Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

Χορέψτε γιατί χανόσαστε ...

Η εικόνα της Γεροβασίλη να χορεύει μέσα στο υπουργείο μετατρέποντάς το σε «διατίθεται για γάμους και εκδηλώσεις», δεν κάνει μόνο την εξουσία να μοιάζει με φιλμ του Μπόρατ. Ευτελίζει και την ίδια την τελετουργία του δημοτικού χορού.

Υπάρχει σε όλα τα σόγια. Κάποιος θείος ή θεία. Ο χορευταράς της οικογένειας. Ο αλέγκρος, ο έξω καρδιά, ο «να πεθάνει ο χάρος». Ο πυροκροτητής των οικογενειακών γιορτών. Αυτός που, αφού έχει φάει τρία πιάτα μασίφ χοληστερίνης και έχει πιει τις κάλτσες του, με μιά επίστρωση λίπους στην ευρύτερη περιοχή του στόματος και, αν είναι άντρας μουσάτος, με μία ικανοποιητική δειγματοληψία του μενού διάσπαρτη στο μούσι του, θα σηκωθεί, θα καλοστρώσει το παντελόνι (ή τη φούστα) για να μην «κόβει» το εσώρουχο και τα υπόλοιπα γίνονται αυτόματα όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Πρώτα απ΄όλα θα ανοίξει χώρο ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει. Σε ένα μικρό, υπερφορτωμένο διαμέρισμα ή ανάμεσα στα τραπέζια μιάς ταβέρνας. Πώς με τον Μωυσή μέριασε η θάλασσα; Ε, έτσι μεριάζουν τραπέζια και έπιπλα στη θωριά του χορευτερά. Αυτόματα εμφανίζονται και οι ακομπανιαδόροι αμφοτέρων των φύλων. Που, ανάλογα τον χορό, ή θα κάτσουν σε βαθύ κάθισμα και θα βαράνε παλαμάκια ή θα κρατήσουν το μαντήλι για να κάνει τις φιγούρες του ο μπροστάρης.

Αυτοί οι καθ’ έξιν χορευταράδες σπανίως χορεύουν καλά. Είναι που δεν ακολουθούν τα βήματα του χορού αλλά τα βήματα της καρδιάς βρε παιδί μου. Ακούνε τη μουσική της ψυχής τους. Αυτής της μεγάλης ελληνικής ψυχής που, όπως μας θύμισε τις προάλλες ο Πρωθυπουργός μας, δεν έχουν οι μίζεροι οι Ευρωπαίοι, οι διαταραγμένοι. Η πιο κακοποιημένη και κακοαφομοιωμένη εκδοχή του Ζορμπά παίρνει τη ρεβάνς απο την αισθητική και αναγορεύει τον άγαρμπο χορό της σε hashtag λεβέντης, κιμπάρης, καραμπουζουκλής μα πάνω απ’ όλα Ελληνας και να καούν τα κάρβουνα. «Χορεύει και γουστάρει ο Σαλονικιός» που λέει και το τραγούδι. Μόνο που εδώ, χορεύει και γουστάρει ο υπουργός. Αφήστε δε η υπουργός.

Διότι αν οι χορευτές εκ του προχείρου μέσα στα διαμερίσματα αποτελούν τη γραφική νότα μίας οικογενειακής γιορτής, μέσα στα υπουργεία είναι η θλιβερή υπενθύμιση της αυθαίρετης οικειοποίησης της εξουσίας που σε κάνει να θεωρείς το υπουργικό γραφείο τσαρδάκι σου, άντε ταβερνείο της γειτονιάς σου. Η εικόνα της Ολγας Γεροβασίλη να χορεύει μέσα στο υπουργείο – συνοδευόμενη από κλαρίνα και λαγούτα – μετατρέποντάς το σε «διατίθεται για γάμους και εκδηλώσεις», δεν ευτελίζει μόνο έναν κυβερνητικό χώρο από τον οποίον η ίδια είναι περαστική αλλά και την τελετουργία του δημοτικού χορού. Το «με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς» του Σαββόπουλου, στο υπουργείο και μπροστά στις κάμερες εκπίπτει σε έναν επικοινωνιακό φολκλορισμό, στην επίδειξη μιας εντοπιότητας και μιας εγγύτητας που θέλει να φαίνεται τυχαία αλλά κραυγάζει επιτήδευση. Και ενώ στοχεύει στο να φαντάζει η εξουσία πιο φιλική και προσιτή, απλώς την γελοιοποιεί και την κάνει να μοιάζει σαν απόσπασμα απο ταινία με τον Μπόρατ. Είναι τότε που το σημαντικό πολιτιστικό στοιχείο που αποτελεί ο «χορός της πατρίδας» γίνεται χορευτική ατραξιόν στη Γιορτή του Κρασιού.

Μπορεί βέβαια να ισχυριστεί κάποιος ότι η κυρία Γεροβασίλη είναι απλώς αυθόρμητη και κάνει το κέφι της. Μπράβο της αλλά να κρατήσει το κέφι της για το σπίτι της. Το υπουργείο δεν είναι χώρος κεφιού. Ούτε χώρος τέλεσης προσωπικών επετείων – για να θυμηθώ τις τούρτες και τα αφρώδη ξύδια στο γραφείο του κυρίου Πολάκη με αφορμή τα γενέθλιά του. Αν είναι έτσι, φέτος να γιορτάσει εκεί και την επέτειο του γάμου του.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μπήκε η γυροβολιά, ως επικοινωνιακό τρικ, στην πολιτική. Θυμάμαι βέβαια πολύ καλά τις ζεϊμπεκιές του Τσοχατζόπουλου αλλά και του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ισμαήλ Τζεμ. Αυτά βρήκε, αυτά έκανε ο πασοκοθρεμένος ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που, με την αξιολόγηση στον αέρα, οι χοροί της κυρίας Γεροβασίλη και οι ποτισμένοι στις τσικουδιες πεντοζάληδες του Παύλου Πολάκη και του Χριστόφορου Βερναρδάκη στην Κρήτη, κάνουν το «Χορέψτε γιατί χανόμαστε» (τίτλος δίσκου του 1984 με την Ελένη Βιτάλη, ντυμένη τσιγγάνα, στο εξώφυλλο) να ακούγεται σαν «χορέψτε γιατί χανόσαστε».

Εκτός κι αν ο Πρωθυπουργός, αφού είδε και απόειδε, έχει καταλάβει ότι οι αγορές δεν πρόκεται να χορέψουν πεντοζάλη δεν πα’ να ματώσουν τα δάχτυλά του στο νταούλι. Οπότε βάζει τους υπουργούς του να χορεύουν μήπως και ξεχαστεί χριστουγεννιάτικα.

Γράφει  η  Likeίστρια,
 http://www.protagon.gr

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2016

Eυρωβαρόμετρο: Οι Ελληνες δεν εμπιστεύονται κυβέρνηση, κόμματα, ΕΕ.

Οι πιο απαισιόδοξοι πολίτες της ΕΕ όσον αφορά την οικονομία, την ανεργία αλλά και τις προοπτικές του νοικοκυριού τους είναι οι Έλληνες σύμφωνα με τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου για το Νοέμβριο. Oπως αναφέρει η Nαυτεμπορική οι Ελληνες δεν έχουν εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα, ωστόσο, στη μεγάλη τους πλειονότητα παραμένουν προσηλωμένοι στο ευρώ.

Στην ερώτηση για το πώς βλέπουν την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας τους επόμενους 12 μήνες, το 8% απαντά ότι θα είναι καλύτερη, το 64%  εκτιμά ότι θα είναι χειρότερη και το 30% προβλέπει στασιμότητα.

Επτά στους δέκα χαρακτηρίζουν από κακή έως πολύ κακή την οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού τους, ενώ το  48%   προβλέπει επιδείνωση το επόμενο 12μηνο και το   7%   πιστεύει ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί.

Για την απασχόληση τους επόμενους 12 μήνες στην Ελλάδα, το  7%  αναμένει βελτίωση ενώ το  64% επιδείνωση. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι μόνο το 1%  των Ελλήνων χαρακτηρίζει τη σημερινή κατάσταση της απασχόλησης καλή και το  99%  κακή.

Στην ερώτηση προς ποια κατεύθυνση πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα, το  4%  απάντησε στην καλή και το  92%  στην κακή, ενώ στην ερώτηση πώς πάνε τα πράγματα στην Ευρώπη το  29%  των Ελλήνων απάντησε καλά και το  56%  προς την κακή κατεύθυνση.

Τα τρία σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Έλληνες είναι κατά σειρά τα εξής: το  66%  κατατάσσει πρώτη την ανεργία, το  40%  την οικονομία και το  26%  το δημόσιο χρέος.

Η προσήλωση των Ελλήνων στο ευρώ παραμένει υψηλή, με το  68%  των ερωτηθέντων να τάσσεται υπέρ του ενιαίου νομίσματος, ποσοστό ψηλότερο από τον μέσο όρο της Ε.Ε.  (58%), ενώ το  30% τάσσεται κατά  (36% στην Ε.Ε.).

Η εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση υποχώρησε κατά 2 μονάδες σε σχέση με την προηγούμενη δημοσκόπηση με αποτέλεσμα να κυμανθεί μόλις στο 9%, ενώ το  90%  των ερωτηθέντων δεν έχει εμπιστοσύνη. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ποσοστό των πολιτών που δεν έχει εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση αυξήθηκε 2 μονάδες σε σχέση με την προηγούμενη δημοσκόπηση και βρίσκεται στο ψηλότερο ιστορικό του σημείο.

Για τα πολιτικά κόμματα: Το  93%  των ερωτηθέντων δεν τα εμπιστεύεται, ενώ μόλις  το  6%   απαντά θετικά.
Στη Βουλή έχει εμπιστοσύνη μόνο το  12%  των Ελλήνων.
Στη Δικαιοσύνη το  52%.
Στο Δημόσιο το  23%.
Στην Αστυνομία το  66%.
Στον Στρατό το  79%.
Μόνο το  20%  των Ελλήνων έχει εμπιστοσύνη στην Ε.Ε., ενώ το  78%  απάντησε αρνητικά.


Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2016

O ταβερνόμαγκας αποτύπωσε όλα τα μοντέλα ανδρικού προτύπου που αποθέωσε η ελληνική τσιπουροκρατία

Σχολιάζει ο Josef Kapa, http://thecaller.gr

Το χτύπημα του χεριού στο τραπέζι είναι άσκηση βίας, πράξη επιβολής.
Οι απολογητές των απανταχού τυράννων, βρίσκουν στο πρόσωπο του Αλέξη, τον πατέρα που τους έδερνε για το καλό τους, τον επιλοχία που τους έκραζε για να γίνουν άντρες, τον δάσκαλο που τους χτύπαγε για να γίνουν άξιοι άνθρωποι.

Όλα δηλαδή τα μοντέλα ανδρικού προτύπου που αποθέωσε η ελληνική τσιπουροκρατία και φανατικά πολέμησε ο δυτικός πολιτισμός, τα αποτύπωσε σε συσκευασία του ενός ο ταβερνόμαγκας Αλέξης.

Ο Τσίπρας μας εκπαιδεύει στην βία και δημιουργεί φανατικό κοινό και φανατικούς εχθρούς.

Η μάχη απέναντι στο τραγικό αυτό πρόσωπο δεν είναι πολιτική.
Είναι η μάχη που δίνουμε μέσα μας, στο κάθε κύτταρο του ελληνικού οργανισμού να επιβληθεί ο κοσμοπολιτισμός και η ευγένεια ενάντια στον επιθετικό κουτσαβακισμό.

