Κώστας Στούπας, Αυτοί δεν μπορούν να δέσουν τα κορδόνια τους...

Κερδίζει έδαφος εσχάτως και πάλι η άποψη πως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ποτέ δεν εγκατέλειψε το σχέδιο ρήξης με την Ευρώπη και της εξόδου από το ευρώ. 

Στο πλαίσιο αυτής της εκτίμησης η κυβέρνηση ηθελημένα εφαρμόζει λάθος μνημόνιο προκειμένου η αποτυχία να διογκώσει τη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης έναντι του ευρώ, της ΕΕ και των δανειστών.

Κατά μια ανάλογη ανάγνωση και οι "θεσμοί", εκτός ΔΝΤ, επίτηδες αποδέχονται τις αντιαναπτυξιακές φορολογικές επιδρομές της κυβέρνησης προκειμένου να πετύχουν να απαλλαγούν από  την Ελλάδα. 

Σύμφωνα με την άποψη αυτή η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα μεθοδευμένα υποδαυλίζει την αύξηση της δυσαρέσκειας προκειμένου να έρθει σε ρήξη με τους εταίρους και να ηγηθεί στη συνέχεια μιας πλειοψηφίας που θα ζητά την έξοδο από το ευρώ με απώτερο στόχο να επιβάλει κάποιου τύπου ολοκληρωτικό καθεστώς.

Η αλήθεια είναι πως παρόμοιες απόψεις ενισχύουν και οι απροκάλυπτες παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη την τελευταία διετία καθώς και η προσπάθεια χειραγώγησης του τύπου με αιχμή του δόρατος την αποτυχημένη μεθόδευση επιβολής του "γκρίζου" στο τηλεοπτικό τοπίο με την περίφημη γνωμάτευση του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας.

Ερμηνείες σαν αυτές μοιάζουν λογικές γιατί κανείς εχέφρων δεν μπορεί να εξηγήσει π.χ. την καθυστέρηση της β’ αξιολόγησης η οποία θα ’πρεπε να είχε κλείσει από τις αρχές του 2016. Αν η κυβέρνηση πράγματι είχε σαν στόχο αυτά που διακηρύσσει περί συμμετοχής στην ποσοτική χαλάρωση, εξόδου στις αγορές και εξόδου από τα μνημόνια θα ’πρεπε να είχε κλείσει ήδη την αξιολόγηση.

Η καθυστέρηση αυξάνει τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν και καθιστά πιο δύσκολη, ως και αδύνατη, την ανάκαμψη της οικονομίας. Οι πιο αισιόδοξοι πιστεύουν πως υπάρχουν ακόμη περιθώρια αντιστροφής του κλίματος, αν η συμφωνία κλείσει μέχρι τον Απρίλιο. Οι απαισιόδοξοι πως είναι πλέον αργά... Άρα ακόμη και αν κλείσει η κυβέρνηση τη συμφωνία δεν θα πετύχει τίποτα περισσότερο από το να χρεωθεί το "μουτζούρη" της αποτυχίας.

Η λάθος φορομπηχτική συνταγή και η καθυστέρηση της αξιολόγησης αυξάνουν  συνεχώς τα μέτρα και απομακρύνουν το χρόνο έλευσης της ανάπτυξης και της εξόδου από τα μνημόνια. Λογικά κάποιος καταλήγει στο συμπέρασμα πως δεν τους ενδιαφέρει η έξοδος από την κρίση αλλά η έξοδος από το ευρώ μέσω της επιδείνωσης της κρίσης.

Έτσι θα ήταν αν δεν είχαμε να κάνουμε με τύπους περιορισμένης αντίληψης και αίσθησης της πραγματικότητας. Μια περιθωριακή παρέα που η καραμπόλα της κρίσης εκτόξευσε στην εξουσία, απλά και μόνο επειδή την κατάλληλη στιγμή βρέθηκαν στην κατάλληλη θέση.

Η άποψη της στήλης είναι πως ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση δεν υλοποιούν κάποιο σχέδιο αποτυχίας προκειμένου να ηγηθούν του κύματος δυσαρέσκειας και πιθανής εξόδου από το ευρώ και την Ε.Ε.

Αν επεδίωκαν κάτι τέτοιο το καλοκαίρι του 2015 με τους κατάλληλους χειρισμούς του 61% του ΟΧΙ είχαν την ευκαιρία να πετύχουν.

