Ενας (σχεδόν) πραγματικός διάλογος για την πρωτοβουλία του υπουργού Επικρατείας να φτιάξει ένα είδος facebook να μπαίνουν οι ψηφοφόροι και να λένε τον καημό τους και να μην τα βάζουν με τον Αλέξη.
Τι μεγάλη ψυχή αυτός ο Φλαμπουράρης, Λεωνίδα μου! Λατρεία έχει στον Αλέξη.
-Πώς σου ήρθε καλέ αυτό;– Εχω πληροφορίες από μέσα. Είδε τον Αλέξη σκασμένο. Oλο «φου» και «φου». Πόσα να αντέξει και το παιδί; Ενας άνθρωπος, όλος κι όλος. Και ο λαός απέναντι. Αχάριστοι! Πόσα δεν έκανε ο Αλέξης για όλους εμάς; «Τι έχεις Αλέξη μου;» τον ρώτησε. «Δεν αντέχω άλλο κυρ Αλέκο! Δεν έχω πια τον λαό με το μέρος μου». «Πας καλά, αγόρι μου; Ολοι ευχαριστημένοι είναι. Απλώς έτσι, μια ζωή γκρινιάζουν», «Δεν μπορώ άλλο κυρ-Αλέκο. Και οι συνεργάτες μου, όποτε βγαίνουν να μιλήσουν, μούσκεμα τα κάνουν».
-Εχει τελικά χάρισμα. Και τι έκανε ο κυρ-Αλέκος;
-Είπε «Αστο σε μένα! Θα δημιουργήσω αγόρι μου, ένα τύπου facebook. Να μπαίνουν να ξεχαρμανιάζουν. Θα τους πω, ότι και καλά, θα στέκομαι καταπάνω, εγώ ο ίδιος, να ακούω τα προβλήματά τους. Θα δώσω μέχρι προσωπικό μέιλ. Να νοιώθουν ότι μιλάνε με μένα».
-Και ο Αλέξης τι είπε;
-«Θα το κάνεις αυτό για μένα; Ξέρεις, αυτό είναι χοντρή δουλειά. Ν΄ανοίγεις το κομπιούτερ, να διαβάζεις μηνύματα κάθε κατακαημένου, να δίνεις απαντήσεις, να μελετάς την κάθε περίπτωση… Οχι, δεν το αποδέχομαι να σε κουράσω τόσο. Τι δουλειά έχεις εσύ, τώρα στα πίσω πίσω, να εργάζεσαι τόσο; Οχι, δεν το αποδέχομαι. Αρκετά κουράστηκες μια ζωή να κάθεσαι».
-Καλέ, αυτοί αγαπιούνται! Τόσο έγνοια ο ένας για τον άλλον.
-Ναι, ναι! Μα, ο Φλαμπουράρης τον αποστόμωσε. «Ο Ελληνας μωρέ, υποχρεώνεται εύκολα. Αρκεί να του δείξεις, ότι τον νοιάζεσαι. Και μη σκας για μένα. Εγώ, να! Αντί να πίνω το καφεδάκι μου μόνος, δε βαριέσαι, για πόσο άλλωστε χρόνο θα είναι; Θα τον πίνω με παρέα διαμαρτυρόμενους πολίτες. Και πόσοι δα, να είναι; Αφού όλα καλά πάνε και έρχεται και η ανάπτυξη. Θα κάνω και skype με πολίτες, σε δεύτερο στάδιο. Αρκεί βέβαια να είναι ανθρώπινες ώρες η σύνδεση. Το πρωί κατά τις 11 για παράδειγμα… Να, 11 με 12.15 για να προλαβαίνω μετά να φάω και να πάρω έναν υπνάκο. Κι άντε στις 6 με 6.30 για νάχω και το απόγευμα μετά ελεύθερο. Θα τα λέμε, ωραία ωραία, θα κρατάω και σημειώσεις, θα λέω «Ασε με να το κοιτάξω», θα λέω «Μείνε ήσυχος, σ΄έχω στον νου μου». Θα τους πετάω και μερικά φιλοσοφικά «Μη σκας μωρέ και πάθεις κανένα εγκεφαλικό. Μια ζωή την έχουμε. Δες εμένα….». Θα ξεχαρμανιάζουν κι όλα καλά.
-Και ο Αλέξης;
-Εκλαψε σαν μικρό παιδί. Εχει γίνει πολύ ευαίσθητος τελευταία. «Θα το κάνεις αυτό για μένα κυρ Αλέκο; Θα δουλεύεις 11 με 12.15 και το απόγευμα 6 με 6.30; Θα το κάνεις αυτό; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με συγκινείς!». Και μ΄αυτά και μ΄αυτά Λεωνίδα μου, ξεκίνησε ο κυρ-Αλέκος το εγχείρημα «Ξεχαρμανιάζοντας στου Αλέκου». Αλέκος! Μεγάλη ψυχή! Θυσία! Και μεγάλη μάρκα.
-Τι μάρκα;
-Γατόνι!
-Καμιά φορά σκέφτομαι….Αν, λέω, ΑΝ, τους πέρασε ποτέ από το μυαλό τους, να χρησιμοποιήσουν την «τετραπεροσύνη» τους για καλό σκοπό; Πόσα θα ήταν αλλιώς, σε τούτο το κρατίδιο, των «τετραπέρατων» γατονιών….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου