρία πιθανά σενάρια για τις εξελίξεις των επόμενων ημερών: Το «πικρό χάπι» της υιοθέτησης των νέων μέτρων, την προκήρυξη πρόωρων εκλογών και ένα νέο δημοψήφισμα.

«Το πικρό χάπι»

Στο σενάριο αυτό και με δεδομένο το προβάδισμα της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, ο 41χρονος πρωθυπουργός μπορεί να αποφασίσει ότι όπως και τον περασμένο Ιούλιο, ένας επώδυνος συμβιβασμός είναι απαραίτητος.
Μπορεί όμως να το «πουλήσει» στους βουλευτές του και στην κοινή γνώμη ότι είναι αναγκαίος γιατί θα οδηγήσει στην ρύθμιση του ελληνικού δημοσίου χρέους, ενώ μπορεί να υποστηρίξει και το ότι τα νέα μέτρα θα εφαρμοστούν στην πράξη μόνο εάν δεν επιτευχθούν οι στόχοι.
Σύμφωνα με το πρακτορείο, οι αγορές -βάσει της μέχρι στιγμής αντίδρασής τους- θεωρούν πιο πιθανό αυτό το σενάριο.

Οι πρόωρες εκλογές

Μια αποτυχία στις διαπραγματεύσεις μπορεί να οδηγήσει τον Αλ. Τσίπρα στην πρόωρη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών.
Το χαρτί αυτό το έπαιξε πέρυσι όταν έχασε την υποστήριξε της σκληρής αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο φέτος είναι δύσκολη η επανάληψή του, λόγω των δημοσκοπήσεων που φέρνουν την αντιπολιτευόμενη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη στην πρώτη θέση.
Το αποτέλεσμα των νέων εκλογών μπορεί να φέρει την ΝΔ στην κυβέρνηση σε συνεργασία με άλλα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, ωστόσο μια κυβερνητική αστάθεια ή μια νίκη Τσίπρα με μια ατζέντα κατά των νέων μέτρων θα οδηγήσει εκ νέου σε αδιέξοδο. Η χρεοκοπία τον Ιούλιο θα γίνει πιο πιθανή, όπως και μια ενδεχόμενη έξοδος από την ευρωζώνη.

Το δημοψήφισμα

Στο σενάριο αυτό ο Τσίπρας μπορεί να υποστηρίξει ότι οι δανειστές ζητούν περισσότερα απ' όσα συμφωνήθηκαν πέρυσι τον Ιούλιο και επομένως χρειάζεται νέα λαϊκή εντολή για να τα εφαρμόσει.
Το δημοσίευμα επικαλείται πρόσφατη δημοσκόπηση της Κάπα Research για το ΒΗΜΑ, από την οποία προέκυπτε ότι οι Έλληνες θα ψήφιζαν κατά των νέων μέτρων, θέτοντας σε κίνδυνο τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη.
Τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα θα μπορούσαν να ζητήσουν από τους πολίτες να απέχουν από την ψηφοφορία, αποδυναμώνοντας το αποτέλεσμα και τελικά τη θέση του ίδιου του Αλ. Τσίπρα.

Πηγή: www.thetoc.gr

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Δημοψήφισμα τώρα και ντου, ντου, μπάχαλο παντού…



Η αναγγελία της συμφωνίας για το 4ο Μνημόνιο προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, ρίγη ενθουσιασμού στους πολίτες. Που σπεύδουν με κάθε πρόσφορο τρόπο και αχαλίνωτη φαντασία να το εκδηλώσουν δημόσια στους δρόμους και τις πλατείες όλης της χώρας. Το σύνθημα που δονούσε τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Σύριζα το 2015 – Ένα, δύο, τρία, Πολλά  Μνημόνια, είναι πια πραγματικότητα.



Ωστόσο, στην κυβέρνηση επικρατεί ανεξήγητος σκεπτικισμός, παρότι εκπληρώθηκε κατά τον καλύτερο τρόπο μέσα σε 15 μήνες το όραμα της αριστεράς. Όπως, επίσης, παρατηρείται ένα πρωτοφανές μούδιασμα στους εναπομείναντες ψηφοφόρους της κυβέρνησης, λες και δεν υλοποιούνται οι Ελπίδες που είχαν εναποθέσει στους Συριζανέλ. Η αμηχανία  είναι πλήρης κι αυτό το διαπιστώνεις στις αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο. Κιχ για τις εξελίξεις, μόνο τραγουδάκια, ποιηματάκια, λουλουδάκια και ατελείωτα φιλάκια.






Συμμετέχοντας στο πένθος των Συριζανελ, σκεφτήκαμε να προτείνουμε στην κυβέρνηση να προχωρήσει τώρα σε Δημοψήφισμα, που είναι  αμεσοδημοκρατική διαδικασία, ώστε να αποφασίσει ο λαός. Το ερώτημα θα μπορούσε να είναι:

Σας αρκούν τέσσερα  Μνημόνια;
Όχι, θέλουμε κι άλλο
Ναι, μας φτάνουν


 

Ανεξάρτητα, από το αποτέλεσμα, η Εθνοσωτήριος Κυβέρνηση να προχωρήσει γρήγορα στην υπογραφή του 4ου Μνημονίου και στην ψήφιση του αμέσως μετά το Πάσχα από την Βουλή. Μπορεί να οργανώσει παράλληλα και σχετική τελετή στο Ζάππειο, προκειμένου όλοι μαζί να διατρανώσουμε την ευγνωμοσύνη μας στους εταίρους και δανειστές για την απλόχερη προσφορά τους.





Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Ξέφρενοι πανηγυρισμοί των πολιτών στους δρόμους για το 4ο Μνημόνιο.

Ο λαός πανηγυρίζει στις πλατείες για το 4ο Μνημόνιο,
οι καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα

Το 4ο Μνημόνιο είναι γεγονός

4 Μνημόνια, τα 2 είναι αυτά που θα έσκιζε ο Τσίπρας

Πλήθη πολιτών κατακλύζουν φαρμακεία και super market
για να προμηθευτούν επαρκείς ποσότητες. Θα μας χρειαστούν

Μετά τις εξελίξεις με το 4ο Μνημόνιο
αλλάζει και το χρονοδιάγραμμα των γιορτών του Πάσχα

Οι Αλβανοί μάλλον μας λυπούνται. Ακόμη…

Γράφει ο  Θανάσης Μαυρίδης,
http://www.liberal.gr

Ευτυχώς! Οι Σκοπιανοί διαθέτουν μόνο ελικόπτερα. Οι Τούρκοι κάνουν βόλτες πάνω από τα νησιά μας ό,τι ώρα θέλουν και μάλιστα υπό τα άγρυπνα μάτια των Νατοϊκών συμμάχων μας. Οι Αλβανοί θα πρέπει να είναι οι μόνοι που μας λυπούνται. Για παραίτηση των μεγάλων παιδιών που κάνουν καταδύσεις, φιλοξενούμενοι στα σπίτια μεγιστάνων; Ούτε συζήτηση!

Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων τι ακριβώς κάνει; Με τι ασχολείται; Πληρώνονται από τον ελληνικό λαό για να κάνουν μία δουλειά. Να μην σχολιάσουμε το γεγονός ότι διαθέτουμε περισσότερους στρατηγούς ακόμη και από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Έχουμε, όμως, την απαίτηση ως φορολογούμενοι, να δουλεύουν τα λεφτά που παίρνουν.

Πιστεύουν ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν φτάσει στο χειρότερο σημείο οργάνωσης και αποτελεσματικότητας στην Ιστορία τους; Ας παραιτηθούν. Ας στείλουν με αυτό τον τρόπο ένα ηχηρό μήνυμα στο ανίκανο πολιτικό σύστημα της χώρας. Μπας και ξυπνήσει κανείς. Είναι κι αυτός ένας τρόπος αντίδρασης.

Είναι ευχαριστημένοι οι ανώτατοι  ένστολοι  λειτουργοί με την εικόνα του υπουργού τους; Ο Πάνος αεροπόρος, ο Πάνος καταδρομέας και δεν ξέρω και εγώ ποια άλλη στολή έχει φορέσει. Είναι ικανοποιημένοι από την κατάσταση του στρατεύματος; Από το έργο του πολιτικού τους προϊσταμένου; Κι αναφερόμαστε κυρίως στους αρχηγούς. Στους ανθρώπους εκείνους που έχουν την κύρια ευθύνη για τα όσα συμβαίνουν και για τα όσα ενδεχομένως θα συμβούν.

Είναι δικαίωμα του κάθε ενός να κάνει όποιο σπορ τραβάει η ψυχή του. Να πέφτει με αλεξίπτωτο από αεροπλάνα, να τρέχει με σπορ αυτοκίνητα, να βουτάει με μπουκάλες στην άβυσσο της θάλασσας. Αλλά αυτά συμβαίνουν στα πλαίσια μιας κανονικότητας. Όταν τα πάντα λειτουργούν στο κόκκινο, όπως συμβαίνει σήμερα, δεν είναι δυνατόν να παίζουμε με τα στρατιωτάκια. Εδώ χρειάζεται σοβαρότητα. Διότι κάθε λάθος, κοστίζει ακριβά σε έναν ολόκληρο  λαό.

Προσπαθώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε σε μία ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν. Τι θα έλεγαν οι υπερπατριώτες. Πως θα ζητούσαν τις παραιτήσεις όλων των αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων και της ηγεσίας του Υπουργείου Άμυνας. Τους πύρινους λόγους τους, τα ηρωικά τσιτάτα. Θα ήταν επίσης πολύ πιθανό να είχαμε και διαδηλώσεις απόστρατων αξιωματικών. Να μην σας μιλήσω για κρεμάλες και για άναρθρες κραυγές όπως «προδότες», «πουλημένοι» και άλλα ανάλογα.  Αυτά τότε. Σήμερα, παίζουμε παιγνίδια ρόλων. Σε λίγο θα τους δούμε να φοράνε στολές Μπάτμαν και να τρέχουν στους αγρούς. Κι από πάνω να τους κινηματογραφούν τα  τηλεοπτικά συνεργεία των Σκοπίων. Με αυτούς όλα είναι πιθανά!

Τρίτη 19 Απριλίου 2016

Τζάμπα μάγκες, Από την «αντίσταση» στον «επικήδειο»

Του  Γιώργου  Καρελιά,
 http://www.protagon.gr

Οι μαθητευόμενοι μάγοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖA-ΑΝΕΛ αποδέχτηκαν τα πάντα και οδηγούν τη χώρα από Μνημόνιο σε Μνημόνιο, με φορολογική ασφυξία, θηριώδη ανεργία και μηδενικές προοπτικές.

Εντάξει, το τρίτο Μνημόνιο (αριστερό με ολίγη από το ανεξάρτητο ελληνικό «κέντρο» του Καμμένου) ήταν αναπόφευκτο. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη. Oμως, ετούτοι εδώ έχουν βάλει πλώρη και για το τέταρτο, την ώρα που όλες οι άλλες ομοιoπαθείς χώρες της Ευρώπης (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) έχουν βγει και πασχίζουν να ορθοποδήσουν.

Είτε το κατάλαβαν είτε όχι, η αποδοχή ότι το 2018 θα πάρουμε πρόσθετα μέτρα ύψους τριών δισεκατομμυρίων, σημαίνει αυτομάτως νέο Μνημόνιο. Εκείνο το «αν χρειαστεί», είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Θα χρειαστεί οπωσδήποτε, εκτός αν μέσα σε ενάμισι χρόνο γίνει κάποιο θαύμα. Που δεν θα γίνει.

Εφτά μήνες συμπληρώνει, στη δεύτερη θητεία της, η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου και έχει στο ενεργητικό της τα εξής επιτεύγματα:
  1. Καθυστερεί να κλείσει την αξιολόγηση – πότε με την βαρουφάκεια μέθοδο «δημιουργική ασάφεια» και πότε με τη νεοελληνική «άρπα κόλλα». Υποτίθεται έγινε έτσι για να μην υποκύψει εξαρχής στις απαιτήσεις των ανάλγητων της Τρόικας. Και, στο τέλος, εκτός από τα αναμενόμενα 5,4 δισεκατομμύρια, συμφωνεί σε πρόσθετα μέτρα τριών δισεκατομμυρίων, αν το 2018 δεν πιάσουμε τους στόχους. Ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
  2. Επιχειρεί να διώξει το σκληρό ΔΝΤ (με τη μέθοδο «τους ακούω και τους καταγγέλλω») και να μείνει μόνο με τους Ευρωπαίους, που μπορεί και να τους πετάξει ο Τσίπρας έναν πολιτικό εκβιασμό του  τύπου «μη με πιέζετε πολύ, θα σηκωθώ να φύγω». Και τι πέτυχε; Ο Τόμσεν και η Βελκουλέσκου μένουν εδώ και τους βλέπω να χαμογελούν σαρδόνια κάθε φορά που θα συναντούν τον έρμο Ευκλείδη Τσακαλώτο. Σαν να του λένε «κορόιδα σας πιάσανε» (οι Ευρωπαίοι).
  3. Γιατί κορόιδα; Δεν είναι φως φανάρι; Τουλάχιστον αν ο κ. Τσίπρας κατάφερνε να διώξει ή έστω να περιορίσει σε τριτεύοντα ρόλο το ΔΝΤ, θα είχε ένα πολιτικό επιχείρημα να προβάλει: «Εδιωξα το μισητό ΔΝΤ, θα έχω να κάνω με την Μέρκελ και τον Ολάντ, που θέλουν να με βοηθήσουν» (και όντως θέλουν). Oμως, η κίνηση «διώχνω το ΔΝΤ», έγινε, όπως εκ των υστέρων φαίνεται, χωρίς κανένα ευρωπαϊκό στήριγμα. Oταν όλοι γνωρίζουν ότι η  κυρία Μέρκελ δεν μπορεί να περάσει στο εσωτερικό της νέο ελληνικό πρόγραμμα χωρίς συμμετοχή του Ταμείου. Ο Σόιμπλε το έχει πει εκατό φορές. Κουφοί ήταν οι δικοί μας; Ετσι, το ΔΝΤ μένει, χωρίς να πιέζει για άμεση και «γενναία» ρύθμιση του ελληνικού χρέους (συμβιβάστηκε με τους Γερμανούς). Τουλάχιστον εμείς θα ανασάνουμε κάπως; Αυτό θα ήταν το λογικό. Αφού δεν μας δίνουν γενναία μείωση του χρέους(δεν χρειάζεται τίποτα επ’ αυτού λέει ο  Σόιμπλε), θα έπρεπε να φορτωθούμε λιγότερα μέτρα. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τη συμφωνία  ΔΝΤ-Ευρωπαίων για πρόσθετα μέτρα τριών δισεκατομμυρίων, που αποδέχθηκε η ελληνική κυβέρνηση. Εδώ ταιριάζει το «και κερατάδες και δαρμένοι».
Δεν χρειάζεται να αραδιάσουμε άλλα «επιτεύγματα». Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, που έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου τον Δεκέμβριο του 2014 για να μην πάρει (στην καλύτερη περίπτωση) λιγότερα μέτρα ή (στη χειρότερη) τα ίδια, οδηγείται σήμερα σε μια συμφωνία, η οποία κρατάει τη χώρα και με τα δύο πόδια στον οικονομικό τάφο: θα σέρνεται από Μνημόνιο σε Μνημόνιο, με φορολογική ασφυξία, θηριώδη ανεργία και μηδενικές προοπτικές.

Οι μαθητευόμενοι μάγοι άφησαν να περάσουν 15 μήνες άπραγοι. Κυβέρνησαν «εική και ως έτυχε». Με άγνοια και ιδεοληψίες στην αρχή, με καταφανή ανικανότητα, με ψέματα και μαγκιές στη συνέχεια. Και έφεραν τον αναμενόμενο βαρύ λογαριασμό σήμερα. Αν τα μισά απ’ όσα έπρεπε τα είχαν κάνει εγκαίρως, θα ήταν σαφώς ελαφρύτερος. Και, πάντως, η χώρα μπορεί το είχε πάρει απόφαση νωρίτερα και να βρισκόμαστε σήμερα κοντά στην Πορτογαλία και στην Κύπρο.

Αλλά τι να κάνουμε; Αυτούς εκλέξαμε, αυτούς υφιστάμεθα. Τοιούτοι έπρεπεν ημίν αρχιερείς. Για να ψάλλουν τον οικονομικό  επικήδειο «αντιστεκόμενοι» και  με «υπερηφάνεια».


Δευτέρα 18 Απριλίου 2016

Το θέμα δεν είναι το «αν», αλλά το «πως» θα φύγουν!…

Του Φάνη Ζουρόπουλου, εκτελεστικού προέδρου της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων
 http://www.anoixtoparathyro.gr
Οι παραστάσεις του θίασου «πρώτη φορά αριστερά, με ολίγη ψεκασμένους» συνεχίζονται με παραλλαγές πάντα στο ίδιο θέμα: Επιστροφή στο παρελθόν για να συσκοτισθεί το παρόν. Αυτή την φορά είχαμε την συζήτηση στη βουλή για σύσταση εξεταστικής επιτροπής «για την διερεύνηση δανειοδότησης κομμάτων και εταιριών ΜΜΕ από τραπεζικά ιδρύματα» και την επανεμφάνιση του αγροίκου μάγκα, με φρασεολογία τύπου Χρυσής Αυγής Κρητικού κουτσαβακίου Πολάκη που μας παρουσίασε τη νέα αριστερή πρόταση ξεκαθαρίσματος διαφορών, «θάβοντας δημοσιογράφους τρία μέτρα κάτω από την γη»…
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την επανάληψη των αποκαλύψεων που παίζουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με θεατή μία κοινωνία που καταναλώνει σκάνδαλα και δυσώδεις συμπεριφορές, τρέφεται με σκουπίδια, αποπροσανατολίζεται πνευματικά, συνθλίβεται ψυχικά και αναρωτιέται «που θα φθάσει αυτή η κατάσταση;». Τα τεράστια ψεύδη της κυβέρνησης εκτός από το ότι μόνο έξοδο από την κρίση δεν υπόσχονται, έχουν εξαντλήσει όλα τα μέσα αγοράς πολιτικού χρόνου… Φίλος δημοσιογράφος μου είπε προχθές ότι «οι ισορροπίες είναι εξαιρετικά επισφαλείς» και προβλέπει ότι «ένα πρωί, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί δεν θα πάνε στα γραφεία τους, εγκαταλείποντας μπροστά στα αδιέξοδα, την μεγάλη τους ερωμένη που είναι η εξουσία, όπως ο αείμνηστος Ανδρουτσόπουλος το 1974…». Έτσι απλά, μου είπε, θα πάμε σε εκλογές…

Όσο κι αν θέλω να το πιστέψω, δεν μπορώ. Η εθνικολαϊκιστική αριστερά Σταλινικής κοπής που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα εγκαταλείψει αναίμακτα την εξουσία. Το δώρο της εξουσίας που τους έδωσε ο «πιο έξυπνος λαός του κόσμου» που είναι οι Έλληνες, ξέρουν ότι δεν πρόκειται να το ξαναδούν ούτε στα καλύτερα επαναστατικά τους όνειρα… Στην καλύτερη θα τραπούν σε φυγή καταστρέφοντας την χώρα, αδρανοποιώντας την από ότι παραγωγικό της απέμεινε και εξουθενώνοντας την κοινωνία…

Από την άλλη πλευρά οι εκλογές δεν είναι σίγουρο ότι αποτελούν ως δια μαγείας λύση στα προβλήματα. Όποιος και αν αναλάβει αυτή τη στιγμή τη διακυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να αποφύγει το πικρό ποτήρι των μέτρων, έχοντας απέναντι του μια κοινωνία που «δεν αντέχει άλλο!»… Οι εκλογές δεν είναι η λύση, είναι όμως μια κάποια λύση!!!

