Η Διονυσο Σκουφίτσα για το μετεκλογικό σκηνικό του Διονύσου

Αναδημοσίευση από- http://dionysoskoufitsa.blogspot.gr/

Εκτιμήσεις και προκλήσεις (μέρος 1ο)

Οι εκλογές μπορεί να τέλειωσαν, αλλά το μήνυμά τους είναι ακόμα υπό συζήτηση ανάμεσα σ’  αυτούς που συμμετείχαν. Ο τρόπος (και το βάθος) που θα το κατανοήσουν θα
καθορίσει σημαντικά το πώς και προς τα πού θα πορευτούν τα επόμενα χρόνια.

Η ανάρτησή μου  αυτή (που λόγω μεγέθους αποτελείται από 3 μέρη) έχει δύο στόχους: αφενός να προσθέσει μερικά απαιτητικά ερωτήματα, προς κατανόηση του μηνύματος  κι αφετέρου να σημειώσει κάποιες προκλήσεις, που (μάλλον αναπότρεπτα) θα συναντήσουμε στο προσεχές μέλλον.

Αλλά πριν  ξεκινήσουμε, θα μοιραστώ μαζί σας μια μεταφορά. Σκέφτομαι πως οι εκλογές
μοιάζουν με τις εισαγωγικές εξετάσεις: ο κάθε υποψήφιος ήθελε να παίξει έναν συγκεκριμένο ρόλο (να μπει στη σχολή της αρεσκείας του), αλλά  τελικά ‘μπήκε’ στη σχολή (ρόλο) που του ανέθεσαν οι δημότες. Κι ακόμα,  σκέφτομαι ότι η πορεία του καθενός, μετά τις εκλογές, μοιάζει με τις  προαγωγικές εξετάσεις (της σχολής όπου πέτυχε) που πρέπει να περάσει με  επιτυχία, για να πάρει θέση στην επόμενη αφετηρία, μετά από πέντε  χρόνια. 

Και το λέω αυτό  γιατί οι προεκλογικές κουβέντες των υποψηφίων δεν εξαφανίζονται διά
μαγείας απ’ το μυαλό των εκλογέων. Τουναντίον, παραμένουν (λιγότερο ή  περισσότερο υπομονετικά) προς απόδειξη, είτε πρόκειται για (ευγενείς)  διακηρύξεις και οράματα, είτε για (ευτελείς) υποσχέσεις και αλισβερίσια. ‘Νικητές’ και ‘χαμένοι’ πρέπει, δια των πράξεών τους, ν’ αποδείξουν την αλήθεια των λόγων τους. Και μόνο όσοι ‘περάσουν την τάξη’, θα έχουν  τύχη στις επόμενες εκλογές - αν το θελήσουν.

Ξεκινώντας λοιπόν με το νέο δήμαρχο, νομίζω πως ο Διονύσης Ζαμάνης – που μετά βίας (και μετά βοηθείας) πέρασε το κατώφλι της σχολής που επιθυμούσε – έχει μπροστά του ακόμα πιο δύσκολες εξετάσεις - προκλήσεις. Ίσως, τις δυσκολότερες που πριν μερικούς μήνες μπορούσε να φανταστεί. Γιατί, ακριβώς επειδή βγήκε δήμαρχος με τη λογική της
αρνητικής ψήφου, ο κόσμος περιμένει πολλά από την δημαρχία του – και μάλιστα με ελάχιστη περίοδο χάριτος. Τα μέτωπα που έχει ανοικτά είναι πολλά – αναφέρω μόνο
κάποια:

· Η διάσωση του (κατά πληροφορίες) απενταγμένου από χρηματοδότηση έργου της αποχέτευσης, που η απελθούσα διοίκηση προσπαθούσε να κρύψει πίσω απ’ τα προεκλογικά φυλλάδια.

· Η έγκαιρη αποτύπωση της κατάστασης και των σοβαρότερων εκκρεμοτήτων που θα βρει μπροστά της η νέα διοίκηση, ιδίως σε οικονομικά και τεχνικά θέματα.

· Η εξασφάλιση της ομαλής λειτουργίας των σχολείων το ερχόμενο φθινόπωρο, μετά την απόρριψη (από το Γενικό Λογιστήριο) της έκτακτης χρηματοδότησης της Σχολικής Επιτροπής από τον δήμο.

· Η απρόσκοπτη αποκομιδή των σκουπιδιών και η αντιμετώπιση των προβλημάτων καθημερινότητας μετά τις εξελίξεις στο θέμα των συμβασιούχων, που φαίνεται να μειώνουν δραστικά τον αριθμό των εργαζομένων στο δήμο.

Τα παραπάνω, όσο ‘βουνό’ κι αν φαίνονται, συνιστούν ίσως το απλούστερο είδος προκλήσεων, απ’ τις πολλές που θα αντιμετωπίσει η νέα διοίκηση. Ανήκουν στα προβλήματα, που αν και δύσκολα, η διαχείρισή τους γίνεται με τρόπους γνωστούς. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα ζητήματα, που σχετίζονται με το πνεύμα και τη λογική που θ’ ακολουθήσει η νέα διοίκηση για την αντιμετώπιση των απτών προβλημάτων. Παραδείγματος χάρη:

· Με ποιους τρόπους η λειτουργία του δήμου θα γίνει πραγματικά -κι όχι προσχηματικά- διαφανής; Και με ποια οργανωτικά εργαλεία οι υπηρεσίες θα περάσουν από την απρογραμμάτιστη -σχεδόν  ανερμάτιστη- λειτουργία σε μια πιο αποτελεσματική και στοχοπροσηλωμένη;

·  Πόσο ανοικτή στις αποφάσεις της θα είναι τελικά (όπως υποσχέθηκε) η νέα δημοτική αρχή προς τις άλλες παρατάξεις και ιδίως προς τους απλούς δημότες; Και με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό;

·  Με ποια (αξιοκρατικά;) κριτήρια θα γίνει η κατανομή των θέσεων ευθύνης ανάμεσα στους συμβούλους της πλειοψηφίας; Και πώς θα αξιοποιηθούν δημιουργικά οι σύμβουλοι και τα στελέχη των άλλων παρατάξεων, όπως δεσμεύτηκαν αμφότερες οι πλευρές, τόσο προεκλογικά όσο και μετεκλογικά;

·  Πώς θα εξασφαλιστεί η συνοχή των ‘Ανοιχτών Οριζόντων’, που από την ίδρυσή τους επιδιώχθηκε να έχουν έναν πολυσυλλεκτικό (σχεδόν ομόσπονδο) χαρακτήρα; Πόσο αυτόνομες θα είναι οι συνεργαζόμενες κινήσεις της ‘Δημιουργικής Ομάδας’ και της Κίνησης Πολιτών Κρυονερίου;

Καθώς όμως η  νοοτροπία κι οι πρακτικές των ανθρώπων δύσκολα αλλάζουν, ο κίνδυνος είναι  οι λύσεις στα θέματα αυτά ν' αποδειχθούν, όχι απλώς δύσκολες, αλλά ανεφάρμοστες.
Καθώς εκτιμώ ότι είναι άγνωστες σε πολλούς, φοβάμαι ότι (μη γνωρίζοντάς τες) θα τις θεωρήσουν ανύπαρκτες - κι επομένως ανάξιες λόγου. Κι έτσι τα πράγματα θα εξακολουθήσουν να  γίνονται ‘όπως παλιά, όπως συνήθως’, δηλαδή αναποτελεσματικά. 

Κι όμως, κατά τη γνώμη μου, στις προκλήσεις αυτές πρέπει εκεί να εστιάσει την προσοχή της η ηγεσία των Ανοιχτών Οριζόντων. Γιατί εκεί βρίσκεται το κλειδί για την προσέλκυση των πολλών ‘χεριών’ και ‘μυαλών’, που είναι απαραίτητα για την αντιμετώπιση των σοβαρών απτών προβλημάτων. 

Εκτιμήσεις και προκλήσεις (μέρος 2ο)

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Για την Ενωτική  Πρωτοβουλία δεν έχω να πω πολλά επί του παρόντος, πέραν των όσων  έχω  αναφέρει στις δύο τελευταίες αναρτήσεις. Ο τρόπος που θα πορευτεί  και θ’ ασκήσει τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαρτάται από  πολλούς παράγοντες, που ακόμα είναι ένα κουβάρι προσωπικών επιδιώξεων  και κακής ψυχολογίας.

Τα μεν στελέχη της είναι ακόμα υπό την επήρεια του ψυχολογικού σοκ που έφερε η (αναπάντεχη γι  αυτούς) ήττα. Άσε που στη πλειοψηφία τους δεν είναι μαθημένα να διαλέγονται, αλλά να συμφωνούν με τον αρχηγό – ή τώρα πια και να διαφωνούν…. Ο δε απελθών δήμαρχος θα πρέπει σύντομα να δώσει εξηγήσεις σε πολλούς, εντός κι εκτός παράταξης. Κι οι εξηγήσεις αυτές δεν θ’ αφορούν μόνο το τι σκοπεύει να κάνει, αλλά και το τι έκανε τόσα χρόνια και πώς το έκανε… Ξέρει καλά πως η ιδιότυπη ασυλία που είχε 16 χρόνια τώρα οδεύει προς τη λήξη της.

Αυτό είναι το σοβαρότερο πρόβλημα, που θα δοκιμάσει τη συνοχή και το μέλλον της Ε.Π. Ο καιρός θα δείξει περισσότερα κι εγώ απ’ τη μεριά μου λέω να περιμένω υπομονετικά!

Ας περάσουμε τώρα στη Νέα Πνοή. Προεκλογικά είχα γράψει – κι είχα επικριθεί σφόδρα γι αυτό – ότι η παράταξη αυτή ήταν μια ευκαιριακή συγκόλληση δύο ασύμβατων πλευρών. Η μια προερχόταν από το (παλιό) ΠΑΣΟΚ Αγ. Στεφάνου και Διόνυσου κι η άλλη αποτελείτο από κάποιους σκληρούς ακροδεξιούς πυρήνες σε Άνοιξη και Διόνυσο. 

Τ’ άλλα σημεία που επικέντρωνα την κριτική μου στη παράταξη αυτή ήταν:

·   Η μεταχείριση της λαϊκής συμμετοχής, διαβούλευσης και διαφάνειας – λογοδοσίας με όρους πολιτικού μάρκετινγκ και με στόχο την αλίευση καλοπροαίρετων αφελών,

·   Η επίκληση μιας (προσχηματικής) ανανέωσης με ανθρώπους ηλικιακά και πολιτικά νέους, αλλά και με ‘γνώσεις και εμπειρία’ - κάτι που όχι μόνο δεν αποδείχθηκε, αλλά ούτε καν απαντήθηκαν δημόσια ερωτήματα για τον βίο και τη πολιτεία τους και

·   Η προώθηση ενός απολιτίκ προφίλ και προγράμματος, που όμως (συνήθως) κρύβει μεσσιανικού τύπου φιλοσοφίες για την πολιτική, κάθε άλλο παρά συμμετοχικές.

Αποδείξεις για όσα υποστήριξα για τον ασύμβατο δυισμό στη Νέα Πνοή, αποτελούν τόσο τα αποτελέσματα των εκλογών, όσο και τα ίδια τα μετεκλογικά Δελτία Τύπου της.

Τα πρώτα κατέδειξαν την ενισχυμένη παρουσία της σε Άγιο Στέφανο, Άνοιξη και Διόνυσο και την ανυπαρξία της στις άλλες περιοχές. Ακόμα, για κάποιους το αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό και γι άλλους πολύ απογοητευτικό. Οι πρώτοι έβλεπαν το ‘όχημα’ της Ν.Π. με ορίζοντα πενταετίας, ενώ οι άλλοι πίστεψαν τις φήμες που η ηγεσία διακινούσε για δήθεν εμπιστευτικά γκάλοπ, που τελικά αποδείχθηκαν απλώς φανταστικά.

Επίσης, σημαντικό γεγονός ήταν η εκλογή της Αυγέρη στον Άγιο Στέφανο, που με τις ‘περιφερειακές’ ψήφους της Άνοιξης έσπασε την σταυροδοσία της Συμμαχίας μέσα στο ‘κάστρο’ της. Έτσι, μετά την εκλογή της protégée και της αδελφής του Λουκάτου, μόνος σύμβουλος της …συνιστώσας της Συμμαχίας απέμεινε ο Φωτάκης στον Διόνυσο, που για λίγες ψήφους πέρασε τον Λίτσα κι απέτρεψε το ‘Βατερλώ’. 

Τέλος, η σύγκριση των ψήφων της πρώτης και δεύτερης Κυριακής έδειξε πολλά για τις σημαντικές αποκλίσεις που υπάρχουν μεταξύ των στελεχών ανά περιοχή, αλλά και μεταξύ αυτών και του ευρύτερου κύκλου των ψηφοφόρων της παράταξης.

Η πραγματικότητα των ‘δύο κόσμων’ αποτυπώθηκε πολύ εύγλωττα σε ανακοίνωση της Συμμαχίας (!) λίγες μέρες πριν τον δεύτερο γύρο: «Η Συμμαχία, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της 18^ης Μαΐου,  αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί και υπενθυμίζουμε ότι διατηρεί την πολιτική της ιδεολογία και την αυτονομία δράσεων και κινήσεων.
Στα πλαίσια αυτά, καλεί τα μέλη και τους φίλους της να ψηφίσουν κατά συνείδηση»
Κι όλα αυτά ενώ η Νέα Πνοή είχε ήδη λάβει θέση κι είχε δημοσιεύσει τη δική της απόφαση!...

Από την άλλη, οι πρόσφατες δημόσιες τοποθετήσεις σημαντικών στελεχών της παράταξης είναι εξόχως ενδεικτικές του υφιστάμενου δυισμού. Οι αλλεπάλληλες φραστικές επιθέσεις ενός εκ των ‘συνιδρυτών’ εναντίον φορέων (σωματείο μπάσκετ ABC), παρατάξεων (Λαϊκή Συσπείρωση) και πολιτικών γενικά (!...), μάλλον δεν συνάδει με τη «νέα, δημιουργική και
συμμετοχική αυτοδιοίκηση» που διακηρύσσει η Ν.Π.

Το κλίμα αυτό ήρθε να επιβεβαιώσει το τελευταίο δελτίο τύπου της Νέας Πνοής. Στην πρώτη κιόλας παράγραφο της χτεσινής ανακοίνωσης, αναφέρεται ότι «ο επικεφαλής και τα μέλη, μέσω διαφορετικών προσεγγίσεων και αναλύσεων, ανέπτυξαν τα επιχειρήματά
τους για το εκλογικό αποτέλεσμα και εμπεριστατωμένες θέσεις και προτάσεις για την πορεία της δημοτικής κίνησης». Είναι η δεύτερη επίσημη επιβεβαίωση, σε διάστημα 3 εβδομάδων, των υπαρκτών αποκλίσεων ανάμεσα στις δύο (;) πλευρές, με τον Μπιτάκο να παίζει (προς το παρόν) τον ρόλο του ενδιάμεσου.

Στο ίδιο κείμενο αναφέρεται επίσης η (μάλλον υπερφίαλη) φιλοδοξία της “να γίνει ο εκφραστής όλων των κοινωνικών φορέων και ενεργών πολιτών” και η θέλησή της για «σύνταξη κανονισμού λειτουργίας, οργανωτική δομή και εγγραφή νέων μελών». Ο στόχος αυτός πιστεύω ότι θα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που θ’ αντιμετωπίσει η Νέα Πνοή στο αμέσως προσεχές διάστημα, καθώς θα κληθεί ν’ απαντήσει εμπράκτως σε δύο απλά ερωτήματα:

·  Θα καταφέρει να ανοιχτεί πραγματικά στην κοινωνία για να εγγράψει νέα μέλη μακριά από ίντριγκες και συσχετισμούς ή οι εκλογές θα είναι μια παρωδία για τον έλεγχο των οργάνων και της εκπροσώπησης; (Μην ξεχνάμε ότι αμφότερες οι πλευρές έχουν θητεύσει επί μακρόν στη λογική των μηχανισμών…)

·  Θα καταφέρει τελικά να συγκροτήσει ενιαία παράταξη και να έχει ενιαίες θέσεις και παρεμβάσεις ή θα συνεχίσει όπως είναι σήμερα, μέχρι που κάποια από τις δύο πλευρές θα πετάξει τους 'συνοδοιπόρους' της από το τρένο;

