Αν και τα 'όσα
έχουν μεσολαβήσει στην υπόθεση των αθλητικών σωματείων είναι λίγο πολύ
γνωστά, τα συνοψίζω παρακάτω για ν’ αποκτήσει κάθε
αναγνώστης μια ολοκληρωμένη εικόνα.
Τον Σεπτέμβριο του 2014, τα σωματεία ζητούν από τις Σχολικές Επιτροπές να τους παραχωρήσει τα σχολικά
γυμναστήρια, αποδεχόμενα οικονομικές υποχρεώσεις, που δεν περιμένουν να
εφαρμοστούν, όπως ποτέ μέχρι τότε. Για να πάρουν πολλές ώρες προπόνησης,
κάποιοι δηλώνουν ψευδή στοιχεία για τα παιδιά των ακαδημιών τους, αλλά οι Σχολικές
κλείνουν τα μάτια, παρά τις διαμαρτυρίες ορισμένων και κατανέμουν τον χρόνο με μεροληπτικά
κριτήρια υπέρ ‘κολλητών’.
Το αποτέλεσμα δυσαρεστεί πολλούς κι η μουρμούρα
φτάνει στο δήμαρχο, που αναλαμβάνει (κακώς) το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου. Τελικά,
οι ελεύθερες ώρες για τους δημότες εξαφανίζονται από το πλάνο και προστίθεται
το 3ευρο και η υποχρεωτική ασφάλιση των παιδιών, αμελητέου κόστους όπως αποδεικνύεται
τελικά. Αυτό ενώνει τα σωματεία εναντίον της δημοτικής αρχής και με την
καθοδήγηση 2-3 ατόμων - ανάμεσά τους και του γραμματέα δημοτικής παράταξης - η
αντιπαράθεση αποκτά σαφή πολιτικό χαρακτήρα. Το θερμόμετρο της έντασης ανεβαίνει
χωρίς ουσιαστικό λόγο, τα σωματεία μαζεύουν υπογραφές από γονείς και γίνονται δύο
θυελλώδεις συνεδριάσεις στο Δ.Σ, χωρίς όμως θετικό γι αυτά αποτέλεσμα.
Τουναντίον,
στη προσπάθειά τους ν’ αποκτήσουν συμμάχους, βάζουν στο κάδρο και τα ποδοσφαιρικά
και πολιτιστικά σωματεία, μάλλον εν αγνοία τους. Αυτό όμως δίνει την ευκαιρία στη
δημοτική αρχή να βγει από την ‘άμυνα’ και να πάρει την πρωτοβουλία: αναγγέλλει τρία
σημαντικά προγράμματα δωρεάν για τα παιδιά (καλοκαιρινά camps, μαζικό αθλητισμό και δημιουργική
απασχόληση) και ξεκινά άμεσα διαβούλευση
εφ’ όλης της ύλης για τις αθλητικές εγκαταστάσεις και τον κανονισμό λειτουργίας
τους.
Μια λοιπόν που τα πράγματα
έφτασαν (ανέλπιστα) ως εδώ, καλό είναι να ξέρουμε ποια θέματα πρέπει να
συζητηθούν, ώστε η διαβούλευση να έχει ουσία -αλλιώς, θα είναι μια σούπα, όπως τόσα
χρόνια. Οι ενδιαφερόμενοι φορείς και πολίτες, αλλά και οι δημοτικές παρατάξεις,
θα πρέπει να απαντήσουν σαφώς πάνω σε θέματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των
μέχρι τώρα δημόσιων συζητήσεων και αντιπαραθέσεων. Μερικά απ’ αυτά είναι και τα
εξής:
- Ποιος είναι ο ρόλος του Δήμου – ή του ανεκδιήγητου
Θέσπιδος – από δω και πέρα; Θα καθορίσει τους στόχους των νέων προγραμμάτων ή θα
συνεχίσει να είναι απλή ορντινάτσα, παραχωρώντας δημοτική περιουσία, χρόνο και
χρήματα σε ιδιώτες;
- Πώς θα εξασφαλιστεί η ασφάλεια και η συντήρηση των
εγκαταστάσεων; Πώς θα διαπιστώνονται οι φθορές; Τι θα γίνεται με τους καθ’ έξη
παραβάτες;
- Ποιοι θα δικαιούνται να χρησιμοποιούν τις
αθλητικές εγκαταστάσεις του δήμου και με ποια προτεραιότητα; Κάτω από ποιες
προϋποθέσεις και με τι διαδικασίες θα γίνεται η παραχώρηση στους φορείς; Θα προηγούνται
τα προγράμματα του δήμου ή των σωματείων; Με ποια κριτήρια θα κατανεμηθεί δίκαια
ο χρόνος ανάμεσα στους ενδιαφερόμενους; Και με ποιον τρόπο θα ελέγχονται για
την τήρηση των υποχρεώσεών τους;
- Πώς πρόκειται να διοργανώσει ο δήμος τα προγράμματα
μαζικού αθλητισμού που εξήγγειλε; Πόσα τμήματα και σε ποια αθλήματα θα γίνουν,
με ποια τεχνογνωσία και με ποιον τρόπο θα πληρώνει το προσωπικό τους;
- Σε ποιους τομείς και με ποιον τρόπο θα γίνει η αναγγελθείσα
συνεργασία (κατά τη γνώμη μου εφικτή) ανάμεσα στον δήμο και τα σωματεία; Θα συνυπολογιστεί
με την ύπαρξη ή μη οικονομικού αντιτίμου για την παραχώρηση;
- Τι θα γίνει με τα έσοδα των γηπέδων του δήμου από κυλικεία
και διαφημίσεις, που προς το παρόν τα καρπούνται άλλοι; Θα μπει κάποια τάξη ή
θα συνεχιστεί το ίδιο πανηγύρι που ισχύει σήμερα;
Η μεγάλη
ευκαιρία τη στιγμή αυτή έγκειται στο ότι κάποιοι άθελά τους άνοιξαν τη βεντάλια
περισσότερο απ’ ότι είχαν σκοπό. Κι εδώ τώρα θα φανεί ανοικτά η θέση που θα
πάρει ο καθένας. Πόσο αποφασιστικός θα είναι για το ξήλωμα του παλιού σκηνικού.
Ή από την άλλη, πόσο προσεκτικός μη και θιγούν συμφέροντα που υπηρετεί.
Όμως, για να
έχουν νόημα και πρακτική εφαρμογή τα παραπάνω, πρέπει η συνεργασία που
προανήγγειλε η δημοτική αρχή (και που κάποιοι ανόητοι φανατικοί βιάστηκαν να
λοιδορήσουν) να είναι ουσιαστική. Το ταγκό χρειάζεται δύο. Αλλά για να το
πετύχει, οφείλει πρώτα απ’ όλα να συνειδητοποιήσει τη ένδειά της σε πολιτικό
προσωπικό και ν’ αναζητήσει νέες συμμαχίες – μ’ ανθρώπους μέσα απ’ την κοινωνία
και, γιατί όχι, ίσως και με στελέχη της αντιπολίτευσης.
Αλλιώς, οι
δυσλειτουργίες στα Νομικά Πρόσωπα και προπαντός η συνεχιζόμενη αθλιότητα στον
Θέσπι θ’ αποτελέσουν το κανόνα, που θ’ ακυρώσει το ηθικό πλεονέκτημα – γιατί από
αποτελεσματικότητα δε γίνεται λόγος… Και τότε η δημοτική αρχή, με προεξάρχοντα
τον δήμαρχο, θα έχει χειρότερη τύχη από τους προηγούμενους