Ημερολόγιο απόδρασης μέσω εκλογών…

Όλο και συχνότερα συζητούνται στο παρασκήνιο από πολιτικούς, οικονομικούς και εκδοτικούς κύκλους  σενάρια εκλογών, σαν διέξοδος –όπως υποστηρίζουν- στα σημερινά αδιέξοδα. Στα κέντρα λήψης  αποφάσεων -ελληνικά, ευρωπαϊκά και αμερικανικά- το ερώτημα είναι πότε ακριβώς η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε εκλογές. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας φλερτάρει ανοιχτά με αυτό το ενδεχόμενο και δεν το κρύβει. Το αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων και προβληματισμών είναι να διαχέεται βαθμιαία κλίμα παράλυσης στον κρατικό μηχανισμό («τα μολύβια κάτω» κατά την διαχρονικά προσφιλή έκφραση των νεοελλήνων).

Ο ευρωπαϊκός αλλά και διεθνής ορίζοντας χαρακτηρίζεται αυτή την εποχή από μεγάλη ρευστότητα. Στην Ευρώπη ιδιαίτερα, μέσα στο 2017, θα διεξαχθούν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις σε διάφορες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία) που αναμφίβολα θα επηρεάσουν και τις εξελίξεις στη χώρα μας.

Σε μια τόσο ταραγμένη εποχή και περιοχή, η κυβέρνηση  των ΣυριζΑνελ, αντί για παράγοντας σταθερότητας, αναδεικνύεται σε παράγοντα αστάθειας κι αυτό γίνεται ορατό από τον διεθνή παράγοντα και τους πιστωτές μας.. Δεν είναι τυχαία τα μηνύματα που εκπέμπονται, άλλοτε διακριτικά κι άλλοτε όχι, προς αυτή την κατεύθυνση κι εντείνουν τη νευρικότητα στο εσωτερικό της κυβέρνησης.

Ο Μάρτης του 2017 θεωρείται πιθανός χρόνος εκλογών, γιατί μέχρι τότε ισχύει η λίστα που θα επιτρέψει στον κ. Τσίπρα να έχει μιαν ελεγχόμενη κοινοβουλευτική ομάδα, ιδιαίτερα στην ισχυρή προοπτική –με βάση τα σημερινά δεδομένα- ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πλέον δεύτερο κόμμα και με αισθητά μειωμένη εκλογική δύναμη.

Κυβερνητικοί και κομματικοί κύκλοι τρέμουν στην ιδέα μιας  πλήρους κατάρρευσης, αν παραμείνουν περισσότερο στην εξουσία. Πιστεύουν ότι, μια μικρή σχετικά ήττα θα μπορέσουν να την διαχειριστούν καλύτερα. Κανείς τους δεν πιστεύει ότι, είναι αναστρέψιμη η καθοδική πορεία, ιδιαίτερα μάλιστα όσο επιδεινώνεται –με την ασκούμενη πολιτική- η κατάσταση δυσφορίας στην ελληνική κοινωνία.

Οι ΣυριζΑνελ έχουν αποδεχτεί πλήρως ότι, θα ηττηθούν εκλογικά και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περιορίσουν το μέγεθος της ήττας. Οι αντοχές τους εξαντλούνται γρήγορα κι ο πολιτικός χρόνος μετρά αντίστροφα. Γιαυτό προσπαθούν απεγνωσμένα να στήσουν σκηνικό ηρωϊκής εξόδου. Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο το 2009 με την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή …

Τα άσχημα hot spots άσχημα καίγονται.

Γράφει  η Λίνα Παπαδάκη,
http://www.athensvoice.gr

Στο Φαρμακονήσι κάποιοι αριστεροί καναπέδες είχαν εύκολη την απάντηση. Εν ψυχρώ δολοφονία μεταναστών με ηθικούς αυτουργούς τους υπουργούς και φυσικούς τους λιμενικούς. Στα σοβαρά υποστήριζαν πως υπήρχαν άνθρωποι που έσωζαν τους άνδρες και άφηναν να πνιγούν γυναίκες και παιδιά. Μαζί τους το υποστήριζαν και διάφοροι αλληλέγγυοι, έννοια τότε υπεράνω υποψίας και εξαιρετικά καλόηχη για τους πολλούς. Είχαν περιθάλψει τότε κάποιους δυστυχισμένους ναυαγούς που άλλα έλεγαν για την τραγωδία τους πάνω στο νησί και άλλα στο κέντρο της Αθήνας. Όσοι έφερναν αντιρρήσεις στο σενάριο των δολοφόνων λιμενικών ήταν φασίστες και ρατσιστές – γνωστά πράγματα αυτά. Ήταν η εποχή που οι μετανάστες ήταν όλοι άγγελοι, οι ΜΚΟ και οι αριστεροί αποκλειστικοί πάροχοι ευαισθησίας, όσοι έφερναν αντιρρήσεις χρυσαυγίτες, τα κλειστά κέντρα κράτησης αποθήκες ψυχών και η Αμυγδαλέζα κολαστήριο.

Από τότε  κύλησε πολύ νερό του Αιγαίου μέσα σε βάρκες και φουσκωτά. Οι μετανάστες παρέμειναν άγγελοι, όλοι οι άλλοι όμως άλλαξαν ρόλους. Οι λιμενικοί έγιναν ήρωες, οι υπουργοί πονόψυχοι, οι κάτοικοι των νησιών νομπελίστες. Για όλα τα δεινά έφταιγε τώρα μόνο η Μέρκελ.

Μετά άρχισαν οι άνθρωποι να στιβάζονται σε κατασκηνώσεις, στην Ειδομένη, τον Πειραιά  και τα νησιά. Ξαφνικά δεν ήταν όλοι άγγελοι.

Είχαν ανάμεσά τους κακοποιούς, ποινικούς και βιαστές. Οι ΜΚΟ άρχισαν να γίνονται ύποπτες, πώς ξεφυτρώνουν από παντού και πούθε κρατά η σκούφια τους. Οι κάτοικοι πονήρεψαν κι άρχισαν να κερδοσκοπούν εις βάρος των άμοιρων φυγάδων. Οι υπουργοί, με περίσσευμα ευαισθησίας και διακριτικότητας, αφήνουν ανενόχλητους τους σκηνίτες, δηλαδή οικογένειες, ασυνόδευτες γυναίκες και  παιδιά, παραβατικούς και προαγωγούς, να αυτορυθμιστούν υπό την αιγίδα των ΜΚΟ. Η Αμυγδαλέζα έγινε τόπος αναψυχής. Οι αγνοί αλληλέγγυοι χάλασαν και βάζουν τους μετανάστες να ζητούν μαζικά άσυλο δημιουργώντας ασφυξία στα hot spots. Η Μέρκελ τώρα έδινε μοναχική μάχη να υποδεχτεί η Ευρώπη τους πρόσφυγες, αλλά πια υπεύθυνες για όλα ήταν οι Βαλκανικές χώρες που έκλειναν τα σύνορα και ο Ερντογάν που άνοιγε την κάνουλα.

