Ελλάδα, το πολιτικό βάθος της παρακμής

Γράφει ο  πολιτικός επιστήμονας   Λευτέρης  Κουσούλης,
ΤΟ  ΒΗΜΑ 10/04/2016

Καμιά πολιτική πανουργία, καμιά πράξη ψυχολογικής καταστολής, καμιά «συνωμοσία» δεν μπορεί να κρύψει το πολιτικό βάθος της παρακμής.

Είναι εδώ η κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας με τα καταστροφικά έργα της, να μας θυμίζει την πτώση. Η διολίσθησή της στον αυταρχισμό, με μεταμφιεσμένη, αναποτελεσματικά πια, την ολοκληρωτική πολιτική της συνείδηση, είναι το άμεσο και ορατό μόνο μέρος της παρακμής.

Αυτό που επιδιώκει σήμερα η κυβέρνηση ως συντηρητική δύναμη είναι να στήνει αναχώματα στη συνειδητοποίηση, να προσθέτει ματαιότητα και απογοήτευση στην πολιτική δράση και να εργάζεται με σκοπό τον συμβιβασμό των ανθρώπων με την ανάγκη. Την υποταγή τους.

Συμβιβασμός και συμφιλίωση και εναγκαλισμός με τη φθορά. Ετσι η παρακμή γίνεται ορμή. Δεν είναι ατμόσφαιρα παραίτησης, είναι δυναμική καταστροφής. Αυτό είναι το πολιτικό βάθος της παρακμής. Ο εναγκαλισμός (μερίδας της κοινωνίας) με την καταστροφή.

Πρόκειται για ήττα βαθιά, ήττα του κύκλου εξουσίας που ξεκίνησε μετά το 1974. Ηττα πρωταγωνιστών, ήττα πολιτών, ήττα της πολιτικής. Η αναζωογόνηση σήμερα μόνο από εστίες μπορεί να προκύψει, γι' αυτό όπου βρίσκεται ο καθένας πρέπει να γίνει πηγή αντίστασης στην παρακμή. Ως ατομική συνείδηση.

Η σύγκρουση με την παρακμή και τους εκφραστές της, που σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι πολιτική. Σύγκρουση χωρίς συμβιβασμό, χωρίς φόβο, χωρίς παράδοση, ούτε παραίτηση.

Θα δούμε το πολιτικό βάθος της παρακμής να επιδιώκει να εγκατασταθεί ως παρατεταμένο σκότος. Είναι το σκότος της μιας αλήθειας, είναι ο ζόφος που κρύβεται στην υπερφίαλη διάζευξη «ή εμείς ή αυτοί». Είναι η βύθιση που παράγεται μέσα από την εξουσιαστική απειλή και τη συνειδητή κατεδάφιση. Μέσα από την παραπλάνηση που ως ψευδής συνείδηση επιχειρεί να μας πείσει ότι ο παραποιημένος κόσμος είναι ο πραγματικός κόσμος.

Καθώς σταγόνα-σταγόνα θα συνειδητοποιείται ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως πολλαπλασιαστή της κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση θα διολισθαίνει μέρα με τη μέρα σε αντίληψη και πρακτικές αυταρχισμού, προκειμένου μαζί με περίτεχνες παραστάσεις πολιτικής πανουργίας να κρατάει μια οχυρή θέση στο τελευταίο μέτωπο που της απέμεινε, στο ψυχολογικό μέτωπο.

Και καθώς θα ζει στην πλάνη της αριθμητικής πολιτικής κυριαρχίας της στη Βουλή, δίπλα, στην κοινωνία, απέναντι και εναντίον της, θα εργάζεται ο τυφλοπόντικας της Ιστορίας.

- See more at: http://www.lefteriskousoulis.gr/index.php/2014-11-06-14-16-38/502-2016-04-11-09-02-52#sthash.NAFqbIq2.dpuf

Καμιά πολιτική πανουργία, καμιά πράξη ψυχολογικής καταστολής, καμιά «συνωμοσία» δεν μπορεί να κρύψει το πολιτικό βάθος της παρακμής.

Είναι εδώ η κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας με τα καταστροφικά έργα της, να μας θυμίζει την πτώση. Η διολίσθησή της στον αυταρχισμό, με μεταμφιεσμένη, αναποτελεσματικά πια, την ολοκληρωτική πολιτική της συνείδηση, είναι το άμεσο και ορατό μόνο μέρος της παρακμής.

Αυτό που επιδιώκει σήμερα η κυβέρνηση ως συντηρητική δύναμη είναι να στήνει αναχώματα στη συνειδητοποίηση, να προσθέτει ματαιότητα και απογοήτευση στην πολιτική δράση και να εργάζεται με σκοπό τον συμβιβασμό των ανθρώπων με την ανάγκη. Την υποταγή τους.

Συμβιβασμός και συμφιλίωση και εναγκαλισμός με τη φθορά. Ετσι η παρακμή γίνεται ορμή. Δεν είναι ατμόσφαιρα παραίτησης, είναι δυναμική καταστροφής. Αυτό είναι το πολιτικό βάθος της παρακμής. Ο εναγκαλισμός (μερίδας της κοινωνίας) με την καταστροφή.

Πρόκειται για ήττα βαθιά, ήττα του κύκλου εξουσίας που ξεκίνησε μετά το 1974. Ηττα πρωταγωνιστών, ήττα πολιτών, ήττα της πολιτικής. Η αναζωογόνηση σήμερα μόνο από εστίες μπορεί να προκύψει, γι' αυτό όπου βρίσκεται ο καθένας πρέπει να γίνει πηγή αντίστασης στην παρακμή. Ως ατομική συνείδηση.

Η σύγκρουση με την παρακμή και τους εκφραστές της, που σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι πολιτική. Σύγκρουση χωρίς συμβιβασμό, χωρίς φόβο, χωρίς παράδοση, ούτε παραίτηση.

Θα δούμε το πολιτικό βάθος της παρακμής να επιδιώκει να εγκατασταθεί ως παρατεταμένο σκότος. Είναι το σκότος της μιας αλήθειας, είναι ο ζόφος που κρύβεται στην υπερφίαλη διάζευξη «ή εμείς ή αυτοί». Είναι η βύθιση που παράγεται μέσα από την εξουσιαστική απειλή και τη συνειδητή κατεδάφιση. Μέσα από την παραπλάνηση που ως ψευδής συνείδηση επιχειρεί να μας πείσει ότι ο παραποιημένος κόσμος είναι ο πραγματικός κόσμος.

Καθώς σταγόνα-σταγόνα θα συνειδητοποιείται ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως πολλαπλασιαστή της κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση θα διολισθαίνει μέρα με τη μέρα σε αντίληψη και πρακτικές αυταρχισμού, προκειμένου μαζί με περίτεχνες παραστάσεις πολιτικής πανουργίας να κρατάει μια οχυρή θέση στο τελευταίο μέτωπο που της απέμεινε, στο ψυχολογικό μέτωπο.

Και καθώς θα ζει στην πλάνη της αριθμητικής πολιτικής κυριαρχίας της στη Βουλή, δίπλα, στην κοινωνία, απέναντι και εναντίον της, θα εργάζεται ο τυφλοπόντικας της Ιστορίας.

Καμιά πολιτική πανουργία, καμιά πράξη ψυχολογικής καταστολής, καμιά «συνωμοσία» δεν μπορεί να κρύψει το πολιτικό βάθος της παρακμής.

Είναι εδώ η κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας με τα καταστροφικά έργα της, να μας θυμίζει την πτώση. Η διολίσθησή της στον αυταρχισμό, με μεταμφιεσμένη, αναποτελεσματικά πια, την ολοκληρωτική πολιτική της συνείδηση, είναι το άμεσο και ορατό μόνο μέρος της παρακμής.

Αυτό που επιδιώκει σήμερα η κυβέρνηση ως συντηρητική δύναμη είναι να στήνει αναχώματα στη συνειδητοποίηση, να προσθέτει ματαιότητα και απογοήτευση στην πολιτική δράση και να εργάζεται με σκοπό τον συμβιβασμό των ανθρώπων με την ανάγκη. Την υποταγή τους.

Συμβιβασμός και συμφιλίωση και εναγκαλισμός με τη φθορά. Ετσι η παρακμή γίνεται ορμή. Δεν είναι ατμόσφαιρα παραίτησης, είναι δυναμική καταστροφής. Αυτό είναι το πολιτικό βάθος της παρακμής. Ο εναγκαλισμός (μερίδας της κοινωνίας) με την καταστροφή.

Πρόκειται για ήττα βαθιά, ήττα του κύκλου εξουσίας που ξεκίνησε μετά το 1974. Ηττα πρωταγωνιστών, ήττα πολιτών, ήττα της πολιτικής. Η αναζωογόνηση σήμερα μόνο από εστίες μπορεί να προκύψει, γι' αυτό όπου βρίσκεται ο καθένας πρέπει να γίνει πηγή αντίστασης στην παρακμή. Ως ατομική συνείδηση.

Η σύγκρουση με την παρακμή και τους εκφραστές της, που σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι πολιτική. Σύγκρουση χωρίς συμβιβασμό, χωρίς φόβο, χωρίς παράδοση, ούτε παραίτηση.

Θα δούμε το πολιτικό βάθος της παρακμής να επιδιώκει να εγκατασταθεί ως παρατεταμένο σκότος. Είναι το σκότος της μιας αλήθειας, είναι ο ζόφος που κρύβεται στην υπερφίαλη διάζευξη «ή εμείς ή αυτοί». Είναι η βύθιση που παράγεται μέσα από την εξουσιαστική απειλή και τη συνειδητή κατεδάφιση. Μέσα από την παραπλάνηση που ως ψευδής συνείδηση επιχειρεί να μας πείσει ότι ο παραποιημένος κόσμος είναι ο πραγματικός κόσμος.

Καθώς σταγόνα-σταγόνα θα συνειδητοποιείται ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ ως πολλαπλασιαστή της κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση θα διολισθαίνει μέρα με τη μέρα σε αντίληψη και πρακτικές αυταρχισμού, προκειμένου μαζί με περίτεχνες παραστάσεις πολιτικής πανουργίας να κρατάει μια οχυρή θέση στο τελευταίο μέτωπο που της απέμεινε, στο ψυχολογικό μέτωπο.

Και καθώς θα ζει στην πλάνη της αριθμητικής πολιτικής κυριαρχίας της στη Βουλή, δίπλα, στην κοινωνία, απέναντι και εναντίον της, θα εργάζεται ο τυφλοπόντικας της Ιστορίας.

- See more at: http://www.lefteriskousoulis.gr/index.php/2014-11-06-14-16-38/502-2016-04-11-09-02-52#sthash.NAFqbIq2.dpuf

Το Βήμα, 10/04/16

Το Βήμα, 10/04/16

Το Βήμα, 10/04/16