Τσίπρας, Λίγο πριν το τέλος...

Γράφει ο  Γιώργος Λακόπουλος,
http://www.capital.gr

"Η συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα έχει συμφωνηθεί. Δεν θα επιτρέψουμε να εκβιασθούμε...", είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο Ρόιτερ - αφήνοντας μετέωρη τη φράση του. Ίσως όχι τυχαία. Στον όρο "εκβιασμός", εκτός από τα καμώματα της ελληνικής κυβέρνησης, ενδεχομένως συμπεριλαμβάνεται και η σκοτεινή ιστορία του Χίλτον.

Αν, όπως πολλά δείχνουν, υπήρχε σχέδιο δημιουργίας κρίσης με το ΔΝΤ διά της αξιοποίησης μιας δραστηριότητας του υποκόσμου –τι είναι να κρυφακούς τους άλλους;–, πληρώνεται ήδη ακριβά. Οι εγκέφαλοι της ιδέας αποδεικνύονται μοιραίοι για τον Αλέξη Τσίπρα. Με την κουταμάρα άντλησης επιχειρημάτων από τη δραστηριότητα των κοριών, είναι φανερό ότι οι εξελίξεις συμπυκνώθηκαν. Ο πρωθυπουργός πρέπει να πάρει αποφάσεις που θα μπορούσε να σπρώξει, ίσως για αργότερα.

Ο γκρεμός και το ρέμα

Τι να αποφασίσει όμως και με ποια δεδομένα; Από τη μια υπάρχει ο γκρεμός της αξιολόγησης. Ό,τι είχαν να πουν οι άλλοι το είπαν και περιμένουν την υπογραφή του. Τι να υπογράψει όμως έτσι όπως τα κατάφερε ο Κατρούγκαλος; Αξιολόγηση χωρίς μείωση συντάξεων δεν υπάρχει. Και αυτό σημαίνει ότι η διαβεβαίωση που δίνει από τον Νοέμβριο ο Τσίπρας περί του αντιθέτου, θα πάει περίπατο. Άλλη μια φορά αναξιόπιστος.

Από την άλλη, υπάρχει το ρέμα των εκλογών. Σε κάποιους στο Μέγαρο Μαξίμου φαίνεται ιδανική λύση και πέσουν στα νερά του. Έχουν μάλιστα και ολόκληρη θεωρία γι' αυτό: "Δεξιά παρένθεση". Χάνουν τις εκλογές, αλλά το βάρος περνάει στον Μητσοτάκη, ή όποιον άλλον τους διαδεχθεί. Και ο Τσίπρας περιμένει, αλά Σαμαράς, και πάλι τη σειρά του.

Στην Κουμουνδούρου όμως και σε κάποια υπουργικά γραφεία κόβουν φλέβες στην προοπτική να χάσουν την εξουσία. Όχι μόνο γιατί έχουν λατρέψει τα μαύρα αυτοκίνητα. Κυρίως γιατί έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς και τους πιάνει σύγκρυο με την ιδέα των εκλογών - καθώς ξέρουν τι τους περιμένει αν μείνουν εκτός εξουσίας. Ή και εκτός Βουλής οι περισσότεροι.

Επιστροφή στο 2015

Τελικά, εκλογές ή αξιολόγηση; Τα τελευταία 24ωρα πλήθος ενδείξεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο πρωθυπουργός αντί να επιλέξει συντεταγμένα, είτε το ένα είτε το άλλο, ψήνεται για τυφλή σύγκρουση. Να κλείσει να μάτια και να επαναλάβει το 2015. Τότε που ο Βαρουφάκης τον διαβεβαίωνε ότι οι Ευρωπαίοι, έντρομοι στην ιδέα ότι θα πάρει τη χώρα και θα φύγει από την Ευρωζώνη, θα του δώσουν λεφτά για να εφαρμόσει το "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης". Χρειάστηκε να κλείσουν τον Βαρουφάκη έξω από τη συνεδρίαση του Eurogroup για να καταλάβει με τι είδους φωστήρα είχε να κάνει.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: Δημοψήφισμα, με την ελπίδα να βγει το "Ναι" για να το χρησιμοποιήσει ως πάτημα για την τούμπα –την οποία έκανε και με το "όχι"–, ένα Μνημόνιο "να" μετά συγχωρήσεως, εκλογές για να προλάβει όσο είχε αντίπαλο του χεριού του, και χειροφιλήματα στη "μαντάμ Μέρκελ": "Your wises my commands", όπως θα έλεγε και ο ίδιος.

Παλιά μας τέχνη κόσκινο

Αλλά το χούι φεύγει τελευταίο. Νέοι φωστήρες έριξαν την ιδέα να πλακωθούν αυτή τη φορά όχι με τη Μέρκελ, αλλά με το ΔΝΤ –που δεν έχει καμία καλή φήμη, άλλωστε– για να καλυφθεί η αποτυχία των Κατρούγκαλων. Ακολούθησε το "Χίλτον" –με όσα δεν ξέρουμε και δεν ξέρουμε– και ξαφνικά είδαμε απέναντι στη Λαγκάρντ όσα είχαμε ξαναδεί παλιά απέναντι στη Μέρκελ: τσαμπουκάδες, ειρωνείες και απειλές για μονομερείς ενέργειες. Ο Τσακαλώτος "ανακάλυψε" ότι "η Ελλάδα είναι κυρίαρχος κράτος" και η κυβέρνησή της μπορεί να καταθέτει νομοσχέδια όποτε της καπνίζει. Και ο Τσίπρας ξαναβρήκε μέσα του τον γίγαντα της διπλωματίας και άρχισε τις περατζάδες. "Βρυξέλλες, Παρίσι, Βιέννη, μπροστά στην Αθήνα καμία σας δεν βγαίνει", που έλεγε και το τραγουδάκι.