Στην άλλη περίπτωση της επανεμφάνισης του αριστερού τραμπούκου με το «θαυμάσιο» ύφος και ήθος δημόσιου διαλόγου, του ορεσίβιου Πολάκη, που επιδοκίμασε και ο Τσίπρας, έχουμε επιστροφή στον μεθοδευμένο αφιονισμό του κομματικού ακροατηρίου, το οποίο μην παραβλέπετε ότι τον αποθέωνε χειροκροτώντας και καγχάζοντας όσο άκουγε την βάρβαρη ρητορική του, τις ύβρεις και τις απειλές του… Με τέτοιες «αυθεντικές» γραφικότητες τύπου Πολάκη, μπροστά στον οποίο οι πορτιέρηδες νυκτερινών κέντρων είναι «Αρσακιάδες», σε μια ταλαιπωρημένη κοινωνία από τις ασυναρτησίες και τα ψέματα των Συριζανέλ και την πολύχρονη κρίση, εύκολα η ρητορική της βίας μπορεί να κάψει τα φρένα στο μυαλό των ανθρώπων. Και τότε το μίσος και ο διχασμός θα κατασπαράξουν την χώρα. Το έχουν ξαναδεί αυτό το έργο οι Έλληνες στην μεγάλη ανατριχίλα του Εμφυλίου… Και το ξέρει καλή η Σταλινική αριστερά…

Το ερώτημα που προκύπτει: Θα φύγουν πριν καταστρέψουν τα πάντα σ’ αυτό τον τόπο ή θα καταστρέψουν και την λογική μας, το μόνο που θα μπορούσε να γλιτώσει από αυτή την εθνικολαϊκιστική λαίλαπα τραμπούκικων απειλών, ασύστολων ψευδών, θρασυδειλίας και επαναλαμβανομένων εξυπνακίστικών συνταγών εξαπάτησης του ταλαιπωρημένου λαού;…
 

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

Τσίπρας, Λίγο πριν το τέλος...

Γράφει ο  Γιώργος Λακόπουλος,
http://www.capital.gr

"Η συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα έχει συμφωνηθεί. Δεν θα επιτρέψουμε να εκβιασθούμε...", είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο Ρόιτερ - αφήνοντας μετέωρη τη φράση του. Ίσως όχι τυχαία. Στον όρο "εκβιασμός", εκτός από τα καμώματα της ελληνικής κυβέρνησης, ενδεχομένως συμπεριλαμβάνεται και η σκοτεινή ιστορία του Χίλτον.

Αν, όπως πολλά δείχνουν, υπήρχε σχέδιο δημιουργίας κρίσης με το ΔΝΤ διά της αξιοποίησης μιας δραστηριότητας του υποκόσμου –τι είναι να κρυφακούς τους άλλους;–, πληρώνεται ήδη ακριβά. Οι εγκέφαλοι της ιδέας αποδεικνύονται μοιραίοι για τον Αλέξη Τσίπρα. Με την κουταμάρα άντλησης επιχειρημάτων από τη δραστηριότητα των κοριών, είναι φανερό ότι οι εξελίξεις συμπυκνώθηκαν. Ο πρωθυπουργός πρέπει να πάρει αποφάσεις που θα μπορούσε να σπρώξει, ίσως για αργότερα.

Ο γκρεμός και το ρέμα

Τι να αποφασίσει όμως και με ποια δεδομένα; Από τη μια υπάρχει ο γκρεμός της αξιολόγησης. Ό,τι είχαν να πουν οι άλλοι το είπαν και περιμένουν την υπογραφή του. Τι να υπογράψει όμως έτσι όπως τα κατάφερε ο Κατρούγκαλος; Αξιολόγηση χωρίς μείωση συντάξεων δεν υπάρχει. Και αυτό σημαίνει ότι η διαβεβαίωση που δίνει από τον Νοέμβριο ο Τσίπρας περί του αντιθέτου, θα πάει περίπατο. Άλλη μια φορά αναξιόπιστος.

Από την άλλη, υπάρχει το ρέμα των εκλογών. Σε κάποιους στο Μέγαρο Μαξίμου φαίνεται ιδανική λύση και πέσουν στα νερά του. Έχουν μάλιστα και ολόκληρη θεωρία γι' αυτό: "Δεξιά παρένθεση". Χάνουν τις εκλογές, αλλά το βάρος περνάει στον Μητσοτάκη, ή όποιον άλλον τους διαδεχθεί. Και ο Τσίπρας περιμένει, αλά Σαμαράς, και πάλι τη σειρά του.

Στην Κουμουνδούρου όμως και σε κάποια υπουργικά γραφεία κόβουν φλέβες στην προοπτική να χάσουν την εξουσία. Όχι μόνο γιατί έχουν λατρέψει τα μαύρα αυτοκίνητα. Κυρίως γιατί έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς και τους πιάνει σύγκρυο με την ιδέα των εκλογών - καθώς ξέρουν τι τους περιμένει αν μείνουν εκτός εξουσίας. Ή και εκτός Βουλής οι περισσότεροι.

Επιστροφή στο 2015

Τελικά, εκλογές ή αξιολόγηση; Τα τελευταία 24ωρα πλήθος ενδείξεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο πρωθυπουργός αντί να επιλέξει συντεταγμένα, είτε το ένα είτε το άλλο, ψήνεται για τυφλή σύγκρουση. Να κλείσει να μάτια και να επαναλάβει το 2015. Τότε που ο Βαρουφάκης τον διαβεβαίωνε ότι οι Ευρωπαίοι, έντρομοι στην ιδέα ότι θα πάρει τη χώρα και θα φύγει από την Ευρωζώνη, θα του δώσουν λεφτά για να εφαρμόσει το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης". Χρειάστηκε να κλείσουν τον Βαρουφάκη έξω από τη συνεδρίαση του Eurogroup για να καταλάβει με τι είδους φωστήρα είχε να κάνει.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: Δημοψήφισμα, με την ελπίδα να βγει το "Ναι" για να το χρησιμοποιήσει ως πάτημα για την τούμπα –την οποία έκανε και με το "όχι"–, ένα Μνημόνιο "να" μετά συγχωρήσεως, εκλογές για να προλάβει όσο είχε αντίπαλο του χεριού του, και χειροφιλήματα στη "μαντάμ Μέρκελ": "Your wises my commands", όπως θα έλεγε και ο ίδιος.

Παλιά μας τέχνη κόσκινο

Αλλά το χούι φεύγει τελευταίο. Νέοι φωστήρες έριξαν την ιδέα να πλακωθούν αυτή τη φορά όχι με τη Μέρκελ, αλλά με το ΔΝΤ –που δεν έχει καμία καλή φήμη, άλλωστε– για να καλυφθεί η αποτυχία των Κατρούγκαλων. Ακολούθησε το "Χίλτον" –με όσα δεν ξέρουμε και δεν ξέρουμε– και ξαφνικά είδαμε απέναντι στη Λαγκάρντ όσα είχαμε ξαναδεί παλιά απέναντι στη Μέρκελ: τσαμπουκάδες, ειρωνείες και απειλές για μονομερείς ενέργειες. Ο Τσακαλώτος "ανακάλυψε" ότι "η Ελλάδα είναι κυρίαρχος κράτος" και η κυβέρνησή της μπορεί να καταθέτει νομοσχέδια όποτε της καπνίζει. Και ο Τσίπρας ξαναβρήκε μέσα του τον γίγαντα της διπλωματίας και άρχισε τις περατζάδες. "Βρυξέλλες, Παρίσι, Βιέννη, μπροστά στην Αθήνα καμία σας δεν βγαίνει", που έλεγε και το τραγουδάκι.

Τον είχαν προειδοποιήσει

Αλλά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται: δεν θα ξαναρχίσουν αράδα οι Σύνοδοι Κορυφής όπως πέρυσι. Ή, μάλλον, επαναλαμβάνεται, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση αυτή τη φόρα. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο ο πρόεδρος της Κομισιόν και οι λοιποί κοινοτικοί παράγοντες του είχαν εξηγήσει –κατ' ιδίαν, αλλά το άφηναν να εννοηθεί και με δηλώσεις τους– ότι αν ξαναρχίσει τα παλιά με τις "κόκκινες γραμμές" και τα λοιπά κουραφέξαλα, δεν θα ξαναπαίξουν το ίδιο παιχνίδι. Θα τραβήξουν την πρίζα και το κρίμα στον λαιμό του.

Τον Ιούλιο του 2015 τα ζοριλίκια του Τσίπρα απέναντι στον Γιούνκερ ήταν το άλλοθι για να υπογράψει το Μνημόνιο. Σήμερα, όμως, τα ζοριλίκια προς τη Λαγκάρντ αποδεικνύονται το κύκνειο άσμα του. Είτε επιλέξει οριστικά την τυφλή σύγκρουση, είτε τελικά κάνει πίσω και υπογράψει σαν καλό παιδί την αξιολόγηση.

Κίνδυνος ακυβερνησίας

Θα πάει ως την πρόσκρουση, όπως απειλεί, ή θα την κάνει γυριστή την τελευταία στιγμή, υπογράφοντας ό,τι του βάλουν στο τραπέζι; Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: έχει φέρει τον εαυτό του στο χειρότερο δυνατό σημείο, οπότε χάνει, ό,τι κι αν κάνει πλέον. Αν υπογράψει την αξιολόγηση θα πρέπει να τη συμπληρώσει με φόρους, επειδή καθυστέρησε. Όπως συνέβη και το 2015. Σε μια διαπραγμάτευση, όταν καθυστερείς, ανεβαίνει ο λογαριασμός. Αν πάει σε εκλογές, πώς θα ζητήσει από το εκλογικό σώμα επανεκλογή, όταν ούτε ένας από τους υπουργούς του δεν απέδειξε ότι αξίζει τη θέση που κατέχει;

Προσοχή. Ότι χάνει ο Τσίπρας δεν σημαίνει ότι η εξουσία πάει καρφί στον Μητσοτάκη – και ας μη ράβουν κουστούμια στη ΝΔ. Υπάρχει κάτι χειρότερο: να μην πάει σε κανέναν και το καράβι να βολοδέρνει ακυβέρνητο για καιρό. Απλώς το σίγουρο είναι ότι κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που βρισκόταν στα μάτια της κοινής γνώμης η κυβέρνηση Σαμαρά από το φθινόπωρο του 2014: να φύγουν και ας έλθει όποιος να 'ναι. Αυτό δεν είναι καλό σημάδι.

Ο στιγματισμός της Αριστεράς

Αν αναλογιστεί κανείς από πού ξεκίνησε ο Αλέξης Τσίπρας και πού κατρακυλάει, θα καταλήξει σε ένα μελαγχολικό συμπέρασμα. Το θέμα δεν είναι ότι ο απολογισμός των κυβερνήσεών του είναι αρνητικός. Ούτε οι προηγούμενοι ήταν επιτυχημένοι, ούτε οι επόμενοι ξέρουμε αν θα είναι. Το θέμα είναι ότι κατέστρεψε την ιδέα της αριστερής διακυβέρνησης. Θα του καταλογιστεί η χρεοκοπία των ιδεών και των οραμάτων της Αριστεράς.

Μετά από τον διόλου ενάρετο κύκλο της εναλλαγής της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ, δεν έμενε παρά η λύση της Αριστεράς. Δεν είχε κυβερνητικό παρελθόν, δεν ήταν βουτηγμένη στα μεταπολιτευτικά αμαρτήματα, είχε επικεφαλής έναν νέο άνθρωπο, ιστορικά ήταν η ώρα της να δείξει ότι μπορεί να γυρίσει τον τροχό.

Μέσα σε έναν χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας ακύρωσε την εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων, ακόμη και όσων δεν είχαν σχέση με τη Αριστερά, αλλά της έδιναν χρόνο. Τη σπίλωσε από την πρώτη στιγμή με τον Καμμένο και στη συνέχεια την εμφάνισε να λειτουργεί σαν καθεστωτική ομάδα χωρίς μπούσουλα. Ακόμα και αν ο ίδιος φλερτάρει τώρα με την ιδέα της εξόδου, η ζημιά έγινε και τη χρεώνεται.

Σάββατο 16 Απριλίου 2016

Παγιώνεται η δυσμενής δημοσκοπική εικόνα για τον Σύριζα ...



Σε δημοσκόπηση της Κάπα Research για το Βήμα της Κυριακής,
η πλειονότητα των πολιτών σε ποσοστό 70% κρίνει αρνητικά τη διαπραγμάτευση.

Περίπου 4 στους 10 να πιστεύουν πως η κυβέρνηση θα πρέπει να έρθει σε ρήξη εάν οι δανειστές δεν σεβαστούν τις κόκκινες γραμμές,
3 στους 10 πως η διαπραγμάτευση πρέπει να κλείσει άμεσα και
το  26% πως η διαπραγμάτευση πρέπει να συνεχιστεί, έστω κι αν πιεστεί η οικονομία.

Το 46,3% πιστεύει πως αν τα μέτρα που απαιτούνται είναι σκληρά, η κυβέρνηση θα έπρεπε να τα περάσει το συντομότερο από τη Βουλή για να κλείσει η αξιολόγηση,
ενώ το  34,3% πιστεύει πως θα έπρεπε να κάνει δημοψήφισμα.

Επίσης, εκφράζεται δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση και
βουτιά στη δημοτικότητα Τσίπρα.

Στην πρόθεση ψήφου:

ΝΔ   21,4%  (με αναγωγή της αδιευκρίνιστης ψήφου  31,4%),
ΣΥΡΙΖΑ  18,4% (με αναγωγή, 27%),  

Δημοκρατική Συμπαράταξη   6% (με αναγωγή   8,7%),
Χρυσή Αυγή   5,4% (με αναγωγή   8%),
ΚΚΕ   4,9% (με αναγωγή   7,2%),
Ένωση Κεντρώων 2,6% (με αναγωγή 3,8%),

ΑΝΕΛ   2,5% (με αναγωγή   3,7%),
Ποτάμι   1,8% (με αναγωγή  2,7%).

Παρασκευή 15 Απριλίου 2016

Πολύ σοβαροί εσωτερικοί τριγμοί στον Σύριζα από τους 53

Στον διαδικτυακό «αέρα» βρίσκεται η νέα ιστοσελίδα της ομάδας των 53 του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πλέον ονομάζεται «Πρωτοβουλία 53+», στην οποία, μεταξύ άλλων, συμμετέχουν οι Ευκλείδης Τσακαλώτος, Θοδωρής Δρίτσας, Θεανώ Φωτίου, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Παναγιώτης Λάμπρου κ.α.

Το όνομα του νέου site: «commonality» (τα κοινά), με τους «53» να δημοσιεύουν κείμενο 11 σημείων-σκέψεων σχετικά με την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο κείμενο που δημοσιεύουν ασκούν δριμεία κριτική και χτυπούν καμπανάκι για την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση με τα βέλη τους να στοχεύουν και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Μεταξύ άλλων προειδοποιούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να ταυτιστεί με το 3ο Μνημόνιο και να περάσει στην συνείδηση του κόσμου ως «στρατηγική επιλογή».

Δηλώνουν δε πρόθυμοι να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία αντί να ταπεινωθεί στην κοινωνία: «Αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους «δανειστές», προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία» τονίζουν.

Οι «53» αφήνουν εξάλλου αιχμές για την εσωκομματική δημοκρατία στον ΣΥΡΙΖΑ τονίζοντας πως μετατοπίζεται το κέντρο λήψης αποφάσεων από την Κουμουνδούρου στο μέγαρο Μαξίμου, ενώ τονίζουν ότι περνά η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από κυβερνητισμό. Υπογραμμίζουν δε ότι δεν πρέπει να υπάρχει η αντίληψη ότι «είμαστε κυβέρνηση πάση θυσία». Εκφράζουν επίσης την αντίθεσή του με την επιχειρούμενα διεύρυνση ή επικείμενες προσχωρήσεις στο κόμμα και δηλώνουν ανοικτά ότι οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές δεν μπορεί να είναι σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε σχετική ανακοίνωση η « Πρωτοβουλία» σημειώνει: «Αποτελούμε πράγματι μια κοινότητα ιδεών, αριστερών ριζοσπαστικών ιδεών. Μας ενδιαφέρουν εξίσου τα τοπικά, τα καθημερινά, αλλά και τα πολύπλοκα παγκόσμια. Εδώ που τα λέμε, τη στιγμή που τα λέμε, δεν είναι καθόλου αυτονόητο τι συνιστά εγχώριο και τι διεθνές και παγκόσμιο» και μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Μας ένωνε και συνεχίζει να μας ενώνει, όλους και όλες εμάς που κινούμαστε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο ρεύμα του κριτικού μαρξισμού, ο στρατηγικός μας στόχος, που δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό μετασχηματισμό, από τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Η αντικαπιταλιστική προοπτική, λοιπόν, δένεται με την ανάγκη βαθιών διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά και συνεχών ρήξεων, με τη συνεχή διεύρυνση της δημοκρατίας, των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών».

Στο κείμενο με τα 11 σημεία λόγος γίνεται για ανάγκη αποποίησης του τρίτου μνημονίου, για το παράλληλο πρόγραμμα, για απόρριψη του ενδεχομένου για οικουμενική κυβέρνηση, για το ζήτημα του προσφυγικού αλλά και της διαφωνίας ως προς τη συμφωνία γι' αυτό. Παράλληλα, οι «53» εκφράζουν τη διαφωνία τους για την τάση σύμπλευσης με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ενώ κρατούν αποστάσεις από τη συζήτηση για προσχωρήσεις και διευρύνσης.

Αναλυτικά τα 11 σημεία για τον ΣΥΡΙΖΑ:

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αποτέλεσμα των προβληματισμών και των συζητήσεων κατά τη διάρκεια της Πανελλαδικής Σύσκεψης της Πρωτοβουλίας μελών 53+ και αποτελεί συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο.

Υπάρχει ένα αρχικό ερώτημα που τίθεται ενδεχομένως εύλογα από μέλη του κόμματος, αλλά και φίλους μας: «Γιατί τώρα;» Γιατί τώρα η σύσκεψη της τάσης ή του ιδεολογικοπολιτικού μας ρεύματος;
Γιατί δίνουμε συνέχεια σε μια προσπάθεια που έχει αρχίσει εδώ και καιρό συγκρότησης ενός ανοιχτού ρεύματος ιδεών; Γιατί επιμένουμε σε ένα κόμμα πολυτασικό, με συλλογική λειτουργία, πλουραλιστικό, αλλά όχι με κακοφωνίες και παραγοντισμούς. Αρχικά να σημειώσουμε ότι πρώτα απ’ όλα είμαστε ΣΥΡΙΖΑ και ότι η παρουσία μας δεν συγκροτεί ένα κόμμα μέσα στο κόμμα ή ένα μηχανισμό αναπαραγωγής στελεχών και μικροεξουσίας. Η τάση μας, το ρεύμα ιδεών μας, άλλωστε, είναι αποτέλεσμα εσωτερικών ανασυνθέσεων, συναντήσεων διαφορετικών τάσεων και συλλογικοτήτων μέσα από τη συζήτηση και τη δράση, μέσα από τον θεωρητικό και πολιτικό διάλογο, αλλά και την ανάγκη ο διάλογος αυτός να είναι μέρος της δουλειάς του συνόλου του κόμματός μας.

Λειτουργούμε ανοιχτά, συναντιόμαστε στα γραφεία του κόμματος, η πρόσκληση για συζήτηση αφορά όλες και όλους. Αλλά το αρχικό ερώτημα παραμένει: γιατί σήμερα δίνουμε συνέχεια στη προσπάθειά μας; Είναι σαφές ότι κάθε τάση, για να υπάρχει και να συμβάλλει στο διάλογο και τη συνεχή προσπάθεια για σύνθεση εντός του κόμματος, δεν μπορεί παρά να καταθέτει προτάσεις, σκέψεις και προβληματισμούς με τον πιο ανοιχτό τρόπο. Και εμείς ως αριστερή, ριζοσπαστική και κινηματική τάση αυτό ακριβώς κάνουμε. Καταθέτουμε, λοιπόν, έντεκα σημεία που θεωρούμε ότι θα χρειαστεί να τα συζητήσουμε -ενόψει και του συνεδρίου- σε βάθος, με ανοιχτή καρδιά, με ειλικρίνεια, με απόλυτη συντροφικότητα.

Είναι σαφές, βέβαια, ότι η τάση μας, το ιδεολογικοπολιτικό μας ρεύμα, έχει μια ολόκληρη πορεία. Δεν αρχίζουμε σήμερα. Τα θεμέλια έχουν μπει ακόμα και σε εκείνη την περίοδο που αρκετοί και αρκετές από μας ανήκαμε σε διαφορετικές συσπειρώσεις ή τάσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μας ένωνε η προσπάθεια για ένα κόμμα της αριστεράς που θα λειτουργεί αλλιώς, δηλαδή δημοκρατικά, συλλογικά, αντιιεραρχικά. Ένα κόμμα, δηλαδή, που δεν θα στηρίζεται στον έναν ή σε λίγους, αλλά στο σύνολο των ανθρώπων του. Ένα κόμμα που δεν θα λειτουργεί ως επικοινωνιακό «στούντιο» ή ως «φρούριο», αλλά ως ένας πολιτικός οργανισμός ζωντανός, ζωηρός, με συνεχή επικοινωνία με την ίδια την κοινωνία και τις κινηματικές της συλλογικότητες. Ένα κόμμα που η διαφάνεια θα είναι κυρίαρχη, αλλά και ορατή και στην ίδια την κοινωνία.

Μας ένωνε και συνεχίζει να μας ενώνει, όλους και όλες εμάς που κινούμαστε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο ρεύμα του κριτικού μαρξισμού, ο στρατηγικός μας στόχος, που δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό μετασχηματισμό, από τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Η αντικαπιταλιστική προοπτική, λοιπόν, δένεται με την ανάγκη βαθιών διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά και συνεχών ρήξεων, με τη συνεχή διεύρυνση της δημοκρατίας, των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών.

Μας ενώνουν οι κοινές μας απόψεις για την ανάγκη της γυναικείας απελευθέρωσης, η γυναίκα ελεύθερη από τον άντρα και οι δύο ελεύθεροι από τον καπιταλισμό. Μας ενώνει η πεποίθησή μας ότι τα ζητήματα του περιβάλλοντος είναι εξίσου σημαντικά με αυτά της ταξικής πάλης και ότι η μάχη, παράδειγμα για τις Σκουριές, έχει κεντρικά πολιτικά και αξιακά στοιχεία.

Μας ένωνε και συνεχίζει να μας ενώνει η πεποίθησή μας ότι τα λεγόμενα «μικρά» ζητήματα, για κάποιους «περιθωριακά» (κλασικό παράδειγμα το προσφυγικό-μεταναστευτικό), μπορεί να είναι κορυφαία, και για μας οι πολλαπλές κοινωνικές διακρίσεις και ανισότητες, συνεπώς και τα δικαιώματα, συνιστούν κόκκινη κλωστή, στην πορεία του κοινωνικού μετασχηματισμού, στην πορεία για την ανατροπή σε όλα τα επίπεδα.

Μας ένωνε και συνεχίζει να μας ενώνει η πεποίθηση ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας, το πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων και της ταξικής πάλης. Αλλά την ίδια στιγμή μας ενώνει η εκτίμηση ότι το σημερινό οικοδόμημα της ΕΕ είναι εχθρικό στην κοινωνία των πολλών και είναι απαραίτητο να αναζητήσουμε, μαζί με τους Ευρωπαίους συντρόφους μας, εναλλακτικές, δρόμους και τρόπους επαναθεμελίωσης σε ριζικά διαφορετική κατεύθυνση από τη σημερινή. Στη σημερινή φάση η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης. Οι αποσυνθετικές τάσεις, με αφορμή την οικονομική κρίση, αλλά και το προσφυγικό, σε κρατικό επίπεδο προκύπτουν από τα δεξιά με φασίζοντα χαρακτηριστικά.

Η Ευρώπη για να έχει προοπτική, με βάση τις ανάγκες των λαών της, δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατική, αλληλέγγυα και φιλειρηνική. Όσο επικρατούν οι λογικές της λιτότητας, του αυταρχισμού, της ξενοφοβίας, όσο σηκώνονται τείχη ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, όσο ενισχύονται οι εθνικισμοί, όσο οι ανισότητες μεγεθύνονται και δημιουργούνται στρατιές ανέργων και νεόπτωχων, όσο καλλιεργείται και εν πολλοίς εφαρμόζεται η ιδέα των πολλών ταχυτήτων, όσο τις αποφάσεις τις παίρνουν μη εκλεγμένοι «θεσμοί», η Ευρώπη χάνει δυναμική, κατακερματίζεται, παύει να έχει προοπτική.

Κινδυνεύουμε να ταυτιστούμε με το μνημόνιο

 1. Ενώ η «συμφωνία» του καλοκαιριού, εκείνη τουλάχιστον την περίοδο εξηγήθηκε -και σωστά- ως προϊόν αδίστακτου εκβιασμού, ως πραξικόπημα -εύστοχα είχε ειπωθεί «με το πιστόλι στον κρόταφο»-, σταδιακά η πολιτική αυτή εξήγηση αποδυναμώθηκε, με αποτέλεσμα να φαίνεται ή να εκλαμβάνεται από τον λαϊκό κόσμο ότι οι μνημονιακές δεσμεύσεις συγκροτούν το δικό μας πρόγραμμα, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. Η σύγκριση μνημονίων, «το δικό μας είναι καλύτερο των άλλων», φράση που έχει ειπωθεί αρκετές φορές, όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά σταδιακά δημιουργεί μια στρεβλή αντίληψη και εντέλει μας βάζει στο κάδρο «όλοι ίδιοι είναι». Γιατί μπορεί η «συμφωνία» που υπογράφηκε «με το πιστόλι στον κρόταφο» να είναι ηπιότερη σε σχέση με όσα ήταν έτοιμη να υπογράψει η ΝΔ -αυτό είναι γεγονός-, ωστόσο απέχει έτη φωτός από ένα αριστερό, κοινωνικά και ταξικά προσανατολισμένο πρόγραμμα.

Τείνει, δηλαδή, να γίνει αυτό που από την αρχή είχαμε επισημάνει ως σοβαρό κίνδυνο: να μετεξελιχθεί η ήττα και ο συμβιβασμός του περασμένου καλοκαιριού σε στρατηγική επιλογή. Εμείς επιμένουμε και το θέτουμε κάθε φορά, ότι η επισήμανση αυτή «το μνημόνιο δεν είναι δικό μας» σε συνδυασμό με το παράλληλο πρόγραμμα, είναι φράση-κλειδί για τη σχέση με τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα και την πορεία απεγκλωβισμού από επιτροπεία και μνημόνιο.

2. Το παράλληλο πρόγραμμα δεν είναι ούτε εφεύρεση ούτε κόλπο και χρειάζεται η μέγιστη δυνατή πολιτική προβολή του. Στην ουσία το «παράλληλο» συνιστά πρωταρχικό κομμάτι της στρατηγικής μας, που εκ των πραγμάτων έρχεται σε σύγκρουση με την υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων. 
Το παράλληλο πρόγραμμα «υπονομεύει» το μνημόνιο ή, για να το πούμε διαφορετικά, λειτουργεί ανταγωνιστικά και εντάσσεται σαφώς σε μια συγκρουσιακή διαδικασία στη βάση ενός συνολικού πολιτικού σχεδίου απεγκλωβισμού. Αν το αποχρωματίσουμε ή το ουδετεροποιήσουμε, του αφαιρούμε ζωτικό χώρο και ακυρώνουμε σε θεωρία και πράξη τη διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά. Η υστέρηση που υπάρχει ως προς τους βηματισμούς του παράλληλου προγράμματος συνιστά σοβαρό λάθος και μειώνει τη βάση επικοινωνίας μας με τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα ή με ριζοσπαστικά τμήματα, που την περασμένη περίοδο είχαν πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες από το κόμμα μας.
Το παράλληλο πρόγραμμα, σύμφωνα με την αντίληψή μας, είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ταυτόχρονα με το μετασχηματισμό του κράτους, αλλά και την αλλαγή του παραγωγικού παραδείγματος.

Όσο, λοιπόν, καθυστερούμε, θα ενισχύονται οι ενστάσεις και οι αμφιβολίες, καθώς τα όποια μνημονιακά μέτρα σωρευτικά με την πεντάχρονη πολιτική λιτότητας, διευρύνουν τις κοινωνικές ανισότητες.

Παρ’ όλα αυτά, τα παραδείγματα είναι αρκετά, ώστε να καταγραφεί η πολιτική και ιδεολογική αντίθεση, να ενισχύσει τις κοινωνικές συμμαχίες και να αναπτερώσει την ελπίδα ότι η πορεία του κοινωνικού μετασχηματισμού δεν είναι κενός λόγος, ότι, επίσης, το παράλληλο πρόγραμμα δεν είναι φαντασίωση ή άλλοθι, αλλά μια δυνατότητα, που ωστόσο χρειάζεται επιμονή, σχέδιο, προτεραιότητες.

Το νομοσχέδιο για τη δημόσια διοίκηση -παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις-, η αντιμετώπιση του προσφυγικού, τουλάχιστον μέχρι τη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία, η κοινωνική και ταξική μεροληψία υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων (ΔΕΗ, νερό, σίτιση, κοινωνικά προγράμματα, κάρτα αλληλεγγύης, ανασφάλιστοι και υγεία, 100 δόσεις), η παιδεία, το σύμφωνο συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια, η ιθαγένεια, τα ΜΜΕ και η διαπλοκή, η κατάργηση των φυλακών ανηλίκων, των φυλακών τύπου Γ κ.ά διαθέτουν στον πυρήνα τους στοιχεία μιας φιλολαϊκής, ταξικά προσανατολισμένης και αντιαυταρχικής πολιτικής.
Θεωρούμε ότι το παράλληλο πρόγραμμα πρέπει να επιταχυνθεί, να εμπλουτιστεί με συγκεκριμένες προτεραιότητες (π.χ. εργασιακές σχέσεις, συλλογικές συμβάσεις κ.ά.) και να είναι αντικείμενο αυτοτελούς συζήτησης στα όργανα, αλλά και στο σύνολο του κόμματος και της Νεολαίας του.

