Παρασκευή 18 Μαΐου 2018

Καμπάνια για το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού

Αναδημοσίευση από-  https://www.inboxnews.gr/ellada/

 Σύμφωνα με μέλη του BrainGain,
"οι 427.000 Έλληνες που έφυγαν στο εξωτερικό λόγω κρίσης τα τελευταία χρόνια πρακτικά δεν έχουν σήμερα δικαίωμα ψήφου. Αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε υπογραφές για να αποδεχθεί η Κυβέρνηση την πρότασή μας στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης για το νέο εκλογικό νόμο.

Όπως προκύπτει από την έρευνα του BrainGain το 62% της γενιάς του brain drain έφυγε μετά το 2011, ενώ η πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων επιθυμεί να επιστρέψει στην Ελλάδα. Καλούμε την Κυβέρνηση να αποδεχθεί το δίκαιο αίτημα για δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού. Οι πολίτες 25 ευρωπαϊκών κρατών μπορούν να ψηφίζουν όπου κι αν βρίσκονται, γιατί όχι και εμείς;".

Τα μέλη της πρωτοβουλίας καλούν όλους Έλληνες που διαμένουν στην Ελλάδα ή το εξωτερικό και συμφωνούν με την πρόταση να την υπογράψουν στην διαδικυτακή πλατφόρμα avaaz
https://secure.avaaz.org/el/petition/Pros_Elliniki_Kyvernisi_Dikaioma_psifoy_stoys_Ellines_toy_exoterikoy/



Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

Σοβαρά προβλήματα για τον Όμιλο Καλογρίτσα & τον ΤΟΞΟΤΗ

Ενα βήμα πριν από την αίτηση προστασίας από πιστωτές η «Τοξότης» του ομίλου Καλογρίτσα.

 Αναδημοσίευση από-  http://www.kathimerini.gr/

Ενώπιον του φάσματος των διατάξεων του πτωχευτικού κώδικα φαίνεται ότι βρίσκεται ο όμιλος Καλογρίτσα, μετά και την τελευταία κίνηση της Τράπεζας Αττικής να εκδώσει εξώδικο, με το οποίο καλεί τον κ. Χρήστο Καλογρίτσα, επικεφαλής της «Τοξότης» Α.Ε., να προχωρήσει στην κατάθεση σχεδίου ρύθμισης των ληξιπρόθεσμων οφειλών του προς την τράπεζα, εντός 15 ημερών. Ταυτόχρονα με την ενέργεια αυτή, η διοίκηση της τράπεζας αποκαλύπτει και την άγνοιά της για τη διαφαινόμενη συνεργασία του κ. Καλογρίτσα με την «Ακτωρ», βάσει της οποίας η τελευταία θα αναλάβει να υποκαταστήσει την «Τοξότης» σε σειρά έργων, τα οποία αδυνατεί να εκτελέσει λόγω έλλειψης ρευστότητας.

Οπως αναφέρει η τράπεζα σε επιστολή που απέστειλε προς τον όμιλο Καλογρίτσα στις 8 Μαΐου, «όπως πληροφορηθήκαμε από δημοσιεύματα από τον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο, έχετε καταλήξει σε συμφωνία με την εταιρεία “Ελλάκτωρ” για την υποκατάσταση εκ μέρους της σημαντικού αριθμού έργων τα οποία έχετε αναλάβει και για τα οποία έχετε λάβει πιστωτικές διευκολύνσεις (εγγυητικές επιστολές ή χρηματοδοτήσεις) από την τράπεζά μας. Τέτοιου είδους συμφωνίες θα πρέπει να τύχουν της έγκρισης της τράπεζας διά των αρμοδίων οργάνων της».

Πρόκειται για κίνηση που ασφαλώς προκάλεσε αρκετές απορίες, δεδομένου ότι με τη συμφωνία αυτή η τράπεζα θα αποφύγει την κατάπτωση σειράς εγγυητικών, η αξία των οποίων υπολογίζεται σε αρκετά εκατ. ευρώ. Ηδη ο Δήμος Διονύσου, που είναι και η αναθέτουσα αρχή σε ένα από τα έργα που θα αναλάβει να ολοκληρώσει η «Ακτωρ», είχε εκκινήσει τη διαδικασία να κηρυχθεί η εταιρεία «Τοξότης» προσωρινά έκπτωτη. Από την άλλη πλευρά, βέβαια, η συμφωνία  «Ακτωρ» - Καλογρίτσα δεν αντιμετωπίζει το μείζον ζήτημα για την Τράπεζα Αττικής, που είναι το πώς θα αποπληρωθούν τα δάνεια ύψους άνω των 110 εκατ. ευρώ του υπερχρεωμένου κατασκευαστή.

Αυτός είναι και ο λόγος που η εν λόγω συμφωνία αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, αναφορικά με τα κίνητρα πίσω από αυτήν, καθώς δεν δίνεται καμία λύση στο ζήτημα του δανεισμού Καλογρίτσα.
 Σύμφωνα με πληροφορίες, τις τελευταίες ημέρες και όταν έγινε γνωστό ότι η «Ακτωρ» δεν ήταν διατεθειμένη να εμπλακεί στο συγκεκριμένο θέμα, δηλαδή να συναινέσει στην αποπληρωμή μέρους του χρέους ως αντάλλαγμα για τα έργα που αναλαμβάνει, αλλά ούτε και να πληρώσει κάποιου είδους αμοιβή στον ίδιο (είχαν γίνει σχετικές συζητήσεις), ο κ. Καλογρίτσας άρχισε να διαφοροποιεί την αρχικά συναινετική του στάση, καθώς διαπίστωσε ότι και θα εκχωρήσει έργα που έχει αναλάβει και δεν θα λάβει κάποιο αντάλλαγμα γι’ αυτό (για παράδειγμα, μέσω της διαγραφής χρέους), με αποτέλεσμα να περιορίζονται οι επιλογές του και να εξωθείται ουσιαστικά στην αναζήτηση προστασίας από τους πιστωτές του, υπό τις διατάξεις του νέου πτωχευτικού κώδικα.

Αλλο ένα συμπέρασμα που προκύπτει από τη σκλήρυνση της στάσης της Τράπεζας Αττικής απέναντι στον όμιλο Καλογρίτσα είναι ότι εμφανίζεται εξαιρετικά απίθανο να ανανεώσει τις εγγυητικές επιστολές καλής εκτέλεσης που του έχει χορηγήσει για τις εργολαβίες που έχει αναλάβει ο τελευταίος στον οδικό άξονα Πάτρας-Πύργου. Με αυτόν τον τρόπο θα αποφύγει την κατάπτωσή τους και συνεπώς και την καταβολή των σχετικών αποζημιώσεων, που υπολογίζονται σε περίπου 17 εκατ. ευρώ, σε περίπτωση που ο όμιλος κηρυχθεί προσωρινά έκπτωτος. Η ανανέωση γινόταν μέχρι σήμερα κανονικά, καθώς το έργο δεν είχε εξασφαλίσει χρηματοδότηση, με αποτέλεσμα να καθυστερεί η συμβασιοποίησή του. Ετσι, το υπουργείο Υποδομών καλούσε τους προσωρινούς αναδόχους (περίπου ανά εννεάμηνο) για να ανανεώσουν τις προσφορές τους και ασφαλώς και τις εγγυητικές τους.

Ο όμιλος Καλογρίτσα έχει αναλάβει τις τέσσερις πρώτες εργολαβίες του έργου, συμβατικού προϋπολογισμού 252 εκατ. ευρώ, με την αξία των προς υπογραφή συμβάσεων (μετά τις εκπτώσεις άνω του 50% που προσέφερε ο εν λόγω κατασκευαστής) να υπολογίζεται σε περίπου 120 εκατ. ευρώ. Εφόσον αποβληθεί από τον διαγωνισμό η κοινοπραξία των εταιρειών συμφερόντων Καλογρίτσα («Τοξότης»-Ομάδα Κατασκευών), το υπουργείο Υποδομών θα πρέπει να καλέσει τους επόμενους μειοδότες σε κάθε εργολαβία.

 

Τρίτη 15 Μαΐου 2018

Ελ. Γλύκατζη-Αρβελερ:Ο Θεός της Ελλάδας δεν βαρέθηκε την Ελλάδα. Iσως βαρέθηκε τους Eλληνες

Η διακεκριμένη βυζαντινολόγος-ιστορικός, η πρώτη γυναίκα πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης στην 700ετή ιστορία του, μιλάει στο BHMAgazino για τους μικρούς θησαυρούς της ελληνικής γλώσσας, για τα «σύνορα της κορυφής» και τις σύγχρονες ευρωπαϊκές αγκυλώσεις.

Θανάσης Λάλας,  http://www.tovima.gr/

Για εμένα, είναι μια μεγάλη Ελληνίδα που προσπαθεί βλέποντας το παρελθόν να καταλάβει το παρόν και το μέλλον μας. Μια γυναίκα-μυθιστόρημα, που ξεκίνησε από τον Βύρωνα Αττικής και κατέληξε η Νο 6 πιο ισχυρή προσωπικότητα του γαλλικού κράτους. Σήμερα μιλάει με παραδείγματα ζωής και βάζει τα πράγματα στη θέση τους!

Τι σημαίνει για εσάς ξεριζωμός; «Εξαρτάται από το πού καταλήγεις μετά τον ξεριζωμό. Αν καταλήγεις σε ένα μέρος που δεν έχει σχέση με αυτό που ήσουν πριν, τότε ξεριζωμός σημαίνει "σπαραγμός"! Αν όμως βρεθείς σε ένα μέρος που όχι μόνο έχει τις παραδόσεις σου, αλλά και κάτι περισσότερο, τότε ο ξεριζωμός είναι "εμπλουτισμός". Εγώ είχα την τύχη ο ξεριζωμός για την οικογένειά μου να είναι εμπλουτισμός και γι' αυτό κράτησα την έννοια του ξεριζωμού σαν παράσημο, και αυτό μου επέτρεψε να συνεχίσω να μιλώ τα ελληνικά όπως τα μιλώ τώρα, και στη Γαλλία, από το 1953 και μετά... Δίδασκα γαλλικά, ο άντρας μου ήταν Γάλλος και η κόρη μου έμαθε μεγάλη πια τα ελληνικά. Αρα η ζωή μου ήταν μόνο γαλλικά. Παρ' όλα αυτά, από το '53 μέχρι τώρα, εγώ κράτησα τα ελληνικά».

Αυτό τι σας βοήθησε; «Αυτό με βοήθησε να μελετήσω σε άλλο επίπεδο τα Βυζαντινά. Με άλλα λόγια, η μελέτη μου δεν βασίστηκε μόνο στην ξένη βιβλιογραφία, αλλά και στα ίδια τα αυθεντικά βυζαντινά κείμενα. Κι αυτό έκανε τη διαφορά στη μελέτη μου. Συγχρόνως, έτσι παρακολούθησα την εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας σε όλα τα μεσαιωνικά χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι μελέτησα την πραγματική της πορεία. Ετσι συναντήθηκα με το πώς η αρχαία ελληνική γίνεται λόγια καθαρεύουσα και στη συνέχεια δημοτική καθομιλουμένη. Πότε δηλαδή παύει να είναι η γλώσσα των διανοουμένων, των στοχαστών, η αττικίζουσα... και γίνεται κοινή καθομιλουμένη. Πρέπει να σας ότι αυτές οι δύο όψεις της ελληνικής γλώσσας συνυπάρχουν στο Βυζάντιο για πρώτη φορά».

Ποια ήταν τα βασικά σας πλεονεκτήματα ως βυζαντινόλογου έναντι των άλλων βυζαντινολόγων; Ηταν μόνο η ικανότητα λόγω γλώσσας, πρόσβασης στα αυθεντικά κείμενα; «Το ένα ήταν αυτό. Το πρώτο. Το δεύτερο πλεονέκτημά μου ήταν η περιέργεια που είχα, ίσως μεγαλύτερη από του Σβορώνου, με τον οποίο ήμασταν συμφοιτητές στο Παρίσι. Ο Νίκος, για παράδειγμα, ενδιαφερόταν μόνο για τα οικονομικά, τα αγροτικά... Εγώ για όλα. Ημουν πολύ περίεργη, έψαχνα τα πάντα. Και σε αυτό με επηρέασε πολύ η καταγωγή μου. Με ενδιέφερε πολύ να μάθω τα πάντα γύρω από τη μικρασιατική καταγωγή μου».

Από πού έρχεστε, δηλαδή, και πού πάτε... «Μην ξεχνάτε ότι η Μικρασία μαζί με τη Θράκη, την Ανατολική Θράκη σήμερα, ήταν οι δύο περιοχές που ήταν το κύριο μέρος αυτού που λέμε αυτοκρατορικό Βυζάντιο. Λόγω της μικρασιατικής μου καταγωγής και της γλώσσας, κατανόησα μεγάλα αλλά και μικρότερα προβλήματα της μελέτης του Βυζαντίου. Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα για να καταλάβετε... Ενα από τα προβλήματα της βυζαντινής ιστορίας ήταν πάντα τα "θέματα". "Θέμα" στα Βυζαντινά σημαίνει Νομαρχία».
Γιατί; «Στην κάθε επαρχία υπήρχαν πάνω κάτω 5.000 στρατιώτες, τους οποίους αποκαλούσαν "θέμα". Αυτό το ξέραμε, και μάλιστα αυτοί οι στρατιώτες συνέδεαν το όνομά τους με την επαρχία που φύλαγαν. Θέμα Οψίκιον, Ανατολικών, Θρακησίων, Μακεδονίας. Κανείς δεν είχε κατανοήσει γιατί χρησιμοποιούσαν αυτή τη λέξη... "θέμα"! Δε θα ξεχάσω ένα αστείο με αυτό. Μια μέρα μου τηλεφωνεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και μου λέει: "Ελένη, τι ήταν η Μακεδονία στο Βυζάντιο;". "Θέμα, κ. Πρόεδρε" του λέω. "Μη μου λες σαχλαμάρες, Ελένη. Θέμα είναι τώρα!" μου απαντάει. "Τώρα είναι Μέγα Θέμα, κ. Πρόεδρε" του λέω. (Γέλια)».

Γιατί λοιπόν η επαρχία, η νομαρχία, ονομαζόταν «θέμα» στο Βυζάντιο; Τι εννοούσαν με αυτό; «Λοιπόν, όταν γεννήθηκε η κόρη μου, έφερα στο Παρίσι τη γυναίκα που μας μεγάλωσε όλους στην οικογένεια και η οποία είχε έρθει από τη Μικρασία μαζί με τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Μου λέει μια μέρα η υπέροχη αυτή γυναίκα: "Εβγαλα το παιδί στον κήπο του Λουξεμβούργου, αλλά είχε ένα τέτοιο παιδοθέμι που τρόμαξα και πήρα το παιδί και γύρισα σπίτι". Από αυτή τη γυναίκα άκουσα τη λέξη "παιδοθέμι" για πρώτη φορά, αλλά δεν είπα τίποτα. Μιαν άλλη φορά, βλέποντας το γραφείο μου που δούλευα, μου λέει: "Με τέτοιο χαρτοθέμι, πώς διάολο βρίσκεις τα πράγματά σου και δουλεύεις;". Τότε κατάλαβα πως το "θέμα" είναι ένα σύνολο ίδιων πραγμάτων».

Τώρα, όταν βρίσκεστε στο Παρίσι, μιλάτε με τους φίλους σας για την κατάσταση στην Ελλάδα; «Με ρωτάνε διάφορα κι εγώ απαντώ. Αλλες φορές όταν μου λένε βλακείες δεν απαντώ καθόλου. Τις προάλλες ήρθαν από τη γαλλική τηλεόραση να μου πάρουν μια συνέντευξη και μου λέει ο δημοσιογράφος: "Κυρία Αρβελέρ, από πού ήταν οι γονείς σας;". Λέω: "Από Μικρασία... Τους διώξανε οι Τούρκοι το 1922". Και ρωτάει ειρωνικά ο δημοσιογράφος: "Και οι δικοί σας γιατί είχανε πάει εκεί;". Τους λέω: "Παιδιά, μαζέψτε τα και φύγετε". Σταμάτησα το γύρισμα και τους έδιωξα. Ε, δεν μπορώ να τους κάνω μάθημα Ιστορίας συνέχεια. Φεύγοντας, στην πόρτα, τους είπα: "Πάντως, δεν πήγαν για διακοπές"».

Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να αντέχει; «Το να πιστεύει στη ζωή. Η ζωή είναι ένα ωραίο παιχνίδι».

Αν είχατε μπροστά σας τον κ. Ερντογάν, τι θα του λέγατε σήμερα; «Θα σας πω πρώτα τι έγινε στο Τορόντο και θα απαντήσω στη συνέχεια σε αυτό. Βρίσκομαι στο Τορόντο στις 29 Μαΐου, ήμουν πρύτανης τότε, πρέπει να ήταν το 1989. Κάνω τη διάλεξή μου για την πτώση της Πόλης. Τελειώνω τη διάλεξη και τότε σηκώνεται κάποιος από το ακροατήριο και μου λέει: "Ξέρετε, κυρία Αρβελέρ, ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη;". "Το γνωρίζω" του απαντώ. "Αρα η Θεσσαλονίκη είναι μια οθωμανική πόλη" μου λέει. "Ακούστε" του λέω: "Εχετε δίκιο ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά εσείς δεν ξέρετε ότι η μάνα μου γεννήθηκε στην Πόλη... Αρα αν το συμπέρασμά σας είχε ισχύ, η Πόλη είναι ελληνική". Το βούλωσε και έκατσε κάτω.
Λοιπόν, τώρα έρχομαι στον Ερντογάν και σε αυτά που λέει... Είναι αντίστοιχα του περιστατικού που σας ανέφερα. Εχω τον Ερντογάν απέναντί μου, υποθετικά μιλάμε, και μου λέει ό,τι λέει για τη Λωζάννη και μου λέει ό,τι λέει για τα σύνορα της καρδιάς και τα λοιπά, για τη Θράκη και το Καστελλόριζο. Κατ' αρχάς, ξέρω αυτό που ξέρουμε όλοι. Ολα αυτά ο Ερντογάν τα επαναλαμβάνει για εσωτερική αλλά και εξωτερική κατανάλωση. Αυτό είναι το πρώτο του ζητούμενο. Να ικανοποιήσει ένα συγκεκριμένο ακροατήριο, το οποίο θέλει την Τουρκία να γίνει πάλι η μεγάλη οθωμανική αυτοκρατορία. Θα ξεκινούσα, λοιπόν, και θα του έλεγα ότι θα πρέπει να γνωρίζει πως η Πόλη είναι "Πρωτεύουσα της οικουμένης όλης". Θα του έλεγα ότι ο Ελύτης έλεγε όταν μπαίνεις σε ένα ερημοκκλήσι και βλέπεις τους αγίους, είναι σαν να νιώθεις στο σπίτι σου. Αυτό νιώθει κάθε χριστιανός όταν μπαίνει στην Αγια-Σοφιά. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Μετά θα του εξηγούσα ότι για εμάς η Πόλις είναι η γη του πόθου μας. Ας κρατήσουν αυτοί τα σύνορα της καρδιάς τους κι εμείς τη γη του πόθου μας κι ας ζήσουμε εν ειρήνη... Θα σας πω κάτι που μου συνέβη για να γελάσετε. Πίσω από το αστείο μπορεί να κρύβεται και κάποια αλήθεια!».

Εχετε συναντήσει ποτέ τον κ. Ερντογάν; «Οχι, αλλά ακούστε. Εχω ένα μικρό σπίτι έξω από το Παρίσι και υπάρχει ένας κηπουρός που περιποιείται τον κήπο και δεν είναι Γάλλος. Πάω κάποια στιγμή να τον πληρώσω και ρωτώ το όνομά του για να του κόψω την επιταγή. "Ερντογάν" μου λέει. "Βρε μήπως έχεις καμιά σχέση με τον Ερντογάν;" τον ρωτώ γελώντας. "Οχι, κυρία" μου λέει, "εγώ είμαι Κούρδος". Λοιπόν, δεν ξέρω τι σημαίνουν τα ονόματα, δεν το έχω ψάξει σε βάθος, αλλά διατείνομαι ότι τα ονόματα κάτι δείχνουν σίγουρα, προέλευση, καταγωγή, ίσως και διάφορα άλλα. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, μήπως ο Ερντογάν είναι Κούρδος. Αναρωτιέμαι απλώς. Για φανταστείτε να είναι κρυφοκούρδος! Θα τον ρώταγα αν τον είχα μπροστά μου. Τέλος πάντων, προς το παρόν ο Ερντογάν έχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: το Κουρδικό».

Πάνε να του φτιάξουν μια νέα μεγάλη χώρα στην κάτω πλευρά των συνόρων του... «Μια χώρα 25 εκατομμυρίων Κούρδων, με την πόλη Μοσούλη μέσα και με όλα τα πετρέλαια και τα αέρια. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του Ερντογάν. Οπως έχουν πει Γάλλοι, Αγγλοι, Γερμανοί και Αμερικανοί, κάποτε θα γίνει ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος εκεί».

Πιστεύετε ότι το δικαιούνται οι Κούρδοι; «Ξέρετε ποιοι είναι οι Κούρδοι; Οι Μήδοι. Θυμάστε τους Περσικούς και Μηδικούς πολέμους; Οι Ιρανοί είναι οι Πέρσες και οι Κούρδοι είναι οι Μήδοι. Για εμάς τους ιστορικούς, οι Πέρσες είναι οι σημερινοί Ιρανοί και οι Κούρδοι οι Μήδοι. Αρα, πάντα εκεί υπήρχε ένας λαός με ρίζες».

Η Περσική Αυτοκρατορία τελικά ποιοι ήταν; «Δεν υπάρχει ούτε μία αυτοκρατορία στην ιστορία που δεν είναι πολυεθνική. Δεν υπάρχει εθνική αυτοκρατορία. Υπάρχουν εθνικά κράτη, αλλά οι αυτοκρατορίες είναι πολυεθνικές. Οπως ήταν το Βυζάντιο, η Βρετανική Αυτοκρατορία, η Περσική Αυτοκρατορία, η Ρωμαϊκή».

Πείτε μου, γιατί υποστηρίξατε κατά καιρούς ότι οι σημερινοί Ελληνες έχουμε μεγαλύτερη συγγένεια με το Βυζάντιο απ' ό,τι με την αρχαία Ελλάδα; «Μα γιατί το Βυζάντιο είναι χίλια χρόνια παρόντα. Ολη μας η παράδοση κρατάει από το Βυζάντιο. Στο βυζαντινό σχολειό τα παιδιά μαθαίνανε αριθμητική στα δάκτυλα και η έκφραση "τα παίζω στα δάκτυλα", που λέμε ακόμη και σήμερα, έχει τη ρίζα της στο Βυζάντιο. Το "έφαγα τον περίδρομο" έχει να κάνει με το Βυζάντιο. Τα πιάτα τα βυζαντινά ήταν βαθουλά και είχαν έναν περίγυρο που τον λέγανε περίδρομο. Οταν βάζανε τη σούπα λοιπόν και ξεχείλιζε και στον περίδρομο... έτρωγες έως τον περίδρομο. Επίσης σήμερα, μόνο στα ελληνικά λέμε "ο ήλιος βασίλεψε". Από πού κι ως πού ο ήλιος βασιλεύει όταν δύει; Προκύπτει από την παρατήρηση... Οταν βασιλεύει ο ήλιος γίνεται πορφυρόχρωμος, ντύνεται την πορφύρα, τη βυζαντινή πορφύρα, βασιλεύει. Το "παιδεύω" στα αρχαία ελληνικά ήταν "εκπαιδεύω". Οταν σήμερα λέμε "μη με παιδεύεις" δεν εννοούμε να μη με εκπαιδεύεις, αλλά να μη με βασανίζεις. Από πού κι ως πού; Είναι η ιουδαϊκή θεωρία ότι όταν το ποίμνιο του Θεού ξεστρατίζει και αμαρτάνει, τότε ο Θεός στέλνει θεοσημίες, δηλαδή λοιμούς, σεισμούς, καταποντισμούς, πυρκαγιές και όλα αυτά για να τον τιμωρήσει, να τον εκπαιδεύσει και να μετανοήσει».

Διά του βασάνου εκπαιδευόμαστε (Γέλια). «Κακά τα ψέματα... το πάθημα γίνεται μάθημα. Ετσι το ρήμα "παιδεύω" από "εκπαιδεύω" γίνεται "τυραννώ", "βασανίζω". Βασανίζομαι για να εκπαιδευτώ, για να μάθω. Και να σας πω και το τελευταίο για να μη σας βασανίζω άλλο. "Αμαρτία". Τι σήμαινε αμαρτία; Από πού προέκυψε αυτή η έννοια της αμαρτίας; Το "ήμαρτον του σκοπού" στα αρχαία ελληνικά λεγόταν όταν ο τοξότης προσπαθούσε να πετύχει τον στόχο του και δεν τον πετύχαινε. Με τη χριστιανοσύνη, ο μόνος σκοπός του ανθρώπου ήταν η σωτηρία της ψυχής. Αρα, ο... "ήμαρτον του σκοπού", ο άστοχος, είναι ο αμαρτωλός! Ολα αυτά και άλλα πολλά με κάνουν να υποστηρίζω ότι η εθνική μας ταυτότητα κρατάει περισσότερο από το Βυζάντιο».

Γιατί κολακεύεται περισσότερο ο Ελληνας να είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων και όχι των Βυζαντινών; «Γιατί οι αρχαίοι Ελληνες και η δημοκρατία τους είναι αναγνωρισμένοι από την οικουμένη όλη. Ενώ το Βυζάντιο θεωρείται σκοταδιστικό και ιδιαιτέρως όταν το συγκρίνεις με την αρχαία Ελλάδα. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι το Βυζάντιο ήταν όλο έριδες, καβγάδες και δολοπλοκίες. Εσκοτώθηκα με τον Καστοριάδη πολλές φορές γιατί ο Καστοριάδης, που έπαιζε τους αρχαίους στα δάχτυλα, δεν ήξερε τίποτα από Βυζάντιο. Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ έγραφε ότι η παγκόσμια Ιστορία αρχίζει από τότε που το ελληνικό πνεύμα εξύπνησε. Πώς να μη νιώθεις υπέροχα να λες ότι είσαι απόγονος αυτών που έφεραν τη σοφία και τον πολιτισμό στον κόσμο;».

Μπορεί η γνώση της Ιστορίας να επηρεάσει αυτή τη στιγμή τη λύση των προβλημάτων που προκαλούνται από την αμφισβήτηση των συνόρων; «Ακούστε, τα σύνορα των υπαρχόντων κρατών είναι θέμα διεθνών συνθηκών και συμφωνιών και όχι ιστορικών εξηγήσεων και φαινομένων. Αν πάρετε ως κριτήριο τη γαλλική γλώσσα, για παράδειγμα, γιατί το μισό Βέλγιο να μιλάει τα φλαμανδικά και το υπόλοιπο μισό τα γαλλικά; Γιατί η Ελβετία να έχει τρεις γλώσσες επίσημες; Τα σύνορα ήταν πάντα μια συμφωνία εφησυχασμού της κορυφής και όχι των λαών.
Θα σας πω κάτι σε σχέση με αυτό, το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Μία μέρα πριν πέσει το Τείχος στο Βερολίνο είμαι καλεσμένη για γεύμα στην αμερικανική πρεσβεία στο Παρίσι. Στο τραπέζι που καθόμαστε έχω δίπλα μου έναν παλιό πρέσβη Αμερικανό. Του λέω: "Τώρα πια είναι σίγουρο ότι κερδίσατε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο!". Μου λέει: "Εχετε δίκιο, κυρία Αρβελέρ, και τώρα μας μένει να κερδίσουμε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο!". Μου έκανε πολλή εντύπωση η απάντηση του πρέσβη, άλλα το σκέφτηκα και είχε πολύ δίκιο. Προσέξτε. Αν πάρετε το τι γίνεται στη Μέση Ανατολή τώρα και όλα αυτά τα χρόνια, είναι ακριβώς ότι δεν τελείωσε ποτέ ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος. Για το συμφέρον της κορυφής, κάποια στιγμή, χωρίσανε τον κόσμο με το μέτρο. Τόσο εσύ, αυτό δικό μου, εσύ από εδώ, εγώ από εκεί. Βάλανε σύνορα χωρίς να υπολογίσουν τους λαούς που θα ζούσαν ή δεν θα ζούσαν μέσα σε αυτά. Δεν σκέφτηκαν τίποτε άλλο παρά μόνο την ησυχία της κορυφής. Ούτε ποιοι είναι οι λαοί, ούτε τι θέλει ο κάθε λαός. Βάλανε σύνορα όπως τους βόλευε στην κορυφή!».

