Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Γιατί στηρίζουν τον Τσίπρα ορισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες

Γράφει ο Παναγιώτης Κ. Ιωακειμίδης,
http://www.tanea.gr

 Η εμφανής στήριξη που ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως Γερμανία και Γαλλία, δείχνουν προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ απαιτεί εξηγήσεις καθώς ιδεολογικά και πολιτικά μάλλον είναι «ανίερη». Ιδεολογικά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν έχει πολλά κοινά στοιχεία ούτε με τους γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες ούτε με τους γάλλους Σοσιαλιστές. Βεβαίως οι κυβερνήσεις -μέλη της ΕΕ οφείλουν να έχουν καλές σχέσεις συνεργασίας για την προώθηση κοινών στόχων και διακρατικών σχέσεων. Στην περίπτωση όμως του Αλέξη Τσίπρα, η στήριξη φαίνεται να προσλαμβάνει και ένα ευδιάκριτο προσωπικό στοιχείο: Ανγκελα Μέρκελ και Φρανσουά Ολάντ εμφανίζονται να «αγκαλιάζουν» ένθερμα τον Τσίπρα, ξεχνώντας ακόμα και τις βιτριολικές προσβολές που ο τελευταίος είχε εκστομίσει εναντίον τους.

Προφανώς έτσι εξυπηρετείται η προσωπική πολιτική ατζέντα των δύο ηγετών. Για τη Μέρκελ στη διαχείριση κυρίως του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού, για τον Ολάντ στην αναζήτηση ενός «αριστερού προσωπείου» (αφού έχει χάσει το αριστερό του πρόσωπο στο εσωτερικό της χώρας του) ενόψει εκλογών. Φτηνά τεχνάσματα.

Αλλά υπάρχουν και βαθύτερα αίτια που εξηγούν γιατί οι χώρες αυτές (και κάποιες άλλες) στηρίζουν Τσίπρα, κλείνοντας ερμητικά τα μάτια σε όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Και στα αίτια αυτά δεν περιλαμβάνεται η εκτίμηση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μπορεί να εφαρμόσει πιο αποτελεσματικά το Μνημόνιο, απορροφώντας τους κοινωνικούς κραδασμούς. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι το δόγμα που τείνει να επικρατήσει ανάμεσα σε κεντρικές πρωτεύουσες της Ενωσης είναι ότι λόγω Προσφυγικού/Μεταναστευτικού, οικονομικής κρίσης και κυρίως λόγω μεταρρυθμιστικής αδυναμίας είναι προτιμότερο η Ελλάδα να οριοθετηθεί ως «χώρος άτυπου ειδικού καθεστώτος» στο πλαίσιο της ΕΕ, ως χώρα - ειδική περίπτωση. Επομένως δεν έχει ιδιαίτερο νόημα για την Ευρώπη να επιμείνει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να επιτευχθεί π.χ. η θεσμική και διοικητική αναβάθμιση της χώρας.

Η Ευρώπη, με άλλα λόγια, έπαψε ουσιαστικά να ενδιαφέρεται για τη μεταρρύθμιση της χώρας, γι' αυτό κλείνει αφτιά και μάτια στα όσα δυσάρεστα συμβαίνουν σε διοίκηση, σε Δικαιοσύνη, σε αδυναμία εξευρωπαϊσμού. Στο Προσφυγικό/Μεταναστευτικό, η Ελλάδα έχει επίσης περιέλθει σε «χώρα ειδικού καθεστώτος» ιδιαίτερα μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Η συμφωνία αυτή, ουσιαστικά, «έβγαλε» την Ελλάδα από τον πυρήνα της ΕΕ και την ομαδοποίησε με την Τουρκία ως ειδικό πεδίο δράσης. Το ότι η κυβέρνηση αποδέχτηκε τόσο ανέμελα και χωρίς πρόσθετες εγγυήσεις το καθεστώς αυτό ερμηνεύει και τη στήριξη πολλών Ευρωπαίων. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος ηγέτης, αντί του Τσίπρα, θα δεχόταν τόσο εύκολα η Ελλάδα να διολισθήσει σε «χώρα ειδικού καθεστώτος».

Στο πλαίσιο του ειδικού καθεστώτος αυτού, όμως, το βασικό που ενδιαφέρει την Ευρώπη είναι να εκπληρωθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι του Μνημονίου και η ανακοπή της ροής των προσφύγων. Και η κυβέρνηση Τσίπρα προσφέρει αυτά με αντάλλαγμα τη στήριξη για την παραμονή στην εξουσία.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Η ακατάσχετη μπαρουφολογία του κυβερνητικού θιάσου...

Γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς,
http://www.protagon.gr

Δεν πέρασαν ούτε έξι μήνες από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε εντολή στους υπουργούς να λύνουν τα προβλήματα του κόσμου και όχι να φλυαρούν στις τηλεοπτικές εκπομπές. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε καθημερινά.

Από τη μέρα που ο Πρωθυπουργός συνέστησε στους υπουργούς του να λύνουν τα προβλήματα του κόσμου και όχι να στελεχώνουν τις εκπομπές των τηλεοπτικών καναλιών (εδώ), άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα στοιχήματα. Πόσο θα αντέξουν; Πότε θα γράψουν τη σύσταση, προτροπή ή εντολή στα καινούργια υποδήματά τους και θα αρχίσει το ρεσιτάλ μπαρουφολογίας;

Κάποιοι το έκαναν από τις πρώτες κιόλας μέρες. Κάποιοι χρειάστηκαν ένα-δύο μήνες. Σε κάθε περίπτωση, δεν συμπληρώθηκε ακόμα τo εξάμηνο της νέας κυβέρνησης και τα μάτια μας και τα αυτιά μας δεινοπαθούν με αυτά που βλέπουν και ακούνε.

Παρατηρώ τη φωτογραφία από το τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου. Από τους τρεις που κάθονται εκ δεξιών και εξ ευωνύμων του Αλέξη Τσίπρα, ο ένας (ο αντιπρόεδρος Γιάννης Δραγασάκης) είναι σχετικά φειδωλός στις εμφανίσεις του. Οι άλλοι δύο (Πάνος Καμμένος και Παναγιώτης Κουρουμπλής) καθόλου. Ο δεύτερος, ειδικά, το έχει τερματίσει. Μιλάει ακατάπαυστα επί παντός του επιστητού. Κι όταν αντιληφθεί ότι αμόλησε την κοτσάνα, δεν έχει κανένα πρόβλημα να ξαναβγεί την επομένη, για να τη διορθώσει. Oπως έγινε τις προάλλες με το «Νταχάου η Ειδομένη».

Μετράω υπουργούς και ψάχνω βρω ποιοι δεν έχουν μιλήσει ή έστω ποιοι έχουν μιλήσει, αφού έχουν επεξεργαστεί σοβαρά κάποιο θέμα της αρμοδιότητάς τους και είναι έτοιμοι να νομοθετήσουν και να το εφαρμόσουν. Ελάχιστοι. Ανακαλώ τη μνήμη του πόσοι βγαίνουν για ψύλλου πήδημα, για να πετάξουν μια πομφόλυγα, για να τσακωθούν με τους παρουσιαστές, για να κάνουν ντόρο. Δεν είναι και δύσκολο: Κουρουμπλής, Καμμένος, Πουλάκης,  Φλαμπουράρης, Φίλης, Κατρούγκαλος, Φωτίου, Αλεξιάδης, Μπαλτάς κ.ο.κ,  για να πάρουμε μόνο τους πιο τακτικούς.

Η «βαρουφακίαση» εξαπλώνεται γοργά. Δεν αντέχουν για πολύ να μην εμφανιστούν στα κανάλια. Είναι κάτι σαν ναρκωτικό. Και όταν πρέπει να εμφανίζεσαι χωρίς λόγο, είναι μοιραίο να πετάς κοτσάνες που «γράφουν». Τι σημασία έχει αν διαρκούν λίγες ώρες; Τα λόγια του αέρα έτσι είναι.

Φυσικά και δεν θα μπορούσε να λείπει ο Μάρδας από την Σαρακοστή. Ο άνθρωπος αυτός έχει τις πιο φαεινές ιδέες. Δεν είναι μόνο η σημερινή με τους πλούσιους επενδυτές-πρόσφυγες. Ηταν και η άλλη με το νησί, που θέλει να το κάνει θερινό Νταβός. Από τότε που το είπε (εδώ) έχουν περάσει έξι μήνες. Είδε κανείς να γίνεται κάτι ουσιαστικό, έστω ως προεργασία; Θα περιμένουμε άλλους έξι μήνες, για να δούμε πόσους πρόσφυγες-επενδυτές θα έχει βρει.

Στο ερώτημα «γιατί γίνονται όλα αυτά;», η απάντηση έχει δύο σκέλη:

Πρώτον, διότι έχουν προσβληθεί από τη νόσο του Βαρουφάκη. Η «βαρουφακίαση» εξαπλώνεται γοργά. Δεν αντέχουν για πολύ να μην εμφανιστούν στα κανάλια. Είναι κάτι σαν ναρκωτικό. Και όταν πρέπει να εμφανίζεσαι χωρίς λόγο, είναι μοιραίο να πετάς κοτσάνες  που «γράφουν». Τι σημασία έχει  αν διαρκούν λίγες ώρες; Τα λόγια του αέρα έτσι είναι.

Δεύτερον, διότι ο Πρωθυπουγός ο ίδιος φαίνεται ότι ξέχασε τι τους είχε πει στις 25 Σεπτεμβρίου. Προφανώς, θεωρεί ότι όλοι αυτοί οι υπουργοί, που μπαρουφολογούν κοτσανολογώντας καθημερινά, εφαρμόζουν την υπόδειξή του. Αν είναι έτσι, καλά κάνουν οι υπουργοί και την έγραψαν εκεί που έπρεπε, αφού την εξέλαβαν -και αυτήν- ως άλλη μια πομφόλυγα. Αν δεν είναι έτσι, γιατί δεν πετάει έξω από την κυβέρνηση έναν από τους κοτσανολόγους, για να συμμαζευτούν οι άλλοι;

Ποιος ξέρει; Μια εξήγηση μπορεί να βρίσκεται σ’ αυτό που έχει πει ο γάλλος ποιητής και συγγραφέας Φρανσουά Φενελόν πριν από τρεις αιώνες: «Οσο περισσότερα λες, τόσο λιγότερα θυμούνται οι άνθρωποι».

Και γι’ αυτό επιβραβεύουν, αλίμονο,  τους μπαρουφολόγους.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

Αν όχι τώρα πότε;

Γράφει ο  Editorial στη  Μεταρρύθμιση-
http://metarithmisi.gr/%CE%B1%CE%BD-%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CF%84%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5/

Η κυβέρνηση αδυνατεί να διαχειριστεί με στοιχειώδη αποτελεσματικότητα και σοβαρότητα την προσφυγική και την οικονομική κρίση, ενώ η ποιότητα της αντιπολίτευσης που ασκεί η ΝΔ υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο. 
 
Βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση και είναι επείγουσα η ανάγκη για υψηλότερου επιπέδου πολιτικό λόγο, για συγκροτημένες προτάσεις, για διεισδυτική ανάλυση μιας τόσο σύνθετης πραγματικότητας. 
 
Για το λόγο αυτό έχει μεγάλη σημασία να επιταχυνθεί και να εμβαθυνθεί η προσπάθεια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς. Οι διαφωνίες επί της διαδικασίας είναι λιγότερο ουσιαστικές από το μεγάλο διακύβευμα που είναι η συνάντηση όλων των προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων σε ένα πλαίσιο που θα μπορεί να εκφράσει την αγωνία των δημιουργικότερων κοινωνικών δυνάμεων. 
 
Δεν είναι ώρα για πένθη, αναστεναγμούς και δισταγμούς, είναι ώρα για αποφάσεις και δράση. Γιατί «η ζωή αλλάζει χωρίς να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία».

