Περί Συμμετοχής, Διαφάνειας & Συνεργασίας

 

Περιδιαβαίνοντας
το δημοτικό σκηνικό, ακούς ξανά και ξανά διάφορους να κλείνουν σε όλες τις
πτώσεις ενικού και πληθυντικού αυτές τις έννοιες. Ιδιαίτερη επιμονή δείχνουν
στο σπορ εκείνοι που δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα συγκεκριμένο σε αυτά τα
πεδία.

Αντιλαμβάνονται
π.χ. την Συμμετοχή σαν μια παράμετρο
της επικοινωνιακής τους πολιτικής, αποκλειστικά σαν δημόσιες σχέσεις. Το
διαπιστώνεις εύκολα όταν διαβάζεις τα σχετικά Δελτία Τύπου, κενά περιεχομένου.
Λες κι εκπληρώνουν μια τυπική υποχρέωση, για να δείξουν μια φαινομενική δήθεν
κινητικότητα. Γι΄ αυτό και οι συναντήσεις με πολίτες και φορείς είναι  συνήθως άκαρπες, όπου ζήσαν αυτοί καλά κι
εμείς καλύτερα.

Μα
πώς να ενστερνιστούν την Συμμετοχή, όταν δεν στάθηκαν ικανοί για 3, 5 χρόνια
που μας διοικούν να υπηρετήσουν τους θεσμούς, όπως η Επιτροπή Διαβούλευσης και ο Συμπαραστάτης
του Δημότη & της Επιχείρησης;

Οι
ίδιοι ορκίζονται από το πρωϊ μέχρι το βράδυ στη Διαφάνεια. Πόσο την εννοούν όμως στο εσωτερικό των παρατάξεων τους;
Π.χ. στην οικονομική διάσταση της προεκλογικής τους εκστρατείας;

Προτιμώ
χίλιες φορές τον υποψήφιο που λέει καθαρά: χρηματοδοτώ προσωπικά την
προεκλογική μου εκστρατεία από χρήματα που συγκέντρωσα εργαζόμενος επαγγελματικά
χρόνια τώρα. Και είμαι καχύποπτος σε όσους ορκίζονται στην Διαφάνεια νυχθημερόν
αλλά για την ταμπακιέρα κουβέντα.

Επειδή
παροικούμε όλοι στην Ιερουσαλήμ και γνωρίζουμε από τα μέσα πολλές  προεκλογικές εκστρατείες, ας μας πουν αλήθεια
αυτοί ιδιαίτερα που ορκίζονται στο 
«νέο»: πόσο  «νέες»  είναι πράγματι οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν
στην προεκλογική τους εκστρατεία του 2010 π.χ.;

Σε
μια εποχή που οι προκλήσεις είναι πολλές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση του Αύριο,
αποκτά ουσιαστικό περιεχόμενο η στρατηγική των Συνεργασιών.

Πολλοί
στο Διόνυσο, για δεκαετίες τώρα πολιτεύτηκαν μονο-παραταξιακά με κάποιους  «μαϊντανούς» 
για άλλοθι. Κι ενώ προσκυνούν υποτίθεται από το πρωί μέχρι το βράδυ τις
Συνεργασίες, στην πράξη το απόλυτο τίποτα.

Κλείστηκαν
στον γυάλινο πύργο της περιχαράκωσης και αυτάρκειας, κομματικής ή παραταξιακής.
Αντί να ανοιχτούν στο πέλαγος της αναζήτησης προγραμματικής σύνθεσης και
ισότιμης συνεργασίας. Προτίμησαν την πεπατημένη. Μαζεύουμε από δω κι από κει
ό,τι βρεθεί μπροστά μας, προκειμένου να κλείσουν όπως-όπως τα ψηφοδέλτια (είναι
βλέπεις και ο μαγικός αριθμός των 105 υποψηφίων που απαιτεί ο νόμος).

Διαγκωνίζονται
να μας πείσουν ότι, αυτή τη μέθοδο ξέρουν χρόνια τώρα, αυτήν εφαρμόζουν. Που να
τρέχουν μέρες που είναι για πειραματισμούς.

Και
μας καλούν να τους επιβραβεύσουμε με την ψήφο μας.

Η
Πόλη για να ανασάνει έχει ανάγκη από Φως και Ανοιχτούς Ορίζοντες, όχι από την
πεπατημένη της μικροπολιτικής και του δήθεν. Ας ψάξουμε γύρο μας να τα βρούμε
και να τα στηρίξουμε με πάθος. Αξίζει τον κόπο!