Αυτό δεν σημαίνει πως θα διστάσουν να θέσουν θέμα ευρώ ή Ε.Ε. και πως δεν θα προσπαθήσουν να ηγηθούν του αντιευρωπαϊκού μετώπου, αν τους δοθεί η ευκαιρία όταν βρεθούν προ του αδιεξόδου που φαίνεται πως οδηγούνται.

Είναι αλήθεια πως τα ποσοστά δημοφιλίας του πρωθυπουργού πλέον είναι ιδιαίτερα χαμηλά. Το ίδιο και τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος που φτάνουν περί το 20% με τις πιο χαλαρές αναγωγές, όπου ένα σημαντικό μέρος οφείλεται στους κρατικοδίαιτους που έλκονται από τον εκάστοτε πόλο εξουσίας.

Αν κυβερνούσαν όμως όσοι τρέφονται από το κράτος, καμιά κυβέρνηση δεν θα είχε εγκαταλείψει την εξουσία εδώ και πολλές δεκαετίες.

Δυσαρέσκεια

Αλήθεια είναι επίσης πως ο "Κανένας", η Αποχή και η Δυσαρέσκεια συγκεντρώνουν ένα σημαντικό ποσοστό της κοινής γνώμης το οποίο υπό προϋποθέσεις  θα μπορούσε να αθροίσει πλειοψηφία για όποιον καταφέρει να το προσεταιριστεί.

Η ύπαρξή του όμως όπως και το γεγονός πως για μια περίοδο ο κ. Τσίπρας το εξέφρασε δεν σημαίνει πως μπορεί να το επαναπροσεγγίσει εύκολα, ακόμη και αν αποφασίσει να κυκλοφορεί δημόσια με τα φυσεκλίκια του Άρη Βελουχιώτη και τα γαλόνια του Παττακού.

Μετά την ταπεινωτική "κωλοτούμπα" του 2015 είναι δύσκολο για τον κ. Τσίπρα να επαναπροσεγγίσει το κοινό αυτό, ακόμη και αν επανέλθει στη γνώριμη προ του β' εξαμήνου του 2015 ρητορική του.

Η εικόνα του κ. Τσίπρα μοιάζει να έχει "ραγίσει" στο λαϊκό υποσυνείδητο που συγκινούσε, εν αντιθέσει με εκείνη του Α. Παπανδρέου που παραμένει ακόμη σε πολύ  καλύτερη κατάσταση.

Το γεγονός πως μοιάζει δύσκολο στον κ. Τσίπρα να εκφράσει τον κόσμο της δυσαρέσκειας δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να το κάνει κάποιος άλλος.

Ευρωσκεπτικισμός...

Η αύξηση του ρεύματος του Ευρωσκεπτικισμού την τελευταία διετία ενισχύεται τόσο από τις εξελίξεις στο εσωτερικό με το οικονομικό αδιέξοδο, όσο και από τις εξελίξεις στο εξωτερικό, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ με την άνοδο του λαϊκισμού και του απομονωτισμού.

Για το οικονομικό αδιέξοδο και τη φτωχοποίηση στην Ελλάδα δεν ευθύνεται βέβαια το ευρώ και η ΕΕ. Κυρίως ευθύνεται το γεγονός πως ακόμη και μετά τη χρεοκοπία του 2010 ελάχιστες μεταρρυθμίσεις έγιναν προς την κατεύθυνση της προσέλκυσης επενδύσεων. Οι φόροι αντί να μειωθούν αυξήθηκαν και αντί να υπάρξει οικονομική και πολιτική σταθερότητα αυξήθηκε η ανασφάλεια και  η αστάθεια.

Αν ευθύνεται για κάτι το ευρώ και η Ε.Ε. είναι η αποχαύνωση που επέφεραν με την ευημερία με δανεικά και επιδοτήσεις που επέβαλαν.

Υπάρχουν κέντρα στην Ελλάδα που εκμεταλλεύονται το παραδοσιακό πολιτισμικό αντιδυτικισμό της κοινωνίας προκειμένου να κρατήσουν εκτός την παρουσία διεθνούς οικονομικού και πολιτικού ανταγωνισμού. Προτιμούν κάποιους μικρότερους πόρους της ελληνικής οικονομίας να τους εκμεταλλεύονται μερικές οικογένειες σε σύμπνοια με την πολιτική ελίτ και τους πελάτες της, παρά να βάζουν κανόνες οι αγορές και υπερεθνικοί θεσμοί της Ε.Ε. 