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016

Ο Αλέξης Τσίπρας γράφει στον Άγιο Βασίλη

Γράφει ο  Βαγγέλης Περρής, http://www.athensvoice.gr

 
Τιμημένε Άγιε Βασίλη, αγαπητέ συνάδελφε,

Όπως θα ξέρεις, όταν εγώ ήμουν μικρός δεν σου έγραφα γράμματα. Συμμετείχα στις καταλήψεις του νηπιαγωγείου και του δημοτικού και αυτό με πήγε λίγο πίσω στο συλλαβισμό. Όταν εκεί γύρω στα 12 μπορούσα από μόνος μου να γράφω στους τοίχους «Κ.Ν.Ε.», είχα πια καταλάβει ότι δεν είσαι αληθινός. Εγώ ήθελα από τότε να πιστέψω σε κάτι υπαρκτό. Εκεί υιοθέτησα τα κομμουνιστικά ιδεώδη και λάτρεψα τη Σοβιετική Ένωση. Τη χώρα που με τα τανκς της εξολόθρευε τους πολεμοχαρείς. Την πατρίδα που έδινε το δικαίωμα στο λαό να επιλέγει ελεύθερα μεταξύ της συμμετοχής στις παρελάσεις της Κόκκινης Πλατείας και τον εγκλεισμό στα γκούλαγκ. Δυστυχώς, όταν εγώ βρισκόμουν στην ευαίσθητη ηλικία των 15, συνέβη κάτι που με πλήγωσε ανεπανόρθωτα.

Η Κόκα-κόλα, η Αμίτα και το παριζάκι έριξαν τις λαοπρόβλητες σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, αλλά δεν το άφησα έτσι. Την Παραμονή της ίδιας Πρωτοχρονιάς, καθώς η οικογένεια έτρωγε την παραδοσιακή γαλοπούλα του συντρόφου Φλαμπουράρη (τη γεμίζεις με φούμαρα και τη τυλίγεις με φύκια, να γλύφεις τα δάχτυλά σου), ορκίστηκα εκδίκηση. Να κάνω ό,τι μπορώ προκειμένου να γυρίσει η ανθρωπότητα στις εποχές του Μαρξ και του Έγκελς. Το ορκίστηκα μάλιστα στα κρίστμας ρεζολούσιονς, αλλά η Μπέτυ μού είπε ότι αυτά είναι αμερικανιές. Με τη Μπέτυ τότε είχαμε υπογράψει συμβόλαιο ότι είναι το κορίτσι μου. Η Μπέτυ εκείνη τη μέρα γκρίνιαζε πολύ, εγώ για να την συνεφέρω της είπα ότι θα την κάνω βασίλισσα, αλλά εκείνη ήθελε καθηγήτρια του Πολυτεχνείου. Εγώ επέμενα, το διαπραγματεύτηκα σκληρά και τελικά μείναμε στο ότι θα την κάνω καθηγήτρια.

Εκείνο το βράδυ άκουσα τα καμπανάκια από το έλκηθρό σου και μου μπήκαν ιδέες. Γιατί να μη γίνω ο πρώτος αριστερός Άγιος Βασίλης; Δεν ήταν καθόλου δύσκολο! Πήγα στον δικό μας Βόρειο Πόλο, που ονομάζουμε Θεσσαλονίκη, και από εκεί άρχισα να μοιράζω δώρα σε όλο τον κόσμο. Τα παιδάκια θα πήγαιναν στους ζεστούς παιδικούς σταθμούς που θα χτίζαμε με τα λεφτά των πλούσιων καναλαρχών. Τα νοσοκομεία θα γέμιζαν με ευτυχισμένους ανθρώπους που ολημερίς θα έκαναν ενέσεις. Όσοι χρωστούσαν στις τράπεζες θα πλήρωναν τις δόσεις με κουραμπιεδόσκονη. Μια καλή νεράιδα θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ. Ο Ρούντολφ, το ελαφάκι, θα μοίραζε έκτακτες συντάξεις για το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, την Αποκριά...

Με πιστέψανε και σε αυτό το σημείο μοιάζουμε. Εκεί που διαφέρουμε είναι στον μηχανισμό υλοποίησης. Εσύ μπορείς να είσαι αραχτός όλο το χρόνο αλλά έχεις τους βοηθούς σου που στην κρίσιμη στιγμή σε βγάζουν ασπροπρόσωπο. Εγώ στην αρχή προσπάθησα με τα δικά μου τρολ αλλά μόλις τα διόρισα στη Γραμματεία Τύπου έχασαν τον ενθουσιασμό τους. Έτσι υποχρεώθηκα να τα κάνω όλα μόνος μου! Εγώ να ξύνομαι μπροστά στον Ομπάμα. Εγώ να κλαίω μπροστά στον τάφο του Φιντέλ. Εγώ να πηγαίνω στη Νίσυρο για να υπερηφανευτώ ότι αναστέλλεται η αύξηση του ΦΠΑ που θα καταργούσα.

Όλες αυτές τις ταλαιπωρίες θα μπορούσα να τις αντέξω αν δεν έβλεπα ότι ο λαός πιστεύει ότι δεν υπάρχω! Αναζήτησα βοήθεια στον Γιούρι Γκέλερ αλλά το μόνο που με έμαθε ήταν να λυγίζω άδεια κουτάλια. Εμείς τα κουτάλια πρέπει να τα γεμίζουμε, ελπίζω να με αντιλαμβάνεσαι, κι εσύ οικογένεια έχεις. Σου γράφω λοιπόν για να σε παρακαλέσω να μου μάθεις όλα τα κόλπα που συντηρούν τους μύθους. Είμαι διατεθειμένος να μαθητεύσω στο πλευρό σου για όσο χρειαστεί. Φυσικά δεν πρόκειται να σου φάω τη θέση, σε κάτι τέτοια η Αριστερά διατηρεί το ηθικό πλεονέκτημα – ρώτα και τον σύντροφο Αλαβάνο. Στείλε την απάντησή σου με περιστέρι γιατί η ΕΥΠ παρακολουθεί τα e-mail και μετά γίνονται κυριακάτικα πρωτοσέλιδα.

Άστα λα βικτόρια σιέμπρε

Σάντα Κλάους ις κάμινγκ του τάουν

Υ.Γ. Ξέχασα να σου ζητήσω δώρο. Θα σε παρακαλούσα να μου φέρεις το επιτραπέζιο «ο μικρός Αδόλφος». Περιμένω επισκέψεις από κάτι παρεξηγημένους βουλευτές και από κάπου πρέπει να αρχίσει η σύγκλιση.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016

Μη αναστρέψιμη η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ ...