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Νέες τουρκικές προκλήσεις

Όλο και πιο συχνά, η Τουρκία δημιουργεί προβλήματα στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο. Η νέα πρόκληση της αφορά την αμφισβήτηση της κυπριακής  ΑΟΖ. Δημιουργούνται έτσι σοβαρά ερωτηματικά για την πρόθεση της να συμβάλει έμπρακτα σε σχέσεις καλής γειτονίας στην περιοχή αλλά και για τις μελλοντικές της κινήσεις.

Η ανάλυση που ακολουθεί (http://www.liberal.gr/arthro/39092/amyna--diplomatia/2016/isontourkikisin-i-aoz-akomi-kai-notia-tis-kuprou-dilonei-ston-oie-i-tourkia.html#.VvUp13cEa0s.facebook) είναι διαφωτιστική για τους κινδύνους, που έρχονται στην επιφάνεια.

Η απαράδεκτη και προκλητική αυτή αμφισβήτηση της Κυπριακής ΑΟΖ που θίγει όμως και την Αίγυπτο, καθώς η οριοθέτηση είχε γίνει με συμφωνία Κύπρου-Αιγύπτου, αλλά και την Ελλάδα έρχεται σε μια στιγμή που υποτίθεται ότι η Τουρκία επιδεικνύει «εποικοδομητική» διάθεση συνεργασίας για επίλυση του Κυπριακού, ενώ επιχειρώντας να νομιμοποιήσει την παρενόχληση κυπριακού ερευνητικού σκάφους από τουρκική φρεγάτα, ουσιαστικά επαναφέρει την "Διπλωματία των Κανονιοφόρων» σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη και εύφλεκτη περιοχή.

Ο Χαλιτ Τσεβίτ μόνιμος αντιπρόσωπος της Τουρκίας στα Ηνωμένα Έθνη σε επιστολή του με ημερομηνία 17 Μαρτίου 2016 προς τα Ηνωμένα Έθνη απαντά (και απορρίπτει) στην επιστολή του κύπριου Μόνιμου Αντιπροσώπου Νίκου Αιμιλίου που είχε καταγγείλει εκ μέρους της Λευκωσίας την παρενόχληση από τουρκική φρεγάτα του κυπριακού ερευνητικού σκάφους MV Flying Enterprise που πραγματοποιούσε έρευνες εντος της Κυπριακής ΑΟΖ στις 17 Δεκεμβρίου 2015.

Η επιστολή του Ν. Αιμιλίου είχε δημοσιευθεί ως επίσημο έγγραφο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και της περιοδικής έκδοσης για Δίκαιο της Θάλασσας(Law of the Sea Bulletin.)
 Ο Τούρκος αντιπρόσωπος αφού αμφισβητεί την Κυπριακή Κυβέρνηση λέγοντας ότι «δεν υπάρχει μια Αρχή η οποία νομικά η στην πράξη να εκπροσωπεί τους Τουρκοκύπριους και τους Ελληνοκύπριους και την Κύπρο ως σύνολο», επαναφέρει την τουρκική διεκδίκηση όπου οριοθετώντας ...μονομερώς την Τουρκική υφαλοκρηπίδα περιορίζει την κυπριακή ΑΟΖ σε λίγα μίλια μόνο δυτικά της Πάφου στον μεσημβρινό 32º16'18" και προς νότο στα όρια όπου έχει ανακοινώσει μονομερώς η Άγκυρα (Ρηματική Διακοίνωση της 2ας Μαρτίου 2004 και 12ης Μαρτίου 2004) και οι οποίες αφορούν άμεσα και την Ελλάδα καθώς ουσιαστικά ακυρώνουν την επήρεια του Καστελόριζου και «δημιουργούν» θαλάσσια σύνορα της Τουρκίας με την Αίγυπτο.

Στην τουρκική επιστολή αναφέρεται ότι οι «περιοχές για τις οποίες διατυπώθηκαν αξιώσεις από τους Ελληνοκύπριους στην προαναφερόμενη επιστολή, στα δυτικά του ορίου που αναφέραμε, εμπίπτουν στην Τουρκική υφαλοκρηπίδα ,όπου η Τουρκία έχει δικαιώματα ipso facto και ab initio, καθώς και νόμιμα συμφέροντα».

Με βάση αυτούς τους ισχυρισμούς ο Τούρκος αντιπρόσωπος δηλώνει ότι σε συνδυασμό με τους κανόνες και τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, αυτό σημαίνει πως «τα Τουρκικά πολεμικά πλοία στις περιοχές αυτές έχουν δικαίωμα παρέμβασης σε οποιαδήποτε επιστημονική ερευνητική δραστηριότητα, που γίνεται χωρίς την συναίνεση/άδεια της Τουρκίας».
Υποστηρίζει μάλιστα ο Τούρκος διπλωμάτης ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση το πλοίο MV Flying Enterprise κατά την είσοδο του στην τουρκική υφαλοκρηπίδα στις 17 Δεκεμβρίου 2015 εμποδίστηκε από την τουρκική φρεγάτα TCG Gediz και ενημερώθηκε ότι δεν θα πρέπει να ξεκινήσει εκ νέου τις δραστηριότητες στην τουρκική υφαλοκρηπίδα χωρίς προηγούμενο συντονισμό και άδεια από τις αρμόδιες τουρκικές αρχές.

Συνεπώς το τουρκικό πολεμικό σκάφος «έδρασε με σεβασμό στις καθιερωμένες διεθνείς πρακτικές και δεν υπήρξε καμία παρενόχληση, όπως ισχυρίστηκε ο Ελληνοκύπριος αντιπρόσωπος.. Ακολούθως όταν οι τουρκικές αρχές διαπίστωσαν δεόντως ότι η φύση και το περιεχόμενο της συγκεκριμένης δραστηριότητας (έρευνα για την βύθιση καλωδίων) το MV Flying Enterprise συνέχισε την δραστηριότητα του στην τουρκική υφαλοκρηπίδα» επισημαίνει το τουρκικό έγγραφο .

Αυτά είναι τα δύο σημεία όπου έκανε έρευνες το κυπριακό σκάφος:



Τρίτη 22 Μαρτίου 2016

Ας το παραδεχθούμε, είναι πόλεμος

Γράφει ο  Κώστας Γιαννακίδης,
http://www.protagon.gr


Οι Ευρωπαίοι είμαστε σε πόλεμο, απλώς αποφεύγουμε να το παραδεχθούμε. Και δεν απειλούνται μόνο εκείνοι των χωρών του κέντρου. Οταν ο άλλος πατάει το κουμπί μέσα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών, δεν κοιτάζει διαβατήρια. Θα μπορούσες να είσαι θύμα του. Και αν όχι εσύ, κάποιος δικός σου. Μένει, βέβαια, να δούμε και πώς θα το αντιμετωπίσει η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Οι επιθέσεις στο Παρίσι θεωρήθηκαν γαλλική υπόθεση. Είναι, άραγε, αυτές οι επιθέσεις μόνο υπόθεση του Βελγίου;

Είναι ένας πόλεμος που δεν γνωρίζει καλά η ανθρωπότητα. Τώρα μαθαίνουμε αυτό το είδος. Στο μέλλον η Ιστορία θα το περιγράψει καλύτερα από μας που το ζούμε. Δεν είναι παγκόσμιος πόλεμος αν και, τελικά, γίνεται σε όλο τον κόσμο. Η επίθεση γίνεται από εχθρό που βρίσκεται παντού και πουθενά. Από έναν εχθρό που ξέρουμε, αλλά δεν μπορούμε εύκολα να αναγνωρίσουμε. Είναι ένας πόλεμος που έχει τα πάντα. Γεωπολιτικό παιχνίδι που ξεκίνησε πρωτίστως από τη Δύση. Θρησκευτικό μίσος και πολιτισμική σύγκρουση. Και ζωντανά όπλα που, εκτός των άλλων, διαθέτουν και ταξικό κίνητρο.

Η επίθεση στις Βρυξέλλες θα ενισχύσει στο μέγιστο βαθμό τον ευρωσκεπτικισμό, την εσωστρέφεια, το ρατσισμό και την ξενοφοβία. Τα λαϊκίστικα, ανερχόμενα δεξιά κόμματα θα αποκτήσουν κεντρικό λόγο. Τα πολιτικά και επιχειρησιακά αντανακλαστικά της Ευρώπης θα δημιουργήσουν έναν φαύλο κύκλο δράσης και αντίδρασης.

Πώς μπορεί να τελειώσει κάτι τέτοιο; Και πού μπορεί να τελειώσει; Ακόμα και αν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θεωρήσουν θεμιτή μία χερσαία επιχείρηση κατά των τζιχαντιστών, αυτό θα διεγείρει μεγαλύτερη αντίδραση από την άλλη πλευρά. Το πιθανότερο είναι η συντηρητική Ευρώπη να υψώσει κάγκελα.

Πώς να λειτουργήσει το πλαίσιο της μετεγκατάστασης, όταν προϋποθέτει και «εθελοντική» συμμετοχή των κρατών; Ποια κυβέρνηση θα ζητήσει τώρα από τους πολίτες της να υποδεχθούν πρόσφυγες;

Η Ευρώπη θα δείξει δόντια στο Προσφυγικό και στο θέμα της μετανάστευσης. Οι πρόσφυγες θα είναι τα μεγαλύτερα θύματα. Κάτι τέτοιο θα πλήξει περισσότερο την Ελλάδα. Πώς να λειτουργήσει το πλαίσιο της μετεγκατάστασης, όταν προϋποθέτει και «εθελοντική» συμμετοχή των κρατών; Ποια κυβέρνηση θα ζητήσει τώρα από τους πολίτες της να υποδεχθούν πρόσφυγες; Ποιος μπορεί να μιλήσει εύκολα για ανοιχτά σύνορα;

Αν κάποιος παίζει στοίχημα στο Brexit, θα δει πλέον να αυξάνονται οι πιθανότητες υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η καθημερινότητα των Ευρωπαίων θα αλλάξει, περίπου όπως έγινε και μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Πέρα από τις ψυχολογικές επιπτώσεις του φόβου, η ρουτίνα των αεροπορικών μετακινήσεων θα γίνει πιο δύσκολη και χρονοβόρα.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2016

Κατάρρευση, ιστορικά χαμηλά αποδοχής για τους ΣυριζΑνελ...

Ιστορικά χαμηλά ποσοστά αποδοχής καταγράφει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ - Οι πολίτες διαβλέπουν ότι τα χειρότερα έρχονται...

Στο ναδίρ κατρακυλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία καταγράφει ιστορικά πλέον χαμηλά ποσοστά αποδοχής από την ελληνική κοινωνία, τέτοια που κανένα άλλο κυβερνητικό σχήμα δεν έχει καταγράψει είτε στο πρόσφατο μνημονιακό παρελθόν είτε παλαιότερα.

Είναι χαρακτηριστικό πως
ο σχηματισμός άλλης κυβέρνησης από τη σημερινή Βουλή επιλέγεται από το 38%
των πολιτών που συμμετείχαν σε γκάλοπ της Alco για το «Πρώτο ΘΕΜΑ»,
ενώ στο 21% ανέρχεται το ποσοστό εκείνων που προτιμούν τις εκλογές και
στο 22% όσοι θεωρούν προτιμητέα επιλογή να συνεχίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Όσο για την απογοήτευση που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία, είναι χαρακτηριστικό ότι το 72% των πολιτών εκτιμούν ότι η κατάσταση στη χώρα θα επιδεικωθεί το επόμενο εξάμηνο.

Αναφορικά με την πρόθεση ψήφου,
η ΝΔ, με ποσοστό 21,1%, διευρύνει τη διαφορά της έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται στο 17,3%. Στο 6,1% ανεβαίνει η Χρυσή Αυγή, ενώ το ΚΚΕ «πέφτει» στο 5%.
Ακολουθούν η Δημοκρατική Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ με 3,6%,
η Ένωση Κεντρών με 2,6%, οι ΑΝΕΛ και η Λαϊκή Ενότητα με 2,2% και το Ποτάμι με 1,8%.


Πέμπτη 17 Μαρτίου 2016

Και τώρα τι; Ποιες προτάσεις διεξόδου;



Το πολιτικό τοπίο είναι πια εντελώς διαφορετικό, όσο κι αν ακόμη διατηρείται η επίπλαστη εικόνα ότι, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η αφορμή ήταν απλά το θέμα Μουζάλα και η αντίδραση τωνΑνελ. Η κρίση βράζει υπόγεια εδώ και καιρό και οφείλεται στα αλλεπάλληλα αδιέξοδα σε όλα τα μέτωπα της κυβερνητικής πολιτικής. Ήταν θέμα χρόνου να βρεθεί κάποια αφορμή για να εξωτερικευτεί και να προκαλέσει πολιτικές ανακατατάξεις.

Δεν πιστεύουμε βεβαίως ότι, η παρέμβαση Μουζάλα ήταν ένα ατόπημα, μια γκάφα, μια ατυχής έκφραση. Πολύ βολικά πολιτικά όλα αυτά για να γίνουν πιστευτά. Όπως, επίσης, η παρέμβαση Καμμένου δεν είναι μια αντίδραση της στιγμής αλλά μια καλά μελετημένη κίνηση ευρύτερων διαστάσεων και ευρύτερων δυνάμεων. Ο επικεφαλής των Ανελ από μόνος του δεν είναι ικανός για παρόμοιες πολιτικές πρωτοβουλίες…

Οι πολιτικές δυνάμεις όμως δεν μπορεί να είναι απλοί παρατηρητές ή σχολιαστές των γεγονότων – εξελίξεων. Καλούνται τώρα να τοποθετηθούν στην ουσία του προβλήματος διακυβέρνησης που αναδείχτηκε και όχι περί διαγραμμάτων. Τι προτείνουν, ποια διέξοδο προκρίνουν απέναντι στην αποτυχία συνολικά της διακυβέρνησης των ΣυριζΑνελ;

Τρεις είναι οι επιλογές:
  1. Η θεωρία του ώριμου φρούτου, να περιμένουν δηλαδή να σαπίσει και αποσυντεθεί πλήρως το σημερινό κυβερνητικό σχήμα και να αναδειχθούν έτσι αυτές σαν εναλλακτική λύση. Μόνο που έτσι σαπίζει ταυτόχρονα και η χώρα, που δεν έχει περιθώρια άλλων πειραματισμών.
  2. Οι εκλογές, που μπορεί να αναδείξουν στην εξουσία , όπως λένε οι υποστηρικτές τους, ένα άλλο μπλοκ δυνάμεων. Αν προκρίνουν κάτι τέτοιο, ας μην το ψελλίζουν δεξιά κι αριστερά, ας βγουν να το διατυπώσουν καθαρά εντός της χώρας και στους εταίρους-δανειστές. Αντέχει όμως η χώρα μια τέτοια λύση;
  3. Ο σχηματισμός από την παρούσα Βουλή Οικουμενικής κυβέρνησης με τη συμμετοχή όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων και πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Οι κουτοπονηριές διαφόρων κύκλων περί οικουμενικής με προοδευτικό τάχα πρόσημο, ας πεταχτούν απλά στο καλάθι των αχρήστων. 
Καθαρές κουβέντες, τώρα!

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2016

Το επερχόμενο αδιέξοδο

Γράφει ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale
 http://www.kathimerini.gr

Προσπαθώντας να χαρακτηρίσει κανείς το ύφος και το περιεχόμενο της διακυβέρνησης της χώρας στο μικρό αλλά πυκνό διάστημα από τις εκλογές του Ιανουαρίου έως σήμερα, μπορεί να διακρίνει τέσσερα βασικά στοιχεία.

Το πρώτο είναι η ένδεια έργου, αποτέλεσμα ανεπαρκούς προετοιμασίας και ερασιτεχνισμού. Αυτή συνυπάρχει με μια ασυγκράτητη και συχνά αντιφατική και αυτοαναιρούμενη δημόσια φλυαρία.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η συνολική υποχώρηση σε όλα τα βασικά αιτήματα που είχε εγείρει ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση σε σχέση με το θέμα του δανεισμού της χώρας, από την κατάργηση του Μνημονίου και της τρόικας ώς το «κούρεμα» του χρέους. Οχι μόνο δεν πέτυχε κάτι θετικό έως τώρα, αλλά έθεσε τη χώρα σε μια επικίνδυνη τροχιά, τόσο σε σχέση με την κατάσταση της πραγματικής οικονομίας που εμφανίζει συμπτώματα κατάρρευσης όσο και ως προς το διαπραγματευτικό κεφάλαιο της Ελλάδας που έχει υποστεί τεράστια φθορά.

Το τρίτο στοιχείο είναι η εκφορά ενός επιθετικού και συναισθηματικού εθνικιστικού λόγου με έντονο πολωτικό χαρακτήρα, που χρησιμοποιείται για να καλύψει τις διάφορες υποχωρήσεις και άστοχες ενέργειες της κυβέρνησης.

Το τέταρτο, τέλος, στοιχείο είναι η ανησυχητική ροπή προς διακηρύξεις (και ενδεχομένως πράξεις) σε τομείς δίχως δημοσιονομικό περιεχόμενο που χαρακτηρίζονται από μια λογική έντονου και ισοπεδωτικού λαϊκισμού (π.χ. πρότυπα σχολεία, αριστεία κ.λπ.).

Ολα αυτά είναι γνωστά. Εδώ προκύπτει όμως ένα διπλό ερώτημα. Πώς συνδυάζονται μεταξύ τους αυτά τα τέσσερα στοιχεία και πού μπορούν να οδηγήσουν στο άμεσο μέλλον;

Το κεντρικό χαρακτηριστικό αυτού του τετραπλού πακέτου είναι η κυριαρχία της επικοινωνίας πάνω στην ουσία. Ισως δεν πρέπει να εκπλήσσει κάτι τέτοιο, αφού εκεί βρισκόταν πάντοτε η ισχύς της ελληνικής Αριστεράς, αλλά και των ανθρώπων που κυριαρχούν στο εσωτερικό της, δηλαδή των πανεπιστημιακών: πολλή κουβέντα, ελάχιστη ουσία. Οσοι είχαν έστω και ελάχιστη επαφή στη ζωή τους με τον λεγόμενο φοιτητικό συνδικαλισμό εύκολα αναγνωρίζουν στη σημερινή κυβέρνηση το ύφος και τα χαρακτηριστικά του φαινομένου αυτού.

Μέχρι τώρα, η επικοινωνιακή αυτή τακτική ωφέλησε την κυβέρνηση. Η προσπάθεια να επιτευχθεί μια καλύτερη συμφωνία με τους δανειστές ήταν ορθή (άσχετα με το πώς υλοποιήθηκε) και ως τέτοια είχε θετική αποδοχή, ενώ η εθνική υπερηφάνεια είναι ένα στοιχείο της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας που κινητοποιείται με ιδιαίτερη ευκολία. Επιπλέον, δεν πρέπει να παραβλέπουμε πως τα ποσοστά αποδοχής μιας καινούργιας και άφθαρτης κυβέρνησης είναι πάντοτε υψηλά. Τέλος, τα αποτελέσματα της διάλυσης της οικονομίας δεν έχουν φανεί ακόμη για τους περισσότερους, ενώ αρκετοί είναι εκείνοι που βλέπουν μόνο τη θετική πλευρά της άτυπης στάσης πληρωμών φόρων και δανειακών δόσεων, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις καταστροφικές τους συνέπειες που θα έρθουν σε λίγο.

Το πρόβλημα όμως με την επικοινωνιακή πολιτική είναι πως πολύ σύντομα φθάνει στα όριά της καθώς η κυβέρνηση δεν δείχνει ικανή να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ρευστότητας που έχει, ούτε εσωτερικά αλλά ούτε και εξωτερικά (προχωρώντας δηλαδή σε κάποιες μεταρρυθμίσεις που θα αποδέσμευαν ένα κομμάτι της περίφημης τελευταίας δόσης του Μνημονίου). Εκείνο που είναι εντελώς τραγικό είναι πως για το αδιέξοδο αυτό ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς. Βυθιζόμαστε, την ίδια στιγμή που μια μοναδική συγκυρία (το χαμηλό ευρώ, τα χαμηλά επιτόκια, το φτηνό πετρέλαιο, η ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ και το πακέτο Γιουνκέρ) δημιουργεί μια μοναδική προοπτική ανάκαμψης των ευρωπαϊκών οικονομιών. Είναι ήδη εξόφθαλμη η απόσταση ανάμεσα στην Ελλάδα από τη μια και την Πορτογαλία και την Κύπρο από την άλλη, και κάθε μέρα που περνάει αυξάνεται. Για να χρησιμοποιήσω έναν τεχνικό όρο, το «κόστος ευκαιρίας» των πρόωρων εκλογών και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε τεράστιο, ενδεχομένως ιστορικής σημασίας, για τη χώρα.

Με δεδομένη την κατάρρευση των οικονομικών δεικτών και αυξημένο το ενδεχόμενο η κυβέρνηση να μην μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, είναι πολύ πιθανό πως βαδίζουμε προς κάποιου είδους «ατύχημα». Το τι ακριβώς μορφή θα πάρει αυτό παραμένει ακόμη άγνωστο. Μπορώ πάντως να υποθέσω τέσσερις πιθανές εξελίξεις ως προς τις πολιτικές συνέπειες του επερχόμενου οικονομικού αδιεξόδου.

Η πρώτη είναι μια άμεση και ριζική στροφή του Αλέξη Τσίπρα προς την Ευρώπη και την αγορά. Δύσκολο να γίνει και εξίσου δύσκολο να υλοποιηθεί.

Η δεύτερη πιθανότητα είναι πως η κυβέρνηση θα κατορθώσει να επιβιώσει όπως όπως ώς τον Ιούνιο, με τη βοήθεια κυρίως των δυνάμεων εκείνων της Ευρώπης που θέλουν να σώσουν τα πράγματα και να μας κρατήσουν μέσα στο ευρώ. Με τη μείωση των εξωτερικών μας οικονομικών υποχρεώσεων και τη σχετική άρση της δηλητηριώδους αβεβαιότητας που θα ακολουθήσουν, το οικονομικό τέλμα που θα επέλθει θα μοιάζει, αρχικά τουλάχιστον, με σωτηρία. Και αυτή η εξέλιξη είναι μάλλον απίθανη αν αληθεύουν τα όσα λέγονται για την υπάρχουσα ρευστότητα.

Η τρίτη εκδοχή είναι η πτώση της κυβέρνησης και η αντικατάστασή της από ένα ευρύτερο πολυκομματικό σχήμα που θα κληθεί να σώσει τη χώρα κυριολεκτικά στο παρά πέντε.

Η τελευταία εκδοχή είναι βέβαια η κατάρρευση και όλα όσα θα την ακολουθήσουν, με πραγματικό κίνδυνο τότε και για τη δημοκρατική νομιμότητα.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

"Ντενεκές ξεγάνωτος" ...


«Ντενεκές ξεγάνωτος»


Του Γ.Κ. από τη Ρήξη φ. 121 που θα κυκλοφόρησε το Σάββατο 12 Μαρτίου  2016

Περιφέρεται, με το βλακώδες χαμόγελό του, ανάρμοστο απέναντι στη δεινή κατάσταση της χώρας του, από Βρυξέλλες σε Σμύρνη και από Κωνσταντινούπολη σε Μαξίμου. Κάθε νέα «βόλτα» του κατεβάζει ένα ακόμα σκαλί την Ελλάδα, οδηγώντας τη προς το χαίνον βάραθρο, που αυτός και η παρέα του έχει ανοίξει.
Εκλιπαρεί πλέον το ΔΝΤ να επιστρέψει, γλύφει ως υποτακτικός τον Νταβούτογλου, έχει μεταβάλει τη χώρα ολόκληρη σε περίκλειστο στρατόπεδο.
Τον καρπαζώνουν από παντού. Και όχι μόνον οι συνήθεις Σόϊμπλε και Ερντογάν, αλλά και οι «φίλοι» του Αυστριακοί, ακόμα και τα Σκόπια και οι Αλβανοί.
Ο Ολλανδός χοιροβοσκός μας εμπαίζει ανοικτά –περί «συζήτησης για το χρέος»– και ο Πολωνός αποκαλύπτει πως συνυπέγραψε τον αποκλεισμό της χώρας.
Μόνο του μέλημα πως θα παραμείνει μερικές ημέρες ακόμα στην εξουσία, για να παίζει τρίλιζα με τον Καρανίκα και τον Ιάγο της συμφοράς.
Όσο για τις ρητορικές του αποστροφές αναδεικνύονται ως αυτό που ήταν πάντοτε, ατέλειωτες κενολογίες, αναρίθμητα ψεύδη, καταστροφικές παλινωδίες, γελοίοι ψευτοπαληκαρισμοί.
Αίφνης, όμως, όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν πως απατήθηκαν, καθολικά, ολοκληρωτικά, ανελέητα.
Πώς ένας ολόκληρος λαός δεν μπορούσε να διακρίνει το προφανές; Πώς τόσοι «διανοούμενοι» δεν άκουγαν τον ήχο του ντενεκέ, πίσω από το αλαλάζον κύμβαλο; Πως τον έσπρωξαν στην εξουσία, τόσοι και τόσοι; Από τον Αλαβάνο μέχρι τη γάτα… Ψυχάρη, από τον Καραμανλή μέχρι τον Λαλιώτη; 

Πως τον ύμνησαν και τον δοξολογούσαν διανοούμενοι, όπως ο Γιανναράς;
Μήπως γιατί ένα είδος συλλογικής παραίσθησης–παράκρουσης συμπαρέσυρε όλη τη χώρα; Ή μήπως γιατί η χώρα βρίσκεται σε παρακμή και το μαγαζί είναι σάπιο, γιατί σε αυτό κυριαρχούν ανθρωπάρια και τιποτένιοι; Δημοσιογράφοι και εκδότες της συφοράς, Μαυρίκοι, ψευδοφιλόσοφοι, ψευδοοικονομολόγοι, Τσακαλώτοι, Βαρουφάκηδες και Κατρούγκαλοι.
Οι καλύτεροι, δυστυχώς, παραμένουν δειλοί, αποσυρμένοι στον εαυτό τους, αυτιστικοί – αδυνατούν να επικοινωνήσουν με τους άλλους.
Το λαϊκό σώμα, αλλοιωμένο, πλαδαρό, περιδεές απέναντι στην πιθανότητα μιας αντίστασης, που όσο βαθαίνουν τα αδιέξοδα θα γίνεται όλο και πιο επώδυνη, αποζητά μια θαυματουργή λύση, ένα… δημοψήφισμα, έναν… Αρτέμη Σώρρα, έναν… Αλέξη Τσίπρα.
Και πρώτη πράξη κάθαρσης η αναγνώριση πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Για τα υπόλοιπα οψόμεθα…

Κυριακή 13 Μαρτίου 2016

Θυμούνται γιατί τους ψηφίσαμε;

Γράφει ο  Ανδρέας Πετρουλάκης,
http://www.protagon.gr

Ποτέ δεν υπήρξε η χώρα σε χειρότερη κατάσταση τα τελευταία 42 χρόνια. Κεραυνοβολημένοι παρακολουθούμε κάθε μέρα τον τόπο να βουλιάζει και μαζί μας φαίνεται να παρακολουθεί το ίδιο κεραυνοβολημένη και η κυβέρνηση. Ανεπαισθήτως κλειστήκαμε από τον κόσμο έξω και η τύχη μας επαφίεται στη σταθερότητα της Μέρκελ και στην καλή θέληση της Τουρκίας. Εμείς απλώς δίνουμε ανέξοδα μαθήματα ανθρωπισμού. Η αξιολόγηση δεν προχωρά και βρισκόμαστε εκεί που βρισκόμασταν και πέρυσι τέτοιο καιρό συν ένα Μνημόνιο, με την τύχη μας πάλι να κρέμεται από τις βουλές της τρόικας.  Εμείς απλώς δίνουμε μαθήματα αξιοπρέπειας. Η οικονομική δραστηριότητα παγωμένη, οι τράπεζες κλειστές και η κυβέρνηση ανύπαρκτη. Μα πού χάθηκαν; Τόσο πολύ την ποθούσαν την εξουσία, γιατί δεν την ασκούν τώρα που την έχουν;

Νομίζω ότι όλοι κάναμε λάθος. Δεν ποθούσαν την Εκτελεστική Εξουσία, απλώς ήθελαν να μην την έχει άλλος… Αυτή απαιτεί ικανότητες, γνώση, τεχνογνωσία, σύστημα, μέθοδο και εργατικότητα. Δεν διαθέτουν τίποτα από αυτά στο βαθμό που απαιτείται και τους φάνηκε αρκετό να υποκαταστήσουν το έλλειμμά τους βάζοντας όσο μπορούν το πόδι τους στις άλλες εξουσίες. Στη Νομοθετική, τη Δικαστική και την άτυπη Τέταρτη.

Η Βουλή εργαλειοποιήθηκε σε βαθμό που δεν είχε ξαναγίνει στο παρελθόν. Όλα τα πραξικοπήματα που κατήγγελλαν τα προηγούμενα πέντε χρόνια τα έκαναν οι ίδιοι στο πολλαπλάσιο, καθιστώντας τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τις διαδικασίες κατεπείγοντος κανονική λειτουργία του Κοινοβουλίου. Οι επιτροπές της Βουλής έγιναν πεδίο άσκησης πολιτικής με κορωνίδα την αλήστου μνήμης Επίτροπή Αλήθειας που τους έγινε μπούμεραγκ. Και επειδή δεν βάζουν μυαλό είναι πάντα έτοιμοι να τις χρησιμοποιήσουν εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων με αφορμή υποτιθέμενα σκάνδαλα, αφού η σκανδαλολογία και η διαπλοκολογία είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται την πολιτική.

Η αντίδραση της κυβέρνησης στις καταγγελίες, μία ακόμα δόση διαπλοκολογίας χωρίς ειρμό, δεν ήταν απλώς  γραφική ως συνήθως γιατί αυτή τη φορά υποδαύλισε τις χειρότερες ανησυχίες μας.

Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη ήρθαν απλώς να επιβεβαιώσουν τις υποψίες που πολλοί είχαν, για ύπαρξη πολλών ρωγμών στα στεγανά που υποτίθεται ότι έπρεπε να διασφαλίζουν το ανέπαφο Εκτελεστικής και Δικαστικής Εξουσίας. Η αντίδραση της Κυβέρνησης στις καταγγελίες, μία ακόμα δόση διαπλοκολογίας χωρίς ειρμό, δεν ήταν απλώς  γραφική ως συνήθως γιατί αυτή τη φορά υποδαύλισε τις χειρότερες ανησυχίες μας. Το θεσμικό τερτίπι (άλλη μια περίπτωση εργαλειοποίησης της Βουλής) της παρεμβολής συζήτησης εκτός ημερησίας διατάξεως πριν συνέλθει η Επιτροπή που θα εξέταζε την υπόθεση, τις επιβεβαίωσε. Το σκηνικό της Ολομέλειας για μία ακόμα φορά προβλέψιμο. Στρεψοδικία, παρελθοντολογία, διαπλοκολογία που ελπίζουν να αποσπάσουν τις εντυπώσεις, και το κυριότερο να προκαταλάβουν την έρευνα  της Επιτροπής… Οχι πως στα περισσότερα δεν έχουν δίκιο, αλλά ο κόσμος τούς ψήφισε για καλύτερους- δεν αρκεί πια ότι και οι άλλοι τα ίδια κάνανε. Ας μιλήσουν και λίγο για το παρόν.

Στην εργαλειοποίηση της Τέταρτης Εξουσίας είχαν και προηγούμενη εμπειρία. Ολοι ξέραμε για τα δεκάδες προπαγανδιστικά σάιτς και τα έντυπα της πιο ωμής και βρόμικης αντιμνημονιακής ρητορικής που στοχοποίησε όλους τους πολιτικούς τους αντιπάλους και τους βοήθησαν να καταλάβουν την εξουσία. Δεν χρειαζόταν να έρθει τώρα και η απόδειξη με την πρόσληψη κάποιων εκ των ιδιοκτητών τους ως συμβούλων (αλήθεια, εκδότης σύμβουλος υπουργού Τύπου μάλλον είναι διεθνής πατέντα).

Και επειδή δεν τους έφταναν τα δικά τους Μέσα, υποσχέθηκαν διάφορα και στα παραδοσιακά, και κατά τα φαινόμενα οι υποσχέσεις έπιασαν τόπο. Βέβαια, αργότερα, ως Κυβέρνηση μεγαλούργησαν. Υπουργός καναλιών, με θεσμοθετημένη απόλυτη εξουσία  στο τηλεοπτικό τοπίο δεν είχε ματαγίνει. Έστω κι αν χρειάστηκε να υποκαταστήσει το ΕΣΡ με τη Βουλή (πάλι εργαλείο η κακομοίρα), έστω κι αν αναγκάστηκε να πει ο υπουργός και μερικά ψεματάκια για τον αριθμό αδειών σε άλλες χώρες. Σημασία έχει ότι η δουλειά έγινε κι ο ίδιος έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι της τηλεοπτικής ενημέρωσης. Για αυτό και δεν έχει ανάγκη να θυμάται τις παλιές υποσχέσεις.

Θέλω να πω  ότι δεν ήσαν αυτοί οι λόγοι που τους ψηφίσαμε. Τους ψηφίσαμε για να κυβερνούν. Τους ψηφίσαμε για να είναι η Εκτελεστική Εξουσία του τόπου και καμιά άλλη. Μπορεί να τους είναι δύσκολο αλλά είναι μονόδρομος γιατί τώρα η χώρα έχει απλώς αφεθεί στην καλοσύνη ή την κακία των ξένων. Και, επιτέλους, ας αφήσουν τις άλλες εξουσίες στην ησυχία τους, όσο κι αν τους στενοχωρεί αυτό.

 

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Μια κυβέρνηση σε πορεία προς την τελική κατάρρευση!…



Του Φάνη Ζουρόπουλου,
Εκτελεστικού προέδρου της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων

Με ρώτησε προχθές ένας φίλος στο δρόμο: «Ξέρεις κανέναν που να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ αν γίνουν αύριο εκλογές;»… «Έναν», του απάντησα, «πρώην Πασόκο που δεν του αρέσει η Φώφη, την οποία ψήφισε όμως, αλλά όπως μου είπε στη συνέχεια, μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο μετά από ελαφρύ… εγκεφαλικό…!».

Στα σοβαρά τώρα. Δεν χρειάζονται δημοσκοπήσεις ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει στο περιβάλλον του, τον ανοδικό ρυθμό των «κοψοχέρηδων»… Αντίθετα, αυτοί που δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται σε φάση αποδόμησης είναι τα μέλη της κυβέρνησης και τα στελέχη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ! Εύκολα επίσης διαπιστώνεις ότι οι «κοψοχέρηδες» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως παλαιότερα και αρκετοί από τους «κοψοχέρηδες» της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, γεμίζουν τις δεξαμενές της αποχής και του «κανένα», αυξάνοντας  το άθροισμα όσων νοιώθουν αηδιασμένοι από την κατάσταση της χώρας και του πολιτικού της προσωπικού. Είναι εκείνο το «σιωπηλό» 45%» που κανείς δεν ξέρει που θα φθάσει και πως θα αντιδράσει μετά το σοκ που θα υποστεί η χώρα τους επόμενους μήνες.

Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει ποια κυβέρνηση θα έχουμε το Πάσχα (που είναι και Πρωτομαγιά…) και ποιες συνθήκες θα επικρατούν στη χώρα σε σχέση με την οικονομία, το προσφυγικό κ.λπ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν φύγει -και όπως φύγει- η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά, με ολίγη ψεκασμένους», η χώρα θα έχει υποστεί την μεγαλύτερη καταστροφή μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και θα χρειάζεται βοήθεια από το εξωτερικό για να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση, η οποία δεν θα αφορά μόνο τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες…

Η χώρα έχει περάσει το σημείο αναστροφής και αποφυγής της τελικής κατάρρευσης. Ακόμα και αν αύριο ανακοινώσουν ότι έκλεισε η διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, το κλίμα στην οικονομία δύσκολα μπορεί να αντιστρέψει την καθοδική του πορεία. Κάθε ημέρα που ξημερώνει συμβαίνουν σημεία και τέρατα, που περνούν στα «ψιλά» και δεν προλαβαίνει ούτε να σκεφτεί πόσο μάλλον να συνειδητοποιήσει ο πολίτης. Όλα αυτά διαμορφώνουν την εικόνα μιας χώρας που δεν έχει σχέση με την απλή λογική, την στοιχειώδη λειτουργία μιας κοινωνίας και ενός κράτους δικαίου…

Δικαίως  θα μου πείτε, ότι αυτά έχουν επισημανθεί στο παρελθόν και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Πιστεύω όμως ότι δεν κάνει κακό να επαναλαμβάνονται, για να μην θεωρηθεί ότι όλοι σε αυτό τον τόπο τρώνε κουτόχορτο ή νομίζουν ότι η «Ελληνική πραγματικότητα» είναι κάτι φυσιολογικό!…

Από την τρέχουσα επικαιρότητα λοιπόν, χωρίς σειρά αξιολόγησης τίθενται τα ερωτήματα:

  • Σε ποια χώρα η κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει το χάος που έχει δημιουργήσει με επικοινωνιακά τρικ, όπως ασφυκτικό έλεγχο των τηλεοπτικών καναλιών και το μητρώο των ιστοσελίδων ενημέρωσης του ίντερνετ;
  • Σε ποια χώρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δεν διαχωρίζουν τους πρόσφυγες από τους οικονομικούς μετανάστες, μεγαλώνοντας το πρόβλημα;
  • Σε ποια χώρα κοινωνικές εκδηλώσεις όπως οι αθλητικοί αγώνες έχουν γίνει έρμαια αλητών, καταστροφέων και μαφιών, σε βαθμό που να απαγορεύεται στους κανονικούς πολίτες να τις παρακολουθούν;
  • Σε ποια χώρα ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του έχουν σαν επίσημη πολιτική για το σύνολο της κοινωνίας την ισοπέδωση προς τα κάτω, είτε σε οικονομικό επίπεδο (φορολόγηση, αντιεπενδυτικό κλίμα) είτε σε επίπεδο αξιοκρατίας (Καρανίκας, Σχινάς κ.λπ.);
  • Σε ποια χώρα οι λεγόμενες «συμβολικές» καταλήψεις υπουργείων και δημοσίων κτιρίων έχουν γίνει θεσμός;
  • Σε ποια χώρα η πρόεδρος του Αρείου Πάγου μηνύει πολίτη που άσκησε κριτική, και μάλιστα κόσμια, σε πολιτική της πρωτοβουλία;
  • Σε ποια χώρα η Ένωση Δικαστικών και Εισαγγελέων επιχειρεί με ανακοίνωση της άκρως πολιτική παρέμβαση, κατά παραβίαση του συντάγματος;
  • Σε ποια χώρα η δημόσια εκπαίδευση σε όλες σχεδόν τις βαθμίδες, αλλά πρωτίστως στη μεσαία και την ανώτατη, έχει τα χάλια της όπως εδώ, και μάλιστα με την συναίνεση όλων των παραγόντων (διδασκόντων, διδασκόμενων, συνδικαλιστικών οργάνων, γονέων, πολιτικής ηγεσίας);
  • Σε ποια χώρα οι πάσης φύσεως μπαχαλάκηδες μπορούν όποτε θέλουν να επιτίθενται σε κεντρικά γραφεία κομμάτων, να εισβάλλουν στη Βουλή, να τα κάνουν γυαλιά καρφιά στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, να καταλαμβάνουν κτίρια του Πολυτεχνείου και άλλων πανεπιστημίων και να απολαμβάνουν μιας απίστευτης ανοχής; 
Αυτά, μόνο από την τρέχουσα επικαιρότητα, γιατί υπάρχουν άπειρα ακόμα…
  
Πηγή:  www.anoixtoparathyro.gr


Επανέρχεται πάντα το σύνδρομο της μικράς αλλά εντίμου Ελλάδος

Συνέντευξη του ιστορικού  Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου
στον δημοσιογράφο  Γρηγόρη  Μπέκο-  http://www.tovima.gr
 
Αφορμή για τη συνάντησή μας στάθηκε η έκδοση του βιβλίου του υπό τον τίτλο «1915 - Ο Εθνικός Διχασμός» (εκδόσεις Πατάκη).

Από το βιβλίο προκύπτει ότι δεν είστε ένας άκριτος θαυμαστής του Βενιζέλου. Μου έκανε εντύπωση ωστόσο αυτό που λέτε κάπου, ότι «τα πράγματα "μεροληπτούν", όχι εγώ». Δεν είναι λίγο εκκεντρικό αυτό;
«Κοιτάξτε, εγώ είμαι εκλεκτικός αλλά προσπαθώ να είμαι κατ' αρχήν βεμπεριανός. Προκρίνω την κατανόηση. Το ζητούμενο είναι να καταλάβουμε την περίοδο αλλά και τους πρωταγωνιστές της. Με ενδιαφέρει πολύ να δω πώς λειτουργούν τα πρόσωπα και από ποιους επηρεάζονται, και ό,τι καταθέτω είναι τα συμπεράσματα πολλής σκέψης με βάση πάντοτε τα ντοκουμέντα. Την πιο αρνητική εικόνα λ.χ. που έχω για τον Κωνσταντίνο Α' την αποκόμισα αφενός από τα γραπτά του Ιωάννη Μεταξά και αφετέρου από το ημερολόγιο του Γεωργίου Στρέιτ. Διαβάζοντας Στρέιτ γίνεσαι φανατικός βενιζελικός! Γι' αυτό λέω ότι μιλάνε τα πράγματα από μόνα τους».

Η ιστορική έρευνα έχει διαλευκάνει τα πάντα σχετικά με την περίοδο; Εχει καταλήξει σε οριστικά συμπεράσματα για τις δύο παρατάξεις;
«Εκτιμώ ότι σήμερα είμαστε σχεδόν για όλα σίγουροι σχετικά με εκείνη την περίοδο. Μια επιφύλαξη υπάρχει μόνο: ο Γιώργος Β. Λεονταρίτης, κατ' εξοχήν τυπικός και ευσυνείδητος ιστορικός, ο οποίος μελέτησε εξαντλητικά τη διπλωματική ιστορία της περιόδου 1914-1918 βασισμένος σε όλα τα ξένα αρχεία (και κυρίως τα γερμανικά), έγραφε, στη δεκαετία του 1960, ότι μια οριστική ιστορία (definitive στα αγγλικά) εκείνων των χρόνων δεν μπορεί να γραφεί. Γιατί; Διότι έχουν καταστραφεί έγγραφα. Πότε; Το 1916, από τον Δούσμανη και τον Μεταξά όταν αποχωρούσαν από το Γενικό Επιτελείο. Εχουν επίσης καταστραφεί έγγραφα από το υπουργείο Εξωτερικών της περιόδου 1920-1922. Και, ασφαλώς, έχουν υπάρξει και μεταγενέστερες καταστροφές».

Το σημαντικό, λέτε, με τον βενιζελισμό δεν έγκειται μονάχα στην «ιστορική δικαίωση» αλλά και στο γεγονός ότι διέφερε «ποιοτικά» από τον αντιβενιζελισμό. Δηλαδή;
«Ο βενιζελισμός υπήρξε ένα ενιαίο όραμα με έναν εν πολλοίς ενιαίο πολιτικό λόγο (μολονότι υπήρχαν αποχρώσεις, συντηρητικές και σοσιαλιστικές) και, προσέξετε, ένα ενιαίο πολιτικό πρόγραμμα. Την περίοδο 1910-1915 εφαρμόζεται σε συνθήκες ομαλότητας και την περίοδο 1916-1920 σε συνθήκες ανωμαλίας (ήδη από την προσωρινή κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη). Μπορεί κανείς να κάνει κριτική, όπως κάνω κι εγώ, σε πολλές πτυχές αυτού του προγράμματος. Ας πούμε με τη Σμύρνη υπήρξε μια τύφλωση. Αν ο Βενιζέλος είχε βάλει στη θέση της Σμύρνης την Κύπρο, πιθανόν τη Βόρεια Ηπειρο και την Ανατολική Θράκη, εκτιμώ ότι τουλάχιστον τα δύο από τα τρία θα τα είχαμε κερδίσει οριστικά και δεν θα υπήρχε κίνδυνος να τα χάσουμε. Αυτή είναι, κατά τη γνώμη μου, μια σοβαρή κριτική προς τον Βενιζέλο. Ωστόσο η βενιζελική πλευρά, και αυτό είναι το σημαντικό, είχε από την πρώτη στιγμή ως το 1922 ένα όραμα, το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας, το όραμα της Ελλάδος "των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών" η οποία είναι ταυτοχρόνως ένα εξευρωπαϊσμένο ή ευρωπαϊκό κράτος. Ο βενιζελισμός δεν ήταν μόνο η εξωτερική πολιτική, ούτε μόνο η αγροτική ή η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αλλά ένα κοινωνικό κίνημα συνολικά, σε όλους τους τομείς, στην πνευματική ζωή και στην τέχνη. Βρίσκουμε δηλαδή παντού βενιζελικούς που έχουν μια ενιαία και συμβατή αντίληψη στους επί μέρους χώρους τους, στη μουσική λ.χ. ήταν ο Καλομοίρης, στη ζωγραφική ο Παρθένης, στην ποίηση ο Παλαμάς».

Κάνετε, έχω την αίσθηση, και κριτική στον Βενιζέλο επειδή τον έπιαναν συνεχώς απροετοίμαστο. Λέτε ότι έπεφτε συνεχώς θύμα της διαλλακτικότητάς του.
«Και της καλοπιστίας του. Δεν μπορούσε να διανοηθεί σε τι βαθμό προστυχιάς και πολιτικής αλητείας θα έφθαναν οι αντίπαλοί του. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούνται (και είναι) εξαιρετικά ευφυείς αλλά κάνουν σοβαρά λάθη σε σχέση με πρόσωπα, μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Βενιζέλος. Αν πάμε στο άλλο άκρο, συναντούμε τον Μεταξά, ο οποίος ήταν μεν ευφυής αλλά και ψυχοπαθολογικά ανασφαλής. Δεν εμπιστευόταν κανέναν! Πίστευε δε ότι την εξουσία τη χρειάζεται κανείς μόνο και μόνο για να προστατεύεται από τους εχθρούς του. Ο Βενιζέλος πάλι, όπως όλα δείχνουν, είχε μιαν αυτοπεποίθηση σε βαθμό αλαζονείας. Χαρακτηριζόταν από μια υπερβάλλουσα αισιοδοξία. Αλλά ήταν βασικώς και ορθολογιστής».

Νομίζω ότι ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα ζητήματα που θίγονται στο βιβλίο, με το βλέμμα μας στραμμένο στο σήμερα, είναι ο «ευρωπαϊκός πατριωτισμός» του Βενιζέλου. Τι λέτε;
«Γι' αυτό ακριβώς τον κατηγορούσε ο Δημήτριος Γούναρης ως "μεγαλοπράγμονα" και εξαιτίας αυτού τον κατηγορούσαν εν γένει ως "ξενόδουλο". Ο Βενιζέλος υπήρξε από πολύ νωρίς, και απολύτως συνειδητά, ένας ευρωπαίος πολιτικός. Γι' αυτό τον λατρέψανε οι ξένοι, ήταν ένας άνθρωπος με τον οποίο μιλούσαν την ίδια γλώσσα. O Βενιζέλος δεν είχε τίποτε το ανατολίτικο. Και ο εθνικισμός του υπήρξε απολύτως ευρωπαϊκός. Δεν είχε φαντασιώσεις με την Ορθοδοξία, δεν ήθελε να δηλαδή να δημιουργήσει εκ νέου τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Επιπλέον υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση, ότι η Μεγάλη Ιδέα ήταν κάτι το ομοιογενές, αυτό δεν ισχύει. Για τον Βενιζέλο η Μεγάλη Ιδέα σήμαινε να αποκτήσουμε (ή να αρπάξουμε) όσο το δυνατόν περισσότερα εδάφη στα οποία κατοικούν Ελληνες, τελεία και παύλα. Αυτό που βρίσκω συγκλονιστικό στην περίπτωση του Βενιζέλου είναι ότι, στις αρχές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, πίστευε ότι πέραν της προάσπισης των εθνικών της συμφερόντων έπρεπε η Ελλάδα να συμβάλει και στη συντριβή του γερμανικού μιλιταρισμού, τον οποίο "βαρέως φέρουσιν" και οι ίδιοι οι Γερμανοί».

Προβαίνετε ευθέως και σε παραλληλισμούς με το σήμερα, αναφέρεστε στις «παραπλανητικές και παρελκυστικές διαπραγματεύσεις» του Κωνσταντίνου Α' με τους «συμμάχους και εταίρους» της Αντάντ. Γιατί;
«Κοιτάξτε, οι Ρωμιοί (και δεν χρησιμοποιώ τυχαία τον χαρακτηρισμό) μέσα στη σχιζοφρένεια που τους δέρνει κάνουν σαν να μη χρειάζονται τους ξένους. Υπάρχει δηλαδή και επανέρχεται πάντα το σύνδρομο "της μικράς αλλά εντίμου Ελλάδος" που βασίζεται σε μιαν "αυτοτέλεια" μυθικών διαστάσεων. Μπορεί να σας το βεβαιώσει και ένας ψυχίατρος αυτό: αποκρούεις αυτό που χρειάζεσαι, καταλαβαίνεις ότι το χρειάζεσαι αλλά φθάνεις σε ένα σημείο όπου για λόγους ακατανόητους δικούς σου αρνείσαι πεισματικά ότι το χρειάζεσαι. Αυτό οι αντιβενιζελικοί ως και το 1920 αρνούνταν να το κατανοήσουν. Τότε αντιλαμβάνονται ότι έχουν κληρονομήσει μια κατάσταση, κυρίως στη Μικρά Ασία, το εγχείρημα της οποίας δεν θα έβγαινε πέρα χωρίς τη στήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων και πρωτίστως της Αγγλίας. Αυτός είναι ο ένας παραλληλισμός. Ενας δεύτερος σχετίζεται με όσα έκαναν ο Κωνσταντίνος και ο Γούναρης την περίοδο 1915-1917. Κατέστρεψαν σε τέτοιον βαθμό την αξιοπιστία τους και την αξιοπιστία της χώρας που οι ξένοι δεν τους πιστεύανε. Οι διαπραγματεύσεις, σε κάθε βήμα, αποδεικνύονταν εξαπάτηση των ξένων ώστε να κερδίσουν χρόνο. Και αυτό μοιάζει με την κωλυσιεργία της σημερινής κυβέρνησης να εφαρμόσει τα λεγόμενα προαπαιτούμενα. Το συμπέρασμα είναι ότι με αυτόν τον τρόπο μπορεί μεν να φανατίζεις υπέρ σου τον όχλο αλλά καταστρέφεις την αξιοπιστία σου, οι άλλοι σε βλέπουν ως ψεύτη και απατεώνα και μετά πρέπει να χτίσεις και πάλι όχι από το μηδέν αλλά από το πλην. Εναν άλλο παραλληλισμό διέκρινα στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Στην Παλαιά Ελλάδα, όταν η Αντάντ την είχε αποκλείσει και οι άνθρωποι πεθαίνανε κυριολεκτικώς από την πείνα, η περηφάνια των Ελλήνων εκδηλώθηκε έτσι: θέλουμε "τον Κώτσο βασιλιά" κι ας ζήσουμε "με ψωμί κι ελιά". Οι παλαιοελλαδίτες του 1915-1920 ζούσαν μια στερημένη ζωή σε βαθμό σήμερα αδιανόητο. Αρα το λεβέντικο σύνθημα ταίριαζε στις τότε συνθήκες. Αλλά οι τωρινοί; Είναι διατεθειμένοι να ζήσουν με "ψωμί κι ελιά"; Δεν νομίζω. Αυτά για τα νταηλίκια της σημερινής κυβέρνησης η οποία είναι αβυσσαλέα κατώτερη των περιστάσεων, αβυσσαλέα».

Από το βιβλίο σας αναδύεται μια ιδιαιτερότητα που έχει να κάνει με τον Εθνικό Διχασμό...
«Αλλο ο διπολισμός (που έχει να κάνει διαχρονικά και με τη θολούρα της ταξικής και κοινωνικής μας δομής) και άλλο ο Εθνικός Διχασμός. Εδώ συνάντησα κάτι το πρωτοφανές και ανεπανάληπτο μέχρι στιγμής: το μισό έθνος αρνείται να πολεμήσει για το άλλο μισό, αυτός είναι ο σκληρός πυρήνας στο βάθος των πραγμάτων. Και τούτο είναι ασήκωτο. Δεν το παραδεχθήκαμε ποτέ και ούτε θα το παραδεχθούμε εύκολα. Η σύγκρουση Κωνσταντίνου Α' και Ελευθερίου Βενιζέλου είναι ένα βολικό άλλοθι. Το ζουμί είναι ότι - βεβαίως υπό την επιρροή του κωνσταντινισμού - οι παλαιοελλαδίτες αρνούνται να πολεμήσουν για τη Μακεδονία. Λιποτακτούν, όπως διαβάσατε, κατά χιλιάδες. Συγκλονισμένος έγραψα το σχετικό κομμάτι. Τώρα που σας το λέω συγκλονίζομαι και πάλι».




Τρίτη 8 Μαρτίου 2016

Η Τουρκία διπλωματία, ο Τσίπρας ιδεοληψία: Τα φιλαράκια.

(από την καταστολή των διαδηλώσεων για το κλείσιμο της  Zaman)

Γράφει ο Γιώργος  Καρελιάς-   www.protagon.gr

Ολα είναι θέμα ηγεσίας και στόχων. Η γειτονική χώρα σαρώνει γιατί σήμερα τα έχει και τα δύο. Η Ελλάδα του Τσίπρα και του Καμμένου κινείται μεταξύ ιδεοληψίας και κυνισμού για εσωτερική κατανάλωση και μόνο…

Στην Ελλάδα επικρατεί η εντύπωση ότι η Τουρκία διαχρονικά τα καταφέρνει καλύτερα στις διεκδικήσεις. Πάντα πετυχαίνει περισσότερα από εμάς. Τώρα, με το Προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα, η εντύπωση έχει γίνει βεβαιότητα: η Τουρκία παίρνει σχεδόν τα πάντα από την Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ελλάδα το πολύ-πολύ να διαχειρίζεται κάποιες χιλιάδες ανθρώπους, που θα εγκλωβιστούν από το κλείσιμο των συνόρων.

Και όμως η αλήθεια είναι  διαφορετική. Ούτε η  ηγεσία της Τουρκίας ούτε η διπλωματία της είναι εξ ορισμού καλύτερη από την ελληνική. Εξαρτάται από τους ανθρώπους, τις ικανότητες και τις επιδιώξεις τους.

Δεν χρειάζεται να πάμε πολλά χρόνια πίσω. Υποτίθεται ότι, κατά την υπόθεση των Ιμίων(1996), η Ελλάδα έχασε πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο και αντίθετα η Τουρκία κέρδισε. Παρά τις κραυγές των εθνοπατριωτών της συμφοράς, τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθές. Επειτα από αυτήν την «ήττα», η Ελλάδα πέτυχε τους εξής δύο εθνικούς στόχους:
  1. Η ίδια εντάχθηκε στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ευρώ).
  2. Η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, παρά την λυσσώδη αντίδραση της Τουρκίας.
Οι στόχοι είχαν τεθεί παλιότερα, αλλά η μεγάλη ώθηση δόθηκε στη δεκαετία του ’90 και οι προσπάθειες στέφθηκαν από απόλυτη επιτυχία στις αρχές της επόμενης δεκαετίας.
Πώς συνέβη αυτό; Πολύ απλά η χώρα ευτύχησε να έχει ηγεσία που έθεσε και προώθησε συνειδητά τους στόχους. Αναφέρουμε ενδεικτικά ονόματα: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου (μετά το 1993), Κώστας Σημίτης, Θεόδωρος Πάγκαλος στην Ελλάδα. Και Γλαύκος Κληρίδης, Γιώργος Βασιλείου, Τάσσος Παπαδόπουλος, Γιάννος Κρανιδιώτης στην Κύπρο.
Οι ερασιτέχνες που μας κυβερνούν από την αρχή του 2015  δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα. Ετσι, οι «μαγκιές» που έκαναν με τις διαπραγματεύσεις οδήγησαν τη χώρα σε νέο οδυνηρό Μνημόνιο και ανυπολόγιστο κόστος και τους ίδιους σε πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο τώρα αρχίζει να φαίνεται.
Την ίδια περίοδο, η Ελλάδα κυριαρχούσε πολιτικά και οικονομικά στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είχε βυθιστεί σε οικονομική κρίση, χώρια τα προβλήματα ασφάλειας που είχε στα ανατολικά της σύνορα. Μετά ήρθε ο Ερντογάν και τα πράγματα άρχισαν σιγά-σιγά να αλλάζουν.

Ερχόμαστε στο σήμερα. Οι ερασιτέχνες που μας κυβερνούν από την αρχή του 2015  δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα. Ετσι, οι «μαγκιές» που έκαναν  με τις διαπραγματεύσεις οδήγησαν τη χώρα σε νέο οδυνηρό Μνημόνιο και ανυπολόγιστο κόστος και τους ίδιους σε πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο τώρα αρχίζει να φαίνεται. Στο εξωτερικό τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τις φτερούγες της Μέρκελ (η οποία, ευτυχώς, δεν πήρε τοις μετρητοίς τα «go back» του Αλέξη Τσίπρα). Και στο εσωτερικό δεν μπορούν πλέον να πάνε πουθενά να μιλήσουν χωρίς αστυνομική προστασία.

Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό χρειάστηκαν μήνες να καταλάβουν. Στην αρχή δεν ήθελαν «ούτε ευρώ»  από τους Ευρωπαίους, διότι έκαναν το «ανθρωπιστικό καθήκον» τους. Τώρα βλέπουν τον Νταβούτογλου να αποσπά δισεκατομμύρια ευρώ και άλλες παροχές, που ελπίζουμε να μην οδηγήσουν και σε απώλεια ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Κι εμείς βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να περνάνε τα βράδια τους μέσα στις λάσπες, με τα παιδιά τους να αρρωσταίνουν κατά δεκάδες  κάθε μέρα. Βλέπετε οι δικοί μας πουλούσαν «ανθρωπισμό», αλλά δεν είχαν καταλάβει ότι αυτός χρειάζεται υποδομές: σπίτια, σκηνές, ρούχα, φάρμακα, τροφές.
Δυστυχώς, αυτή είναι η Ελλάδα των λογάδων και των φανφαρόνων, που ανακαλύπτουν το πρόβλημα όταν γιγαντώνεται και ξεφεύγει από τον έλεγχο. Αυτή είναι η Ελλάδα του Τσίπρα, του Καμμένου, του Κοτζιά, της Τασίας Χριστουδουλοπούλου. Ολων αυτών των «νέων», που ήρθαν με τις ιδεοληψίες και τον κυνισμό τους να λύσουν τα προβλήματα, που δεν μπορούσαν οι «παλιοί».

Η σύγκριση, βεβαίως, είναι καταλυτική πια. Και αρχίζουν να το καταλαβαίνουν ακόμη και οι πιο φανατικοί (μέχρι  πρότινος…) υποστηρικτές των σημερινών, που δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαιδουριών άχυρα και κάποιοι περιμένουν να αντιμετωπίσουν τον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου.
Δεν απομένει τίποτα άλλο παρά οι ευχές: η κατρακύλα να σταματήσει εδώ και η ζημιά να μη συνεχιστεί.

Τα φιλαράκια

Γράφει ο Γεώργιος Π. Μαλούχος-  www.tovima.gr 

«Φίλε Αχμέτ» προσφώνησε ο Αλέξης Τσίπρας τον Τούρκο ομόλογό του Αχμέτ Νταβούτογλου φτάνοντας χθες στη Σμύρνη. Δυστυχώς όμως, εν προκειμένω, δεν ισχύει το «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», αλλά το ακριβώς αντίθετο…

Ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός μιας χρεοκοπημένης χώρας, στην τραγική κατάσταση της οποίας έχει πια κι ο ίδιος μετρήσιμη, συγκεκριμένη «συμβολή» ως πρωθυπουργός – και το… έργο του μετριέται σε αρκετά δις ευρώ επιβάρυνσης για την Ελλάδα. Φυσικά, όλα αυτά έγιναν πριν καταλάβει, όπως ο ίδιος έχει πει, την πραγματικότητα, οπότε έχει… άλλοθι.

Επίσης, είναι πρωθυπουργός μίας χώρας που έχει γεμίσει πρόσφυγες τους οποίους του στέλνει κατά εκατοντάδες ή και χιλιάδες κάθε μέρα ο «φίλος» του ο Αχμέτ, ο οποίος, επίσης καθημερινά, του κάνει το Αιγαίο σουρωτήρι…

Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά μπροστά σε μια τέτοια, έστω και νεόκοπη, φιλία;
Αλλωστε είναι δείγμα ακομπλεξάριστου ανθρώπου το να κάνει φίλιες με καλύτερούς του, όπως ο Αλέξης με τον Αχμέτ.
Γιατί δηλαδή θα έπρεπε η φιλία τους να περιορίζεται ή και να εμποδίζεται από όλα τα παραπάνω, ή από άλλα γεγονότα;
Όπως λ.χ. ότι ο «φίλος» ηγείται μίας μεγάλης αναθεωρητικής δύναμης, που κύρια προσπάθειά της είναι να ανατρέψει το καθεστώς που διέπει τις σχέσεις της με την Ελλάδα;

Ή όπως ότι ηγείται μιας χώρας που καλπάζει σε όλα τα επίπεδα με τη διαφορά δυναμικού μεταξύ των δύο πλευρών να είναι πλέον απροσμέτρητη, την ώρα δε που ισχύει και το αμέσως προηγούμενο; Χθες ακόμα και οι ευρωπαίοι αναλυτές άρχισαν επιτέλους να αντιλαμβάνονται ότι δεν μιλάμε πια για την Τουρκία όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, αλλά, ουσιαστικά, για την αναβίωση της Υψηλής Πύλης.

Ούτε φυσικά έχει καμία σημασία το γεγονός ότι ο Αχμέτ είναι -ήταν και πολύ πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός – μια μεγάλη προσωπικότητα με διεθνές ακαδημαικό εκτόπισμα και, κυρίως, με μεγάλη εθνική φιλοδοξία για τη χώρα του και το ρόλο της και, σε πλήρη αντίθεση φυσικά με τον δικό μας, που η εξουσία του πατάει σε θεμέλια ασύλληπτα πιο γερά απ’ ότι τα ψέματα του τύπου «σκίζω τα μνημόνια»….

Ο Αλέξης κι ο Αχμέτ, τα φιλαράκια (κατά δήλωση του πρώτου πάντως κι όχι του δεύτερου) μοίρασαν χθες λουλούδια στη Σμύρνη, στην ημέρα της γυναίκας, σε γυναίκες στο δρόμο.
Ας ελπίσουμε ότι έμειναν εκεί κι ότι ούτε το μοίρασμα θα πάει παραπέρα, ούτε και τα λουλούδια θα μας χρειαστούν και γι άλλη χρήση…

Αλλά, δυστυχώς, αυτή η ελπίδα είναι πολύ ωραία για να είναι αληθινή…

 


Αδειάζουν ξανά επικίνδυνα τα κρατικά ταμεία...



Ένας πραγματικός Γολγοθάς ξεκινάει για την κυβέρνηση το επόμενο διάστημα. 
Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις, το  Eurogroup χθες στις Βρυξέλλες αποφάσισε να δώσει το πράσινο φως για την άμεση επάνοδο του κουαρτέτου στην Ελλάδα. 
Τα  δύσκολα αρχίζουν τώρα για τη χώρα μας, αφού τα ανοιχτά μέτωπα της διαπραγμάτευσης είναι πολλά και καυτά (ασφαλιστικό, φορολογικό, δημοσιονομικό κενό, κόκκινα δάνεια).

Οι χρονικές προθεσμίες για να υπάρξει θετική κατάληξη είναι εξαιρετικά ασφυκτικές, καθώς τα κρατικά ταμεία για μια ακόμη φορά (όπως το καλοκαίρι του 2015) αδειάζουν επικίνδυνα και βάζουν τη χώρα με την πλάτη στον τοίχο. Από εδώ πηγάζει και η αγωνία που εκπέμπουν δημόσια κορυφαίοι υπουργοί του οικονομικού επιτελείου (Τσακαλώτος και Σταθάκης) για το πότε θα κλείσει η αξιολόγηση. «Καήκαμε»  είναι η χαρακτηριστική τους έκφραση, όταν αναφέρονται στην προοπτική η αξιολόγηση να ολοκληρωθεί τον Μάϊο ή Ιούνιο…

Αυτή η πρώτη αξιολόγηση του 3ου μνημονίου, που μας φόρτωσε ο Σύριζα, έπρεπε να έχει κλείσει ήδη από τον Οκτώβρη 2015. Τώρα, λοιπόν, στην κυβέρνηση τρέχουν και δεν φτάνουν βάζοντας ως καταληκτική ημερομηνία το τέλος Απριλίου. Εφιαλτικές μνήμες από το παρελθόν ξυπνούν, όταν το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους στέγνωσε τελείως κι έτρεχε απεγνωσμένα να σηκώσει τα αποθεματικά από τους φορείς της γενικής κυβέρνησης (ασφαλιστικά ταμεία, δημόσιες επιχειρήσεις, περιφέρειες, δήμους κλπ). Αλλιώς, η χρεοκοπία θα ερχόταν άμεσα…

Γιατί η κυβέρνηση καταδιώκεται πάλι από νέους εφιάλτες;
Μέχρι πότε επαρκούν τα κρατικά διαθέσιμα;
Τι χρονικά περιθώρια έχει η κυβέρνηση για την επιτυχή ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης και πόσο μπορεί να αντισταθεί στις απαιτήσεις των δανειστών για νέα σκληρά μέτρα;
Όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι, το σημείο μηδέν έρχεται τον Μάϊο-Ιούνιο. Κι από κει και πέρα το χάος…

Όσες περικοπές δαπανών κι αν γίνουν ακόμη, όση συγκράτηση των εξόδων κι αν επιτευχθεί, τα νούμερα δεν βγαίνουν μετά τον Ιούνιο, δεδομένου ότι δεν υπάρχει αισιοδοξία για την πορεία των εσόδων, αφού έχει εξαντληθεί η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών.

Και όλα αυτά παρότι οι δανειακές μας υποχρεώσεις είναι σημαντικά κατώτερες από εκείνες του 2015. Συγκεκριμένα:
Τον Μάρτιο   πρέπει να πληρωθούν  879 εκατομμύρια €  σε δόσεις και  750 εκατομμύρια για τόκους.
Τον Απρίλιο, 511 εκατομμύρια € σε δόσεις και  420 εκατομμύρια για τόκους.
Τον Μάϊο,  250 εκατομμύρια € σε δόσεις και  210 εκατομμύρια  για τόκους.
Τον Ιούνιο,  306 εκατομμύρια  € σε δόσεις και 400 εκατομμύρια για τόκους.

Από τον Ιούλιο αλλάζουν τα δεδομένα, αφού πρέπει να αποπληρώσουμε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υποχρεώσεις  ύψους  2,766 δις € και 900 εκατομμύρια για τόκους. Αυτά είναι αδύνατο να καλυφθούν με τα κρατικά διαθέσιμα, άρα, απαιτούνται νέα δάνεια από τους εταίρους μας!

Το ερώτημα είναι: μπροστά σε αυτή την κατάσταση, σε ποιες υποχωρήσεις για νέα σκληρά μέτρα είναι διατεθειμένη να προχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση, αφού και η κοινωνία τώρα είναι στα κάγκελα.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…

             

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2016

Επικίνδυνη εξέλιξη, η συζήτηση για το Grexit επέστρεψε...

Δυο θηλιές σφίγγουν το λαιμό της Ελλάδας, το Μεταναστευτικό-Προσφυγικό και το  Grexit.
Αυτά είναι τα κορυφαία επιτεύγματα μέσα σε ένα μόλις χρόνο της διακυβέρνησης Τσίπρα.
 
ΚΡΙΣΙΜΟ ΤΟ EUROGROUP ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Guardian: Η συζήτηση για το Grexit επέστρεψε -Η κατάσταση τώρα είναι πιο επικίνδυνη.

Με αφορμή τη συνεδρίαση του Eurogroup, η ανταποκρίτρια του Guardian στην Αθήνα Ελένα Σμιθ γράφει για την επιστροφή του Grexit στην ατζέντα, εξαιτίας της κατάστασης της ελληνικής οικονομίας.
«Οι Ευρωπαίοι υπουργοί θα συζητήσουν και πάλι για το πώς θα αντιμετωπίσουν τη συνεχιζόμενη κρίση χρέους στην Ελλάδα, παρά την απεγνωσμένη προσπάθεια της χώρας να διαχειριστεί τους πρόσφυγες», αναφέρει.

Η συνεδρίαση θα κρίνει το κατά πόσο οι πιστωτές θα δώσουν το «πράσινο φως» για την ολοκλήρωση της καθυστερημένης αναθεώρησης των ελληνικών σχεδίων.
«Η αναθεώρηση έχει καθυστερήσει εξαιτίας της διαφωνίας των δανειστών σχετικά με το κατά πόσο η Αθήνα πρέπει να μειώσει από τις δημόσιες δαπάνες της. Αυτό που θεωρείται ''κλειδί'' για την αναζωογόνηση του τραπεζικού τομέα είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης επιχειρήσεων-καταναλωτών».

«Νομίζω πως η κατάσταση είναι πιο επικίνδυνη την παρούσα στιγμή από όσο ήταν πέρυσι το καλοκαίρι», δήλωσε στον Guardian ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης.
«Τότε ήταν ένα ζήτημα της πολιτικής βούλησης λίγων ανθρώπων», προσέθεσε, αναφερόμενος στις διαπραγματεύσεις του καλοκαιριού, και εξήγησε πως «τώρα πρόκειται για ζήτημα εφαρμογής μεταρρυθμίσεων και σκληρής δουλειάς και αν μια κυβέρνηση δεν πιστεύει σε αυτές και τις εφαρμόζει με δυσφορία, η πρόοδος γίνεται πολύ δύσκολη».



Οπως σημειώνει το δημοσίευμα, η συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών έρχεται σε μια πολύ ευαίσθητη στιγμή, με την ανεργία να παραμένει στο υψηλότερο ποσοστό της Ευρώπης και πολλές επιχειρήσεις να μετεγκαθίστανται στη Βουλγαρία, την Αλβανία, τη Ρουμανία και την Κύπρο, ως αποτέλεσμα της υπερβολικής φορολόγησης. Εν τω μεταξύ, η άλλοτε ακμάζουσα τουριστική πορεία της χώρας έχει υποστεί πλήγμα εξαιτίας της εισροής προσφύγων σε νησιά του Αιγαίου, ενώ η χώρα επέστρεψε στην ύφεση.
«Μετά από τρεις διασώσεις έκτακτης ανάγκης και τη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους στην Ιστορία, μιλάμε για ακόμη μία φορά για τη στροφή της χώρας προς την εγκατάλειψη του ενιαίου νομίσματος», σημειώνει η εφημερίδα.

