Ώρες ευθύνης: η χώρα σε οριακό σημείο.

του Παναγιώτη Μ. Σταθόπουλου

Συμβούλου  Επικοινωνίας

Μια βδομάδα πριν τις εκλογές, τα μηνύματα από τους Πολίτες, την Ευρωζώνη, την Ευρώπη και τις Αγορές δείχνουν ξεκάθαρα τα σημάδια κατάρρευσης που κινδυνεύει να οδηγηθεί η χώρα. Και όσοι με άφρονα τρόπο μας οδήγησαν στις αχρείαστες αυτή τη στιγμή εκλογές, τώρα σφυρίζουν αδιάφορα. Και, μεθυσμένοι από την προοπτική της εξουσίας, απειλούν τη χώρα με …… πήδημα!

Τα γεγονότα δείχνουν ολοφάνερα ότι, έρχεται η Κατάρρευση και όχι η Ελπίδα, όπως κάποιοι αυτάρεσκα βαυκαλίζονται. Μέσα σε μια μόλις ημέρα (16/01/2015)  έχουμε:

1. «Εφυγαν» 700 εκατ. ευρώ από τις ελληνικές τράπεζες.
2. Η Τράπεζα της Ελλάδας κατέθεσε αίτημα προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ενεργοποίησης του ELA και για τις 4 συστημικές τράπεζες.
3. Η Ευρωζώνη δεν συζητά κούρεμα του χρέους, μπορεί να δώσει στην Ελλάδα επιμήκυνση.
4. Η Fitch υποβάθμισε σε «αρνητικές» τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας.
5. Εξάμηνη παράταση του ισχύοντος μνημονίου και 3ο πακέτο βοήθειας ετοιμάζει η Κομισιόν. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θεωρούν αναπόφευκτη την παράταση και τονίζουν ότι, πια η χώρα δεν τηρεί τα κριτήρια για προληπτική γραμμή.
6. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα αγοράσει ελληνικά κρατικά ομόλογα, εξαιτίας της χαμηλής τους απόδοσης. 

Αφού, λοιπόν, η χώρα οδηγήθηκε με τον τρόπο που οδηγήθηκε σε εκλογές, πιστεύουμε ότι αυτές δεν είναι μια συνήθης διαδικασία έστω με κάποια στοιχεία κρισιμότητας. Αλλά ότι, πρόκειται για μια κομβική στιγμή στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας.

• Εδώ δεν διακυβεύεται η πρώτη θέση του ενός ή του άλλου από τους εταίρους του νέου μικρού δικομματισμού.
• Εδώ δεν διακυβεύεται η τρίτη θέση, παρά μόνο συμβολικά, λόγω της ισχυρής παρουσίας των νεοναζιστών.
• Εδώ δεν διακυβεύεται ποιος θα ηγεμονεύσει μετεκλογικά στις φημολογούμενες διαδικασίες ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού χώρου, που άλλη μια φορά στέκεται εκκωφαντικά αμήχανος και αναντίστοιχος με τις απαιτήσεις της συγκυρίας.
• Εδώ δεν διακυβεύεται ποιος έχει δίκιο στη διαπάλη εντός του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, ενός χώρου που ηγεμόνευσε στο πολιτικό σκηνικό μεταπολιτευτικά και τώρα μαζεύει τα κουρέλια του. Αυτό δεν συγκινεί παρά μόνο τον ιστορικό του μέλλοντος.

Το διακύβευμα, κατά την προσωπική μας άποψη, δεν είναι μόνο  η θέση της χώρας εντός ή εκτός της Ευρώπης, εντός ή εκτός της ευρωζώνης. Αλλά βαθύτερο,  η παραμονή της εντός του δυτικού κόσμου. Ανάλογο ιστορικό προηγούμενο, προφανώς με εντελώς διαφορετικούς όρους, υπήρξε μεταπολεμικά η περίοδος 1944 – 1949.

Σήμερα, δεν υπάρχουν περιθώρια για πειραματισμούς σε συνθήκες πανεπιστημιακού εργαστηρίου, όπως ονειρεύονται διάφοροι διανοούμενοι της αριστεράς, που βιώνουν εδώ και δεκαετίες τα στρατηγικά τους αδιέξοδα για το ρόλο της Ελλάδας και της Ευρώπης. Και οι οποίοι τρέχουν με την ίδια ευκολία, που στήριξαν τον εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη, να στηρίξουν τον λαϊκισμό του Τσίπρα…..

Άρα, το πρωτεύον δίλλημα που ανακύπτει μπροστά στην κάλπη, είναι προφανές. Και υποκρύπτει την απάντηση – ψήφο στη μια ή την άλλη πολιτική δύναμη. Η χρήσιμη ψήφος δεν μπορεί παρά να δοθεί σε εκείνες τις δυνάμεις που διεκδικούν να πρωταγωνιστήσουν στη διακυβέρνηση του τόπου για την παραμονή της Ελλάδας στο δυτικό κόσμο, στην ευρωπαϊκή ένωση, στην ευρωζώνη. Και όχι σε δυνάμεις που φιλοδοξούν, απόλυτα θεμιτό, να παίξουν το συμπληρωματικό ρόλο του μπαλαντέρ απέναντι στον ένα ή τον άλλο πόλο του δικομματισμού.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Γενάρης  2015