Οι αριστεροί ξέρουν καλά να μετρούν ενόχους. Από τους λιμενικούς, τους δεξιούς, τους τοπικούς δημάρχους, τους χρυσαυγίτες κατοίκους, τα εγκληματικά στοιχεία των μεταναστών, τις ΜΚΟ που διαχειρίζονται τα ευρωπαϊκά χρήματα, τους αλληλέγγυους, τη Μέρκελ, την Ευρώπη, την ομάδα Βίσενγκραντ, τους Τούρκους. Στο μέτρημα όμως ξεχάστηκαν και δε φρόντισαν να κάνουν εγκαίρως αυτό που αναλογεί στους ίδιους, δηλαδή επαρκείς υποδομές. Είναι ευτύχημα να έχεις το ταλέντο να μη φταις ποτέ ο ίδιος, αλλά είναι αναπόφευκτο να συναντήσεις κάποτε την πραγματικότητα. Η οποία είναι πάντα πολύ πιο σύνθετη από το απλοϊκό σου ενοχολόγιο, όταν δε συστηματικά αφήνεις τον εαυτόν σου έξω από αυτό γίνεται αμείλικτη. Και τότε τα άσχημα hot spots άσχημα καίγονται. Από τα πνιγμένα παιδάκια του Φαρμακονησίου μέχρι τα καμένα παιδάκια της Μόριας πέρασε ένας αιώνας.

 

Πλησιάζει το σημείο μηδέν ( 0 ) η κυβέρνηση...

Αναδημοσίευση από-  http://www.thetoc.gr

Συνθήκες πρόωρης προσφυγής στις κάλπες δημιουργούνται αργά αλλά σταθερά στη χώρα λόγω των πολλαπλών ανοιχτών μετώπων με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η κυβέρνηση έχοντας μάλιστα θέση η ίδια τον χρονικό πήχη επίλυσης τους εντός του 2016 ή το πολύ το πρώτο δεκαπενθήμερο του επόμενου έτους.

Ωστόσο τα μηνύματα από «τα ανοιχτά μέτωπα» μόνο θετικά δεν είναι. Η μαραθώνια χθεσινή συνάντηση με το κουαρτέτο των θεσμών στο Χίλτον έδειξε αδιέξοδο περί τα εργασιακά, ενώ για τα πρωτογενή πλεονάσματα οι θεσμοί δήλωσαν αναρμόδιοι γεγονός που θέτει τη χώρα σε εσαεί λιτότητα τουλάχιστον έως το 2020 και βλέπουμε.

Οι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες θέλουν σε αντάλλαγμα των «σκληρών» μέτρων να δίνεται στη χώρα ένα  βραχυπρόθεσμο πακέτο μέτρων απομείωσης χρέους με διατήρηση μάλιστα της πρόβλεψης για θηριώδη πλεονάσματα από το 2018 και μετά.

Την ίδια ώρα η αποτυχία επίτευξης συμφωνίας επί των κριτηρίων του εδαφικού για το Κυπριακό στο Ελβετικό θέρετρο Μόντ Πελεράν προσθέτει ένα ακόμη βάρος στις πλάτες του κ. Τσίπρα ο οποίος θα πρέπει σύντομα να συμφωνήσει με τον Τ. Ερντογάν το καθεστώς εγγυήσεων. Τουλάχιστον αυτό μετέδωσε χθες τα χαράματα το πρακτορείο Ανατολού αποδίδοντας στην ελληνική κυβέρνηση και στο έγγραφο Κοτζιά τη χθεσινή αποτυχία στο παγωμένο «Όρος του Προσκυνητή».

Έτερο μέτωπο για την κυβέρνηση και τον Αλέξη Τσίπρα το προσφυγικό. Υπό την απειλή της κατάρρευσης της συμφωνίας Ε.Ε. - Τουρκίας η κατάσταση στα ελληνικά νησιά μοιάζει με βραδυφλεγή βόμβα και θυμίζει όλο και περισσότερο συνθήκες Ειδομένης.    

Πιο κοντά στο σημείο «0»   

Επί της ουσίας μέρα με την ημέρα η κυβέρνηση οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο «σημείο 0» στις αρχές του 2017 όπου αναμένεται να «συναντηθούν» όλα τα παραπάνω. Τα μέτρα που αποφασίστηκαν από την πρώτη αξιολόγηση και αφορούν στις αυξήσεις σε προϊόντα πρώτης ανάγκες και εισφορές ελεύθερων επαγγελματιών, οι νέοι φόροι που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του 2017 που συμφωνήθηκε και με το κουαρτέτο και ενδεχομένως οι δραματικές αλλαγές στα εργασιακά και στις συντάξεις που περιλαμβάνει η Β΄ αξιολόγηση αν και όποτε κλείσει.

Διαπραγμάτευση, νέα μέτρα και εθνικά ζητήματα όπως είναι το Κυπριακό αλλά και το θέμα των Τσάμηδων που έχει ανοίξει η αλβανική κυβέρνηση δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον για την κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή κορυφώνεται η σύγκρουση της κυβέρνησης με τις κοινωνίες των νησιών στο Αιγαίο για το προσφυγικό ενώ η πορεία των διαπραγματεύσεων φαίνεται ότι θα καθυστερήσει τη συμφωνία με τους δανειστές μειώνοντας τις ελπίδες για να ληφθεί απόφαση στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου για το χρέος. Παράλληλα το Μ. Μαξίμου βρίσκεται στη δίνη του Κυπριακού όπου ασκούνται διεθνείς πιέσεις για να υπάρξει λύση μέχρι τα τέλη του 2016.

Σε αυτό το σκηνικό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ δέχεται ισχυρές πιέσεις τόσο από το εσωτερικό του κόμματος όσο και από την κοινωνία καθώς οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την κατάρρευση των ποσοστών του κυβερνώντος κόμματος. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο ευελπιστούν ότι το σενάριο των εκλογών θα καθυστερήσει να απασχολήσει την πολιτική ζωή του τόπου καθώς εκτιμούν ότι η κρίσιμη περίοδος για την κυβέρνηση θα είναι το φθινόπωρο του 2017.

Τότε, υπολογίζουν ότι θα ξεκινήσει η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2018 όπου στο τραπέζι των συζητήσεων θα πέσει και ο κόφτης δαπανών εάν δεν έχει συμφωνηθεί η μείωση των πλεονασμάτων. Όμως το κλίμα στην κυβέρνηση δεν είναι αισιόδοξο καθώς γνωρίζουν ότι το τσουνάμι μέτρων που θα ψηφιστεί τις επόμενες 60 ημέρες στο ελληνικό κοινοβούλιο θα δοκιμάσει τις αντοχές της κυβερνητικής πλειοψηφίας ανοίγοντας ξανά το κεφάλαιο «εκλογές».

Το «σημείο 0» για την κυβέρνηση προσδιορίζεται προς τα τέλη του Ιανουαρίου οπότε αναμένεται να έχει γίνει γνωστό το πλήρες σχέδιο μέτρων που θα έχουν συμφωνηθεί με το κουαρτέτο για το 2017 και θα έχουν αποσαφηνιστεί: η Β αξιολόγηση, τα μέτρα του προϋπολογισμού του 2017, θα έχουν τεθεί σε ισχύ οι αυξήσεις προϊόντων πρώτης ανάγκης και η αύξηση των εισφορών σε ελεύθερους επαγγελματίες και αγρότες, θα προσδιορίζονται οι νέοι φόροι ύψους 2,7 δις. ευρώ και θα αποσαφηνίζονται οι μειώσεις των συντάξεων και οι δραματικές αλλαγές στα εργασιακά και στο προσφυγικό που μετατρέπεται σε ωρολογιακή βόμβα στα νησιά του Αιγαίου.

Την ίδια στιγμή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος χαμηλώνει τον πήχη των προσδοκιών για το χρέος σημειώνοντας σε συνέντευξή του ότι δεν θα επηρεάσει την καθημερινότητα των πολιτών για τα επόμενα χρόνια. Παρά το γεγονός ότι η δήλωση του κ. Τζανακόπουλου υποδηλώνει μία στροφή της κυβέρνησης στον ρεαλισμό, ακυρώνει το βασικό αφήγημα του Μ. Μαξίμου σύμφωνα με το οποίο το κλείσιμο της Β΄ αξιολόγησης θα οδηγούσε σε ουσιαστικές ρυθμίσεις για το ελληνικό χρέος.

Στο κυβερνών κόμμα εκφράζονται φόβοι ότι το τσουνάμι μέτρων και απομάκρυνση της επίλυσης του θέματος του χρέους θα δημιουργήσουν φυγόκεντρες δυνάμεις στην Κ.Ο. του κόμματος κατά την ψήφιση των νομοσχεδίων στην βουλή. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δέχονται ισχυρές πιέσεις στις τοπικές κοινωνίες.

Εκτός των επεισοδίων κατά την διάρκεια του εορτασμού του Πολυτεχνείου όπου τα οργανωμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκαν επίθεση από ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, τα μηνύματα από τις εκλογικές διαδικασίες συνδικάτων και επιμελητηρίων δεν είναι ιδιαίτερα θετικά.

Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε στις εκλογές του ΤΕΕ λαμβάνοντας ποσοστό μικρότερο από 8% ενώ στο εκλογικό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ που θα γίνει στα τέλη του Νοέμβρη αναμένεται να καταλάβει την τέταρτη θέση. Την ίδια στιγμή κορυφώνονται οι κινητοποιήσεις δημοσίων υπαλλήλων όπως των νοσηλευτών ενώ δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι μαζί με ελεύθερους επαγγελματίες και συνταξιούχους θα συναντηθούν στην πανελλαδική απεργία της 24ης Νοεμβρίου.
Διαπραγμάτευση, νέα μέτρα και εθνικά ζητήματα όπως είναι το Κυπριακό αλλά και το θέμα των Τσάμηδων που έχει ανοίξει η αλβανική κυβέρνηση δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον για την κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Σύμφωνα με κυβερνητικά και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το ασφυκτικό περιβάλλον που δημιουργείται για την κυβέρνηση, το Μ. Μαξίμου δεν προτίθεται να ανοίξει θέμα εκλογών εκτιμώντας ότι τα οικονομικά δεδομένα θα βελτιωθούν.

Εξηγούν όμως ότι στην περίπτωση που βουλευτές της πλειοψηφίας δεν υπερψηφίσουν τα μέτρα που θα κατατεθούν στη βουλή ή διαφανεί ότι οι δανειστές έχουν παράλογα αιτήματα προς την ελληνική πλευρά γεγονός που θα σημαίνει ότι το Μ. Μαξίμου έχει χάσει την εμπιστοσύνη των εταίρων και κυρίως της Γερμανίας, τότε δεν αποκλείεται να στηθούν κάλπες μέχρι τον Μάρτιο.    

Γιατί βασανίζεται ο Πρωθυπουργός;

Γράφει ο  Ανδρέας Ζαμπούκας,
 http://www.protagon.gr

 

Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να έχει κουραστεί από όλους και κυρίως από τις συναντήσεις τέτοιου επιπέδου. Δυσφορεί πλέον με κάθε υποχρέωση και κουβαλάει με δυσκολία την οποιαδήποτε ευθύνη προκύπτει από τη θέση του. Είναι πια φανερό ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας υποφέρει...

O Πρωθυπουργός νιώθει άβολα στην πολυθρόνα του, ο Πρωθυπουργός βαριέται, ο Πρωθυπουργός μιλάει- σε πανελλήνια πρωτοτυπία- greeklish! Κάτι δεν πάει καλά με τον Πρωθυπουργό…
Είναι φανερό ότι βασανίζεται. Δείχνει να έχει κουραστεί από όλους και κυρίως από τις συναντήσεις τέτοιου επιπέδου. Δυσφορεί πλέον με κάθε υποχρέωση και κουβαλάει με δυσκολία την οποιαδήποτε ευθύνη του προκύπτει από τη θέση του. Είναι πια φανερό ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας υποφέρει.

Ο Αλέξης είναι από τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν μεγαλώνοντας. Είναι τόσο πολύ ολιγαρκής με τον εαυτό του που αδιαφορεί παντελώς για την «πολυτέλεια» της προσαρμογής στο περιβάλλον που εξελίσσεται. Και επιπλέον, ανήκει στην κατηγορία αυτών που δεν επεδίωξαν την θέση τους αλλά ο ανεξέλεγκτος «ρους των γεγονότων» τους την επέβαλε από σπόντα. Θυμόσαστε την εξομολόγηση της Αντιγόνης Κουκούλη στον Φωτόπουλο («Ο Θόδωρος και το δίκαννο») που του εξηγεί την απώλεια της παρθενίας της; E κάτι τέτοιο έπαθε και ο Αλέξης από τον «ρου των γεγονότων» και μετά δεν μπορούσε να σταματήσει.