Με βάση τα παραπάνω θα χρειαστεί άμεσα και ενόψει συνεδρίου να σχεδιαστεί και να εκπονηθεί οδικός χάρτης για όσο το δυνατόν γρηγορότερο απεγκλωβισμό από την επιτροπεία, αλλά και το μνημόνιο. Ο οδικός χάρτης δεν μπορεί παρά να είναι το συνολικό πολιτικό μας σχέδιο, που να περιέχει ρωγμές, υλοποίηση ριζοσπαστικών τομών, ιδεολογική αντεπίθεση, προετοιμασία για την επόμενη μέρα. Ο οδικός χάρτης πρέπει να γίνει αντικείμενο δημόσιας συζήτησης που να χαρακτηρίζεται από απόλυτη ειλικρίνεια, σαφές σχέδιο και εναλλακτικές λύσεις.
Αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους «δανειστές», προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία.
3. Το κόμμα μας το έχει απασχολήσει και στο παρελθόν, αλλά και σήμερα (περίπου) το ερώτημα «πάση θυσία στην κυβέρνηση;» Απαντάμε: Είμαστε στην κυβέρνηση όχι πάση θυσία, αλλά όσο θεωρούμε ότι μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες και τους ποικίλους εκβιασμούς μπορούμε με αριστερή οπτική να ασκήσουμε πολιτική προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων.
Το δικό μας χρέος, ως κόμμα, είναι ακριβώς αυτό. Να αμβλύνουμε και να αποδυναμώνουμε τις επιπτώσεις από την εφαρμογή του μνημονίου, να ανοίγουμε δρόμους μετασχηματισμού, να διαμορφώνουμε νέες συνειδήσεις και νέους συσχετισμούς. Συνεπώς, το ερώτημα ως δίλημμα είναι κάλπικο. Ασφαλώς μας ενδιαφέρει να είμαστε στην κυβέρνηση όσο οι κοινωνικές μας συμμαχίες μάς επιτρέπουν να παίζουμε το ρόλο μας. Αν χαθεί, με δική μας ευθύνη ή λόγω συνεχών εκβιασμών, η σχέση μας με τα ασθενέστερα και λαϊκά κοινωνικά στρώματα, με τα ριζοσπαστικοποιημένα τμήματα της κοινωνίας, αν διαρραγεί οριστικά η σχέση μας με τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, δεν έχει καμία σημασία η παραμονή σε μια κυβέρνηση, που θα έχει χάσει, στην ουσία, την κοινωνική στήριξη. Σήμερα οι ασθενέστεροι και οι κοινωνικά αδύναμοι, παρά τις αμφιβολίες και τις ενστάσεις τους, στηρίζουν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς επειδή αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι όλοι το ίδιο. Και γι’ αυτό άλλωστε σύσσωμο το μιντιακό και πολιτικό κατεστημένο επιτίθεται με σφοδρότητα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι σαφές, λοιπόν, ότι αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους «δανειστές», προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία.

4. Απορρίπτουμε κάθε σκέψη για οικουμενική κυβέρνηση. Και αυτό όχι απλώς λόγω ιδεολογικής εμμονής ή ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά γιατί πιστεύουμε βαθιά ότι η διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή στο σύνολο σχεδόν των ζητημάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Η πλατφόρμα Μητσοτάκη είναι αποκαλυπτική ως προς τις προθέσεις της Νέας Δημοκρατίας, που ηγεμονεύει στον αντι-ΣΥΡΙΖΑ πόλο και σκιαγραφεί με καθαρό τρόπο ότι τόσο στην οικονομική πολιτική όσο και σε ευρύτερα κοινωνικά ζήτημα υπάρχει χαοτική διαφορά. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η Νέα Δημοκρατία, αλλά και τα άλλα κόμματα της συντηρητικής αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΕΝ. Κεντρώων), εγκαλούν την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν είχε και δεν έχει πολιτική αποτροπής στο προσφυγικό, συμπλέοντας στην ουσία με το ακροδεξιό-αντιπροσφυγικό μέτωπο που δημιουργείται στην Ευρώπη. Τα κόμματα αυτά, λοιπόν, με τον δικό τους τρόπο το καθένα, επιδιώκουν την πτώση της κυβέρνησης. Η ΝΔ το τελευταίο διάστημα ζητάει εκλογές. Τα άλλα κόμματα προωθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την ιδέα μιας «άλλης κυβέρνησης» από τη σημερινή Βουλή ή οικουμενικής.

Ουσιαστικά μιλάμε για δύο αντίπαλα πολιτικά σχέδια, για δύο ανταγωνιστικούς κόσμους, για δύο διαφορετικά αξιακά φορτία. Θα το τονίσουμε για άλλη μια φορά: δεν υπάρχουν εθνικά σχέδια, ούτε η διχασμένη έτσι κι αλλιώς κοινωνία έχει ανάγκη από εθνικές συναινέσεις. Η κοινωνική πόλωση, οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για τέτοιου είδους συνεννοήσεις, για οικουμενικές ή άλλου τύπου κυβερνήσεις. Αντίθετα είναι η στιγμή των διαχωριστικών γραμμών με βάση τις ανάγκες των πολλών και κυρίως αυτών που έχουν πληγεί περισσότερο και βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας.


Λάθος η διεύρυνση και οι προσχωρήσεις

5. Και αν η επισήμανση αυτή στο σύνολο του κόμματός μας είναι κεκτημένο και δεν αμφισβητείται, η συζήτηση για τις περιβόητες «προσχωρήσεις», «διευρύνσεις», «συμπράξεις» επανέρχεται και μάλιστα σε λάθος κατεύθυνση. Στο πρόσφατο παρελθόν, μάλιστα, το κόμμα μας πλήρωσε ακριβά προσχωρήσεις «παραγόντων» που ελάχιστη σχέση είχαν με την Αριστερά, έπληξαν την αξιακή μας ταυτότητα, προσέβαλαν τον κόσμο της Αριστεράς με τις θεωρίες για την «αριστερά του τίποτα», αγνόησαν τη συλλογική έκφραση, υποτίμησαν την ανιδιοτελή προσφορά χιλιάδων αριστερών πατώντας πάνω τους και παριστάνοντας τους ηγέτες, που τους χρωστάμε κιόλας… Είναι μια λογική παλαιάς κοπής άσκησης της πολιτικής, ξένη προς τις δικές μας αρχές, που όχι μόνο δεν προσθέτει, αλλά ενίοτε αφαιρεί ή δημιουργεί αμφιβολίες και ερωτηματικά στον κόσμο μας.

Συνεπώς, τουλάχιστον σε ό,τι μας αφορά: Είμαστε ανοιχτοί, ορθάνοιχτοι στον απλό κόσμο, που έρχεται ανιδιοτελώς να προσφέρει στην κοινή προσπάθεια. Είμαστε ανοιχτοί στον κόσμο των κοινωνικών κινημάτων ή σε όσες και όσους από θέση ευθύνης έχουν αποδείξει στην πράξη, όχι απαραίτητα την αριστερή τους ταυτότητα, αλλά ότι ο αξιακός τους κόσμος μπορεί να συμβαδίζει με το αξιακό φορτίο της αριστεράς. Να το πούμε αλλιώς. Με τον κόσμο αυτόν δεν θα συναντηθούμε στη μέση του δρόμου -λίγο αυτοί αριστερότερα λίγο εμείς δεξιότερα-, αλλά στο έδαφος των κοινωνικών αναγκών, είτε αυτές αφορούν τον κόσμο των φτωχών είτε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

6. Από την πλευρά μας παρακολουθούμε, συμμετέχουμε και είμαστε ενεργοί στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και διεργασίες. Αντιμετωπίζουμε με χαρά και αισιοδοξία τα δρώμενα σε Πορτογαλία και Ισπανία, που προσθέτουν δυνάμεις στο αριστερό μπλοκ. Εντούτοις, δεν μπορεί παρά να μας ανησυχεί ιδιαίτερα η σαφής άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, που βάζει τη σφραγίδα της στις πολιτικές εξελίξεις, η υιοθέτηση της ακροδεξιάς, ξενοφοβικής ρητορικής, δυστυχώς και πρακτικής, από δεξιά ή και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και κυβερνήσεις άλλων χωρών. Είναι μια αρνητική εξέλιξη και θα χρειαστεί να ανακαλύψουμε και να συμβάλουμε στη δημιουργία ρωγμών, έτσι ώστε να μην αφήσουμε να κυριαρχήσει στην Ευρώπη ο σκοταδισμός.

Οχι συμμαχία με τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες

Η εμμονή στην αδιέξοδη για τους λαούς πολιτική της λιτότητας, οι διχαστικές επιλογές, οι καταστροφικές για την ίδια την Ευρώπη πολιτικές που εφαρμόζονται ή εκπονούνται διαμορφώνουν ένα τοπίο που μας υποχρεώνει να συζητήσουμε για την Ευρώπη και την προοπτική της χωρίς προαπαιτούμενα και δογματικές εμμονές. Η εύλογη αγωνία μας για την ανάγκη αλλαγής συσχετισμών στην Ευρώπη, για την ανάγκη ρωγμών, δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε τακτικισμούς, σε κινήσεις που ενδεχομένως να μας εγκλωβίσουν σε διαφορετικά πολιτικά σχέδια. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για παράδειγμα, που έχει πρώτη ευθύνη για τις δραματικές, ως προς τη ζωή των ανθρώπων, εξελίξεις, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι προνομιακός μας σύμμαχος ή να θεωρηθεί ότι υπάρχουν σήμερα προϋποθέσεις σύγκλισης της Αριστεράς με τη σοσιαλδημοκρατία, που σε μια σειρά χώρες -και στη δική μας- συμπλέει απολύτως με τη Δεξιά ή ακόμα χειρότερα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, με αρνητικό πρόσημο στο προσφυγικό ζήτημα, όπως για παράδειγμα η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Φάιμαν στην Αυστρία. Προφανώς βλέπουμε με ενδιαφέρον μετατοπίσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες ρήξεις στα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ρήξεις και μετατοπίσεις με το βλέμμα προς τα αριστερά. Τέτοιου είδους διεργασίες ασφαλώς μας αφορούν, καθώς διευρύνουν τις δυνατότητες και την πολιτική επιρροή της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Ο φάκελος «Ευρώπη» ανοίγει εκ νέου και το επόμενο διάστημα θα διοργανώσουμε ανοιχτή εκδήλωση για το θέμα.

