Τσίπρας, μακράν η χαρά των δανειστών!

του  Παναγιώτη Μ. Σταθόπουλου

Ο μεγαλύτερος οπορτουνιστής στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Προκειμένου να διατηρήσει με κάθε θυσία την καρέκλα της εξουσίας,

δεν δίστασε να αθετήσει όλες τις προεκλογικές του διακηρύξεις

δεν δίστασε να μας επιβάλει το 3^ο και σκληρότερο Μνημόνιο

δεν δίστασε να υποθηκεύσει για 99 χρόνια τον πλούτο της χώρας

δεν δίστασε να δεχτεί τον αυτόματο κόφτη οριζόντια σε μισθούς και συντάξεις, όταν οι κρατικές δαπάνες ξεφεύγουν από  κάποια όρια

δεν δίστασε να κάνει τη χώρα αποθήκη ψυχών

δεν δίστασε να κοροϊδέψει ασύστολα τους πολίτες με ένα άθλιο δημοψήφισμα και μια επική κωλοτούμπα την άλλη μέρα.

Ο μεγαλύτερος  Yesman στη μεταπολεμική Ελλάδα,  μόνο ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης τον ξεπέρασαν στα 7 χρόνια της δικτατορίας τους.

Κανείς στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο δεν τον παίρνει στα σοβαρά. 
Τον χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να επιβάλλουν στη χώρα τους σχεδιασμούς τους, που καμιά άλλη ελληνική κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης δεν δέχτηκε να υλοποιήσει.

Κατορθώνει ακόμη να επιβιώνει πολιτικά, χάρις στην αδυναμία της φιλοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης να διατυπώσει ένα συνολικό εναλλακτικό πλειοψηφικό ρεύμα εξόδου της χώρας από τα Μνημόνια. 
Αλλά και στην ενασχόληση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων με τα σοβαρότατα προβλήματα που διατρέχουν τη γηραιά ήπειρο.

Ο Τσίπρας είναι η καλύτερη απόδειξη της αποτυχίας στην Ελλάδα του μοντέλου, που επαγγέλθηκε η αριστερά στον 20^ο αιώνα.

Ευνουχίζει συνειδητά κάθε ελεύθερη φωνή αντίδρασης στα σχέδια για την οικοδόμηση ολοκληρωτικού καθεστώτος στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δείχνει στον πολίτη το δρόμο της παραίτησης από την ενασχόληση του με τα κοινά, αφού η περίπτωση του αποδεικνύει ότι είναι μάταιη η Ελπίδα για αλλαγή σελίδας στη χώρα.

Καταστρέφει συνειδητά τη μεσαία τάξη, που για πολλά χρόνια αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της αναπτυξιακής προσπάθειας της χώρας.

Φτωχοποιεί αλα Βενεζουέλα όλα τα κοινωνικά στρώματα, οδηγώντας τη χώρα μακριά από τις διεθνείς εξελίξεις για ανάκαμψη από την κρίση.

Εξευτελίζει έναν υπερήφανο κι αξιοπρεπή λαό, πουλώντας του ελεημοσύνη των κουπονιών του  1  Ευρώ.

Δηλητηριάζει ανεπανόρθωτα την κοινωνική συνοχή, με τις αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές και καταρρακώνει κάθε έννοια  ηθικής στην πολιτική.

Δικαιολογημένα θα αναρωτηθεί ο καλόπιστος παρατηρητής των τεκταινόμενων στη χώρα: δεν υπάρχει διέξοδος απ΄ αυτόν το φαύλο κύκλο, που επέλεξε ο ψηφοφόρος με την αυταπάτη ότι, τάχα θα τον οδηγήσει σταδιακά μέσα από έναν ανώδυνο και εύκολο δρόμο στην ανάκτηση του χαμένου παραδείσου;

Για το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, απαντώ: Όχι, δυστυχώς.

Όσο η Ευρώπη βολεύεται με τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων στην Ελλάδα. Μέσα στα τόσα δύσκολα προβλήματα που αντιμετωπίζει, που θα βρει άλλον τέτοιο πρόθυμο πολιτικό;

Όσο η πολιτική ελίτ της χώρας δεν είναι έτοιμη να σηκώσει το βάρος μιας άλλης πορείας, αφού στην πλειοψηφία της δεν είναι ακόμη σε θέση να κατανοήσει και περιγράψει τις ρίζες της κακοδαιμονίας μας. Κι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη σημερινή  ΝΔ.

Κι ο λαός; 
Στέκεται προς το παρόν παρατηρητής, εκδηλώνοντας ωστόσο σε συντριπτικά ποσοστά στις έρευνες κοινής γνώμης τη βαθειά  απαρέσκεια του στην κυβερνητική πολιτική και τον Τσίπρα προσωπικά. Το πόσο γρήγορα ο θυμός, η απογοήτευση, η απαισιοδοξία θα μετεξελιχθούν σε πλειοψηφικό ρεύμα αλλαγής πορείας της χώρας και όχι μιας απλής κυβερνητικής εναλλαγής είναι το βασικό ζητούμενο της επόμενης περιόδου.

Ζητείται  Ελπίς, που έγραφε πριν δεκαετίες ο Αντώνης Σαμαράκης.