Σε κάθε όμως περίπτωση, ο κύκλος όσων συζητούν κι αποφασίζουν το μέλλον της παράταξης (20-25 άτομα όλα κι όλα στη φωτογραφία του δελτίου τύπου) θα χρειαστεί ν’ ανοίξει πολύ περισσότερο, προκειμένου να εξασφαλιστεί ο ‘συμμετοχικός’ της χαρακτήρας … 

Εκτιμήσεις και προκλήσεις (μέρος 3ο)

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

Περνάμε τώρα στην δημοτική παράταξη, που για πολλούς ήταν ο ‘ιδανικός αυτόχειρας’ των εκλογών. Ο λόγος για τη ‘Δημοκρατική Ανατροπή’ (ΔΑΔΙΟΝ), που υποστηρίχτηκε πολιτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ και ‘κατόρθωσε’ να πέσει κάτω απ’ το μισό της εκλογικής απήχησης του χώρου αυτού στις περιφερειακές και ευρωπαϊκές εκλογές!...

Ο χαρακτηρισμός της ΔΑΔΙΟΝ ως πολιτικού ‘αυτόχειρα’ αφορά την απόφαση των στελεχών της ν’ αποχωρήσουν (τον Σεπτέμβριο του 2013) από τις τρίμηνες συζητήσεις με τα μέλη της ‘Πρόσκλησης Ελπίδας’ και άλλους, με σκοπό την δημιουργία μιας πλατειάς και ομόσπονδης
δημοτικής παράταξης. Η επιλογή τους εκείνη δικαιολογήθηκε τότε ως πολιτική απόφαση, που αποσκοπούσε στην καταγγελία και καταδίκη του μνημονίου. Επί της ουσίας όμως, λογάριαζαν πως το πολιτικό κεφάλαιο του ΣΥΡΙΖΑ θα τους έβαζε με ‘κλειστά μάτια’ στον δεύτερο γύρο κόντρα στον Καλαφατέλη κι από κει η δημαρχία ήταν σίγουρη. Δυστυχώς όμως γι αυτούς, οι εξελίξεις τους διέψευσαν παταγωδώς!

Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που οι επικεφαλής της ΔΑΔΙΟΝ έκαναν λανθασμένες πολιτικές εκτιμήσεις. Όπως παραδέχθηκαν οι ίδιοι, είχε προηγηθεί η στήριξη Καλαφατέλη και ‘Καλλικράτη’ (μέχρι το 2012…). Το γεγονός όμως αυτό δεν τους προβλημάτισε καθόλου για την ικανότητά τους να αναλύουν ορθά την πραγματικότητα και να βλέπουν στρατηγικά αυτό που επιδίωκαν. Αυτό το έλλειμμα επιβεβαιώθηκε από δύο σοβαρά σφάλματα που ακολούθησαν:

·  Ενώ αρχικά υποστήριξαν πως ήταν ανεξάρτητοι από κόμματα, μια εβδομάδα προ των εκλογών και μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο, έριξαν το σύνθημα “Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει Ζυγούνα”. Η παλινδρόμηση όμως στο σπουδαιότερο θέμα που υπάρχει για μια δημοτική παράταξη, δηλαδή την ταυτότητά της, δεν περνά ατιμώρητη.

·  Ενώ στη διακήρυξή τους μιλούσαν για τον ‘κινηματικό χαρακτήρα’ της παράταξής τους, στην πράξη κάθε άλλο παρά το επαλήθευσαν. Σε συνδυασμό δε με την εικόνα του (κατά τ’ άλλα σεβαστού) επικεφαλής τους και του συνήθους ακροατήριου τους, η ΔΑΔΙΟΝ έμοιαζε ν’ απευθύνεται περισσότερο σε “κουρασμένα παλληκάρια”… Με κάτι τέτοια, η προνομιακή σχέση που θα μπορούσαν να έχουν με τη νέα γενιά απλώς
δεν συνέβη ποτέ.

