Κωστής Μαραβέγιας, Δεν θα δώσουμε συγχωροχάρτι στους εκφραστές του διχαστικού κλίματος

Απερισκεψία, παιδικότητα, επιπολαιότητα, σαν γκρινιάρικο παιδί που δεν του κάνουν το χατίρι είναι σήμερα η αριστερά για τον Κωστή Μαραβέγια, που θεωρεί ότι ο τραμπούκος του χτες είναι ο φασίστας του σήμερα.

Είστε πάντα όσο αισιόδοξος φαίνεστε; 

«Δεν είμαι συνέχεια χαρούμενος, αλλά είμαι αισιόδοξος σαν χαρακτήρας. Ακόμα και στα πιο δύσκολα έχω μια διάχυτη αισιοδοξία. Δεν μπορώ να υποκριθώ. Προφανώς και αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει γύρω μου. Πάντα περνάμε προσωπικές κρίσεις, συλλογικές, κι αυτή είναι άνευ προηγουμένου _ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί, αλλά αν αντιδράσουμε με κατήφεια και εσωστρέφεια θα παρασύρουμε και άλλους».

Κάποιοι σας χαρακτηρίζουν ελαφρύ.

«Όταν οι συνθήκες είναι περίεργες, όπως είναι τώρα, με μια γενικότερη απογοήτευση, είναι σαν κάποιος να σου λέει το δράμα του και εσύ να προσπαθείς να του πεις ότι η ζωή είναι ωραία. Αν είναι σκοτεινός και μαύρος, δύσκολα θα μπει σε ένα άλλο πνεύμα. Ενδεχομένως να φανταστεί ότι τον προσβάλλεις». 

Μήπως σας «κατηγορούν» ότι δεν είστε αριστερός; 

«Όχι, δεν νομίζω. Είναι κυρίως θέμα life style. Υπάρχουν κάποια στερεότυπα. Αν κάποιος έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής δεν μπορεί να εκφράσει και την άποψή του και τη θέση του για σοβαρά και φλέγοντα ζητήματα. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να δηλώσεις τι είσαι. Υπάρχει μια μυωπική εικόνα για ανθρώπους τους οποίους δεν ξέρουμε και τους κατατάσσουμε σε κουτάκια. Είναι ξεπερασμένα πράγματα αυτά. 

»Υπάρχει η διαλεκτική του twitter, η μετά-αλήθεια των social media, κι όλα αυτά βοηθούν στον αχταρμά. Να μην κρίνουμε με αφέλεια και παρορμητισμό, αλλά να ψάχνουμε λίγο περισσότερο. Έτσι μπορεί κάποιος να στοχοποιηθεί, όπως έχω στοχοποιηθεί εγώ».

Νοιώθετε ακόμα τσι;

«Νομίζω ότι αυτή η στοχοποίηση πέρασε. Δεν έχω ξαναδεχτεί ούτε απειλές ούτε τίποτα. Είχε ένα πικ τότε με το παγκάκι. Έγραψα μετά, σαν απάντηση ίσως, το τραγούδι για τη νεολαία και την Παρεξήγηση του Φάουστ. Κανείς δεν κάνει τον κόπο να διαβάσει κάτι παραπάνω. Θα δει μια δήλωση και θα βγάλει συμπεράσματα. Γι΄αυτό προτιμώ πλέον να απαντώ με τα τραγούδια μου και να δέχομαι οποιαδήποτε κριτική για τα τραγούδια μου».

Βλέπετε να αλλάζει το τοπίο γύρω μας; 

«Έχουν σιγήσει εκείνοι που ήταν επικριτικοί ως και διχαστικοί. Έγιναν πιο ήπιοι, ενώ αρκετοί έχουν δηλώσει δημοσίως όταν έκαναν λάθος και απογοητεύθηκαν. Αυτό το υπερκαταγγελτικό πνεύμα που κατάντησε διχαστικό, νομίζω ότι έχει λίγο απορροφηθεί, μαζί με την αίσθηση ενός γενικότερου κλίματος ότι θα ζήσουμε αυτά που δεν ζήσαμε ποτέ. Δεν είχαμε αναλύσει το θέμα πριν. Το αναλύσαμε μετά. Πρώτα κάναμε πράξη, μετά είδαμε ότι δεν πήγε καλά και αρχίσαμε να ψάχνουμε τι πήγε λάθος... Σπασμωδικός τρόπος λειτουργίας».

Εσείς δεν είχατε ελπίδες με την αριστερά; 

«Εγώ πάντα έχω ελπίδες για την αριστερά. Ακόμα έχω. Με την έννοια της πιο ευαίσθητης, ανθρωποκεντρικής, καλλιτεχνικής προσέγγισης. Αγαπώ αυτή την αριστερά και έχω υπάρξει μ΄αυτή την αριστερά όχι κομματικοποιημένος αλλά πολιτικοποιημένος. Αλλά είναι ένας τόσο ανοιχτός όρος το αριστερά. Γιατί για μένα αριστερά είναι και οι φιλελεύθεροι της Αμερικής και σίγουρα κάτι περισσότερο από αυτό που θεωρούμε σήμερα».

Αυτό που ζούμε σήμερα είναι αριστερά; 

«Αυτό που ζούμε σήμερα δεν νομίζω ότι μπορεί να βρει ακριβώς μια κατεύθυνση, προς τα που πηγαίνει. Είναι ένας δρόμος που έχει εκτυπωθεί προ πολλού και πηγαίνουμε όλοι μαζί με μικρές αποκλίσεις αριστερά, δεξιά. Αλλά είναι τόσο μικρές οι αποκλίσεις που στον ίδιο προορισμό θα φτάσουμε αλλά πολύ πιο αργά. Δεν είμαι όμως καχύποπτος. Δεν λέω ότι αυτή η αριστερά δεν προσπαθεί για το καλύτερο. Ούτε ότι υπάρχει μια δόλια στρατηγική έτσι ώστε να προσπαθεί μόνον για το δικό της το συμφέρον».

Πιστεύετε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει στόχο;

«Δεν θέλω να μιλήσω προσωπικά για κανέναν. Πολλοί πάντως θέλουν το καλύτερο, ίσως δεν ξέρουν τον τρόπο. Όχι όμως ότι θέλουν το κακό. Όλο αυτό εμένα μου βγάζει μια παιδικότητα, με την έννοια της απερισκεψίας, της επιπολαιότητας. Χτυπήσαμε το χέρι στο τραπέζι και είπαμε ότι θέλουμε πίσω αυτά που είχαμε. Και τελικά καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν αυτό που είχες στο μυαλό σου και σαν γκρινιάρικο παιδί επιμένεις και επιμένεις, κι όταν δεις ότι δεν σου κάνουν το χατήρι, αποσύρεσαι με έναν τρόπο ανώριμο».

Χωρίς να μεγαλώσεις; 

«Μπορεί μέσα από όλο αυτό να υπήρξε και μια περίοδος ενηλικίωσης την οποία θα μπορούσαν να καρπωθούν οι επόμενες γενιές. Σε ό,τι λέω βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Μπορεί και να χρειαζόταν αυτό. Αν το δούμε στη μεγάλη εικόνα και από μακριά, θα δούμε ένα κράτος πολύ νέο, ένα έθνος νεότατο, με πολλούς πολέμους, που μάλλον δεν είχε τον χρόνο για ζυμώσεις και ωρίμανση. Μπορεί να είναι μέρος της ενηλικίωσης».

Στοιχεία εκφασισμού έχετε παρατηρήσει;

«Ναι, και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα για μένα. Τα εντοπίζω στην καθημερινότητα, στον δημόσιο λόγο, στη Βουλή, παντού. Παντού τα βλέπω. Εγώ θυμάμαι την Ελλάδα από τον Ανδρέα Παπανδρέου και μετά - κομβικό σημείο. Θυμάμαι τον τραμπουκισμό. Θυμάμαι στη γειτονιά μου, στο Αγρίνιο που μεγάλωσα, να ακούω φασαρίες και να μου λέει η μάνα μου, “μη φοβάσαι αγόρι μου, τραμπούκοι είναι”. Πιθανόν ο τραμπούκος του τότε είναι ο φασίστας του σήμερα. Πρέπει να φωτίσουμε το καλό, το διαφορετικό, την ελπίδα, ώστε να μην βρουν συμπαραστάτες όσοι έχουν μια τέτοια τάση.

Άρα δεν βλέπετε βελτίωση;

«Δεν πιστεύω ότι η ανθρωπότητα πάει πίσω, μιλώντας πάντα για τη μεγάλη εικόνα. Τώρα βρισκόμαστε σε μια κάμψη, σε μια καμπή. Για μένα η χειρότερη περίοδος πέρασε. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να πάμε σε ένα εθνο-λαϊκιστικό μέτωπο στην Ελλάδα. Διαλύθηκε αυτό που πήγε να δημιουργηθεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να ελέγξεις τον τύπο σε μια εποχή που τα social media είναι τόσο ελεύθερα».

Μήπως έχετε αρχίσει να αυτολογοκρίνεστε;

«Όχι δεν αυτολογοκρίνομαι. Πάντα όμως χρειάζεται μια μικρή αυτοκυριαρχία, ένας αυτοέλεγχος. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι που βιάζονται να πουν κάτι, μετά το μετανιώνουν, όπως αυτό το φρικτό που ειπώθηκε για τον Σταύρο Θεοδωράκη από τη Ραχήλ Μακρή. Όταν κάποιος εκφράζεται καλλιτεχνικά και μουσικά, προφανώς και αποτυπώνει την έκρηξη της στιγμής, το θυμικό του». 

Εσείς μετανιώσατε για όσα είπατε στο παρελθόν; 

«Δεν μετάνιωσα αλλά φοβήθηκα. Δεν θα δώσουμε συγχωροχάρτι σ΄ αυτούς που ήταν εκφραστές του διχαστικού κλίματος. Από την άλλη πρέπει να είμαστε λίγο περισσότερο επιεικείς. Μια μεγάλη ανοιχτή πληγή είναι η απουσία πολλών καλών μυαλών, που τους συναντώ και εκτός Ελλάδος και των οποίων η βαθειά επιθυμία είναι να γυρίσουν. Είμαι υπέρ της φυγής, είμαι παιδί της φυγής... Είναι αστείο να τους λέμε προδότες. Και είμαι σίγουρος ότι οι καλύτερες μέρες θα έρθουν όταν γυρίσουν κι εκείνοι πίσω. Κι ίσως τότε αυξηθεί και η παραγωγικότητα και η ποιότητα».

Πιστεύετε στο νέο, στην ηλικία; Η γενιά σας είναι τώρα στα πράγματα... 

«Υπάρχει πάντα η ελπίδα με τη νέα γενιά. Ο ριζοσπαστισμός και η αλλαγή έρχονται με τους νέους, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι ο νους και ο τρόπος σκέψης έχουν δική του ηλικία. Δεν έχει να κάνει με το σώμα, αλλά με τις εμπειρίες. Παρατηρώ μια έλλειψη αφοσίωσης και ασκητισμού. Να αφιερωθείς σε κάτι. Όχι αδίκως υπάρχει μια σχετική ρετρολαγνεία, και το λέω αρνητικά όταν αυτή εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό γιατί σε πάει πίσω. Βλέπουμε μια διάσπαση, μια μη επικέντρωση». 

Στα Εξάρχεια πηγαίνετε; 

«Όχι όπως πήγαινα. Είχα τις παρέες μου εκεί το στούντιο, ήταν η γειτονιά μου, ας πούμε, μαζευόμασταν. Αλλά έφυγαν και οι φίλοι μου από εκεί. Για μένα το σημαντικό είναι να μπορούμε να κινούμαστε ελεύθερα όλοι μέσα στην πόλη, μέσα στη χώρα. Από εκεί και πέρα είναι υγιής και ο πυρήνας που θέλει να εκφραστεί με αυτόν τον τρόπο, χωρίς τη βία βέβαια. Όχι στη βία». 

Τι είναι η «Λυσιστράτη»;

«Είναι η θηλυκή πλευρά αυτού του κόσμου, η πιο νουνεχής, συμβολική και ειρηνική, υπέρ της αδελφοσύνης και της ενότητας. Κι έρχεται σε μια περίοδο που είναι καίρια. Είναι ένα σύμβολο η Λυσιστράτη, με την έννοια της παγκόσμιας μήτρας».

Ο Αριστοφάνης παρουσιάζει παράλληλα το γελοίον του ανδρός. Η μουσική που γράφετε είναι υπέρ της γυναίκας;  

«Η αλήθεια είναι ότι το έλαβα υπόψιν μου. Εχω χρησιμοποιήσει πιο πολύ λυρισμό, που είναι ταυτόσημος με τη γυναικεία θέση και φύση. Κι ας βγάζει τόσο δυναμισμό αυτή η γυναίκα, κι ας είναι μπροστά. Χρησιμοποιώ επιπλέον πιο ντελικάτα όργανα, πιο ευαίσθητα, πιο εκφραστικά. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχει νεύρο και ρυθμός. Γιατί υπάρχουν αντίπαλοι και μάχες. Κι όλο αυτό με χιούμορ, καυστικό και ειρωνικό τρόπο». 

Τα δύο φύλα αγγίζουν την ισότητα;

«Έχει βελτιωθεί η κατάσταση. Αλλά δεν έχουμε φτάσει στην απόλυτη ισότητα, δεν ξέρω κι αν γίνεται. Είναι ουτοπικό. Υπάρχει ένα μικρό έλλειμμα που πρέπει να ξεπεράσουμε, υπάρχει περιθώριο. Ακόμα όμως υπάρχουν θέσεις εργασίας που δεν μπορούμε να δούμε μια γυναίκα... Ελπίζω ότι θα πάψει το φύλο να προσδιορίζει τα πράγματα κοινωνικά, επαγγελματικά, ταξικά. Προφανώς υπάρχουν αντικειμενικά κάποια θέματα που θα παραμείνουν ίδια, όπων η μητρότητα. Και ο άντρας παραμένει πιο βίαιος, με πιο έντονη σωματικότητα».

Τι σας προσφέρουν τα live, οι περιοδείες;

«Από τα live αντλώ πολλή όρεξη γι΄ αυτό που κάνω. Αν δεν έχεις την άμεση επικοινωνία και την ανταπόκριση από το κοινό, δεν παίρνεις την απαραίτητη κηροζίνη. Δεν είναι εύκολο να είσαι δημιουργικός και να έχεις έμπνευση. Δεν είναι αυτονόητο αυτό. Όταν βλέπεις το χαμόγελο του κόσμου στο τέλος, λες ότι έπιασε τόπο αυτό που έκανες».

Έχετε εισπράξει αρνητισμό στις συναυλίες σας;

«Ναι, όχι τόσο σε δικό μου live αλλά σε άλλου, όπου εμφανίστηκα αυτοσχέδια. Είπε κάποιος κάτι σχετικά με το παγκάκι. Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να απαντήσω. Σε όλους απαντάω. Αλλά μη νομίζεις, και στον έπαινο δεν είναι εύκολο. Όταν σου λέει η άλλη “είσαι θεός», τι απαντάς;». 

Γεμίζουν οι συναυλίες σας...  

«Και είμαι πολύ χαρούμενος. Οταν έχεις ξεκινήσει να παίζεις με πέντε – έξι από κάτω και τώρα ξέρεις ότι οι χώροι δεν θα είναι άδειοι, είναι ένα πολύ δυνατό συναίσθημα αυτό. Εχεις την ελευθερία να είσαι δημιουργικός. Στον ύπνο μου βλέπω ακόμα εφιάλτες ότι κάνω συναυλίες και είμαι μόνος μου, ή ότι είναι λίγοι και φεύγουν. Από τα δεκαοκτώ μου το σκέφτομαι αυτό. Αλλά το βίωσα κιόλας. Πολλές άδειες αίθουσες. Πηγαίναμε με την προσδοκία να έχουμε κόσμο, αλλά τίποτα». 

Σκέφτεστε τον γάμο; 

«Γενικά δεν είμαι ένθερμος οπαδός του γάμου, της συμβίωσης. Δεν μου αρέσει . Αλλά δεν είμαι καθόλου μοναχικός τύπος. Μεγάλωσα σε μια δεμένη οικογένεια. Πιστεύω στο μαζί». 

Αναδημοσίευση από-  http://www.iefimerida.gr

ΣΥΡΙΖΑ – Συμβασιούχοι, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…

• Τα παιχνίδια του ΣΥΡΙΖΑ με τους συμβασιούχους,  η κοροϊδία, οι ψεύτικες ελπίδες, η άκρατη πολιτική εκμετάλλευση
• Για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους χάιδευαν τ΄ αυτιά των εργαζομένων, τους έταζαν ότι θα γίνουν αορίστου χρόνου και τώρα τους ζητάνε να επιστρέψουν ο καθένας από δέκα χιλιάδες ευρώ

Η πρώτη ανανέωση των συμβάσεων έγινε το 2015 με τροπολογία του κ. Σκουρλέτη όχι ως υπουργού Εσωτερικών αλλά Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Πίστευε ότι, με τέτοια τερτίπια μπορεί να  τερματίσει την ομηρία αυτών των εργαζομένων, όμως λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα.

Ήρθε το μπλοκάρισμα στις ανανεώσεις των συμβάσεων από το Ελεγκτικό Συνέδριο, που τις έκρινε παράνομες και αντισυνταγματικές.  Αλλά και το άρθρο 103 του Συντάγματος απαγορεύει ρητά τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου.

Ουσιαστικά, λοιπόν, το υπουργείο Εσωτερικών δεν μπορεί να μετατρέψει τις συμβάσεις αυτές σε αορίστου χρόνου. Ούτε να  μοριοδοτήσει  τους εργαζόμενους στην περίπτωση που προκηρυχτεί διαγωνισμός  μέσω ΑΣΕΠ.

Έχει πελώριες ευθύνες ο κ. Σκουρλέτης, γιατί ψευδώς  καλλιεργούσε προσδοκίες για παραμονή τους  στην εργασία  και μετατροπή της σύμβασής τους σε αορίστου χρόνου. Ενώ τώρα τους καλεί σε μια εβδομάδα να φύγουν από την εργασία τους λόγω του ότι δεν ανανεώνεται η σύμβασή τους.

Οι κυβερνητικές αστοχίες είναι πολλές και αλλεπάλληλες. Είναι ολοφάνερο ότι μοίρασαν δεξιά κι αριστερά ανέξοδες υποσχέσεις για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους.  Όπως ότι, θα επαναπροκηρυχθούν οι θέσεις μέσω ΑΣΕΠ για να προσληφθούν ως μόνιμοι στους δήμους οι εργαζόμενοι με αορίστου χρόνου σχέση εργασίας. Και  ότι, όσοι εργάζονται σήμερα θα μοριοδοτηθούν με επιπλέον μόρια, έτσι ώστε να επαναπροσληφθούν στις εργασίες τους.

Σε όλη αυτή την ιστορία η κυβέρνηση κράτησε μακριά την Τοπική Αυτοδιοίκηση, που μόνο αυτή γνωρίζει αν και που χρειάζονται προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.  Στην αρχή ο κ. Σκουρλέτης ζήτησε από τους δημάρχους να παραμείνουν στις εργασίες τους όλοι χωρίς εξαίρεση οι εργαζόμενοι με σύμβαση έργου στην καθαρότητα. Κι ότι ο ίδιος τάχα θα διευθετούσε το πρόβλημα. Στη συνέχεια το Ελεγκτικό Συνέδριο ανέτρεψε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς κι ερασιτεχνισμούς.

Τώρα, αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους, πελαγοδρομούν στα αδιέξοδα τους, δυναμιτίζοντας τη δημόσια υγεία και αμαυρώνοντας την εικόνα της χώρας στην αιχμή της τουριστικής περιόδου.

Ευθύνες Σπίρτζη για την μη επέκταση του Προαστιακού στην Ανατ. Αττική

Όπως αποκαλύπτει ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης Γιάννης Μανιάτης:

Πρόσφατα, ο Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Έργων και ΕΣΠΑ με  απόφαση του απέρριψε την Αίτηση Χρηματοδότησης της Πράξης «Κατασκευή της προαστιακής σιδηροδρομικής γραμμής από τον κόμβο Κορωπίου έως τον τερματικό σταθμό του Λιμένα Λαυρίου».

Άλλη μια τρανταχτή απόδειξη της προχειρότητας με την οποία πολιτεύεται στον τομέα της ωρίμανσης των έργων ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών κ. Σπίρτζης.

Αναρωτιέται ο πολίτης πώς είναι δυνατόν, ένα έργο που αποτελεί συνέχεια των Διευρωπαϊκών Αξόνων, να απορρίπτεται, διότι “η πρόταση αξιολογήθηκε αρνητικά στο πρώτο στάδιο, που αφορούσε τον έλεγχο πληρότητας κι επιλεξιμότητας”.

Πώς είναι δυνατόν να μην γνώριζαν οι Υπηρεσίες του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών τις απαιτήσεις του Προγράμματος, όταν αυτές είναι απολύτως γνωστές και με σαφήνεια προσδιορισμένες;

Οι απαντήσεις είναι προφανείς: είτε ο κ. Σπίρτζης δεν έχει ιδέα για τις απαιτήσεις του Προγράμματος, είτε προσπαθεί εντέχνως  να μεταθέσει τις δικές του ευθύνες κι  αστοχίες στον εξίσου κακό Υπουργό Ανάπτυξης!

Λείπει η σοβαρότητα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Μάχες οπισθοφυλακών στο Δήμο Διονύσου…

Και στο βάθος του ορίζοντα, οι δημοτικές εκλογές του 2019

Αυτό εξηγεί το άγχος, που έχει κυριαρχήσει στις τάξεις των παρατάξεων της αντιπολίτευσης, πλην αυτής που πρόσκειται στο ΚΚΕ. Και κάποιων άλλων εξαιρέσεων, που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τρία χρόνια τώρα, δεν ξεπέρασαν ποτέ το σοκ των εκλογών του 2014. Και σήμερα έχουν μπει σε ένα νέο φαύλο κύκλο. Βλέπουν κατά βάση το αδιέξοδο τους και κινούνται συνεχώς σπασμωδικά. Αλλά αυτό δεν συνιστά υπεύθυνη στάση με γνώμονα τα συμφέροντα των πολιτών.

Για ένα αδειανό πουκάμισο

Ασύντακτος κλεφτοπόλεμος, αλληλοσυγκρουόμενες τακτικές κινήσεις χωρίς στρατηγική στόχευση, πέραν μιας αμυντικής περιχαράκωσης, εμφανής αγωνία για τα μελλούμενα. Ένας υποτιθέμενος πόλεμος φθοράς προς την δημοτική αρχή, που καταλήγει μπούμεραγκ. Καρικατούρα υπεύθυνης αντιπολιτευτικής στάσης, κακέκτυπο αντιγραφής άλλων εποχών από το παρελθόν ασύμβατων με την πραγματικότητα και τις ανάγκες της.

Έλλειψη οράματος και προοπτικής

Πολλοί από τους σημερινούς πρωταγωνιστές στο χώρο της αντιπολίτευσης, δοκιμάστηκαν και σε προηγούμενες δημοτικές περιόδους χωρίς επιτυχία οι περισσότεροι. Εμφανής η απουσία ηγετικών ικανοτήτων, πέραν μιας άκρατης δημόσιας παράθεσης προσωπικών φιλοδοξιών. Απουσία πνεύματος συλλογικότητας και σύνθεσης, παρά μόνο μια αφελής προσδοκία υπόγειας ποδηγέτησης των δημοτικών εξελίξεων. Κάτι κουρασμένα παλληκάρια.

Μια προδιαγεγραμμένη πορεία στο κενό

Έτσι θα πορευτούν μέχρι τις εκλογές του 2019, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Χωρίς να ενσωματώσουν στην προβληματική τους κανένα δίδαγμα από την μέχρι σήμερα πορεία τους. Γι΄ αυτό και η αποτυχία θα είναι σίγουρη για μια ακόμη φορά. Αυτό είναι που τους ταράζει σφόδρα. Η αδυναμία να παρέμβουν στις εξελίξεις θετικά, η ανικανότητα να αρθρώσουν καινοτόμο κι εναλλακτικό δρόμο, η συνειδητοποίηση ότι οδηγούνται στο περιθώριο.

Ας πρόσεχαν…

Ο Τσακαλώτος εγκλώβισε τον Τσίπρα (στην σκληρή πραγματικότητα)...

Ο Πρωθυπουργός είχε ονειρευτεί μία πολιτική διαπραγμάτευση διεκδικώντας τα πάντα. Τελικά πήρε την πρόταση του Σόιμπλε και πανηγυρίζει με ψεύτικα χαμόγελα. Ο υπουργός Οικονομικών είχε προειδοποιήσει εγκαίρως και εμφανίζεται πλέον πολύ ενισχυμένος στο εσωκομματικό παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ…

Γράφει ο  Άγγελος Κωβαίος, http://www.protagon.gr

Εδώ και μήνες, όσο τραβούσε αυτή η διαπραγμάτευση που θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει κλείσει ήδη από πέρυσι, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος λένε πολύ διαφορετικά πράγματα.

Οταν αποφασιζόταν η «καθυστέρηση» και η διεκδίκηση «πολιτικής λύσης» από το Μέγαρο Μαξίμου, ο υπουργός Οικονομικών έλεγε ότι όσο καθυστερούμε «καιγόμαστε». Ηξερε ότι αυτό που έλεγε ο Πρωθυπουργός, περί πολιτικής λύσης, δεν υφίσταται καν…

Οταν το Μέγαρο Μαξίμου εξέδιδε τον Φεβρουάριο non paper και πανηγύριζε το τέλος της λιτότητας, τόσο ο Τσακλώτος «φόρτωνε», φτάνοντας στο σημείο να το πει: «Δεν πανηγυρίζουμε το τέλος της λιτότητας».

Οσο ο Αλέξης Τσίπρας την Παρασκευή έστηνε μία άτσαλη επικοινωνιακή υπερπαραγωγή, με επισκέψεις στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, «διαγγέλματα» και πανηγυρικούς τόνους, ο κ. Τσακαλώτος εμφανιζόταν πολύ πιο μετρημένος. «Δεν είναι επαρκής η περισσότερη σαφήνεια που πετύχαμε, αλλά δεν θεωρούμε ότι το τέλειο είναι ο εχθρός του καλύτερου», είχε ήδη δηλώσει από το Λουξεμβούργο μετά το τέλος του Eurogroup.

Κάτι αντίστοιχο είχε πει και η Κριστίν Λαγκάρντ. «Δεν είναι η καλύτερη λύση, είναι η δεύτερη καλύτερη»… 

Από τη Ηρώδου Αττικού όμως ήδη από το βράδυ της Πέμπτης έλεγαν αγωνιωδώς ότι «πήραμε όσα θέλαμε». Και ο Πρωθυπουργός στο «διάγγελμά» του της Παρασκευής πανηγύριζε: «Χθες ήταν, μετά από καιρό, μια πολύ καλή μέρα για την Ελλάδα. Γιατί πήραμε τελικά αυτά που διεκδικούσαμε, αλλά και αυτά που δικαιούμασταν».

Ο κ. Τσίπρας είναι γνωστό ότι θεωρεί πως δικαιούται τα πάντα. Ο κ. Τσακαλώτος, που συμμετέχει στην «διαπραγμάτευση» από την πρώτη ημέρα, ξέρει ποια είναι τα περιθώρια. Και προσπαθεί απλώς να κάνουν μία ιδιότυπη, αριστερίστικη πολιτική διαχείριση στο εσωτερικό. Με κύριο οχημα την παραδοξότητα των 53+, που χτυπούν μια στο καρφί και μια στο πέταλο.

Αυτό που ίσως δεν έχει αξιολογήσει ο Πρωθυπουργός όσο θα έπρεπε, είναι ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μελετά και γνωρίζει κάθε του κίνηση και λέξη. Και ότι είναι πιο σκληρός παίκτης από αυτόν. Θα έπρεπε να το γνωρίζει, θα είχε γλιτώσει και τον εαυτό και εμάς από πολλά βάσανα.

Ετσι, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, παίζοντας το δικό του παιχνίδι, είπε ξεκάθαρα την προηγούμενη εβδομάδα ότι δεν θεωρεί αξιόπιστο συνομιλητή τον κ. Τσίπρα. Σε αντίθεση με τον κ. Τσακαλώτο.

Εκ του αποτελέσματος: Το Μέγαρο Μαξίμου για μία ακόμη φορά δημιούργησε πολύ φασαρία για το τίποτε. Εμφανίστηκε να ζητεί τα πάντα και έμεινε με την μοναδική εναλλακτική: το σχέδιο του Σόιμπλε, με κάποιες φραστικές φιοριτούρες. Σύρθηκε έτσι στην γραμμή Τσακαλώτου, τον οποίο μέσω διαρροών κατηγορούσαν εσχάτως διάφοροι ότι έφερε τον Πρωθυπουργό προ τετελεσμένου στα τελευταία Eurogroup.

Με λίγα λόγια, ο Τσακαλώτος ακύρωσε τον Τσίπρα και βρίσκεται ένα βήμα πριν την επίτευξη της βασικής του επιδίωξης: την ανάληψη συλλογικής πολιτικής ευθύνης για ό,τι συμβαίνει και όποια συμφωνία υπογράφει η μονίμως υποχωρούσα κυβέρνηση.

Ακόμη και αν ο Πρωθυπουργός θα επιθυμούσε την αντικατάστασή του, τώρα μοιάζει αδύναμος να προχωρήσει σε αυτήν. Θα μοιάζει σαν να ξεκινά από το μηδέν. Είναι πολύ αργά για κάτι τετοιο και δεν πρέπει να ξεχνά κανείς: υπάρχει και τρίτη αξιολόγηση. Το τι επιθυμεί ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών είναι τώρα μάλλον σημαντικότερο.

Εν κατακλείδι: το νέο εσωκομματικό παιχνίδι στον ΣΥΡΙΖΑ τώρα ξεκινά και ο Τακαλώτος εμφανίζεται ενισχυμένος, έχοντας εγκλωβίσει τον Τσίπρα – στην πραγματικότητα.

Και τώρα; Η «νίκη» ήρθε, καλόν ύπνο…

Γράφει ο  Γιώργος Καρελιάς, http://www.protagon.gr

Αυτό που έγινε στο Λουξεμβούργο είχε αποφασιστεί πριν από ένα χρόνο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε ότι θα μείνει στην εξουσία τουλάχιστον έως το τέλος του 2018. Οσα μεσολάβησαν ήταν παιχνίδια προπαγάνδας. Για να νομίζει (και) η αντιπολίτευση ότι είναι ξύπνια.

Αυτό που έγινε στη συνεδρίαση του Eurogroup αποτυπώθηκε στη δήλωση του υπουργού Οικονομικών μιας μικρής χώρας, της Σλοβακίας: «Αναμένω σήμερα ότι ο Ευκλείδης θα φύγει με μια βαλίτσα γεμάτη λεφτά». Ετσι το βλέπουν οι ξένοι. Βλέπουν, δηλαδή, τα λεφτά που δίνουν στην Ελλάδα.

Αυτό έγινε, πήραμε τη δόση. Αφού εμείς είχαμε  πάρει τα μέτρα. Και τέλος. Η μεγάλη προσδοκία για ρύθμιση του χρέους έμεινε προσδοκία, αφού ήταν εξαρχής χίμαιρα σε αυτή τη φάση. Εκλογές στη Γερμανία γαρ. Μέχρι να το καταλάβουν στην κυβέρνηση πέρασαν από σαράντα κύματα, αν και υπάρχει πάντα η υποψία ότι το ήξεραν, αυτή τη φορά δεν επρόκειτο για αυταπάτη.

Δηλαδή, αυτό που έγινε στη χτεσινή συνεδρίαση του Eurogroup είχε αποφασιστεί πριν από ένα χρόνο, όταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ αποφάσισαν ότι θα παραμείνουν στην εξουσία πάση θυσία τουλάχιστον έως το τέλος του 2018. Λίγοι το λέγαμε από τότε, όταν οι περισσότεροι έβλεπαν «αδιέξοδο», «ρήξη» και «εκλογές». Ακόμα και κόμματα της αντιπολίτευσης έβλεπαν για πολύ καιρό ότι ο Τσίπρας θα κάνει «ηρωϊκή έξοδο». Η «λογική» αυτή είναι η νίκη της κυβερνητικής προπαγάνδας, η οποία αποτυπώθηκε ακόμα και χτες, λίγες ώρες πριν συνεδριάσουν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης (εδώ και εδώ).

Και τώρα ποια θα είναι η συνέχεια; Η αναμενόμενη για όσους μπορούσαν να παρατηρήσουν με στοιχειώδη νηφαλιότητα την κυβερνητική τακτική. Ηδη ο Πρωθυπουργός έσπευσε να χαρακτηρίσει προκαταβολικά την προαναγγελθείσα συμφωνία. Η «νίκη», λοιπόν, ήρθε. Ετσι κι αλλιώς θα ερχόταν, αφού η απόφαση για συμφωνία ήταν ειλημμένη. Δεν έχει σημασία αν η συμφωνία αυτή αφήνει τη χώρα εκτός ποσοτικής χαλάρωσης (το περίφημο QE), που ήταν μόλις πριν από λίγες μέρες βασικός στόχος. Δεν έχει σημασία που η πολυπόθητη λύση για το χρέος πάει στο ράφι του 2018.

Σημασία έχει η «νίκη» των «καλών», που είπε ο Τσίπρας. Και δεν εννοούσε, βεβαίως, ότι «καλός» είναι ο Σόιμπλε. Αυτός νίκησε μεν και θα πάει ήσυχος στις εκλογές του Νοεμβρίου και σιγά μη νοιάζεται για τον «τίτλο» του «καλού». Αυτόν τον χαρίζει στον φίλο του τον Τσακαλώτο (εδώ).
Κάπως έτσι τελειώνει αυτή η φάση του σίριαλ «αξιολόγηση και χρέος». Με άλλη μια «νίκη» σαν κι αυτήν που ανέφερε το κ. Τσίπρας, η οποία θα φέρει χαλάρωση και ησυχία και έναν βαθύ ύπνο για όλους έως του χρόνου το καλοκαίρι.

Εν τω μεταξύ, μόλις επιστρέψει ο κ. Τσακαλώτος και ενημερώσει τον κ. Τσίπρα για τη «νίκη» στο Eurogroup, ας θυμηθούν την επίκαιρη (λόγω τριακονταετίας από το 1987) δήλωση του Νίκου Γκάλη: «Είδα στα μάτια των αντιπάλων μας ότι θα τους νικούσαμε».

Και ας γελάσουν μαζί για την «ήττα» του Σόιμπλε…

Ακου Παυλή, αντράκι μου…

Γράφει ο  Δημήτρης Καμπουράκης, http://www.protagon.gr
 
Επειδή είσαι μικρότερος από μένα, πρόσεξε αυτά που σου γράφω, γιατί κάτι παραπάνω από σένα ξέρω:

Πρώτον: Οι καλοί άντρες πρέπει να ‘ναι δίκαιοι άντρες. Ξέρεις πως στο κείμενο μου στο Protagon για την φωτογραφία σου (για το οποίο έγινε τόσος ντόρος), ούτε σε αδίκησα ούτε σε πρόσβαλα. Και από την εκπομπή μου στο Mega, σου ‘χα φερθεί άψογα για τα υπουργικά σου πεπραγμένα. Κι αυτό το γνωρίζεις, απλώς εντέχνως το παραλείπεις. Εγώ ήμουν ακριβοδίκαιος απέναντι σου. Εσύ δεν ήσουνα εντάξει απέναντι μου, μ’ αυτό το κατεβατό που έγραψες μέσα στο οποίο τα τσουβάλιασες όλα. Ας είναι… Στο κείμενο μου, ούτε εσένα για την φωτογραφία έψεξα, ούτε τους Σφακιανούς σχολίασα αρνητικά. Καταλαβαίνω ότι σε πείραξε η τελευταία παράγραφος, που έλεγε πως ξεφτιλίζεις το πιστόλι που βαστάς. Μεταξύ μας, δεν σε νοιάζει που σου το ‘γραψα εγώ, σε νοιάζει μήπως σου το πούνε οι δικοί σου στα χωριά σου. Αμ δε θα το γλυτώσεις Παυλή μου. Ήδη το λένε στα καφενεία, είναι θέμα χρόνου να σου το πετάξουνε και κατάμουτρα.

Δεύτερον: Χαίρομαι που είσαι από οικογένεια που έβγαλε τόσους σπουδαγμένους ανθρώπους και αγωνιστές και βιοπαλαιστές. Αλλά τι σχέση έχουν αυτοί με την δική μας υπόθεση; Γιατί τους αναφέρεις; Μπράβο σας, ειλικρινά. Πλην σε ενημερώνω ότι έχω κι εγώ πατέρα καταδικασμένο και βασανισμένο απ’ τους Γερμανούς, μπαρμπάδες αντάρτες και καπετάνιους του ΕΛΑΣ και κυνηγημένους κι εξορισμένους και αρκετούς κοντοσυγγενείς με τα ονόματα τους χαραγμένα σε μαρμάρινες στήλες πεσόντων. Ε και; Τι θα κάνουμε τώρα; Θα βγάλουμε έξω τους προγόνους μας και θα… μετρήσουμε την δόξα τους; Η τιμή δεν κληρονομείται Παυλή μου. Σημασία έχει τι είσαι εσύ και τι είμαι εγώ, άσε ήσυχα τα ξαδέρφια ή τσ’ αποθαμένους μας.

Τρίτον: Λες ότι είμαι στρατευμένος σε μια εκστρατεία δολοφονίας του χαρακτήρα σου. Αμ δεν έχεις ιδέα τι πραγματικά σημαίνει δολοφονία χαρακτήρα, αν και το κάνατε συστηματικά όλοι σας στον ΣΥΡΙΖΑ απ’ το 2010. Αυτό που ζείτε εσείς τώρα, είναι γιορτή νηπιαγωγείου μπροστά σ’ αυτό που είχατε εξαπολύσει εναντίον των πολιτικών σας αντιπάλων ή όσων είχατε επιλέξει ως αντιπάλους. Διότι εσείς κυκλοφορείτε στον δρόμο και να σας βλέπουν ως ανίκανους, ιδεοληπτικούς, καρεκλοκένταυρους και κολοτούμπες με τους οποίους γελούνε. Στους προηγούμενους, εσείς είχατε βάλει την σφραγίδα του προδότη, του πουλημένου και του Γερμανοτσολιά, οπότε ο κόσμος λίγο ήθελε να τους λιντσάρει. Εχει μια διαφορά, έτσι;

Τέταρτον: Γράφεις ότι η δολοφονία του χαρακτήρα σου (στην οποία μετέχω), σχετίζεται με την προσπάθεια σου να καθαρίσεις την κόπρο του ΚΕΕΛΠΝΟ. Να σου πω… δυο χρόνια τώρα μας έχεις πρήξει με το ΚΕΕΛΠΝΟ. Όλο το καθαρίζεις κι όλο ακάθαρτο απομένει το άτιμο. Άντε καθάρισε το επιτέλους και στείλε στην φυλακή όσους κάνανε κομπίνες να ησυχάσουμε τέλος πάντων. Διότι αργείς Παυλή, πολύ αργείς και μου φαίνεται παράξενο. Προσωπικά, ούτε απ’ έξω απ’ το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν έχω περάσει. Εσένα όμως, μάλλον σε βολεύει να το κραδαίνεις έτσι βρώμικο, μόλις αποπειραθεί κανείς να κριτικάρει την πολιτική σου. Ωραία πατέντα.

Πέμπτο και σοβαρότερο: Αναφορικά με την θητεία μου στο Mega και πόσο παπαγαλάκι ήμουν και τα γνωστά που κουραστικά επαναλαμβάνεις. Δυο είναι οι επιλογές: Στην πρώτη, εγώ είμαι ένας δημοσιογράφος που λέω τις απόψεις μου (με τις οποίες διαφωνείς) κι εσύ είσαι ένας υπουργός που ασκεί πολιτική (με την οποία εγώ διαφωνώ.) Απλά και έντιμα πράγματα, χωρίς δίκες προθέσεων. Αν προτιμάς την δεύτερη επιλογή, εγώ είμαι ένας πληρωμένος κονδυλοφόρος του παλιού συστήματος κι εσύ (μαζί με τον Αλέξη σου) είσαι ένα ανδρείκελο των Γερμανών που σε φέρανε στην εξουσία για να τελειώσεις την δουλειά των προηγούμενων και καλοπληρώνεσαι γι αυτό ως υπουργός. Διάλεξε και πάρε. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Συνεννοηθήκαμε Παυλή;

Εκτο: Έχεις δίκιο ότι στο κείμενο μου δεν αναφέρθηκα στις μπαταριές που πέσανε στην κηδεία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Παράλειψη μου, αλλά -ευτυχώς για μένα- στη ραδιοφωνική μου εκπομπή στον Real fm, αναφέρθηκα στο γεγονός καταδικάζοντας το ρητά και απερίφραστα. Θα βρεις εύκολα το απόσπασμα, αφού στην Κουμουνδούρου έχετε ολόκληρο μηχανισμό με υπαλλήλους που γράφουν τους σταθμούς και τους απομαγνητοφωνούν. Ένα τηλεφώνημα κάνε και τα παιδιά θα σου το φέρουνε στο γραφείο. Άντε, να κάνουνε κι αυτά καμιά δουλειά.

Εβδομο: Γράφεις ότι με το κείμενο μου «δίνω πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης για μελλοντική μου αξιοποίηση». Δεν αντιλαμβάνομαι το πνεύμα σου υπουργέ. Δηλαδή, όταν εσύ στρογγυλοκάθεσαι στην υπουργική καρέκλα κι έχεις τις γραμματίνες σου, τους οδηγούς σου, τους μισθούς σου και τα ταραταζούμ σου, είσαι έντιμος και καθαρός αγωνιστής, έτσι; Αλλά αν τύχει και το σκεφτεί κανένας άλλος, είναι ύποπτος και υποχείριο και άθυρμα που πρέπει εκ’ των προτέρων να καταδικαστεί. Μωρέ μπράβο! Εσύ Παυλή μου, δεν θέλεις μόνο την πίτα ανάκερη και τον σκύλο χορτάτο, παίρνεις και τον σκύλο και φεύγεις.

Ογδοο: Έχε κατά νου λοιπόν, πως ούτε σκέψη έχω, ούτε πρόταση από κανέναν να «αξιοποιηθώ». Αλλά επειδή πολύ ψηλά έχετε πάρει μερικοί-μερικοί τον αμανέ, μην το πολυαναφέρεις γιατί μου θυμίζεις λαγό που τρίβει τη φτέρη. Βάρδα μην μου την βαρέσει, γιατί δεν σε συμφέρει. Την σκόνη μου θα δεις όχι μόνο στον νομό αλλά και στην ίδια την περιοχή σου. Οπότε άσε με ήσυχο στην (βρώμικη) δημοσιογραφία μου και κάνε εσύ το σώου σου κάτω, όσο προλαβαίνεις ακόμα. Γιατί σε βλέπω σύντομα να ξαναγυρίζεις στην Ιατρική και πολύ καλά θα κάνεις καθότι είσαι εξαίρετος γιατρός μαθαίνω.

Ενατο: Δεν έχω αντίρρηση να μονομαχούμε εκ’ του μακρόθεν ως το 2116 που σταματά η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας απ’ τους δανειστές, την οποία εσύ τιμημένα υπερψήφισες. Έχω άπλετο χρόνο εγώ, εσύ όμως έχεις υπουργικά καθήκοντα. Κάμε ό,τι νομίζεις. Εγώ το διασκεδάζω πάντως.

Δέκατο: Να ξέρεις ότι την πορεία του ανθρώπου σε τούτο τον κόσμο δεν την καθορίζουν ούτε οι γνώσεις του, ούτε η ιδεολογία του, ούτε η δουλειά του, ούτε η εξυπνάδα ή η βλακεία του. Ο χαρακτήρας μας είναι η μοίρα μας. Εχε το κατά νου, για να ξέρεις που να ρίξεις τις ευθύνες όταν θα κυκλοφορείς ξεπεζεμένος και πολύ ολίγοι θα σε χαιρετούνε Παύλο Πολάκη.

Δήμος Διονύσου, διερευνάται η υπόθεση για τα «Νερά του Κρυονερίου»

Όπως είναι γνωστό στις 12 Δεκεμβρίου 2014, ο τότε δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Διονύσου Αβραάμ Πασιπουλαρίδης  κατήγγειλε προς το Ελεγκτικό Συνέδριο την υπόθεση που αφορά την εικαζόμενη ανάμιξη της κοινοτικής αρχής στα λεγόμενα  «Νερά του Κρυονερίου». Αργότερα το 2016, ο ίδιος υπέβαλλε συμπληρωματική καταγγελία για  «οικονομική βλάβη σε βάρος του (νυν) Δήμου Διονύσου (και όχι μόνον)».

Σημειωτέον ότι, το Ελεγκτικό Συνέδριο όπως προκύπτει από το υπ’  αριθμ. πρωτ. 85439/22.12.2015 έγγραφο του/ 6^η Υπηρεσία Επιτρόπου άρχισε να διερευνά την υπόθεση η οποία έκτοτε εκκρεμεί, με συνέπεια η εισαγγελική αρχή που επελήφθη του ποινικού σκέλους της υπόθεσης να μη μπορεί να ενημερωθεί αρμόδια και υπεύθυνα περί του θέματος του ακριβούς ύψους της υπ΄ όψιν  «οικονομικής ατασθαλίας», σύμφωνα με την αρχική καταγγελία.

Ο καταγγέλλων εκτίμησε ότι, βάσει των αποφάσεων του Κοινοτικού Συμβουλίου, το ελάχιστο ύψος των παράνομων δαπανών της πρώην Κοινότητας Κρυονερίου για το χρονικό διάστημα από 1/1/2003 – 31/10/2007 υπολογίζεται  στα  376.702,15  €.

Παράλληλα, διαπιστώνεται –σύμφωνα πάντα με την ίδια καταγγελία- σαφής και συνεχόμενη καταστρατήγηση της υπ΄ αριθμ.  2558/29-5-2001 Νομαρχιακής απόφασης που αφορά «Χορήγηση άδειας χρήσης νερού-εκτέλεσης έργου αξιοποίησης υδατικών πόρων»  από τον συγκεκριμένο ιδιώτη. Συγκεκριμένα, καταγγέλλεται ότι ο ιδιώτης αφαιρούσε λαθραία νερό από το υπέδαφος που δεν του ανήκε και το ιδιοποιείτο, «κερδοσκοπώντας παράνομα» και το διέθετε στη Κοινότητα. «Η οποία καθίστατο έτσι  «κλεπταποδόχος»  δημόσιου πράγματι αγαθού, με κόστος εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σε βάρος της, και τούτο με βασική, αν όχι και αποκλειστική υπαιτιότητα του κοινοτάρχη της, ο οποίος τελούσε σε επίγνωση ότι πρόκειται για γεώτρηση προοριζόμενη για εγγειοβελτιωτικό και όχι εμπορικό σκοπό», όπως αναφέρεται επί λέξει.

Ταυτόχρονα, όπως προκύπτει από την υπ΄ αριθμ. 146/20-6-2002 Κοινοτική απόφαση, «ο κοινοτάρχης γνώριζε ότι, απαγορευόταν η άντληση νερού από τη γεώτρηση του ιδιώτη για την ενίσχυση του κοινοτικού δικτύου ύδρευσης, πολύ περισσότερο που αυτό θα χρυσοπληρωνόταν, ενώ η κοινότητα θα μπορούσε με βάση τη σχετική άδεια να το προμηθεύεται χωρίς καμιά δαπάνη», όπως περιγράφεται στη σχετική καταγγελία με αριθμ. 39545/12.12.2014.

Δηλαδή, όπως προκύπτει από τα καταγγελλόμενα, αν και η Κοινότητα Κρυονερίου μπορούσε να έχει το νερό που χρειαζόταν δωρεάν, το πλήρωνε σε ιδιώτη ο οποίες δεν διέθετε άδεια εμπορίας. Και παρ΄ όλα αυτά, πληρωνόταν με εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ χωρίς λόγο.

Εξάλλου, είναι οξύμωρο ο 1^ος βαθμός Τοπικής Αυτοδιοίκησης να αδειοδοτεί ιδιώτη για γεώτρηση και αυτός με τη σειρά του να πουλά το νερό στον 2^ο βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Όταν, όπως είναι γνωστό, το νερό και ο υδροφόρος ορίζοντας είναι δημόσιο αγαθό.

Σήμερα, είναι σε εξέλιξη-

η ποινική διερεύνηση της υπόθεσης,

η διαδικασία προσδιορισμού της παράνομης οικονομικής βλάβης του Δήμου Διονύσου,  

ο καταλογισμός της σε βάρος των υπαιτίων.

Economist: Η Βρετανία σε πορεία παρακμής

Η Τερέζα Μέι απογοήτευσε το κόμμα της

Η συντηρητική πρωθυπουργός είναι η μεγάλη χαμένη των εκλογών, καθώς το κόμμα της, ενώ αρχικά εμφανιζόταν ως το μεγάλο φαβορί, φαίνεται να κερδίζει λιγότερες έδρες στο κοινοβούλιο, την ώρα που η Μέι είχε ζητήσει από τους ψηφοφόρους να της δώσουν ενισχυμένη πλειοψηφία για να διαπραγματευτεί το Brexit.
Διέπραξε το ίδιο λάθος με τον προκάτοχό της Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος ανακοίνωσε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ΕΕ προκειμένου να κάνει τους ευρωσκεπτικιστές στο εσωτερικό του κόμματος να σιγήσουν. Και εκείνος απογοήτευσε τους ψηφοφόρους και παραιτήθηκε μετά τη νίκη του «ναι».
«Είναι το μάθημα των δύο τελευταίων ετών», εκτιμά ο Μπρίαν Κλάας του London School of Economics. «Οι ψηφοφόροι δεν θέλουν να θεωρείται δεδομένη η ψήφος τους».

Ο Τζέρεμι Κόρμπιν ανέτρεψε τα προγνωστικά 

Ο επικεφαλής των Εργατικών διασώθηκε: αν και έχουν σημειωθεί αρκετές απόπειρες για την ανατροπή του από βουλευτές του κόμματός του, η πιο κεντρώα πτέρυγα του οποίου δεν υποστηρίζει τις ριζοσπαστικές απόψεις του, ο Κόρμπιν μπορεί να χαρεί για τη νίκη.
Ενίσχυσε το ποσοστό των Εργατικών κατά περίπου 30 έδρες, την ώρα που πολλοί ανέμεναν μια μεγάλη ήττα.

Απώλειες για τους υπέρμαχους της ανεξαρτησίας της Σκωτίας

Ακόμη μία έκπληξη των εκλογών: το Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας (SNP) αναμένεται να χάσει περίπου 20 από τις 54 έδρες που κατείχε στο βρετανικό κοινοβούλιο. Δύο υψηλόβαθμα στελέχη του, ο πρώην πρωθυπουργός της Σκωτίας Άλεξ Σάλμοντ και ο δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος Άνγκους Ρόμπερτσον έχουν χάσει την έδρα τους.
«Πρόκειται για ένα πολύ κακό νέο για την (πρωθυπουργό της Σκωτίας) Νίκολα Στέρτζον και τις φιλοδοξίες της περί διοργάνωσης νέου δημοψηφίσματος» για την ανεξαρτησία της Σκωτίας, σχολίασε ο Ίαν Μπεγκ καθηγητής του London School of Economics.

Εξαφάνιση του UKIP από το κοινοβούλιο

Δεν είχαν παρά έναν βουλευτή. Όμως το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα UKIP έγραψε ιστορία, καθώς ήταν ο πρώτος υπέρμαχος της αποχώρησης της Βρετανίας από την ΕΕ, μέχρι που ικανοποιήθηκε.
Έτσι έχασε τον βασικό λόγο ύπαρξης, ενώ στη συνέχεια αποχώρησε και ο ηγέτης του Νάιτζελ Φάρατζ.

Αβεβαιότητα για τo Brexit

Εφόσον η Μέι δεν φαίνεται να κερδίζει ξεκάθαρη εντολή και χωρίς την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, αβεβαιότητα κυριαρχεί για τις διαπραγματεύσεις σχετικά με το Brexit καθώς και για τη βρετανική θέση, την ώρα που οι συζητήσεις είναι προγραμματισμένο να ξεκινήσουν στις 19 Ιουνίου.
Όπως και να έχει η βρετανική θέση έχει αποδυναμωθεί. Και το μήνυμα των Βρετανών ψηφοφόρων μπορεί να εκληφθεί ως μια επιλογή για ένα ήπιο Brexit, το αντίθετο από αυτό που επιθυμεί η Μέι.
«Βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ θα το διαπιστώσει, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν θα το διαπιστώσει, όλος ο κόσμος θα το διαπιστώσει και αυτό θα αλλάξει τη δυναμική. Θα εξακολουθήσει να είναι σε θέση να ζητά πράγματα, θα μπορούν να απαντούν: “καλά, θα δούμε”», εκτιμά ο Πολ Κέλι του London School of Economics.

Economist: Η πολιτική τάξη της Βρετανίας και το Brexit

Μια σημαίνουσα παρέμβαση για τις βρετανικές εκλογές και το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται ενόψει των διαπραγματεύσεων για το Brexit κάνει με κείμενο του το περιοδικό του Economist. Σε αυτήν εκφράζει την ανησυχία του ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι κατώτερο των περιστάσεων που απαιτεί η δύσκολη συγκυρία, ενώ γίνεται και μια αναδρομή στον τρόπο με τον οποίο προσέγγισαν το θέμα της διακυβέρνησης προηγούμενες κυβερνήσεις.

«Ήταν αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς τις εκλογές χωρίς να τον στοιχειώσει ένα κεντρικό και κομβικό ερώτημα που αφορά το αν η Βρετανία θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα. Ο άνθρωπος που είχε την καλύτερη επίδοση στις εκλογές, ο ηγέτης των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, δεν έχει καμία προηγούμενη εμπειρία διακυβέρνησης. Ενώ, η Τερέζα Μέι επιχείρησε να επικεντρώσει τις εκλογές στο πρόσωπο της χωρίς επιτυχία. Όσον αφορά τον Τιμ Φάρον, τον ηγέτη των Φιλελεύθερων Δημοκρατών έμοιαζε περισσότερο με... μαθητή παρά με υποψήφιο πρωθυπουργό» σημειώνεται χαρακτηριστικά στο άρθρο.

Όπως αναφέρουν οι συντάκτες του, «το να παραπονιέται κανείς για την ποιότητα των ηγετών της χώρας είναι κάτι που συμβαίνει από αρχαίων χρόνων. Και τα προβλήματα που σχετίζονται με την ηγεσία στη Βρετανία ωχριούν μπροστά σε εκείνα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ με τον Ντόναλντ Τραμπ. Η παρακμή, ωστόσο, είναι παρακμή. Τόσο η Μέι όσο και ο Κόρμπιν θέλει να επεκτείνουν τις ήδη σημαντικές εξουσίες της κυβέρνησης. Επιπρόσθετα, και οι δύο υπόσχονται να οδηγήσουν την Βρετανία εκτός της ΕΕ, στο πλαίσιο μιας αρκετά σύνθετης διαδικασίας. Δυστυχώς και οι δύο ηγέτες έδειξαν ότι είναι επικεφαλής με ελαττώματα σε ομάδες που έχουν πολλά ψεγάδια. Η Μέι παραβίασε τον πρωταρχικό κανόνα της πολιτικής: Μην απογοητεύεις τους ψηφοφόρους σου αν δεν έχεις πολύ σημαντικό λόγο να το κάνεις. Ο Κόρμπιν, από την άλλη, κατάφερε να ξεχωρίσει διότι η υπόλοιπη ομάδα ήταν τόσο μέτρια».

«Ο Ουίνστον Τζόρτζιλ είχε αποκαλέσει τον κυβερνητικό συνασπισμό του Άρθουρ Μπόναρ Λω ως «δεύτερη εντεκάδα» διότι πολλά σημαντικά στελέχη, μεταξύ αυτών και Λόιντ Τζορτζ, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν σε αυτήν. Σήμερα τόσο οι Εργατικοί όσο και οι Τόρις βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση. Στους Εργατικούς, τα τρία τέταρτα των βουλευτών έχουν καταλήξει ότι ο Κόρμπιν δεν τους κάνει, είτε για προσωπικούς, είτε για πολιτικούς λόγους. Στη δεξιά, το Brexit έχει ανοίξει μια τρύπα στο κόμμα. Αρκετά από τα στελέχη που υποστήριξαν το Remain, μεταξύ αυτών ο Ντέιβιντ Κάμερον και ο Τζορτζ Όσμπορν, έχουν αποσυρθεί, ενώ κάποιοι από τους υποστηρικτές του Brexit, όπως ο Μπόρις Τζόνσον και ο Μάικλ Γκόουβ, έχουν αποδυναμωθεί.

Οι Συντηρητικοί επέλεξαν τη Μέι επειδή ακριβώς δεν είχε εκφραστεί για το θέμα με ιδιαίτερα έντονο τρόπο» τονίζει ο Economist και προσθέτει:
«Υπάρχει και ένας άλλος λόγος. Για όλον τον 20ο αιώνα, τόσο οι Εργατικοί όσο και οι Συντηρητικοί έστελναν τους πιο ικανούς εκπροσώπους τους στο Κοινοβούλιο. Σήμερα, όλα συμβαίνουν ως εάν οι διάφορες βρετανικές ελίτ να αποφάσισαν την ίδια στιγμή να σταματήσουν να ασχολούνται με την κοινοβουλευτική πολιτική [...] Οι περισσότεροι άνθρωποι επιθυμούν δύο είδη επιβράβευσης: την υλική και την ψυχολογική που σχετίζεται με το αίσθημα αποδοχής και επίτευξης των στόχων [...] Οι πολιτικοί σήμερα, είναι αλήθεια, δεν παίρνουν καμία από τις δύο. Αρκεί κανείς να δει τι καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις για τα ποσοστά αποδοχής του πολιτικού προσωπικού της Βρετανίας».

«Τι μπορεί να γίνει για να αντιστραφεί η πορεία της παρακμής;» διερώνται οι συντάκτες του άρθρου και προσθέτουν: «Λίγα πράγματα. Το πρώτο είναι να δοθεί περισσότερη σημασία στην εμπειρία κατά την επιλογή των βουλευτών. Το δεύτερο είναι διευρυνθεί η βάση επιλογής. Ο Μάργκαρετ Θάτσερ είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία σε αυτό, φέρνοντας στην πολιτική ανθρώπους από τον επιχειρηματικό κόσμο, όπως ο Ντέιβιντ Γιάνγκ. Ο Γκόρντον Μπράουν έκανε κάτι αντίστοιχο όταν προσπάθησε να σχηματίσει μια κυβέρνηση των ικανών. Εάν η Βρετανία κινηθεί προς αυτήν την κατεύθυνση τότε ίσως στις επόμενες εκλογές να έχει μπροστά της επιλογές που θα την εμπνέουν περισσότερο».

«Σε κάθε περίπτωση, στην παρούσα φάση τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Η Βρετανία θα μπει σε μια διαπραγμάτευση με την ΕΕ για το Brexit με την πιο αδύναμη ομάδα που είχε εδώ και δεκαετίες» καταλήγει ο Economist.

Αναδημοσίευση από-  http://www.thetoc.gr

Το σχέδιο διάλυσης των δήμων από τον ΣΥΡΙΖΑ

Του Ανδρέα Ζαμπούκα, http://www.liberal.gr

Ας συμφωνήσουμε σε μια τραγική διαπίστωση. Ωστόσο, πολύ χρήσιμη για να κατανοήσουμε το αδιέξοδο της χώρας.

Η Αριστερά έπρεπε να  κερδίσει τον Εμφύλιο! Θα είχαμε ξεμπλέξει για πάντα. Η χώρα θα ξέφευγε από τη σοσιαλιστική φαντασίωση  οριστικά. Θα μου πεις,  μπορεί να χάναμε τη Μακεδονία, τη Θράκη και τα νησιά…

Το ρίσκο θα ήταν μεγάλο. Αν όμως επιβιώναμε θα κερδίζαμε την ελευθερία μας. Πρώτον, θα είχαν διαλυθεί οι παλιές δομές του «κατσαπλιάδικου» ψευδοαστικού κρατισμού και στην θέση του, μετά το 1990, θα χτίζαμε από την αρχή, μία φιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι οι νέοι  θα είχαν  γλιτώσει από μία εστία ιδεολογικής σήψης και δεν θα ήθελαν να ακούσουν για σοσιαλισμό.

Δεν έγινε όμως έτσι. Και τις συνέπειες τις ζούμε σήμερα. Πέρασαν δεκαετίες αλλά η  λύσσα των «ηττημένων» για διάλυση της κοινωνίας δεν γιατρεύτηκε. Στην Παιδεία, στην οικονομία, στους θεσμούς, στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όσο και να θέλεις να τους δικαιολογήσεις, όσο και να τους καταλογίσεις κάποια καλή διάθεση, πολύ γρήγορα καταλαβαίνεις ότι οι προθέσεις είναι σαφείς: ακυβερνησία, αποδόμηση και παράδοση κάθε συστήματος σε ένα είδος «δημιουργικής αδράνειας» μέχρι να παραδοθεί στο μπάχαλο και στην απραξία.

Προωθούν και το πιθανότερο είναι να την ψηφίσουν τον Σεπτέμβριο, την καθιέρωση της απλής αναλογικής στους δήμους και στις περιφέρειες, με νομοθετική ρύθμιση, ενταγμένη στο συνολικό πλαίσιο αλλαγών του «Καλλικράτη». Στον δεύτερο γύρο θα ισχύει ό τι και σήμερα (50+%) αλλά οι δημοτικές και περιφερειακές παρατάξεις θα εκπροσωπούνται στα συμβούλια με βάση τον αριθμό των εδρών που θα εξασφαλίζουν από τον α' γύρο.

Για να καταλάβει κανείς τι σημαίνει αυτό, μπορεί να ρίξει μια ματιά στα πανεπιστήμια. Η ΔΑΠ βγαίνει πρώτη δύναμη με ποσοστά που σε μερικές σχολές, ξεπερνούν το 40% αλλά μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, οι σχολές διοικούνται από τους «επαναστάτες» της ισχνής μειοψηφίας!

Δεν θέλει μεγάλη φαντασία να προβλέψεις πώς οι «αντισυστημικές» παρατάξεις ακροαριστερών και ακροδεξιών «ακτιβιστών» δεν θα επιτρέπουν να ληφθεί καμία απόφαση. Πως τα λούμπεν στοιχεία κάθε τοπικής κοινωνίας θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, ισοπεδώνοντας τα πάντα και σπρώχνοντας στην τρέλα τον δήμαρχο!

Τι λέτε; Δεν το ξέρουν ότι έτσι θα δημιουργηθεί ζούγκλα; Μα αυτό ακριβώς, θέλουν. Η πρόταση έρχεται από τον «βαθύ» ΣΥΡΙΖΑ του 3% και των παλαιών συνιστωσών. Αυτών που ξέρουν καλά που θα βρίσκονται μετά το 2019 και επενδύουν στην ενίσχυσή τους, με κάθε τρόπο.

Το γονίδιο των «φασιστικών» μειοψηφικών ομάδων της Αριστεράς προβλέπει ανέκαθεν μηχανισμούς επιβίωσης, δια μέσου της φθοράς των άλλων. Γι΄αυτούς δεν υφίστανται πλειοψηφίες αλλά μόνο πεφωτισμένες αντιεξουσιαστικές ελίτ που ανατρέπουν τα πάντα στο δρόμο προς τη γη της επαγγελίας. Τη δικτατορία και την επιβολή του ολοκληρωτισμού!

Το απαράδεκτο αυτό σχέδιο για τους δήμους, έρχεται, εν τω μεταξύ, στην εποχή που νέοι και δραστήριοι άνθρωποι έχουν εκλεγεί στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Ανεξάρτητοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, απαλλαγμένοι από τις αλυσίδες των κομμάτων έχουν ανοίξει το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο στην τοπική αυτοδιοίκηση. Και ξαφνικά θα βρεθούν απέναντι σε σταλινικούς μπαχαλάκηδες, σε νεοναζί η σε κομπλεξικούς που η μόνη τους επιδίωξη θα είναι να ανατρέπουν αποφάσεις και να δημιουργούν ακυβερνησία.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η αριστερή «παιδαγωγική»  έχει δημιουργήσει  γενιές και γενιές «τοξικών» ανθρώπων, στρατευμένους στην αποσύνθεση της αστικής δημοκρατίας.

Μόνη λύση η αντίδραση δημάρχων και περιφερειαρχών μέσα στο καλοκαίρι. Πριν είναι πολύ αργά για τις πόλεις τους.

Αλλά είπαμε. Μακάρι να είχαν κερδίσει τον Εμφύλιο. Μακάρι να είχαν νιώσει στο πετσί τους τι θα πει πόνος και εξευτελισμός από τους κόκκινους «παράδεισους» της «θρησκείας» τους. Για μερικές δεκαετίες κόλασης, η χώρα θα είχε κερδίσει αιώνες προόδου και ευημερίας.