Επιχειρηματίες και τραπεζίτες παραδέχονται στον Guardian πως πλέον το παράλληλο νόμισμα συζητιέται ανοικτά. «Η πιθανότητα Grexit είναι ακόμα εκεί», τονίζει ο κ. Χαρδούβελης και συμπληρώνει: «Δεν έχει πάει μακριά. Κοιτάξτε την απόδοση που οι επενδυτές υποχρεούνται να καταβάλλουν σε ελληνικά ομόλογα».

Σύμφωνα με την Ελενα Σμιθ, όλοι συμφωνούν πως δεν μπορούν να υπάρχουν καθυστερήσεις στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, με το ΔΝΤ, ωστόσο, να ζητά λήψη μέτρων 9 δισ. ευρώ για τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5% τα επόμενα χρόνια.
Χωρίς την ελάφρυνση χρέους ή βαθύτερες περικοπές στο συνταξιοδοτικό σύστημα, το Ταμείο δεν αναμένει από την Ελλάδα να φτάσει στον στόχο.

Τέλος, όπως γράφει ο Guardian, «οι ελπίδες της Αθήνας να δει τους πιστωτές ''να μαλακώνουν τη στάση τους λόγω των προσφύγων καταπνίγηκαν από την Γερμανία», η οποία προχώρησε στον διαχωρισμό τους.
«Το ζήτημα των προσφύγων και του προγράμματος βοήθειας της Ελλάδα δεν πρέπει να αναμειγνύονται», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο Reuters, διαμορφώνοντας σκηνικό αδιεξόδου στις Βρυξέλλες.


Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Τσίπρας μόνος ψάχνει…

Του  Μιχάλη  Μιχαήλ,
 http://www.protagon.gr

Στην σύσκεψη για το Προσφυγικό ο Αλέξης Τσίπρας επεδίωξε να «τσουβαλιάσει» τα υπόλοιπα κόμματα σε ένα γενικό πολιτικό πλαίσιο αποφεύγοντας να δεσμευτεί για συγκεκριμένους χειρισμούς. Ομως αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε…

Αυτή τη φορά του κόλπο του Αλέξη Τσίπρα δεν έπιασε. Οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί καμμένοι στο χυλό, τον περασμένο Ιούλιο, αυτή τη φορά δεν ήταν  «δεδομένοι». Δεν «μάσησαν» με άλλα λόγια.

Στην οκτάωρη σύσκεψη των για το Προσφυγικό, από τη πρώτη στιγμή ήταν φανερό ότι ο Αλέξης Τσίπρας επεδίωξε να επαναλάβει τα όσα έκανε πέρσι το καλοκαίρι. Να  «τσουβαλιάσει» τα υπόλοιπα κόμματα σε ένα γενικό πολιτικό πλαίσιο αποφεύγοντας να δεσμευτεί για συγκεκριμένους χειρισμούς τους οποίους κράτησε για τον εαυτό του. Δηλαδή να χειριστεί το Προσφυγικό κατά το δοκούν. Ομως όπως φαίνεται, οι Κυριάκος Μητσοτάκης, Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν «τσίμπησαν».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξ αρχής ήταν κατηγορηματικός στον διαχωρισμό προσφύγων και μεταναστών και στην δημιουργία κέντρων φιλοξενίας κλειστού τύπου για τους παράτυπους μετανάστες καθώς και στην άρνηση του να αφήσει το ελάχιστο περιθώριο χρήσης του βέτο στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η Φώφη Γεννηματά επέμεινε στην έλλειψη κυβερνητικού σχεδίου για να μην εγκλωβιστούν πρόσφυγες στην Ελλάδα, στην υιοθέτηση της επαναπροώθησης στις χώρες από όπου ήρθαν, στο διαχωρισμό των προσφύγων από τους μετανάστες και τη διαμόρφωση κλειστών κέντρων φιλοξενίας για τους παράτυπους μέχρι να επαναπροωθηθούν.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης από τη πλευρά του επέμεινε στον ορισμό ενός υπερυπουργού που θα συντονίσει όλες τις αρμόδιες υπηρεσίες, ζήτησε από τον κ. Τσίπρα να παρουσιάσει εθνικό σχέδιο για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών με σαφή διαχωρισμό προσφύγων από τους μετανάστες και ειδική μέριμνα για τα παιδιά.

Ο Αλέξης Τσίπρας ως εκ τούτου, πέρασε σε γραμμή άμυνας αρνούμενος να αποδεχθεί το διαχωρισμό όσων έρχονται στην Ελλάδα σε πρόσφυγες και μετανάστες. Επικαλέστηκε σε κάποιο σημείο ότι μεταξύ αυτών που έρχονται είναι και Κούρδοι που μάχονται για τη πατρίδα τους. Αρνήθηκε τα κλειστά κέντρα για όσους θα πρέπει να επαναπροωθηθούν. Ηταν αναμενόμενο γιατί αν τα δεχόταν ήταν σαν να παραδέχεται ότι όσα έκανε η κυβέρνησή του από πέρσι έως τώρα ήταν λάθος. Αλλά και για ένα ακόμη λόγο.
Οι θέσεις των τριών αρχηγών έχουν ένα κοινό σημείο. Την αμφισβήτηση της κυβερνητικής ικανότητας του Αλέξη Τσίπρα. Εχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη τους για το χειρισμό ενός ζητήματος εθνικής εμβέλειας.
Η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο Πάνος Λάμπρου και άλλα στελέχη εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμα να διαφωνήσουν ανοιχτά με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Πολύ περισσότερο αν ο Αλέξης Τσίπρας υποχωρούσε στη πίεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Τούτων δοθέντων επιχείρησε να ισορροπήσει ανάμεσα στην κυβερνητική ευθύνη και στην εσωκομματική κριτική.

Οι θέσεις των τριών αρχηγών έχουν ένα κοινό σημείο. Την αμφισβήτηση της κυβερνητικής ικανότητας του Αλέξη Τσίπρα. Εχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη τους για το χειρισμό ενός ζητήματος εθνικής εμβέλειας. Κατά παράδοση η αντιπολίτευση ακόμη ακόμα και όταν διαφωνούσε με την κυβέρνηση έδειχνε καλή πίστη κι ανοχή για τα εθνικής σημασίας θέματα.

Ετσι λοιπόν εξηγείται η επιμονή της Φώφης Γεννηματά να περιληφθεί στην ανακοίνωση της Προεδρίας σαφής αναφορά ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να υλοποιήσει ένα εθνικό σχεδιασμό και για αυτό χρειάζεται κυβέρνηση συνεννόησης των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Οπως και η αμφιβολία του Κυριάκου Μητσοτάκη, μετά την ολοκλήρωση της σύσκεψης, για το αν μπορεί να υλοποιήσει η κυβέρνηση τη σύγκλιση στα αυτονόητα που επετεύχθη μετά κόπων και βασάνων, όπως δήλωσε ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Για όσους ήταν στο Προεδρικό Μέγαρο αντελήφθησαν τη δυσθυμία του Αλέξη Τσίπρα για τη κατάληξη της σύσκεψης καθώς ο εκνευρισμός του ήταν διακριτός κατά την αναχώρησή του. Η αμηχανία επικοινωνιακού χειρισμού από το Μαξίμου των όσων έγιναν στο Προεδρικό φανερώνει τη δύσκολη θέση που βρίσκεται ο κ. Τσίπρας ενόψει της Συνόδου Κορυφής.

Κυβέρνηση νάνων

Του  Πάσχου  Μανδραβέλη-
http://www.kathimerini.gr

Ο νέος ειδικός σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού του πρωθυπουργού είναι απόφοιτος ΤΕΙ τουριστικών επαγγελμάτων και δηλώνει επάγγελμα σερβιτόρος. Ο κ. Νίκος Καρανίκας έχει όμως όλα τα χαρακτηριστικά της «νέας Αριστεράς»: πομπώδεις διακηρύξεις συν αγραμματοσύνη. Ετσι αυτοσυστήνεται στα social media ως εξής (κρατώ σύνταξη και ορθογραφία): «Η δημοκρατία η διαχείριση της πολιτικής ζωής,της πόλης,του κράτους,του πλανήτη είναι υπόθεση των αντρών,των γυναικών, [του tranς]και των παιδιών.όχι των ειδήμων».

Με ποια προσόντα, λοιπόν, μπήκε ο κ. Καρανίκας στην ομάδα «των ειδήμων» που χαράζουν τη στρατηγική της χώρας; Πρώτον, είναι φίλος του κ. Αλέξη Τσίπρα και αυτό αποκαλύπτει τη στρατηγική της κυβέρνησης. Δεύτερον, είναι αγωνιστής. Στο προεκλογικό βιογραφικό του αναφέρει: «Από τα εφηβικά μου χρόνια κατάλαβα ότι άνθρωπος γίνεσαι στο συλλογικό και στους κοινωνικούς αγώνες και επίσης ότι η καριέρα είναι σαν τη χολέρα. Από μαθητής μέλος της ΚΝΕ, ιδρυτικό μέλος της νεολαίας ΣΥΝ, αρνητής στράτευσης (...) συμμετείχα ενεργά σε όλες τις ευρωπαϊκές και τοπικές κινητοποιήσεις». Με τους αγώνες, λοιπόν, ως διαβατήριο βρέθηκε να χαράζει τον «στρατηγικό σχεδιασμό» στο γραφείο του πρωθυπουργού και η επιλογή του πιθανώς να εξηγεί πώς ο κ. Τσίπρας έλαβε όλες τις στρατηγικές αποφάσεις που χαντάκωσαν τη χώρα.

Ετερος μετακλητός υπάλληλος στο γραφείο του κ. Αλέξη Τσίπρα είναι ο αποτυχών βουλευτής Ηρακλείου Νίκος Τρευλάκης. Ο ίδιος δηλώνει ότι εργάστηκε ως βοηθός λογιστή, αλλά το βασικό του προσόν, όπως καταγράφεται στο προεκλογικό του φυλλάδιο, είναι οι αγώνες του: «Ενεργός συνδικαλιστής με την Αριστερή Ενότητα... συμμετείχε στο κίνημα κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16 και του νόμου πλαίσιο για την παιδεία το 2006, στην εξέγερση του 2008 (σ.σ.: τότε που κάηκε η Αθήνα) και στο κίνημα των πλατειών».

Βεβαίως, κάποιος ορθώς μπορεί να επισημάνει ότι αν ο γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ δικαιολόγησε τους διορισμούς (δικό του και των συγγενών του) διά των αγώνων των παππούδων και της γιαγιάς του, μπορούν να μείνουν παραπονεμένοι οι ζώντες αγωνιστές; Σωστό κι αυτό, αλλά υπάρχει και μία άλλη παράμετρος που πρέπει να προσέξουμε.

Η αλήθεια είναι πως τα στελέχη της πρώτης φοράς δεν διακρίθηκαν στα γράμματα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ως καταληψίας σχολείων ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα (με αίτημα μάλιστα να αποφασίζουν οι μαθητές αν θα λείπουν από κάποια μαθήματα) και ως αγωνιστής των μπλόκων κατέληξε στο ύπατο αξίωμα. Αλλά, με δεδομένα τα μεγάλα και σύνθετα προβλήματα του τόπου, θα μπορούσε τουλάχιστον να καλύψει τα δικά του ελλείμματα έχοντας γύρω του ανθρώπους με εμπειρία και γνώσεις, που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην ανόρθωση της ρημαγμένης χώρας. Φευ! 

Ο πρωθυπουργός μάλλον νιώθει καλά έχοντας γύρω του λιγότερο εγγράμματους από τον ίδιο και προφανώς δεν διάβασε ποτέ τη διδαχή του Ντέιβιντ Ογκιλβι. Ο μεγάλος διαφημιστής, ο οποίος ξεκίνησε από το μηδέν και δημιούργησε τη μεγαλύτερη εταιρεία επικοινωνίας του κόσμου, όποτε προσλάμβανε κάποιο στέλεχος του έστελνε μια μπαμπούσκα. Στην τελευταία κούκλα υπήρχε ένα σημείωμα, που έγραφε: «Αν ο καθένας από εμάς προσλαμβάνει κάποιον χειρότερό του, θα καταλήξουμε μια εταιρεία νάνων».