Τον είχαν προειδοποιήσει

Αλλά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται: δεν θα ξαναρχίσουν αράδα οι Σύνοδοι Κορυφής όπως πέρυσι. Ή, μάλλον, επαναλαμβάνεται, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση αυτή τη φόρα. Από τον περασμένο Σεπτέμβριο ο πρόεδρος της Κομισιόν και οι λοιποί κοινοτικοί παράγοντες του είχαν εξηγήσει –κατ' ιδίαν, αλλά το άφηναν να εννοηθεί και με δηλώσεις τους– ότι αν ξαναρχίσει τα παλιά με τις "κόκκινες γραμμές" και τα λοιπά κουραφέξαλα, δεν θα ξαναπαίξουν το ίδιο παιχνίδι. Θα τραβήξουν την πρίζα και το κρίμα στον λαιμό του.

Τον Ιούλιο του 2015 τα ζοριλίκια του Τσίπρα απέναντι στον Γιούνκερ ήταν το άλλοθι για να υπογράψει το Μνημόνιο. Σήμερα, όμως, τα ζοριλίκια προς τη Λαγκάρντ αποδεικνύονται το κύκνειο άσμα του. Είτε επιλέξει οριστικά την τυφλή σύγκρουση, είτε τελικά κάνει πίσω και υπογράψει σαν καλό παιδί την αξιολόγηση.

Κίνδυνος ακυβερνησίας

Θα πάει ως την πρόσκρουση, όπως απειλεί, ή θα την κάνει γυριστή την τελευταία στιγμή, υπογράφοντας ό,τι του βάλουν στο τραπέζι; Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει: έχει φέρει τον εαυτό του στο χειρότερο δυνατό σημείο, οπότε χάνει, ό,τι κι αν κάνει πλέον. Αν υπογράψει την αξιολόγηση θα πρέπει να τη συμπληρώσει με φόρους, επειδή καθυστέρησε. Όπως συνέβη και το 2015. Σε μια διαπραγμάτευση, όταν καθυστερείς, ανεβαίνει ο λογαριασμός. Αν πάει σε εκλογές, πώς θα ζητήσει από το εκλογικό σώμα επανεκλογή, όταν ούτε ένας από τους υπουργούς του δεν απέδειξε ότι αξίζει τη θέση που κατέχει;

Προσοχή. Ότι χάνει ο Τσίπρας δεν σημαίνει ότι η εξουσία πάει καρφί στον Μητσοτάκη – και ας μη ράβουν κουστούμια στη ΝΔ. Υπάρχει κάτι χειρότερο: να μην πάει σε κανέναν και το καράβι να βολοδέρνει ακυβέρνητο για καιρό. Απλώς το σίγουρο είναι ότι κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που βρισκόταν στα μάτια της κοινής γνώμης η κυβέρνηση Σαμαρά από το φθινόπωρο του 2014: να φύγουν και ας έλθει όποιος να 'ναι. Αυτό δεν είναι καλό σημάδι.

Ο στιγματισμός της Αριστεράς

Αν αναλογιστεί κανείς από πού ξεκίνησε ο Αλέξης Τσίπρας και πού κατρακυλάει, θα καταλήξει σε ένα μελαγχολικό συμπέρασμα. Το θέμα δεν είναι ότι ο απολογισμός των κυβερνήσεών του είναι αρνητικός. Ούτε οι προηγούμενοι ήταν επιτυχημένοι, ούτε οι επόμενοι ξέρουμε αν θα είναι. Το θέμα είναι ότι κατέστρεψε την ιδέα της αριστερής διακυβέρνησης. Θα του καταλογιστεί η χρεοκοπία των ιδεών και των οραμάτων της Αριστεράς.

Μετά από τον διόλου ενάρετο κύκλο της εναλλαγής της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ, δεν έμενε παρά η λύση της Αριστεράς. Δεν είχε κυβερνητικό παρελθόν, δεν ήταν βουτηγμένη στα μεταπολιτευτικά αμαρτήματα, είχε επικεφαλής έναν νέο άνθρωπο, ιστορικά ήταν η ώρα της να δείξει ότι μπορεί να γυρίσει τον τροχό.

Μέσα σε έναν χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας ακύρωσε την εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων, ακόμη και όσων δεν είχαν σχέση με τη Αριστερά, αλλά της έδιναν χρόνο. Τη σπίλωσε από την πρώτη στιγμή με τον Καμμένο και στη συνέχεια την εμφάνισε να λειτουργεί σαν καθεστωτική ομάδα χωρίς μπούσουλα. Ακόμα και αν ο ίδιος φλερτάρει τώρα με την ιδέα της εξόδου, η ζημιά έγινε και τη χρεώνεται.