Καταλυτική για την δημοσκοπική κατάρρευση του κυβερνώντος κόμματος είναι και αυτή η έρευνα τάσεων Δεκεμβρίου 2016 της  MRB. Αν συνδυαστεί με την καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ και σε μια σειρά πρόσφατες εκλογές μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων (Τεχνικό Επιμελητήριο, ΑΔΕΔΥ, Οικονομικό Επιμελητήριο), μπορούμε να συμπεράνουμε με σχετκή βεβαιότητα ότι, η πορεία αυτή είναι πλέον μη αναστρέψιμη.



Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Από τον Μπαλτάκο στον Παρασκευόπουλο, μια Χρυσή Αυγή δρόμος...

Είναι πιο σοκαριστικές οι δηλώσεις του αριστερού πρώην υπουργού Δικαισύνης για την Χρυσή Αυγή, από τις συνομιλίες του δεξιού, πρώην συνεργάτη του Αντ. Σαμαρά με τον Κασιδιάρη; Ας αναλογιστεί κανείς και ίσως βρεθεί προ δυσάρεστων διαπιστώσεων…

Με μία συνέντευξη (και μάλιστα σε έντυπο που σε κάνει να αναρωτιέσαι – θα τα έλεγε αυτά στην «Καθημερινή» ή στο «Βήμα»;), ο Νίκος Παρασκευόπουλος, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατορθώνει κάτι αξιοσημείωτο: πιάνει το νήμα από εκεί που το είχε αφήσει ο Τάκης Μπαλτάκος.

Σε πρώτο επίπεδο, ο ακαδημαϊκός που έγινε γνωστός σαν υπερασπιστής και θεωρητικός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιδεικνύει, ηθελημένα ή μη, έναν πρωτοφανή (;) πολιτικό κυνισμό.
Με τη συνέντευξή του στην «Βραδυνή της Κυριακής» χαϊδεύει τα αφτιά όλων εκείνων που έχουν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, όμως απειλούν να μην το ξανακάνουν.
Ολο και κάτι μπορεί να μαζέψει κάποιος και επειδή οι ψήφοι είναι πλέον πολύτιμες, το συνονθύλευμα του κοινωνικού σώματος που ήλπισε στον ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτεται.

– «Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη».

Ερμηνεία (πιθανή): «Εχουμε διαρροές προς την Χρυσή Αυγή, κάτι μπορούμε να συμμαζέψουμε, ας το προσπαθήσουμε, ποτέ δεν ξέρεις…». Απορία (αναπόφευκτη): Τι σημαίνει «ένταξη της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας»; Μήπως ότι αν χρειαστεί κάνουμε και κυβέρνηση μαζί της;

– «Τιμώ την ελληνική σημαία και πιστεύω ότι η ηθικο-κοινωνική αποδοκιμασία των προσβολών της θα είναι πολύ πιο αποτελεσματική».

Ερμηνεία (πιθανή): «Και αυτοί που καίνε τις σημαίες του χώρου μας είναι, ας μην τους βάλουμε απέναντι. Ποτέ δεν ξέρεις…»

– «Αν (η στάση της αστυνομίας απέναντι στους αντιεξουσιαστές) ήταν σκληρότερη, θα ήταν σκληρότερα και τα επεισόδια».

Ερμηνεία (πιθανή): «Αυτό ήταν το δόγμα που επικράτησε τον Δεκέμβριο του 2008. Ολα πήγαν καλά, γιατί να το αποκηρύξουμε; Ποτέ δεν ξέρεις…».

Σε δεύτερο επίπεδο, με την συνέντευξη αυτή ο κ. Παρασκευόπουλος (για τον οποίο δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι έχει γράψει ένα βιβλίο και το παρουσιάζει τις επόμενες ημέρες), επιχειρεί κάτι που κανείς δεν φανταζόταν όταν η Αριστερά καταλάμβανε την εξουσία. Με τη λογική ότι αυτό που προέχει τώρα είναι η εξουσία, ειδικώς αφότου ψηφίστηκαν μνημόνια, έρχονται νέα και οι ιδεολογικές εμμονές δεν οδηγούν πουθενά, ας τα δώσουμε όλα για την ψήφο και γαία πυρί μιχθήτω.

Ομολογουμένως, τόσο μεγάλο άλμα ο κ. Μπαλτάκος δεν είχε κάνει. Ας αναλογιστεί κάποιος αν οι συνομιλίες του με τον Κασιδιάρη ήταν τόσο σοκαριστικές όσο οι δηλώσεις του Παρασκευόπουλου…

Άγγελος  Κωβαίος, http://www.protagon.gr

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Σύριζα, Οιωνοί μιας επερχόμενης πτώσης...

Γράφει ο  Γρηγόρης Τζιοβάρας, http://www.newmoney.gr

 
Τι ενώνει τον Μίκη Θεοδωράκη με τον Δημήτρη Κοντομηνά; Ποιό κοινό στοιχείο μπορεί να είχαν ο Μανώλης Γλέζος με τον Σταύρο Ψυχάρη; Και τί είναι εκείνο που συνέδεσε κάποια στιγμή τον Παναγιώτη Λαφαζάνη με τον Τάκη Μπαλτάκο; Ή τον Αριστείδη Μπαλτά με τον Γιάννη Λούλη, τον Αλέκο Αλαβάνο με τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο και τη Γιάννα Αγγελοπούλου με τον Στέφανο Τζουμάκα;

Πρόκειται για ένα μικρό δείγμα πολύπειρων, κατά τεκμήριο, προσώπων από τον χώρο της πολιτικής και των επιχειρήσεων που τα προηγούμενα χρόνια γοητεύθηκαν από τις μεγαλοστομίες του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Με τον ένα ή τον άλλο, ο καθένας εξ αυτών συνέβαλε στην αναρρίχηση και στη διατήρησή του νεαρού πολιτικού στην πρωθυπουργία, την οποία κατέλαβε σχεδόν δια περιπάτου. Και, στην πραγματικότητα, το πέτυχε χωρίς να διαθέτει κανένα ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά, όπως περίτρανα πλέον αποδεικνύεται, με μοναδικό προσόν το θράσος το οποίο τροφοδοτούσε τον αμοραλισμό που του επέτρεπε να επιδίδεται σε κάθε είδους απίθανους ισχυρισμούς και υπερφίαλες διακηρύξεις, του τύπου «θα μας παρακαλούν να μας δανείσουν».

Είναι οι ίδιοι που ένας προς έναν, άλλος νωρίτερα και άλλος αργότερα, άρχισαν να αντιλαμβάνονται το μέγεθος της ασύγγνωστης πλάνης με την οποία αντιμετώπισαν τον κ. Τσίπρα. Θα αρκούσε να επισημάνει κανείς τα όσα με ύστερη γνώση πρεσβεύουν για εκείνον οι δύο προκάτοχοί του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος τον έχρισε διάδοχό του, και ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ο οποίος τον στήριξε σθεναρά στα πρώτα αρχηγικά βήματα. Παρότι βγαλμένοι και οι δύο από το καμίνι της προδικτατορικής και μεταδικτατορικής πολιτικής διαπάλης, βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν στο περιθώριο από ένα μειράκιο της πολιτικής που απέδειξε πως για να κερδίσει όσα διεκδικούσε ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα.

Δεν ήταν, πάντως, μόνον από την αριστερή όχθη όσοι –με πιο πρόσφατο, αλλά πιθανότατα όχι τελευταίο, τον Αριστείδη Μπαλτά, ο οποίος απομακρύνθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού, χωρίς, όπως δήλωσε, να καταλάβει γιατί- βίωσαν την ψυχρολουσία ότι «χρησιμοποιήθηκαν» για τη δόξα του εκκολαπτόμενου ηγέτη και κατόπιν τους επιφυλάχθηκε η τύχη της στημένης λεμονόκουπας. Αφήνοντας κατά μέρος τους επιχειρηματίες, οι οποίοι πιθανότατα είχαν ως μοναδικό κίνητρο την υπεράσπιση των επιχειρηματικών τους συμφερόντων, δεν μπορεί να μην εκπλήσσεται κανείς με όσους από τον χώρο της συντηρητικής παράταξης έπεσαν τόσο εύκολα θύματα της τσιπρικής γοητείας: «ο Τσίπρας ιδρώνει τη φανέλα» ισχυριζόταν στις αρχές του 2015 ο κ. Μπαλτάκος, πάλαι ποτέ στενός συνεργάτης του Αντώνη Σαμαρά. Ενώ την ίδια ώρα διάφοροι σμπίροι απέδιδαν στον έτερο «γαλάζιο» πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή φράσεις του τύπου «τον πάω τον "μικρό"» ή «ο "μικρός" έχει δίκιο» στην εποχή της βαρουφάκειας δήθεν διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους εταίρους.

Σε πείσμα, ωστόσο, των βαθυστόχαστων αναλύσεων του κ. Λούλη, ο οποίος υποστήριζε το καλοκαίρι του 2015 ότι «η σύνεση είναι η πιο καθοριστική πυξίδα στον δρόμο που μοιάζει να διαλέγει ο Aλέξης Tσίπρας» και προεξοφλούσε την κυριαρχία του στον λεγόμενο «μεσαίο χώρο», χαρακτηρίζοντάς την «ευπρόσδεκτο δώρο», όποιος διάβασε την τελευταία δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη για τον.... «μάγκα Τσίπρα», ο οποίος, ενώ «το παίζει επαναστάτης» στην Αβάνα, επιστρέφοντας στην Αθήνα «ξαναγίνεται «το παιδί που κάνει τα θελήματα της Μέρκελ», εύκολα αντιλαμβάνεται πόσο η πραγματικότητα διέψευσε τις προσδοκίες όλων όσοι είχαν επενδύσει στον πολιτικό που αυτοεπαιρόταν δημοσίως επειδή «κατάφερε στα σαράντα του να γίνει πρωθυπουργός».

Ανεξαρτήτως αν συμφωνεί ή όχι κανείς με την εμβρίθεια της πολιτικής ανάλυσης του διάσημου μουσικοσυνθέτη, τα όσα έγραψε ο Μίκης σχολιάζοντας το πρωθυπουργικό ταξίδι στην Κούβα, αποτελούν έναν σαφή οιωνό για το ξεκίνημα της αντίστροφης μέτρησης προς την πτώση της εξουσίας του κ. Τσίπρα. Μιας εξουσίας που οικοδομήθηκε στα σαθρά θεμέλια θεολογικού τύπου πεποιθήσεων όπως εκείνη που ήθελε τους δανειστές να μας διαγράφουν το μεγαλύτερο μέρος τους χρέους, χάρις στη γοητεία που θα ασκούσε πάνω τους ο έλληνας πρωθυπουργός, κατά το προηγούμενο της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ που του είχε παραδοθεί αμαχητί.

Άλλωστε, μόνον όποιος εθελοτυφλεί δεν βλέπει πλέον τη μεγάλη μεταστροφή της κοινής γνώμης, όπως καταγράφεται και στις έρευνες που δημοσιεύουν και φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης. Πέρασε, για παράδειγμα, σχετικά απαρατήρητη μια μέτρηση – καταπέλτης που είδε τις προηγούμενες ημέρες το φως από τις στήλες της «Εφημερίδας των Συντακτών». Η εταιρία Prorata που τη διεξήγαγε βρήκε ότι μόλις το 8% του εκλογικού σώματος δηλώνει, με βεβαιότητα ανώτερη του 80%, πρόθεση να ξαναψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν το αντίστοιχο ποσοστό για τη ΝΔ είναι 21%, καθώς επίσης και ότι είναι πολύ λιγότεροι εκείνοι που χαρακτηρίζουν «έντιμο» και «αποτελεσματικό» τον Αλέξη Τσίπρα σε σχέση με όσους πιστεύουν το ίδιο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Ακόμη πιο σημαντικά, όμως, είναι τα ευρήματα της ίδιας έρευνας που καταδεικνύουν ότι πλέον όλα όσα υπερασπίζεται ο κ. Τσίπρας είναι μειοψηφικές απόψεις για την ελληνική κοινωνία, η οποία διαφωνεί, πλειοψηφικά, με τον χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας, τάσσεται υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων, συμφωνεί να απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι που αξιολογούνται αρνητικά και επιθυμεί χαμηλότερη φορολογία για τις επιχειρήσεις.

Ο πιο αξιόπιστος οιωνός, όμως, για τα μελλούμενα μοιάζει να είναι η απάντηση στο ερώτημα – άλλοθι των κυβερνώντων: «και γιατί οι άλλοι καλύτεροι ήταν;». Όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας απαντούν θετικά και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθούν ούτε οι πιο ακραίοι αρνητές της δημοσκοπικής αξιοπιστίας.


Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Η πτώχευση δεν πρέπει να συνδυασθεί με μια εθνική ήττα....

Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά η ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αἰσχύλου, Γιώργος Σεφέρης, 1969.

Του  Αλέξη Παπαχελά, http://www.kathimerini.gr

Π​​ολλοί και σοβαροί ιστορικοί και διανοούμενοι πιστεύουν ότι οι μεγάλες κρίσεις στον τόπο μας καταλήγουν στο τέλος σε κάποια τραγωδία, που ξεπερνάει τα όρια της οικονομικής καταστροφής. Ομολογώ ότι έχω την ίδια αγωνία αυτή την περίοδο. Η Ελλάδα είναι πτωχευμένη και υπό διεθνή επιτροπεία. Οι θεσμοί της τρίζουν και η κοινωνία έχει βουλιάξει σε ένα τέλμα απελπισίας και κυνισμού. Η κρίση είναι πραγματικά συστημική.

Αυτά όλα συμβαίνουν, όμως, σε ένα πολύ επικίνδυνο περιβάλλον. Οι ΗΠΑ περνούν μια μεταβατική περίοδο, που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Υπάρχει κενό «εξουσίας» στον δυτικό κόσμο, και δεν πρόκειται να καλυφθεί για αρκετούς μήνες. Δεν ξέρω, και κανείς δεν μπορεί να ξέρει, ποια θα είναι η πολιτική Τραμπ στην ανατολική Μεσόγειο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι για μερικές εβδομάδες, και πιθανότατα μήνες, δεν θα ξέρουμε ποιος παίρνει τις αποφάσεις στην Ουάσιγκτον και τι θέλει. Στην Ευρώπη, έχουμε μια αποδυναμωμένη Γαλλία με πρόεδρο που έχει ήδη αποχαιρετήσει. Και μια καγκελάριο, που είναι de facto ηγέτις του δυτικού κόσμου –μέχρι νεωτέρας– αλλά χωρίς πολλά γεωπολιτικά όπλα. Ο μοχλός πίεσης που λεγόταν ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας μάς άφησε γεια. Οποιος Ελληνας ηγέτης τηλεφωνήσει στις Βρυξέλλες ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα εν μέσω μιας κρίσης δεν θα πρέπει να περιμένει να φτάσει το «ιππικό».

Οσο για την Τουρκία, έχει μπει σε αχαρτογράφητα νερά. Οι Τούρκοι ήταν προβλέψιμοι. Ξέραμε τις ισορροπίες πολιτικών - Ενόπλων Δυνάμεων και μπορούσαμε να μαντέψουμε την επόμενη κίνησή τους. Μιλάμε όμως για ένα νέο σκηνικό, πολλά ανοικτά μέτωπα, αστάθμητους παράγοντες και –το κυριότερο– για έναν ηγέτη που κανείς, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν μπορεί να τον «διαβάσει» εύκολα.

Τώρα, λοιπόν, ξαφνικά το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά έφτασαν, για ακόμη μία φορά, σε θερμοκρασίες που «βράζουν». Στην Αθήνα έχουμε μια αδύναμη πολιτική ηγεσία που πιέζεται εσωτερικά από διάφορες κατευθύνσεις και δεν έχει ξεκάθαρη στρατηγική. Εχει, δυστυχώς, κάποιος την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος διαχειρίζεται αυτά τα κρίσιμα ζητήματα. Ο Ερντογάν από την πλευρά του πιέζει και θέλει να τα βάλει όλα, τώρα, στο τραπέζι. Η στιγμή δεν είναι καλή. Η πίεση θα κλιμακωθεί πάντως. Το αθώο σενάριο λέει ότι η Αγκυρα θα παίξει ένα blame game (παιχνίδι επίρριψης ευθυνών), θα επιχειρήσει, δηλαδή, να πείσει πως κάνει ό,τι μπορεί για να λύσει τα θέματα, αλλά η Αθήνα ή δεν μπορεί ή δεν θέλει να την ακολουθήσει. Το λιγότερο αθώο σενάριο είναι ότι το blame game θα συνοδευθεί από απτές και σχετικά βίαιες κινήσεις για να αναγκασθούν η ελληνική πλευρά και η Λευκωσία να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν πάει το μυαλό σε κάποιου είδους πόλεμο, αλλά σε κάποιο περιορισμένο επεισόδιο που θα ωθήσει σύμπασα τη διεθνή κοινότητα να καλέσει τα «εμπλεκόμενα μέρη» να καθίσουν σε ένα τραπέζι.

Οι επόμενες κινήσεις απαιτούν μεγάλη σύνεση και προσοχή. Η πτώχευση δεν πρέπει να συνδυασθεί με μια εθνική ήττα. Το χειρότερο που μπορεί να πάθουμε, και μας έχει συμβεί πολλές φορές σε κρίσιμες στιγμές, είναι να χωρισθούμε σε προδότες και υπερπατριώτες, σε μια διαμάχη Λευκωσίας - εθνικού κέντρου και όλα τα συναφή. Πατριωτισμός δεν είναι οι ιαχές και τα πανηγύρια αλλά η αποφασιστικότητα που σταθμίζει με «κρύο αίμα» τη διεθνή συγκυρία, κερδίζει συμμάχους και παίρνει αποφάσεις που συμφέρουν τον τόπο. Η Ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί. Να πάμε από την πτώχευση του 1893 στους θριάμβους που ακολούθησαν το 1909, χωρίς να περάσουμε από το μαύρο 1897...