Χωρίς βάθος και χωρίς σκέψη... «Σκέψη; Τι σκέψη να έχουν οι άνθρωποι της κορυφής για τους λαούς; Δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ σκέψη για αυτούς. Το μόνο που ήθελαν και θέλουν είναι ο εφησυχασμός τους».

Το σύνορο είναι στοιχείο εφησυχασμού των ανθρώπων της κορυφής, των ισχυρών; «Ε, ναι. Μόνο που όταν τα σύνορα περικλείουν όμοιους ανθρώπους δεν είναι μόνο εφησυχασμός, γίνονται και πραγματικότητα. Αν ο Ερντογάν έχει άδικο, είναι όχι διότι διατείνεται ότι τα σύνορα δεν είναι σωστά, αλλά γιατί επιμένει ότι χώρες, περιοχές ελληνόφωνες, με έλληνες καθαρούς, μπορούνε να είναι δικές του».

Με τη Μακεδονία; Πείτε μου ειλικρινά τι πιστεύετε, ποια θεωρείτε ότι θα έπρεπε να είναι η λύση; «Ακούστε με. Θα σας μιλήσω με γεγονότα. Ετυχε, όταν ήταν εξόριστος ο Μάριο Σοάρες στη Γαλλία, δεν είχε δουλειά να ζήσει και με δική μου παρέμβαση τον βάλαμε στη Σορβόννη να κάνει κάτι. Δεν έκανε τίποτε, αλλά έπαιρνε έναν μισθό. Αυτός ο άνθρωπος δεν το ξέχασε ποτέ αυτό που κάναμε για αυτόν. Γίνεται Πρόεδρος της Πορτογαλίας και όταν η Λισαβόνα ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Ευρώπης το '91, μου στέλνει ένα μήνυμα που μου έλεγε: "Σας περιμένω στη Λισαβόνα, να μιλήσουμε για την Ευρώπη". Μας στέλνει το προεδρικό αεροσκάφος, μπαίνουμε μέσα η Σιμόν Βέιλ, ο Ρομπέρ Μπαντεντέρ, ο άνδρας μου κι εγώ και φτάνουμε στη Λισαβόνα. Το βράδυ όταν φτάσαμε μας έκανε το τραπέζι ο Ζοζέ Πινέιρο, ως υπουργός των Εξωτερικών. Λοιπόν, καθόμαστε στο τραπέζι. Την επόμενη ημέρα ετοιμαζόταν να γίνει η μεγάλη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη για το Μακεδονικό. Αρχίζουμε την κουβέντα για το Μακεδονικό, εξηγώ λίγο στον Πινέιρο τι γίνεται, αν η Μακεδονία είναι ελληνική, και όλα αυτά. Γυρίζει μετά από λίγο ο Πινέιρο και μου λέει: "Μα πώς τα ξέρετε τόσο καλά, κυρία Αρβελέρ, αυτά τα πράγματα;". Του δίνει μια σκουντιά η Σιμόν Βέιλ που καθόταν δίπλα του και του απαντά: "Η κυρία Αρβελέρ είναι βυζαντινολόγος" κι απέφυγε να του πει ότι είμαι και Ελληνίδα. "Μα καλά", λέει ο Πινέιρο, "γιατί δεν μας τα λέει αυτά και ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος;". "Τι σας λέει δηλαδή;" τον ρωτώ. "Τίποτα... Μόλις πούμε το όνομα Μακεδονία κλαίει και ο Γκένσερ την προηγούμενη βδομάδα χτύπησε και τα δυο του χέρια πάνω στο τραπέζι και του είπε: Οχι κλάματα, επιχειρήματα. Τα περιμένουμε ακόμη"».

Ποιο ήταν το βασικό σας επιχείρημα που έκανε τον Πινέιρο να απορήσει που δεν το είχε ακούσει από τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών; «Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι η Μακεδονία ήταν υπό το Βυζάντιο ακριβώς χίλια χρόνια και ότι οι Σλάβοι κατεβήκανε εκεί πέντε αιώνες μετά. Για ποιο πράγμα συζητάμε; Για ποια Σλαβική Μακεδονία συζητάμε; Για ποια γλώσσα; Και για ποια Ιστορία; Για αυτό και είμαι υπέρ του Νέα Μακεδονία και όχι υπέρ του γεωγραφικού προσδιορισμού. Εκεί κάνουν λάθος».

Γιατί; «Γιατί τα αλυτρωτικά δεν σταματάνε με το Βόρεια, με το Ανω και με το Βαρδάρης στο όνομα... Ενώ το Νέα Μακεδονία είναι κάτι που θα μπορούσε να υπάρχει και στην Αμερική και οπουδήποτε. Το ξέρετε ότι στην Αθήνα υπάρχουν η Νέα Σμύρνη, η Νέα Ιωνία και η Νέα Ελβετία. Κανείς δεν βάζει θέμα αλυτρωτικό (Γέλια)».

Πιστεύετε ότι η Ευρώπη σήμερα έχει πρόβλημα; Παρακμάζει; «Ακούστε. Η Ευρώπη έκανε ένα μεγάλο λάθος κατά τη γνώμη μου και θυμάμαι ότι τα έλεγα από τότε, σε συζητήσεις με τον πρώτο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τον Ζακ Ντελόρ. Αντί να ξεκινήσει με εμβάθυνση, έκανε διεύρυνση. Από τη στιγμή που έγινε αυτό το λάθος και η διεύρυνση προηγήθηκε χωρίς να λάβει υπόψη της τους λαούς και τις διαφορές τους, αντί λοιπόν αυτή η ένωση να γίνει με τον σωστό τρόπο, όλα τα μέλη τώρα είναι ισάξια και δεν μπορεί να ληφθεί καμία απόφαση χωρίς ομοφωνία. Αυτό κάνει την Ευρώπη ακόμη και σε καίρια ζητήματα δυσκίνητη. Κάποιος σηκώνει το χέρι, η Μάλτα για παράδειγμα, λέει "διαφωνώ" και όλα παγώνουν. Θεωρώ ότι αν ο Μακρόν καταφέρει να κάνει κάποια ενοποιητική κίνηση, μια προσπάθεια έστω μέσω οικονομίας και μέσω στρατιωτικής ενοποίησης, θα ξεκολλήσουμε κάπως... γιατί η Ευρώπη δεν είναι η δύναμη, είναι κι αυτό που θεωρούν οι άλλοι ως δύναμη. Λέω καμιά φορά ότι δεν ξέρουμε τι έχουμε ως προνόμιο όντας Ευρωπαίοι, δεν το ξέρουμε, ούτε ξέρουμε αυτή τη στιγμή ότι είμαστε η γη του πόθου για ένα σωρό απ' έξω. Κάποιοι, βέβαια, ξέρουν τη δύναμη της Ευρώπης, πόσο πιο ισχυρή είναι, από αυτό που νομίζουμε εμείς οι Ευρωπαίοι. Κι αυτό το γνωρίζουν πριν από όλους οι Αμερικανοί».

Οι μεγάλοι ηγέτες αλλάζουν τον κόσμο; «Ε, όχι... Κοιτάξτε, εγώ θυμάμαι κάτι που μου είχε πει μια μέρα ο Μιτεράν, δεν τον ήξερα ακόμα καθόλου, ήταν όταν έγινα πρύτανης της Ακαδημίας: "Εχω ανάγκη από διακόσιους ανθρώπους, οι οποίοι θα είναι οι καλύτεροι στον τομέα τους, για να μπορέσω να διοικήσω". Δεν είναι λοιπόν ότι μας λείπει ο ένας, ο μεγάλος ηγέτης. Είναι οι διακόσιοι που μας λείπουν. Και αυτό νομίζω ότι είναι θέμα παιδείας. Επίσης, το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι οι καλύτεροι αποφεύγουν να πάνε στην πολιτική, δεν πάνε να μπλεχτούν στην πολιτική».

Γιατί; «Σήμερα στη Γαλλία λέμε ότι υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που δημιουργούν τα πράγματα και αυτοί που εμποδίζουν τα πράγματα να δημιουργηθούν. Δύο μεγάλες κατηγορίες. Οταν η δεύτερη κατηγορία γίνεται κυρίαρχη αυτό αποδεικνύει ότι είμαστε σε παρακμή. Εκεί φοβάμαι ότι βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Σε αυτή την καμπή είμαστε. Και αυτό μου θυμίζει τον πέμπτο αιώνα. Τελειωμένος πάει ο Τιβέριος ως αυτοκράτωρ στην Αίγυπτο και δεν υπάρχει παρά μόνο ένας άνθρωπος που ξέρει να διαβάσει τα ιερογλυφικά. Επρεπε να περιμένουμε αιώνες και αιώνες απωλειών κ.τ.λ., την πέτρα της Ροζέτης, για να ξαναδιαβαστούν. Φοβάμαι ότι σε αυτά τα πράγματα η Ευρώπη χάνει πια πολύ έδαφος. Δηλαδή η Ευρώπη δεν χάνει έδαφος ως Γερμανία, Γαλλία, ως κράτη-μέλη, αλλά ως αναφορά του ουσιώδους. Η αναφορά του ουσιώδους αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Κάποτε μου θύμωσαν οι γάλλοι συνάδελφοί σας γιατί είπα: "Τώρα πια δεν θα ερχόμουν στη Γαλλία για να σπουδάσω". Οταν εγώ πήγα στη Γαλλία, εκείνα τα χρόνια, η Γαλλία ήταν η πνευματική δύναμη. Τώρα φτάσαμε το γαλλικό πνεύμα να πέφτει, να καταρρέει, όπως καταρρέει το Bacalaureat».

Εχετε δηλώσει: «Ο Θεός της Ελλάδας είναι μεγάλος, αλλά νομίζω ότι μας βαρέθηκε». Το πιστεύετε ακόμη; «Ο Θεός της Ελλάδας δεν βαρέθηκε την Ελλάδα. Iσως βαρέθηκε τους Eλληνες».

Αλλο η Ελλάδα, άλλο οι Ελληνες; «Για τον Θεό, ναι».

Πατρίδα τι είναι για εσάς; «Η συγκίνηση... Είναι ο τόπος, ο χώρος που μπορείς να συμπτύξεις όλες σου τις αναμνήσεις και τις συγκινήσεις. Γι' αυτό και δεν μπορώ να πω ότι η πατρίδα μου είναι μόνο η Ελλάδα. Πατρίδα μου είναι και η Γαλλία, γιατί έχω ένα σωρό αναμνήσεις και συγκινήσεις. Οπότε, για να το πω λίγο διαφορετικά, δεν δέχομαι το "πατρίδα" να είναι μόνο ο πατέρας. Είναι και η "μητρίδα" μας, και η μητέρα μας. Πατρίδα είναι το κοινό μας ενδιαφέρον! Το "εμείς". Και αυτό το "εμείς" δεν είναι ένα, είναι πολλά "εμείς". Δεν μπορείς να πεις "εμείς" μόνο για τους ανθρώπους που είναι συμπατριώτες σου. Λέμε "εμείς" για τους ανθρώπους του ίδιου επαγγέλματος. Λέμε "εμείς" για την ίδια συγκίνηση. Λέμε "εμείς" για μια ερωτική ιστορία, μολονότι η κάθε ερωτική ιστορία είναι τέσσερις. Μία που λέει ο ένας, μία που λέει ο άλλος, μία που λένε οι δυο τους και μία που λένε οι τρίτοι γι' αυτούς. Μιλάμε επομένως για το "εμείς" του καθενός. Aλλοι μιλάνε για το "εμείς" και αναφέρονται στο ένδοξο παρελθόν και άλλοι πάλι λένε "εμείς" και εννοούν το ελπιδοφόρο μέλλον...».

Σας ευχαριστώ. «Κι εγώ σας ευχαριστώ!».

Κυριακή 6 Μαΐου 2018

Να αλλάξουμε τα διλήμματα στην Αυτοδιοίκηση

Ζητούμενο δεν πρέπει να είναι η δημιουργία περισσοτέρων υποψήφιων δημάρχων, αλλά η αλλαγή σχέσης μεταξύ επικεφαλής και μελών της παράταξης. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε -έναντι του συγκεντρωτισμού- είναι να ενισχύσουμε τη δύναμη του δημοτικού συμβουλίου έναντι του δημάρχου.

 

Γράφει ο  Στέφανος Παραστατίδης, http://www.protagon.gr/

 

Η εισήγηση της κυβέρνησης περί καθιέρωσης της απλής αναλογικής στην Αυτοδιοίκηση επαναφέρει στο πολιτικό προσκήνιο την αντιπαράθεση μεταξύ αναλογικότητας της αντιπροσώπευσης και «κυβερνησιμότητας». Είναι, νομίζω, προφανές ότι η δημοκρατία -ως αξία- δεν μπαίνει στην ίδια ζυγαριά με τη δυνατότητα άσκησης χρηστής διοίκησης -αποτελεσματικότητα-, αλλά συνιστά απαρέγκλιτη προϋπόθεση για την καλύτερη δυνατή εφαρμογή της δεύτερης.

Εντούτοις, η «κυβερνησιμότητα» είναι σαφώς απαραίτητη και για την ενδυνάμωση της ίδιας της δημοκρατίας. Τούτο απαιτεί να βρεθεί το καλύτερο δυνατό μείγμα μεταξύ των δύο, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η δημοκρατία και να κυβερνάται ο τόπος διαμέσου των πολιτικών του δομών.


Θα ήθελα, όμως, να φύγω από το παραπάνω στερεότυπο δίλημμα και να θέσω ένα ερώτημα: είναι η απλή αναλογική αυτή που -πέραν των δυσκολιών στο πεδίο εφαρμογής της στην Τοπική Αυτοδιοίκηση- θα ενισχύσει και θα θωρακίσει περισσότερο τη δημοκρατία;
Εκτίμησή μου είναι πως η απλή αναλογική προσθέτει έκταση στη δημοκρατία αλλά της αφαιρεί βάθος. Ενισχύει τις προϋποθέσεις της καλύτερης αντιπροσώπευσης και των περισσότερων συνεργασιών όμως το κάνει με κάθετο τρόπο· έτσι, πολλαπλασιάζει τους «ομαδάρχες» που δύνανται να λειτουργούν μέσα από ιδιοτελείς διαπραγματεύσεις και υπόγειες συναλλαγές. Πρόκειται περί μίας κάθετης παρέμβασης που δεν αλλάζει τη δομή και κατ’ επέκταση την ποιότητα της δημοκρατίας· ευρισκόμενη σε αναντιστοιχία με τη νέα εποχή που διανύουμε και τον ανοιχτό διασυνδεδεμένο κόσμο στον οποίο ζούμε.

Ζητούμενο δεν πρέπει να είναι η δημιουργία περισσοτέρων υποψήφιων δημάρχων, αλλά η αλλαγή σχέσης μεταξύ επικεφαλής και μελών της παράταξης. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε ως προς τη διαδικασία και έναντι του συγκεντρωτισμού είναι να ενισχύσουμε τη δύναμη του δημοτικού συμβουλίου έναντι του δημάρχου. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε ως προς τον πολίτη, είναι να καταργήσουμε την έμμεση και πολλές φορές εκβιαστική ψήφο προς τον υποψήφιο δήμαρχο που δεν επιθυμούμε -διαμέσου του υποψήφιου δημοτικού του συμβούλου. Αλλωστε, σε όλους μας έχει συμβεί να ψηφίσουμε τον ακατάλληλο δήμαρχο που, όμως, έχει στον συνδυασμό του τον συγγενή μας ή τον άνθρωπο που μας εξυπηρέτησε και μας ζητεί το αντάλλαγμα σε ψήφο.

Υπάρχει ένα εκλογικό αυτοδιοικητικό μοντέλο που μπορεί να δώσει ποιότητα και βάθος στη δημοκρατία;

Βεβαίως. Και αφορά τον διαχωρισμό των ψηφοδελτίων των υποψηφίων συμβούλων και των δημάρχων. Με τούτη τη μέθοδο, έχουμε τη δυνατότητα να ψηφίζουμε ξεχωριστά τους συμβούλους που επιθυμούμε και θεωρούμε ικανούς ανεξαρτήτως παράταξης και βεβαίως αντίστοιχα τον δήμαρχο που θεωρούμε καταλληλότερο με μία πιο άμεση διαδικασία. Πέραν του μοντέλου, βρίσκουμε και το κατάλληλο εκείνο μείγμα που κάνει τη διαδικασία αντιπροσωπευτικότερη και αποτελεσματικότερη.

Ποια τα οφέλη πέραν της εμβάθυνσης της δημοκρατίας; Αποκομματικοποιούμε την Αυτοδιοίκηση, αποδυναμώνουμε τη σχέση εξάρτησης μεταξύ του μέλους και του επικεφαλής και απεγκλωβίζουμε τον πολίτη από το πελατειακό πλαίσιο που ταλανίζει τη χώρα δίνοντάς του περισσότερες επιλογές.
Είναι δυνατή η εφαρμογή μίας τέτοιας τομής; Προφανώς, ναι. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της γερμανικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης που λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια με αυτό μοντέλο θωρακίζοντας έτσι τη δημοκρατία και διασφαλίζοντας την αποτελεσματικότητα.

Και φυσικά, δεν είναι το ζητούμενο να κάνουμε μια αντιγραφή. Αλλωστε, η κουλτούρα της συνεργασίας είναι βαθιά ριζωμένη στον γερμανικό λαό· αντιθέτως, εμείς βιώνουμε ακόμη μία διχαστική δημοκρατία χωρίς κοινό τόπο για τα πολιτικά δίπολα και μία πολιτική ασυνέχεια που αποτυπώνεται σε φαύλους κλειστούς πολιτικούς κύκλους εξαιτίας των αδύναμων θεσμών μας.  Ούτε βεβαίως είναι η λύση να εκβιάσουμε συνεργασίες από τα πάνω διαμέσου εκλογικών μοντέλων· απαιτείται μία πιο σύνθετη και χρονοβόρα διαδικασία της οποίας ο εκλογικός νόμος θα αποτελεί το επιστέγασμα.

Εν κατακλείδι, δεν αρκεί να βρούμε τη σωστή δοσολογία μείγματος· θα πρέπει να αλλάξουμε τα ίδια τα διλήμματα. Και αυτή είναι η ουσία αλλά και η δύναμη της πολιτικής.

* Ο Στέφανος Παραστατίδης είναι γιατρός, 
μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του Κινήματος Αλλαγής

 

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Περιδίνηση στο Δήμο Κορινθίων, Και τώρα τι;



Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί.
Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού -μη ελπίζεις- δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Κ.Π. Καβάφης  Η Πόλις

Είναι γνωστή η κρίση που ξέσπασε στους κόλπους της δημοτικής αρχής και οδήγησε στην απώλεια της πλειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο. Δεν ήταν έκπληξη αυτή η εξέλιξη για όσους γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα αλλά και τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνταν εδώ και καιρό.

Μετά την ανεξαρτητοποίηση και παραίτηση από τις θέσεις ευθύνης, που κατείχαν, κορυφαίων θεσμικών στελεχών η εικόνα βαθμιαία αποκρυσταλλώνεται. Τριχοτόμηση της παράταξης της πλειοψηφίας, που εκφράζεται με τρεις υποψηφιότητες. Πράγμα που αν συνεχιστεί πιθανόν θα της στοιχίσει στις εκλογές.

Δεν θα μας απασχολούσαν ιδιαίτερα όλα αυτά, αν δεν είχαν άμεση αντανάκλαση  στις δραστηριότητες του δήμου:
Επιβράδυνση –επιεικώς- του δημοτικού έργου
Εικόνες εγκατάλειψης σε πολλές περιοχές του δήμου
Αδιαφορία για κρίσιμες πλευρές της καθημερινότητας
Και μια αγχώδης προσπάθεια του Επικεφαλής της δημοτικής αρχής να μεταθέσει αλλού τις ευθύνες γι΄ αυτή την Καθίζηση.

Η Πόλη δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο τις φιλοδοξίες εγκαθίδρυσης καθεστώτος  «ενός ανδρός αρχή». Θα τολμούσαμε να πούμε ούτε και η δημοτική παράταξη  «Πορεία Ευθύνης»… Αυτό το διαπιστώνει κανείς συζητώντας κατ΄ ιδίαν με στελέχη της, που δεν έχουν διαχωρίσει  ακόμη τη θέση τους από τη δημοτική αρχή.

Προτάσεις άρσης του αδιεξόδου έχουν κατατεθεί και στις εσωτερικές συζητήσεις, εκφράζοντας την αγωνία και την υπευθυνότητα πολλών εκ των πρωταγωνιστών της παράταξης, που διοίκησε τον Δήμο για 12 χρόνια. Αλλά φαίνεται ολοκάθαρα πως έχουν απορριφθεί στην πράξη από τον Επικεφαλής, που πορεύεται έναν μοναχικό δρόμο.

Στις δημοκρατίες όμως δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αυτό οφείλουν να το έχουν υπόψη τους οι πάντες.

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Εκλογικός Οκτώβριος;

Οσο περνάει ο χρόνος τόσο περισσότερο φθείρεται η κυβέρνηση και ενισχύεται η αντιπολίτευση. Η συγκυρία τους επόμενους μήνες προβλέπεται να είναι η καλύτερη δυνατή για τον κ. Τσίπρα. Ο πειρασμός για εκλογές το φθινόπωρο θα είναι μεγάλος.

Γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς, http://www.protagon.gr

(Το σκίτσο είναι του  Ανδρέα Πετρουλάκη από την  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ο Ταγίπ Ερντογάν επέσπευσε τις εκλογές κατά ενάμιση χρόνο. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας να μην κάνει το ίδιο, αφού το φθινόπωρο του 2018 θα έχει συμπληρώσει σχεδόν μια τετραετία στην εξουσία και είναι αμφίβολο αν θα βρει πιο ευνοϊκή συγκυρία;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ορισμένα δεδομένα και μερικές παραμέτρους, που συνθέτουν το πρόβλημα. Εχουμε και λέμε:

Πρώτον, ένας πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση κάνουν πρόωρες εκλογές, όταν γνωρίζουν ή πιθανολογούν βασίμως ότι μπορούν να τις κερδίσουν. Είναι η περίπτωση Ερντογάν. Διαφορετικά, παραμένουν στη θέση τους έως το έσχατο συνταγματικό όριο, δηλαδή έως τον Οκτώβριο του 2019. Είναι η περίπτωση Τσίπρα;

Δεύτερον, η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα είναι «και ναι και όχι». Με βάση τα σημερινά δεδομένα και τους υπολογισμούς που γίνονται, ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να κερδίσουν στις επικείμενες εκλογές ή, για να είμαστε απολύτως ακριβείς, αυτό είναι πολύ δύσκολο. Επομένως, δεν έχουν κανένα λόγο να τις επισπεύσουν, σύμφωνα με τον «κανόνα» που παραθέσαμε.

Τρίτον, όπως όλοι οι κανόνες, έχει και αυτός τις εξαιρέσεις του. Ποια μπορεί να είναι εν προκειμένω η εξαίρεση και γιατί; Πρόωρες εκλογές μπορεί να γίνουν όχι γιατί ο κ. Τσίπρας βλέπει ότι μπορεί να τις κερδίσει, αλλά για να εκμεταλλευθεί την ευνοϊκή συγκυρία και να αποτρέψει ενδεχόμενη μεγαλύτερη νίκη του αντιπάλου του στο μέλλον, γεγονός που θα αποδυνάμωνε τις δικές του επιδιώξεις.

Ποια είναι η βασική επιδίωξή του; Είναι μία, με δύο εμφανώς αλληλένδετες —αλλά όχι και ταυτιζόμενες— πλευρές. Πρώτα να αποτρέψει την αυτοδυναμία της ΝΔ. Και μετά να παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ηγεμονική δύναμη στην αντιπολίτευση. Το πρώτο δεν χρειάζεται επεξήγηση. Το δεύτερο σημαίνει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ υπερδιπλάσια ή και τριπλάσια εκλογική δύναμη από το Κίνημα Αλλαγής, ώστε να παγιωθεί ως το μεγάλο, το κυρίαρχο, κόμμα στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Και αυτό μπορεί να το πετύχει ευκολότερα σ’ αυτήν τη συγκυρία, όπως δείχνουν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων.

Ομως, γιατί είναι ευνοϊκή η συγκυρία των επόμενων μηνών για την επίτευξη των στόχων του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα στο πλαίσιο που προσδιορίσαμε; Για τέσσερις λόγους:

1. Οι πολιτικοοικονομικές εξελίξεις είναι οι καλύτερες από τις εκλογές του 2015 μέχρι σήμερα. Στις 19 Αυγούστου, λίγες μέρες μετά τα παραδοσιακά πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου, θα στηθεί το κυβερνητικό γλέντι με βασικό άσμα «εμείς σας βγάλαμε από τα Μνημόνια».

2. Δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα αυτή η έξοδος να σκιαστεί από ενδεχόμενη παράταση του σημερινού Προγράμματος, δεν το θέλει καμιά ευρωπαϊκή κυβέρνηση (εδώ). Ολοι θέλουν να ξεμπερδεύουν με το ελληνικό ζήτημα ως ένα είδος success story.

3. Ολοι οι ξένοι δανειστές, παρά τις αποχρώσεις, υποστηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία αποδείχτηκε η καλύτερη στην εφαρμογή των δεσμεύσεων που απαιτούσαν.Γι’ αυτό δεν θα έχουμε επανάληψη του 2014, όταν ουσιαστικά τράβηξαν το χαλί από την κυβέρνηση Σαμαρά, βλέποντας ότι τότε έρχονταν υποχρεωτικά εκλογές, τις οποίες θα έχανε.

4. Αν δεν συμβεί κάτι εντελώς απρόβλεπτο, η πρώτη μεταμνημονιακή περίοδος προβλέπεται ομαλή. Ηδη η Λαγκάρντ μίλησε για την ευνοϊκή αντιμετώπιση της Ελλάδα από τις διεθνείς αγορές (εδώ). Μάλιστα, αν εν τω μεταξύ επιτευχθεί κάποια ευνοϊκή ρύθμιση του χρέους, όπως ζητεί το ΔΝΤ από τους Ευρωπαίους, τότε το επιτόκιο δανεισμού της Ελλάδας μπορεί να διαμορφωθεί σε ανεκτά έως πολύ καλά επίπεδα.

Αρκούν αυτά για να πούμε ότι η συγκυρία είναι ευνοϊκή για την πρόωρη προσφυγή σε εκλογές; Οχι, διότι αυτά δεν επηρεάζουν άμεσα την «τσέπη» του εκλογικού σώματος. Όμως, τέτοια μέτρα μπορεί να βρεθούν και να εφαρμοστούν ή απλώς να εξαγγελθούν. Ηδη ορισμένα έχουν μπει σε εφαρμογή: προσλήψεις, ανανεώσεις συμβάσεων, άλλες διευθετήσεις (ιδού ένα παράδειγμα). Κι έτσι μπορεί και η «τσέπη» και οι προσδοκίες να τονωθούν.

Συνοψίζουμε: αυτό που φαίνεται αυτή τη στιγμή είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν σκέφτεται εκλογές εντός του 2018. Το λέει κατηγορηματικά σε όλες τους συνομιλητές του. Ομως, οι διαβεβαιώσεις αυτές έχουν όση αξία είχαν και το καλοκαίρι του 2015, που είπε σε πολιτικούς αρχηγούς ότι δεν θα έκανε εκλογές. Τους παραμύθιασε και τις έκανε στις 20 Σεπτεμβρίου.

Σήμερα δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο, όλοι είναι υποψιασμένοι. Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θέλουν και όλοι τις πρόωρες εκλογές. Σίγουρα δεν έχει λόγο να τις θέλει το Κίνημα Αλλαγής, καθώς χρειάζεται χρόνο για να ξεκαθαρίσει τα εσωτερικά του και να προετοιμαστεί. Η ΝΔ θα είναι πιθανότατα πρώτο κόμμα, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ισχύσει αυτό που λέει ή προσδοκά η ηγεσία της για «συντριβή» του ΣΥΡΙΖΑ . Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, ακόμα και οι πιο «φιλικές» προς τη ΝΔ, δεν δείχνουν αυτοδυναμία. Aν επαληθευτούν, ο κ. Τσίπρας θα επιτύχει τη βασική του επιδίωξη. Και μπορεί να την επιτύχει ευκολότερα σε λίγους μήνες παρά του χρόνου.

