Το τρενάκι του Αλέξη βγαίνει από τις ράγες

Του Βασίλη Γεώργα, http://www.liberal.gr/

Στην κυβέρνηση δείχνουν να το παίρνουν απόφαση. Όσο κι αν κάνουν ότι το προσπαθούν, βλέπουν ότι το έργο δεν βγαίνει. ‘Έχουν χάσει τόσο πολύ χρόνο και έχουν κάνει τόσα πολλά λάθη στο «μείγμα», που δεν υπάρχουν πολλές αφορμές για να αισιοδοξεί κανείς πως θα προλάβουν να γυρίσουν το παιχνίδι. Ο Δεκέμβριος είναι πλέον και επίσημα το ορόσημο. Ή θα έχουμε τελειώσει μέχρι τότε με την 3^η αξιολόγηση και θα κοιτάμε μπροστά, ή θα τρέχουμε να προλάβουμε τα χειρότερα και οι εκλογές θα είναι το μικρότερο κακό που θα μπορεί να συμβεί τότε στη χώρα.

Οι τελευταίες ημέρες μας έδειξαν καθαρότερα την εικόνα: η πραγματική οικονομία παραμένει κολλημένη στη λάσπη με ισχνούς ρυθμούς ανάπτυξης και διασώζεται προσωρινά μόνο από τον τουρισμό. Η υστέρηση στα φορολογικά έσοδα και στις εισφορές του ΕΦΚΑ προοιωνίζεται εκτροχιασμό και φέρνει στο προσκήνιο εύλογες ανησυχίες για ενεργοποίηση του «κόφτη» την Άνοιξη του 2018. Η επόμενη προσπάθεια «εξόδου» στις αγορές μετατίθεται πιθανόν για το επόμενο έτος. Το κυβερνητικό έργο στο μέτωπο της εφαρμογής των μνημονιακών δεσμεύσεων έχει μείνει πίσω σε βαθμό που οι δανειστές να μιλούν πλέον για «αντιμεταρρύθμιση» από την κυβέρνηση Τσίπρα». Η αμφισβήτηση για την επίτευξη του στόχου των πρωτογενών πλεονασμάτων 3,5% του ΑΕΠ επιταχύνει τις περικοπές των συντάξεων και του αφορολόγητου και μεταθέτει τα «αντίμετρα» για το 2023. Η διαπραγμάτευση για την ολοκλήρωση του προγράμματος και την αναδιάρθρωση του χρέους θα διεξαχθεί μόνο με όρους νέων μνημονιακών δεσμεύσεων και αυστηρής εποπτείας.

Το χειρότερο είναι πως η συζήτηση για το ενδεχόμενο μιας νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών γίνεται πλέον τόσο εκκωφαντική μεταξύ ΔΝΤ και ΕΚΤ, ώστε ακόμη και αν χρησιμοποιείται σκοπίμως για να ασκηθούν παράλληλες πιέσεις από τους δανειστές, να υπονομεύει τελικά την ανάκτηση της εμπιστοσύνης συνολικά προς τη χώρα..

Τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά, γι αυτό και την ίδια ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας προβάρει τη μια το κοστούμι του επενδυτή και την άλλη συναινετικού μεταρρυθμιστή για να ανέβει στη ΔΕΘ, στο Μαξίμου ξεσκονίζουν παράλληλα το φθαρμένο σακάκι του αντιδραστικού ριζοσπάστη.  Στην πραγματικότητα όλα τα παραπάνω προετοιμάζουν τον Πρωθυπουργό για το πολύ πιθανό σενάριο να μην ευοδωθεί το αφήγημα της επιτυχίας και του τέλους των μνημονίων. Αυτό μοιραία θα οδηγήσει στην επόμενη «κρίση» που θα είναι καθοριστικής σημασίας για τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των επόμενων μηνών, ειδικά εφόσον διαφανεί ότι οι εκλογές μέσα στο 2018 είναι μονόδρομος.

Στην Ευρώπη είναι πολλοί εκείνοι που διαισθάνονται πλέον ότι το τρενάκι του Αλέξη έχει αρχίσει να βγαίνει από τις ράγες. Θεωρούν ότι αν δούμε την 3^η αξιολόγηση να μην ολοκληρώνεται ως τον Δεκέμβριο, οι εκλογές στην Ελλάδα θα είναι και επίσημα προ των πυλών. Δεδομένου ότι η κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη από νέες εκταμιεύσεις δόσεων μέσα στο 2018 παρά μόνο για να επιδιώξει να σχηματίσει επαρκές αποθεματικό κεφάλαιο για τη χώρα, η ίδια θεωρεί ότι μπορεί να ανακτήσει τον έλεγχο των κινήσεων στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και να επιδιώξει να αποκομίσει τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα επικοινωνιακά οφέλη.

Αρκετοί, μεταξύ των οποίων και η πτέρυγα παραγόντων της ευρωζώνης που στήριξαν στο παρελθόν τις ελληνικές θέσεις, εμφανίζονται ανήσυχοι γιατί από τη μια βλέπουν την κυβέρνηση να καθυστερεί και να υλοποιεί αντιφατικές πολιτικές ενόψει της 3^ης αξιολόγησης, και από την άλλη να αναζητά θετικό αφήγημα μέσα από «μονομερείς» αποφάσεις με ψηφοθηρικό πρόσημο που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις, το ασφαλιστικό, τη δημόσια διοίκηση, τα κλειστά επαγγέλματα κλπ.

Όλα αυτά είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσουν αντιδικίες με τους δανειστές και επιβεβαιώνουν προς το παρόν ένα πράγμα: ότι η δημοσκοπική φθορά του Πρωθυπουργού και ο κίνδυνος απώλειας ακόμη και της δεύτερης θέσης από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει να επιδρούν διαλυτικά. Στην κυβέρνηση δείχνουν πλέον να ενδιαφέρονται περισσότερο για την ανάσχεση της δικής τους κατάρρευσης και την διασφάλιση της πολιτικής τους επιβίωσης, παρά για τη σταθεροποίηση της χώρας μέσα από πολιτικές που προϋποθέτουν υψηλό πολιτικό κόστος.