Σε κάθε περίπτωση όμως, πρέπει κανείς να τους αναγνωρίσει ότι συνέβαλαν καθοριστικά στην ήττα και αποπομπή Καλαφατέλη. Παρότι στον δεύτερο γύρο πρότειναν (σαν παράταξη) ψήφο κατά συνείδηση, σε προσωπικό επίπεδο τα βασικά τους στελέχη κάθε άλλο παρά στάση ουδετερότητας τήρησαν. Με εξαίρεση την Δροσιά, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και ψηφοφόρων της Ανατροπής στήριξαν χωρίς ανταλλάγματα τον Ζαμάνη. Η στάση τους αυτή κάνει πολλούς ν’ αναρωτιούνται τι τελικά τους είχε εμποδίσει να συνεργαστούν εξ αρχής, ώστε ο λόγος τους να έχει την μέγιστη δυνατή βαρύτητα κι επιρροή!

Χτες, η ΔΑΔΙΟΝ έβγαλε μια ανακοίνωση που, αν και δεν είναι σε καμιά περίπτωση αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, δίνει μια καθαρή εικόνα για το πώς θα πορευτεί: «Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την εύρυθμη λειτουργία του δήμου με διαφάνεια, αξιοκρατία και σεβασμό στους θεσμούς και δεν θα αναλωθούμε σε μια στείρα αντιπολίτευση. Θα προάγουμε τα θέματα εκείνα που αφορούν την αξιοπρέπεια του δημότη και την βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου σε όλους τους τομείς, μέσω ενός κοινωνικού διαλόγου με κύριο συνομιλητή τον ίδιο».

Οι δύο μεγαλύτερες προκλήσεις που κατά τη γνώμη μου αντιμετωπίζει η Ανατροπή είναι:

·  Πώς θα επιτύχει αυτόν τον κοινωνικό διάλογο, που απέτυχε να κάνει στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου; και

·   Πώς θα αποφύγει την αποστράτευση των μελών της (με συνέπεια τη συρρίκνωση και διάλυσή της), σύμπτωμα πολύ συχνό σε περιπτώσεις που δεν ψηλαφίζονται ουσιαστικά τα αίτια της αποτυχίας;

Και φτάνουμε αισίως στην πέμπτη δημοτική παράταξη, την Λαϊκή Συσπείρωση, που ήταν κι αυτή απ’ τους χαμένους των εκλογών. Κι αυτό γιατί δεν έχασε απλώς το 40% (!) της εκλογικής της δύναμης σε σχέση με το 2010 και δεν κατάφερε να επανεκλέξει τους δύο συμβούλους που είχε. Αλλά κυρίως γιατί, σε δημοτικό επίπεδο, υστέρησε θεαματικά σε σχέση με τις επιδόσεις του πολιτικού της χώρου κυρίως στις περιφερειακές εκλογές.

Κι αν λάβει κανείς υπόψη ότι η Σώκου περισσότερες συμπάθειες έχει παρά αντιπάθειες, ένα μόνο απομένει σαν αιτία της καθίζησης: τελικά στις δημοτικές εκλογές οι ψηφοφόροι επιλέγουν τον δήμαρχό τους με ποικίλα κριτήρια, που όμως δεν είναι πολιτικά ή κομματικά.

Η συνειδητοποίηση αυτής της αιτίας και η συνεπαγόμενη επανεξέταση των τοπικών συνεργασιών είναι η σημαντικότερη πρόκληση για την ΛΑΣ - αν φυσικά ενδιαφέρεται να παρεμβαίνει αποτελεσματικά στα δημοτικά πράγματα. Γιατί, όπως αποδεικνύεται, η πολιτική - ιδεολογική καθαρότητα όχι μόνο δεν συνιστά προϋπόθεση επίτευξης του σκοπού της, αλλά αντιθέτως αποτελεί την μεγαλύτερη τροχοπέδη του.

Και τι άλλο μένει; Εμείς οι πολίτες, που σύμφωνα με τους σοφούς έχουμε πάντα τους άρχοντες που μας αρμόζουν. Αλλά που μπορούμε – αν το θελήσουμε – να λειτουργήσουμε πιο συνειδητά, δηλαδή να ενημερωθούμε, να συμμετάσχουμε, να συζητήσουμε, να προτείνουμε, να απαιτήσουμε, να ελέγξουμε. Όλα αυτά! 

Αυτή είναι η δική μας πρόκληση! Αλλιώς, ας πάμε για ψάρεμα…