Αυτό σημαίνει επί της ουσίας πως  έξοδος από το ευρώ και ανάκτηση της συναλλαγματικής ανεξαρτησίας σημαίνει: έλεγχος της ζωής των Ελλήνων από ένα κλειστό κληρονομικό κλαμπ οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και όχι από κάποιο ευρύτερο με πιο ανοιχτούς κανόνες και περισσότερους πόρους.

Η  άκρα αριστερά και δεξιά σε αυτήν την περίπτωση λειτουργούν σαν τους χρήσιμους ηλίθιους. Αμφότερα τα άκρα πιστεύουν πως δεν μπορούν να καταργήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα, αν η χώρα εξαρτάται οικονομικά και πολιτικά από την Ευρώπη. Τα πραξικοπήματα στην Ευρώπη τελείωσαν τη δεκαετία του ’70 λίγο πριν τη σύνδεση των χωρών του νότου στην ΕΟΚ.

Ο Ευρωσκεπτικισμός στην Ελλάδα υπάρχει και διογκώνεται λόγω των εξελίξεων στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Ακόμη παραμένει μειοψηφικός γιατί είναι εύκολο κάποιος να φανταστεί για μια χώρα σαν την Ελλάδα  το κόστος της ισοπέδωσης της εξόδου από το ευρώ, μπροστά στην οποία οι συνέπειες της κρίσης μετά το 2010, θα μοιάζουν με παιδικό πάρτι.

Η αλήθεια είναι όμως πως οι πιθανότητες ενός Grexit έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, αλλά  το αν θα προκύψει ή όχι είναι κάτι που κυρίως θα εξαρτηθεί από τις εξελίξεις σε διάφορα διεθνή κέντρα πολιτικής και οικονομικής ισχύος περισσότερο παρά στην Ελλάδα.

Το σενάριο, ο κ. Τσίπρας να επιχειρήσει να "καβαλήσει" το κύμα της δυσαρέσκειας είναι πολύ πιθανό. Με πρόσχημα την αδυναμία κλεισίματος της αξιολόγησης να προσπαθήσει να εκφράσει τον κόσμο του ΟΧΙ ξανά μέσω ενός δημοψηφίσματος και εκλογών.

Το να το επιχειρήσει όμως δεν σημαίνει πως θα το πετύχει... Η γοητεία του νέου άφθαρτου ηγέτη που διαθέτει μια μαγική λύση έχει "ραγίσει" για το μεγαλύτερο μέρος αυτών που τον ακολούθησαν.

Ακόμη και το όπλο συσπείρωσης των "υγιών" δυνάμεων απέναντι στην (υπαρκτή) διαφθορά του παλιού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου "μπάζει νερά". Οι ιστορίες διαπλοκής εργολάβων, τραπεζών και μέσων ενημέρωσης που αγγίζουν την παρούσα κυβέρνηση είναι εφάμιλλες της παλιάς διαπλοκής. Μοιάζουν δε πιο ερασιτεχνικές στην εκτέλεση αλλά είναι εξ ίσου απροκάλυπτες και ιδιοτελείς...

Η στήλη κλίνει στην εκτίμηση πως το αδιέξοδο και η πιθανή κατάρρευση στην οποία οδηγείται η χώρα δεν είναι προσχεδιασμένη από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση παραμένει ένας "θίασος ποικιλιών ορχούμενος", κοινώς ένα τσίρκο, όπου διάφοροι πιστεύουν πως αρκεί να επιβάλλεις σε μια νεκρή οικονομία, φόρους και εισφορές Σουηδίας, για να πετύχεις αντίστοιχο κοινωνικό κράτος ή να αφήσεις έστω κάποιο αριστερό αποτύπωμα ως παρακαταθήκη για κάποια επάνοδο στο μέλλον.

Η κυβέρνηση της αριστεράς οδηγεί την οικονομία και τη χώρα σε κατάρρευση λόγω της ιδεολογικών της εμμονών ακόμη και μετά την πολιτική στροφή του 2015. Θα αποτελούσε μεγάλη ανακούφιση για την κυβέρνηση η επιτυχία του τρίτου μνημονίου με οποιοδήποτε κόστος. Οι άνθρωποι, όπως και οι προηγούμενοι θα έδιναν τα πάντα για τη διατήρηση της καρέκλας.

Αν αποτύχει, το μνημόνιο, κάτι που φαίνεται  σχεδόν σίγουρο, επικρατέστερη επιλογή προ του αδιεξόδου είναι να σηκώσουν τη σημαία της ρήξης και του διχασμού. Ο διχασμός για την ελληνική αριστερά είναι το βασικότερο συστατικό της ιδιοσυγκρασίας της λόγω της απουσίας ρεαλιστικών εναλλακτικών προτάσεων και ιδεολογικού και πολιτικού βάθους. Η ιταλική αριστερά π.χ. που διέθετε ιδεολογικό βάθος απέφυγε τον εμφύλιο, δεν εμπόδισε την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, αποτέλεσε το μεγαλύτερο κόμμα μεταπολεμικά και όταν βρέθηκε προ αδιεξόδου μετά την κατάρρευση της σοβιετίας διαλύθηκε έντιμα.

Αν επιχειρήσει λοιπόν  ο κ. Τσίπρας να ηγηθεί, με μια ανάστροφη "κωλοτούμπα" ενός νέου  αντιμνημονιακού αντιευρωπαϊκού μετώπου που είναι υπαρκτό, το πιθανότερο είναι να έχει την τύχη του κ. Καρατζαφέρη μετά την κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου όταν επιχείρησε να ξαναγίνει αντιμνημονιακός.

Η αποτυχία του κ. Τσίπρα δεν σημαίνει πως κάποιος άλλος συν τω χρόνω δεν θα καταφέρει να ηγηθεί των ετερόκλητων επιδιώξεων ενός διευρυνόμενου στη σκιά των αδιεξόδων πλήθους. Παρατηρώντας τις διεθνείς εξελίξεις, γιατί παντού υπάρχει αύξηση της δυσαρέσκειας, ο λόγος αυτού που θα ηγηθεί έχει περισσότερες πιθανότητες να έχει ακροδεξιές ομοιοκαταληξίες. 

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν:

Δεν προκύπτει πως μεθοδεύουν την αποτυχία για  να επανακάμψουν ως ηγέτες της ρήξης. Η αποτυχία είναι δομικό στοιχείο της στρατηγικής τους.

Κατά πάσα πιθανότητα στους επόμενους 12 μήνες, μετά τις εκλογές και στη Γερμανία, οι κυβερνώντες δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν τις συνέπειες της λάθος συνταγής που ακολουθούμε.

Αν αποτύχουν θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν πολιτικά υιοθετώντας διχαστική αντιπαράθεση και να ηγηθούν του αντιευρωπαϊκού μετώπου.

Ακόμη και αν επιδιώξουν τη ρήξη με έξοδο από το ευρώ είναι δύσκολο να την κερδίσουν και πολύ δυσκολότερο να την διαχειριστούν, ιδίως οι συγκεκριμένοι.

Ο κίνδυνος ασύντακτης χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ είναι υπαρκτός τόσο από τις εξελίξεις στο εξωτερικό όσο και το εσωτερικό. Κυρίως όμως από τις εξελίξεις στο εξωτερικό.

Αν προκύψει θέμα επιστροφής στο εθνικό νόμισμα αυτό πρέπει να γίνει οργανωμένα από σοβαρούς ανθρώπους με κύρος εντός και εκτός της Ελλάδας και όχι από περιθωριακούς θαμώνες των Εξαρχείων. Αν δεν γίνει έτσι όποιος το επιχειρήσει, δεν θα προλάβει να μαζέψει τα ερείπια...

Η Ελλάδα δεν είναι μια αυτάρκης χώρα διατροφικά, ενεργειακά, οικονομικά, γεωστρατηγικά κλπ. Όποιος επιχειρήσει αλλαγή της θέσης της στον κόσμο θα χρειαστεί να έχει εξασφαλίσει στήριξη από ισχυρούς διεθνείς παράγοντες. Το 2015 που επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο δεν βρέθηκαν πρόθυμοι να ρισκάρουν τη σχέση τους με την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ. Η παρουσία Τραμπ ως προς αυτό ενδέχεται να  έχει αλλάξει τα δεδομένα, αλλά είναι νωρίς ακόμη για συμπεράσματα...

Αναδημοσίευση από-  http://www.capital.gr