Εν κατακλείδι: όσο (θα) περνάει ο καιρός, τόσο θα φθείρεται η κυβέρνηση και θα ενισχύεται η αντιπολίτευση. Ετσι συμβαίνει συνήθως. Ο κ. Τσίπρας και ο συν αυτώ το γνωρίζουν καλά. Αν η ευνοϊκή συγκυρία δεν χαλάσει μέσα στο καλοκαίρι, ο φθινοπωρινός εκλογικός πειρασμός θα είναι μεγάλος.

Δηλαδή, να κάνουν αυτό που είχε πει ο Οσκαρ Ουάϊλντ (αυτός εννοώντας κάτι άλλο, ασφαλώς): «Ο καλύτερος τρόπος να αντισταθείς σε έναν πειρασμό είναι να υποκύψεις σ’ αυτόν»!

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018

Διόνυσος, δυστοκία στην αντιπολίτευση για τις δημοτικές εκλογές…



Παρότι απέχουμε σχεδόν 1 χρόνο από τις δημοτικές εκλογές, οι σχετικές ζυμώσεις στον Διόνυσο –όπως και σε πολλές άλλες πόλεις της χώρας- έχουν ξεκινήσει. Ήδη, έχουν κάνει δημόσια την εμφάνιση τους 2 νέες δημοτικές πρωτοβουλίες πέραν των γνωστών παρατάξεων που εκπροσωπούνται στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Παρατηρείται ωστόσο μεγάλη δυστοκία σε αυτές τις εν εξελίξει διαδικασίες. Τόσο ως προς τον υποψήφιο Δήμαρχο που θα στηρίξουν όλες αυτές οι Δημοτικές Κινήσεις, όσο και στο άνοιγμα τους στην τοπική κοινωνία. Μόνο κάποιες ανακοινώσεις προθέσεων, θέσεων και ελάχιστων υποστηρικτών. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τη συνέχεια αλλά και πιθανές συμμαχίες που θα προκύψουν.

Η δυστοκία αυτή αντανακλά εσωτερικές δυσκολίες κι αμφισβητήσεις, που υποβόσκουν εδώ και καιρό. Είναι χαρακτηριστική η εσωτερική αμφισβήτηση που εκδηλώνεται για την ηγεσία μιας τουλάχιστον από τις υπάρχουσες παρατάξεις. Είναι, επίσης, ενδεικτική, η διατυπωμένη πρόθεση της ηγεσίας άλλης να μην συνεχίσει την ενασχόληση της με τα κοινά, ευθύς μόλις ολοκληρωθεί η τρέχουσα θητεία της. Αλλά και η αδυναμία μιας πρωτοεμφανιζόμενης Κίνησης να παρουσιάσει σε δημόσια εκδήλωση την ταυτότητα της και τον επικεφαλής της, παρότι την είχε προαναγγείλει εδώ και μήνες.

Ένα είναι βέβαιο, όπως λένε έγκυροι παρατηρητές των τοπικών δρώμενων: δεν πρόκειται να πλήξουμε τους επόμενους μήνες…

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

«Φεύγει» ο Καμμένος και άλλα παραμύθια…

Του  Γιώργου Καρελιά, http://www.protagon.gr/

Μπορεί στη συμμαχία Τσίπρα-Καμμένου να ακούγονται κάπου κάπου τριγμοί, αλλά δεν θα σπάσει. Διότι, διαφορετικά, θα χαθεί η εξουσία και τον Καμμένο θα τον φάει το μαύρο σκοτάδι...

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος ξεπέρασαν τα τρία χρόνια στην κυβέρνηση και η αντιπολίτευση ονειρεύεται «ρήξη» μεταξύ τους, που θα ρίξει (και) την κυβέρνηση. Είναι το άκρον άωτον της αντιπολιτευτική αφέλειας.

Η αφέλεια αυτή υπάρχει από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης αυτής της κυβέρνησης, καθώς η αντιπολίτευση-και ειδικά η ΝΔ-είχε επενδύσει στη θεωρία της «αριστερής παρένθεσης». Ακόμα και όταν αυτή διαψεύστηκε με τις δεύτερες εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, ορισμένοι δεν μπορούσαν να το χωνέψουν. Και πίστευαν ότι, είτε ο Τσίπρας θα τα σπάσει με τους δανειστές και θα κάνει «ηρωϊκή έξοδο», είτε κάποια στιγμή θα τα σπάσει με τον Καμμένο.

Θυμάμαι ακόμα με πόση αφέλεια η ηγεσία της ΝΔ είχε επενδύσει στη «σύγκρουση» Τσίπρα-δανειστών και στην «απόδραση» Τσίπρα (εδώ και εδώ), όταν όλοι οι στοιχειωδώς πληροφορημένοι γνώριζαν ότι τέτοιο θέμα δεν υπήρξε ποτέ μετά το καλοκαίρι του 2015 (επί της ουσίας ούτε και τότε, αλλά αυτό ας το αφήσουμε).

Αφού πέρασε αυτή η φάση και όλοι συνειδητοποίησαν το προφανές (εδώ), άρχισε να καλλιεργείται η θεωρία ότι θα τα σπάσουν Τσίπρας και Καμμένος, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Εσχάτως αυτή η θεωρία φούντωσε εξαιτίας διαφόρων γεγονότων: την σύλληψη των τριών στρατιωτικών στον Εβρο («ομηρία», κατά Καμμένο), την τοποθέτηση Κουβέλη στο υπουργείο Αμυνας ως «αντίβαρο» στον Καμμένο κ.α

Είναι τέτοια ή ένταση της φημολογίας που δύο εφημερίδες της αντιπολίτευσης προανήγγειλαν ότι Τσίπρας-Καμμένος …πιάστηκαν μαλλί με μαλλί και ότι ο Καμμένος όπου να ΄ναι φεύγει από την κυβέρνηση (εδώ και εδώ). Λίγη ώρα αργότερα ο Καμμένος βγήκε και είπε το αναμενόμενο: ότι θα πάει έως το τέλος με τον Τσίπρα (εδώ).

Και λοιπόν; Είναι όλα καλά στις σχέσεις των δύο; Όχι, δεν είναι. Και τριβές υπάρχουν και καθημερινό μπουνοκλοτσίδι μεταξύ ΣΥΡΙΖΑίων και ΑΝΕΛιτών. Ορισμένοι ΣΥΡΙΖΑίοι θα ήθελαν να απαλλαγούν από τους «Καμμένους». Αλλά και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν γίνεται. Γιατί; Το έχει εξηγήσει άριστα εδώ και ένα χρόνο ο σημερινός επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του Μεγάρου Μαξίμου (εδώ).

Υπάρχει και η θεωρία ότι αυτή η σχέση θα σπάσει οριστικά όταν έρθει στη Βουλή η συμφωνία για λύση στο Μακεδονικό. Ούτε αυτή θεωρία πατάει καλά στα πόδια της. Γα τους εξής λόγους:

Πρώτον, πρέπει να επιτευχθεί συμφωνία. Αφήστε να το δούμε.

Δεύτερον, αν επιτευχθεί και την ψηφίσουν και άλλα κόμματα (δεν αποκλείεται καθόλου…), μπορεί να την ψηφίσει και ο Καμμένος, σε μια επίδειξη «εθνικής υπευθυνότητας» και ως αντίβαρο στην «ανευθυνότητα» όσων δεν την ψηφίσουν(πχ. η ΝΔ). Θυμάστε πώς ο Καμμένος ψήφισε το Μνημόνιο ενώ ήταν έτοιμος να κάνει… χαρακίρι; (εδώ).

Τρίτον, ακόμα κι αν ο Καμμένος την καταψηφίσει (αφήστε να το δούμε…) και αφήσει το υπουργείο (αφήστε να το δούμε…), δεν θα ρίξει την κυβέρνηση. Θα της δίνει ψήφο ανοχής.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι στη συμμαχία Τσίπρα – Καμμένου μπορεί κάπου-κάπου να ακούγονται τριγμοί, αλλά δεν θα σπάσει. Διότι, διαφορετικά, θα πουν «αντίο» στην εξουσία και ό,τι αυτή τους αποφέρει, ο δε Καμμένος θα πάει για (πολιτικές) βρούβες. Θα τον φάει το μαύρο (πολιτικό) σκοτάδι.

Μπορεί κάποιοι στην αντιπολίτευση να ήταν (ή, να εξακολουθούν να είναι) αφελείς, αλλά ο Πάνος του Πενταγώνου δεν είναι καθόλου. Είναι στυγνός υπολογιστής. Και μαζί με τον Τσίπρα γνωρίζουν καλά την αξία της παροιμίας «βάστα με να σε βαστώ ν’ ανεβούμε το βουνό».

YΓ: Και μέσα σε όλα αυτά περνάει σχεδόν στο ντούκου μια αθώωση του Καμμένου (εδώ). Ετσι, μετά την αθώωση και του Αμβρόσιου (εδώ), κάθε πολίτης μπορεί να λέει ανεμπόδιστα «φτύστε τους» και «λιντσάρετέ τους». Ή όχι;

Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Στ. Ράμφος, Η Ελλάδα είναι συντηρητική μέχρι το μεδούλι

Να βάλουμε τέλος στο πανάρχαιο ελληνικό μειονέκτημα της αυτάρκειας

Συναισθηματικός και βασισμένος στο «πανάρχαιο ελληνικό μειονέκτημα της αυτάρκειας», που τροφοδοτείται από την ελληνική οικογένεια και κάνει τους Έλληνες ανίκανους να συνεργαστούν, είναι ο πυρήνας της κρίσης στην Ελλάδα.

Αυτό υποστήριξε σήμερα, από το βήμα του τρίτου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, μιλώντας σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο ερευνητικός οργανισμός διαΝΕΟσις.
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της 3ης πανελλαδικής δημοσκοπικής έρευνας της διαΝΕΟσις, που παρουσίασε ο διευθύνων σύμβουλος της MRB Consulting, Δημήτρης Μαύρος, και ερωτηθείς από τον editorial director της διαΝΕΟσις, Θοδωρή Γεωργακόπουλο, τι θα έλεγε στην ελίτ της Ελλάδας, αν είχε όλους τους εκπροσώπους της σε ένα δωμάτιο, ο κ. Ράμφος απάντησε: «Θα τους έλεγα να αισθανθούν, να νιώσουν την αυτάρκειά τους. Γιατί η αυτάρκεια είναι κάτι που μας επηρεάζει όχι απλά στο ότι δεν συνεργαζόμαστε, αλλά και στο ότι δεν ακούμε τι λένε οι άλλοι. Είναι σοβαρό ελληνικό πρόβλημα η αυτάρκειά μας...

Σε μια προηγμένη χώρα, οτιδήποτε λέγεται συζητιέται, εδώ οτιδήποτε λέγεται έχει εχθρούς και φίλους και τελειώνει. Η αυτάρκεια, ως πανάρχαιο ελληνικό μειονέκτημα, γεννιέται μέσα στις θωπείες και τα αγκαλιάσματα της οικογενείας, μας ανατρέφει σε κλειστό κύκλο συναισθημάτων ως μοναδικότητες και δημιουργεί ανθρώπους που είναι ανίκανοι να συνεργαστούν. Πρέπει να συνεργαστούμε. Δεν μπορούμε να ζούμε μισούμενοι. Αυτό είναι η σίγουρη συνταγή καταστροφής».

Παίρνουμε εαυτό από τον εχθρό

Κατά τον Έλληνα φιλόσοφο, έχει μεγάλη σημασία να καταλάβουμε γιατί δεν μπορούμε να συνεργαστούμε. «Αδυνατούμε να συνεργαστούμε γιατί παίρνουμε εαυτό από τον εχθρό. Μόνο όταν έχουμε εχθρούς έχουμε εαυτό. Αυτά όμως είναι μοιραία γεγονότα για μια χώρα. Δεν μπορείς να φτιάχνεις τον εαυτό που ο εχθρός σου σού δίνει. Πρέπει να ξεκινήσουμε λοιπόν από ένα τέλος στην αυτάρκεια» τόνισε ο κ. Ράμφος.

Η Ελλάδα είναι συντηρητική μέχρι το μεδούλι

Πρόσθεσε ότι ενώ ο πυρήνας του ελληνικού προβλήματος είναι συναισθηματικός, ωστόσο στην Ελλάδα εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με τις απόψεις και όχι με τα συναισθήματα. «Η Ελλάδα έχει έναν τρόπο σκέψης και αισθήματος που είναι κυριαρχικά παραδοσιακός. Είναι μέχρι το μεδούλι συντηρητική χώρα και δεν βρίσκει συντελεστές ασφαλείας ισχυρότερους από εκείνους που προσφέρει η παράδοση. Αυτό το "παιδί" γεννήθηκε με τρομερές απωθήσεις, ώστε να απωθεί επιθυμίες και να έχει ανάγκη από προστασία και επομένως ποτέ δεν είχε φτερά. Δεν είναι τυχαίο που στην Ελλάδα έχουμε μια κουλτούρα που διώχνει τους νέους και θέλει να μοιάζει ο νεώτερος με τον παλαιότερο. Μιλάμε για μια χώρα με σοβαρά προβλήματα αρχαϊσμού» υπογράμμισε.

Ο ίδιος επισήμανε ότι η συγκεκριμένη στάση ζωής επιτρέπει στις κάθε φορά ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις να υφαρπάζουν και να αξιοποιούν διάφορες ψευδαισθήσεις και στο τέλμα που δημιουργείται ο μεγαλύτερος εχθρός και αντίπαλος είναι ο εκσυγχρονισμός, η εμπιστοσύνη στη λογική. Κατά τον κ. Ράμφο, τα πιο σημαντικά στοιχεία της έρευνας της διαΝΕΟσις (σ.σ.: η οποία θα παρουσιαστεί εντός της άνοιξης) σχετίζονται με τις αντιφάσεις της: για παράδειγμα, 67% των ερωτηθέντων είναι υπέρ της ΕΕ, αλλά μόνο το 26% αναγνωρίζει οφέλη από τη συμμετοχή σε αυτή και το 58% κάνει λόγο για βλάβη.

