Άνοδος και πτώση της αριστερής Αυτ-απάτης…

Η παράσταση στα Τέμπη θύμιζε, παρά τα επίπλαστα χαμόγελα, τις τελευταίες στιγμές της Πομπηϊας. Η κηδεία στη Μάλτα με το 4ο Μνημόνιο απλά ήρθε να επιβεβαιώσει αυτά που υποψιαζόμασταν. Έχει λοιπόν ενδιαφέρον, τώρα που πέφτει σιγά-σιγά η αυλαία του Τέλους, να ανιχνεύσουμε τα διάφορα στάδια της Συριζαϊκής πορείας.

1. Εν αρχή ήν η Ελπίδα, η προσμονή ενός άλλου δρόμου, εύκολου κι εναλλακτικού για την έξοδο από την κρίση. Πολλοί το διατύπωναν ως εξής: μα και τα μισά να κάνει απ΄ αυτά που υπόσχεται, πάλι καλύτερα θα είμαστε. Κάπως έτσι του ΄δωσαν πίστωση χρόνου, μια δεύτερη ευκαιρία στο δημοψήφισμα και μια τρίτη στις εκλογές τον Σεπτέμβρη του 2015.

2. Μετά, άρχισε να  έρχεται ο ουρανός σφοντύλι.

• Η κωλοτούμπα με το Όχι που έγινε ένα μεγαλόπρεπο Ναι
• Το τρίτο Μνημόνιο
• Το χάος του Μεταναστευτικού
• Οι απίστευτοι ερασιτεχνισμοί και προχειρότητες στην άσκηση της εξουσίας
• Τα αλλεπάλληλα πλήγματα στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών
• Η ανεξέλεγκτη ανομία
• Η έξαρση της εγκληματικότητας
• Η αναξιοκρατία, η διαιώνιση του πελατειακού κράτους
• Η διάλυση της δημόσιας υγείας
• Η ζούγκλα των εργασιακών σχέσεων με τις ελαστικές μορφές, τη μαύρη και αδήλωτη εργασία
• Τα νέα λαμόγια
• Η διεθνής ανυποληψία της χώρας
• Η έλλειψη προοπτικής για το μέλλον

3. Βαθμιαία, μέσα στο 2016, άρχισε να θολώνει η εικόνα του Τσίπρα και της κυβέρνησης των ΣυριζΑνελ. Άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια

• οι πρώτοι υπόγειοι ψίθυροι και προβληματισμοί
• η σταδιακή απόσυρση της εμπιστοσύνης και άρση της πίστωσης χρόνου
• η αποστασιοποίηση από κεντρικές κυβερνητικές επιλογές
• η υπόκωφη γκρίνια και μουρμούρα

Παρ΄ όλα αυτά, σε αρκετούς από τους ποιοτικούς δείκτες των Ερευνών Κοινής Γνώμης συνέχισαν να υπερτερούν –έστω και οριακά- τα δυο κυβερνητικά κόμματα κι ο Τσίπρας. Έτσι κύλησε το μισό σχεδόν 2016.

4. Από το φθινόπωρο του 2016 και μετά η φθορά έγινε επιταχυνόμενη. Παγιώθηκε και μετατράπηκε σε μη αναστρέψιμη. Ήταν πλέον εμφανής δια γυμνού οφθαλμού ο σκεπτικισμός κι εκνευρισμός και στο εσωτερικό του Σύριζα.

Οι πολίτες μιλούν τώρα ανοιχτά, αγανακτούν δημόσια. Κυριαρχούν η απογοήτευση για τη διάψευση των προσδοκιών, η οργή για την Ελπίδα που μετατράπηκε σε Λεπίδα. Το δημόσιο κράξιμο καθημερινό. Η απαίτηση να φύγουν πλειοψηφική. Όλα τούτα εντείνουν τις εσωκομματικές έριδες κι ανοιχτές υπονομεύσεις. Ο ίδιος ο Τσίπρας μετατρέπεται από ατού σε βαρίδι. Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να αποτυπωθεί και δημοσκοπικά η κατάρρευση των ΣυριζΑνελ, που είχε ήδη συντελεστεί στην κοινωνία.

5. Είναι ωστόσο φανερό ότι, ακόμη σήμερα δεν έχει μορφοποιηθεί ως λαϊκή απαίτηση ένα κίνημα πολιτικής αλλαγής. Προς το παρόν, κυριαρχεί η απαίτηση να φύγουν οι αποτυχημένοι. Το διαχρονικό ιστορικά στοίχημα παραμένει ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία. Μόνο αν πεισθεί - εμπνευστεί για την ανάγκη μιας νέας προσπάθειας εθνικής συνεννόησης κι αναγέννησης, μπορούμε βάσιμα να προσβλέπουμε στο Μέλλον με αισιοδοξία.