Και τώρα τι; Ποιες προτάσεις διεξόδου;

Το πολιτικό τοπίο είναι πια εντελώς διαφορετικό, όσο κι αν ακόμη διατηρείται η επίπλαστη εικόνα ότι, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η αφορμή ήταν απλά το θέμα Μουζάλα και η αντίδραση τωνΑνελ. Η κρίση βράζει υπόγεια εδώ και καιρό και οφείλεται στα αλλεπάλληλα αδιέξοδα σε όλα τα μέτωπα της κυβερνητικής πολιτικής. Ήταν θέμα χρόνου να βρεθεί κάποια αφορμή για να εξωτερικευτεί και να προκαλέσει πολιτικές ανακατατάξεις.

Δεν πιστεύουμε βεβαίως ότι, η παρέμβαση Μουζάλα ήταν ένα ατόπημα, μια γκάφα, μια ατυχής έκφραση. Πολύ βολικά πολιτικά όλα αυτά για να γίνουν πιστευτά. Όπως, επίσης, η παρέμβαση Καμμένου δεν είναι μια αντίδραση της στιγμής αλλά μια καλά μελετημένη κίνηση ευρύτερων διαστάσεων και ευρύτερων δυνάμεων. Ο επικεφαλής των Ανελ από μόνος του δεν είναι ικανός για παρόμοιες πολιτικές πρωτοβουλίες…

Οι πολιτικές δυνάμεις όμως δεν μπορεί να είναι απλοί παρατηρητές ή σχολιαστές των γεγονότων – εξελίξεων. Καλούνται τώρα να τοποθετηθούν στην ουσία του προβλήματος διακυβέρνησης που αναδείχτηκε και όχι περί διαγραμμάτων. Τι προτείνουν, ποια διέξοδο προκρίνουν απέναντι στην αποτυχία συνολικά της διακυβέρνησης των ΣυριζΑνελ;

Τρεις είναι οι επιλογές:

1. Η θεωρία του ώριμου φρούτου, να περιμένουν δηλαδή να σαπίσει και αποσυντεθεί πλήρως το σημερινό κυβερνητικό σχήμα και να αναδειχθούν έτσι αυτές σαν εναλλακτική λύση. Μόνο που έτσι σαπίζει ταυτόχρονα και η χώρα, που δεν έχει περιθώρια άλλων πειραματισμών.
2. Οι εκλογές, που μπορεί να αναδείξουν στην εξουσία , όπως λένε οι υποστηρικτές τους, ένα άλλο μπλοκ δυνάμεων. Αν προκρίνουν κάτι τέτοιο, ας μην το ψελλίζουν δεξιά κι αριστερά, ας βγουν να το διατυπώσουν καθαρά εντός της χώρας και στους εταίρους-δανειστές. Αντέχει όμως η χώρα μια τέτοια λύση;
3. Ο σχηματισμός από την παρούσα Βουλή Οικουμενικής κυβέρνησης με τη συμμετοχή όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων και πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Οι κουτοπονηριές διαφόρων κύκλων περί οικουμενικής με προοδευτικό τάχα πρόσημο, ας πεταχτούν απλά στο καλάθι των αχρήστων. 

Καθαρές κουβέντες, τώρα!