Ο πολίτης αναζητά την οικογένεια στο κράτος

Σε μια πιο υποψιασμένη ανάγνωση των στοιχείων, σημείωσε, θα πρέπει κάποιος να αντιληφθεί το σημείο εκείνο, στο οποίο μετ΄επιτάσσεως εδώ και 200 χρόνια δεν δουλεύουμε στην Ελλάδα. Κι αυτό είναι ότι ο πολίτης αναζητά την οικογένεια στο κράτος, επιθυμεί να του προσφέρει την ίδια θαλπωρή κι αυτό σημαίνει ότι αναμένει μεγάλες παροχές. «Όταν όμως ένα κράτος κυριαρχείται από την οικογένεια, τότε γίνεται πελατειακό» υποστήριξε και πρόσθεσε ότι για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζεται παιδεία, αλλά η παιδεία που βασίζεται στην παροχή γνώσης είναι κατεξοχήν λανθασμένη, το ζητούμενο είναι η παιδεία που καλλιεργεί ικανότητες. Υπό αυτή την έννοια, χρειάζεται μια κρίσιμη τομή στην παιδεία, με μαθήματα για την ανάπτυξη της συνεργασίας.

«Είμαστε συντηρητικός λαός, γιατί είμαστε ανασφαλείς, δεν έχουμε αυτοπεποίθηση, και άνθρωπος χωρίς αυτοπεποίθηση μοιραία γίνεται συντηρητικός, δεν τον ενδιαφέρει να ανοίξει επιχείρηση, τον ενδιαφέρει να είναι δημόσιος υπάλληλος» τόνισε.

Στην Ελλάδα ζούμε την ανάγκη του απόλυτου και την περιφρόνηση του πραγματικού

«Αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα είναι η ανάγκη του απολύτου και η περιφρόνηση του πραγματικού. Είμαστε μια κοινωνία με έντονη αρρώστια. Θεραπεία σε αυτή την αρρώστια σημαίνει (να αποκτήσουμε) σχέση με την πραγματικότητα» κατέληξε.

Με βάση στοιχεία της έρευνας, που παρουσίασε νωρίτερα ο κ. Μαύρος, οι ερωτηθέντες θεωρούν -μεταξύ άλλων- ότι ο ιδανικός Έλληνας ηγέτης θα έμοιαζε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν (30%), ο οποίος ακολουθείται κατά σειρά από την Άγγελα Μέρκελ (14,2%) και τον Εμανουέλ Μακρόν (12,8%). Η έρευνα δείχνει ακόμη ότι οι Έλληνες θεωρούν καλούς τους Ρώσους (66,9%) και τους Αμερικανούς (43,6%), ότι πιστεύουν στην πλειονότητά τους στον Θεό και ότι εκκλησιάζονται τουλάχιστον μια φορά τον μήνα (47%).

Πηγή:  www. iefimerida.gr
 

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2018

Ρωγμές στην «παντοδυναμία» του κυβερνητικού συστήματος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ...

Η εβδομάδα που πέρασε αλλάζει τα δεδομένα. Η σύγκρουση Ντράγκι - Τσακαλώτου στο Eurogroup, η επικράτηση της αντιπολίτευσης στη Βουλή και η αινιγματική δήλωση Σεντένο για την επόμενη κυβέρνηση αποκαλύπτουν τις ρωγμές στην «παντοδυναμία» του κυβερνητικού συστήματος.

Του Αλέκου Παπαναστασίου, http://www.protagon.gr/

 

Λένε ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να κάνει τα πάντα για μια στιγμή δημοφιλίας, ακόμη και δημοψήφισμα. Η αλήθεια είναι όμως ότι τον Δεκέμβριο, όταν έκλεινε σε τεχνικό επίπεδο η τρίτη αξιολόγηση στο Hilton, κάποιοι είχαν πειστεί ότι επιστρέφουμε στην κανονικότητα και ότι το Μαξίμου άφηνε πίσω τις παλιές του συνήθειες. 

 

Η αυγή του νέου έτους ήρθε να τους διαψεύσει σχεδόν δραματικά. Οι γεμάτες πλατείες με αφορμή το Σκοπιανό έστειλαν το μήνυμα στο Μαξίμου, αλλά κυρίως έξω, ότι ο Πρωθυπουργός ίσως να μην είναι ο «θαυματοποιός» που νόμιζαν. De facto το πολιτικό του κεφάλαιο είχε δεχτεί πλήγμα και το μάρκετινγκ προς τα έξω ότι «κρατάω τον πληθυσμό σε ηρεμία και τα περνάω όλα» υπέστη ρωγμές (αν όχι ρήγμα).

Η αντίδραση από το Μαξίμου, ώρες μετά, αντανακλούσε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τον κλονισμό και την έλλειψη ψυχραιμίας που έφεραν αυτές οι διαπιστώσεις. Με αρχή τις μεγαλοστομίες για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» οι λάθος χειρισμοί οδήγησαν στην ήττα της κυβέρνησης κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία για τη Novartis αυτή την εβδομάδα στην οποία νίκησε κατά κράτος η αντιπολίτευση για πρώτη φορά από τον Ιανουάριο του 2015.

Ηταν η απόπειρα να αλλάξει το κεντρικό αφήγημα καθώς ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είχε ενημερώσει το Μαξίμου ότι το ροζ συννεφάκι της εξόδου από το Μνημόνιο θα συνοδεύεται από σκληρούς όρους επιτήρησης που θα μοιάζουν πολύ με μνημόνιο. Η απόπειρα όμως έγινε με έναν τρόπο που γύρισε μπούμερανγκ. Κάπως έτσι και τα δύο αφηγήματα —καθαρή έξοδος και διεφθαρμένο παλιό σύστημα— αιωρούνται αυτή τη στιγμή στο κενό.
Το αφήγημα και ο κίνδυνος
Το πρώτο, η οικονομία, είναι αυτό που έχει την κρίσιμη σημασία: διότι υπάρχει ο κίνδυνος η κυβέρνηση να χύσει την καρδάρα με το γάλα —που δεν την γέμισε η ίδια αλλά οι εξουθενωμένοι φορολογούμενοι με τις θυσίες τους— για να παίξει το πολιτικό παιχνίδι της υποτιθέμενης καθαρής εξόδου.

Εκεί εδράζεται η σύγκρουση Ντράγκι – Στουρνάρα με Τσίπρα – Τσακαλώτο. Παρά τις απανωτές αναβαθμίσεις των τελευταίων εβδομάδων τα ομόλογα της χώρας παραμένουν βαθιά μέσα στον κάδο του junk και χρειάζονται άλλες πέντε ή έξι αναβαθμίσεις για να ανέλθουν στο επίπεδο της λεγόμενης επενδυσιμότητας (investment grade). Αυτό είναι αδύνατο να συμβεί μέχρι τον Αύγουστο που ολοκληρώνεται το Μνημόνιο.

Ας δούμε με απλά λόγια την ουσία των αντιρρήσεων στη στρατηγική της κυβέρνησης περί καθαρής εξόδου. Η πλευρά Ντράγκι – Στουρνάρα αλλά και κορυφαίων τραπεζιτών στην Αθήνα επισημαίνει ότι ακόμη κι αν συγκεντρωθεί το λεγόμενο δημοσιονομικό μαξιλάρι η κυβέρνηση θα πρέπει να ζητήσει και την προληπτική γραμμή στήριξης τώρα που τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια είναι, κατά το κοινώς λεγόμενο, «ζεστά».

Γιατί αυτό; Διότι κοιτούν και πέρα από την ολοκλήρωση της θητείας της παρούσας κυβέρνησης, το αργότερο τον Σεπτέμβριο του 2019. Οπως παρατηρούν πολλοί ξένοι αναλυτές έχουμε μπροστά μας εκλογές, ενδεχόμενο νέων εκλογών με απλή αναλογική και εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το 2020. Το δημοσιονομικό μαξιλάρι που εξυπηρετεί πολιτικά το αφήγημα της κυβέρνησης περί καθαρής εξόδου είναι συγκριτικά πανάκριβο (την Παρασκευή η απόδοση του δεκαετούς, παρά την αναβάθμιση από τη Moody’s, ήταν στο 4,4%) σε σύγκριση με τα χρήματα που δανειζόμαστε από τον ESM με επιτόκιο περί το 1% και θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στην προληπτική γραμμή. «Θα μας στοιχίσει ο κούκος αηδόνι και θα μπούμε σε κίνδυνο για πολιτικάντικους λόγους» εξηγούσε την Παρασκευή κορυφαίος τραπεζίτης.

Αυτό που εννοεί ο πολύπειρος παράγοντας της οικονομίας είναι ότι η κυβέρνηση, για να πουλήσει το αφήγημα ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο και να μην υπογράψει την προληπτική γραμμή που κάποιοι θα πουν ότι μοιάζει με μνημόνιο (και την είχαν δεχτεί και οι τρισκατάρατοι Σαμαροβενιζέλοι) επιλέγει πάλι την στιγμιαία δημοφιλία αδιαφορώντας για τον μεσοπρόθεσμο κίνδυνο για τη χώρα. Διότι όταν σβήσουν τα πυροτεχνήματα της εξόδου -υποτίθεται- από το μνημόνιο τον Αύγουστο θα αρχίσουν οι κίνδυνοι. Και τα κοινοβούλια δεν θα είναι πια ζεστά, θα είναι κρύα, για να μην πούμε παγωμένα.

«Δεν χρειάζεται να έρθει η τρόικα για να σταλεί ένα ανησυχητικό μήνυμα στις αγορές. Αρκεί μία έκθεση του ΔΝΤ» συνεχίζει ο ίδιος. Φτάνει να βγει αυτή η ετήσια, η καθιερωμένη (με βάση το άρθρο 4) και να επισημαίνει ρίσκα και κινδύνους. Σε αυτή την περίπτωση οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων θα αρχίσουν και πάλι να ανεβαίνουν. Και τότε δεν θα υπάρχουν ούτε κοινοβούλια ούτε τίποτα και το μαξιλάρι «οι αγορές μπορούν να σου το φάνε πανεύκολα και αν δεν υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας». Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί σε μια κατάσταση παρόμοια με το 2010. Στο κενό: να παρακαλάει για μνημόνιο.

Αυτό φυσικά ουδόλως δείχνει να απασχολεί το Μαξίμου διότι αν συμβεί —όλοι το απεύχονται βεβαίως— θα σκάσει στα χέρια των επόμενων και έτσι πολύ άνετα ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να υποστηρίζει ότι «εμείς σας βγάλαμε από τα μνημόνια και αυτοί οι κακοί, οι παλιοί, σας ξαναβάζουν». Δεν απασχολεί μεν το Μαξίμου αλλά φαίνεται να απασχολεί τον Τσακαλώτο —όσο κι αν δεν το λέει δημόσια— και μαζί με τον Τσακαλώτο τον Χουλιαράκη που δείχνουν, σε ιδιωτικές συνομιλίες με παράγοντες που παίζουν ρόλο, την αγωνία τους και την ευθύνη που έχουν για τις αποφάσεις που θα ληφθούν.

Ο Ντράγκι, μέσα στο Eurogroup, αναφέρθηκε εμμέσως πλην σαφώς στο πρόβλημα αυτό. Είπε δηλαδή ότι η απόδοση του νέου επταετούς ομολόγου που εκδόθηκε με επιτόκιο 3,5% λόγω των συνθηκών της αγοράς άρχισε να αυξάνεται αντί να μειώνεται. Το πιο ανησυχητικό – και αυτό προκάλεσε την παρέμβαση Ντράγκι – είναι πως οι επιδόσεις των ελληνικών ομολόγων αποκλίνουν δραματικά από αυτές των ευρωπαϊκών, τόσο του κέντρου (Γερμανία, Ολλανδία), όσο και της περιφέρειας (πχ. Πορτογαλίας) – δεν είναι δηλαδή η κρίση της Wall Street το πρόβλημα. Η επισήμανση Ντράγκι αφορά και τους χειρισμούς (κυρίως αυτούς), ας τους πούμε «τεχνικούς», στην πορεία απόκτησης πρόσβασης στις αγορές. Αυτή ακριβώς η ένσταση που θέτει εν αμφιβόλω το όλο εγχείρημα της καθαρής εξόδου προκάλεσε την αντίδραση Τσακαλώτου.
Ο Σεντένο και ο Ντάισελμπλουμ
Κάπου εκεί ήρθε για να προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση η αινιγματική αλλά τελικά σαφής επισήμανση του προέδρου του Eurogroup Μάριο Σεντένο σε συνέντευξη που παραχώρησε την Παρασκευή στο Euronews.

«Μπορεί να βγει η Ελλάδα από το πρόγραμμα βοήθειας μέχρι το καλοκαίρι;» ρώτησε το Euronews. «Είναι ένα στοίχημα, το οποίο αισθανόμαστε ότι θα επιτύχει. Είμαστε αισιόδοξοι. Το σημαντικότερο αυτή τη στιγμή είναι να προσδώσουμε στην ελληνική κυβέρνηση, στις ελληνικές αρχές και στην κοινωνία, το αίσθημα της ιδιοκτησίας για το μέλλον τους. Αποδίδω μεγάλη σημασία σε αυτό το ζήτημα -καθώς κινούμαστε σε ένα μεταβατικό στάδιο ανάμεσα σε πολιτικούς και εκλογικούς κύκλους στην Ελλάδα. Είναι πολύ σημαντικό η επόμενη κυβέρνηση να διατηρήσει αυτή την αίσθηση της ιδιοκτησίας για όλη τη διαδικασία. Γιατί είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία» απάντησε ο Σεντένο.

Τι εννοεί ο ποιητής; Το πολιτικό κεφάλαιο του Τσίπρα τελείωσε και το δώρο (π.χ. της εξόδου) θα δοθεί στον επόμενο όπως συνέβη το 2014 με το Σαμαρά; Είναι πολύ νωρίς για τέτοια συμπεράσματα (πολλοί υποστηρίζουν δε με ένταση το αντίθετο) αλλά η αλλαγή ύφους στα λόγια του Σεντένο σε σύγκριση με τον Ντάισελμπλουμ είναι εκκωφαντική. Για τον προηγούμενο δεν… υπήρχε καν επόμενη κυβέρνηση και όλοι θυμούνται ότι το φθινόπωρο κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα παρενέβη στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα ζητώντας οι εκλογές να μη γίνουν νωρίτερα από τον Σεπτέμβριο του 2019! Σε αντίθεση με τον Ντάισελμπλουμ, για τον Σεντένο… φαίνεται ότι υπάρχει και επόμενη κυβέρνηση, δηλαδή να μετράει και η περίοδος μετά το Σεπτέμβριο του 2019 ή τυχόν πρόωρες εκλογές.