7. Τα ζητήματα που αφορούν στη διακυβέρνηση, τον τρόπο άσκησης της «εξουσίας», οι ανοιχτές θύρες, οι διορισμοί και η τοποθέτηση στελεχών σε νευραλγικές θέσεις έχουν απασχολήσει τις οργανώσεις μελών. Επιμένουμε σε μια ανοιχτή διακυβέρνηση, με συνεχή διάλογο με τις κοινωνικές δυνάμεις και συλλογικότητες. Η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να παρουσιάσει ένα διαφορετικό μοντέλο, που να αποκρούει φαινόμενα γραφειοκρατίας και αυταρχικών συμπεριφορών και να εντάσσει στη λογική της τις «πλατείες», την άμεση δηλαδή σχέση με τον κόσμο που κινείται και κάτι έχει να πει. Το μοντέλο της συζήτησης για το νομοσχέδιο της δημόσιας διοίκησης, για παράδειγμα, δείχνει δρόμους μιας διαφορετικής σχέσης της κυβέρνησης με τις κοινωνικές συλλογικότητες και τους ίδιους τους εργαζόμενους. Όσο, λοιπόν, η κυβέρνηση αξιοποιεί την αντίληψη του κοινωνικού ελέγχου και των ανοιχτών θυρών, τόσο θα μειώνεται η υπονόμευσή της, από την «αόρατη», αλλά πραγματική προς ώρας εξουσία. Το ξήλωμα του «παλαιού», δηλαδή της αόρατης αυταρχικής εξουσίας είναι αναγκαίο. Όσο αυτή παραμένει στη θέση της, στη λογική «το κράτος έχει συνέχεια», τόσο θα ακυρώνονται νομοθετικές ή άλλες πρωτοβουλίες. Υπάρχουν σοβαρές καθυστερήσεις. Απαιτούνται τομές ιδιαίτερα σε χώρους που μπορεί –είναι μάλλον βέβαιο‒ να τους βρούμε μπροστά μας.

Απάντηση σε αυτό βέβαια δεν είναι «οι δικοί μας», επειδή απλώς είναι δικοί μας, αλλά οι δομικές αλλαγές που θα αφήσουν σε βάθος χρόνου ίχνη μιας ριζικά διαφορετικής αντίληψης και πρακτικής για την οργάνωση του κράτους και της κοινωνίας.

8. Με αφορμή το προσφυγικό φάνηκε, πλέον, ότι μια σειρά κοινωνικά ζητήματα μπορεί να… μετασχηματιστούν από «μικρά» σε κορυφαία. Υπό αυτή την έννοια, η πολιτική από την πλευρά της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι μια σύνθετη υπόθεση. Ο στόχος της κοινωνικής απελευθέρωσης έχει μια καθολικότητα και αφορά το σύνολο των πολλαπλών κοινωνικών αντιθέσεων. Η ανάγκη, λοιπόν, ενίσχυσης των πλευρών αυτών της πολιτικής μας που βαθαίνουν τη διαχωριστική γραμμή Αριστεράς-Δεξιάς και περιγράφουν την ολιστική αντίληψή για την κοινωνία του μέλλοντος, είναι επιτακτική. Οι μικρές ή μεγαλύτερες ρήξεις με το παλαιό φθαρμένο και αυταρχικό σύστημα, η ανάδειξη νέων κοινωνικών ζητημάτων, η στήριξη κοινωνικών μειοψηφιών, που επιδιώκουν την ορατότητα και τη δικαιοσύνη, είναι απολύτως κρίσιμα ζητήματα. Θεωρούμε ότι ζητήματα όπως: Διαχωρισμός κράτους εκκλησίας με ό,τι αυτό σημαίνει, η κοινωνική πολιτική σε όλο της το εύρος, οι συλλογικές συμβάσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, η κοινωνική οικονομία και οι συνεταιρισμοί, ο άμεσος εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας, η διάλυση των ακροδεξιών θυλάκων που δρουν ακόμα και σήμερα και συνεργάζονται ανοιχτά με τη ναζιστική συμμορία και οι τολμηροί βηματισμοί που πρέπει να ολοκληρωθούν χωρίς καμία καθυστέρηση στις δίκαιες διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, οι τομές που αφορούν τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία, οι Ρομά, οι αντιρρησίες συνείδησης, ζητήματα που αφορούν τις εξαρτήσεις, η συνέχιση των τομών στο χώρο της φυλακής στην κατεύθυνση της λιγότερης φυλάκισης και της επανένταξης, η αντιαυταρχική, αντικατασταλτική και αντιαπαγορευτική πολιτική, συγκροτούν πλαίσιο αριστερού κοινωνικού ριζοσπαστισμού, που απαντά και σε ιδεολογικό επίπεδο στο σκοταδισμό του νεοφιλελεύθερου αυταρχικού πόλου, του πόλου της Δεξιάς και των συμμάχων της.

9. Μας ενδιαφέρει να συνεχίσουμε να έχουμε δίαυλο ουσιαστικής επικοινωνίας με τον κόσμο της Αριστεράς με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινές ιστορικές πολιτικές διαδρομές, ιδιαίτερα με αυτές και αυτούς που πορευτήκαμε από κοινού και εντός του κόμματός μας. Παρά το πολωτικό κλίμα, σε ορισμένες περιπτώσεις τους αποκλεισμούς του χώρου μας, ενίοτε τους φανατισμούς που οδηγούν σε ανθρωποφαγία, συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην ιδέα της ενότητας της Αριστεράς μέσα από τις διαφορές και στην ανάδειξη μιας κουλτούρας διαλόγου, που στο παρελθόν είχε φανεί ότι ως ένα βαθμό την είχαμε κατακτήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει και μπορεί να αποτελέσει και στο μέλλον φορέα ενότητας της Αριστεράς.

Σε ό,τι μας αφορά θα συνεχίσουμε με ανοιχτό και ενωτικό πνεύμα χωρίς σεχταρισμούς και επικίνδυνους αποκλεισμούς, να είμαστε στο δρόμο, στους χώρους αντίστασης, στα συνδικάτα, στις αλληλέγγυες δομές που στηρίζουν μέσα από μια διαφορετική και συμμετοχική αντίληψη τον κόσμο των φτωχών και των αδικημένων, τον κόσμο της προσφυγιάς και των μεταναστών. Θα πάρουμε όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, που θα εξασφαλίζουν την αυτονομία του κινήματος, θα ενισχύουν το ριζοσπαστισμό, την ανοιχτή πρόσκληση για συμμετοχή.

10. Η επιμονή μας στα ζητήματα δημοκρατίας μέσα στο κόμμα θα κορυφωθεί ενόψει συνεδρίου, καθώς, παρά τα θετικά βήματα, υπολειπόμαστε κατά πολύ από μια λειτουργία που θα κατοχυρώνει τη συμμετοχή του μέλους και συνολικά του κόμματος στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Το συνέδριο θα πρέπει να δώσει τις δικές του απαντήσεις σε σχέση με τις δομές του κόμματος, δομές τέτοιες που να ενισχύουν τη συλλογική λειτουργία, τον αποφασιστικό ρόλο του μέλους και θα αποδυναμώνουν φαινόμενα ατομικών στάσεων, παραγοντισμού και αρχηγισμού κάθε μορφής. Δομές που θα αποτρέπουν φαινόμενα ιδιοτελούς αξιοποίησης των κομματικών θέσεων και θα διαφυλάσσουν την αυτονομία του κόμματος από την κυβέρνηση, αλλά και από εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων, για τα οποία θα πρέπει να συμβάλλουν στην αποφασιστική συρρίκνωσή της επιρροής τους.
Η «καθοδήγηση», το «κέντρο» δηλαδή, μετατοπίζεται συνεχώς από την Κουμουνδούρου στο Μαξίμου.
Την περίοδο αυτή, που το κόμμα μας συμμετέχει στην κυβέρνηση, έχουμε μια πρόσθετη δυσκολία. Η «καθοδήγηση», το «κέντρο» δηλαδή, μετατοπίζεται συνεχώς από την Κουμουνδούρου στο Μαξίμου. Αυτό, τουλάχιστον όσον αφορά το κόμμα, τις θέσεις και τις δράσεις του δεν μπορεί να γίνει δεκτό και σε κάθε περίπτωση δυσκολεύει το κόμμα στην αναγκαία επικοινωνία του με τα κινήματα και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα.

Το κόμμα μας έχει τα εκλεγμένα όργανά του, τις διαδικασίες του, τις αποφάσεις του. Οι «δύο οπτικές», κόμματος και κυβέρνησης, που είναι φυσιολογικό να υπάρχουν λόγω του ρόλου που έχει ο καθένας, είναι υποχρεωτικό να συναντώνται δημιουργικά, να είναι αντικείμενο αλληλοενημέρωσης, όσμωσης και εντέλει κοινών αποφάσεων.
Το κόμμα, άλλωστε, δεν είναι παράρτημα της κυβέρνησης. Αντίθετα η κυβέρνηση οφείλει να επικοινωνεί με ουσιαστικό τρόπο με τις στρατηγικές επιλογές της κομματικής συλλογικότητας.
Υπό αυτή την έννοια ήμασταν και είμαστε επίμονοι στη διεξαγωγή του συνεδρίου σε ημερομηνίες εντός του «πολέμου» και όχι σε μια, ας πούμε, ουδέτερη περίοδο όπου όλα θα έχουν λήξει.

11. Για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, η Πρωτοβουλία Μελών 53+ έχει καταθέσει δημόσια τις απόψεις της, τόσο για τη συνολικά θετική στάση του χώρου μας όλο το προηγούμενο διάστημα, στάση μη αποτροπής και αλληλεγγύης, όσο και για τη συμφωνία της ΕΕ με την τουρκική κυβέρνηση, για την οποία θεωρούμε ότι εγείρει σοβαρά νομικά, πολιτικά και ηθικά ζητήματα. Η συμφωνία αυτή μετατρέπει το προσφυγικό ζήτημα από ευρωπαϊκό σε ελληνοτουρκικό, κλείνει τα σύνορα των επιμέρους ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και συνολικά της Ευρώπης, και αμφισβητεί στην πράξη τη συνθήκη της Γενεύης. Το προσφυγικό-μεταναστευτικό παραμένει για μας προμετωπίδα στον αγώνα που δίνουμε και βαθιά διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερή αντίληψη. Υπό αυτή την έννοια, θα συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας και του προσφυγικού δικαίου, ενάντια σε λογικές και πρακτικές της κυρίαρχης Ευρώπης, που αντικειμενικά ενισχύουν το ρατσισμό, τη ξενοφοβία, αλλά και την ισλαμοφοβία.




Τρίτη 12 Απριλίου 2016

Ελλάδα, το πολιτικό βάθος της παρακμής

Γράφει ο  πολιτικός επιστήμονας   Λευτέρης  Κουσούλης,
ΤΟ  ΒΗΜΑ 10/04/2016

Καμιά πολιτική πανουργία, καμιά πράξη ψυχολογικής καταστολής, καμιά «συνωμοσία» δεν μπορεί να κρύψει το πολιτικό βάθος της παρακμής.

Είναι εδώ η κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας με τα καταστροφικά έργα της, να μας θυμίζει την πτώση. Η διολίσθησή της στον αυταρχισμό, με μεταμφιεσμένη, αναποτελεσματικά πια, την ολοκληρωτική πολιτική της συνείδηση, είναι το άμεσο και ορατό μόνο μέρος της παρακμής.
Αυτό που επιδιώκει σήμερα η κυβέρνηση ως συντηρητική δύναμη είναι να στήνει αναχώματα στη συνειδητοποίηση, να προσθέτει ματαιότητα και απογοήτευση στην πολιτική δράση και να εργάζεται με σκοπό τον συμβιβασμό των ανθρώπων με την ανάγκη. Την υποταγή τους.

Συμβιβασμός και συμφιλίωση και εναγκαλισμός με τη φθορά. Ετσι η παρακμή γίνεται ορμή. Δεν είναι ατμόσφαιρα παραίτησης, είναι δυναμική καταστροφής. Αυτό είναι το πολιτικό βάθος της παρακμής. Ο εναγκαλισμός (μερίδας της κοινωνίας) με την καταστροφή.

Πρόκειται για ήττα βαθιά, ήττα του κύκλου εξουσίας που ξεκίνησε μετά το 1974. Ηττα πρωταγωνιστών, ήττα πολιτών, ήττα της πολιτικής. Η αναζωογόνηση σήμερα μόνο από εστίες μπορεί να προκύψει, γι' αυτό όπου βρίσκεται ο καθένας πρέπει να γίνει πηγή αντίστασης στην παρακμή. Ως ατομική συνείδηση.

Η σύγκρουση με την παρακμή και τους εκφραστές της, που σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι πολιτική. Σύγκρουση χωρίς συμβιβασμό, χωρίς φόβο, χωρίς παράδοση, ούτε παραίτηση.

Θα δούμε το πολιτικό βάθος της παρακμής να επιδιώκει να εγκατασταθεί ως παρατεταμένο σκότος. Είναι το σκότος της μιας αλήθειας, είναι ο ζόφος που κρύβεται στην υπερφίαλη διάζευξη «ή εμείς ή αυτοί». Είναι η βύθιση που παράγεται μέσα από την εξουσιαστική απειλή και τη συνειδητή κατεδάφιση. Μέσα από την παραπλάνηση που ως ψευδής συνείδηση επιχειρεί να μας πείσει ότι ο παραποιημένος κόσμος είναι ο πραγματικός κόσμος.

Καθώς σταγόνα-σταγόνα θα συνειδητοποιείται ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως πολλαπλασιαστή της κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση θα διολισθαίνει μέρα με τη μέρα σε αντίληψη και πρακτικές αυταρχισμού, προκειμένου μαζί με περίτεχνες παραστάσεις πολιτικής πανουργίας να κρατάει μια οχυρή θέση στο τελευταίο μέτωπο που της απέμεινε, στο ψυχολογικό μέτωπο.

Και καθώς θα ζει στην πλάνη της αριθμητικής πολιτικής κυριαρχίας της στη Βουλή, δίπλα, στην κοινωνία, απέναντι και εναντίον της, θα εργάζεται ο τυφλοπόντικας της Ιστορίας.
- See more at: http://www.lefteriskousoulis.gr/index.php/2014-11-06-14-16-38/502-2016-04-11-09-02-52#sthash.NAFqbIq2.dpuf
Καμιά πολιτική πανουργία, καμιά πράξη ψυχολογικής καταστολής, καμιά «συνωμοσία» δεν μπορεί να κρύψει το πολιτικό βάθος της παρακμής.

Είναι εδώ η κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας με τα καταστροφικά έργα της, να μας θυμίζει την πτώση. Η διολίσθησή της στον αυταρχισμό, με μεταμφιεσμένη, αναποτελεσματικά πια, την ολοκληρωτική πολιτική της συνείδηση, είναι το άμεσο και ορατό μόνο μέρος της παρακμής.

Αυτό που επιδιώκει σήμερα η κυβέρνηση ως συντηρητική δύναμη είναι να στήνει αναχώματα στη συνειδητοποίηση, να προσθέτει ματαιότητα και απογοήτευση στην πολιτική δράση και να εργάζεται με σκοπό τον συμβιβασμό των ανθρώπων με την ανάγκη. Την υποταγή τους.

Συμβιβασμός και συμφιλίωση και εναγκαλισμός με τη φθορά. Ετσι η παρακμή γίνεται ορμή. Δεν είναι ατμόσφαιρα παραίτησης, είναι δυναμική καταστροφής. Αυτό είναι το πολιτικό βάθος της παρακμής. Ο εναγκαλισμός (μερίδας της κοινωνίας) με την καταστροφή.

Πρόκειται για ήττα βαθιά, ήττα του κύκλου εξουσίας που ξεκίνησε μετά το 1974. Ηττα πρωταγωνιστών, ήττα πολιτών, ήττα της πολιτικής. Η αναζωογόνηση σήμερα μόνο από εστίες μπορεί να προκύψει, γι' αυτό όπου βρίσκεται ο καθένας πρέπει να γίνει πηγή αντίστασης στην παρακμή. Ως ατομική συνείδηση.

Η σύγκρουση με την παρακμή και τους εκφραστές της, που σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι πολιτική. Σύγκρουση χωρίς συμβιβασμό, χωρίς φόβο, χωρίς παράδοση, ούτε παραίτηση.

Θα δούμε το πολιτικό βάθος της παρακμής να επιδιώκει να εγκατασταθεί ως παρατεταμένο σκότος. Είναι το σκότος της μιας αλήθειας, είναι ο ζόφος που κρύβεται στην υπερφίαλη διάζευξη «ή εμείς ή αυτοί». Είναι η βύθιση που παράγεται μέσα από την εξουσιαστική απειλή και τη συνειδητή κατεδάφιση. Μέσα από την παραπλάνηση που ως ψευδής συνείδηση επιχειρεί να μας πείσει ότι ο παραποιημένος κόσμος είναι ο πραγματικός κόσμος.

Καθώς σταγόνα-σταγόνα θα συνειδητοποιείται ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως πολλαπλασιαστή της κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση θα διολισθαίνει μέρα με τη μέρα σε αντίληψη και πρακτικές αυταρχισμού, προκειμένου μαζί με περίτεχνες παραστάσεις πολιτικής πανουργίας να κρατάει μια οχυρή θέση στο τελευταίο μέτωπο που της απέμεινε, στο ψυχολογικό μέτωπο.

Και καθώς θα ζει στην πλάνη της αριθμητικής πολιτικής κυριαρχίας της στη Βουλή, δίπλα, στην κοινωνία, απέναντι και εναντίον της, θα εργάζεται ο τυφλοπόντικας της Ιστορίας.

Καμιά πολιτική πανουργία, καμιά πράξη ψυχολογικής καταστολής, καμιά «συνωμοσία» δεν μπορεί να κρύψει το πολιτικό βάθος της παρακμής.

Είναι εδώ η κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας με τα καταστροφικά έργα της, να μας θυμίζει την πτώση. Η διολίσθησή της στον αυταρχισμό, με μεταμφιεσμένη, αναποτελεσματικά πια, την ολοκληρωτική πολιτική της συνείδηση, είναι το άμεσο και ορατό μόνο μέρος της παρακμής.
Αυτό που επιδιώκει σήμερα η κυβέρνηση ως συντηρητική δύναμη είναι να στήνει αναχώματα στη συνειδητοποίηση, να προσθέτει ματαιότητα και απογοήτευση στην πολιτική δράση και να εργάζεται με σκοπό τον συμβιβασμό των ανθρώπων με την ανάγκη. Την υποταγή τους.

Συμβιβασμός και συμφιλίωση και εναγκαλισμός με τη φθορά. Ετσι η παρακμή γίνεται ορμή. Δεν είναι ατμόσφαιρα παραίτησης, είναι δυναμική καταστροφής. Αυτό είναι το πολιτικό βάθος της παρακμής. Ο εναγκαλισμός (μερίδας της κοινωνίας) με την καταστροφή.

Πρόκειται για ήττα βαθιά, ήττα του κύκλου εξουσίας που ξεκίνησε μετά το 1974. Ηττα πρωταγωνιστών, ήττα πολιτών, ήττα της πολιτικής. Η αναζωογόνηση σήμερα μόνο από εστίες μπορεί να προκύψει, γι' αυτό όπου βρίσκεται ο καθένας πρέπει να γίνει πηγή αντίστασης στην παρακμή. Ως ατομική συνείδηση.

Η σύγκρουση με την παρακμή και τους εκφραστές της, που σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι πολιτική. Σύγκρουση χωρίς συμβιβασμό, χωρίς φόβο, χωρίς παράδοση, ούτε παραίτηση.

Θα δούμε το πολιτικό βάθος της παρακμής να επιδιώκει να εγκατασταθεί ως παρατεταμένο σκότος. Είναι το σκότος της μιας αλήθειας, είναι ο ζόφος που κρύβεται στην υπερφίαλη διάζευξη «ή εμείς ή αυτοί». Είναι η βύθιση που παράγεται μέσα από την εξουσιαστική απειλή και τη συνειδητή κατεδάφιση. Μέσα από την παραπλάνηση που ως ψευδής συνείδηση επιχειρεί να μας πείσει ότι ο παραποιημένος κόσμος είναι ο πραγματικός κόσμος.

Καθώς σταγόνα-σταγόνα θα συνειδητοποιείται ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως πολλαπλασιαστή της κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση θα διολισθαίνει μέρα με τη μέρα σε αντίληψη και πρακτικές αυταρχισμού, προκειμένου μαζί με περίτεχνες παραστάσεις πολιτικής πανουργίας να κρατάει μια οχυρή θέση στο τελευταίο μέτωπο που της απέμεινε, στο ψυχολογικό μέτωπο.

Και καθώς θα ζει στην πλάνη της αριθμητικής πολιτικής κυριαρχίας της στη Βουλή, δίπλα, στην κοινωνία, απέναντι και εναντίον της, θα εργάζεται ο τυφλοπόντικας της Ιστορίας.
- See more at: http://www.lefteriskousoulis.gr/index.php/2014-11-06-14-16-38/502-2016-04-11-09-02-52#sthash.NAFqbIq2.dpuf
Το Βήμα, 10/04/16
Το Βήμα, 10/04/16
Το Βήμα, 10/04/16