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Συριζα, Ανελ, ΧΑ: Η dream team των «πατριδεμπόρων» στο Καστελόριζο

Του  Νίκου Ζαχαριάδη, http://www.protagon.gr

Η «εκδρομή» προσέφερε στους βουλευτές ευκαιρία να εξασφαλίσουν μια σειρά από πόζες κατάλληλες να κοσμήσουν τα προσωπικά τους sites και τις σελίδες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Υπήρξε βέβαια η αμηχανία να βρίσκεσαι στο ίδιο κάδρο με υπόδικους χρυσαυγίτες αλλά δεν βαριέσαι... 

Μια κατά φαντασίαν «πολεμικού τύπου» περιοδεία πραγματοποιεί από το πρωί σε ακριτικά νησιά ο υπουργός Εθνικής Αμυνας συνοδευόμενος από τους τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ αλλά και της Χρυσής Αυγής που συμμετέχουν στην επιτροπή Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής.

Δεδομένου μάλιστα ότι στην «εκδρομή» του ΥΠΕΘΑ με τα Σινούκ (σ.σ.: στο ένα επέβαιναν οι δημοσιογράφοι και το συνεργείο της ΕΡΤ και στο άλλο οι επίσημοι) δεν συμμετέχουν εκπρόσωποι των υπόλοιπων κομμάτων της Βουλής, χρειάστηκε όλη η εφευρετικότητα των φωτογράφων και των εικονοληπτών ώστε να μην υπάρξει κανένα (σ.σ.: μα κανένα…) πλάνο του Πάνου Καμμένου ή των υπόλοιπων βουλευτών δίπλα στον Ηλία Κασιδιάρη, τον Χρήστο Παππά και τον Γιάννη Αϊβατίδη που εκπροσώπησαν τη Χρυσή Αυγή.

Η «εκδρομή» προσέφερε στους βουλευτές ευκαιρία να εξασφαλίσουν μια σειρά από πόζες κατάλληλες να κοσμήσουν τα προσωπικά τους sites και τις σελίδες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθώς περιέχουν άφθονες ελληνικές σημαίες, πόζες με κιάλια όπου υποτίθεται επιθεωρούν προσκυνήματα σε εκκλησίες και πόζες δίπλα σε στρατιώτες που στέκονται προσοχή.

Η εκδρομή στα νησιά Ρω, Στρογγύλη και Καστελόριζο αρχικά είχε «αμπαλαριστεί» από την ηγεσία του ΥΠΕΘΑ ως συνεδρίαση της επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων. Οταν όμως διαπιστώθηκε πως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν αφού όπως ενημέρωσε και ο πρόεδρος της επιτροπής Κώστας Δουζίνας (σ.σ.: που ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ) οι συνεδριάσεις των επιτροπών δεν μπορούν να πραγματοποιούνται εκτός κοινοβουλίου ο Πάνος Καμμένος, μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την ευκαιρία για μια βόλτα με το ελικόπτερο, την μετέτρεψε σε «επίσκεψη ενημέρωσης»…

Εκ μέρους των υπόλοιπων κομμάτων που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τον Πάνο Καμμένο μάλιστα, εκδόθηκαν αρκετά αιχμηρές ανακοινώσεις. Η Νέα Δημοκρατία μίλησε για «ρηχό εντυπωσιασμό», η Δημοκρατική Συμπαράταξη μέσω του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Λοβέρδου έκανε λόγο για «επικοινωνιακές αρλούμπες» και το ΚΚΕ έκανε λόγο για «παράτες» και «ψευτολεονταρισμούς» ενώ δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει και την παρουσία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής: «η σύνθεση τελικά της αποστολής, με τους κυβερνητικούς βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, αγκαλιά με τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, δείχνει ότι τέτοιες ενέργειες ανοίγουν επικίνδυνους δρόμους», καταλήγει στην ανακοίνωσή του. Στο ίδιο μήκος κύματος και το Ποτάμι που κατηγόρησε τον υπουργό Αμυνα ότι «σαμποτάρει απροκάλυπτα το εθνικό μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων στήνοντας ακροδεξιές φιέστες στο Καστελόριζο με πρωταγωνιστές τους Χρυσαυγίτες βουλευτές».

Τέλος η Ενωση Κεντρώων τήρησε στάση αναμονής «για να διαλευκάνει τις ακριβείς προθέσεις του υπουργού και να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις των υπόλοιπων κομμάτων». Δηλαδή η επίσημη στάση του κόμματος ήταν να δει πρώτα τι θα κάνουν οι άλλοι.

Tο πρωί της Δευτέρας, τούρκος αξιωματούχος αναφέρθηκε στο Μαράθι. Να περιμένουμε νέα περιοδεία, με διευρυμένη σύνθεση;
k2
Η τεχνική των πλάνων είναι σαφής. Μπροστά ο υπουργός, πίσω του οι υπόλοιποι και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής κρυμμένοι πίσω από ένα τείχος ένστολων για να μην υπάρχουν στις εικόνες και ξενίσουν τον Πρωθυπουργό που την ίδια ώρα έκανε δηλώσεις για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη

k11
Η εικόνα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην καμπάνια του ΕΟΤ με θέμα «Ζήσε τον Μύθο σου στην Ελλάδα»

k4
Η Ελένη Αυλωνίτου ανεβάζει στα προσωπικά της social media την είδηση της επίσκεψης. Λίγο η ζαλάδα από το Σινούκ, λίγο η βιασύνη να το ανεβάσει πρώτη, τελικά το «Ρω» έγινε «Τω»…

k10
Μια πόζα προορισμένη να μπει στα αναγνωστικά του μέλλοντος με τίτλο «Το νέο Κρυφό Σχολειό»

k1
Είναι εμφανής η προσπάθεια του Ηλία Κασιδιάρη να μην ορμήσει έτσι όπως είναι στα απέναντι παράλια της Μικράς Ασίας

k3
Ο Χρήστος Παππάς μάλλον θα κορνιζώσει αυτή τη φωτογραφία. Δίπλα σε εκείνη που χαιρετάει ναζιστικά. Εξάλλου και στις δύο έχει το ίδιο χτένισμα

