Περί των Προϋπολογισμών του Δήμου Διονύσου

του Παναγιώτη Μ. Σταθόπουλου

Συμβούλου Επικοινωνίας

Εύκολα διαπιστώνει κάποιος ότι, όσο προσεγγίζουμε προς τις δημοτικές εκλογές του Μαΐου 2014, πολλοί από τους συντελεστές του δημοτικού σκηνικού –ιδίως μάλιστα εκείνοι του σημερινού συστήματος εξουσίας- θα κινούνται με βάση τις προεκλογικές ανάγκες και σκοπιμότητες. Και θα προσπαθούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό να προσαρμόζουν την πραγματικότητα σε αυτές. Ο οπορτουνισμός όμως δεν μπορεί να είναι σήμερα τρόπος του πολιτεύεσθαι σε μια σύγχρονη κοινωνία.

Στο σημείωμα αυτό θα σταθούμε στους Προϋπολογισμούς, που παρουσίασε η δημοτική αρχή την 3ετία 2011-2014. Οι οποίοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας χρεοκοπημένης και αντι-αναπτυξιακής της λογικής, που ευθύνεται σε μέγιστο βαθμό για την παρακμή αυτής της πόλης.

Όλες οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης (τραγική εξαίρεση η κωλοτούμπα της Συμμαχίας για τον Πολίτη τον Μάρτιο 2013) με τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία, που στηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό στα αποτελέσματα εκτέλεσης αυτών των Προϋπολογισμών αλλά όχι μόνο, κατέδειξαν τον διαχρονικά πλασματικό τους χαρακτήρα και μια σειρά άλλες παραμέτρων του, που αντίκεινται εμφανώς στα συμφέροντα και τις αναδυόμενες ανάγκες των πολιτών.

Η προσπάθεια που εκδηλώνεται σήμερα για την αγιοποίηση και ωραιοποίηση κάποιων πλευρών αυτών των Προϋπολογισμών, βάζοντας για ευνόητους λόγους στην άκρη τα συνολικά χαρακτηριστικά τους, είναι προϊόν των αναγκών και σκοπιμοτήτων της προεκλογικής περιόδου. Και δεν συνιστούν, αυτές οι εξ απαλών ονύχων αναφορές, σοβαρή προσπάθεια επανεξέτασης της 3ετούς διακυβέρνησης αυτής της δημοτικής αρχής αλλά προσπάθεια δικαιολόγησης, μέχρι και την τελευταία στιγμή, της σύμπλευσης και εκλογικής διάσωσης των δυνάμεων  που απέμειναν στην άλλοτε κραταιά Ενωτική Πρωτοβουλία.

Όμως η 3ετία διακυβέρνησης Καλαφατέλη έχει καταγραφεί αρνητικά στη συνείδηση των πολιτών, ανεξαρτήτως της ψήφου τους το 2010, εξαιτίας

της επιδείνωσης της καθημερινότητας,

της στασιμότητας και της παντελούς έλλειψης προοπτικής,

της διάστασης λόγων και έργων,

της αδιαφάνειας,

της αναξιοκρατίας,

των πελατειακών σχέσεων,

της περιφρόνησης των θεσμών,

της περιφρόνησης της συμμετοχής των πολιτών και των συλλογικών τους εκφράσεων,

της υπερσυγκέντρωσης εξουσιών σε ενός ανδρός αρχή.

Καμιά προσπάθεια, απ΄ όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να αναστρέψει αυτή την τάση και την βέβαιη εκλογική καταδίκη του σημερινού συστήματος εξουσίας συνολικά και των επιμέρους εκφραστών του ειδικά, που παραμένουν φανατικά προσκολλημένοι σε αυτό μέχρι τέλους.

Οκτώβρης 2013