Ω, οι ωραίες μέρες…

Ο τίτλος από το θεατρικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ αποδίδει με πιστότητα την κατάσταση της χώρας εδώ και 100 ημέρες. Οι πολίτες έκπληκτοι παρακολουθούν τα αλλοπρόσαλλα καμώματα και τους επικίνδυνους ερασιτεχνισμούς της ανεύθυνης διακυβέρνησης των ΣυριζΑνελ.

Όσοι γνωρίσαμε από τα μέσα κι από κοντά την περίοδο 1991-1994 τη βασική ηγετική ομάδα της σημερινής εξουσίας, δεν τρέφαμε καμιά αυταπάτη για τις δυνατότητες και τα όρια της. Είτε αυτή προέρχονταν από την ανανεωτική πτέρυγα που αποχώρησε από το ΚΚΕ, είτε από το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού. Η ενδελεχής μελέτη της ιστορικής διαδρομής της ελληνικής αριστεράς τον 20^ο αιώνα καταδεικνύει την επαναλαμβανόμενη ανεπάρκεια της στις κρίσιμες καμπές (1944-1949, 1967, 1968, 1989).

Όμως οι πολίτες σε ένα ποσοστό 36,5%  αυτή την ηγεσία επέλεξαν στις εκλογές για να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας σε αυτή την κομβική στιγμή. Και τώρα, όλοι παρακολουθούμε με αγωνία τις εξελίξεις και τις δυσμενείς προοπτικές. Αλλά ως γνωστόν, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου.

Και το ερώτημα που έρχεται στα χείλη όλο και περισσότερων πολιτών είναι- που θα μας βγάλει αυτή η περιπέτεια; Σε έναν  «έντιμο συμβιβασμό», όπως επανειλημμένα διακηρύσσει η επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα ή στη ρήξη, που εύχεται και επιδιώκει ένα σημαντικό τμήμα της αριστερής ελίτ; Όταν μάλιστα και οι μεν και οι δε αντιμετωπίζουν σαν εχθρούς των εθνικών συμφερόντων τους ευρωπαίους εταίρους μας, αναδεικνύοντας ξανά και ξανά τον μικρομέγαλο εθνολαϊκισμό τους.

Όλη αυτή η καθημερινή ιδεολογική και πολιτική πολεμική στο όνομα μιας υποτιθέμενης  οικοδόμησης της  «άλλης Ευρώπης», τίποτα το καλό δεν προμηνύει για το παρόν και το μέλλον. Ποτέ οι ιδεοληψίες δεν αποτέλεσαν καλό σύμβουλο στην πολιτική. Τα ιστορικά παραδείγματα τυχοδιωκτισμών πολλά (1922- μικρασιατική καταστροφή, 1974- απώλεια του 40% του κυπριακού εδάφους από τον Αττίλα).

Όταν μάλιστα τα παραπάνω συνδυαστούν με την αμφίρροπη εσωτερική διαμάχη στο Σύριζα, που αντανακλώνται και στην κυβερνητική πολιτική, είναι πολύ δύσκολο να διακινδυνέψουμε οποιαδήποτε πρόβλεψη για τα μελλούμενα. Όλα πλέον κρέμονται σε μια κλωστή για συμφωνία ή ρήξη. Στο μεταξύ, η βλάβη στα εθνικά συμφέροντα είναι καθημερινή και ίσως ανεπανόρθωτη. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια, πολλές προσπάθειες για να οικοδομηθεί ξανά μια Ελλάδα ισότιμη μέσα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.