Πιο απλά, η περίοδος μετά τους πολιτικούς χειρισμούς και τις επιδιώξεις μιας ηγετικής ομάδας, ενός Πρωθυπουργού, ενός ή δύο πολιτικών κομμάτων. Σε αυτό το σημείο μοιάζει να συμφωνεί (με το δικό του τρόπο) με την γραμμή Ντράγκι – Στουρνάρα και την ανάγκη να θωρακιστεί ή χώρα έναντι μελλοντικών κινδύνων. Άλλωστε η κυβέρνηση, με τη σπασμωδική της αντίδραση μετά τα συλλαλητήρια και το κλίμα οξύτητας που δημιούργησε με αφορμή την υπόθεση Novartis, ξύπνησε το πιο επικίνδυνο θηρίο για την Ελλάδα στα μάτια των αγορών: τον λεγόμενο πολιτικό κίνδυνο ή αλλιώς country risk. Διότι οι σοβαροί επενδυτές (που χρόνια περιμένουμε) όταν βλέπουν τα κόμματα να σφάζονται και το πολιτικό κλίμα να θυμίζει Λατινική Αμερική δεν πρόκειται βέβαια να βάλουν τα λεφτά τους. Και την ατμόσφαιρα αυτή τη δημιούργησε κινητοποιώντας το μηχανισμό δράσης-αντίδρασης η στοχοποίηση  δέκα πολιτικών αντιπάλων της κυβέρνησης ανάμεσα στους οποίους δύο Πρωθυπουργοί, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και ένας Επίτροπος της Ευρωπαΐκής Ένωσης.
Το επιχείρημα της κυβέρνησης και η κριτική
Ποιο είναι όμως το επιχείρημα του Μαξίμου για την άρνηση της προληπτικής γραμμής και την επιμονή αποκλειστικά στο εγχείρημα της συγκέντρωσης του λεγόμενου δημοσιονομικού μαξιλαριού ακόμη και των διαθέσιμων μέσω repos που έχουν συγκεντρωθεί στην Τράπεζα της Ελλάδος; Ας το περιγράψουμε όσο πιο απλά γίνεται κι ας δούμε τις αδυναμίες του.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι το μαξιλάρι αποτελεί την εγγύηση φερεγγυότητας προς τις αγορές, ότι η αποδοχή από το Eurogroup είναι «ψήφος εμπιστοσύνης» και ότι η «προληπτική πιστωτική γραμμή» προσθέτει κόστος.

Με άλλα λόγια επικρατεί η άποψη ότι δεν υπάρχει λόγος να ζητήσουμε τη «γραμμή»: η συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση θα είναι σύντομη, άρα ήσσονος σημασίας, τώρα που αυτή τελειώνει, το μαξιλάρι θα γίνει καταθέσεις στις τράπεζες ώστε να μην καταφύγουν αυτές στον ακριβό ELA. Επίσης προβάλλεται το επιχείρημα ότι με την καθαρή έξοδο ανακτάται ο έλεγχος του προϋπολογισμού και ότι καλού κακού έχουμε και τα repos (διαθέσιμα φορέων του δημοσίου, Ταμείων και ΟΤΑ) ως πρόσθετη ασφάλεια.

Σε όλα αυτά εγείρονται ενστάσεις από την άλλη πλευρά. Ας αρχίσουμε από τα δεδομένα. Οι ανάγκες αναχρηματοδότησης του χρέους (χρεολύσια) μέχρι το 2019 είναι κάτω από 11 δισ. ευρώ, το Eurogroup ανεβάζει τις ανάγκες διασφάλισης μέσω του μαξιλαριού σε 20.3 δισ. ευρώ (30 δισ. ευρώ μέχρι το 2020). Δηλαδή, ωθεί την κυβέρνηση προς κάλυψη και του (συναγόμενου ως) αβέβαιου πρωτογενούς πλεονάσματος. Επίσης το αντικειμενικό στοιχείο είναι ότι «έλεγχος του προϋπολογισμού» όταν έχουν συμφωνηθεί πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ ως το 2022 δεν είναι ακριβώς έλεγχος.

Οσοι διαφωνούν με την κυβέρνηση τονίζουν ότι η προληπτική γραμμή προσθέτει κόστος μόνον για τα κεφάλαια που θα αντληθούν – της τάξεως του 1% ετησίως ή χαμηλότερο. Αντιθέτως το μαξιλάρι προσθέτει κόστος επί του συνόλου των κεφαλαίων που θα αντληθούν (μέχρι στιγμής από τις αγορές 3,8% ετησίως). Η εσπευσμένη έξοδος στις αγορές έχει ήδη προσθέσει κόστος εξυπηρέτησης ύψους 300 εκατ ευρώ ετησίως, λένε. Το σχεδιαζόμενο μαξιλάρι, πέραν της αυξήσεως του χρέους, προσθέτει ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης το οποίο μετριοπαθώς υπολογίζεται σε 1 δισ. ευρώ – σχεδόν 0,6% του ΑΕΠ.

Σε αυτό το πλαίσιο υποστηρίζουν ότι η έστω και ολιγόμηνη συμμετοχή στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, προσφέρει ρευστότητα 9 – 10 δισ. ευρώ στην αγορά ελληνικών ομολόγων. Η ΗΔΑΤ (η αγορά ελληνικών ομολόγων υπό την εποπτεία της ΤτΕ) έκανε όλο το 2017 τζίρο 555 εκατ. ευρώ ενώ το 2018 «τρέχει» με 1,5 ως 2 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Με βάση αυτά τα δεδομένα επιμένουν ότι το θετικό σοκ ρευστότητας της συμμετοχής στην ποσοτική χαλάρωση θα είναι τεράστιο και δεν πρέπει να το χάσουμε.

Επιπροσθέτως, θυμίζουν ότι ακόμη και μετά τη λήξη του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης, ο Ντράγκι έχει διαβεβαιώσει πως η επανεπένδυση των χρημάτων θα συνεχισθεί για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Δηλαδή, με την καθαρή έξοδο που επιχειρεί η κυβέρνηση, απεμπολεί ρευστότητα 9 – 10 δισ. ευρώ, με συνέπεια να επιβραδύνεται δραματικά η μακροπρόθεσμη αποκλιμάκωση του κόστους δανεισμού.

Τι γίνεται όμως με τα διαθέσιμα; «Τα repos τελικά δεν είναι πανάκεια» σημειώνει ο ίδιος τραπεζίτης και εξηγεί: Το 2017 το κόστος εξυπηρέτησης του βραχυπρόθεσμου δανεισμού από φορείς του δημοσίου ήταν 4,63%. Δανεισμός πανάκριβος. Επίσης, η λεπτομέρεια για την οποία δεν γίνεται κουβέντα αφορά την αφαίρεση ρευστότητας από την οικονομία μέσω των repos. Τα νοσοκομεία μπορεί να μην έχουν σεντόνια για τους ασθενείς, οι διοικήσεις όμως έχουν «χαρτιά» με πάνω από 4% απόδοση, την οποία όμως πρέπει να ανακυκλώσουν.
Στο τέλος μιλάει το Eurogroup
Κάπως έτσι, με το πολιτικό θερμόμετρο στο κόκκινο και τις αποδόσεις των ομολόγων να ανεβαίνουν η μοίρα αυτής της χώρας —και των πολιτών της που έκαναν θυσίες επί οκτώ έτη για να την κρατήσουν όρθια— θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από ένα πολιτικό παιχνίδι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Σαν τα γουέστερν. Με ευθύνη της κυβέρνησης τα κόμματα είναι πάλι σε θέσεις μάχης και εμείς οι πολίτες —που πληρώνουμε το λογαριασμό— γίναμε πάλι ο άμαχος πληθυσμός ανάμεσά τους.

Τι θα γίνει τελικά; Με δεδομένο ότι τις τελικές αποφάσεις δεν τις λαμβάνουν ούτε η Κομισιόν ούτε η ΕΚΤ αλλά το Eurogroup όπου παίζουν ρόλο οι πολιτικές ισορροπίες και οι επιδιώξεις των κρατών το υποτιθέμενο clean exit έχει αυτή τη στιγμή το προβάδισμα: Για τον απλό λόγο ότι κανένας πολιτικός δεν θέλει να ξεβολευτεί και να ζητήσει από το κοινοβουλιό του να ψηφίσει την προληπτική γραμμή που θα μπορούσε να μας διασφαλίσει. Σε αυτό το κλίμα, παρά τις αμφιβολίες του Τσακαλώτου και του Χουλιαράκη, κολλάει και η αποφασιστικότητα του Μαξίμου να μη ζητήσει τη γραμμή για να μη χαλάσει το ονόρε της δήθεν καθαρής εξόδου από το μνημόνιο.

Οπότε… καλή μας τύχη!

Τρίτη 20 Φεβρουαρίου 2018

Θέλουν κάλπες τον Οκτώβρη...

Του  Αντώνη Καρακούση, http://www.tovima.gr/

Στόχος να επωφεληθούν από το τέλος του Μνημονίου και να προλάβουν την φθορά - Τα ανοικτά θέματα, τα σκάνδαλα και η πόλωση αλλάζουν τους σχεδιασμούς του Μαξίμου.

Στα τέλη Ιανουαρίου οι οιωνοί φάνταζαν άριστοι στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Το 2017 είχε κλείσει μια χαρά, οι στόχοι είχαν επιτευχθεί, το πρωτογενές πλεόνασμα είχε ξεπεράσει κάθε προσδοκία και οι προετοιμασίες για τη δεύτερη έξοδο στις αγορές ήταν εντατικές, όπως και οι προοπτικές επιτυχίας έμοιαζαν εξαιρετικές.

Θετικά μηνύματα

 

Ειδικά η διαχείριση των δημοσίων οικονομικών δημιουργούσε την αίσθηση της απόλυτης επιτυχίας για τους υπευθύνους της οικονομικής πολιτικής. Οι κ.κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης θα μπορούσαν πια να υποστηρίξουν ότι ισοσκέλισαν για δεύτερη χρονιά τον προϋπολογισμό, ότι απέδειξαν πως τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα δεν είναι απλώς επιτεύξιμα, αλλά και διατηρήσιμα στον χρόνο.

Και όντως είναι αληθές ότι η δημοσιονομική διαχείριση του 2017 απέδωσε πρωτογενές πλεόνασμα κοντά στα 9 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 4,8% του ΑΕΠ, για να πέσει στο 3,8% του ΑΕΠ μετά την αφαίρεση του κοινωνικού μερίσματος και των λοιπών παροχών ύψους περίπου 1,8 δισ. ευρώ που διανεμήθηκαν στις γιορτές των Χριστουγέννων.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι και κατά τον πρώτο μήνα του 2018 διατηρήθηκαν οι ίδιες τάσεις και το πρωτογενές πλεόνασμα υπερέβη κατά 1,1 δισ. ευρώ τον στόχο του τρέχοντος προϋπολογισμού, χωρίς μάλιστα να έχει υπολογιστεί το μέρισμα της Τράπεζας της Ελλάδος προς το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο ήταν υπερμέγεθες το 2017 και θα ξεπεράσει τα 900 εκατ. ευρώ. Οι οιωνοί λοιπόν ήταν όντως άριστοι για τη δεύτερη έξοδο στις αγορές. Στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους πίστευαν ότι υπό την επίδραση των ισχυρών πλεονασμάτων θα ακολουθούσαν οι αναβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας και όλα θα «έτρεχαν» σύμφωνα με το σχέδιο.

Ωστόσο στην περίπλοκη χώρα που ζούμε τίποτε δεν εξελίσσεται ευθύγραμμα. Παραμονές της έκδοσης των νέων επταετών ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου οι διεθνείς αγορές, με πρώτη την αμερικανική, κατέρρευσαν στην κυριολεξία.

Το θεώρημα του Ντόναλντ Τραμπ ότι οι μειωμένοι φόροι θα υπεραποδώσουν και σε συνδυασμό με την αύξηση των μισθών θα προκαλέσουν αναπτυξιακό μπουμ στην αμερικανική οικονομία δεν επιβεβαιώθηκε. Η ανάπτυξη στις ΗΠΑ απεδείχθη κατώτερη των προσδοκιών και αντιθέτως αναζωπυρώθηκαν οι πληθωριστικές πιέσεις και μαζί εκτινάχθηκαν οι κρατικές δαπάνες, πράγμα που βεβαίωσε ότι το αμερικανικό χρέος θα διευρυνθεί και θα απαιτήσει πρόσθετη χρηματοδότηση. Συνδυασμένα τα παραπάνω θα οδηγήσουν σε ταχύτερη και μεγαλύτερη του αναμενομένου αύξηση των επιτοκίων. Η προοπτική ακριβώς της ανόδου των επιτοκίων προκάλεσε τη βύθιση της Γουόλ Στριτ και κατ' επέκταση το μίνι κραχ στις διεθνείς χρηματαγορές.

Το ρίσκο των αγορών

 

Το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών, υπό το βάρος αυτών των εξελίξεων, μέτρησε αρχικώς τον κίνδυνο και ανέβαλε για λίγες ημέρες την έκδοση των επταετών ομολόγων. Τόλμησε όμως λίγες ημέρες αργότερα, όταν υποχώρησε κάπως η πίεση στις διεθνείς αγορές.

Η ευαίσθητη και ασθενής ακόμη στη συνείδηση των αγορών ελληνική οικονομία πήρε μεν τα 3 δισ. ευρώ που ζητούσε, αλλά πλήρωσε ακριβότερα για αυτά. Και αμέσως μετά, όταν οι νέοι τίτλοι εκτέθηκαν στην ελεύθερη αγορά, υπέστησαν νέα φθορά. Τα επιτόκια ανυψώθηκαν κοντά στις 50-60 μονάδες βάσης, σημαντικά πάνω από το 4%, και οι επενδυτές αντί να κερδίσουν κατέγραψαν απώλειες.

Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γ. Χουλιαράκης πιστεύει ότι η κατάσταση θα εξομαλυνθεί προσεχώς, υπό την επίδραση θετικότερων στοιχείων και καλών νέων για την ελληνική οικονομία που θα δουν το φως της δημοσιότητας το αμέσως προσεχές διάστημα.

Ωστόσο το σήμα είναι σαφές και συγκεκριμένο. Η ελληνική οικονομία, παρά την πρόοδο της δημοσιονομικής διαχείρισης και την ισοσκέλιση των προϋπολογισμών της, παραμένει ακόμη ασθενής και κυρίως ευάλωτη, θύμα της διατηρούμενης αβεβαιότητας και καχυποψίας που επικρατεί διεθνώς για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Ηταν και τα γεγονότα που ανεδείχθησαν τις τελευταίες εβδομάδες, τα συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό», η προβληματική δικαστική διαχείριση του σκανδάλου της Novartis, που μετέφερε τόσο σήματα γενικευμένης σήψης όσο και επικράτηση καθεστωτικών πρακτικών στον κόσμο, οι οποίες κλόνισαν την όποια εμπιστοσύνη είχε ανακτηθεί μέσω της νοικοκυρεμένης δημοσιονομικής διαχείρισης. Ηλθε στη συνέχεια η δεύτερη, έπειτα από 22 χρόνια, κρίση των Ιμίων, να προσθέσει αμφιβολίες.

Ανοιχτά μέτωπα

 

Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Τσίπρα, και κατ' επέκταση η Ελλάδα, είναι αντιμέτωπη με πέντε μεγάλα θέματα και αντίστοιχες προκλήσεις. Εκκρεμεί η διαχείριση των σχέσεων και του ονόματος της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που όπως φάνηκε από τα δυναμικά και πολυπληθή συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και των Αθηνών εξοργίζει και διεγείρει την κοινή γνώμη. Ταυτόχρονα εξελίσσονται διαπραγματεύσεις για την επίλυση των διαφορών με την Αλβανία, κυρίως για τον προσδιορισμό των θαλάσσιων ζωνών βορείως του Ιονίου Πελάγους, και εσχάτως ανεδείχθη με ένταση η σοβούσα εδώ και χρόνια κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, που απορρέει κατά βάση από τις τουρκικές διεκδικήσεις για συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και λοιπών υδρογονανθράκων στην Κύπρο και στο Αιγαίο.

Την ίδια στιγμή και ενόσω θα εξελίσσονται τα παραπάνω θέματα η Ελλάδα θα πρέπει να βρει το κουράγιο και τις δυνάμεις να ολοκληρώσει την εξυγίανση της οικονομίας, να τελειώσει με το πρόγραμμα εξωτερικής βοήθειας και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να σταθεί μόνη, χωρίς βοήθειες, στα πόδια της. Και επιπλέον σε αυτές τις συνθήκες να ξεπεράσει τις ωδίνες του σκανδάλου της Novartis, η ένταση του οποίου κλονίζει την εσωτερική συνοχή και κατακερματίζει την εθνική ενότητα που η περιπλοκή των εθνικών θεμάτων επιβάλλει.

Στο οικονομικό επιτελείο ανησυχούν σφόδρα για το ενδεχόμενο ανατροπών εξαιτίας άλλων γεγονότων και εξελίξεων που δεν συνδέονται ευθέως με τις οικονομικές. Θέλουν να πιστεύουν ότι θα ελεγχθούν οι κίνδυνοι που πηγάζουν από την τουρκική επιθετικότητα και ακόμη ότι άλλες εθνικές υποθέσεις θα διευθετηθούν χωρίς μεγάλες εντάσεις. Ακόμη δείχνουν να μη συμμερίζονται τη σπουδή με την οποία αποδίδονται κατηγορίες για διαφθορά σε πολιτικούς αντιπάλους, αντιθέτως υπερασπίζονται την ανάγκη διατήρησης συνθηκών ηρεμίας στη χώρα, τη μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την ολοκλήρωση του προγράμματος και την ομαλή απελευθέρωση της οικονομίας από τη μακρά κρίση και τα ατιμωτικά καθεστώτα επιτροπείας.

Ωστόσο, επειδή υπάρχει υψηλός βαθμός απροσδιοριστίας, φέρνουν πιο κοντά τις εκλογές. Μπορεί μέχρι πρότινος οι περισσότεροι των υπουργών να συντονίζονταν με την ιδέα της διπλής κάλπης, εθνικής και ευρωπαϊκής, τον Μάιο του 2019, αλλά τώρα, υπό το βάρος των προαναφερθέντων κινδύνων, κάνουν δεύτερες σκέψεις και θεωρούν επιβεβλημένη την επίσπευση των εθνικών εκλογών. Η ιδέα είναι να διασφαλισθεί πάση θυσία στο επόμενο διάστημα ομαλότητα στην οικονομία, να οργανωθεί όπως πρέπει η δημιουργία του ταμειακού αποθέματος ύψους 17-18 δισ. ευρώ, το οποίο θα επιτρέψει στη χώρα να ζήσει χωρίς βοήθειες μέχρι τα τέλη του 2019, να εξασφαλιστεί επίσης η απρόσκοπτη, χωρίς ανακεφαλαιοποιήσεις λειτουργία των τραπεζών και να ασφαλισθεί η έξοδος από τα μνημόνια. Εν τω μεταξύ να έχει καταρτισθεί αξιόπιστο πρόγραμμα για τη μεταμνημονιακή εποχή, το οποίο να παρουσιαστεί μαζί με τα «επιτεύγματα» της τριετίας στις αρχές του φθινοπώρου και έτσι να στηθούν εθνικές κάλπες, ώστε οι πολίτες να επιλέξουν ευθέως με ποιον θα πάνε στη μεταμνημονιακή εποχή.

Τα σενάρια εκλογών

 

Οι υποστηρικτές του σεναρίου των εκλογών του φθινοπώρου σημειώνουν ότι η κυβέρνηση δεν έχει τίποτε να κερδίσει περιμένοντας μέχρι την άνοιξη του 2019. Από τα εγκαίνια της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης η χώρα θα εισέλθει σε μακρά προεκλογική περίοδο γεμάτη απαιτήσεις και διεκδικήσεις, ικανές να κλονίσουν τα όποια επιτεύγματα της οικονομίας. Κατά τους υπερμάχους του σεναρίου αυτού μια καθαρή εξήγηση με τους πολίτες στις αρχές του προσεχούς φθινοπώρου συνιστά την καλύτερη λύση για την οικονομία και τη χώρα.

Οπως και να έχει, η κατάσταση στη χώρα τείνει να περιπλακεί επικίνδυνα. Ισως οι οργανωμένες κάλπες το προσεχές φθινόπωρο να προσφέρουν μια κάποια λύση, που θα 'λεγε και ο Αλεξανδρινός...

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018

Είναι πλέον η Τουρκία του Ερντογάν εκτός ελέγχου;

Απειλές προς τις ΗΠΑ ότι θα γίνουν αποδέκτες ενός «οθωμανικού ραπίσματος», εάν εμποδίσουν μια πιθανή τουρκική επιχείρηση κατά των Κούρδων του YPG στη Μανμπίτζ της Συρίας, μπλόκο στις εργασίες ενός ενεργειακού κολοσσού με ιταλικές «πλάτες» στην κυπριακή ΑΟΖ, εμβολισμός ενός ελληνικού πλοίου δίπλα σε ελληνική βραχονησίδα, απειλές ότι η Ελλάδα είναι μια μύγα μπροστά στον γίγαντα που λέγεται Τουρκία και ανοικτή κόντρα με το Βερολίνο μετά την απόφαση να παγώσει το πρόγραμμα αναβάθμισης των αρμάτων μάχης Leopard, λόγω της χρήσης τους από την Άγκυρα στην επιχείρηση στη Συρία.

Είναι τελικά η Τουρκία του Ερντογάν «εκτός ελέγχου»; Αυτό υποστηρίζουν σε άρθρο τους στο Politico ο Eric Edelman, πρώην αμερικανός πρέσβης στην Τουρκία, και ο Jake Sullivan, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας κατά τη θητεία του αντιπροέδρου της διοίκησης Ομπάμα, Τζο Μπάιντεν. Στην παρέμβασή τους, οι δύο αμερικανοί υποστηρίζουν ότι οι ΗΠΑ δεν θα πρέπει να ανεχθούν άλλο τα «παιχνίδια» του Ερντογάν, ενώ καλούν την Ουάσιγκτον να καταστήσει σαφείς τις αμερικανικές θέσεις σε μια σειρά από ζητήματα, με πρώτο εκείνο της Συρίας.

Το τελευταίο αυτό θέμα αναμένεται να βρεθεί στο επίκεντρο των συναντήσεων που θα έχει ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον στην Άγκυρα, την οποία επισκέπτεται το επόμενο διήμερο. Σημειώνεται ότι, εδώ και μερικές εβδομάδες, η τουρκική πολεμική μηχανή έχει εξαπολύσει επιχείρηση στο Αφρίν της Συρίας με στόχο την εξόντωση των κούρδων μαχητών στην περιοχή, παρά τις αμερικανικές ενστάσεις. Την ίδια στιγμή, ο Ερντογάν απειλεί να προχωρήσει ακόμη βαθύτερα μέχρι την πόλη της Μανμπίτζ, στην οποία ωστόσο υπάρχει έντονη αμερικανική παρουσία. Οι ΗΠΑ έχουν στείλει περίπου 2.000 στρατιώτες προκειμένου να στηρίξουν τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), στις οποίες συμμετέχουν και οι Κούρδοι. Όπως είναι προφανές, οι απειλές του «σουλτάνου» προκαλούν έντονο εκνευρισμό στην Ουάσιγκτον.

Η νέα ατζέντα των τουρκο-αμερικανικών σχέσεων

Παρότι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Τουρκία έχουν διαφορετικά συμφέροντα στο πόλεμο της Συρίας, με την μεν Ουάσιγκτον να επικεντρώνεται στην καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους και την δε Άγκυρα να προσπαθεί να εμποδίσει τους Κούρδους της Συρίας από μια πορεία αυτονόμησης που θα προκαλούσε σοβαρά προβλήματα και στο εσωτερικό της Τουρκίας.

Οι Αμερικανοί, πάντως, φαίνεται πως ετοιμάζονται για δύσκολες συζητήσεις με τους Τούρκους τις επόμενες ημέρες. «Τους καλούμε να δείξουν εγκράτεια στις επιχειρήσεις τους στο Αφρίν. Και να δείξουν εγκράτεια και σε όλη την συνοριακή γραμμή στην Βόρεια Συρία. Σίγουρα θα έχουμε να κάνουμε μια δύσκολη συζήτηση» ανέφερε πριν από μερικές ημέρες αξιωματούχος του State Department στο πρακτορείο Reuters.

To θέμα της Συρίας δεν είναι ωστόσο η μόνη εστία εντάσεων Τουρκίας-ΗΠΑ. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2015, ο Ερντογάν κατηγορεί σταθερά την Ουάσιγκτον, ενώ ζητεί μετ'επιτάσεως την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν. Εν τω μεταξύ, ο ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δείχνει να καλλιεργεί μια ολοένα και στενότερη σχέση με τον Ερντογάν, καθώς και αυτός επιθυμεί την ήττα των Κούρδων της Συρίας που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την πλήρη αποκατάσταση του Μπασάρ Αλ Ασαντ στη χώρα. Την ίδια στιγμή, πουλά στους Τούρκους πυραύλους S-400 και πυρηνική τεχνολογία, ενισχύοντας τη διμερή συνεργασία.

Η Ρωσία και το ρήγμα με την Ευρώπη

Η στάση της Ρωσίας, σε συνδυασμό με την παγίωση του ρήγματος Τουρκίας-ΕΕ, δικαιολογούν εν μέρει και την υπόθεση ότι οι ΗΠΑ αποτελούν τη μόνη δύναμη που μπορεί σε αυτή τη φάση να βάλει ένα φρένο στην τουρκική προκλητικότητα. Τόσο στη Συρία όσο και στην Ελλάδα και την Κύπρο. Το εάν είναι διατεθειμένη ή πρόθυμη η διοίκηση Τραμπ να προχωρήσει κινήσεις επαναφοράς του «σουλτάνου» στην περιφερειακή τάξη της περιοχής είναι κάτι που θα φανεί τις επόμενες ημέρες. «Πιστεύουμε ότι υπάρχει ένας τρόπος να δουλέψουμε αυτά τα προβλήματα και για αυτό ο υπουργός μας θα πάει στην Άγκυρα για να πραγματοποιήσει αυτές τις συζητήσεις» ανέφερε αμερικανός αξιωματουχος για την επικείμενη επίσκεψη Τίλερσον.

Τα παραπάνω ισχύουν και για τις τουρκικές προκλήσεις στα Ίμια και στην κυπριακή ΑΟΖ. Παρά την προσπάθεια να πέσουν οι τόνοι, στην Αθήνα παραμένει έντονος ο προβληματισμός για το νέο επεισόδιο στα Ίμια καθώς και για τις πληροφορίες τουρκικών μέσων ενημέρωσης ότι η Άγκυρα στήνει παρατηρητήριο και στρατιωτική εγκατάσταση απέναντι από τα Ίμια. Όσον αφορά την κυπριακή ΑΟΖ, εκεί υπάρχει πλέον ένας συνωστισμός... πλοίων.

Το ελληνικό ζήτημα 

Αξίζει να σημειωθεί ότι τον αμερικανό υπουργό Εξωτερικών θα συνοδεύσει στην Άγκυρα και ο αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ, γεγονός που έχει φυσικά τη δική του συμβολική αξία. Σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση, ο πρέσβης των ΗΠΑ θα επισκεφθεί την Άγκυρα για διαβουλεύσεις με τον Ρεξ Τίλερσον, τον υφυπουργό Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Γουές Μίτσελ και αρκετούς περιφερειακούς ομολόγους του για να συζητήσουν μια σειρά θεμάτων. Στις συναντήσεις αυτές θα συζητηθεί επίσης και η «φιλόδοξη», όπως χαρακτηρίζεται από την αμερικανική πρεσβεία, ενεργειακή ατζέντα των ΗΠΑ.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Πάιατ ήταν εκείνος που, σε συνέντευξή του πριν από μερικές εβδομάδες, είχε κάνει μια σχεδόν προφητική δήλωση, υπογραμμίζοντας ότι ο μεγαλύτερος του φόβος αναφορικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι ένα ατύχημα. Παρά το γεγονός ότι η αμερικανική πρεσβεία διέψευσε δημοσιεύματα περί συνάντησης του κ. Πάιατ με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών στην Άγκυρα λόγω της έντασης στο Αιγαίο, είναι προφανές ότι τα ελληνοτουρκικά όπως και το θέμα των παρεμβάσεων στην κυπριακή ΑΟΖ θα τεθούν στο τραπέζι των συναντήσεων.

Αναδημοσίευση από- http://www.thetoc.gr/