Έτσι και ο Κώστας Καραμανλής σε πιο «αστική» έκδοση. Όπως και με την περίπτωση του Αλέξη, κάποιοι σκέφτηκαν να τον χρησιμοποιήσουν, αναγκάζοντάς τον να υποστηρίξει την μοιραία του κληρονομιά με το όνομα. Κι εκείνος δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο τον χαρακτήρα και την γνήσια φύση του. Δεν έφταιγε ο ίδιος αλλά οι καιροσκόποι που μεθόδευσαν την «χειροτονία» του με το ζόρι…

Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το παιχνίδι. Είναι αυτοί που ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους στη  προσομοίωση. Ποτέ τους δεν ενδιαφέρονται για την ανάληψη ευθυνών ούτε και για ρόλους με βαρύ φορτίο. Δοκιμάζονται στις μικρές πίστες αλλά ούτε κατά διάνοια δεν έχουν σκοπό να πάρουν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων στις πλάτες τους

Πώς ερμηνεύονται όλα αυτά; Η εξήγηση είναι μάλλον απλή. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το παιχνίδι. Είναι αυτοί που ξεδιπλώνουν τις ικανότητές τους στη  προσομοίωση. Ποτέ τους δεν ενδιαφέρονται για την ανάληψη ευθυνών ούτε και για ρόλους με βαρύ φορτίο. Δοκιμάζονται στις μικρές πίστες αλλά ούτε κατά διάνοια δεν έχουν σκοπό να πάρουν τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων στις πλάτες τους. Άλλοι αρέσκονται στην δημοσιότητα, άλλοι στις επαναστατικές ασκήσεις και άλλοι στην αοριστία των ατέρμονων πολιτικών ή φιλοσοφικών συζητήσεων.

Επειδή λοιπόν ζούμε στην εποχή του θεάματος και του ωφελιμισμού, η επιλογή των πολιτικών ηγετών δεν γίνεται με την συγκατάθεσή τους αλλά με τον εξαναγκασμό τους. Αρκεί να υπάρχει το δέλεαρ της δημοσιότητας, του πλουτισμού ή της γοητευτικής εξουσίας.

Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη. Οι ηγεσίες θέλουν αποφάσεις, διεκδικήσεις, σοφία, γενναιότητα, διαχείριση των προβλημάτων. Η εξουσία έχει την «κακή» συνήθεια καθημερινά να σε εκθέτει σε κάτι πολύ σοβαρό ενώ εσύ συνεχίζεις να σκέφτεσαι αστεία. Και το χειρότερο, μολονότι οι αυξημένες ανάγκες προϋποθέτουν συνεργάτες αντοχής και κύρους, εσύ, εξαιτίας της κεκτημένης παιγνιώδους διάθεσης, διαλέγεις τους χειρότερους, νομίζοντας ότι ακόμα κάνεις πλάκα στο σχολείο ή πως πίνεις μπυρόνια σε κάποιο μπαρ της Θεσσαλονίκης- για τον άλλο το λέω…

Δυστυχώς για τον άνθρωπο, η φύση δεν προέβλεψε κανέναν μηχανισμό προστασίας της αξιοπρέπειάς του. Μόνο διάνοια του έδωσε για να προσέχει τον εαυτό του. Αν την έχει ασκήσει με την τριβή του στο έργο, έχει καλώς. Αν όχι, αλίμονο σ΄ αυτόν, αλίμονο και στις κοινωνίες που διοικεί.
Είναι μάλλον, καιρός στη Δημοκρατία να βρούμε κάποιους τρόπους προστασίας των πολιτικών συστημάτων από τους «εξαναγκασθέντες» πολιτικούς. Ο Πρωθυπουργός πάντως, βασανίζεται πολύ στα καμαρίνια και στη σκηνή. Κι αυτό δυστυχώς, βγαίνει και προς τα έξω…

 

Στέλιος Ράμφος: Δεν έχουμε κράτος. Κυριαρχεί το ρουσφέτι

 Συνέντευξη στον Γιώργο Βαϊλάκη, http://www.imerisia.gr

Στέλιος Ράμφος, συγγραφέας
Είναι ένας από τους πλέον σημαντικούς σύγχρονους Ελληνες στοχαστές.Φιλόσοφος, πανεπιστημιακός, συγγραφέας δοκιμίων, σπούδασε φιλοσοφία στο Παρίσι, όπου και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο της Βενσέν. Η πλούσια βιβλιογραφία του αντικατοπτρίζει τις πνευματικές αναζητήσεις του, τις θέσεις και τις προτάσεις του αναφορικά με τον μαρξισμό, τον ελληνικό πολιτισμό, τους συσχετισμούς της σύγχρονης πνευματικής δημιουργίας με την ελληνορθόδοξη παράδοση. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του «Πολιτική από στόμα σε στόμα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός. Η συνέντευξη εντάσσεται στο πλαίσιο συζητήσεων με ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, οι οποίοι μιλούν στην ΗτΣ για την παρούσα οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση.

Να υπάρξουν οράματα για να φύγουν οι καπάτσοι και οι μετριότητες.

• Κύριε Ράμφο, υπάρχει η αίσθηση ότι τα τελευταία χρόνια βιώνουμε ένα τέλος. Το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Ποιες είναι οι συνέπειες στην Ελλάδα;

«Περάσαμε από την εποχή των εθνικών κρατών στην παγκοσμιοποίηση όπου κάθε τι διαμορφώνεται πια πλανητικά. Αυτό συνδέεται με τρομακτικές τεχνολογικές εξελίξεις οι οποίες αλλάζουν νοοτροπίες, ήθη και έθιμα και όχι υποχρεωτικά προς το καλύτερο. Βρισκόμαστε στη δύσκολη φάση όπου όλα αυτά πρέπει να χωνευτούν, ενώ η εσωτερική αταξία είναι μεγαλύτερη από την τάξη της καινούργιας πραγματικότητας. Υπ’ αυτήν την έννοια, είναι πολύ φυσικό να έχουμε αντιδράσεις στρεφόμενοι σε ιδέες που μας έδιναν ασφάλεια τα προηγούμενα χρόνια. Πάντως, εάν μιλάμε για το τέλος μιας ολόκληρης εποχής, αυτή είναι η εποχή που κλείνει με την Πτώση του Τείχους. Από τότε τελειώνει το διπολικό παγκόσμιο σύστημα και έχουμε μια νέα πραγματικότητα, η οποία συνοδεύεται και συνδέεται με τρομακτικές επικοινωνιακές αλλαγές και μεταβολές. Εχουμε, πια, μία συνθήκη όπου τα πράγματα είναι με έναν τρόπο τεχνολογικό απολύτως ενωμένο, αλλά όχι και ψυχολογικά, όχι ψυχικά. Το ψυχικό στοιχείο δεν παρακολουθεί το τεχνολογικό. Ωσπου να συντονιστούν αυτά, όπως θα συντονιστούν, θα πρέπει να περάσει χρόνος και θα έχουμε ταλαιπωρίες και κινδύνους σοβαρούς».

• Τις προηγούμενες δεκαετίες είχε επικρατήσει η «φιγούρα» και η υπερκατανάλωση. Πιστεύετε ότι η κρίση μπορεί, έστω υπό προϋποθέσεις, να λειτουργήσει ευεργετικά σε επίπεδο αξιών;
«Στην Ελλάδα υπάρχει μία προϋπόθεση: Να αναλάβουμε ευθύνες. Δηλαδή, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να αναμετρηθούμε με αυτά. Αλλιώς, η κρίση μπορεί να εξελιχθεί σε παρακμή τέτοια που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Γιατί, πίσω από την οικονομική κρίση σε μας, υπάρχει μία βαθύτερη ηθική κρίση: Το ότι δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και τις φορτώνουμε αλλού, δημιουργεί αυτομάτως κενά συμπεριφοράς και ψυχής, τα οποία μας εμποδίζουν να αποφασίσουμε να πάρουμε πάνω μας το βάρος των πράξεών μας».

• Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας σε αυτήν τη συγκυρία;
«Δεν έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε τις δικές μας ευθύνες. Αυτό του τύπου η αποφυγή της πραγματικότητας δημιουργεί ένα κλίμα αυτοκαταστροφικό, στο οποίο αργά ή γρήγορα πέφτει μία κοινωνία από τη στιγμή που δεν κάνει σωστό ισολογισμό πράξεων και αποφάσεών της».

• Αυτή η έλλειψη αυτογνωσίας της ελληνικής κοινωνίας που οφείλεται;
«Δεν είναι μόνο της ελληνικής κοινωνίας. Οι κοινωνίες οι μη δυτικές το έχουν αυτό γιατί δεν έχει αναπτυχθεί η ατομικότητα σε ικανοποιητικό βαθμό. Στις μεγάλες αλλαγές του 11ου και 12ου αιώνα, εμείς σταθήκαμε αρνητικοί, επιμείναμε σε έναν ομαδικό τρόπο ζωής και σε ψυχολογία αντίστοιχα ομαδική, με αποτέλεσμα να παίρνουμε την εικόνα όχι από την προσωπική μας κρίση, αλλά από αυτό που θέλει η ομάδα και το περιβάλλον. Και η ομάδα και το περιβάλλον συνήθως ψάχνει για εχθρούς. Δεν σκέφτονται ποτέ τα δικά τους προβλήματα».

• Ιστορικά ποιες είναι οι ευκαιρίες που έχασε η Ελλάδα για να γίνει σύγχρονο κράτος;
«Οι ευκαιρίες είναι παρούσες συνεχώς. Είναι ευκαιρίες που διώχνει η Ελλάδα, όχι που χάνει. Η μεγίστη ευκαιρία, ο Καποδίστριας. Τον εξετέλεσαν τον άνθρωπο διότι ζητούσε φόρους για να φτιάξει ένα κρατίδιο και εκείνοι που τον έφεραν με την υπογραφή τους, οι Μαυρομιχαλαίοι, εκείνοι τον σκότωσαν. Διότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι πρέπει να πληρώνει κάποιος το κράτος και για αγνώστους. Αυτοί πληρώνανε μόνο στη Μάνη, για τους γνωστούς τους, τους συγγενείς. Εάν αυτό το πράγμα δεν το κάνεις, δεν έχεις κράτος. Και η Ελλάδα δεν έχει κράτος. Και γιατί δεν έχει κράτος; Διότι ο ισχυρός πυρήνας της κοινωνίας μας ακόμα εξακολουθεί να είναι η οικογένεια. Αρα το ρουσφέτι, η χωρίς αξιολόγηση επιλογή. Οι δεσμοί αίματος, τόπου, συμπαιγνίας. Είναι το αίσθημα του αίματος, το οποίο είναι πολύ πιο βαθύ και γι’ αυτό πιο δύσκολο να πολεμηθεί. Είμαστε δηλαδή ακόμα κοινωνία προνεωτερική, δεν έχουμε περάσει Αναγέννηση. Εμείς έχουμε ευθύνη για τον δικό μας, πεθαίνουμε για την οικογένειά μας, αλλά για τον άγνωστο είμαστε απολύτως αδιάφοροι, δεν έχουμε εθελοντισμούς. Λέμε ψυχρούς τους Σουηδούς, αλλά είναι γεμάτη προσφορά η κοινωνία τους».

• Οι ιστορικοί του μέλλοντος σε ποια στοιχεία του παρόντος θα πρέπει να καταφύγουν για να μας καταλάβουν καλύτερα; Για παράδειγμα, οι Έλληνες δεν φημιζόμαστε για την ικανότητα να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ακόμα και όταν ο κίνδυνος είναι ορατός.
«Αυτό είναι το στοιχείο το πανάρχαιο του φθόνου, δηλαδή του γεγονότος ότι δεν συνεννοούμαστε μεταξύ μας, δεν συνεννοούμαστε γιατί δεν θέλουμε ο άλλος να βγει μπροστά. Η ευρύτερη βελτίωση της ομάδας στην οποία ανήκουμε, είτε είναι οικογένεια είτε είναι κόμμα, εκεί ανήκει ο καλύτερός μας εαυτός. Δεν φανταζόμαστε τον καλύτερό μας εαυτό στο σύνολο, τον φανταζόμαστε στην ομάδα. Και εκεί αρχίζει η σύγκρουση. Δεν θέλουμε να προκόψει το σύνολο, αλλά η ομάδα μας. Εμείς ακόμα και στις μεγάλες στιγμές, ας πούμε το ’40 που ήταν η εποποιία, λίγο αμέσως μετά άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την εικόνα μιας συλλογικής προκοπής μέσα στην οποία να υπάρχει και η δική μας. Κατανοούμε πάντα την προκοπή με μία μερικότητα. Οι δεσμοί του αίματος, πάλι, οι δεσμοί του τόπου, απαγορεύουν την καθολική αλήθεια. Η αλήθεια μας είναι μερική».

• Πιστεύετε ότι αυτή τη στιγμή λείπουν οι πολιτικοί ηγέτες από την Ελλάδα, αλλά και από την υπόλοιπη Ευρώπη; Υπάρχει η αίσθηση ότι έχουμε πολιτικούς-μάνατζερ, οι οποίοι βλέπουν το πολιτικό αξίωμα ως μία μόνο δουλειά για το βιογραφικό τους.
«Εκεί που άλλοτε είχαμε ντε Γκολ και Τσόρτσιλ, τώρα έχουμε Κάμερον και τέτοιου είδους άτομα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εκείνο το οποίο υπηρετείται στην Ε.Ε. και στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα είναι διαδικασίες. Οταν επικρατούν διαδικασίες γραφειοκρατικού ή άλλου, χρηματοοικονομικού τύπου, τότε καπάτσοι και μετριότητες αναδεικνύονται και όχι πολιτικοί. Δηλαδή, εκεί που είναι η διαδρομή από την οικονομία στην πολιτική και από την πολιτική στα υπόλοιπά, για να υπάρξει σωτηρία πρέπει να πάμε στα οράματα: Πρέπει να πάμε από τον πολιτισμό στην πολιτική και από την πολιτική στην οικονομία. Η ανατροπή πρέπει να γίνει και μόνο με αυτούς τους όρους θα έχουμε πολιτικούς. Ανάλογα με το τι ζητάς εμφανίζεται ο πολιτικός. Αν ζητάς να καθαρίσεις την κουζίνα σου θα βρεις μια καθαρίστρια. Αν σκοπός είναι, όμως, να φτιάξεις ένα ωραίο κτίριο θα βρεις τον καλύτερο αρχιτέκτονα. Ζητάμε πράγματα που είναι φτωχά και έτσι έχουμε φτωχές ηγεσίες. Τα οράματα είναι διαδικαστικά πια. Πρέπει να υπάρξουν οράματα πνοής και ανατάσεως, για να υπάρξει πολιτική. Αυτή τη στιγμή η δυσκολία είναι σε αυτό: Εχουμε μεγάλες τεχνικές δυνατότητες και μικρές ηθικές προοπτικές».

• Ο στόχος της Ε.Ε. ήταν η σύγκλιση (αρχικά η οικονομική και στη συνέχεια η πολιτική και η πολιτιστική). Τι έχει μείνει τελικά απ’ όλα αυτά; Είναι, πια, απλώς μία παρακαταθήκη; Ή παραμένει σοβαρή ως προοπτική;
«Εάν δεν έχεις τον μεγάλο σκοπό της πολιτικής ένωσης, μένει η διαδικασία τού θα τα βρούμε, θα συμφωνήσουμε σε κάτι και βλέπουμε. Αρα από το μεγάλο όραμα αυτό που μένει είναι ακινησία και αποτελμάτωση και μια τεράστια γραφειοκρατία, αυτή των Βρυξελών, με παχυλούς μισθούς και συντάξεις. Κάτι τέτοιο δεν έχει μέλλον, ενώ έχει μέλλον η Ενωμένη Ευρώπη- είναι μια τεράστια δύναμη πολιτισμική, οικονομική. Αλλά στο μέτρο που δεν μπορεί να ενωθεί επειδή τα μικρά εθνικά συμφέροντα και οι παλιές λογικές επικρατούν, θα είμαστε σε μια διαδικασία διάλυσης».

• Ποιο θεωρείτε το πιο επικίνδυνο φαινόμενο στην Ελλάδα της κρίσης; Τι σας φοβίζει περισσότερο; Κινδυνεύει σήμερα η δημοκρατία;
«Ο κίνδυνος για τη δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα είναι ότι τα πολιτικά συστήματα και η κοινωνία αναζητούν λύσεις όλο και πιο χαμηλά. Διότι η δημοκρατία είναι το καθεστώς που μπορεί να στέκεται και να αποδίδει μόνο αξιοκρατικά. Επειδή ακριβώς η δημοκρατία είναι η συνύπαρξη ίσων, αλλά όχι ομοίων. Εξού και η καταστροφή όλων των κομμουνιστικών καθεστώτων. Δεν απέδωσαν επειδή εξίσωναν το ίσο με το όμοιο».

• Ποια πράξη θεωρείτε επαναστατική σήμερα;
«Θεωρώ κάθε πράξη που επιβεβαιώνει και υπογραμμίζει ότι η ουσία της ύπαρξης είναι ηθική».

• Τι συμβουλεύετε τους νέους ανθρώπους για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν εκείνοι στην εποχή τους;
«Η συμβουλή μου είναι η εξής: Να μάθουν να διακρίνουν το καλύτερο από το ανώτερο. Να μην παγιδεύονται στο καλύτερο, εάν δεν εξασφαλίσουν ότι το καλύτερο είναι και ανώτερο».

• Από τώρα και στο εξής τι θα μπορούσε να γίνει για να πάνε τα πράγματα καλύτερα; Υπάρχουν περιθώρια για μία εμπράγματη αισιοδοξία;
«Ολα είναι ανοιχτά. Πρέπει να φτιάξουμε την πραγματικότητα εκείνη που λέγεται συλλογική ύπαρξη με μορφή κράτους και το οποίο συνεπάγεται μια θεμελιώδη προϋπόθεση: Να έχουμε, πια, συναισθηματική δέσμευση σε πράγματα που αφορούν όλους. Το κρίσιμο στην παιδεία είναι να μάθεις συναισθηματικά να δεσμεύεσαι στο πλατύτερο».
Προτιμάμε την προσευχή, αναδείξαμε την ελληνική τεμπελιά

• Εμείς τι κάναμε λάθος ως κοινωνία; Ποιες αιτίες μας έφεραν σε αυτήν την οικονομική κρίση και στα τρία Μνημόνια;
«Οι λόγοι είναι σχετικοί με παλιές παραδόσεις, οι οποίες δεν ευνοούν την αντίληψη ότι έχει μεγάλη αξία και σημασία η ανθρώπινη πράξη στη ζωή. Αντιθέτως, εμείς προτιμάμε την προσευχή από την πράξη ή τη στροφή και την ελπίδα προς υπερβατικούς κόσμους. Σε αυτήν την προοπτική, θέλουμε να περνάμε καλά, θέλουμε να έχουμε μια ζωή ανεκτή, χωρίς να καταβάλουμε το τίμημα στο έργο.

Η πραγματικότητα ποια είναι; Το τίμημα έργου, δηλαδή η δουλειά, ο κόπος που χρειάζεται, ο κόπος που καταβάλλει ο Γερμανός, ο Ολλανδός, αυτό το πράγμα το αποφεύγουμε γιατί η κουλτούρα μας δεν πιστεύει στην ανθρώπινη πράξη, πιστεύει στη θεία χάρη. Και αυτό δυσκολεύει πάρα πολύ τα πράγματα ψυχολογικά. Ακριβώς αυτή η πίστη στη θεία χάρη εις βάρος της εμπιστοσύνης στον ίδιο τον άνθρωπο, αυτή η δυσπιστία για μας τους ίδιους δημιουργεί ένα φόβο απέναντι στην πραγματικότητα. Αυτόν τον φόβο απέναντι στην πραγματικότητα τον αντιμετωπίζουμε καλλιεργώντας συνηθέστατα ψευδαισθήσεις. Και βρίσκοντας συνηθέστατα ανθρώπους και λαούς οι οποίοι συνωμοτούν εναντίον μας.

Και αυτό δημιουργεί τεράστιες ανασφάλειες οι οποίες όπως στην ατομική ζωή ενός μικρού παιδιού αποκλείουν την καλή του σχέση με την πραγματικότητα όταν μεγαλώσει, έτσι και εμείς: Οι φοβίες και η δυσπιστία στον εαυτό μας διαμορφώνουν μία δυσπιστία απέναντι στο πραγματικό το οποίο το πληρώνουμε με την λεγόμενη ελληνική τεμπελιά που δεν είναι ελληνική τεμπελιά, αλλά είναι ο φόβος του πραγματικού».

Ετοιμάζονται και καραδοκούν οι Τράμπ της Ευρώπης...

Με φόντο τον Τραμπ από αριστερά:  Ρουμέν Ράντεφ (Βουλγαρία), Γκέερτ Βίλντερς (Ολλανδία), Μαρίν Λεπέν (Γαλλία), Μπέπε Γκρίλο (Ιταλία.

Protagon  Team,
http://www.protagon.gr

Ο «νέος κόσμος» που άρχισε να φτιάχνεται με την εκλογή του μεγιστάνα στις ΗΠΑ έχει και τους... εκπροσώπους του στην Ευρώπη. Από την Μαρίν Λεπέν και τον Μπέπε Γκρίλο ως τον Γκέερτ Βίντερς και τον στρατηγό Ρουμέν Ράντεφ (και κάποιους ακόμα), αν βρεθούν οι «νεοταξίτες» σε θέσεις ισχύος όλα θα είναι διαφορετικά....

«Ο κόσμος τους καταρρέει. Ο δικός μας οικοδομείται». Είναι η ατάκα με την οποία χαιρέτησε τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ ο στενότερος σύμβουλος της Μαρίν Λεπέν. Με τις κάλπες να στήνονται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης το 2017, μπορεί αυτός ο νέος κόσμος να γίνει πραγματικότητα; Ας τα δούμε ένα – ένα.

ΓΑΛΛΙΑ

Η Μαρίν Λεπέν έχει σαφές προβάδισμα στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών που θα πραγματοποιηθούν στα τέλη Απριλίου του 2017. Αρα έχει όλες τις πιθανότητες να βρεθεί στον δεύτερο. Εκεί το λογικό σενάριο έλεγε ότι οι Γάλλοι θα ζήσουν σε επανάληψη τις εκλογές του 2002 όταν έμεινε έξω από τον δεύτερο γύρο ο υποψήφιος των Σοσιαλιστών για να κονταροχτυπηθούν για το Ελιζέ ο δεξιός Ζακ Σιράκ και ο ακροδεξιός Ζαν Μαρί Λεπέν. Τότε το δημοκρατικό τόξο συνασπίστηκε και ο Σιράκ εξελέγη με 82%. Αλλά μετά τις αμερικανικές εκλογές, τίποτε δεν είναι πλέον λογικό. Όπως είπε στους Financial Times ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν, «η Γαλλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σαν δίδυμοι: ό,τι συμβαίνει στις ΗΠΑ είναι πιθανό να συμβεί και στη Γαλλία ακόμη και εάν το σύστημα αρνείται να το δει».

ΙΤΑΛΙΑ
Εκλογές προγραμματισμένες δεν έχουν οι Ιταλοί. Εχουν όμως στις 4 Δεκεμβρίου ένα δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση που προωθεί ο Ματέο Ρέντσι. Αλλά στα δημοψηφίσματα ο δημόσιος διάλογος σπάνια γίνεται για το ερώτημα και ακόμη πιο σπάνια οι πολίτες απαντούν σε αυτό. Κάπως έτσι το δημοψήφισμα συνδέθηκε με την τύχη του Ρέντσι και της κυβέρνησής του. Κάτι που σημαίνει ότι εάν το χάσει θα δεχθεί αφόρητες πιέσεις να προσφύγει σε πρόωρες εκλογές. Ο ιταλός πρωθυπουργός επιμένει ότι τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει. Όπως όμως είναι γνωστό, η πολιτική αποτελείται από αρνήσεις που γίνονται καταφάσεις. Αν λοιπόν στηθούν κάλπες, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι πρώτο κόμμα θα βγει το Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο. Και πώς υποδέχθηκε ο λαϊκιστής κωμικός τη νίκη του Τραμπ; «Ηταν ένα μεγάλο vaffanculo στην ενημέρωση, την τηλεόραση, τις μεγάλες εφημερίδες, τους διανοούμενους, τους δημοσιογράφους. Ο Τραμπ έκανε ένα τρελό VDay». Οπου VDay, που κυριολεκτικά σημαίνει «ημέρα του άντε γαμηθείτε», είναι η εκδήλωση με την οποία ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ο κωμικός από τη Γένοβα.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Οι κάλπες στη Γερμανία πρόκειται να στηθούν το φθινόπωρο του 2017. Η Ανγκελα Μέρκελ εξακολουθεί να κυριαρχεί πολιτικά και οι προβλέψεις λένε ότι εάν το θελήσει θα καθίσει για άλλα τέσσερα χρόνια στην καγκελαρία. Το επόμενο φθινόπωρο, όμως, είναι μακριά – πολιτικά μιλάμε για μια αιωνιότητα. Με άλλα λόγια, ως τότε πολλά μπορούν να συμβούν, περιλαμβανομένου και του Προσφυγικού, το οποίο κρέμεται από την κλωστή της συμφωνίας με την Τουρκία. Εδώ πρέπει να ληφθούν υπόψη κάτι ακόμη: δεν χρειάζεται να νικήσει τις εκλογές η ξενοφοβική και λαϊκίστικη «Εναλλακτική για τη Γερμανία» για να αισθανθεί ρίγη η υπόλοιπη Ευρώπη. Αρκεί να σημειώσει μια αξιοσημείωτη άνοδο για να ξυπνήσουν τα φαντάσματα και οι φόβοι του παρελθόντος. Με άλλα λόγια, για να δει να σκάει από τη γωνία ένας γερμανός εθνολαϊκιστής που θα θυμίζει εκείνον τον παλιό Αδόλφο.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ
Γκέερτ Βίλντερς. Σας θυμίζει κάτι; Είναι ο πολιτικός με την κάπως αντισυμβατική κόμη, σε στυλ Τραμπ λένε οι FT, που ηγείται της ολλανδικής ακροδεξιάς. Αυτός λοιπόν προηγείται στις δημοσκοπήσεις ή μάχεται στήθος στήθος με τους κεντρώους του Μαρκ Ρούτε. Μόνο που οι κεντρώοι κυβερνούν και, όπως είναι γνωστό, τα κυβερνώντα κόμματα φθείρονται. Συγκρατείστε την ημερομηνία των εκλογών, δηλαδή την ημέρα που μπορεί να ξεχάσουμε την Ολλανδία που ξέραμε: 15 Μαρτίου του 2017.

ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ…
Είναι αυτό που το ηλεκτρονικό περιοδικό Politico ορίζει ως «πιθανές στιγμές Τραμπ» φτιάχνοντας το ημερολόγιο του λαϊκισμού. Το οποίο δεν εικονογραφείται με κορίτσια της Pirelli, αλλά με τον Βούλγαρο Ρουμέν Ράντεφ, πρώην στρατιωτικό και φιλοπουτινικό, που στις 13 Νοεμβρίου θα διεκδικήσει την προεδρία της Βουλγαρίας. Και στη συνέχεια με τον αυστριακό ακροδεξιό Νόρμπερτ Χόβερ που στις 4 Δεκεμβρίου έχει όλες τις πιθανότητες να γίνει ο επόμενος πρόεδρος της χώρας του. Επειτα, στη Δανία είναι πιθανές οι πρόωρες εκλογές όπου το ακροδεξιό Κόμμα του Λαού εμφανίζεται να ευνοείται στις δημοσκοπήσεις, ενώ στην Τσεχία ο Αντρέι Μπάμπις, μεγιστάνας και ηγέτης του Κόμματος των Ανικανοποίητων, είναι πολύ πιθανό να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας του.

Σε όλα αυτά να προστεθεί ότι ο Βίκτορ Ορμπαν κυβερνά ήδη στην Ουγγαρία («είναι μια μεγάλη ημέρα για τον κόσμο, η δημοκρατία είναι ακόμη ζωντανή»). Ότι ο Μίλος Ζέμαν είναι πρόεδρος της Τσεχίας («Συμμερίζομαι απολύτως τις ιδέες του για τους μετανάστες και τη δημοκρατία»). Ότι ο Αντρέι Ντούντα είναι πρόεδρος της Πολωνίας («η ηγεσία του θα προσφέρει νέες ευκαιρίες για τη συνεργασία στο ΝΑΤΟ»). Και ο Μπόρουτ Πάχορ πρόεδρος της Σλοβενίας («Ανήκουμε στο ατλαντικό κόμμα και θέλουμε μια πιο στενή συμμαχία»).

 

Καμμένο τον λένε, σύντροφός σας είναι…

Του  Γιώργου  Καρελιά,
http://www.protagon.gr

Πολύ αργά ήρθαν τα δάκρυα του Νίκου Φίλη. Οταν έγινε η εξωφρενική αποκάλυψη ότι ο Καμμένος ζήτησε από τον Ιερώνυμο να του πει αν θέλει να ρίξει την κυβέρνηση (!), ουδείς αντέδρασε. Όταν ο Καμμένος τους αποκαλούσε «συντρόφους», χασκογελούσαν...

14 Οκτωβρίου, συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Από το βήμα ο Πάνος Καμμένος εξαπολύει εκείνο το μνημειώδες «συντρόφισσες και σύντροφοι» (εδώ). Γέλια και ευθυμία από κάτω. Τους άρεσε. Στον Αλέξη Τσίπρα σίγουρα, ο τηλεοπτικός φακός τον έπιασε να γελάει πλατιά.  Υποθέτω ότι  θα υπήρχαν και κάποιοι που θα δάγκωσαν τα χείλη τους. Ελάχιστοι τόλμησαν να ψελλίσουν δυο λόγια αντίρρησης.

2 Νοεμβρίου. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος επιβεβαιώνει ότι ο υπουργός Αμυνας Πάνος Καμμένος του είπε πώς θα ρίξει την κυβέρνηση, αν του το ζητήσει, για το θέμα των Θρησκευτικών. Η ανατριχιαστική αυτή αποκάλυψη είχε γίνει λίγες μέρες πριν. Ούτε την πρώτη ούτε τη δεύτερη φορά αντέδρασε κάποιος από την κυβέρνηση.

Απόλυτη σιωπή για μια αδιανόητη ενέργεια ενός υπουργού. Ο Καμμένος ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο να του πει αν πρέπει να ανατρέψει την κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει ως ιδιότυπη πραξικοπηματική ενέργεια. Η αποκάλυψη δεν συγκίνησε κανέναν κυβερνητικό. Αντίθετα,ο δράστης έγινε δεκτός με «συντροφιλίκια» στο αριστερό συνέδριο.
7 Νοεμβρίου. Ο αποπεμφθείς Νίκος Φίλης, συγκινημένος και συγχυσμένος, μίλησε για «συμβόλαιο πολιτικού θανάτου του», με εκτελεστή τον Αρχιεπίσκοπο. Δεν έχει άδικο. Αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια. Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν ο εμπνευστής, ο Καμμένος ο υποστηρικτής και ο Τσίπρας ο εκτελεστής του «συμβολαίου εκτέλεσής του».

Μίλησε ακόμα ο Φίλης για «πρόθυμους πολιτικούς παράγοντες» να ρίξουν την κυβέρνηση, αν το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος. Πάλι ο αποπεμφθείς υπουργός δεν τόλμησε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν είναι κάποιοι «πολιτικοί παράγοντες». Πάνος Καμμένος είναι το όνομά του. Αυτός απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση μέσω του Αρχιεπισκόπου. Αυτός απαίτησε από τον Πρωθυπουργό να διώξει τον υπουργό Παιδείας και ο Πρωθυπουργός υπέκυψε. Είναι ο «σύντροφος» Πάνος Καμμένος.

Πράγματι, έχει δίκιο ο Φίλης. Αυτά που έγιναν με τον Καμμένο και τον Ιερώνυμο ξεπερνούν τους πάντες, είναι θέμα δημοκρατίας. Και ευτυχώς που ο Ιερώνυμος συγκρατήθηκε και δεν είπε στον Καμμένο: «Ρίξ’ την, Πάνο».

Θλιβερά πράγματα, αναμφισβήτητα. Όμως, είναι πολύ αργά για δάκρυα. Το «συμβόλαιο εκτέλεσης του πολιτικού θανάτου» (του Φίλη) το συνέταξαν ο Ιερώνυμος και ο Καμμένος, αλλά το υπέγραψε ο  Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος επιβράβευσε στον ανασχηματισμό τον Καμμένο, τον υπουργό και συγκυβερνήτη, που ήταν πρόθυμος να ρίξει την κυβέρνησή του, αν του το ζητούσε ο Αρχιεπίσκοπος.

Αυτές οι εξελίξεις δεν μπορεί  παρά να προκαλούν θλίψη και ανησυχία σε κάθε πολίτη που πιστεύει στις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τον Πρωθυπουργό, τους υπουργούς και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε θλίβονται ούτε ανησυχούν.
Γι’ αυτό και η  σημερινή «έκρηξη» του Νίκου Φίλη δεν βρήκε καμιά ανταπόκριση στους συντρόφους του. Γι’ αυτό ο άλλος «σύντροφός» τους, ο Πάνος Καμμένος , θα χαμογελούσε σαρδόνια την ώρα που τον άκουγε.

Εκεί καταντήσαμε, δυστυχώς.