k6
Η Νίνα Κασιμάτη δεν είχε δικό της στεφάνι να καταθέσει γιατί προφανώς δεν προβλεπόταν. Οπότε αρκέστηκε σε δυο λουλουδάκια για να βγει η φωτογραφία της «εθνικής κατάνυξης»

k5
Εντάξει, οι Ελληνες δεν γονατίζουν ποτέ. Εκτός αν πρέπει να κρατήσουν το μικρόφωνο για να βγει το «ένδοξο πλάνο»

k9
Ο ΥΠΕΘΑ επιθεωρεί ταλαιπωρημένους από τις προετοιμασίες για την υποδοχή του φαντάρους. Πίσω του ο Κώστας Κατσίκης ελέγχει αν υπάρχει κάποιος ομοφυλόφιλος τριγύρω

k13
Ο Πάνος Καμμένος καταθέτει στεφάνι στον τάφο της Κυράς της Ρω. Εμφανής η προσπάθειά του να μην φορέσει το μαντίλι της στο κεφάλι του…

15241880_1023531264443246_4672570335233111194_n
Ουπς… Ο φωτογράφος προφανώς αφαιρέθηκε και έβαλε στο ίδιο κάδρο τον Ηλία Κασιδιάρη με τον Δημήτρη Βίτσα, τον Πάνο Καμμένο, την Ελένη Αυλωνίτου, τον Κώστα Κατσίκη. Αντε τώρα να εξηγείς…

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Μαζέψτε τον, οι παλικαρισμοί και τα σόου Καμμένου δεν βοηθούν τη χώρα…

Γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς,
http://www.protagon.gr

Το παιχνίδι της έντασης βολεύει μόνο την Τουρκία. Ο υπουργός Αμυνας έχει καθήκον να διασφαλίζει την άρτια λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων. Και όχι να επιδίδεται σε παλικαρισμούς και να στήνει προπαγανδιστικές φιέστες.

Το παιχνίδι των προκλήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο είναι διαχρονικό. Επαναλαμβάνεται και αυτήν την περίοδο για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν. Η απάντηση της Ελλάδας είναι , επίσης διαχρονικά, ίδια: δεν «τσιμπάει» στις προκλήσεις και έχει ως σύμμαχό της  το Διεθνές Δίκαιο.

Στο πλαίσιο αυτό απάντησαν πολύ σωστά μέχρι στιγμής και όσες φορές χρειάστηκε  ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το υπουργείο Εξωτερικών. Ωσπου ανέλαβε «δράση» και ο υπουργός Αμυνας, με αχρείαστους χαρακτηρισμούς και απόπειρα να στήσει ένα μικρό σόου, με στόχο την προσωπική του προβολή και την αποκόμιση πολιτικών κερδών.

Δουλειά του υπουργού Αμυνας είναι να διασφαλίζει την άρτια λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων. Δεν είναι να ακολουθεί την τακτική των προκλήσεων των γειτόνων. Για παράδειγμα ποιο σκοπό εξυπηρετεί ο χαρακτηρισμός «ηλίθιες» που χρησιμοποίησε για τις δηλώσεις Ερντογάν; Επίσης, ποιο σκοπό εξυπηρετεί η φράση του «γονυπετής ο κ. Ερντογάν ζήτησε συγγνώμη από τον Πούτιν»; Και τι θα κάνει ο κ. Καμμένος τώρα που το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας χαρακτήρισε εκείνον «μη σοβαρό»; Θα ψάξει να βρει κάποιον πιο βαρύ χαρακτηρισμό για να απαντήσει;

Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά, ας συγκρατηθεί ο κ. Καμμένος. Η θέση που κατέχει δεν προσφέρεται για τέτοια. Πολύ περισσότερο δεν προσφέρεται για σόου και φιέστες, όπως αυτή που πήγε να στήσει με τη «συνεδρίαση» της Επιτροπής Αμυνας και Εξωτερικών της Βουλής στο Καστελλόριζο. Ευτυχώς, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατάλαβαν αμέσως πού το πήγαινε  και αντέδρασαν. Ευτυχώς, επίσης, που το κατάλαβαν ο πρόεδρος της Βουλής και κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και το «οικουμενικό» σόου, που πήγαινε να φτιάξει ο κ. Καμμένοςματαιώθηκε.


Ο περί ου ο λόγος υπουργός δεν ενδιαφέρεται για τη σφυρηλάτησηυποτίθεταιδιακομματικής ομοψυχίας. Αλλιώς δεν θα απαντούσε σε ένα κόμμα ως πολιτικάντης, θυμίζοντας ότι ο πρώην Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελλόριζο την είσοδο στο Μνημόνιο.  

Διότι είναι πολύ εύκολο να του υπενθυμίσει κάποιος τους δικούς του παλικαρισμούς, που έγιναν  «ναι σε όλα» και «στα τέσσερα», κατά τη δική του έκφραση.

Ο χειρισμός κρίσιμων εθνικών θεμάτων απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αυτοσυγκράτηση πολιτικά χαρακτηριστικά που δεν  διαθέτει ο κ. Καμμένος, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως τα τελευταία χρόνια. Ο χειρισμός τέτοιων θεμάτωνρέπει να) αποκλείει  πολιτικάντικες συμπεριφορές.

Η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να παίξει το παιχνίδι της έντασης με την Τουρκία. Πρέπει να θωρακίζεται αμυντικά και να ενισχύει τα διεθνή στηρίγματά της. Το πρώτο είναι δουλειά του κ. Καμμένου, για τα άλλα υπάρχουν αρμοδιότεροι.

Σε κάθε περίπτωση, ας του εξηγήσουν ότι οι σχέσεις με την Τουρκία δεν είναι  συνέδριο των ΑΝΕΛ για να επιδίδεται σε παλικαρισμούς και προπαγανδιστικές πιρουέτες. Ας τα αφήσει στην άκρη αυτά, τουλάχιστον μέχρι να περάσει αυτή η επικίνδυνα λεπτή χρονική συγκυρία. Κι αν δεν το καταλαβαίνει εκείνος, έχει υποχρέωση ο κ. Τσίπρας να του τα κόψει.