Ας αρχίσουμε με μια μικρή ιστορία από το, σχετικά πρόσφατο, παρελθόν. Παραμονές των πρώτων εκλογών του 2015. Συναντώ, μετά από πολλά χρόνια, έναν παλιό γνώριμο. Τον ήξερα για δεξιό («καραμανλικό»), μεσαίο στέλεχος. Διάβαζε, όμως, την παλιά «Ελευθεροτυπία».
«Μάλλον θα χάσει το κόμμα σου», του λέω. Η απάντησή του με εξέπληξε: «Ε, και; Ας χάσει. Μακάρι»! Η συνέχεια ήταν ακόμα πιο απρόσμενη: «Και να ξέρεις, εμείς οι καραμανλικοί θα ψηφίσουμε Τσίπρα»!
Αυτοί είναι οι κοψοχέρηδες νέας εσοδείας. Οι δεξιοί, που το 2015 πήγαν στην κάλπη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν οι περισσότεροι. Οι πολλοί ήταν οι πρώην ΠΑΣΟΚ, για τους οποίους θα πούμε σε άλλο σημείωμα. Σήμερα, με αφορμή και αυτό το περιστατικό, θα δούμε πώς αυτή η σχέση Τσίπρα – «καραμανλικών» (τα εισαγωγικά μπαίνουν επειδή ο Κώστας Καραμανλής δεν μιλάει και δεν ξέρουμε πόσο και πώς συμμετείχε στην καλλιέργεια και την ανάπτυξή της) έφτασε στο τέλος της.
Από διαρροές μαθαίναμε ότι ο πρώην Πρωθυπουργός έλεγε καλά λόγια για τον Αλέξη Τσίπρα («καλά τα πάει ο μικρός») μέχρι και την αρχή της θητείας του στο μέγαρο Μαξίμου. Δικοί του άνθρωποι κατέλαβαν κορυφαίες θέσεις: ο υπουργός του Προκόπης Παυλόπουλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο επικεφαλής της ΕΥΠ επί Καραμανλή Δημήτρης Παπαγγελόπουλος υπουργός του Τσίπρα κτλ.
Τα πρώτα σύννεφα στη «σχέση» Καραμανλή – Τσίπρα φάνηκαν με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος το 2015, το οποίο ο Καραμανλής είδε ως επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας κίνηση, γι’ αυτό και έκανε την πρώτη δημόσια εμφάνισή του, τασσόμενος με έμφαση υπέρ του «ναι».
Μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, η ζωή των «καραμανλικών», που (θα ήθελαν να συνεχίσουν να) αβαντάρουν τον Τσίπρα, έγινε δύσκολη. Μια τελευταία «αναλαμπή» ήταν η δήλωση Μεϊμαράκη ότι το «όχι» στα μέτρα, που θα φέρει η νέα συμφωνία Τσίπρα -δανειστών, είναι «τζάμπα μαγκιά». Ηταν, όμως, περισσότερο μια μπηχτή προς τον Μητσοτάκη παρά μια φιλο-τσιπρική δήλωση. Αλλά κι αυτό τελείωσε με την προχτεσινή συνάντηση Μητσοτάκη-Μεϊμαράκη. Ολος ο χώρος της Δεξιάς (μητσοτακική, καραμανλική και κάθε άλλη) είναι πλέον μπετοναρισμένος απέναντι στον Τσίπρα. Η δημοσκοπική (μεγάλη) διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ δεν επιτρέπει πλέον (τζάμπα ή μη) μαγκιές. Οι ρεβεράντζες προς τον Τσίπρα αποτελούν παρελθόν.
Η υπόθεση του Βατοπαιδίου, που ανασύρθηκε με τη δικαστική απόφαση, ήρθε να διαρρήξει εντελώς τα όποια απομεινάρια αυτής της σχέσης. Για του λόγου το αληθές, αρκεί μια ματιά στον φιλικό προς το ΣΥΡΙΖΑ Τύπο και ο απαξιωτικός για τον Καραμανλή τρόπος αντιμετώπισης του θέματος (εδώ και εδώ). Το επιβεβαιώνει και οι αντιδράσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ (εδώ και εδώ)
Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν συνειδητοποιήσει πως ό, τι ήταν να αποκομίσουν από την καραμανλική Δεξιά το αποκόμισαν. Δεν μπορεί να τους προσφέρει τίποτα άλλο. Αντίθετα, έχουν καταλήξει-και σωστά- στο συμπέρασμα ότι, για να διασωθούν εκλογικά, πρέπει να κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και τα κατά καιρούς «ανοίγματα» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προς την σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, την οποία προσπαθούν να αποκόψουν από τις προηγούμενες με επιθέσεις κατά Σημίτη και Βενιζέλου .Την προσπάθεια αυτή θα συνεχίσουν και μέσω ευρωπαϊκών διαύλων και ελπίζουν ότι θα ενισχυθεί, αν ο σοσιαλδημοκράτης Μάρτιν Σουλτς νικήσει στην Γερμανία.
Υπάρχει, όμως, το εμπόδιο που ακούει στο όνομα Πάνος Καμμένος. Δεν γίνεται να συγκυβερνάς με ένα τέτοιο κόμμα και να θέλεις να πλησιάσεις την εγχώρια και ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Αυτό δεν μπορούν να το χωνέψουν ούτε πιο θερμοί (μέσα στο ΠΑΣΟΚ) υποστηρικτές της προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση παλαιών αντιδεξιών συνδρόμων και σύγχρονων κεντροαριστερών συμμαχιών.
Το εμπόδιο Καμμένου είναι δύσκολο να υπερπηδηθεί. Ο κ. Τσίπρας είναι δέσμιός του. Μέχρι να ολοκληρώσει την κυβερνητική θητεία του (όσο πάει..) η σχέση τους θα είναι αδερφική. Όταν έρθει η ώρα τη κάλπης, δεν θα έχει κανένα λόγο να την συνεχίσει.
Ο Τσίπρας εκμεταλλεύθηκε έξυπνα την αφέλεια πολλών- και την ιδιοτέλεια λίγων- καραμανλικών και έκανε τη δουλειά του. Τώρα ήρθε η σειρά της λεμονόκουπας. Κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά του Καμμένου... Πάντως, όλο και κάποιοι θα μείνουν πιστοί στον (καταρρέοντα…) τσιπροκαραμανλισμό (εδώ και εδώ).
Το μόνο που απομένει να μετρηθεί είναι πόσο έχει καεί η χώρα, όλοι εμείς, με όλα αυτά τα παιχνίδια, τις ανάρμοστες σχέσεις, τις τζάμπα μπαγκιές, τις αυταπάτες και τους μετανοημένους κοψοχέρηδες.
Αναδημοσίευση από- http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου